3de Kerstdagloop

Omdat deze wedstrijd altijd al is gehouden op de zgn derde kerstdag was het voor mij altijd wel een probleem hier aan mee te doen. Ik heb geen vakantie in deze periode, dus meerdere malen viel deze dag op een werkdag. Of anders was er wel de oudejaarsloop in Axel die in de weg zat. Maar deze loop valt nu werkelijk op oudjaarsdag, en dan moet ik ook werken. En met de afgelaste Stekense loop, had ik nu veel zin om in Breskens van start te gaan. Ik had al veel gehoord over de loop, en dat de omloop moordend zwaar is. Ik was benieuwd wat er kwam. Ik kon al raden dat er natuurlijk strand en duinen te verwachten waren om door en over te hollen. Maar verder zou het een verrassing worden. Met in de ochtend zeer slecht weer en met slechte voorspellingen voor in de middag toch op weg naar Breskens. Carla voor de middenafstand en ik zelf voor de langste route. We waren ruim op tijd aanwezig, het aantal deelnemers was nog niet al te groot. Het bleef bij een kleinschalige wedstrijd, en achteraf is dat maar goed ook, ik leg zo wel uit waarom...
Na een fikse, langdurige bui zijn we om kwart over twee gestart. Het weer zag er een stuk vriendelijker uit, en zelfs de zon kwam veelvuldig te voorschijn. Er stond wel een stevige wind, waar we direct mee te maken kregen. Het eerste deel ging dan nog over asfalt, maar op het eind was het wel klimmen om de duinen over te steken. En met die harde wind was dit ook al pittig. Hoewel ik helemaal niet wist wat er te verwachten was, qua parcours, startte ik toch maar in een hoog tempo. Maar toen ik in de gaten kreeg dat de rest iets achter bleef, was ik niet helemaal gerust met hetgene waar ik mee bezig was. Die andere jongens kennen tenslotte de ronde, dus ik vreesde dat ik mezelf onderweg helemaal ging tegenkomen. Toch dacht ik er nog niet over wat gas terug te nemen, het ging lekker, ongeacht de genuttigde voorraad alcohol in verschillende samenstellingen die ik de laatste dagen tot mij genomen had, zoals daar zijn, witte en rode wijn, rosé, Riccard, whisky, Trappist en wat nog meer...
Na het asfalt, ja hoor, het feest kon beginnen, een heel end opgespoten, rul zandstrand zoals op de foto is te zien. Daarna de duinen in, een schelpenpad dat op en neer gaat. Dan eindelijk een heel stuk vlakke pad langs de Panoramaweg, om daarna weer de duinen in te duiken en via zeer kronkelige, op en neer gaande, jagerspaadjes de route te vervolgen. Dan weer een stuk asfalt, om weer op adem te komen, maar dan kwam die harde tegenwind weer tevoorschijn. En voordat je weer een beetje bekomen was van het gekronkel door de duinen, werd je weer over dergelijke paden gestuurd die, als het even kon, nog smaller en steiler waren dan voorgaande....
Zelfs nog een stukje zompig moeras voordat de eerste ronde was voltooid. En dan waren er nog twee. Ondertussen had ik al niet meer in de gaten hoever de concurrentie achter mij was, ik wou het ook niet weten. Ik wist nu wel hoe het rondje in elkaar zat, en hoewel ik werd begeleid door een fietser voor mij, zou het geen enkel probleem zijn de route zelf te vinden. Alles was goed bewijzerd en aangegeven. De tweede ronde, nog geen probleem. Het strand nam ik nu wel rustiger, omdat het zand er nu wel heel wat slechter bij lag. Heel de meute was hier natuurlijk al over gekuierd. En ik begon me ook af te vragen hoe dat moet als ik in de laatste ronde in de duinen wat achterblijvers zal willen passeren? Als het al zou gebeuren, want het waren 1,2 of 3 rondjes, dus misschien haalde ik niemand in. Daarom goed dat deze wedstrijd kleinschalig is, want dit parcours is niet geschikt voor een grote groep hardlopers. Toch heb ik nog lopers ingehaald, maar deze hebben mij heel netjes vrij baan gegeven. Alhoewel ik nog altijd niet wist of mijn positie veilig was gesteld, maakte ik mij daar geen zorgen over. Ook in de laatste ronde kon ik nog mijn tempo redelijk hard maken, dus die eerste plaats zat wel goed. En dan kon ik na 12900 meter in 48'10'' minuten ook afgevlagd worden als winnaar van de langste afstand. Wat een prachtige, leuke wedstrijd, over een schitterend parcours in een fantastische omgeving! En ik ben zeker geen crosser, hoewel deze wedstrijd eerder een cross benaderde dan een wegwedstrijd, ik heb er geweldig van genoten (hoe anders, als je een wedstrijd wint!). Ik was nu wel benieuwd wie er achter mij als tweede zou finishen en hoe groot het verschil zou zijn. Enigzins verrast dat dit Sjaak was, hij zei al voor de start dat hij niet te gek zou doen. Maar dan als tweede over de streep te komen, en dan gewoon nog een extra rondje te lopen? Had misschien nog een mooie strijd geweest als Sjaak vanaf het begin erin was gevlogen? En had ik het dan moeten afleggen? Zal voor de volgende keer zijn, maar dan is deze wedstrijd weer op een werkdag. En dan moet ik....

Alvast de foto's van de schitterende omloop, zwaar, maar heel mooi. De belevenissen volgen...

<

Zoals belooft, Marcel, hier enkele foto's die we in opdracht moeten maken. Daarbij gaat het erom opnamen te maken die een bepaald beeld weergeven, waarbij gebruik word gemaakt van b.v hard licht en schaduw, diepte, beweging, textuur, ritme enzovoort... Daarbij blijft ook wel belangrijk om een mooi beeld te creëren. Tot nu toe gaat het me redelijk af, maar als ik zie wat de volgende jaren te verwachten staat...
Alles van kleur naar zwart-wit brengen is ook nieuw voor me, daarbij kun je ook ver gaan met de vele grijstinten die hierbij tevoorschijn komen. Photoshop is een programma dat onmisbaar is bij dit werk. En geloof me, daar kun je je menig uurtje mee amuseren.

Wel...niet...wel...niet...

Niet dus, de wedstrijd in Stekene is afgelast. Staat te lezen op de website van jogging Stekene. Dat maakt het mij gemakkelijker. Aan de ene kant wil ik niet te flauw zijn, maar ik wil dit jaar blesurevrij afsluiten. Op een paar ongemakken na die niks met het lopen te maken hebben, ben ik dit jaar blesurevrij gebleven, en dat wil ik zo houden. Aan de andere kant staat deze wedstrijd in mijn schema en had veel zin om mee te doen. Nou es kijken wat ik volgende week kan doen, of ik hou het voor de rest van het jaar rustig.

Druk druk druk..

Nou ja zeg, zo'n opening, dat klinkt als geklaag. En ik doe het mezelf aan, en dit klinkt ook al niet positief. Het is zo, ik steek best wat tijd in de fotografie. Maar omdat dit zo ontzettend leuk is, ook de foto's nabewerken in Photoshop, wat ook nogal tijd kost. Maar ik ontdek telkens nieuwe dingen, qua fotograferen en bewerken. Ook omdat er goed les word gegeven daar in St Niklaas. Soms wel pittige kost, en ik moet aanleren anders te kijken naar fotografie. Het betreft dan ook fotokunst, en dat ligt net anders dan lukraak foto's maken. Veel foto's maken (ook foto's van de omliggende verlaten vlasfabriekjes, Tom), en veel foto's richting prullenbak.
Verder tussendoor nog klussen aan ons huis, en ook trainen gaat door. En oja, ik heb ook nog een baan, maar daar word ik niet moe van (als ik het goed speel, tenminste).
Dus trainen en af en toe een wedstrijdje lopen doe ik nog. Dat was trouwens toch een verrassing voor mij, toen met de aflossingmarathon. Ik liep als 6de en 8ste. De eerste 5km die ik liep in 17'36'' viel mij behoorlijk tegen. Ik had sneller verwacht. Ik dacht niet nog eens onder de 18 minuten te duiken. Dit viel mee, met 6 seconden langzamer dan de eerste maal. De grootste verrassing was wel toen bleek dat we als tweede waren gefinished. Ik had totaal geen idee op welke positie we liepen. Ik hoorde al eens derde, vierde, tweede. Maar een grote meevaller, en een mooie afsluiter van deze gezellige loop.
Niet veel getraind, daarna. Zondag rustig uitgelopen. Dinsdag piramide. Woesdag baantraining. Hier vond Jan dat ik wel met Rik v. Laarhoven kon meetrainen, die ook eens uit Brabant was overgekomen. Ik vond dat een vreemd idee, we weten allemaal welke prestaties Rik bereikt, en daar kom ik ver achter. Maar Rik had al drie maanden niet getraind, dus het zou moeten kunnen, volgens Jan (Rik z'n vader, trouwens). Vijf maal 1000 meter, waarvan 600 hard (+-1'55''), 200 een stevige dribbel, ongeveer 45 seconden, en dan 200 meter hard, rond de 33 seconden. Dus de duizendjes gingen tussen de 3'13'' en 3'18''. Dat ik dit kon volhouden was dankzij Rik, die altijd kop deed. Rik viel het tegen, mij er niet af te kunnen lopen, grapte hij na de training. Viel mij ook mee, na elke sessie zei ik hem, dat hij de volgende alleen zal moeten doen. Maarja, na 400 meter rust voelde ik me weer fris genoeg om te zien hoe ver ik nog mee kon. En vijf keer gelukt!! Dan rond ik mijn training heel tevreden af met de gedachte, dat ik dit nog kan!
Verder zaterdagavond nog een 18km in 1h17. Interval op zondag, 2000m in 6'52'', 1500m in 5'08'', 1000m in 3'26, en twee maal 500m in 1'42'' met telkens 200m rust tussendoor. Dit lijkt niet zo moeilijk, maar met een stevige bries en 1 graad boven nul was ik blij dat Carla meefietste.
Deze week wat makkelijker, zondag sta ik immers in Stekene aan de start. Hopelijk finish ik bij de eerste 10, maar dat zal niet meevallen.

Ondankbaar

De twee meest ondankbare posities bij een atletiekdinges zijn de vierde plaats, net naast het podium, en de tweede plaats, want dan ben je de verliezer. Met ons team, de Axelse Roadrunners waren wij de grote verliezers bij de aflossingmarathon in Terneuzen. Met een verschil van maar liefst een kleine acht minuten kwamen we achter het eerste team aangesjokt. Dat dit tot demotiverende taferelen zal geleiden, zal duidelijk zijn. Met een enorm bittere nasmaak van deze aanfluiting op ons resultaat, probeerden we toch nog iets te maken van de rest van de middag. Liters alcohol konden de teleurstelling enigzins verzachten, maar we wisten allemaal dat deze verdoving tijdelijk zal zijn. We vreesden de volgende ochtend, bij het ontwaken zullen we beseffen dat het geen droom was, maar de realiteit moesten we weer onder ogen zien. De pret werd er niet beter op, toen ook nog bleek dat de Trappist totaal was uitverkocht. Hoe nu verder. Plannen werden al gesmeed, lopers uit andere ploegen werden benaderd. In deze wereld moet je keihard zijn, en de beste troeven uit andere teams dienen ontfutseld te worden om nog zo'n disaster het volgende jaar uit te bannen. We hebben gelukkig nog een heel jaar de tijd om een ploeg van minus 18 minuten te rekruteren, maar moeilijk. Laat ons niet op de zaken vooruit gaan, laat ons nog een lichtpuntje zien in de verte, laat ons de hoop zien herrijzen. Voor nu, nadat ik deze ochtend een uurtje in een zeer triestige polder, met dito weersomstandigheden (dit kwam goed uit, want was het regen of waren het tranen uit mijn ogen over mijn wangen, voor medeweggebruikers niet te constateren) had uitgelopen, rest mij de dag in rust te volbrengen.
Komt tijd, komt raad.

n.b. Bezoek aan huis word niet geapprecieerd.