woensdag 25 december 2013

Kerstloop ?

Geen verrassing, de Stekense kerstloop zal geen koude editie kennen dit jaar. Al enkele weken met de temperatuur op te hoge waarden word geen garantie voor een witte kerst. Niet dat ik daar weemoedig van word, voor mij hoeft die witte bagger niet. Vooralsnog stond de kerstloop in mijn schema en zal ik present zijn voor de 12km in 3 rondjes rond de kerstmarkt op het kerkplein. Die kerstmarkt heb ik alleen van op afstand gezien, weet niet wat er in de aanbieding was. Het weer zat redelijk mee, met af en toe een regenbui die van korte duur waren. De loopafstanden van 3, 6 en 12km werden ieder afzonderlijk gestart. Een wijs besluit met totaal 630 deelnemers! Met de 12km als laatste groep die van start mocht begon het rond 16u de duister al goed in te vallen. Het zou niet waar mogen zijn, maar omstreeks dát tijdstip sloot de lucht zich steeds verder af nadat er op de rest van de middag nog vriendelijke opklaringen met een zondoorbraak plaats vonden. Het begon te regenen, nog vóór de start. Nou, het is de gehele wedstrijd niet droog meer geweest, treffen deden we het niet. Toch bleef er gelukkig nog heel wat publiek standvastig supporteren, dat maakt veel goed.
Die start ging natuurlijk veel te snel voor me om de eersten te kunnen volgen. Van Olivier van Hoey was dat te verwachten, wist al op voorhand dat ik die plaats mocht verschuiven in mijn nadeel. Maar ook dorpsgenoot Ruben Martens ging als een gek tekeer en was de enige die brutaal met van Hoey meeging. Sander Verminck was ook onnavolgbaar voor mij, jongens wat liepen die gasten onwijs hard! Ik veronderstelde dat de tijd het wel zal leren en dat dát onbezonnen gedrag afgestraft zou worden. Ik vond mezelf sterk genoeg lopen, meer zat er niet in en moest lijdzaam toezien dat de afstand tussen mij en het groepje moet Sander verder uit liep. Ook Christophe de Ketelaere kwam me nog voorbij en ik had enige strijd te leveren met jongens die me achterna kwamen. Ik bemerkte al vlug dat de tegenwind mijn grootste vriend was. Met de wind in de rug kon ik net niet volgen, wat ik weer goed maakte als de wind vol in het gezicht blies. En wat een ellende, zo'n bril met dit weer. Geen donder te zien, alleen druppels water op de glazen. Tel daarbij het steeds donkerder worden en het aanslaan van damp bij het meewind lopen. Ook nog eens die niet altijd even mooi geplaveide straatjes rond de kerk en alles werd een slag pittiger. Had ik wel nog even zicht op een positieverbetering in de tweede ronde, de Ketelaere had het idee de kerstmarkt op te lopen om... inkopen te doen? Snel besefte hij de fout, nam hetzelfde pad terug en liep nog net voor me de juiste richting uit, kon er achteraf toen ik hem tegenkwam in de sporthal zelf om lachen.
Afijn, vond mezelf wel lekker gaan. De lopers waar ik rond liep hadden me toch moeten laten gaan en de laatste ronde kon ik gebruiken om een aanval te doen om me van plaats 8 naar plaats 6 proberen te verbeteren. Omdat ik wel heel vlot naderde leek me dat geen probleem dat werkelijk waar te maken, deed er nog een schepje bovenop om naar de zevende plaats te lopen. Nu was ook Ruben Martens, die blijkbaar toch te hard van stapel liep in het begin, aan de beurt een plaats toe te geven. Niet te ver meer voor een top 5, maar daarvoor was de afstand niet groot genoeg meer voor. Ik voelde voor nog wel een rondje, en dat had me goed uitgekomen. Want hoewel Sander enorm sterk liep, het verschil tussen hem en mij was aanzienlijk geslonken. Omdat je elkaar regelmatig tegenkomt op dit heen en weer parcours heb je de mogelijkheid goed in de schatten hoe de kaarten liggen. Tevreden met het resultaat, 12.3km in deze omstandigheden op deze ronde met een gemiddelde van 17.3km/u, ik zou voor minder...

6km bij de start

sfeer en goed weer (frisse wind)

Carla door de bocht

heen en weer

te vroeg vertrokken?

heb je een mooi vuurwerk gemist


de afsluiting  van een leuke kerstloop

maandag 18 november 2013

Voorspelbaar...

Voor de achtste maal stond ik aan de start om de Nijmeegse 7 heuvelen te bedwingen. Heb het even op Atletiek Zeeland moeten opzoeken, want zelf was ik de tel kwijt. Die eerste keer in 2006 liep ik in 53'05'', Michel Schrier en Miquel van Tongeren kwamen ná mij binnen. Een uitslag om in te lijsten.  Zeven maal in het 'grijze vak' mogen starten en nee, dat grijze vak slaat niet op het, voor het hardlopen althans, mijn aanzienlijke toegenomen leeftijd. Het grijze vak is bestemd voor lopers die onder een bepaald tijdslimiet op een bepaalde afstand kunnen afleggen. Ik behoor tot de gelukkigen die dat nog voor elkaar krijgt en met enige trots zeg ik dat dit me met behoorlijke speling lukt. Ik mag bv 1h17'45'' lopen op een halve marathon voor de gratis deelname in Nijmegen. Breda's halve (niet de gemakkelijkste) liep ik in 1h17, dus....
Behoorlijk zeker van mijn zaak omdat ik redelijk getraind aan de start stond. Het was wat fris en er hing enige mist wat mij toch wel enige parten speelde. Vond de omstandigheden niet ideaal, maar niemand minder dan Gerard Nijboer(!) had me persoonlijk verzekerd dat dit geen obstakel zou zijn voor het verloop van een goede race. Geweldig en een eer om een gesprek te mogen hebben met een coryfee van de Nederlandse hardloopsport.
Dus welgemoed van start voor de 30ste uitvoering van de 7-H loop met het plan nu eens de eerste 5 kilometer rond de 17 minuten af te leggen. Het werden er 17 minuten en 30 seconden. Beetje een tegenvaller omdat ik de eerste kilometers toch rond de 3'20''/km had gelopen. Dat vals plat is dus werkelijk zo vals als de neten! Traditioneel ondertussen, het recupereren na deze smeerlapperij met een mooi vlak stuk voordat het gesodemieter begint op de Zevenheuvelenweg. Eigenlijk betekend dat ook dat het einde nabij is, het parcours word zo afwisselend dat de tijd voorbij vliegt, in tegenstelling met het tempo dat nu word gehandhaafd. Hoewel, met een tussentijd van 35 minuten op de 10 kilometer liep ik zo vlak als het Zeeuws landschap, dus zo verduveld ging het nog niet. Een PR had ik al niet meer in gedachten, andere dingen wel. Vooral tijdens de bestorming van de heuvelen kon ik de gezichten voor me halen van de Tourrijders die ondanks hun voltijdse trainingen het ook niet cadeau kregen op de flanken van de Mont-Ventoux. Dus waarom zou ik dan niet mogen (moeten) afzien tijdens mijn beklimmingen. Waarachtig dat dit soort voorstellingen mij een 'push' gaf, ik bemerkte werkelijk dat ik afstand nam van mijn medelopers. Het was ook niet dat ik me te pletter liep, want de laatste kilometers richting finish kon ik mijn gemiddelde van 3'30/km terugbrengen naar 3'28''/km. Oké, in het verleden heb ik de laatste 5 kilometer weleens ergens in de 16 minuten gelopen, maar nú net in de 17 minuten is nou ook niet om het schaamrood op de kaken te krijgen.
Tevreden, heel tevreden kan ik terugkijken op een geslaagde editie met een aangenaam verblijf in Nijmegen in hotel Mercure, slechts een paar 100 meter van de startplaats verwijderd. Ook een aangenaam ontvangst bij de ABN-AMRO waar we vanuit de kantine van deze bank een schitterend uitzicht hadden op de start- en finish plaats (was daar ook waar Gerard Nijboer zich aan mij voorstelde, alsof ik niet wist wie hij...). Helaas dom genoeg geen fotocamera bij me om dit uitzicht vast te leggen, slechte zaak voor een aspirant-fotograaf natuurlijk...  

zondag 10 november 2013

Dat we er bijna zijn....

...nog niet helemaal, maar kan er niet veel meer aan veranderen. Daarvoor is het tekort dag. Na drie maal van tas te zijn verwisseld kon ik eindelijk op weg richting Axel voor deelname aan de Erpelkappersloop. Ik zou in eerste instantie de auto nemen, maar de weersvoorspellingen waren niet al te best, en ik heb een hekel om een kletsnatte auto terug in de garage te parkeren. Dus op de fiets, vandaar de beslissing om de rugzak erbij te pakken die weer werd verwisseld voor een fietstas. Ik kan mezelf zo lekker bezig houden, hé. Daarbij, die 7 á 8 kilometer zijn wel te fietsen, heb ik gelijk een warming-up te pakken. Ik kwam dan wel wat laat aan in Axel, en het bleek nogal behoorlijk druk te zijn bij de inschrijvingen. Fatsoenlijk inlopen kon ik wel vergeten, had nog een klein kwartier voordat de start werd gegeven. Gelukkig bleef het tot nu toe droog, als het onderweg gaat regenen vind ik dat niet zo'n probleem.
Er zou een nieuw parcours gelopen worden, een route die me wel bekend is dus wist wat te verwachten. Minder zeker was ik van mijn eigen vorm, na die uitstappen richting crossen in Aardenburg en Hulst. Ik had niet het gevoel daar goed tot uiting te komen. Ik had hier in Axel dan ook al bekenden gezien die ik zeker vóór me achtte. Mijn plan was zeker de eerste 10 kilometer van de bijna 13 onder 3'30/km te lopen. Hoe het dan zit met de schikking zal me zorg zijn. Nou, tot 6 km kon ik ruim mijn doelstelling bereiken. Maar tot mijn verbazing liep ik in zo'n positie dat de winst voor mij niet helemaal onbereikbaar bleek. Van een toch wel redelijk omvangrijke groep bleven alleen Sander Verminck, Jordi van Guyse en ik zelf dus over. Terwijl Jordi af en toe behoorlijk aan een elastiek hing en twee maal moest lossen. Ik bemerkte ook een terugval in tempo, maar had geen behoefte om dit terug op te pakken. Als ik voor de eerste plaats wil gaan, kan ik maar beter de krachten wat sparen. Na 8 kilometer kwamen we voorbij de finish om daarna nog een ronde van 5 kilometer uit te voeren. Hierbij kwamen we eventjes op een helling te lopen en kon het niet laten even de boel uit te testen. Sander was hierbij slachtoffer, maar ook Jordi moest een metertje of wat laten om daarna bij me terug te keren. Eventjes een streep door de rekening, ik ging daarvoor maar wat temporiseren. We liepen allebei gemakkelijk, kwamen zelfs nog in gesprek. Met nog een goede twee kilometer voor de boeg begon de strijd wel op te rakelen. Ik liet Jordi het tempo bepalen wat nu niet echt traag meer ging. Een versnelling van Jordi die ik kon beantwoorden. Ik hoopte vurig op een eindsprint 200 meter voor de finish, dan zou het me wel lukken. Helaas liet Jordi het niet zover komen, een tweede versnelling die teveel voor me werd deed me de das om. Ik had nog even de hoop dat Jordi zich volledig zou opblazen en ik terug zou kunnen keren om het dan af te maken in een laatste eindsprint. Maar daarvoor was het ontstane gat tussen ons te ruim om dit nog op te vangen. Heb natuurlijk nog een poging ondernomen, maar de beslissing was al gevallen. Ik had het te doen met een tweede plaats en natuurlijk een wrang gevoel. Op die laatste stomme 400 meter (nog niet eens) heb ik laten aankomen. Daar kan ik niet overuit. Aan de andere kant heb ik vrij spaarzaam gelopen en toch een gemiddelde van 3'29/km gelopen, waarover ik heel tevreden ben. In Nijmegen zal ik me waarschijnlijk niet druk hoeven te maken over een eerste plaats, dus daar is het gewoon van begin tot het eind volgas (met verstand). Niets is onmogelijk, ik geloof zelf in een PR als alles goed valt. Met dat in mijn achterhoofd sta ik al zelfverzekerd aan de start, en dat is al half gewonnen.                            
Nu nog 15 km lopen....mag er 51'30'' over doen.

maandag 7 oktober 2013

Dashcam

Youtube staat er vol mee. Filmpjes gemaakt met dashboardcamera's die ongevallen of rare situaties registreren. Heel populair in Oostbloklanden. Die dingen worden nu ook hier zelfs bij Blokker aangeboden. Het lijkt me wel eens leuk ook af en toe wat op te nemen tijdens een autotour, maar dan wel in de Franse Alpen met flink wat haarspeldbochten. Maar ook na de Bredase Singelloop zou het leuk zijn de beelden nog eens terug op te kunnen roepen op het scherm. Maar ik heb er nu ook wel prettige herinneringen over deze loop. Wat machtig mooi dat ik helemaal solo door het centrum en over de rest van de ronde de aanmoedigingen alleen voor mijn golden. Minder mooi was het dat ik ook de minder druk bezochte gedeelten natuurlijk ook alleen moest zien te klaren. Nu zat er nauwelijks wind, maar me af en toe eens kunnen optrekken aan een medeloper zou wel fijn zijn geweest. Vlak na de start had ik wel een compromis gesloten met een loper die ook het doel had onder de 1u20 te finishen. Nu is onder deze limiet lopen wel een ruim begrip, dit kan 1u19'59'' zijn maar ook er ver ónder. En dat tweede was wel mijn plan, dus na nauwelijks de afspraak te hebben gemaakt hing de beste man al vlug aan een elastiek. Ik liep momenteel ook wel kilometertjes van rond de 3'28'' en zou waarschijnlijk later wel moeten boeten voor deze grootheidswaanzin, maar waarom talmen als ik het op dat moment ontzettend naar mijn zin heb? Ik ben heel bekend met het parcours, en het is niet een ronde die mij geweldig ligt. Die vele bochten, tot daar aan toe. Maar die straatklinkers die soms wel wat grof aanvoelen zorgden ervoor dat voor mijn gevoel mijn schoenen in brand stonden. Die tere schoentjes zijn dan ook niet zo geschikt voor dergelijk plaveisel, maar het lichte gewicht ( á 200 gram) maken veel goed.
Enfin, mijn eerste doel was om in een uur 17 kilometer af te leggen. Daarna zal het 'zien waar het schip strand principe' toegepast worden. Helaas deed ik hier 50 seconden langer over dan het plan bedoeld was. Maar vooruit, ik mocht niet vergeten dat ik nu al een kleine 16 kilometer moederziel alleen de afstand had afgelegd, dus zo beroerd was dit ook nog niet. Daarbij had ik nog niet ernstige tekenen van vermoeidheid bij mezelf opgemerkt, sterker nog, ik begon wat lopers op te rapen die dan niet in staat waren bij me aan te sluiten. Dat werd wel geprobeerd, maar met een lichte versnelling van mijn kant werden deze plannen al vlug de grond ingeboord. Ik ken dat, profijt heb ik niet van deze hangers, zijn dan toch niet in staat op kop te lopen. Ik ben nu toch alleen op stap, laat ik dan ook maar solo de resterende meters afleggen.
Na toch al héél wat keren deze loop te hebben meegemaakt, begin ik nu eindelijk eens het routeplan in mijn hoofd te krijgen. Daarbij stonden de afstanden ook wel duidelijk aangegeven. Tel daarbij mijn eigen Garmin en ik begon meer naar het eind toe op voor mij bekend terrein thuis de laatste kilometers af te leggen dan dat ik in Breda liep;
'Nog 4 kilometer, dat is díe bocht in de Kloosterweg'.
'Twee kilometer, de Kloosterweg uit, nu op het Kruispad'.
'De laatste kilometer, het zandpad van de Oude Karnemelkstraat, bijna thuis'.
Die laatste kilometer ging dan ook geweldig, gedragen door de vele toeschouwers. Ver van een PR, waarvoor ik dan ook niet direct ging maar och, je weet maar nooit...
Wel blij met die 1 uur,  17 minuten en seconden en niet volledig uitgewoond. Vreemd dat mijn Garmin wel 200 meter méér aangaf dan de 21,1 kilometer die het zouden moeten zijn. Was gelukkig niet alleen bij mij, maar ik ga daar niet al te veel aandacht aan schenken. Derde bij de Masters 45, meer zat er echt niet in, daarvoor was het verschil heel groot. Respect voor mijn leeftijdsgenoten met 1u12'47 en 1u13'31, dat voor mij niet haalbaar is, maar wel tevreden ben met waar ik wel in staat ben....
Op naar het volgende...

zondag 22 september 2013

Wel in mijn schema, ook gedaan. De dubbel en dwars door de Zwingeul. In totaal 4 x het water doorkruisend met een voor mij succesvolle race. Alhoewel, race? Met een gemiddeld tempo van 4'16/km is dit geen snelle ervaring. Anders wordt het als je bekend bent met deze 7,7km lange ronde. Ik had 32'58 nodig om terug binnen te zijn, iedereen verder deed er langer over met Theo Rabout het dichtst op mijn hielen. Voor een zondagochtendloopje aan de Cadzandse kust was er een mooie deelname. Toch 80 sportievelingen die de kerk hadden verruild om hier op het strand en in de duinen zand te bijten. Want daar kwam het af en toe wel op neer, er was dan geen enkele sprake meer van hardlopen. Jezelf naar boven hijsen aan het helmgras om de zanderige toppen te overwinnen. Wat een sadisme om hier een hardloopparcours neer te zetten. Toch doe ik elk jaar weer mee, of ik trap er desnoods telkens weer in. Ben blij weer dit te hebben uitgelopen, hopelijk volgend jaar weer ondanks de plannen het Zwingebied overhoop te halen. Zien het wel weer...

Terloops...

Niet in mijn schema, wel gedaan. De natuurloop in Philippine. Daarbij weet ik 100% zeker dat ik nooit een liefhebber zal zijn van crossen, laat staan een trail. Het bosgedeelte tot daar aan toe, maar dat knolleveld gedoe ligt me niet. Liever geplaveid voor mij. En 18km was me eigenlijk ook te lang, maar heb dat kunnen terugbrengen tot een goede 12km keihard om de laatste kilometers in een rustiger tempo uit te kunnen lopen wat nog altijd onder de 4min/km betekende. De reden van dit uitlopen, een verkeerde afslag in het bos genomen. Ik niet alleen, ook Kevin Knudde die 50 meter voor me liep met begeleidende fietser keerden terug naar de t-splitsing waar ik vertwijfeld geen weg wist. Stond ook geen aanduiding, terwijl dit op de rest van het parcours duidelijk stond weergegeven. Ondertussen hadden ook Erwin van de Broeke en Peter de Vet de groep vergroot en konden we alleen maar besluiten dezelfde weg terug te volgen tot we op het goede spoor zaten. Toen bleek daar alleen nog Matti Buysse voor ons uit te lopen, terwijl we al hadden beslist de koers te neutraliseren. Alleen Matti nog even inrekenen (sorry Matti). Op die manier zijn we met 4 tegelijk over de finish geraakt, Peter had helaas moeten lossen. Ik kan er geen moment vervelend om zijn, en ook de andere jongens namen het allemaal heel luchtig op. Ik had te doen met de begeleidende fietser, die zat er waarschijnlijk meer mee verveeld. Ik heb mijn pittige 12km, hoewel de overige kilometers ook niet heel traag verliepen, maar wel dat een gesprek onderweg mogelijk was. Ik ben tevreden, het wedstrijdgedeelte mocht wel sneller, maar pieken moet ik over twee weken. Vandaag dan de Zwingeul enkele malen overbruggen, waarschijnlijk voor de laatste keer.

zondag 1 september 2013

De realiteit van de dag

Man, man, man, wat heb ik het moeilijk gehad na de finish bij de Tilburgse 10 mijlen. Kon nauwelijks de ene voet voor de andere zetten. Ook onderweg nog een lichte aanval bemerkt van kramp in de hamstring, ondanks dat kon ik gelukkig mijn weg vervolgen. Dat ik zo de moeite heb moeten doen enigszins in een acceptabele tijd de race uit te lopen wijd ik aan een fiks tekort aan duurlooptrainingen. Daarom ook de te dragen lasten ná de loop. Ik had ook niet de durf een hoger tempo te kiezen, ik liep in een groep die af en toe te langzaam voor mijn gevoel het tempo bepaalden. Met af en toe een ontsnapping van mezelf liep ik dan wel relaxter. Toch werd ik elke keer terug bijgehaald. Een fietserstunneltje bracht me wel wat verlichting, ik kon behoorlijk de tunnel insperen, terwijl ook de weg naar boven voor mij geen probleem was. Daarbij kon ik wat medelopers lossen. Ondertussen had ik wel in de gaten dat een nieuw PR buiten bereik was, ondanks de meest ideale omstandigheden. Dat viel me wat tegen, omdat dát PR gelopen is op een niet allermakkelijkste parcours dat er te vinden is, namelijk de Antwerp 10 Miles (zonder kijf, wel de allermooiste 16 km's). Maar goed, nog geen reden om de route verder slaapwandelend af te leggen was het feit dat ik verwikkeld was in een strijd met een mede 45+er. Dat was wel het voordeel van deze loop, de categorieën stonden duidelijk vermeld op het startnummer, in kleur en getal. We wisten dan wel niet op welke plaats we liepen, maar het kon nooit ver van een podiumplaats zijn. Carla die op ongeveer 4 kilometer vóór de finish stond , bracht uitkomst. We liepen op plaats 3 en 4 bij de 45ers. Nou, nog één plaats te verdelen dus, wisten we allebei (moeten toch eens een code uitvinden om dergelijke kennisgevingen door te geven). Ik bleef op tempo lopen, of wat er nog van over was. Het blijkt net snel genoeg te gaan, we blijven met twee over om de laatste kilometers uit te lopen. Ik bemerk dat 'Luc', zoals op zijn startnummer te lezen was, net even achter me blijft hangen. Ik besluit het tempo wat te temperen, zodat ik wat méér controle kan krijgen op een eventuele demarrage. De laatste 1500 meter gaan met een slakkengang, we weten allebei wat we willen. Ik vertrouw op mijn eindsprint, hoewel ik Luc niet ken. Maar die eindsprint, die ik nog altijd ergens vandaan tover zullen me vandaag die laatste te verdelen podiumplaats bezorgen, daar ben ik 100% zeker van. Luc versnelt, ik ga gemakkelijk mee. We sprinten nog zeker niet, ik was dat ook nog niet van plan. Maar we gaan hard, terwijl ik geen idee heb waar de finish is. Foutje van Luc geweest om zo vroeg aan te zetten, terwijl ik doorga moet hij eraf. Ik loop nog zeker niet op vol vermogen, maar het gat word snel groter. Voor mij het signaal om nú alles te gaan geven, het zal toch niet ver meer zijn? De ene luchtreclameboog (of hoe heet zo'n ding?) na de andere. Waarom heb ik me van tevoor niet verdiept waar die vermaledijde klotefinish nu is?!?! Aaaach, eindelijk. Het kan niet missen, een stellingconstuctie over de weg, er hangt een klok, ik hoor mijn naam schallen, ik kom namelijk helemaal solo op de finish af, de verlossing is nabij, ik blijf omkijken, elke 15 meter op zijn minst, en ik ben binnen voor de derde plaats in mijn categorie. Die 17'31'' op de 5k, die 35'31'' op de 10k en die 53'16'' op de 15k zal ik maar snel vergeten, dat zijn tussentijden voor een halve marathon. Maar met de weinig gemaakte kilometers van de laatste tijd mag ik met 57 minuten voor 16,1 km niet klagen. Dat er werk gemaakt moet worden van mijn duurvermogen is wel duidelijk gebleken. Maar dat komt ook wel weer goed. Ik heb mijn roeping terug gevonden, het straatgebeuren......  

donderdag 29 augustus 2013

Woensdagavond 17h00, de werkdag zit erop. Ik fiets naar huis, nog niet wetend wat ik deze avond voor training ga doen. Normaal gesproken is deze avond clubwerk, maar dat gaat altijd net even te hard naar mijn zin als het een wedstrijdweek is. Dan thuis maar iets uitvoeren.
17h30, de dierentuin is van voer voorzien, ga maar eens kijken in welke training ik zin heb. Carla loopt in Terneuzen de Kreekloop samen met haar nichtje, dus haar verwacht ik voorlopig niet thuis. Heb eigenlijk helemaal geen zin in intervallen uit te voeren, als ik nu eens de fiets pak en naar Terneuzen ga. Kan ik dan gelijk ook maar de langste afstand op het gemak meelopen. Misschien, als ik er niet al teveel mijn best voor hoef te doen, wil ik wel proberen voor méér... Als ik die fietstocht tenminste goed verteer, ik heb nou eenmaal geen lichtgewichte koersevélo. Heb ik ook nog de hele weg wind tegen, maar vooruit, ik voel me goed om daar mee te lopen. Tenslotte zou ik daar sinds 2007 elk jaar van start gaan, voor mij is de Kreekloop een memorial aan mijn vroegere collega Johan Schelleman die hier ooit zijn eerste en enige wedstrijd heeft gelopen. Daarna is er longkanker bij Johan geconstateerd en is na enkele maanden overleden. Johan beschouwde ik zowat als mijn grootste supporter. Dat elk jaar uitvoeren van de Kreekloop is niet geslaagd wegens blessureleed en andere dingen. Toch sta ik elk jaar wel even erbij stil als de Kreekloop gelopen word.

Dankzij het prettige weer is het een niet onaardige bezette wedstrijd voor een woensdagavond. Ik heb besloten toch een stevige start te maken, nadat het startschot is gegeven. Kan nog net Frederic de Backer volgen die voor de 3k gaat. Daarna mag ik alleen verder, met Erik Cappon niet al te ver achter me. Waarom ik zo'n tempo aanhoud begrijp ik achteraf zelf niet, had net zo goed samen met Erik verder kunnen lopen. Toch word de afstand stilaan groter tussen ons maar krijg het wat moeilijker na het keerpunt bij het ziekenhuis als ik tegenwind kom te lopen. Ook de paden langs de kreek liggen er niet zo heel vlak bij met die doorgroeiende boomwortels, opletten niet te struikelen.
Nu, ik krijg het voor elkaar mijn winst te behouden en finish na 31'52'' voor 9500 meter, 3'21/km en gemiddeld 17,9 km/u. Voor de goede orde, zelf heb ik 31'59'' geklokt over 9200 meter wat alles in perspectief plaatst. Maar het is wel leuk het zó in de uitslag terug te zien.
Misschien had ik beter wel een gewone training kunnen doen, want eenmaal aan de start kan ik het toch niet laten. Heb geen spijt...

Naschrift: Oeps, toch wel 31'51'' gelopen!!

zaterdag 29 juni 2013

Amsterdam, er is van alles...

Omdat Carla bij de Aristo in Amsterdam moest zijn, en ik de dag vrij had besloot ik mee te gaan. Carla zou ongeveer 2,5 uur bezig zijn en ik had ontdekt dat station Sloterdijk fotografisch wel iets heeft. Toch had ik het na een kwartier al gezien, en ging me eens verdiepen in het metro/NS/busplan. Met de trein zou de kortste weg zijn naar AC. Dan maar eens polsen naar een kaartjesmachine. Die dingen lijken me over het algemeen ondoorgrondelijk, maar na drie minuten liep ik richting perron in het bezit zijnde van een NS dagkaart (een retourtje was even duur, dus..). Zo stond ik onverwacht op een doordeweekse dag niet veel later op de Dam, gewapend met camera. Och nee hoor, ik voelde me helemáál niet toeristisch, ahum...
Heb nog wat rondgekuierd, foto's gemaakt en ondervonden dat Nederlands niet de voertaal is in onze hoofdstad. Ook dat het hier wel elke dag waarschijnlijk vergelijkbaar is met een Belgendag in Hulst, en dan was het nog maar donderdag. Het werd tijd terug te gaan, na zéér kort overleg besloten we, nu we er toch zijn, de avond wat langer in Amsterdam door te brengen. Waarschijnlijk zouden we daar ook wel ergens een restaurant vinden.
Na wat doelloos rondzwerven door de stad, nog even de World Press Photo tentoonstelling bezocht dat daar in één of ander duivenkot werd gehouden. Beetje tegenvallend, natuurlijk zijn de originele afdrukken daar niet te zien, maar die posterachtige beelden kwamen me wat goedkoop over.
Daarna iets te bunkeren gezocht, kwamen we uit bij een Pizzeria. We werden aangesproken met zoiets als; 'Koedievning, doe joe wanna iet somfing'. Of we iets wilden eten! Ik keek zo eens richting uitgang en kon toch, weliswaar in spiegelschrift, ontwaren dat er iets op de ruiten stond in de trend van een Italiaans restaurant waarbij bij het betreden van het etablissement kon worden aangenomen dat je daar niet op de aangewezen plaats bent om de olie van je auto te laten verversen! Dus ja, zei ik in het Nederlands met ongetwijfeld een Zeeuwse tongval, ik vond dat een goed idee iets te eten. 'Ooch, U spreekt Nederlands', sprak het kind. De laatste keer dat ik mij zelf hoorde wel! Of we alvast iets wilden drinken. Natuurlijk. De bestelling werd gedaan, werd geserveerd, in het Engels! Nouja, ze zijn hier niets anders gewend waarschijnlijk. De rest van de avond zijn we als Engelstaligen behandeld, duidelijk Nederlands terug antwoordende.
Een leuke dag gehad, zo eens tussendoor Amsterdam, of een andere wereldstad, aandoen is wel aangenaam. En ik heb mijn foto's....
Van die leuke smalle steegjes

Op elke hoek straatanimatie

De stad van Sodom en Gomorrah, of toch...

Typische Amsterdamse souveniers (denk ik)

Amsterdam, het gevaar ligt overal op de loer!

Bruggen, grachten en fietsen, onmiskenbaar Amsterdam

Je geraakt helemaal in de sfeer van de oude stad

Bekend om zijn markante voorgevels, en dus niet alleen in de rosse buurt..

Met bijpassend balkon.

zaterdag 15 juni 2013

In het wilde weg

Omdat de loop in Zuiddorpe geen doorgang vind, en omdat ik wel heb toegewerkt naar deze loop was het alternatief de avond ervoor de Rehamrun in Zaamslag mee te maken. Ik ben geen liefhebber van vrijdagavondtrimlopen, gewoon omdat ik het idee heb (had) totaal niet te kunnen presteren op dit tijdstip. Sinds de Middelburgse Stadsloop heb ik mijn mening enigszins bijgesteld. Ook op deze vrijdag, om 20u bij fris kl..weer liep ik, vooral voor mezelf, verbazend sterk. Dus stond ik toch met goede moed bijna helemaal achteraan bij de start van de loop. Foutje van me om vrij laat naar de start te begeven. En onverbiddelijk, het was dan achteraan aansluiten. Hetzelfde probleem hadden ook Benjamin Gerrits en Niek Wieland, vanzelfsprekend, we hadden immers samen de warming up uitgevoerd. Dan zal het een inhaalrace worden. Ik kreeg al dergelijke opmerkingen 'moet jij niet vooraan staan?'. Maar het was nu even niet anders. Desondanks kon ik de eerste kilometer in 3'23 afleggen, ik moest ergens héél hard gelopen hebben, want op 500 meter klokte ik nog 4'21/km. Ik liep dan ook richting de eerste lopers, nog een verrassing afwachtend wie er nóg voor de langste afstand had gekozen. Bij deze afsplitsing bleek ik nog één man voor me te hebben, Erwin van den Broeke. Ook was ik net Kurt van Dessel gepasseerd, maar bleef even achter Erwin hangen om bij te komen van de wel erg geforceerde eerste kilometers. Daarbij was het wind tegen over een op een weiland gelijkend deel van het parcours. Terug de wind mee op het asfalt nam ik kop over en bemerkte even later dat Erwin niet meer kon volgen. Ik versnelde nog wat om meer zekerheid te krijgen over mijn positie. Ik twijfelde niet over mijn eerste plek op dat moment, de voorfietser was de enige die ik nu nog in beeld had. Het parcours was verrassend pittig, met veel gras, grindpaden, veel bochten over smalle paadjes bedekt met boomschors, vrij warm met een redelijke wind. Tel nog bij de lopers die ik in de eerste grote ronde al te passeren had. Het waren de lopers die gekozen hadden voor de kortere afstand, ze liepen 1 of 2 kleine rondjes. Het was soms niet handig passeren als ze 2 of 3 breed liepen. Ook de man die me begeleide kon niet duidelijk gemaakt krijgen dat ze rechts moesten aanhouden. Totdat ik voorbij kwam, ik hoorde achter me: 'Oooh, noe begruup ik waorom wudder rechts mosten aanouwn'*. Locals dus. Vond het wel grappig...het hoort erbij. Toch kreeg ik na zo'n 5km even een klop, last van mijn maag. Toch wat teveel gegeven, eventjes rustiger. Maar niet te lang, ik wist mijn voorsprong niet, wil het ook niet weten. Tjonge, wat begonnen de rondjes tegen te steken. Nauwelijks eens tijd even een stukje relaxed te kunnen lopen, of de volgende scherpe draai kwam er al weer aan.
Nou, het zat wel goed met mijn eerste plaats. Ik had wel het idee als snelste de 12,5km te hebben voltooid. Maar het bleek dat daar enige discussie was over ontstaan, er waren al lopers voor me gefinisht die er prat op gingen sneller te zijn geweest. Ik had de beste getuige voor mijn overwinning, de man die de weg voor me uitwees. Daar was ik achteraf heel blij mee, er waren heel veel lopers die totaal verkeerd waren gelopen. En dat gold voor alle afstanden. Vandaar de vergissingen die zijn gemaakt, de overige lopers van de top drie voor de langste afstand heb ik zelf zien binnenkomen. Bleef toch even spannend tot aan de prijsuitreiking. Het bleef gelukkig bij het verwachte resultaat, met Erwin van den Broeke als 3de, Kurt van Dessel had Erwin nog achter zich kunnen laten, en ikzelf...hoera...
Verder hadden er veel de mond vol van de verkeerde richting te hebben gekozen, ik had alleen de fietser te volgen in de wijsheid dat hij het parcours wel kent. Mijn tip was dan ook steevast, om vooral bij deze voorfietser te blijven wil je voorkomen te verdwalen. Simpel toch?  

*Voor wie het Zeeuws niet machtig is: het kwam erop neer dat de dames in eerste instantie geen besef hadden dat er mensen zijn die sneller lopen dan  zijzelf.

Foto te snel...

zaterdag 8 juni 2013

Gezichtverlies...

Ik ben er geen liefhebber van, ik weet niet wat ermee te doen. Ik zie het nut niet, maar voor de fotografie zou het me helpen meer aan de weg te timmeren. Dan toch de stap gewaagt, alhoewel het nog even duurde vooraleer de laatste handeling was verricht. Het is ook omdat ik er niet in thuis ben, het sop van de kool het niet waard vind en het me allemaal te rap gaat. Toch niet dat ik nu al zó oud ben, maar helpen doet het niet om alles te begrijpen. Ik had al vlug in de gaten dat het nog geen kattepies is om te weten wat er mee te doen valt, tenminste, dat geldt dan wel voor mijzelf. Vlug wegwezen was het devies en nog maar eens terug kijken als ik meer informatie heb verzameld. Bij onduidelijke gebruiksadviezen is het zaak verdere verkeerde handelingen te voorkomen. Heb ooit eens een aflevering van South Park gezien...jaja, dom cartoongedoe, maar soms zo recht voor zijn raap en natuurlijk zwaar over de top. Maar er zal wel iets van waar zijn, en met al die 'goddamned's, fuck you's, motherfuckers en meer moois is dat ook niet geschreven om kinderzieltjes te behagen. En schijnbaar kun je ook iets neerzetten wat verstrekkende gevolgen kan hebben waar zelfs de Mobiele Eenheid zijn handen aan vol heeft!
Ik geef toe dat ik dus niet van deze wereld ben, toch niet met de tijd mee ga. De tijd zal het me misschien wel leren, maar tegen die tijd zijn er wel al weer andere subjecten die ik met moeite zal doorgronden.

Tja, Facebook...

zondag 2 juni 2013

Toch wel...

Om nog even terug te vallen op de 800 meter die ik bij de Pinksterwedstrijden heb gelopen in Hulst, dat lukt me gewoon niet meer. Het viel me behoorlijk tegen niet eens onder de 2'10 te lopen, slechts de tijd tussen twee hartslagen bij rust (bij mij) waren er teveel aan. Terwijl de omstandigheden meer dan optimaal waren. Ik wou me erbij neerleggen, maar met zo'n miserabel resultaat wil ik niet deze afstand laten voor wat het is. Nou kan ik wel zeggen dat ik er niet specifiek voor heb getraind, maar dat heb ik in het verleden ook nooit gedaan terwijl ik dit wel in een betere tijd heb kunnen lopen. Zal ik nu echt zoveel moeten inleveren in zo'n korte tijdspanne?
Ik ga gerust nog wel eens de uitdaging aan, misschien met nog een groter verlies, maar wie niet waagt...
Hoewel ik moet toegeven dat de zin in hardlopen eventjes in een dip zat na die tegenvaller. Aan de andere kant dan weer,de Stadsloop drie dagen eerder in Middelburg was wel een succes waar ik me aan kan vasthouden. Ook een simpele duurloop waarin ik kan vaststellen dat het wel goed zit voor het langere werk maakt me wel zekerder aan de start van bv een halve marathon. Zo had ik als voorbereiding een week
voor de halve van Renesse een 25 km gepland door de duinen van Cadzand-Bad. Die ging uiteindelijk in 1u44 iets te snel, maar wel goed voor mijn gemoed.
Cadzand-Bad/ Retranchement/ Cadzand-Bad/ Zwarte Gat/ Cadzand-Bad
Dus kon ik met een gerust hart uitbollen richting de loop op zaterdag, ware het niet dat ik dinsdag een duurloop van 12 kilometer liep als een kruk! Volgens mijn gps was ik niet vooruit te branden, volgens mijn gevoel liep ik sneller dan werd aangegeven. Mijn vaste 12k ronde werd dan ook korter gemeld dan anders, het ding was van slag (hoopte ik). Na nameting bleek idd een paar 100 meter verschil, had dit te maken met de onweersbuien die in de lucht hingen? Desondanks besloot ik de rest van de week (loop)vrij te nemen om fit aan de start te staan.

Die laatste 12 kilometertraining ten spijt stond ik met een zeker gevoel aan de start bij de halve van Renesse. Het parcours was mij totaal onbekend, maar zover mijn ervaring reikt bij loopjes aan deze kant moest er natuurlijk over het strand worden gebaggerd. Een hardloopvorm die mij helemaal niet aanstaat, maar me wonderwel altijd redelijk goed afgaat. Ik had natuurlijk op voorhand de route bestudeerd, maar ik ben totaal  niet bekend met de strandstroken aan deze kanten. Bij Cadzand bijvoorbeeld, liggen deze behoorlijk vlak, bij Vrouwenpolder is het een hobbelehei. Dus dat was afwachten, zoals het getij wat mij onbekend was. Normaal doe ik mijn huiswerk, maar ik ben nu heel slordig gebleken.
Met een redelijke wind, frisse temperatuur en zwaar bewolkt werden we rond 12 uur op pad gestuurd. Redelijk ambitieus met 3'23'' voor de eerste kilometer, samen met Benny hangend aan de kopgroep die tot daar nog te volgen was. Daarna begonnen de selecties zich te vormen nog voordat we het eerste gedeelte over het strand bereikten. Mijn nieuwe techniek was om me volledig te laten vallen bij nog maar de minste afdaling. Sinds de 10 mijlen van Antwerpen ben ik daar niet meer al te benauwd voor, heb daar wel iets geleerd. Dat dit resultaat boekte kwam pas uit bij het verlaten van het strand, toen ik nog samen opliep met Alwin Vermeulen, Leo Smets (cat 45+, dus opletten!) en met nog een loper wiens naam ik niet weet. Na het hoogste punt te hebben bereikt op de duinen bij het verlaten van het strand heb ik me volledig in het diepe gestort waarbij ik een gat sloeg bij mijn kompanen. Dit is daarna nooit meer gedicht, zodat ik vanaf daar er alleen voorstond. Omdat ik er totaal de weg niet kende, niemand voor me uit zag lopen en de bewegwijzering totaal ontbrak twijfelde ik bij een splitsing. Ik koos voor de meest voor de hand liggende, achter me hoorde ik Leo roepen dat ik zo goed liep nadat ik een vertwijfelde beweging met mijn armen had gemaakt. Zo blijkt maar weer, sportiviteit blijft hoog aangeschreven staan in de hardloopsport.
Nu had ik de keus, me terug laten inlopen om samen op te lopen of zal ik toch het huidige tempo handhaven?  De kans ingelopen te worden terwijl ik gewoon bleef doorgaan achtte ik niet gering, ik had tenslotte ook geen idee van het parcoursverloop. En met de wind in de rug liep ik momenteel wel prettig, de kilometers schoten weer ruim onder de 3'40 onder mij vandaan dus waarom temporiseren? Na de mooie, prettig verharde paden door de duinen werd ik weer het verdomde strand opgejaagd, geen idee voor hoelang. Ook een onaangename verrassing was dat er vlak onder de duinen werd gelopen. Mul zand, dus! Dat bleek geweldig mee te vallen, ook het zeeniveau had hier pas geleden nog zijn hoogste punt bereikt met redelijke stevige ondergrond als gevolg. Dan weer het strand af, terwijl ik niet wist wat mijn voorsprong bedroeg. Ik verdomde het achterom te kijken, dat valt toch altijd tegen. Vooruit kijkend bleek ik wel in te lopen op twee gelosten van de kopgroep, of wat daar van over was na deze kilometers. Ik wist dat ik nu van het strandlopen verlost was, het zou nu gemakkelijker moeten gaan na 12 km. Ik had nu wel solo tegen de wind in te lopen, maar dat viel me ook nogal mee met redelijk wat beschutting onderweg. Ik bleef centimeter voor centimeter inlopen op die twee voor me, vooral na wat bochtenwerk bleek ik nog sneller de afstand te kunnen verkleinen. Eindelijk, nadat we een of ander bos werden ingestuurd kon ik aansluiting maken. De lopers bleken Faris Karim en Remy Vasseur te zijn. We liepen verder wat samen te werken, hoewel het in dat bewuste bos vooral op te letten te zijn op de weg voor ons. Af en toe behoorlijke modderplassen, boom wortels en bochtwerk op een smal pad. Daar alleen te lopen was handiger geweest. Ook daar kwam een einde aan, nu hadden we te maken met open terrein waar blijkbaar wat wild vee liep te oordelen aan de wildroosters. Niet zo fijn, die dingen ná 18 km gehobbel. Dan is het een verademing eindelijk weer verharde wegen aan te treffen. Met de laatste kilometer te gaan liep ik een gat dicht naar een fietser die daar op de toeristische toer bezig was. Daarbij sloeg ik een gat bij beide medelopers en ik wist dat ik dit nu niet meer moest afstaan. Uiteindelijk fietste de beste man me toch te langzaam, maar met zicht op de finish kon ik er nog een flink tempo uitpersen, genoeg om afgeklokt te worden op 1u16'58''. Mijn doel was ruim bereikt, lopen onder de 1u20, want dat betekent 'kassa'! Dat de halve marathon zo'n 3 tot 400 meter te kort was kon de pret niet drukken, op een dergelijk parcours moet je niet op een metertje kijken.
Dat ik wel héél zeer tevreden ben kun je wel voorstellen, dat ik desondanks tweede werd in mijn categorie speet me wel. Maar om onder 1u14'11'' te lopen (Robert Willemse), ga er maar aanstaan!!








zaterdag 18 mei 2013

Een welbestede avond

Hoe verzin je het, vrijdagavond een loopwedstrijd te organiseren. Traditioneel is bij mij het beste er dan wel af, ik verkies toch deze avond rust in plaats van met beroerd weer een stadsloop uit te voeren. Edoch, ik heb er zelf voor gekozen me in te schrijven om in teamverband te lopen. Dat team ging niet door, hoorde ik op de avond zelf. De zin werd groot de boel af te blazen, maar ik was er nu toch. Dus zal ik mijn best doen, zover dat lukt. Koud, nat en wind waren de elementen waarmee we het hadden te doen. Niet zo vreemd als je bekent bent met de geografische ligging van Middelburg.
Mooie stad, mooi centrum, ik kan me niet herinneren ooit al eens eerder hier te zijn geweest. Het gaf me wel een beetje een verlaten indruk, het was dat er een loopevenement te doen was, maar anders lijkt het me toch maar een stille boel. Had dit met het slechte weer te maken?

Maar goed, ik had dan maar al mijn moed verzamelt, me helemaal vooraan bij de start genesteld om maar keihard te starten, wat ook nog wel lukte om een kleine kilometer op te lopen met de top tien van dit geweld. Daarna won het heldere verstand om te beseffen dat ik dit geen 7500 meter kon blijven vasthouden. Ik viel dus tussen wal en schip, zag de bende in onderlinge strijd van me weglopen maar had niet de neiging eens achter me te polsen of ik samen kon oplopen om het mezelf wat gemakkelijker te maken. Maar krijg de klere, ik ga op gewone voet verder. Als ze achter me mij willen aanvallen doen ze hun best maar. Ik ga nu mezelf niet inhouden, ik ben nu lekker op weg, heb een verkwikkende start achter de rug en het is nog maar een goeie 6 kilometer te gaan. Had geen idee van tijd of afstand, in mijn haast vergeten de Garmin mee te nemen. Het is wel eens een ervaring om zonder die toeters en bellen en info te lopen, zelfs een verademing. Nu trok ik me toch al niet veel aan tijdens een wedstrijd in dergelijke meldingen, maar om achteraf de afstand en tussentijden te analyseren is wel een aardigheid. Maar nu ik niet op de hoogte ben van mijn vanzelfsprekende terugval hoef ik me daar ook geen zorgen over te maken. Gewoon heel snel lopen, verder niks. Met natuurlijk een klein foutje in de tweede ronde omdat ik niemand meer voor me zag lopen liep ik bijna de verkeerde kant op. Dat duurde ook maar een paar meter, werd al snel de goede weg opgestuurd.
In de laatste ronde stond een hek op dat punt om zeker de goede richting te volgen, was blijkbaar niet de enige die bijna de fout in ging. Tja, ondanks mijn verleden als internationaal chauffeur, waar bij ik regelmatig centrum Parijs aandeed met vrachtwagen + aanhanger loop ik op een rondje van 2500 meter wel de verkeerde richting op!!
Ondertussen kwam ik terecht in de achterblijvende lopers, waarbij het schijnbaar soms nodig is dat groepen de gehele breedte van de weg in beslag te nemen ondanks de aanwijzingen van de parcourswachten, jammer.
Maar er valt mee te leven, maak er een sport van om door de nauwste openingen doorheen te springen tot schrik van dergelijke lieden. Eigenlijk wel vreemd dat dit nodig was, als ik nu op kop zou lopen kan ik dit gedrag nog wel begrijpen. Maar er liep toch een flinke kudde met snellere schapen voor mij uit, dan weet je toch dat er waarschijnlijk er nog wel zullen willen passeren?
Wat me gelukkig ook meeviel was het weer. Na over de dag veel regen uit de lucht was komen vallen bleef het nu droog. Ondanks dat lag de straat nog wel nat, maar had toch geen last van slippartijen of dergelijke. Op die klinkerbestrating zou je anders mooi onderuit kunnen gaan met al die bochten.
Bijna vond ik het jammer mijn derde ronde te hebben afgelegd, ik voelde me eigenlijk nog te goed om niet door te gaan. Dat bewijst voor mezelf dat ik dat snelle korte werk een beetje ben verleerd. Ik zou beter wat korter werk uitvoeren in plaats van die lange afstanden. Niet dat ik niet tevreden ben met 25'51'' over iets meer dan 7500 meter (even Googelen en dan vond ik de route). Ik kom dan op zo'n 17,5 gemiddeld, maar dat zou misschien wel sneller kunnen. En dan mijn 12de plaats overall in dit veld als 1ste master45, niet verkeerd om de avond te vullen die ik anders toch maar voor tv zou hebben volgemaakt.
Het smaakt naar meer, het kortere werk...
Maandag....Hulst....800 meter....stress.....




donderdag 9 mei 2013

Dubbel gevoel...

...waarbij het negatieve de boventoon voert. Ik wil het niet onder stoelen of banken steken, maar het steekt als een loper mij op meer dan een halve minuut loopt terwijl ik betreffende loper in het verleden ruim op afstand liep. Laat ik ook reëel zijn, Sander Verminck heeft heel veel progressie gemaakt. Voor de start van de Stadsloop in Biervliet had ik Sander al opgemerkt, maar met de marathon die Sander pas geleden had gelopen dacht ik niet veel te duchten te hebben. Dan waren er wel anderen die voor mij de pret gingen bederven. Veel onbekende gezichten, dus dan weet je nooit wat er tussen zit. Ik ging voor de winst, ik voelde me ook wel goed ondanks de vrij zware trainingen waarvan de laatste ik nog op maandag had uitgevoerd. Moest ik misschien toch maar niet gedaan hebben, achteraf gezien. Verrassend waren ook de aanwezigheid van Remy Vasseur en Adriaan van Keulen. Het werd al iets lastiger als favoriet (blijkbaar) mijn rol waar te maken. Zeg maar 'mission impossible'. Toch geef ik me niet gewonnen, zeker niet op voorhand. Daarom startte ik maar op snelheid, met de eerste kilometer in 3'13". Ook kilometer twee in 3'18" verliep voorspoedig, ondanks het enorm bochtige parcours door de smalle straatjes van Biervliet. Ook het feit dan zowat geen meter vlak liep, wat heel bijzonder is in het Zeeuws- Vlaamse platteland maakte een snelle wedstrijd lastig te lopen. Ik liep behoorlijk, maar was niet opgewassen tegen Sander en Adriaan die ik tot mijn spijt langzaam van mij zag uitlopen. Kwam daar ook nog Remy Vasseur uit het niets mij voorbij, zag ik al helemaal een podiumplaats aan mij voorbij gaan. Ik bleef redelijk zicht houden op deze uitlopers, werd aangemoedigd vanaf de kant om zeker aan te sluiten.
'Chasse patate', riep ik terug.
'Niks chasse patate, doorgaan!!', kreeg ik terug.
Och, niet dat ik niet wilde hoor, maar ik liep al op mijn uiterste en kwam zeker niet meer terug. Op het eind van de vierde ronde kreeg ik enigzins weer zicht op de derde plaats toen blijkbaar Remy meer aan het uitbollen was dan dat er werd hard gelopen. Omdat er al veel gedubbelden rondliepen, zou ik misschien nog onverwacht kunnen toeslaan. Evenwel, die aanval kwam te laat en moest ik tientallen meters toegeven en genoegen nemen met een vierde plaats.
Een mooie prestatie van Sander die de overwinning voor zich op eiste. Een tegenvaller voor mij, Sander die ik altijd achter me liet en twee triatleten vóór me wat ik ook niet goed kan hebben. Ik bedoel, deze mensen moeten wel bedreven zijn in drie verschillende takken van sport en er is altijd wel één discipline waarbij ze sterker voor de dag komen. Maar moeten uitgerekend nu deze twee in het hardlopen zo getalenteerd zijn?
Conclusie, ik heb snel gelopen. Nooit heb ik deze loop zo snel uitgevoerd met een gemiddelde van boven de 17 per uur. In tegenstelling van vorig jaar bleek het nu wel precies 10 kilometer te zijn die ik in 35'18'' heb gelopen. Op zich helemaal niet verkeerd, zeker met de parcourkennis in acht nemend.
Ik neem me wel voor wat meer wedstrijdjes te lopen. Dat wedstrijdtempo kun je uiteraard alleen aannemen tijdens een wedstrijd, en daar ontbreekt het mij ook wel aan. Ik geef nog niet op, hoewel ik gisteravond......

maandag 22 april 2013

Antwerp 10 Miles, ieder jaar meer...

Eens zal de limiet toch bereikt zijn. Dit geldt dan de wedstrijd in Antwerpen over de 10 te lopen mijlen, waarbij de laatste loper die het startvak uitloopt zo'n 40 minuten na het startschot aan zijn race kan beginnen. Nog een limiet geldt voor mijn eigen prestaties, dat stokt niet alleen, ik boer ook behoorlijk achteruit. En dat is een tendens waar ik eerlijk gezegd wat moeite mee heb.

Ik kan na de 10 miles, ondanks dat ik twee minuten langer heb gelopen dan vorige editie, voor mezelf veronderstellen dat ik toch op de goede weg ben. De race heb ik namelijk vrij gemakkelijk gelopen, terwijl ik op voorhand had verwacht een strijd met mezelf te moeten leveren om nog maar onder het uur te blijven. Met 57'50'' (zelf geklokt) bleef ik daar ruim onder.
Een snelle start, dat had ik wel in gedachten. Wat er daarna zal gebeuren zie ik dan wel. Alleen lopen hoeft niet, met 24500 deelnemers. Die snelle start was er, met de eerste kilometer in 3'20'' om eens goed wakker te worden. Daarna bleef ik wat schommelen op 3'29'' de kilometer, wat voor mij niet verkeerd was om de eerste 6 kilometer zo af te leggen. En dit alles met Anjolie Engels in mijn kielzog. Min of meer werd ik in de eerste kilometer automatisch gebombardeerd als haas voor Anjolie, die blijkbaar eveneens had besloten in hetzelfde ritme op te starten. En omdat het tempo mij hoog genoeg lag, eerlijk gezegd me iets te hoog, besloot ik dan maar de rest van de race als pacer te fungeren. Ik had wel mijn twijfels over mijn haascapaciteiten, misschien zou Anjolie beter voor mij hazen. Wat bleef ze tempo maken, en met mijn huidige vorm was ik niet zeker dit te blijven kunnen volgen. De afdaling naar de Kennedytunnel ging al als een straaljager, ik geloof niet dat ik al eens zo'n snelle afdaling heb meegemaakt. Maar ik moest wel, aangezien Anjolie naast me kwam te lopen ten teken dat ik té langzaam liep. Voor mij ook eens mooi opgejaagd te worden, ik kan dus toch in een behoorlijk tempo afdalen met zo'n 18 á 19 per uur. De tunnel uit, bergop, was ik dan weer wat sterker en zou het eenvoudig zijn geweest redelijk wat lopers te passeren. Maar met samen uit, samen thuis bleef ik bij Anjolie en werd er toch wel een inhaalslag gemaakt met lopers die zichzelf overschat hadden. Met de tunnel uit te lopen, kon Anjolie naar de derde plaats lopen. De tweede loopster hadden we de gehele weg in het vizier op zo'n 50 tot 100 meter vóór ons. Dat schommelde nogal. Ondertussen verbaasde ik me over het in grote getale opgekomen publiek. Men sprak volgens schatting tot 70.000 kijklustige. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, ook niet hier op de voorgaande 10M. Dat deze loop leeft in Antwerpen is wel heel duidelijk. Op de 16 kilometer lang, uitgezonderd de beide tunnels natuurlijk, was er geen meter waar geen publiek stond. Gewoon absurd!!
We bleven ons tempo aanhouden, ik bleef gelukkig nog fit genoeg om het tempo te lopen hoewel het wat zwaarder werd langs de kaaien met de weinige tegenwind die er toch wel stond. Verder was het een schitterende dag met veel zon en een aangename temperatuur. Dat maakt het lopen ook veel prettiger en ik was zelfs in staat af en toe te polsen hoe Anjolie er voor stond inzake een eventuele aanval van achteren. Dat bleef uit, en in plaats daarvan vroeg ik me af of het nog tot de mogelijkheden zou behoren te gaan voor een tweede plaats. De afstand bleef gelijk, misschien zou de konijnenpijp uitkomst bieden. We daalden af, mijn God, nooit zo snel een afdaling meegemaakt. De GPS viel natuurlijk weg, maar naar schatting moest het wel een kilometertje of 20 per uur zijn geweest. Het was mooi te zien dat Anjolie het groepje mannen dat achter ons holde er finaal uit liep. Ze had zelfs de adem om te vragen hoe het achter ons stond. Omdat we helemaal rechts in de tunnel liepen, het niet heel erg druk was, liep ik naar de linkerweghelft om een goed overzicht te krijgen in de tunnelkoker achter ons. Ondertussen genoot ik stiekem van mijn rol als haas, ik liet zien aan de rest in de tunnel dat ik zogenaamd geen moeite had met het tempo dat er werd gelopen door ons door zulke fratsen uit te halen. Ik was nog in staat Anjolie uitgebreid op de hoogte te brengen van de situatie. Ik wist van mezelf dat ik op het moment nog in goede vorm verkeerde, alhoewel de tunnel uitklimmen natuurlijk ook het nodige van me vergde. Wel kon ik het publiek begroeten dat weer massaal aanwezig was in de laatste kilometers. Die begroeting kreeg , net als ieder jaar, weer veel respons. Kippenvelmoment!
Wat gingen we er nog aan doen in die laatste kilometer?
'Gaat het nog?' Geen antwoord meer, geconcentreerd op de tweede plaats. Dat had ik wel in de gaten. Het werd een alles of niks race. Ik besloot er voor te gaan. Tenslotte, Anjolie komt toch van de baan atletiek? Als 800 meter atlete weet je toch wat pijn lijden is? Ik voerde mijn tempo verder op, we naderden al snel de op dat moment nog op de tweede plaats lopende vrouw die bij het passeren geen strijd meer kon leveren. Dit ging lukken, heel de wedstrijd er tegen aan gekeken en dan op de laatste meters toch nog de tweede plaats in de wacht slepen. Of mijn diensten hebben bijgedragen tot deze prestatie weet ik niet. Anjolie liep de gehele wedstrijd wel erg gemakkelijk en ik vermoed dat ze het zonder mij ook wel gerooid had. Immers, er liepen deelnemers genoeg om aan te klampen en strijd mee te voeren.
In ieder geval, voor mezelf weet ik dat het wel goed zit. Een betere tijd was zeker tot de mogelijkheden gebleken, een nieuw PR zou teveel gevraagd zijn geweest. Ik voelde me nog verbazend fit, en met toch ruim binnen het uur deze loop afgelegd te hebben, moeten er toch mogelijkheden zijn mijn PR op de 10M nog aan te scherpen. Dat word dan waarschijnlijk Tilburg, heb ik nog de tijd...





zaterdag 20 april 2013

Marathon Zeeuws-Vlaanderen.

Mijn voornemen géén foto's te maken, alleen aanmoedigen, daar heb ik me niet helemaal aan kunnen houden.
Een kleine verzameling....meer heb ik niet...
Klik op de afbeelding om het groter te bekijken,
eventuele bestellingen zonder tekst via carrera1@zeelandnet.nl. Als je bestelt bij MijnAlbum krijg je foto's met de tekst, en niet al te beste kwaliteit.

Ik heb niets te maken met deze service!!!

  
      













Jammer van de (te) vele fietsers die telkens in beeld kwamen, en af en toe ook wel in de weg reden voor de lopers. 

zaterdag 13 april 2013

Baanseizoen

Met het eerste Zeeuwse baancircuit is het seizoen voor de piste geopend. De omstandigheden waren er niet helemaal naar, met de niet aflatende wind die in de loop van de middag alleen maar leek toe te nemen. Zelf stond ik voor de opgave de 1500 meter zo snel mogelijk af te leggen. En daar was dan ook alles mee gezegd, 'zo snel mogelijk'. Met de nadruk op mogelijk. Natuurlijk had ik de ijdele hoop dit uit te voeren in een voor mij aanvaardbare tijd, er niet van bewust, of niet willen wetende dat ik me nog altijd in een opbouwfase bevind. Tenminste, die hoop en wetenschap heb ik nu wel geopperd gezien mijn resultaat na drie rondjes en 300 meter op de baan.
Toch wel iets te behoudend gestart, bang het einde van de rit niet te zullen meemaken. Dankzij onze trainer Jan die mij de rondetijden doorspeelde wist ik hoe laat het was. Geloof me, niet-baanlopers, je hebt echt geen tijd of interesse je persoonlijke klok te raadplegen, als je al de wijsheid had op 'start' te drukken bij aanvang. Sterker nog, ik kreeg vóór de start al spijt mijn loodzware gps horloge niet te hebben afgelegd.
Als ik het nog goed herinner, ronde één in 72 seconden. Had eigenlijk onder de 70 willen starten, omdat ik daar een jaar geleden tot volle tevredenheid de 1500 meter had gemaakt. Ronde twee in 74 seconden, begin ik nog slomer te lopen ook. Ik voelde me nog wel goed, maar maakte misschien de fout de twee Dynamica atleten te laten lopen. Jan riep nog het gat dicht te lopen, maar na 800 meter en tegen de wind in is dit alleen voor mij niet te doen.
Ronde numero drie, voorwaar, een wonder is geschied, 71 seconden en nog maar 300 meter!! Of beter gezegd, nog liefst 300 meter af te leggen. Fade away, dát waren die verdomde laatste honderden meters. Ik liep nog op...op...ja, wat? Zelfs de drap op de bodem van de tank was verbruikt. Ik word dan ook nog gepasseerd en ik heb geen antwoord. Och, een nieuw PR lag allang buiten bereik, daar moest ik het niet voor doen. Daar was ik ook niet op weggegaan, onder de 4'30'' zou mooi zijn. Het is uiteindelijk niet gelukt, met een tijd in iets van boven de 4'31''. Natuurlijk mag ik niet klagen, áls ik baanatleet zou zijn en ik zou deze tijd op de eerste meeting neerzetten. Van daaruit zou ik verder kunnen borduren om in de loop van het jaar toch sneller te proberen lopen. Maar ik ben geen baanatleet, en die ene keer dat ik eens meeloop wil ik hebben dat ik tot volle tevredenheid mijn loop afrond. Maar nu ben ik min of meer voor mezelf verplicht mezelf zien te verbeteren. En geloof maar, ik heb daar geen hekel aan. Want de trainingen voor dergelijke korte baanwedstrijden, dat ligt me zoveel beter dan die akelige lange duurlopen!!!!

donderdag 11 april 2013

Antwerp 10 Miles



Hopelijk weer even spectaculair, ik heb in ieder geval hetzelfde startnummer als onderstaande....


maandag 25 maart 2013

That's just the way it is...

'Some things will never change'...       

Bruce Hornsby, zo naar buiten kijkend zou je het wel zo stilaan gaan denken. Nou vooruit, de sneeuw is grotendeels verdwenen, maar geweldig aangenaam is het niet buiten te vertoeven. Och, met de houtkachel aan en een, in het verleden meerdere malen voorgeschreven medicinaal geneesmiddel is het goed volhouden.
Dan de trainingen maar op een lager pitje, want ruige intervallen en gedoe komt nu ook niet ten goede. Ik heb het idee eerder af te breken dan op te bouwen met dergelijke lage temperaturen. Trouwens, na dat Sluis-uitstapje ben ik in een dip beland wat zich uitte in een pittige vorm van angina dan wel tonsillitis. Oftewel in gewoon Nederlands 'keelontsteking', maar dat klinkt zo ordinair en gewoon. Ben er toch een paar dagen niet lekker van geweest, ik denk dat het een combinatie is geweest van een zwak gestel, een lichtelijk geforceerde 21km en natuurlijk de klimatologische omstandigheden.
En doe ik nu pogingen weer op sterkte te komen, en dat valt me wel wat tegen. Een duurloop van 17km bij een kleine 14 per uur valt me heel wat zwaarder dan die loop in Sluis een week geleden.Zo zie je maar hoeveel je inlevert bij een paar dagen futloos rondhangen met barstende koppijn enz...
Ik was van plan aanstaande zaterdag in Hulst de 12 kilometer te lopen, maar dat staat nu op losse schroeven. Ik kan beter zorgen in vorm te zijn voor Antwerpen, hoewel ik daar ook te weinig tijd meer voor heb. Het is allemaal niet zo dramatisch, de zomer is (hopelijk) nog lang genoeg en heb wel het een en ander in gedachten wat loopfestijnen betreft. Fotografisch baal ik veel meer, het leent zich er totaal niet voor fatsoenlijk werk te produceren. Daarvoor loop ik wel op hete kolen, juni gaat er sneller zijn dan je denkt. En dan moet ik mijn materiaal toch op orde hebben voor de grote afzwaai bij de kunstacademie.
Dát word nu echt eens spannend!!

zondag 17 maart 2013

Gegokt...en niet helemaal verloren...

Toch, ook vanwege de redelijk aangename weersomstandigheden, besloten me te wagen aan de (precies) 21,1 kilometers in Sluis. Niet echt een supersucces met 1uur18 hoog, maar dat was van te voor ingecalculeerd. Het had dus minder gekund, en gemogen.
Een uitgebreider verslag zal spoedig volgen, maar omdat ik op dit moment lichtelijk beneveld ben door  consumerend alcoholgebruik, houd ik me even terzijde van verdere reportage ter voorkoming van enigerlei onzinnige uitspraken en kennisgeving....
Dit terug lezend besef ik dat ik al te ver...dat alcoholgebruik zegt al iets...ik ben tevreden en heb wat te vieren!

De volgende dag....

Nou, dat zogenaamde alcoholmisbruik viel nogal binnen de proporties, ik ben het drinken gewoon niet gewend. Twee 'Dubbels' en ik sta op mijn kop. En op voorhand 21 kilometer hardlopen werkt ook op de hand het effect van minimaal alcoholverbruik al te vermenigvuldigen. Ik heb in ieder geval geen koppijn of andere zaken die gepaard gaan met stevig bedrinken. Waar ik me ook gelukkiger over waan, is het feit dat ook het lopen blijkbaar geen schade heeft nagelaten. Natuurlijk, de gewone stramheid ná de loop, die voel ik wel. Maar waar ik me méér zorgen over maakte, is het kwetsuur waar ik de laatste weken mee te maken had. Maar zoals de gevallen sneeuw van afgelopen week, ook dát is verdwenen in de zon. Want er wérd redelijk wat gelopen in de zon. In fel contrast tot de avond ervoor, toen Carla en ik rond een uur of 10 nog over straat liepen. Een harde wind, zeg maar, een lichte storm, en striemende regen. Als dit de volgende dag zou aanhouden, ging voor ons Sluis niet door. Flauw natuurlijk, maar persoonlijk stond ik niet hoog met mijn vorm. Met de afgelopen tijd 1 tot 2 maal training per week had ik niks te verwachten. Zeker niet als de omstandigheden zwaar zouden zijn.
Zondag, de ochtend ziet er goed uit, de voorspellingen zijn een redelijk aangename temperatuur, regen word pas in de latere namiddag verwacht. Dus op weg naar Sluis.
Met het verstrijken van de dag begon het er alleen maar beter uit te zien, de zon brak met telkens grotere poses door. Nadat Carla de 5 kilometer had afgelegd, met achteraf nog maar eens het voornemen zich eerst maar weer te richten op de kortere afstand....mocht ikzelf richting start. Ik ging 'verstandig' lopen. Niet te ver vooraan starten, om de eerste kilometers rustig mee te maken. Je raad het al, té ver naar achter. Ik wilde rustig starten, maar om nu te beginnen met 4 minuten de kilometer was ook niet de bedoeling. Ik moest dus gaan slalommen om enigszins een fijner tempo te vinden. Ik heb er de eerste kilometers al veel gepasseerd, voordat ik bij een groep kwam die groot genoeg was om lekker uit de wind te lopen. Het tempo van 3'45''/km was mooi, ik liep gemakkelijk en ontspannen. In deze groep liepen de twee eerste vrouwen, het maalde me niet te profiteren door hier achteraan te lopen. We hadden de wind tegen en ik liep fijn verscholen. Er is in het verleden al genoeg van me geprofiteerd, laat ik me nu ook maar eens leiden. Toch ging het me nét te traag. Na bijna 6km gingen we een bocht om waarbij de weg iets ópliep. Het tempo liep opeens drastisch terug, en omdat ik niet echt blij was met de eerste 5km besloot ik de groep te laten voor wat het was en ging mijn eigen weg. Ik hoorde aansluiting achter me, wat al snel van voorbijgaande aard was. Toch was de schade al aangebracht, ik kreeg het niet voor elkaar een aanvaardbaar tempo te bereiken. Ik bleef steken in die 3'45, ondanks de wind in de rug ná 8km lopen. Toch werd ik niet meer ingehaald door de groep. Zelf kon ik wel aan een inhaalrace beginnen, gefrustreerd als ik was vastgeroest te zitten met dit tempo. Het zal wel te maken hebben met mijn flauwe trainingsarbeid van de afgelopen tijd, dat zal toch ook zijn gevolgen hebben? Ik maakte mij ook zorgen wanneer ik de terugval zou kunnen verwachten, ook vanwege natuurlijk voorgaande opgegeven reden...
Het zat niet goed tussen de oren, maar dat was al vóór de start het geval. Jaja, ik hoor de opmerkingen al, er zit niet veel tussen mijn oren enz....hoogstens water en zaagsel en zo....
Gaat het even niet om, ook de keuze van schoenen had wat hoofdbrekens (toch verstand dus). Doe ik gewone gymschoenen of de nieuwe wedstrijdlights. Die heb ik nauwelijks of niet ingelopen, maar dat is toch iets wat ik nooit doe. Maar met zicht op dat mankement met mijn voet twijfelde ik wat ik zal doen. Heb de wedstrijdschoenen gepakt met het idee 'we zien wel'.
Ik liep dus alleen, nu van loper naar loper die waarschijnlijk te hard van start waren gegaan. Ik liep tenslotte niet veel sneller dan vanaf de start, dus trek ik mijn conclusie. Na twee maal langs de Damse vaart te zijn gelopen, met het Sluise Belfort in het zicht die maar ver weg blijft zijn (wat een teringeind langs dat kanaal!), kwam ik ter hoogte van de Sluise wallen een loper tegen waarmee ik de rest van de te lopen kilometers heb afgelegd. Omdat de redelijk straffe wind nu van verschillende kanten leek te komen, was het fijn samenwerkend te lopen. We wisselden elkaar snel af en kunnen zo het tempo hoog houden. We raapten heel wat lopers op, die niet in staat waren aansluiting te maken. Dat was ook niet onze bedoeling, stilzwijgend hadden we een verbond gesloten niemand toe te laten door deze lopers ruim te passeren. Elke plaats opschuiven in de rangschikking is er één...
Opvallend voor mezelf was dat ik eigenlijk geen moeilijk moment had, ik liep al ruim méér dan een uur en dat is voor mij een omslagpunt waarbij het licht langzaam uit gaat. Wel kreeg ik wat last van die wel heel straf afgeveerde schoenen, de voetzolen begonnen wat branderig aan te voelen. Het spreekwoordelijke 'het vuur uit je sloffen lopen' werd wel heel letterlijk benaderd. Het was een reden hiervoor het tempo wat aan te passen, hoe sneller ik hier vanaf was hoe liever...
Nog een kilometer toen we Sluis binnenliepen, ik had er zin in om het tot een sprint te laten komen. Ik voelde me goed, ik voelde me snel genoeg, heerlijk....
Nog één straat over te steken, dát was een mooi punt om er voor te gáán. Aardig wat publiek dankzij de volle zon, alle redenen om voluit te gaan. Zonder probleem had ik al vlug een voorsprong van tientallen meters. Eigenlijk haalde dit allemaal niks uit, maar nog eventjes helemaal los gaan vind ik voor mezelf wel een fijn gevoel. Was ik wel de eerste Zeeuw, zelfs de eerste Nederlander bij deze loop. Met mijn gelopen tijd zegt dat meer iets over de deelname van de sterkere Nederlandse lopers die hadden gekozen voor de 5 en 10 km die ook op deze dag werd gelopen. Het zal me wat, ik ben tevreden met het verloop van de wedstrijd, ook nu heb geen enkele negatieve reactie van mijn voet en ook het gebruik van de nieuwe schoenen is mij buitengewoon goed bevallen. Vreemd, omdat dit opeens weer neutrale schoenen zijn die wel beter afwikkelden volgens de prognose op het scherm, terwijl ik voor de training supports gebruik.

Maar kortom, test geslaagd. Ik kan vanaf deze week nu eens echt weer aan het werk. Het werd tijd....

Geen droomscenario, maar dat komt wel terug!!

donderdag 7 maart 2013

Mijn doel(en)

Nauwelijks bekomen van, laat ik me niet aanstellen, een wel heel flauwe blessure...
Wat eigenlijk geen naam mag hebben, ik heb een paar dagen met een zere poot gelopen. Kun je geen blessure noemen. Maar vooruit, ik kijk maar alvast uit naar voor. Wat ga ik dit jaar eens verzinnen op lopersgebied. Natuurlijk geen marathon meer, ik ga het een beetje op de baan zoeken omdat ik dat nog niet afgeleerd ben. En dan spreken me vooral de 800 en 1500 meter mij aan. Ik ga mijn vingers hier niet branden aan voorbarige uitspraken over eventuele resultaten, maar er is mij wat aan gelegen vooral mijn 1500 meter tijd te verbeteren. Ik kan alleen maar proberen, of het lukt zien we later wel weer...
Dan natuurlijk dat stratenlopen, om te beginnen met Antwerpen over ruim een maand. Sluis gaat voor mij dit jaar niet door, natuurlijk vanwege de wel heel schrale trainingsmomenten van de laatste tijd. Met één keer per week naar de baan schiet niet op iets te bereiken. Hoewel het me de laatste keer me goed afging bij een piramidetraining. De snelheid is nog redelijk, het duurvermogen zal te wensen overlaten.
Maar ik heb goede hoop, zo eens de loopkalender te hebben bestudeerd kan ik over een goede maand al terecht bij mijn eigen club voor een 1500 meter. Ik heb dus nog even de tijd goed op te bouwen, als het weer nu maar eens meewerkt. En met die weersverwachting voor aanstaande zondag...dan schiet dat ook niet op. Het ene moment is een trui al bijna teveel als je buiten bezig bent, het volgende kan de winterjas weer boven worden gehaald. Maar elke mooie dag die we nu gehad hebben pakken ze niet meer af.
Heb trouwens nieuwe Mizuno's wave-ronin-5 lichtgewicht's, en kan dus nauwelijks wachten weer eens een loopje mee te pakken. Maar eerst weer eens in vorm komen...zucht..

zondag 24 februari 2013

'Even' een paar units verplaatsen bij RKHAV. Het klinkt eenvoudiger dan dat het was. 
Uiteindelijk was het dan wel gelukt.













Met dank aan....



Beetje pech..

Zo langzamerhand heb ik mijn buik vol van dit winterweer. Niet alleen valt er niet fatsoenlijk te trainen, ik heb sowieso niks met deze lage temperaturen. Geen ge-ski of enigerlei wintersport taferelen voor mij, geef me maar 20 graden méér...
Ik heb dan ook maar een pauze voor onbepaalde duur ingelast, even de accu opladen. En dan zijn er ook nog andere aspecten waarbij ik genoodzaakt alles vanaf de zijlijn zal moeten bekijken.
Het gebeurde op woensdagavond tijdens, of zelfs bijna ná de baantraining. Na vrij moeizaam 2000 en 1600 meter te hebben afgelegd stond er alleen nog een 1200 meter op stapel. Die heb ik ook nog wel uitgelopen, was het wel dat in de laatste 20 meter er 'iets' gebeurde ter hoogte van de wreef. Een stevige prik, meer niet. Ik kon wel de interval uitlopen, maar daarna was het over. Niet meer in staat een cooling down uit te voeren. Strompelend over de baan richting auto.
Die last valt nu wel mee, maar verontrustend is dat deze last op hetzelfde pijl blijft hangen. Ik zou best wel kunnen hardlopen, maar het lijkt me niet verstandig dit ook daadwerkelijk uit te voeren. Daarbij, met alweer die sneeuw op de weg, is de zin hierin gereduceerd parallel aan de huidige, in de min staande buitentemperatuur.
Sluis word dus een hachelijke zaak, ik moet daar eigenlijk nu volop voor trainen. En aangezien ik voorlopig geen verbetering verwacht, verwacht ik Sluis links te laten liggen.
Maar zoals ik al eerder verklaarde, nu eens even niet trainen, mij heb je daar niet mee.... 

dinsdag 12 februari 2013

Het voordeel...

...van een week geen ene meter hardlopend te hebben afgelegd, is dat een herstart wel erg soepel gemaakt kan worden. Dat is mijn mening bij ondervinding van afgelopen maandag. Eens een uurtje lopen, was mijn doel, en dat zonder enig doel voor ogen. Geen bepaald tempo, geen vaste ronde, zomaar zoals het me uitkomt. Ik voelde al vlug dat het me gemakkelijker afging dan dat ik had gehoopt. Het resultaat was evenredig. De eerste kilometer in 4'10'' zegt me al genoeg. Nadat ik 3 km in 12'36'' had afgelegd, begon ik mijn plannen aan te passen. Eigenlijk stond er 18 km met 10 x 200m heuvel op het programma, misschien zou ik dat wel kunnen uitvoeren. Dan mag nú mijn tempo wel wat aangepast worden wil ik dit gemakkelijk volhouden. Na 5km in 21 minuten besloot ik toch maar mijn verstand te gebruiken, een uurtje lopen is mooi genoeg. Nauwelijks herstelt, en ik ga mezelf alleen maar afbreken op deze manier. Desondanks bleef mijn tempo rond de 14,5 per uur, gewoon omdat het lekker liep.
De 10km in 42'28'', de sleet komt erin. Toch nog niet heel onverdienstelijk, maar was wel blij een wijs besluit te hebben gemaakt. Ik heb de laatste kilometers behoorlijk rustig gelopen om een uur vol te krijgen tot aan thuis, ik had nu ook geen zin meer om nog een lus te maken. Precies 14km in een uur, precies voor de deur kunnen stoppen. Tevreden dat het lopen me gemakkelijk af ging. Het stoppen viel me meer tegen. Ik voelde me kortademig, begon te hoesten en had het idee over te moeten geven. Hoe is het mogelijk, heel het uur geen enkele last gehad van de koude lucht, niet van mijn longen, heb soepel en gemakkelijk gelopen en nu ik stilval begin ik te piepen en te kraken.
Verstandig geweest niet verder te zijn gegaan, ik merk dat ik nog niet helemaal herstelt ben van het niet lekker zijn van verleden week. Toch zal dit iets zijn van korte termijn, dat duurloopje zelf ging tenslotte boven verwachting. Ik twijfelde zelf aan deelname aan de Zwinstedenloop, maar ga er weer in geloven. Wat niet helemaal goed ging te Cadzand, probeer ik daar te herstellen... 

donderdag 7 februari 2013

Elk nadeel...

In één etmaal, zover ik het kan nagaan, minstens 20 uur geslapen! En de uren dat ik bij 'positieven' was, waren momenten in een hallucineerde sfeer. Dat waren de resultaten die op maandagavond aanvang vonden. Nu was ik overdag bezig geweest met wat snoeihout te verbranden, en dacht dat de rook op mijn longen was geslagen. De volgende dag zal het wel over zijn, dacht ik. Was het niet zo dat ik 's nachts helemaal plezier begon te beleven van deze last. Begon al te vrezen voor een rookvergiftiging, sliep slecht (denk ik), kreeg ook al enige waanvoorstellingen en kan me niet herinneren wanneer ik nog eens bij een wedstrijd zo nat was van het zweet.
Ik heb de griep te pakken!
Dat kwam geen dag te vroeg, alhoewel me dat op die momenten ook geen bal kon schelen. Sterker nog, de gedachte over hardlopen deed me bijna kotsen. Over het algemeen deed alles me kotsen als ik er simpelweg  mijn bed voor uit moest komen. Ik wou niks meer, het kon me allemaal....
Een fijne dinsdag gehad, zoals je begrijpt. Woensdag knapte ik al weer wat op, kreeg spijt niet te kunnen trainen. Hoewel die spijt verdween als sneeuw voor de zon als blijkt dat er 's avonds natte sneeuw en hagel met bakken uit de hemel komt. Zo stoer was ik ook nog niet om ziek en misselijk mijn kop buiten de deur te steken. Ook in gezonde toestand heb ik trouwens mijn twijfels de frisse buitenlucht op te snuiven in dergelijke omstandigheden.
Donderdag, nog altijd dat gedraai in mijn kop. Ik heb me nu toch voorgenomen deze week te laten voor wat het is. En ik vraag me af, heeft het afgelopen zondag al in mijn lijf gespeeld? Misschien had er wel meer ingezeten? Kun je de griep zo spontaan binnen een paar uur opdoen? Of sluimert dat virus eerst nog een tijdje voordat het toeslaat? Ik doe er mijn voordeel mee, ik liep zondag dus niet voor 100%, omdat er een griepvirus voor de deur stond!! Maak ik het een ander niet wijs, misschien mezelf dan....

maandag 4 februari 2013

Cadzands halve marathon

De omstandigheden waren er naar, er zou hard gelopen kunnen worden. Wel wat wind, maar met die wind in de rug over een strand waarbij je nauwelijks voetsporen achterliet en een nog niet eens zo onaangename temperatuur was er iets te verwachten. Niet direct een parcoursrecord, hoewel Erwin Harmes met 1h12'27'' een zeer snelle tijd neerzette was hij nog ver verwijderd van de 1h08 die Sepp Vermeulen ooit had gelopen.
Zelf had ik ook een iets snellere tijd kunnen lopen, zou ik niet in een groep van 5 hebben gelopen die voornamelijk naar elkaar keken wie het vuile werk zou opknappen tegenwind de kop te doen. Vanzelfsprekend, want hier werd gestreden voor de derde plaats overall, en dan ga je niet voor de ander de hete kastanjes uit het vuur halen. Ik voelde me ook niet geroepen in de wind te lopen, ik had al verschrikkelijk mijn best moeten doen aansluiting te krijgen. Vóór het verlaten van het strand (bij het keerpunt) liep ik even op de derde plaats, nam daarna een flesje Extran aan van Carla die daar stond en moest een gat laten tussen mij en de vier die me daar passeerden. Een foutje van mij om net dáár met Carla af te spreken. De wind had ik nu helemaal tegen, en zou moeten proberen terug aansluiting te krijgen. Dat lukte uiteindelijk wel, er werd niet al te snel gelopen op een weliswaar mooi geasfalteerd pad, maar wel op en neer gaande met natuurlijk dan een toch wel stevige bries tegen.
Bij de Zwarte Polder ging het tempo er helemaal uit, nergens was dan ook de wind zó straf tegen. Eigenlijk had ik wel zin om hier een aanval uit te voeren, maar ik was onzeker over mijzelf en mijn capaciteiten. Dat had te maken met mijn trainingen van afgelopen tijd. Had ik ook de fout gemaakt mijn logboek van een jaar geleden te bekijken, toen gingen mijn trainingen als een trein. Dit jaar ook wel, maar dan meer als een Italiaanse...
Ik had het lef dus niet, hoewel ik mijmerde over die derde plaats bleef ik toch maar braaf achter de kudde aanhollen. Ik voelde me niet eens schuldig uit de wind te blijven lopen, op het oog leken ze me allemaal een stuk jonger dan mij. Ik verwachtte toch wel dat er 'iets' zou gaan gebeuren. Dat 'iets' gebeurde dus inderdaad 3km voor de finish. De versnelling werd gemaakt, ik was de enige die moest passen. Ik kon wel op mijn eigen tempo verder, wat nu ook iets hoger lag dan voorheen. Toch kon ik er niets meer van maken, ook de groep voor me viel uit elkaar maar van een terugkeer van mij was geen sprake meer.
Zo kwam ik dus binnen in 1h18'15", 44 seconden verwijderd van een derde plaats.
Achteraf gezien ben ik zeer tevreden met mijn resultaat, dat ik als eerste master (45+) op een 7de plaats overall van de 517 finishers mocht binnenkomen. Ook het feit dat de afstand volgens mijn Garmin precies 21,1km bedraagt, mag ik blij zijn onder de 1h20 te kunnen lopen.
Ik ben, zoals altijd na een goed gelopen wedstrijd, weer extra gedreven beter mijn best te doen op trainingen.
Waarschijnlijk, zoals altijd, ga ik ook weer vlug vergeten zijn mijn best te zullen gaan doen op die trainingen!!!

zaterdag 2 februari 2013

zondag 27 januari 2013

Planning

Valt niet mee, hoe moet je je trainingen invullen met deze winterse omstandigheden. Ligt er geen sneeuw meer, blijft het aan één stuk door de regen uit de hemel vallen bij amper 2 graden Celsius. Dat trekt me ook niet om dan buiten te vertoeven. Het was deze week toch al uitwijken naar andere locaties om enigszins in beweging te blijven. Maandag dan maar de Clingse bossen opgezocht om na een opwarming van 5 km glijden door de sneeuw toch maar de spikes onder te binden die ik verstandig genoeg had meegenomen. Nu dacht ik het gemakkelijk te krijgen met die lichtgewicht gespijkerde schoenen en zou wel eens even mijn 1000tjes eenvoudig uit voeren.
Kwam anders uit, het viel me behoorlijk zwaar überhaupt in de buurt van mijn richttijd van 3'36'' te blijven. Die sneeuw, het bochtenwerk, de temperatuur,niet helemaal egaal liggende paden maakten het me niet gemakkelijk. Ik had er 8 van 1000 te doen, maar bij de derde 1000 vond ik dat als ik 5x deze afstand zou hebben gedaan het wel genoeg vond. Na de 5de 1000 vond ik het flauw om de training niet af te maken zoals in het schema staat, en ik weet dat ik er spijt van krijg als ik nu stop. Dus zo goed en zo kwaad als het kon heb ik, tot mijn volle tevredenheid, de gehele training afgewerkt.
Dinsdag niet meer dan een uurtje lopen. En met een strakblauwe lucht, een mooie vuurrode ondergaande zon die de besneeuwde polders met opkomende mistflarden in een roodroze omgeving omtoverde was het zeker geen straf om over de, weliswaar spiegelglad gereden wegen, mijn looptempo hier op aan te passen. Ik geef toe, ondanks dat ik de pest heb aan kou en sneeuw, heb ik behoorlijk genoten van deze winterse, doodstille omgeving.
Woensdag zonder tegenzin de clubtraining uitgevoerd. Omdat de baan niet beloopbaar is, dan maar op straat getraind met minutenloopjes. Koud, maar droog en nagenoeg windstil had ik het hier ook naar mijn zin. Ik ga die koude temperaturen nog fijn vinden!!
Nu het weekend is steekt het weer me tegen, met zaterdag al die sneeuw dacht ik er over om misschien van start te gaan bij de cross in Westdorpe in plaats van mijn geplande training uit te voeren. Maar omdat ik me niet tevoren had ingeschreven zou ik maar eventjes €6,00 moeten betalen. Dat is het dubbele van een voorinschrijving. Niet zo vreemd dat er weinig respons komt van 'niet club leden'. Over het algemeen lijkt me  deze groep lopers niet het type van voorinschrijvingen. En om dan 100% méér te betalen op de dag zelf, vind ik niet reëel. Daarom er maar een rustdag van gemaakt, hoewel me dat ook tegensteekt als ik wel te trainen had.
Ik hoop deze week nog iets te doen, het is nu zondagochtend. De voorspellingen lijken goed voor de middag, want voor mijn gemoedsrust moet ik nog wel iets doen!
Nog één week voor Cadzand, heb niet veel tijd meer...

zondag 20 januari 2013

Gedachtegang en twijfels

Vol zelfvertrouwen stond ik aan de start voor de alternatieve Eugene Vink memorial loop in Westdorpe. In tegenstelling tot voorgaande edities werd deze keer gekozen rondjes in het dorp te lopen. Dit omdat het rond de polders van Westdorpe eenvoudig niet te lopen was vanwege de aangereden sneeuw. Dat spijt me wel, de ronde van bijna 15 km ligt me wel, en zou voor mijn voorbereiding van Cadzand me beter uitkomen.
Die rotsneeuw ook, ik heb deze week voor de aardigheid eens uitgezocht of die witte bagger ook maar enigszins van nut zou kunnen zijn. Ik heb het niet kunnen ontdekken. Het enige wat ik kan bedenken dat het in bepaalde extreem koude gebieden bescherming zou kunnen bieden aan de vegetatie. Nederland behoort niet tot zo'n gebied waarbij die sneeuw nut kan hebben aan dit isolerend effect van Moeders natuur vreemde kronkel. Sneeuw, de eerste vuiligheid die alleen maar tot last is. Komt nog bij dat er regelmatig aan me gevraagd word of ik al veel mooie foto's gemaakt heb van die besneeuwde taferelen.
Natuurlijk niet!!! Ik ga niet een beetje van die fucking kalenderfoto's maken!!! Zolang de smeerlapperij nog op straat ligt, houd ik mijn camera nog in het vet.
Terug naar de topic, het hardlopen. Of wat er voor door kon gaan. er waren één, twee of vier ronden te lopen. Uiteraard koos ik de langste afstand. Na een voortvarende start met de eerste kilometer in 3'09'' begon ik wat in te binden. Niet dat dit vrijwillig gebeurde, het moest gewoon. Nu was die kilometer ook wel vrij snel, ik had liever nog iets langer dat tempo willen aanhouden. Toch was de 10'40'' nog niet zo tegenvallend voor de eerste ronde van 3200 meter. Daarna kwam de klad erin, met zelfs de 6de en 7de ronde enkele seconden boven 3'40''. En dat, nadat ik me al had verbaasd over het gemak dat Sander Verminck mij zo gemakkelijk was gepasseerd al in de eerste kilometers. Samen met een voor mijn onbekende loper sloten zij de eerste ronde af, net voor Frederic de Backer die de kortste afstand liep.
Na die te trage kilometers kwam ik tot de conclusie dat dit zo niet langer kon, ik had het plan maandag nieuwe schoenen te bestellen maar ga dit nog even tot na de halve marathon uitstellen. Mocht dat ook zo abominabel slecht gaan, dan vraag ik me af het nog wel zin heeft lichtgewicht schoeisel aan te schaffen. Wat gebeurt er met me dat het me niet meer zo goed afgaat tijdens de wedstrijden? Terwijl de trainingen anders doen vermoeden, deze zijn pittiger geworden dan pakweg...vijf jaar geleden. En ik heb minder moeite dan toen mijn trainingen af te werken. Sterker, regelmatig voer ik mijn intervals uit langs de Staats Spaanse Linies bij fort St.Jacob dat ook gepasseerd word tijdens de Z.Vl. Marathon. Een rondje van ongeveer 550 meter dat glooiend verloopt. Dus maak ik het voor mezelf ook niet gemakkelijker deze dáár uit te voeren.

Dus wat me nu zo trager maakt, dat maalde door mijn kop tijdens de loop. Ik kreeg wel na die aanfluitende beide kilometers mijn adem enigszins terug en liep weer ruim onder 3'40''. Ik kwam zelfs tegen de drie en een halve minuut te lopen naar het einde toe, ook wel omdat er voor mij positieve informatie vanaf de zijkant en tegemoetkomende lopers werd meegedeeld betreffende de verwikkelingen aan het front. Vanwege de veel gedubbelde lopers was ik zelf het zicht kwijt wat er voor mij gebeurde, maar het bleek dat Sander blijkbaar teveel hooi op de vork had genomen en nu moest boeten voor deze over-geestdrift. Tijdens de laatste ronde, bij de beklimming van de helling van de Sas van Gent brug kreeg ik in de gaten dat de voorsprong van beide lopers nog niet zó schokkend groot was. Als eerste liep nu de 'onbekende', Sander was ik al behoorlijk genaderd. Normaal gesproken was het gat veel te groot om op deze nog te lopen korte afstand te overbruggen. Toch ging ik ervoor, en kon op een kleine 500 meter vóór het einde aansluiten bij Sander. Ik besloot eventjes me achter Sander te verbergen vanwege de stevige wind, en vanwege het feit ik wel veel uit de kast moet hebben halen Sander te achterhalen. De laatste 200 meter heb ik dan met een sprint Sander achter me gelaten om dan nog als tweede te finishen. Afstand was 12,75 km gelopen in 45'20".
Dat dit niet echt indrukwekkend, en voor mezelf zelfs teleurstellend was hoef ik niet uit te leggen. Ik had mezelf sneller ingeschat in plaats van een gemiddelde van 16,9 per uur.
Maar goed, ik moet ook nu nog niet pieken, dat moet pas over twee weken, wist Carla me te vertellen. Oké, maar voor het zelfvertrouwen zou het wel fijn zijn geweest dat ik de loop wat vlotter had afgelegd. Ik heb zelf geen idee wat er tegen is gegaan, maar laat ik hopen Cadzand beter te verwerken. De kans zal wel groter zijn bij een aangenamer temperatuur te lopen. Deze winter zal toch niet zolang aanhouden, zeker?