Kerstloop Breskens

Een Koewachtse afvaardiging zal aanwezig zijn op de Breskense kerstloop, waaronder de recordhouder van de Cadzandse halve marathon. Helaas ga ik de boel vanaf de zijlijn bekijken, waarschijnlijk (eigenlijk wel zeker) gewapend met een fotocamera. Het spijt me wel niet mee te doen, maar ik ken de zwaarte van het parcours. En dat ik een week geleden nauwelijks normaal kon wandelen, ga ik nu nog geen rare sprongen maken. Nog een week, en ik start weer op. Ik heb voorlopig geen plannen, ook geen halve marathon, geen Cadzand. Als ik weer eens een wedstrijd wil lopen, wil ik ook zeker weten er voor de volle 100% te kunnen geven. Dus ik hoop binnen zeer korte tijd weer te trainen, maar dat ligt ook wel een beetje aan de weersomstandigheden. Momenteel zijn het echt van die dagen om aan mijn nieuwe fotowebsite te werken, die zal binnenkort ook gelanceerd worden.

Saai rotweer

Nou, dat is duidelijk, de Stekense Kerstloop gaat niet door. Kon me ook niet voorstellen dat die door zou gaan, als ik de berg sneeuw hier buiten zie liggen. En er is nog meer van die vuiligheid op komst. Ik had niet meegedaan moest het wel plaats vinden. Sinds een week heb ik last van mijn rug, wat nu zich heeft verplaatst naar mijn heup aan de linkerzijde. Moeilijk lopen, laat staan hardlopen. Vermoedelijk heb ik dit opgelopen bij die halve marathon van verleden week. Het lopen over een schuin aangelegd pad ligt me niet, ik heb dáár al eens een slechte ervaring mee gehad. En nu zit ik met de gebakken peren. Maar ja, met dergelijke weersomstandigheden valt er wat mij betreft toch niet fatsoenlijk te lopen. Ik had min of meer voor mezelf beslist om het voorlopig het lopen op een laag pitje te zetten. Maar nu met die blesure kan ook de waakvlam uit. Ik heb de tijd, ik wil pas in april presteren op de 10 mijlen van Antwerpen. Daarnaast wil ik me ook gaan voorbereiden op de Pinksterwedstrijden in mei, maar dan moeten de temperaturen toch flink gestegen zijn. Dus...allemaal lange termijnwerk. Ik hoop wel op een wat beter jaar dan afgelopen jaar. De geslaagde wedstrijden kan ik op de vingers van één hand tellen, en als ik werkzaam zou zijn in een houtzagerij (en onvoorzichtig zou zijn), zou dit nog te doen zijn. De mooiste waren dan de halve van Cadzand (1h15'12''), en de 800 meter in Leiden (2'06''96). Nogal een groot afstandverschil, om zo achter elkaar te zetten staat wel mooi. Met die ouderdomsblesure die lang is blijven aanslepen ben ik tot nu toe ook niet meer terug in mijn oude vorm geraakt. Nog één ding wil ik wel proberen, en dat is toch die 800 meter.
Ik wil ook niet naïef zijn, haal ik mijn oude tijden niet meer, dan het zij zo...

Mysterie opgelost

Matthias Laureys is de naam van die zeer snelle loper van de aflossingmarathon. Bezoek maar eens zijn website.

Scheldorado training..

Een duurloop uitvoeren is nou niet mijn leukste liefhebberij, daarom probeer ik er af en toe iets leuks van te maken. Of ik loop aan de kust over de duinen, of ik gebruik een wedstrijd om daar mijn kilometers af te leggen. Zoals ik nu in Terneuzen heb gelopen, schema zei '20km in 1h27, 4'21'' per kilometer. Nu kan ik dat wel hier in de polder ook uitvoeren, maar waarom dan niet gelijk de gezelligheid van een wedstrijd combineren? Daarbij, ik zou dan ook als haas kunnen fungeren. Hoewel dit ook niet ideaal is voor de gehaasde, ik loop natuurlijk wel 'vlak'. Dus of het nou tegen- of meewind, helling op of helling af, ik blijf bij mijn 14 in 't uur. Er werd dus niet veelvuldig gebruik gemaakt van mijn gelopen tempo, de eerste die wel in mijn spoor liep was een loper op de midden afstand, Theo Roels. Helaas moest hij in de laatste kilometers mij laten gaan, ik weet nou eigenlijk niet of hij veel profijt heeft gehad door mij te volgen. Ondertussen waren er al andere lopers aangesloten, waarbij er één loper in staat was mij te volgen. Ditmaal ging het om Peter Rottier, motorcrosser en mountainbiker. Van oorsprong Zeeuws-Vlaming, tegenwoordig woonachtig in Kalken. Hij vroeg mij wat mijn plannen waren voor vandaag, ik had dus iets meer dan anderhalf uur te lopen over de gehele 21km (als de ronde afstand klopt). Peter zou graag eens onder de 1h30 lopen, hoewel hij niet veel aan hardlopen doet, zoals hij zelf mij vertelde. Tja, wat doe ik dan, halve zachte als ik ben, dan moest mijn schema er maar aan geloven. 'Als je mij kunt blijven volgen, beloof ik je dat ik je onder de 1h30 laat lopen', daarbij al een kleine tempoverhoging creëerend. Op dat moment liepen we net op het slechtste stuk, met het gezicht vol in de wind. Nou moest ik ook al er op letten dat Peter mij kon volgen, maar had al snel in de gaten dat hij wel heel gemakkelijk liep, en ook nog heel gemakkelijk bijna een gesprek met mij begon. Hij wou graag weten wat ik normaal op een halve marathon loop, en hoe mijn naam was. Bij het noemen van mijn naam wist hij genoeg, hij had me regelmatig in de krant gelezen. Ik ben beroemd!! Och, als mountainbiker kon het niet missen dat hij ook mijn broer Rik kent, natuurlijk! Dat kent mekaar allemaal.
Goed, ondertussen gezellig keuvelend, had ik mijn tempo weer wat opgevoerd. Vanzelfsprekend, zolang er nog zo te gemakkelijk gepraat kan worden, gaat het nog niet snel genoeg. Uiteindelijk werd het wat stiller, vond ik ook niet zo erg, ik ben nou niet zo'n prater. Onderwijl ontdekte ik ook dat het wel heel prettig is om zo een wedstrijd te lopen, ik zag nou nog eens iets van de omgeving, alhoewel ik ook tijdens een wedstrijd al vlug afgeleid ben en nog eens wil rondzien.
Omdat er twee rondjes gelopen werden voor de halve marathon, konden we zien tijdens de passage van de finish of we op schema lagen. Daarnaast had ik ook de beschikking van mijn footpod om de gelopen kilometers bij te houden, maar bij het passeren van de klok stond deze in de 43 minuten. Dus we lagen ruim op schema. Ik had ook gekozen om meewind een hoger tempo aan te houden, zodat we de laatste kilometers tegenwind iets meer mochten verliezen. Toch gingen de kilometers tegen de wind in deze tweede ronde in een hoger tempo dan we liepen in de eerste ronde. Met 14,2 km per uur langs de zeedijk was dit een mooi tempo, en Peter bleef volgen! Zelf was ik toch ook wel blij uiteindelijk de laatste kilometer met meewind te kunnen uitvoeren, nog even alles soepel loslopen in een hoog tempo. Bij Peter zat de sleet er nu wel goed in, zoals hij zelf nog kon uitbrengen. 'Niet zeuren, je kunt nog praten, dus kun je ook nog versnellen. Nog eventjes alles geven voor een mooie tijd, ruim onder je richttijd moet toch kunnen?' En dat het nog goed ging, gefinished in 1h26'49'', waarvoor hij me dankbaar was. Nou jongen, dacht ik bij mezelf, als je je richt op hardlopen, dan zou je nog betere prestaties kunnen leveren. 'De volgende keer onder de 1h20?', stelde ik voor. Dat was nog te hoog gegrepen.
Daarmee was de kous nog niet af, mijn aanwezigheid had blijkbaar nog voor verwarring gezorgd bij de koplopers van de halve marathon. Voornamelijk bij Pieter Ackerman. Pieter loopt ongeveer mijn tempo, ik net iets sneller. Pieter had al gezien dat ik me ook had ingeschreven voor de halve, maar wist niet dat ik dit in mijn trainingtempo ging uitvoeren. Daarom was hij niet al te snel gestart, en wachtte mij op om zo samen verder te lopen. Maar daarbij was er al één loper, Peter de Peter, ondertussen al gevlogen. Na de eerste ronde te hebben afgelegd, met mijn uitblijven, uiteraard, begon Pieter dan toch maar eens aan de inhaalrace om nog te gaan voor de eerste plaats. Helaas voor hem, op 19 seconden na, kostte hem zijn fout mij op te wachten hem de eerste plaats. Natuurlijk vond ik dat schitterend toen Pieter mij dit verhaal vertelde achteraf in de met chloordampen gevulde cafetaria van zwemparadijs Scheldorado. Tenslotte was hij één van de twee die mij verrast hadden in de laatste meters van de JuulvdWalleloop in Kieldrecht. Dit was dan mijn wraak, en ik heb er eigenlijk geeneens mijn best voor moeten doen.
Een leuke 'wedstrijd' gelopen, die ik misschien wel had kunnen winnen. Maar trots op mezelf dat ik de verleiding heb kunnen weerstaan, want de Kerstloop in Stekene een week later staat wel in mijn agenda om voluit te willen gaan...

Ondanks de kou..

...fotograferen blijf ik doen...

Deze keer een panorama uit 4 verschillende opnamen

klik op foto voor volledig beeld

Wordt het toch nog leuk...

Heb net een uurtje rustig uitgelopen en met tegenzin gestart. Het weer is nou niet om te zeggen erg uitnodigend om in de polders te gaan vertoeven. Nou, het viel me nogal mee. Om te zeggen dat ik eigenlijk erg prettig gelopen heb zonder te letten op mijn tempo. Ik had gewoon een uur te lopen volgens het schema. Uiteindelijk wel wat te snel gelopen, 13,2km afgelegd, maar als ik dit ontspannen kan doen en onderweg elke vogel heb voorbij zien komen, dan maar liever zo. De laatste dagen gingen mijn interesse weer richting loopband, maar als ik dan zo weer eens door de polder loop....
Ik had wat meer spierpijn verwacht na die 10,4km die ik gisteren tijdens de aflossingmarathon had gelopen. Echt sneeuwvrij kon ik het alternatieve parcours nou niet noemen. Een saaiere ronde dan gewoonlijk, maar misschien een wat snellere ronde. Wat er verder gebeurde kan ik niet verklaren bij me zelf. Waarom liep ik nou wel opeens 17,2km in 't uur gemiddeld op deze glibberwedstrijd? Ik ga er in ieder geval van uit dat de afstand klopt, zo moeilijk kon het niet zijn om de meters uit te zetten. Voor me zelf ben ik zeer tevreden.

Maar in deze wedstrijd gaat het nou niet om het individuele succes, was dat de reden om wat extra te geven misschien? Nadat Niek den Exter met een geweldige opening als eerste terugkeerde moesten we proberen deze voorsprong vast te houden. Als tweede loper ging Benjamin Gerrits zijn twee rondjes lopen. Alleen had Benjamin de pech tegen een wel heel erg ontketende Belg te lopen. Net als Benjamin liep deze man ook twee ronden achter elkaar. Maar deze man liep de eerste ronde in 17'12'' en zijn tweede ronde in 17'29''!!! Ter vergelijking, Niek den Exter liep zijn rondje in 17'34'' en Marcel Mangnus 17'32''. Ik wil maar zeggen, deze twee zijn toch ook geen flauw bier, maar een man als deze Belg waarvan ik helaas zijn naam niet weet zal waarschijnlijk zich wel in de subtop vertoeven. Nadat Benjamin was binnen gekomen kon ik aan de bak met mijn twee rondjes. De achterstand was op dat moment nog niet al te groot en na een kilometer of twee kon ik me op de eerste plaats gaan begeven. De voorrijdende fietser was even de kluts kwijt en kwam even informeren of ik het was die nu op kop liep. Zover als ik me kon oriënteren over het overige deelnemersveld dacht ik wel dat dat het geval moest zijn. Tja, we waren tenslotte al volop bezig met het dubbelen van deelnemers, dus zie door de bomen het bos dan nog maar. Lastig was het soms ook om dan lopers te passeren, soms werd er wel rekening mee gehouden dat dit gebeurde, maar meestal moest ik toch manoeuvres maken om mijn tempo vast te houden. Het fietspad waar we liepen was al smal, en dan met die sneeuw erbij wil iedereen zo gunstig mogelijk lopen. Kwam nog bij dat er op hetzelfde pad ook gekeerd moest worden, dus af en toe was het gezellig druk met door- en terugkerend volk. Tel daarbij de opentoegankelijkheid van dit pad, dus met extra fietsers hierbij zorgden voor nog meer spektakel. Uiteindelijk kon ik afsluiten met mijn eerste ronde in 18 minuten en de tweede in 18 minuten en 19 seconden. Marcel nam over met bovengenoemd resultaat, dus zeer sterk gelopen en onze voorsprong verder uitbouwend. Daarna was het de beurt van Nitin Klapwijk 19'30'' en afsluitend Niek Wieland met 19'15''. We hadden de voorsprong uitgebouwd om met een verschil van 16'50'' op het tweede team als eerste te finishen. Eindtijd 2h28'06''.
Normaal gesproken is er elk jaar een zeer snel team uit Gent die traditioneel met de eerste plaats gaat lopen, maar ze lieten dit jaar verstek gaan. Maar goed, wie er niet is, dat telt niet mee. We hebben eindelijk eens gewonnen en dat is toch ook een lekker gevoel, ondanks dat er mensen zijn die beamen dat het plezier aan het lopen ondergeschikt is aan de drang een overwinning te behalen.

Dit...geen tweede maal meer...

Wielrennen...als het eens een mooie koers op t.v. is, wil ik nog wel eens dit afzien. Ben dan verwonderd waarom een wielrenner die een eind op kop ligt tot op het einde regelmatig achter zich kijkt of zijn opgelopen winst geen gevaar loopt. Verwonderd omdat deze man toch van alle kanten informatie krijgt toegespeeld. Toch op zeker spelen lijkt dan de boodschap te zijn, wat je zelf constateert liegt namelijk niet! Dus beter regelmatig omkijken en doorgaan.
Dit is een wijze les die ik iedereen wil meegeven, omdat ik zelf vandaag het slachtoffer ben geworden van een zekere hoogmoed en zelfovertuiging dat mijn derde plaats bij de Juul van de Walle niet in gevaar liep. Nu vond ik die derde plaats nou ook niet echt overtuigend om mijn best voor te doen, maar om dan nog gepasseerd te worden op de laatste 100 meter van de wedstrijd...dat is de rest van de dag (en langer) balen dus. Ik was totaal verrast toen die twee met snelheid mij voorbij kwamen, ik had in de eerste instantie niet in de gaten dat ze ook voor de langste afstand gingen. Achteraf had ik beter moeten weten, als ze hadden gekozen voor de 8 km, dan waren ze allang binnen geweest!!! Ik had deze stomme fout kunnen voorkomen door dan eens af en toe achter me te kijken, ik beloof je, ze hadden echt niet langs me geraakt. Of ik had versneld, wat ik nog wel kon, of ik had ze allebei in de sprint geklopt. Stom, stom, stom!!!
Dan, mijn eindtijd, ik weet het niet. Ik was zo verbaasd over het gebeurde, dat ik niet heb afgeklokt. Chris Verbeek, de winnaar, kwam binnen in 39 minuten en een seconde of 15. Ik was een dikke minuut achter hem, dus weer een stuk trager dan de 39'38'' die ik twee jaar geleden bij deze westrijd had gelopen. En té fit over de finish, moet ik me toch maar gaan toeleggen op het lopen van halve marathons en dubbele halve marathons???

PS. Tom, heb je raad opgevolgd, de Bruggenloop een e-mail gestuurd, en bericht gekregen dat ze helaas voor mij niks kunnen doen..

Dat valt me zó tegen...part II

Omdat ik er zo de balen van had, maar Carla vond dat ik toch verslag uit had te brengen over mijn falen tijdens de 7-Heuvelen.

Mijn trainingen, speciaal gericht om de 15km in een supertijd te verlopen, verliepen de laatste weken als een speer. Niks was te zwaar, te snel, te veel, te moeilijk. Daarom had ik zeker goede hoop een mooie tijd te kunnen neerzetten. De laatste test, de loop op Heikant gaf me nog extra moed. Toch had ik me op de dag zelf beloofd om dan op zijn minst 52'30'' te lopen om het volgende jaar ook weer in het snelle vak te mogen starten. Deze tijd moet ik lopen als 40 plusser om aan de selectie te mogen deelnemen. Aangezien het een mooie dag werd, wel wat fris met 6 graden, maar weinig wind en volop zon, kon dat geen probleem zijn. Helaas kwam ik toch wat laat in mijn vak, en stond samen met Sjaak Luteyn zowat in de laatste rij. Niet dat er zoveel mensen voor ons stonden, maar ik voorzag toch wel wat start problemen. Dat bleek ook dan wel, ik kon niet snel genoeg naar mijn zin mijn tempo maken toen we vertrokken waren. Ik moest dan ook behoorlijk zoeken naar doorgangen. 'Waarom staan zij wel zover vooraan, als ze toch in dit tempo lopen?', dacht ik bij mezelf. Ik had zo'n 400 snelle meters verspeeld met dit gedoe. De eerste kilometer, in 3'20''. Dat bedoel ik dus, een te langzame start. Ik hou er nu eenmaal van om er met veel geweld in te vliegen. Ik heb bij vorige wedstrijden al veel ruiger geopend, in Breda voor de 10km in 3'02''. En daar ging de rest van de wedstrijd dan heel soepel. Een tempo van 3'20'' blijf ik ook niet lopen, maar gelijk even goed wakker worden doet me toch goed.

Ik zag wel tegenop de eerste 5km, die zijn me nooit goed afgegaan op dit parcours. Maar dat wou ik nu wel beter aanpakken en rond de 17 minuten hier passeren. Aangezien mijn gelopen tijd al de 14 minuten was gepasseerd bij het 4km punt, wist ik dat dat niet meer haalbaar was. Ik liep nu ruim boven de 3'30'' de kilometer. Kilometer 5 in 17'45'', en ik kon niet sneller. Toch liep ik wel gemakkelijk, had geen problemen. Ik was wel blij na 5500 meter eindelijk weer eens vlakke weg tegen te komen, om daarna de heuvels te kunnen beklimmen. Ik hoopte op deze hellingen nog wat goed te maken en liep de volgende 5km in 17'43'', 10km in 35'28''. Dat komt goed, de laatste kilometers gaan omlaag dus kan ik meer snelheid maken. Dit gebeurde dus niet, dat had ik al in de smiezen toen ik het 13km punt passeerde. Ik zou dan 3'10'' per kilometer moeten lopen om op tijd binnen te zijn. Dit was niet meer te doen voor mij, ik wou dan ook niks meer forceren. Dus in een voor mij moeilijk te verteren eindtijd van 52'51'' kwam ik binnen. Dit had wel seconden sneller gekund, maar waarom zou ik nog de moeite hebben gedaan?

Om me te mogen klasseren om volgend jaar weer op dezelfde plaats te starten moet ik nu elders een scherpe tijd neerzetten op een officiële wedstrijd. Dat zou dan, of een 10km in 33'10'', 15km in 52'30'' of een halve marathon in 1h15'10'' moeten zijn. Dat word een lastige opgave waarbij die 10km al afvalt, dat haal ik nooit! Toch zou dit verhoudinggewijs moeten kunnen, hoe komt men anders aan deze limiettijden?

Wat nou de reden was van deze tegenvallende race? Ik liep lekker, was helemaal niet kapot bij de finish, maar kon ook niet genoeg snelheid maken. De afgelopen week ben ik een paar dagen niet lekker geweest, heb nog een dag in bed doorgebracht. Maar of dat de reden was, laat ik maar aannemen van wel, want dan heb ik nog wat hoop dat het later wel gaat lukken...

Dat ik achteraf gezien toch de snelste afgevaardigde uit Zeeland was, maakte voor mij heel wat goed. Ik had toch serieuze lopers achter mij weten te houden.

Als ik zelf terug lees wat ik heb geschreven over deze wedstrijd komt dit over als een hoop geklaag en gezeur. Maar mijn mening verandert niet, ik heb hard getraind om resultaat te boeken. En die resultaten wil ik achteraf terug zien. Ik loop geen wedstrijd om mee te lopen, ik loop om te presteren.

Dat valt me zó tegen...

...want de weervoorspellingen berichten niet veel goeds, de winter is in aantocht. En ik heb het niet zo op deze temperaturen. Moet vandaag ook een uurtje lopen, maar omdat ik op maandag vrij ben kan ik dat nog uitvoeren terwijl het nog licht is. En aangezien dat ik weer 5x per week train, zal het weer een geplan worden wanneer ik wat moet doen. Het zal voornamelijk trainen op de baan zijn. Ik heb me voorgenomen me aan een strenger regime mijn trainingen uit te voeren, ik had er nogal eens wat van sommige trainingen af te raffelen als de weersomstandigheden mij niet aanstaan. Heb me toch wat betere winterloopkleding aangeschaft, dus zou er beter moeten tegen kunnen.
Nog een tegenvaller gaat over een 15km wedstrijd die ik al een aantal keer heb gelopen met tevreden resultaat. Het betreft een vrij pittige loop waarbij er 7 hellingen moeten worden genomen. Maar helaas is deze wedstrijd al helemaal uitverkocht, deze Rotterdamse bruggenloop op 19 december. Ik had hier graag nog eens gelopen, en een goede tijd willen neerzetten. Het zal een andere wedstrijd moeten worden...

Verzopen bende..

Met een lichte vorm van tegenzin, want mijn weertype heerste totaal niet tijdens de Jeff Thuy Memorial in Heikant. Maar ik wil onderhand eens weten hoe ik presteer zo vlak voor de 7-Hills. Die cross van vorige week had niet veel goeds bijgedragen, mentaal gezien. Dus Heikant, met heel veel regen de afgelopen dagen en met voorkennis van het te lopen parcours wist ik dat dit een drassige, modderige en zeiknatte editie zou worden. Volgens kenners had het parcours er al slechter bijgelegen, maar dan word hier alleen gesproken over de eerste te lopen kilometer. Dit betreft een gedeelte van het waterwingebied en waar de Stekense bossen beginnen. Dit werd zoeken naar de ideale baan, vele diepe plassen die vooral modder bevatten. Zaak om snel te starten en vooraan mee te gaan. Dat begon al goed, wat te laat bij de start, ongeveer gepositioneerd in de derde rij. Natuurlijk stonden er mensen op de eerste rij die er eigenlijk niet moesten staan, die gaan direct in de weg lopen. Een slechte start, maar gelukkig niet alleen voor mij. Ik had Jordi Van Guyse al ontdekt, die ik al op voorhand de overwinning toekende...of Chris Verbeek, weliswaar 8 jaar ouder dan mij, maar iemand die vorig jaar nog de Eindhovense marathon in 2h27 (1ste master 50+) had gelopen...die onderschat ik ook niet. Uiteindelijk wist ik wel snel de voorhoede bereiken, met wat tussensprints door de blubber, en kon als eerste voor de langste afstand het asfalt betreden. Al snel kwam Chris bij me te lopen, en na de eerste twee kilometer in 6'30'' te lopen, moest ik onderkennen dat Chris zijn tempo mij te hoog gegrepen was, en moest lijdzaam toezien dat het gat ruim groter werd. We werden weer de bossen ingejaagd, waarbij de bospaden (autobreed) er verschrikkelijk bij lagen. Veel plassen, en verhard met nogal grove steenpuin was het hier lastig lopen.

Het 5km punt, iets te langzaam naar mijn zin, in 17'10'' ofzo. Maar ja, met de huidige omstandigheden, regen, slechte weg en best wel fris...

Op naar 10km, had de punten op voorhand al opgezocht, en bereikte deze afstand in slechts een seconde of 10 langzamer dan dat ik in Breda had gelopen , en ik moest nu nog 2,4km verder. Dus dit was een opsteker, Breda liep ik in 34'30''. Maar ik moest gaan oppassen, ik begon al wat strubbelingen te voelen, deels oorzaak afkoeling, deels oorzaak sprongen makende om plassen te ontwijken, wat ik dus nog niet heb afgeleerd (kustmarathon), deels oorzaak slechte voorbereiding door te weinig water te hebben gedronken op voorhand (minstens 1,5l. in de ochtend). Gelukkig, ik had het gered zonder kramp te krijgen. Een tweede plaats in 43'09'', ruim een halve minuut op de winnaar, ik zelf ook weer op een halve minuut op de nummer drie.

Een tijd waarmee ik tevreden mag zijn, hoewel ik er vorig jaar nog 42'20'' had gelopen op dezelfde ronde. Toch zou ik in dit tempo in Nijmegen een nieuw 7-Heuvelen PR kunnen lopen. Geen PR algemeen, want dan moet ik nog een stuk sneller, en dat zou eigenlijk wel moeten kunnen, daar in Gelderland...

Moerschanscross

Ik kan er kort over zijn, de cross is uitgedraaid op een fiasco. Na drie rondjes prettig te hebben gelopen, deed ik een verkeerde stap die resulteerde in een onaangename steek in mijn zij. Het tempo kon ik niet langer volhouden, de last werd te groot. Ik werd ondertussen gepasseerd door o.a. Sjaak Luteyn, Robin Hofland en clubgenoot Benny. Bij Benny kon ik terug aansluiten, het tempo ging weer vooruit, maar dit was van korte duur. De pijn kwam terug, en nam een verstandige beslissing door de handdoek in de ring te werpen. Ik wil mezelf niet de vernieling inhelpen. Een tegenvaller, die in de loop van de avond alleen maar lastiger werd. Oké, ik had geen enkele last van pijn meer, maar mentaal had ik het wat zwaarder. De volgende dag een uurtje uitgelopen, en tot mijn grote opluchting verliep dit zonder probleem.
Verder heb ik enorme bewondering over de progressie van Martijn de Kok. Kon ik nog niet zo lang geleden tijdens de Paasloop in Breskens hem ruim achter me laten, ondertussen zijn de rollen ruimschoots gedraaid.
Zelf zal ik deze week nog even flink aan de bak mogen gaan, mijn nieuwe schema is er ondertussen niet gemakkelijker op geworden. Zaterdag lopen in Heikant, ik weet alleen nog niet of ik gá voor de wedstrijd, of dat ik ga voor een fikse duurloop van 15km in een uur die in mijn schema staat.

...en een beetje sensatie...

Hoe gaat het?

Dat ik het zelf niet meer weet!! Qua hardlopen dan toch. 'K zal het uitleggen...
Vorige week maandag, duurloop 20km, te lopen in 1h27, gelopen in 1h25, locatie: de duinen van Cadzand-bad en de linie werken van Retranchement. Ik had het mezelf dus niet gemakkelijk gemaakt, die duinen liggen nou niet bepaald vlak, en er was meer wind dan dat ik had verwacht. Maar het loopt er zoveel prettiger, en met drie kwartier in de auto vanaf thuis heb ik de eerste meters al gelopen. Toch ging het mij deze keer niet gemakkelijk af, kon nogal lastig tempo houden. Ook omdat er nogal veel toeristen rondliepen. Uiteindelijk was ik blij dat ik mijn kilometers had gelopen. Thuis toch maar eens nagekeken wat nou de gelopen afstand was. En waar ik eigenlijk op gehoopt had om een reden te hebben voor deze, voor mijn gevoel, te zware training, bleek ook zo te zijn. De footpod had zich weer eens vergist, en had de kilometers met een elastiek gemeten. Op 300 meter na, had ik een halve marathon gelopen. Dus niet een slecht resultaat voor een maandagmiddagloopje, ik had ruim onder de 1h30 kunnen lopen op deze halve. Heb wel de boel gekalibreerd, en geeft de kilometers goed aan.

Woensdag baantraining, kan hier niet veel over zeggen. In mijn schema stond het rustig aan te doen. Het ging toch nog vrij hard, heb als haas gefungeerd en we hebben een piramidetraining uitgevoerd.

Zaterdag, hoewel het pijn deed, ik heb geen wedstrijd gelopen! En dat, terwijl het zo'n mooi weer was. In plaats heb ik 8x800tjes uitgevoerd. Richttijd 2'52''. Niet zo'n intensieve training, alhoewel de 200 meter rust die ik tussendoor kreeg wel vrij kort was. Het ging dan ook van geen ene meter. Goed, ik kreeg ze wel gelopen in deze richttijd, maar dat ging mij te zwaar naar mijn zin. Dit zou veel soepelder moeten kunnen.

Zondag, eigenlijk zou ik 4x1500 meter willen doen, maar omdat dit iets ruiger moet dan die 800's, besluit ik maar dit uit te stellen tot de volgende dag. Ik voel trouwens nog teveel de last van die verwenste 800 meters. En dat terwijl ik volgens jaar voor deze afstand wil gaan. En sinds kort zet ik hier een groot vraagteken bij of ik het dat wel waard vind om daarvoor enkele mooie straatlopen te laten schieten.
Dus...ik zie zwarte sneeuw, die trainingen gaan zo enorm op en af. Ik kijk op tegen de 1500's die ik in de avond op de baan ga uitvoeren. Na een warming-up van 6km ga ik van start. En wat ik zeker niet had verwacht, het gaat me zo gemakkelijk af. Ik mag er dan ook wel 5'09'' over doen, en dat is dan ook altijd nog wel 17,5 per uur. Ik besef ook dat dit het tempo is dat ik over enkele weken 15km lang zal willen uitvoeren (liefst nog een beetje sneller). Maar ik heb weer wat meer hoop. Toch had ik het liefst nog eens een goede testwedstrijd gelopen om wat zekerder te zijn over de vorm. In plaats daarvan heb ik me toch laten overhalen om zaterdag te starten in de Moerschanscross, en dan voor de langste afstand. En laat het aub niet te slecht weer zijn, want in tegenstelling wat er vorige week in de krant stond, ik hou niet van lopen in pokkeweer...

Soms zit het mee..

Ongelooflijk, nadat het uren aaneen had geregend, zeg maar, met bakken uit de lucht, was het klokslag 3 uur kurkdroog bij de start van de Hulsterlooloop. Deze wedstrijd stond eindelijk eens wél in mijn schema, dus ik had te starten. Als ik eenmaal bezig ben met lopen, maakt het me niet veel of het gaat regenen. Maar om doornat aan de start te staan...
Eigenlijk had ik een 10km wedstrijd moeten opzoeken, maar als er nou in de regio ook een wedstrijd word gelopen vind ik het wat flauw om dan elders een wedstrijd te doen. Liever steun ik de dan toch wat 'mager van opkomst' loopjes van de SSP. Ik verwachtte wel een sterke bezetting op deze loop, is in het verleden niet anders geweest. Een redelijke bezetting, zo op het zicht bij de start. Ondanks dat het deze dag koud, winderig en nat was. Gemiddeld een temperatuur van 7 graden en het blaasde tussen de 4 en 6 Beaufort. Wetend dat er vooral in de open polders word gelopen, zal deze 12,6km een hele taaie worden. De eerste 5km verliepen zeer gemakkelijk, dit waren de kilometers dat de wind in de rug zat. Nadat eerst de lopers van de korte afstand terug waren gekeerd, kon ik nu nog de lopers van de midden afstand op enige afstand volgen. Daarna had ik het alleen te doen. Tot op het moment dat de wind tegen zat, hadden we rakelings gelopen op wat dit moment waarschijnlijk de beroemdste polder van Nederland is, de Hertogin Hedwigepolder. Over dit stukje land heerst nog altijd onzekerheid wat er mee te doen staat, onder water ermee of niet.
Dus nu was het tegenwind worstelen, ik had al een tijdje een gat geslagen tussen mij en de no 2, Jan Gowy. Ondanks de harde wind kon ik nog redelijk mijn tempo houden, wel aanzienlijk minder hoog dan meewind natuurlijk. Ik verwachtte ook dat de polderwegen er slecht zouden bijliggen van wege het landbouwverkeer. Dit viel veel mee, de boeren konden nu natuurlijk het land toch niet op door de vele regen. Lange rechte wegen zonder veel beschutting, maar ik had slechts één doel, eindelijk eens als eerste binnen te komen op deze loop. En dat ging lukken, met af en toe een bocht van 90 graden was het eenvoudig af te zien hoe groot de afstand tussen mij en de achtervolgers was. Dat bleef groot genoeg om geen zorgen te maken, maar ik wil deze voorsprong alleen nog verruimen. Met de laatste honderden meters door de polder, de wind recht in het gezicht draaide ik het dorp Nieuw-Namen binnen, op weg naar de sportvelden. In de beschutting van de huizen, met de wind in de rug was het heerlijk om nog een alles te kunnen geven. En met een voor mijn gevoel aanzienlijke tempo kwam ik binnen in 44'51'' op 12,6km, 3'34'' per kilometer en een gemiddelde van 16,9 per uur. Blijkt achteraf nog dat ik de snelste gemiddelde kilometertijd van alle afstanden heb gelopen. Natuurlijk, zeer tevreden gezien de weersomstandigheden van deze dag en het parcours dat niet heel gemakkelijk is met regelmatig wat dijkhellingen. En dat ik dit alleen voor elkaar heb gekregen, daar voel ik me heel lekker bij. De vorm is terug...volgende afspraak zal in Terneuzen zijn.

Een goede warming-up...

...is essentieel om een wedstrijd goed te laten verlopen, zonder risico te lopen op eventuele blessures. Vooral nu de temperaturen wal lager uitvallen, kan de warming-up niet goed genoeg uitgevoerd worden.
Zaterdag, dat begint al goed, flinke buien, maar tussendoor een uitbundig schijnende zon. Ik vertrek omstreeks 10h00 om op tijd te zijn in Vlissingen om daar met ons RKHAV team mee te doen aan de aflossingcross. Dergelijke wedstrijden ben ik niet gewend, maar het lijkt me wel eens leuk om in teamverband te lopen. Al met al, betrof het om slechts 3000 meter lopen p.p. door het Nollebos. Dit waren 5 rondjes van 600 meter. Nadat Job de Brouwer zijn beurt had over gedragen aan Chris de Smit, mocht ik mijne toer uitvoeren. Ik had het parcours al eens verkend, schelpenpaden, scherpe bochten, een klim en modder. Ik wist wat me te wachten stond, een rondje is zo gelopen. Maar daar waar ik zeer zwak in ben, is bij te houden hoe ver, hoe vaak en hoe wat...
Zo niet anders deze keer, de laatste ronde er alles nog eens aan gegeven. Het ging tenslotte heel goed, ik had voor elkaar gekregen om van een derde naar een tweede positie te lopen. Alleen een loslopende hond op mijn pad gevonden, sukkels, houd die beesten bij je, je ziet toch dat er een wedstrijd gelopen word?
Nouja, ik loop dus mijn laatste meters, ga de bocht om, en zie Marcel niet op de afgesproken plaats staan! Blijkt, ik moest nog een rondje. Tering, ik ben wel kapot, hoor!!!
Even adem halen, de helling op die ik direct na mijn tegenvaller had te nemen, even recupereren en dan nog een goede 500 meter te gaan. Marcel nam over, ging als een speer, maar we kwamen seconden te kort om nog de eerste plaats te pakken. Jammer, volgende keer beter.
We gingen nog wat drinken in eetcafé de Kanovijver. Op dat moment was het 13h30, en ik besefte dat ik nog gemakkelijk op tijd in Terneuzen zou kunnen zijn om daar nog een loopje mee te kunnen pikken. Die mededeling kreeg wat reactie in de directe omgeving. Marcel vroeg of ik dat nou meende. We lachtten er maar eens om, maar ik dacht eens even na, en had zo iets van 'waarom niet, eigenlijk?' Wat had ik nou helemaal uitgevoerd, een Coopertest duurt langer dan wat ik nu had gelopen. Ik was nu eenmaal op temperatuur, het zou zonde zijn daar niks meer mee te doen. Dus zei ik Marcel, dat ik toch in Terneuzen ga starten. Marcel ging overstag, en we waren vlug op weg, richting Terneuzen.
Ik wist van geen afstanden die er te lopen waren, maar ik had al besloten te kiezen voor de langste afstand. Dit bleek 15 km te zijn, precies zoals ik op zondag zou willen lopen, in één uur tijd. Een uur over 15km in een wedstrijd is altijd beter te doen dan dat ik dit alleen moet uitvoeren, kwam dat goed uit. Ik had me voorgenomen me wat te verbergen, geen kop te doen. Want wat we in Vlissingen hadden aan beschutting in een boomrijke omgeving (anders zou het geen bos zijn), dat moesten we op de Terneuzense zeedijk zeker bekopen. Een zowat stormachtige wind, recht vanuit de Schelde. Een prachtig uitzicht, schuimende koppen op het water, en schuimende koppen over de zeewering (van de lopers, wel te verstaan). Ook rondjes te lopen, maar deze keer zelfs voor mij bij te houden. Marcel liep 5km, overwon deze ruimschoots, en ik had het genoegen Marcel te zien finishen. Het genoegen omdat ik deze eerste ronde dus in een behoorlijk tempo had kunnen lopen, of ik dit zou vol houden? Ik had tenslotte de kopgroep toch verlaten, hoewel er vrij hard werd gelopen. Zeker meewind liep het tempo hoog op. Maar op het moment dat we tegen de wind in draaiden, kwam ik opeens alleen te lopen. Ik keek nog even verbaasd om, dit had ik toch niet verwacht. Omdat er een behoorlijk stuk tegenwind werd gelopen, verwachtte ik dat ik wel weer werd terug gehaald, ik liep immers helemaal alleen. Het gebeurde niet meer, het gat werd alleen maar groter, wat mij er alleen nog sneller deed lopen. En dus, met een minuut verschil kon ik deze wedstrijd op mijn naam schrijven, net onder de 54 minuten over ongeveer 14980 meter, volgens afstandmeten. Natuurlijk, zeer tevreden, gezien de omstandigheden. Die wind blaasde toch behoorlijk hard.
Was dit dankzij die mooie warming-up die ik in Vlissingen had gedaan? Toen ik even inliep vóór de 15km loop, voelde het allemaal wel heel erg soepel aan. dat heb ik al anders ervaren bij een opwarming. Dus, een zéér intensieve opwarming, ik kan het aanraden!!

Kustmarathon, foto's uitgelicht.

Deze foto's zijn als voorbeeld nabewerkt. Mocht iemand interesse hebben in één van de foto's in het album, laat het mij weten via closingtime@zeelandnet.nl m.v.v. bestandsnaam, te vinden onder foto-informatie.

Ik kan dan een afdruk van 13x18 bezorgen, die de afbeeldingen beter laten overkomen. Kosteloos kan ik dit natuurlijk niet doen, ik vraag €5,00 per afdruk, inclusief bezorgkosten.

Disappointed In The Sun

dEUS

Toepasselijke titel voor mijn wedstrijddeelname te Breda, 10k. Later meer info...

Zoals ieder jaar met een luxe touringcar, verzorgd door de p.v. Cargill Sas van Gent, afgezakt richting Breda voor de Singelloop. Normaal loop ik daar de halve marathon, maar ik zou nu op het kortere werk mijn aandacht richten. Ingeschreven voor de 10k, wel met wat dubbele gevoelens op de dag zelf, want die halve marathon...dat kriebelde net zoals de hele marathon daags voordien. Heb daar veel foto's gemaakt, die komen natuurlijk op de fotoblog te staan.
Terug naar Breda, daar draaide het bij de halve om het N.K. Met een eindtijd van rond de 1h11'40'' had ik hier geen schijn van kans. In goede vorm zou ik ook net het podium missen, dus ik hik er een beetje tegen aan. Niet te veel over denken, laat ik eerst aan mijn snelheid werken, en dat heb ik gedaan. De start die om 11h25 werd gegeven, gaf mij een doel voor ogen. 'Ik wil vóór klokslag 12 binnen zijn', dat voornemen vertelde ik Sandra (de Block) die naast mij stond wachtend in het startvak. Dit kon nog wel eens tegenvallen, aangezien we niet vooraan stonden. Het eerste vak was namelijk bestemd voor studenten, blijkbaar liepen zij hun eigen wedstrijd. Een paar minuten voor de start werd het hekwerk verwijderd, en het naar de voorste linie begeven was niet zo'n probleem. Er waren niet zoveel studenten die zo gek waren om op zondagochtend 10 kilometer te gaan rennen. Vanwege het strakke schema waren we op tijd gestart, en het ging gelijk vrij hard. Ik had toch voorgenomen mee te gaan met de snelste kudde, een snelle start doet mij altijd wel goed. Hoewel ik nauwelijks tot niet een warming-up had gemaakt, kon ik toch soepel mee. Dat het wat aan de snelle kant ging, besefte ik na de eerste kilometeraanduiding. We passeerden hier in 3'03'' na het startschot. Jammer genoeg 4 seconden te langzaam, want het zou wel mooi staan als ik hier een tijd van in de twee minuten kon noteren voor de eerste kilometer. Reëel en helder genoeg om te beseffen dat ik dit geen 10km zou uit houden, want een eindtijd van 30'30'', tja....
Even wat gas d'r af, ik was niet de enige die er zo over dacht. Maar waarschijnlijk zou de groep die wel door bleef draven, toch ook nog wel terugvallen. Dus ik wou toch de vaart erin houden. Kilometer twee, 6'23'', nog wel rap, maar nu nog te doen. Ondertussen was ik bijgehaald door drie man, die aanzienlijk een stuk jonger dan mij waren. Ik kon aansluiten, en bijblijven, hoewel ik zover mijn best moest doen dat ik het 3km bordje had gemist, jammer. Maar in dit tempo, moest het wel binnen de 10 minuten zijn afgehaspeld. Breda, dat is bochtenwerk, en daar waren deze jongens niet zo heel sterk in. Ik vermoedde dat ze meer ervaring op de baan hadden. Ik kwam toch weer op kop te lopen, en na 5km in 16'54'' te hebben gelopen, kwam ik alleen te lopen. Die 5 km tijd viel mij toch wel tegen, had ik dit ook niet ongeveer gelopen bij de halve van Cadzand, over een zwaarder parcours, bij slechtere weersomstandigheden? Terwijl het nu bijna zomers warm was, niet overdreven, gewoon heerlijk loopweer. Het ging dus geen supertijd worden, maar ja, sneller kon ik niet. Had ik er toch weer eentje ingehaald, ik haalde in, maar de vent bleef achter me hangen. Misschien had ik hem eraf kunnen lopen met een lichte versnelling, maar ik moest toch wel opletten me niet op te blazen. Vervelend dat 'ie wel van me profiteerde, telkens als ik wat gas terugnam om hem kop te laten doen, liep hij te traag naar mijn zin. Er liepen tenslotte nog altijd meer dan 3200 lopers achter ons, die ook niet stil stonden. De laatste twee kilometer, tjonge, wat duurden die lang. Ik hield het tempo hoog, en hoorde al wat gekraak achter me. Zelf had ik ook niks meer over, en ik had mijn twijfels of ik nog veel langer stand kon houden. En ja natuurlijk, op de laatste honderden meters voor de finish loopt de vent langs mij heen. Ik ga mee, maar wat heb ik het zwaar. Wanneer ga ik proberen met een sprint hem van mij af te lopen? Kan ik nog wel sprinten? Ik hoop dat hij een inzinking krijgt, want ik heb geen beetje reserve meer. Die laatste bocht, we draaien de Grote Markt op. Hij versnelt, ik versnel, maar ik voel al de kracht uit mij wegvloeien. Ik denk aan die laatste 100 meter van de twee rondjes baanwedstrijd, ik heb hetzelfde gevoel en ik weet dat ik niet meer voorbij kan. Ik kan nog als een door kiespijn gekwelde boer een lachje op mijn gezicht creëren, want blij ben ik hier niet mee. Ik voel me gebruikt, en dat zou zo erg niet zijn, als ik de vent eraf had kunnen lopen in deze sprint. Ik wist nu wel, dat ik niks meer over had, maar ik besefte ook, dat ik een uur later er verschrikkelijk de pest erin heb. Dat ik niet kan begrijpen dat ik dit heb kunnen laten gebeuren, ik kan normaal gesproken nog gigantisch sprinten. Ongeacht hoe ik me voel, en nu?
Ach, ik ben nog niet helemaal waar ik was, zoals mijn vorm in het begin van het jaar was. Want dan had ik deze sprint wel gered. Wat zeg ik? Als ik weer in mijn oude vorm zou zijn geweest, had ik niet moeten sprinten tegen deze kerel, maar tegen de man die een eind vóór ons was gefinished. Misschien wel een paar man vóór ons, maar het zal voor de volgende keer zijn. En ja, die eindtijd van 34'30'', die noem ik ook niet echt schokkend. Het is een PR, omdat dit de eerste echte 10 km was die ik ooit gelopen had. Maar ik hoop wel dat deze PR niet al te lang blijft staan. Een gemiddelde van 17,3 per uur, daar wil ik in Nijmegen niet mee voor de dag komen.
Teleurgesteld, voornamelijk door de verloren sprint, want daar kan ik écht niet tegen. Teleurgesteld, terwijl de zon nog volop schijnt, want dat hadden we in overvloed, hier in Breda.

Ik ga, ik moet en ik wil trainen!!!

de complete uitslag

Axel

Laten we het tussen de 12 en 13km (volgens mij 12,3km) houden, dus een kleine 17 in 't uur gelopen (43'55''), en alleen. Later meer, ik vond het goed genoeg.

Vervolg

Ik had eigenlijk gewoon mijn trainingen te doen, maar omdat het wedstrijdloopweer was, besloot ik toch te starten in Axel. Twijfel of ik voor de langste of de midden afstand zou gaan. De midden afstand was 8km, ideaal als ik volgende week 10km wil lopen. Maar gekozen voor de lange route, in mijn berekening een afstand van 12,3km. Een kleine deelname, zo op de eerste loop van de SSP. De vaste club die elke week loopt aanwezig, verder natuurlijk de deelname uit België. Goed dat ze nog altijd overkomen, anders hadden ze deze loopjes wel kunnen stopzetten. Ondanks de populariteit van het joggen, in het Zeeuws-Vlaamse slaat dit niet over op de georganiseerde wedstrijdjes, jammer.
Rond een uur of twee, een fikse bui. Maar dan was ik nog thuis, en wou toch in Axel lopen. Het zijn tenslotte telkens wat buien, tussendoor scheen de zon uitbundig. Ik verheugde me in de polder te lopen, en in de verte de buien te zien hangen. Een prachtig zicht, met die bloemkoolwolken. Als ik eenmaal aan het lopen ben, deren mij die buien niet. Integens, dat is pas het echte lopen, het genieten. Om drie uur, bij de start, gelukkig, net een droge bui. Ik was van plan rustig te starten, niet sneller te gaan dan nodig is. Als ik maar zou proberen eerste te zijn, was voldoende. Maar na een paar honderd meter kwam ik alleen te lopen, en besloot dan maar alles op alles te zetten en zien hoe ik me verder zou redden. De eerste kilometers had ik toch de wind in de rug. Die wind viel me nog mee, toen ik wel de wind tegen kreeg had ik deze straffer verwacht. De ronde lag mooi, er was slechts een klein gedeelte te lopen waar deze wind de meeste last zou creëren. En het was nog altijd droog, hoewel het boven Terneuzen nu wel erg donker begon af te tekenen. De waaiers van de hozende regen waren al duidelijk te ontdekken, daar kwam iets aanzetten!! Tjonge, wát had ik mazzel, net toen dit mij bereikte, liep ik langs de Liniedijk. Hoge bomen en dicht struikgewas die over de weg hing, net aan de zijde waar de regen vandaan kwam. Kurkdroog, op wat zweet na, kwam ik Axel binnen. En toen was de regen alweer geluwd. Op naar de laatste kilometers met de wind achterop kon ik nog versnellen. Ik liep voor de tweede maal langs de eerste verkorting, op weg naar de laatste deelnemers die de middenafstand (8k) nog aan het afleggen waren. Kon er nog redelijk wat achter me laten, moet wel een beetje deprimerend zijn voor deze lopers, dacht ik nog. Nou, de rest is geschiedenis, kwam binnen in net geen 44 minuten, op 5 seconden. Over twaalf kilometer een sober resultaat, achteraf 12,3 kilometer een redelijk resultaat. Had wel de gehele lap alleen gelopen, met af en toe een redelijke wind, niet al te warm, maar mooi loopweer. Clubgenoot Benny op de derde plaats, dus eens twee Zeeuwen bij de eerste drie.

Geen spijt dat ik had gelopen, integendeel. Dat ik er nog niet helemaal ben, staat wel vast. Maar het feit dat ik redelijk ontspannen heb kunnen lopen, zonder dat ik nu (zondagochtend) totaal geen last heb van mijn uitstap. Ondanks dat ik heb gelopen met mijn wedstrijdschoenen, 44 minuten lang tegen 17 per uur.

Ik ben terug....

Breda, maar wat?

Ondanks het feit dat ik weer voor 100% tekeer kan gaan met mijn trainingen, zal Breda waarschijnlijk iets te vroeg zijn om daar een prestatie neer te zetten. Ik zou eventueel kunnen hazen voor iemand die zich daar de laatste jaren laat zien om de 10km te lopen, maar ga toch geen beloftes doen. Maar hoe ik zou moeten weten of ik klaar ben voor de 10km, dat is de vraag. Ik kan alleen nog maar mijn trainingen zo goed mogelijk uitvoeren, een test zit er niet meer in. Helaas heb ik nog niet de pittigste trainingen in mijn schema gekregen, wat dus betekent dat ik nog in de opbouwfase zit. Met een pittige training bedoel ik een duurloop van 15km die ik in een uur heb af te leggen. Vandaag zat ik in de buurt, met 1h03'40'' voor 15km, met wel een heuveltraining in verwerkt, 6x heuvel op. Op een schitterend splinternieuw viaduct, hier vlakbij aangelegd over de E34, is het prachtig om mijn heuveltrainingen uit te voeren.
Vorige week dan 5x getraind, in drie dagen drie trainingen afgewerkt, twee maal interval, waarvan één in het rood (zwaar) en een duurloop, 15km in 1h04. Op de club, vanwege een Coopertest op de Linie getraind. Vier maal ongeveer een 1200 meter over ruig terrein (Moersschanscross), smalle paadjes op en af de linie. Gingen boven verwachting, alles enige seconden boven de vier minuten. Dit alles bij elkaar bijna 70km getraind. Een week waar ik zeer tevreden mee ben, blij dat ik weer alles kan doen, zonder al te veel last. Trouwens, die last van mijn hiel, hoe harder ik train, des te sneller lijken de problemen met mijn hiel als sneeuw voor de zon op te lossen. Rust is dus ook niet altijd alles, blijkt achteraf.
Deze week kan ik nog even tekeer gaan, de volgende week moet ik wat meer gaan opletten. Ach, heb ik tijd om mijn camera in orde te maken, zaterdag 2 oktober stel ik me op boven aan dat leuke trapje, 5 km vóór de finish in Zoutelande. Ik verheug me al op het afzien van mijn medemens bij het beklimmen van het zoveelste obstakel . Nee, geen medeleven van mij, wel support (en waarschijnlijk, een beetje pijn in 't hart)...

Er is werk te doen...

Zaterdag, na een week met weinig training, was er die wedstrijd in Terneuzen. Op de momenten dat ik wel trainde, gingen mijn gedachten voornamelijk naar de 800 meter die om 16:30 stond gepland. Zo is het eigenlijk altijd bij mijn trainingen, ik kan alleen denken aan de komende wedstrijden. Als ik zo eens wat lees van andere lopers, dat ze tijdens het lopen vraagstukken over wat voor een onderwerp dan ook, dan de oplossing ontdekken. Als ik me niet concentreer op het lopen, gaat mijn tempo er uit, loop ik te langzaam of ook nogal eens te snel.

Terug naar die 800 meter. Hoe pak ik die aan? Ben ik al zover terug in vorm dat ik kan gaan voor een betere tijd? Als die loop eenmaal is begonnen, kan ik onderweg niks meer goed maken als ik te langzaam start. Te hard van stapel lopen, kom ik mezelf gigantisch tegen na de eerste ronde. Wat had ik te verliezen, ik mocht niet verwachten dat ik, voor mijn doen, een toptijd zou lopen. Dus hard van start, en bij mij wil dat zeggen, niet hard genoeg, want ik zat al direct ingesloten. Ook vanwege een nogal lullige startprocedure. Ondanks dat het een Zeeuws kampioenschap was, mochten we zelf maar uitzoeken waar we gingen staan. Alsof we een 3000 meter gingen lopen, zeg maar. Niet echt professioneel, naar mijn mening. Nouja, na 50 meter lag ik toch op kop, na 100 meter was ik los. Meter 200, in 31 seconden, met dank aan Margot voor het doorgeven van de doorkomsten. Meter 400, de ronde in 63 seconden, en nog niet kapot. Maar tussen 400 en 600 meter zaten nu al 34 seconden. Had niet anders verwacht, want na 500 meter ging het lichtje niet langzaam uit, nee, met een baksteen werd de schijnwerper in één worp volledig gedoofd. Dan waren die 34 seconden eigenlijk nog een mirakel dat ik dat nog kon. Nog wel 200 meter af te leggen, maar het was gedaan! Kompleet leeg door de bocht, nog een ellenlange 100 meter te doen. Geen coördinatie meer, overleven was het wel. Een beroerde tijd 2'11'' nog wat, net geen 2'12''. Ik wist dus waar ik stond, nog niet optimaal. Ook geen optimale race, ik heb het alleen moeten doen. Marcel, Job de Brouwer en Ronnie Overgaauw liepen een andere race. Niet dat ik hen had kunnen volgen, maar een richtpunt vóór je doet wel iets. Marcel, natuurlijk onder de 2 minuten, Job daar vlak achter en Ronnie, de verrassing van de dag, liep zijn eerste 800 meter op een paar tienden van seconden na, in twee minuten!! Goeiendag, zegt ie!!

Voor mij, werk te doen...



Zondag, op naar Cadzand-Bad om dwars door de Zwingeul te doen. Ik had me voor genomen om daar te winnen, om dat te proberen, tenminste. Maar na die mindere 800 meter had ik zo mijn gedachten over mijn vorm op het moment. Opgestaan, terwijl de regen niet zachtjes op het zolderraam tiktte maar met bakken vol uit de hemel neerdaalden. Onderweg klaarde het al behoorlijk op, en in Cadzand was de hemel bij aankomst al behoorlijk hemelsblauw getint. Gelukkig wel, want ik heb een hekel om met doornatte schoenen een wedstrijd te lopen. Concurrentie gepolsd, ogenschijnlijk een paar snelle Belgen. Maar ook Theo Rabout en Patrick van Quekelberghe gingen deze loop aan. Meegaan, en zien hoever ik kan meegaan, of ze er misschien uitlopen. Na wat inlopen, met last van stijve kuitspieren bij het opstarten. Vreemd, ik had de laatste dagen toch niks geks gedaan? Alleen de dag ervoor een duurloop gedaan van een paar kilometer met daarin één versnelling van 800 meter. Of zou het komen van die drie Trappisten die ik s'avonds op de Koewachtse jaarmarkt had gedronken. Goed, na een beetje over het strand te hebben gelopen, het parcours verkennen (ach natuurlijk, we moeten door de Zwingeulen lopen, dus krijg ik tóch natte schoenen, stom van me), en een hellinkje óp, ging het al een stuk beter. Dat bleek bij de start, ik was nu eens als snelste weg, een première! Een klein rondje door de duinen, om dan de start te passeren, en daarna het grote avontuur. Theo was ondertussen bij mij aangesloten, en sprong als eerste de ruig kolkende en snelstromende, beroemde en beruchte Zwingeul in, die op dat moment minstens 30 cm diep was. Nadat we beide geulen hadden doorstaan (beide geulen, inderdaad, de grillen van moeder natuur), mochten we drooglopen over het strand totdat we zowat Knokke bereikten. Theo was ondertussen al gevlogen, liep vóór mij uit, en ik had nog de moed om te bedenken dat ik misschien aansluiting kon krijgen bij terugkeer over het Dodemanspad, het doorkruisen van de blanke toppen der duinen. Ik kan hier kort over zijn, dit gebeurde dus niet. En die tocht door de duinen, die viel mij duidelijk zwaarder dan de vorige jaren. Man, man, wat heb ik daar gekreund bij het beklimmen van die rottige hopen zand. Nu word dáár in die duinpannen waarschijnlijk wel vaker gekreund, maar dan wel bij aangenamere bezigheden (m/v, laten we het netjes houden) dan datgene waar ik op het moment mee bezig was. Moest ik nog uitkijken voor de tweede plaats, want Patrick kwam nog gevaarlijk dichtbij, met 10 seconden verschil tussen hem en mij bij de finish. Theo was dan zo'n 40 seconden binnen, en eigenlijk viel het mij nog niet tegen dat ik nog niet zo heel ver achter hem binnen was. Binnen in 32'02'', tegenover de 30'15'' van vorig jaar, betekent dat hier ook werk te doen is...

Eindconclussie, wil ik in Breda goed presteren, dan moet ik nog even stevig aan de bak. Aangezien deze loop al over drie weken plaats vind, denk ik niet dat ik daar op tijd voor klaar ben. Maar één ding is wel zeker, dat het dagje Breda een gezellige dag zal worden, is mijn ervaring...

Harder...Better...Faster...Stronger...

Daft Punk

Met mooie duurlopen, bijvoorbeeld 18km in 1h15, gelopen in de duinen van Cadzand en over de vestingwerken van Retranchement, 15km in 1h02, intervaltrainingen, licht en zwaar zoals 8x800 metertjes in 2'50'', of 4 series van 4, 3, 2 en 100 meter aan 18 per uur (met weinig rust), kan ik wel zeggen dat ik me bij elke training me weer wat sterker, sneller en beter ga voelen. Het blijft opletten, niet zozeer met mijn zere voet alleen. Want langere tijd rust nemen is allemaal goed en aardig, ik moet ook rekening houden met langere tijd om terug op te bouwen. Een blesure ligt zo op de loer. Maar met dergelijk weer, zoals op dit moment, is het gewoonweg heerlijk om intervaltrainingen uit te voeren. Ik loop ook weer op schema, wat betekent dat ik me moet houden aan bepaalde richttijden. Dat valt soms niet mee, ik wil (en kan) sneller.
Daarom het besluit in Breda de 10km te lopen, en wel voluit. Halve marathons en dat soort werk schuif ik op de (hele) lange baan. Sterker nog, ik heb me net ingeschreven om a.s. zaterdag een wedstrijd in Terneuzen te lopen van nog geen kilometer lang. Tja, die luiheid van mij, hé....

Een eindje toeren..

...om in Étretat te belanden, en daar zijn de duinen een stukje hoger...

Raak er maar eens vanaf

Mijn gewicht, ik train op het moment dat de stukken ervan af vliegen, maar niet mijn gewicht.

Terwijl ik wel min of meer mijn oude schema aan het volgen ben, ga maar na.

Na Cadzand heb ik vrijdag intervaltraingen uitgevoerd, vijf series van 400, 300, 200 en 100 meter in een tempo van 3'20'' per km. Zondag flinke tempolopen in het Clingse bos, 8, 5, 4, 3, 2 en 1 minuut, tempo vanaf 3'30'' per km voor de 8 minuten. En vanaf daar geprobeerd telkens wat sneller te lopen, hoewel dit best zwaar was. Het is tenslotte een bos, en het ene pad ligt nou eenmaal wat beter dan het andere pad. Maandag een fikse duurloop, oftewel een halve marathon gelopen om 19h30. Gedropt in Terneuzen, dus moest ik wel deze 21km lopen om thuis te geraken. Nou vooruit, mijn doel had ik bereikt, de afstand afgelegd in precies 1h30, en dus terug met mijn duurlooptempo van 14 per uur. Met een zware laatste kilometer, ik kreeg me toch een partij honger!! Maar hoera, ik had vier weken geleden niet durven dromen dat ik vier weken later dit zou kunnen presteren (en de rest van de avond afgezien van het afzien). Dinsdag kon ik wat bijkomen, en belangrijk, nauwelijks last van enige vorm van hielspoor. Het blijft wat prikkelen in de ochtend bij het opstaan, maar als het daar bij blijft...

Woensdag nog eens bij de club langs geweest, om daar 5x600 meters af te leggen. De rust tussendoor was eveneens 600 meter, dus je begrijpt dat het een intensieve training werd. Achtereenvolgens heb ik, na de eerste 600 meter even de kat uit de boom te hebben gekeken (ik voelde nog altijd de halve marathon expeditie zitten) deze in 1'54'', 3x 1'47'' en één maal in 1'46'' gelopen.

Dat ik zeer tevreden met de verlopen trainingen, dat spreekt vanzelf. Ik zit weer op koers, ondanks mijn gewicht.

Weer eens wat anders...

En....terug naar rust...

Ziezo, dat was voorlopig dan weer de laatste wedstrijd, die van Cadzand. Ik heb me veel te veel gegeven op die drie zware rondjes. Ondanks de belofte aan mezelf deze wedstrijd rustig te lopen, heb ik er iets teveel aan gedaan mijn positie tijdens de loop te verbeteren. 'Met bewust nagenoeg helemaal achteraan te starten, kon ik elke verleiding weerstaan te strijden voor een topplaats in de eindrangschikking', was mijn strategie. Hoe kon ik dan nog als vierde op de langste afstand finishen? Het gevoel overwon het verstand, nauwelijks gestart, en ik had het al niet meer naar mijn zin om in een dergelijk tempo te lopen. Maar om vooruit te komen, was geen sinecure. De paden waren smal, de deelnemers talrijk. Ga maar na, alleen op de langste afstand al 101 lopers (m/v). Dus slalommend inhalend proberen naar voor te lopen. Tot op een gegeven moment ik mijn tempo te pakken had, en dit ook kon blijven handhaven. Af en toe lopers inhalend, wat ondertussen eenvoudiger was geworden, want het veld was al na één ronde behoorlijk uit elkaar gereten. En toen kreeg ik Patrick v. R. en roadrat Patrick in de smiezen. Ik had niet gedacht beide nog terug te zien. Ja, bij de finish, maar niet onderweg. En toen was er geen maat meer aan, ik zou en moest beide achterhalen. De ene Patrick had ondertussen de andere Patrick moeten laten gaan. Ik kon aansluiten bij Patrick, meer dan een vermoeide 'hoi' kwam er bij ons allebei niet uit. Ik ging 'rustig' verder op pad, op weg naar Patrick nr twee. Tong zowat uit mijn bek, al moest de laatste steen naar boven komen, ik wou aansluiting maken. Ik geloofde er niet meer zo in, dat dit zou gebeuren. Maar dan toch, bij één van de laatste (vele) hellingen die te nemen waren, kwam ik langszij bij Patrick. Ook weer even een 'hoi', en verder zien te overleven. Ik had liever een heel gesprek aangegaan met Patrick, want dat is ook een, door mij ooit beproefde methode, je tegenstander te polsen, én te breken. Dan hield ik het maar op een eindsprint voor deze keer, wat nog lukte ook.
Maar zou ik spijt krijgen voor dit overmoedige gedoe, krijg ik de rekening gepresteert de volgende dag? Dat was toch iets waar ik niet echt mee in zat. Ik heb al diverse testen goed doorstaan, dus zal deze ook wel goed uit pakken. Ik ben blij toch op deze manier te hebben gelopen, vooral de eerste ronde was zeer zwaar vanwege de inhaalmanoeuvres. Hellingen, los zand, slechte paden...en de volgende dag minimale last van mijn voet. Pas later op de avond wat gezeur, te verwaarlozen dus.
Nu word het tijd mijn intervaltrainingen weer op te pakken, mijn oude schema er bij te halen, en ervoor te zorgen bij de eerstvolgende wedstrijd die ik loop, proberen vooraan mee te doen. Welke dat word, is nog een vraag...nu terug naar rust...wat wedstrijden betreft.

Wat een uitzicht...

Want eindelijk vakantie...
Ik ben er aan toe, de laatste drie weken waren hectisch op het werk. Vooral de laatste week, lange dagen, zodat de training er wat bij inschoot. Had ik vorig weekend wel nog mooi twee stevige trainingen uitgevoerd. Een duurloop van 15km in 1h07'30'', de volgende dag een duurloop met daarin 5x500m, in 1'55''. Het is allemaal nog niet zo spectaculair, maar ik ben allang blij dat ik deze twee trainingen in twee dagen kon uitvoeren. Afgelopen week alleen donderdag in Terneuzen gelopen. Na een warming-up van 4km in 17 minuten, wat op zich eigenlijk te snel ging, heb ik 5, 4, 3, 2 en 1 minuut in hoog tempo gelopen. Niet zo'n geslaagde training, de bedoeling was mijn hartslag hoog op te jagen, maar deze kwam zelden boven de 170. Nu weet ik ook niet wat mijn maximale hartslag is, daar voor kun je jezelf laten testen. Maar ja, al die rompslomp weer...
Ook niet geslaagd was de locatie waar ik heb getraind. Langs de zeedijk, waar het fietspad iets schuin afloopt naar het water toe. Daar had ik achteraf wel last van.

Zaterdag gingen Carla en mijn zus Ingrid de wedstrijd in 'De Katte' lopen, net over de grens bij Zelzate. Ik stond in twijfel wat ik zou doen. Ik wist toch wel dat ik niet zou kunnen meedoen voor een hoge rangschikking. Maar ik zou er wel een pittige duurloop van kunnen maken. Dus stond ik aan de start voor de 13,2km. Ik kende de ronde, oftewel rondjes. Drie maal voor de hele afstand. Vorig jaar had ik deze wedstrijd gewonnen, in extreme omstandigheden. Boven de 30 graden, en dan o.a. door woonwijken, dus weinig wind. Het weer was nu wel milder. Achteraan gestart, om rustig op te starten. Omdat er best wat deelnemers waren, moest ik de eerste kilometer wel heel rustig lopen. Met veel slalommen kon ik naar voor kruipen, en heb er zo een inhaalwedstrijd van gemaakt. Ik mocht absoluut niet forceren, dat had ik mezelf belooft. Maar ja, die laatste ronde, nog vier man die in mijn gezichtsveld liepen, zo'n 200 meter voor mij. Die vier vielen uit elkaar, nog mooier voor mij, vier richtpunten. Ik heb dus moeten forceren, maar ben ze alle vier gepasseerd, en flink op afstand gelopen. Zodoende kon ik binnen het uur finishen, wat mijn bedoeling was. Maar ik hoefde nou ook niet zó drastisch binnen het uur te finishen, 54'38'', gemiddeld dus 14,5km/h, 4'08'' per kilometer. En een 8ste plaats. Ook nog mooi, de winnaar had er 49'34'' over gedaan, vorig jaar had ik er 49 minuten en 1 seconde voor nodig. En het is een zwakte van mij, dat ik daar stiekem van geniet (sorry Marcel, Zuidzande). Maar achteraf, hé, wat ga ik nu beleven betreffende die zere poot van mij. Zal ik nu weer een paar dagen buiten westen liggen wat hardlopen betreft? Nou, ook weer verrassend. De volgende dag totaal geen last bij het opstaan uit mijn nest. Terwijl dit net het moment is dat de pijn (nouja, pijn?) zich het meest openbaard. Dus wat mij betreft, zijn nou bijna alle testen geslaagd, en durf ik weer wat meer hooi op d'n vork te nemen. Ik heb vakantie, dus dinsdag naar Cadzand. Dat word dus de hellingproef...

Omdat ik het niet laten kan..

Het blijft een buitenkansje als je dit in de buurt hebt staan. Zolang het er nog staat, zal ik er van profiteren. Toch wil ik er de mensheid niet mee blijven vervelen, maar ik vond deze exemplaren de moeite tentoon te stellen.

Tussenstand

Tja, wat zal ik er van maken? Tussenstand, is dat niet zoiets als halfweg? Denk niet, hoop ook niet dat ik halfweg ben met het herstel. Want hard gaat het nog niet. Maandag een strand/ en duinenloop van gemaakt. Ongeveer 14km in een uur en 5 minuten. Best een zware ronde gekozen, flink doorgelopen (zover ik dit kan, op het moment), en niet ontevreden. En de vrees voor de komende 24 uur. Hoe zal de blesure zich ontwaren? Viel mee, een geruststelling. Natuurlijk doe ik de dag erop de verplichte rust, om woensdag weer eens op de club te trainen. Heb mezelf getest, 4x 400 meter, dit vanaf 1'30'' tot 1'22'' (zucht). Ach, ik zou zoveel sneller willen. En dat zou wel gelukt zijn, maar was verstandig genoeg me in te houden. Natuurlijk moet ik nu ook weer afwachten tot de volgende dag om te merken of ik mezelf meer schade heb aangedaan dan dat ik goed heb gedaan. Wederom, een meevaller. Dat wil zeggen, niet méér last dan andere dagen.
Als dit goed blijft gaan, zal ik deze week tot 4 trainingen uitvoeren. Dan wel voornamelijk duurlopen, met het doel mijn hartslagritme tijdens het lopen te verlagen. In mijn 'goede' periode, lag mijn hartslag rond 130 per minuut, bij een duurloop met gemiddeld een 14 per uur. Nu is deze tussen de 140 en 150 per minuut, op een lager tempo, 12/13 per uur! Dus eerst dit maar eens goed krijgen, voordat ik me stort in de wat ruigere intervallen. En natuurlijk opletten wat de hielspoor betreft...

Het ideale (hardloop)weerbeeld in Zeeland..

....toch?

Dream on...

Na een, een beetje teveel uitgelopen duurloopje, kwam ik terug thuis. Dat deze duurloop uit de hand liep, de oorzaak moest gezocht worden door die kwelduivelse dazenbeesten. Carla fietste mee, de eerste kilometers prima. Toen kwamen we op de Berlareronde-route tussen de bossen, hele zwermen met van die irritante teringvliegen, die gemeen kunnen bijten. Ik zelf had niet zo'n last van het ongedierte, Carla kon niets anders doen dan full-speed door te fietsen. Ik vervolgde dus solo mijn route, en had ook weinig zin meer om nog eens die helletour mee te maken. Normaal zou ik na 20 minuten lopen me omkeren en dezelfde route teruglopen, dit in de trend van mijn opbouwperiode. Nu heb ik dus de gehele Berlareronde gelopen, om 20h00 bij een graadje of 28. Ik twijfelde of ik wel de gehele ronde zou kunnen blijven hardlopen, is dan wel gelukt.

'Ik wil een marathon lopen', toen ik op adem was gekomen was dit wat ik zei. Ik wachtte af wat de reactie van Carla zou zijn. 'Welke marathon dan? Toch niet de Kustmarathon, hé?' Kijk eens aan, dit antwoord had ik niet verwacht. Maar waarom zou het niet de Kustmarathon mogen zijn? Voor de begeleiding was het best wel te doen geweest voor haar, dacht ik toch. Als ik mee zou doen, dan wil ik tenslotte minimaal 15 per uur lopen, en dit zo lang mogelijk volhouden. Ik zou dus redelijk in de frontlinie kunnen meedraaien.
'Laat ik het dan anders formuleren, ik wou dat ik een marathon zou kunnen lopen', stelde ik haar gerust. Want man, man, wat zit ik nog ver van mijn ouwe trouwe niveau vandaan! Ik durf ook nog niks te overhaasten, maar in dit tempo gaat het wel heel langzaam vooruit. Toch kijk ik ook vooruit, de zomerlopen in West gaan allemaal aan mij voorbij. Ik hoop nu op Dwars door de Zwingeul, en daarmee loopt de zomer weer ver op z'n eind.
Een wedstrijd lopen...voluit gaan...kunnen gaan...een droom...

Sledgehammer

Ze zijn met een pneumatische hamer mijn hielspoor te lijf gegaan!
Dit klinkt pijnlijker dan de werkelijkheid is, alhoewel er niet veel verschil in is.
Shockwave-methode, dat is wat ik vandaag heb beleeft. Slechts enkele minuten duurt deze behandeling, die als zeer pijnlijk bekent staat. Ja, dat wil ik wel geloven, als je héél veel last van deze klacht hebt. Ik mocht mijn hielklacht-last becijferen, een cijfer tussen 1 en 10. Die 10 staat dan natuurlijk voor hele erge last. Ik gaf een 2. Dus te verwaarlozen, maar voor intensieve hardlooptraining is elke last teveel. Daar waren de fysio en ik het wel over eens. Dus de behandeling werd gestart. Een apparaat dat op luchtdruk werkt. Hierbij zorgt een stalen kogel voor een bepaalde frequentie schokgolven die afgegeven worden op de te behandelen plaats. Nou, ik verzeker je, als je dit apparaat als hamer gebruikt om een spijker te slaan in een hardhouten balk, het zal niet veel moeite kosten! Die trillingen gingen door heel mijn lijf. De eerste minuten begonnen op een lage stand, daarna werd het vermogen opgevoerd. Ik dacht een stroomstoot te krijgen, zo één als van die schrikdraad die wel eens rond weiden staan! Ik heb ooit nog op een scheepswerf gewerkt, en daar werden vergelijkbare dingen door constructieschilders gebruikt, om de roest af te bikken! Pneumatische slagmoersleutels, om de moeren van vrachtwagenwielen los/vast te draaien! Een Hilti-sloophamer!
Nouja, het went, en al vlug gaf het zelfs een ontspannen gevoel.
Ik hoop nu eindelijk eens op verbetering, ik wil niet langer blijven wachten op 'natuurlijk' herstel. Daarom heb ik deze beslissing genomen, nadat ik zo al het één en ander van het Internet had geplukt. Enkele behandelingen zouden al voldoende kunnen zijn, en mij is vertelt, dat ik gerust weer wat kan gaan opbouwen. En het is nodig, ik loop nog hetzelfde tempo. Een halfuurtje per keer, 6km, 3x per week. Maar...mijn hartslag tijdens deze 'snelwandelingen', is al behoorlijk gedaald.
Het gaat langzaam, maar wel de goede richting uit...

Vergeten plaatjes

De weinige foto's die ik gemaakt heb tijdens de Z-Vl. marathon staan nu ook online. De volgende keer zal ik wat beter mijn best doen om meer foto's te maken. Of dat lukt...

Mijn eerste stapjes

Op goede raad van een sportarts die ik vandaag heb bezocht, kan ik beter proberen de zéér lichte vorm van hielspoor door middel van voorzichtig hardlopen op te lossen. Dus...direct toen ik thuis kwam...hardloopschoenen ondergebonden...een route met zachte ondergrond opgezocht...en een halfuurtje gesjokt. Zo voelde het wel aan, met mijn hartslagmeter aangebonden, wat ook alweer jaren geleden was dat ik hier mee liep, want deze wou ik wel in de gaten houden. Nou...6000 meter in een half uur, met een gemiddelde hartslag van 149! Ik heb zo'n vermoeden dat ik in die 6 weken rust het één en ander kwijt ben geraakt. Wat bewaard gebleven is, is mijn gewicht. Ik hoef dus niet te sporten om op hetzelfde gewicht te blijven, ondanks de Bourgondische uitspattingen van de laatste weken, goed nieuws! Zelfs mijn rusthartslag is hetzelfde gebleven, deze ligt nog altijd rond de 35 slagen per minuut.
Het lopen zelf valt dus tegen, maar ik zie er wel naar uit om mezelf terug op mijn oude niveau te brengen. Alhoewel dit ook zéér behoedzaam zal moeten gebeuren...

Playing Time

At last...mijn nieuwe cameralens is binnen. Kan ik weer wat gaan spelen. De Sigma zoom 17-50mm 1:2.8 EX DC OS HSM. Een hele benaming voor een objectief. Maar ik verwacht veel van deze lens. Vanwege de licht gevoeligheid van de lens is deze zeer geschikt voor binnenshuis, zonder flitser, goede opnamens te maken. Ook portret fotografie zal beter gaan, maar ook landschapfoto's zijn geen probleem. Een allround objectief dus, hoewel ik dit alles nog moet uit testen. Bijzonder aan deze lens is, dat de lichtgevoeligheid (1:2.8) over het gehele zoombereik behouden blijft. Maar dat is allemaal technisch geleuter, deze blog blijft voornamelijk een lopersblog. En dat ik af en toe eens wat fotoresultaten kan showen, moet wel kunnen, toch?

Het lopen, nog 11 dagen rust. Dus weinig nieuws. Ik twijfel wel, of ik over 11 dagen geheel gevrijwaard zal zijn van enige last. Dat hielspoorgedoe herstelt zich wel erg langzaam, hoor! Kun je beter nog je poten breken, dat herstelt sneller. En nog altijd moet ik nog een afspraak maken bij de SMA in Middelburg, ga ik morgen eens werk van maken.

Dus doe ik maar wedstrijdjes bezoeken, zoals in Zuiddorpe. En zoals elk jaar, een zeer kleine bezetting. Opvallend is wel, dat toch telkens dezelfde lopers steeds weer de weg naar Zuiddorpe weten te vinden. Er moet daar toch iets zijn dat de wedstrijd aantrekkelijk maakt. De gezelligheid voor, tijdens en na de loop zullen er mee te maken hebben. Wat ook leuk is, dat er 1, 2 of 3 rondjes gelopen worden, waarbij je 2, 4 of 6 maal de start/finish passeert. En iedere deelnemer heeft prijs, hoewel het meeste dat te krijgen is, overbodige zooi is. Het is het idee. Er werden ook geld premies gegeven, als bij het wielrennen dus. Had misschien te maken dat de reportage ter plaatste werd uitgevoerd door een ex-wielrenner, die dit overigens zeer goed deed, zo voor de eerste maal (was trouwens mijn eigen broer). Zelfs de laatste deelnemer had nog een premie, als hij de laatste meters er nog een sprint zou uitpersen. Er kon nou niet echt meer over een sprint gesproken worden, maar de voorwaarden over wat een sprint was, bleek bij deze wedstrijd niet echt van belang te zijn.

Hopend op een wat groter aantal lopers voor het volgende jaar, want opgeven doet men hier niet. Mij viel het tegen, niet mee te kunnen doen...

Zondag middag testte ik mijn lens uit bij de Terneuzense zeesluis, het kreng hier op de foto rechts was niet gediend van mijn aanwezigheid en liet dit blijken door meerdere aanvallen.

Héhé..

Met groot genoegen kan ik eindelijk mededelen dat het nou eens de goede kant op gaat betreffende het hielspoor ongemak. Bepaalde oefeningen die ik uitoefende om herstel te bevorderen kan ik nu pijnloos uitvoeren. Alez, nou was het niet zo dat deze oefeningen pijnlijk waren, eerder een beetje gevoelig.
Maar goed, ik heb weer de hoop op het eind van deze maand weer op te starten. Ik ga niet overhaasten. En een bezoek aan een sportarts, dat houd ik er evengoed nog wel in.
Nog 15 dagen rust...

Vergeet de vorige Porsche maar. Kijk en huiver met deze Porsche en let op de snelheidsmeter.

De selectie

Dit zijn dus mijn foto's die op de open schooldagen van de Sask in St. Niklaas zullen worden tentoongesteld. Misschien komen enkele foto's al bekend voor, ik heb er al eens hier geplaatst, dacht ik.

Niet allemaal mijn favorieten, maar ja, meester Lieven heeft deze gekozen. En wie ben ik om in discussie te gaan,
Lieven Nollet is een gekend fotograaf.

Een spannende tijd, ik hoop over te gaan naar de tweede. Maar dat hangt af van de 'buitenjury'. Tja, het gaat er serieus aan toe, gelukkig wel....

Het lopen, deprimerend. Nu was ik nog niet van plan om te gaan trainen, ik houd vast aan mijn ingeplande rust. Maar al zou ik wel willen, het zal nog niet gaan. En de enige last die ik voel, ervaar ik 's ochtends als ik op sta uit mijn nest. Na een paar stappen te hebben gezet, voel ik heel ver weg in mijn hiel enige prikkels. En dat voor zo'n minuut of 10, en dan heb ik voor de rest van de dag geen enkele troubles meer. Maar het feit dat ik nog íets voel, al is het bekant niks, is genoeg mij te weerhouden te gaan sporten. Daarom komt die geplande rust wel als geroepen, alhoewel het pijn doet geen Roosendaal te doen. Ha, dat doet meer pijn dan die hielspoor!!

Maar ik nog altijd niet chagrijnig om het feit niet te kunnen trainen, integendeel, ik vind het wel eens fijn. Het lijkt wel een soort vakantie. Nee, ik ben niet verslaafd aan het hardlopen. Dat dreigt over te slaan naar de fotografie. Maar ik zal wel weer gaan hardlopen, als het zover is. Ik heb namelijk nog vrij nieuwe gymschoenen om te rennen, en die moeten ook op...

Trots

Waarom? Omdat ik een reactie op mijn Pinksterwedstrijdfoto's van Sébastièn Schletterer heb mogen ontvangen. Is dát geen eer? Sébastièn, graag gedaan. Het was schitterend je aan het werk te zien. Ik weet niet of de foto's die te zien zijn eventueel te downloaden zijn. Deze bestanden zijn namelijk nogal klein, als je deze zou willen afdrukken b.v. Dan zijn de originele nodig. Ik zal eens kijken of ik grotere bestanden kan plaatsen. Die kleine bestanden zijn ook wel een soort beveiliging, dat een ander niet met mijn foto's gaat lopen. Dat is ook de reden dat ik (nog) niet al teveel foto's publiceer, ik ben van plan een website te lanceren voor mijn foto's. Dan zijn deze beter te beveiligen, want sommige foto's zijn (voor mij persoonlijk) te bijzonder om gekopieerd te worden. Ik heb daar veel tijd, en werk in gestoken. Maar ik wil deze wel laten zien, want daar zijn ze voor...

Machteloos

Oké, een nieuw stadium is bereikt. Ik had, ten tijde van dit schrijven, in Brussel al weer op adem moeten komen. Ik was zeker al gefinished. Maar ik zit thuis, thuis...en zeker nog lang niet lopen. De zoveelste gvd is dit weekend al de revue gepasseerd. Wat baal ik!!!!
Kon het me niet zoveel doen niet te trainen, daar kom ik nu van terug, wat had ik graag de 20km gelopen. Ik voorzie een lange tijd van niks doen, aangaande het hardlopen. Voorlopig bespeur ik ook geen verbetering, daarom zie ik het somber in. Als het zover is, kan ik waarschijnlijk van onder af aan beginnen. Moet ik ook nog kilo's zien kwijt te raken, tot nu toe valt dit nog wel mee. Eén kilo erbij. Maar volgens Carla weegt vet niet zo door!! Leuk hé, zo'n steun en toeverlaat!
Vreemd dat uitgerekend ík moet zeggen, dat ik al verlang naar komende winter, koukleum die ik ben.
Ik ga er van uit dat ik dan wel weer op niveau zal zijn? Hoewel, het schijnt, ná je 40ste lange tijd stoppen met sport, dat het dan niet meer meevalt weer op het oude pijl te geraken. Als dat niet meer lukt, dan word het tijd voor een andere sport. Snelschaken, of zo....

Tussen Boeda en Pest

Szabadság híd (vrijheidsbrug) by night, later meer...

Pinksterwedstrijd

De weinige foto's die ik bij de Pinksterwedstrijden heb gemaakt kun je bekijken door te klikken op de diavoorstelling hier rechts>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.

Ik heb eigenlijk méér te staan ouwehoeren dan gefotografeerd, maar ja, de gezelligheid, hé! Wel ook de wedstrijden gevolgd, af en toe. Marcel gesupporterd, met steigende verbazing Schletterer ge-aanschouwd, en aan de Trappist...
Affijn, kijk maar de foto's, als je wilt, en op voorhand sorry voor de mindere kwaliteit van de beelden. Ik ben nou eenmaal niet begaan met sportfotografie, maar dat krijg ik nog wel...

Hielspoor

Definitief hielspoor. Na een bezoek bij de huisarts kwam deze berichtgeving niet als een verrassing, wel als een tegenvaller. Ik hoopte op iets gemakkelijkers. Ik had al vernomen dat dit wel eens op een lang genezingsproces zou kunnen uitlopen.
Rust houden, de hiel iets verhogen, en dan maar afwachten...

Ondertussen Budapest aan gedaan, en van het leven dáár ga je ook niet dunner worden! Een geweldige keuken, met dito wijntjes. Dus een heftig weekend gehad, culinair gezien. En dan niet sporten, ik geloof dat ik enige verandering bij mezelf bespeur (lichamelijk). Niet hardlopen, en dat terwijl Budapest een echte hardloopstad is. Zelfs na tienen 's avonds kom je hier nog lopers tegen. Kijk ook maar eens op Google earth, zoom op Budapest en je zal de talrijke atletiekbanen ontdekken. Een stad met uitersten, met zeer dure winkelstraten aan de ene kant. En dan is er de zogenaamde 'Chinese markt', enkel kilometers verderop. Oude gebouwen, die mij persoonlijk niet veel zeggen. Vriendelijke inwoners, zelfs in het verkeer. We hebben natuurlijk veel gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, en met drie metrolijnen, vele tramlijnen, trolleybussen en gewone bussen is elke uithoek van de stad gemakkelijk bereikbaar. Na twee dagen is het al duidelijk hoe dit reilt en zeilt. Mooi weer is wel belangrijk bij een stedentrip, en dit liet ons de laatste twee dagen in de steek. Storm, regen en kou zorgden voor veel ellende in heel het land. Men verzekerde ons, dat deze weersomstandigheden wel heel abnormaal waren. Natúúrlijk, als wij er zijn!!!!!

We hebben er wat van gemaakt, binnen is er ook van al te zien. Musea in overvloed, en van alles en nog wat. Zelfs nog een hypermodern winkelcentrum bezocht, ze hadden daar zelfs Mediamarkt. Nou, voor het goedkope moet je daar niet zijn. Zover ik het kon vergelijken, is het in Nederland met dit soort winkels een stuk goedkoper. Was soms lastig omrekenen, 100 Huf is 44 cent, ga maar na!! Ik vroeg me wel af welke hardloopschoenen ze daar hebben en ook, waar ze die dingen kochten. Nauwelijks sportzaken gezien, en als er al wat was, was het Nike en Adidas.
Zou ik nog eens teruggaan, dat is de vraag. Het lijkt me wel schitterend om daar eens een halve marathon te lopen. Als ik ga, dan wel met de auto, want zo'n vliegreis...ik blijf het niks vinden.

Als het de bedoeling was....

...dat een mens zou vliegen, had 'ie wel veren gekregen.

Want in zo'n sigaar een paar uur vertoeven, niks voor mij. Toch is dit het afgelopen weekend gebeurd. Er word toch niet gelopen, dus Carla vond het wel een idee om maar eens de vlieger te nemen. En zo kwamen we in Budapest terecht...
Kilometers gewandeld...en foto's gemaakt (houd ik tegoed, echt waar, deze keer).
Het verhaal houd ik ook tegoed, we zijn amper thuis.

Cancelled

Wat tegenwoordig een overbekend verschijnsel betekent op de internationale vliegvelden in verband met een of andere vulkaan, geld nu ook voor mij. Voorlopig geen wedstrijden meer, geen Pinksterstrijd, niet door Brussel, niks inschrijvingen meer tot nader order. Ook geen trainingen, de eerstkomende tijd leg ik geen meter hardlopend meer af. Hoe lang, dat is de vraag. Het zou best eens over maanden kunnen gaan. Het gesukkel ben ik namelijk spuugzat, na een training de volgende dag nauwelijks uit de voeten kunnen wil ik verbannen. Tussen mijn voorlaatste en laatste training zaten maar liefst 8 dagen, en het ging nog van geen ene meter. Ja, ik liep wel lekker, drie kwartier lang een rustig duurloopje, maar ik voelde gelijk al dat ik de volgende dag weer mijn 'plezier' kon beleven. Dit ondanks mijn bezoek aan de masseur, waarbij groot onderhoud was gepleegd. Na wat onderzoek op het wereld wijde web, kom ik in de buurt van hielspoor. Maar de overeenkomsten komen niet helemaal overeen met wat ik voel. Maar toch, bij hielspoor is de beste remedie rust, dus ga ik die toepassen.

Tja, ik ga wat moois missen, dat besef ik wel. Zomerlopen in west, de halve in Roosendaal. Aan de andere kant heb ik meer tijd over voor andere zaken, dus of ik het zo'n probleem vind? Nee, ik kan niet zeggen dat ik nou extra sjagrijnig ben (ik was toch al niet het zonnetje in huis). Dus moet ik daar mijn conclusies uit trekken? Het is gewoon het einde van de wereld niet, en ik weet, ben van plan, als ik terug opstart, ik wel dubbel gemotiveerd zal zijn wedstrijden te lopen. Ik heb al gekeken wat er in het verschiet ligt, en ik ben wel van zins, om nog wat PR's te lopen. Dit jaar nog!!!!

RAW en TIF

Vooruit, even wat uitleg over fotografie. Ik hoop het verschil hier goed te kunnen laten zien tussen een bewerkte en een onbewerkte foto. De foto links is zoals deze in de camera word bewaard. Het gaat hier om de ruwe, ongecomprimeerde versie, de zgn RAW-opslag. Daarmee kun je nog alle kanten mee op, en dat is met het gebruik van Photoshop zeer belangrijk. Met jpeg-foto's zijn de bewerkingen al vlug beperkt, en gaat er in de camera al veel informatie verloren.

De foto rechts is na beperkte bewerking het resultaat, het verschil is er wel. Deze foto is ook omgezet naar monochroom en word bewaard onder een TIF-bestand.

Dus Marcel, er is zeker verschil tussen bewerkt en onbewerkt. Natuurlijk moet de camera wel alle info opnemen, want zelfs Photoshop kan (achteraf) ook geen wonderen verrichten.

Oja, lopen is nog niks, dus ik fiets wat extra kilometers. Zoals ik gisteren vanaf Koewacht naar Terneuzen (centrum) ben gefietst, en vanaf daar richting Sas van Gent, over de brug, langs Overslag weer richting Koewacht. En niet met een koerseveló, want die heb ik niet. Met een gewone, zware bak met spatborden en verlichting en met mijn fotospul. Dus behoorlijk aan de kilo's in burgerkleding 52 kilometer getrapt. Maar toch, bij thuiskomst was ik moe, maar een kwartier later was ik gewoon aan het werk op mijn eigen hof. Als ik een duurloop van 20km bij 15 per uur heb gedaan, laat ik dat wel uit mijn hoofd. Mijn conclusie, dat fietsen voor mij persoonlijk niet veel zoden aan d'n dijk zet. Deze week zal ik wel nog gaan lopen, maar eerst eens naar de masseur.

Fotomanie

Omdat ik nu toch niet kan trainen, ik moet eerst maar eens goed herstellen van een pijnlijke voet, heb ik meer tijd om nog eens uitgebreid foto's te maken. Met dit resultaat, de ruwe versies, totaal onbewerkt. Mijn favoriete onderwerp, urban-fotografie.