In de voorbereiding voor mijn steeds weer terugkerende jaarlijkse deelname aan de Singelloop in Breda wil ik op de valreep nog wat wedstrijdkilometers op doen. Dit omdat het toch altijd er anders aan toegaat dan dat je op jezelf zomaar een duurloop gaat uitvoeren. Natuurlijk wordt een wedstrijd altijd intensiever beleeft, mag er niet aan denken überhaupt een kleine 17 km met een gemiddelde van boven de 16 per uur te lopen tijdens een training.
Er was wel die twijfel over deelname van de Braakmanloop. Ten eerste de afstand die me eigenlijk wel wat te lang was. Kon er natuurlijk voor kiezen om de 9 kilometer te lopen, maar met alle respect, ik kies dan toch altijd het liefst voor de langste afstand die er voorhanden ligt omdat naar mijn mening dát de afstand is die het ertoe doet. Dan was er die loop in Waterland- Oudeman die over 14 km was uitgelegd. Maar het was een principiële factor die me liet besluiten af te reizen richting Philippine. Waarom een loop bij de zuiderburen als er aan deze kant van de grens eveneens een dergelijke wedijver word georganiseerd?
Ik was me er wel van bewust dat, tegen mijn principes in, er veel onverhard terrein zou worden betreden. Ben nu eenmaal meer van de verharde ondergrond onder mijn voeten. En omdat ik verleden jaar deze loop al had uitgevoerd wist ik wat er te komen kwam, en vergeleken met de Braakman bossen ligt de Warandeloop in Breda er geplaveid bij. Dus in dat feit had ik er een hard hoofd in, niet vanwege het feit dat we verleden jaar in de finale het spoor bijster waren (we liepen toen maar uiteindelijk geneutraliseerd richting finish), was het wel dat ik me enige zorgen maakte dat het te volgen traject eventueel zijn kop opstekende strubbelingen teweeg kon brengen. Een verscholen boomwortel onder een dik bladerenbed, konijnenpijpen, afgewaaide takken, een knollenveld dat overgestoken diende te worden, zomaar wat details.
Maar toch dan de aanvang gemaakt met rekening houdend van de almaar sterker wordende concurrentie die het helaas toch liet afweten op deze dag. Was het Erik Cappon die ik als directe tegenstander mee had te doen, verder nog wat atleten die er visueel sterk overkwamen maar het verkeerde startnummer hadden. Het plan om snel te starten kon doorgang te vinden door samen op te lopen met de snelste man van de kortste afstand. Helaas duurde het profijt niet al te lang en had ik, met een korte blik achterom, al snel in de gaten dat dit een soloproject dreigde te worden. Met een metertje of 200 voorsprong maakte ik de eerste duik de mij verfoeide bossen in. Nog een geluk dat het al enige tijd droog was gebleven, weet nog van vorige editie dat het hier behoorlijk drassig kan zijn. Het negen kilometer afdraai punt bereikt, en met de relatief lange rechte bospaden kon ik nog eens de situatie bepalen jegens naderende tegenstand, die er totaal niet te bespeuren was. Nu kon ik er voor kiezen om het een stapje rustiger aan te doen, maar het leek me meer amusant om de eventuele voorsprong nog te verruimen. Die bossen werd ik ondertussen al aardig gewoon, viel me zelfs een beetje tegen terug de openbare polderwegen opgestuurd te worden, temeer omdat te voelen was dat de temperatuur een méér dan aangenaam gevoel begon te verkrijgen. Niet de beloofde 25 graden, maar met de huidige luchtvochtigheid dat me dan weer liet snakken naar de toch wel verkoelende werking van de op het traject liggende flora. Wel tweemaal een drinkpost, of het was er maar één die tweemaal werd gepasseerd, ik weet het echt niet meer. Ben totaal niet thuis in deze bossen en wist bij god niet waar ik me bevond. Mijn kilometers kon ik in de gaten houden om dan zo maar de rekening op te maken over het nog af te leggen route. Met de laatste kilometers over het asfalt, met nog één verraderlijk stukje over een hobbeleheidijk kreeg ik toch een vermoeden dat de afstand die zou moet worden aangedaan een behoorlijk stuk in zou boeten, aangaande de informatie op de Garmin. Stond tegenover dat ik ook al bij trainingen in dicht beboste gebieden mijn ervaring is dat zo'n GPS horlogen al eens behoorlijk de mist kan ingaan. Desalniettemin reikte mijn positie vanaf de start niet verder dan zo'n 16.6km, toch wel een erg ruime marge. Maar al met al mag dat de pret niet drukken, heb voor mijn gevoel er niet minder om gelopen omdat deze ronde zeker niet garant staat voor het verwerven van een snelle kilometertijd.
Ik ben er tevreden mee, zeker met het feit 6 minuut en 48 seconden te zijn uitgelopen op Erik, die de laatste tijd heel aardige prestaties levert.
Nu slechts twee weken meer, maar ik ben volgens mij al waar ik wil zijn. Zal in Breda hopelijk wel wat snellere kilometers maken, maar met de daar aanwezige ambiance...en de afwezigheid van onverharde structuren...geloof er wel in!
