Voorspelbaar...

Voor de achtste maal stond ik aan de start om de Nijmeegse 7 heuvelen te bedwingen. Heb het even op Atletiek Zeeland moeten opzoeken, want zelf was ik de tel kwijt. Die eerste keer in 2006 liep ik in 53'05'', Michel Schrier en Miquel van Tongeren kwamen ná mij binnen. Een uitslag om in te lijsten.  Zeven maal in het 'grijze vak' mogen starten en nee, dat grijze vak slaat niet op het, voor het hardlopen althans, mijn aanzienlijke toegenomen leeftijd. Het grijze vak is bestemd voor lopers die onder een bepaald tijdslimiet op een bepaalde afstand kunnen afleggen. Ik behoor tot de gelukkigen die dat nog voor elkaar krijgt en met enige trots zeg ik dat dit me met behoorlijke speling lukt. Ik mag bv 1h17'45'' lopen op een halve marathon voor de gratis deelname in Nijmegen. Breda's halve (niet de gemakkelijkste) liep ik in 1h17, dus....
Behoorlijk zeker van mijn zaak omdat ik redelijk getraind aan de start stond. Het was wat fris en er hing enige mist wat mij toch wel enige parten speelde. Vond de omstandigheden niet ideaal, maar niemand minder dan Gerard Nijboer(!) had me persoonlijk verzekerd dat dit geen obstakel zou zijn voor het verloop van een goede race. Geweldig en een eer om een gesprek te mogen hebben met een coryfee van de Nederlandse hardloopsport.
Dus welgemoed van start voor de 30ste uitvoering van de 7-H loop met het plan nu eens de eerste 5 kilometer rond de 17 minuten af te leggen. Het werden er 17 minuten en 30 seconden. Beetje een tegenvaller omdat ik de eerste kilometers toch rond de 3'20''/km had gelopen. Dat vals plat is dus werkelijk zo vals als de neten! Traditioneel ondertussen, het recupereren na deze smeerlapperij met een mooi vlak stuk voordat het gesodemieter begint op de Zevenheuvelenweg. Eigenlijk betekend dat ook dat het einde nabij is, het parcours word zo afwisselend dat de tijd voorbij vliegt, in tegenstelling met het tempo dat nu word gehandhaafd. Hoewel, met een tussentijd van 35 minuten op de 10 kilometer liep ik zo vlak als het Zeeuws landschap, dus zo verduveld ging het nog niet. Een PR had ik al niet meer in gedachten, andere dingen wel. Vooral tijdens de bestorming van de heuvelen kon ik de gezichten voor me halen van de Tourrijders die ondanks hun voltijdse trainingen het ook niet cadeau kregen op de flanken van de Mont-Ventoux. Dus waarom zou ik dan niet mogen (moeten) afzien tijdens mijn beklimmingen. Waarachtig dat dit soort voorstellingen mij een 'push' gaf, ik bemerkte werkelijk dat ik afstand nam van mijn medelopers. Het was ook niet dat ik me te pletter liep, want de laatste kilometers richting finish kon ik mijn gemiddelde van 3'30/km terugbrengen naar 3'28''/km. Oké, in het verleden heb ik de laatste 5 kilometer weleens ergens in de 16 minuten gelopen, maar nú net in de 17 minuten is nou ook niet om het schaamrood op de kaken te krijgen.
Tevreden, heel tevreden kan ik terugkijken op een geslaagde editie met een aangenaam verblijf in Nijmegen in hotel Mercure, slechts een paar 100 meter van de startplaats verwijderd. Ook een aangenaam ontvangst bij de ABN-AMRO waar we vanuit de kantine van deze bank een schitterend uitzicht hadden op de start- en finish plaats (was daar ook waar Gerard Nijboer zich aan mij voorstelde, alsof ik niet wist wie hij...). Helaas dom genoeg geen fotocamera bij me om dit uitzicht vast te leggen, slechte zaak voor een aspirant-fotograaf natuurlijk...  

Dat we er bijna zijn....

...nog niet helemaal, maar kan er niet veel meer aan veranderen. Daarvoor is het tekort dag. Na drie maal van tas te zijn verwisseld kon ik eindelijk op weg richting Axel voor deelname aan de Erpelkappersloop. Ik zou in eerste instantie de auto nemen, maar de weersvoorspellingen waren niet al te best, en ik heb een hekel om een kletsnatte auto terug in de garage te parkeren. Dus op de fiets, vandaar de beslissing om de rugzak erbij te pakken die weer werd verwisseld voor een fietstas. Ik kan mezelf zo lekker bezig houden, hé. Daarbij, die 7 á 8 kilometer zijn wel te fietsen, heb ik gelijk een warming-up te pakken. Ik kwam dan wel wat laat aan in Axel, en het bleek nogal behoorlijk druk te zijn bij de inschrijvingen. Fatsoenlijk inlopen kon ik wel vergeten, had nog een klein kwartier voordat de start werd gegeven. Gelukkig bleef het tot nu toe droog, als het onderweg gaat regenen vind ik dat niet zo'n probleem.
Er zou een nieuw parcours gelopen worden, een route die me wel bekend is dus wist wat te verwachten. Minder zeker was ik van mijn eigen vorm, na die uitstappen richting crossen in Aardenburg en Hulst. Ik had niet het gevoel daar goed tot uiting te komen. Ik had hier in Axel dan ook al bekenden gezien die ik zeker vóór me achtte. Mijn plan was zeker de eerste 10 kilometer van de bijna 13 onder 3'30/km te lopen. Hoe het dan zit met de schikking zal me zorg zijn. Nou, tot 6 km kon ik ruim mijn doelstelling bereiken. Maar tot mijn verbazing liep ik in zo'n positie dat de winst voor mij niet helemaal onbereikbaar bleek. Van een toch wel redelijk omvangrijke groep bleven alleen Sander Verminck, Jordi van Guyse en ik zelf dus over. Terwijl Jordi af en toe behoorlijk aan een elastiek hing en twee maal moest lossen. Ik bemerkte ook een terugval in tempo, maar had geen behoefte om dit terug op te pakken. Als ik voor de eerste plaats wil gaan, kan ik maar beter de krachten wat sparen. Na 8 kilometer kwamen we voorbij de finish om daarna nog een ronde van 5 kilometer uit te voeren. Hierbij kwamen we eventjes op een helling te lopen en kon het niet laten even de boel uit te testen. Sander was hierbij slachtoffer, maar ook Jordi moest een metertje of wat laten om daarna bij me terug te keren. Eventjes een streep door de rekening, ik ging daarvoor maar wat temporiseren. We liepen allebei gemakkelijk, kwamen zelfs nog in gesprek. Met nog een goede twee kilometer voor de boeg begon de strijd wel op te rakelen. Ik liet Jordi het tempo bepalen wat nu niet echt traag meer ging. Een versnelling van Jordi die ik kon beantwoorden. Ik hoopte vurig op een eindsprint 200 meter voor de finish, dan zou het me wel lukken. Helaas liet Jordi het niet zover komen, een tweede versnelling die teveel voor me werd deed me de das om. Ik had nog even de hoop dat Jordi zich volledig zou opblazen en ik terug zou kunnen keren om het dan af te maken in een laatste eindsprint. Maar daarvoor was het ontstane gat tussen ons te ruim om dit nog op te vangen. Heb natuurlijk nog een poging ondernomen, maar de beslissing was al gevallen. Ik had het te doen met een tweede plaats en natuurlijk een wrang gevoel. Op die laatste stomme 400 meter (nog niet eens) heb ik laten aankomen. Daar kan ik niet overuit. Aan de andere kant heb ik vrij spaarzaam gelopen en toch een gemiddelde van 3'29/km gelopen, waarover ik heel tevreden ben. In Nijmegen zal ik me waarschijnlijk niet druk hoeven te maken over een eerste plaats, dus daar is het gewoon van begin tot het eind volgas (met verstand). Niets is onmogelijk, ik geloof zelf in een PR als alles goed valt. Met dat in mijn achterhoofd sta ik al zelfverzekerd aan de start, en dat is al half gewonnen.                            
Nu nog 15 km lopen....mag er 51'30'' over doen.