dinsdag 9 februari 2016

Editie 25 Cadzand

Ooit was er een periode dat ik alle training/ en wedstrijdarbeid netjes noteerde in een agenda...als ik het niet vergat....of ná een training te lamlendig was en me voornam alles de volgende dag bij te werken. Toen begon ik op schema te werken die me om de 7 weken per email werd toegestuurd, een stok achter de deur om nu wel alles goed bij te houden en uiteraard ook om de trainingen uit te voeren. Uiteindelijk heb ik deze methode ook opgezegd en was ik min of meer op mezelf aangewezen. Nog wel een tijdje op schema geleefd aangeleverd door onze baantrainer bij RKHAV Jan, maar omdat ik in die periode erg wispelturig gedrag vertoonde vanwege telkens terugkerend blessureleed vond ik het niet redelijk om voor mij al teveel tijd te investeren voor het opmaken van opdrachten die ik toch niet kon waarmaken.

Wat ik wel ideaal vond was mijn aanschaf van de Garmin met gps. Alles wat ik had uitgevoerd bereikte de computer om opgeslagen te worden zonder dat ik er omkijken naar had, sindsdien heb ik dan ook gemakkelijker de neiging eens terug te blikken als er iets vooraanstaands sta te gebeuren zoals....tja...de halve marathon van Cadzand misschien? Hoe ik het jaar ervoor had gepresteerd, daar heb ik geen externe hardware voor nodig, dat staat keihard gegrifd in de harde schijf waar geen Intel, Microsoft of Apple aan te pas komt. Wat dan handig is, is om na te gaan hoe ik de weken ervoor heb geleefd betreffende het hardloopgebeuren en of er eventueel iets te kopiëren valt in mijn voorbereiding voor de volgende editie van een dergelijke loop.

Zo was het dit jaar niet anders, feitelijk verliepen de trainingen als vanouds hoewel ik wel een verandering ervoer wat niet bijdroeg aan mijn zelfvertrouwen richting een bevredigd eindresultaat als het er op aan moet komen. De voorafgaande wedstrijden liepen (precies het goede woord) voor geen ene meter, ik had het gevoel alle snelheid verloren te zijn geraakt na 1 januari 2016. Waarom exact die datum? Omdat ik daarvoor, toen nog in 2015, in staat was een stuk rapper de kilometers weg te draaien. Dus een lange periode van zere voet leed in dat jaar kon geen aanleiding geweest zijn nooit meer terug te kunnen keren in wat ik in het begin van het jaar kon presteren. Om te noemen een 8ste plaats op waarschijnlijk de zwaarste editie van Cadzands halve, en helemaal de kers op de taart en mooiste prestatie in mijn hardloopbestaan was wel de snelste 45 plusser bij de Antwerp 10 Miles (1871 knarren).

Dus nee....uitgaande van de loop in Heikant en Westdorpe gaat het er niet over zijn en eigenlijk wil ik me daar wel bij neerleggen. Sinterklaas blijft niet rijden en ik kan ook niet verwachten van mezelf dat ik nog kan wat ik enkele jaren eerder wel kon waarmaken. Tenslotte, ooit eens net buiten het podium overall bij deze halve marathon is toch iets om met plezier naar terug te kijken lijkt me zo.

Dat wil dan ook niet zeggen dat ik er niet alles aan zou doen om deze keer ook weer zo hoog mogelijk in de rangschikking mijn plaats tracht te bereiken, ik heb er immers wel voor getraind. Eigenlijk iets te mooie weersomstandigheden voor de tijd van het jaar maar enfin, eens niet doornat en doorkoud te finishen is ook wel fijn. Temperatuur was aangenaam en al bij het inlopen kreeg ik in de gaten dat je je ook te warm kunt kleden dus vlug dat thermoshirt uitgewerkt. Een goede start gemaakt maar helaas kwam ik al na twee kilometer alleen te lopen. Tja, dat risico loop je natuurlijk als je met meer dan 1000 deelnemers van start gaat. Verstandig was het niet met die toch wel stevige bries in die open polder, dat besefte ik wel. Dus maar eventjes het tempo aangegaan om bij twee lopers voor me aan te sluiten. Ondertussen was er al een mooie groep voor me gevlogen, maar die waren allemaal van het kaliber dat ik op voorhand al wist om deze niet te proberen volgen. Ik hoopte in het verloop van de wedstrijd toch wel samen op te kunnen lopen, want om alleen nog die 20 kilometer te moeten afleggen....
Maar het parcours is er één...waarbij je geen enkel vast tempo kan blijven aanhouden. Daarnaast is de één net wat meer of minder bedreven op lopen over strand, het nemen van de trappen of hellingen en tegen de wind in lopen. Ik train nóóit op het strand, zie daar geen enkele heil in en heb in het verleden al bewezen toch er aardig in weg te kunnen. Nú leek het wel of het gehele strand pas was opgespoten, geen enkele vastigheid. Neem mee het opkomend water met dat losgewoelde zand vanwege de stormachtige omstandigheden van jongstleden dagen, dan is de optelsom gemaakt. Achteraf hoorde ik dat het op het wat hoger gelegen gedeelte van het strand wel beter lopen was, maar op dat moment ga je niet experimenteren met het bepalen van je te nemen route.

Dat strand...dat blééf duren. Meende ik dat het verleden jaar een worsteling was, volgens mij was het deze keer een grotere barrière. Terug op het asfalt was er dan geen sprake van recuperatie omdat hier de stormachtige wind vrij spel had die op de kop bedwongen diende te worden. Toen eindelijk het geasfalteerde fietspad in al zijn wijsheid besloot zich af te buigen naar de richting waarheen de wind zich richtte was het eindelijk tijd om eventjes op adem te komen. Maar niet te lang, er was al immers veel tijd verloren gegaan met dat geklos over dat vermaledijde strand. In een verontrustende tijd van 37'40 de eerste 10.000 meter afleggend, omdat ik met mijn parcourskennis weet dat er nog hele zware kilometers staan te wachten. Een tijd onder de 1h20 komt hiermee zwaar in het geding.  Ja, ondanks mijn onzekerheid aan de start begin ik toch met een bepaald doel, en die streeftijd wil ik haalbaar achten.

Het tweede strand, in iets betere staat. De beslissing genomen niet tot aan het water te lopen omdat dat toch geen zoden aan de dijk zet. En het loopt er inderdaad wel beter, terwijl ik iets verderop de mij voorgaande lopers alweer het strand zie verlaten. Eindelijk verlost van dat losse zand, het kronkelende fietspad af en toe verlatend omdat het door het zand toch een metertje scheelt.           Elke centimeter.....
Dan het moment..tegen de wind, en dit gaat nog héél lang duren terwijl ik moederziel alleen loop. Voor me uit, te ver weg. Achter me, wil ik niet weten. Ik blijf harken, de geleverde inspanning mist zijn uitwerking niet, mijn bovenbenen...'te weinig...veel te weinig getraind' spookt het door m'n kop. Nog zolang, nog zover, bij de Zwarte Polder kom ik vele lopers tegen die de lus nog mogen doen. 'Plaats 10', wordt me veelvuldig toevertrouwd. Heel mooi, maar ik vraag me terecht af of ik dat wel kan standhouden. Ik sta op de rand van de afgrond waarbij het enige wat mij uit onbalans kan verkrijgen is een standvastige kramp. Dat dát nog altijd uitblijft verbaasd me, wat me tegenvalt is te worden ingehaald door twee lopers 4 kilometer van de finish. Ik laat ze even passeren maar put toch wat moed met het feit dat er nú nog wat zware meters te maken zijn. Op en neer over de duinen en inderdaad, beide lopers moeten even inbinden zodat ik gelukkig het tempo kan volgen. Nog altijd is het gevaar niet geweken met kapers op de kust. Ook Remy Vasseur meld zich die ik nog voor het 10 kilometerpunt was gepasseerd. Er ontbind zich een strijd waar ik me niet mee bemoei, ik heb het helemaal gehad en het kan me allemaal worst wezen. Nog een obstakel, de afdaling van de duinen naar de Boulevard blijkt afgegraven te zijn. Kan ik nog wel gebruiken op dat moment. Komt er in die afdaling eentje naar beneden gestort, 'hee, die ken ik' dacht ik direct. Met beide voeten weer vaste grond, meewind en het is maar een paar honderd meter meer. Ik verzamel al m'n moed bij elkaar en gooi alles op alles voor een verpletterende eindsprint. Lap! Kevin terug gepakt en heb de smaak te pakken. Remy loopt redelijk vooruit maar ik heb het idee alle last overboord te hebben gegooid. Ondanks de regelmatige peiling van Remy of zijn positie nog in het gedrang komt jegens mij, is er niets aan te doen, ik ben ontketend en zal nog gaan om die 10 plaats te heroveren. Helaas had die vechtlust eerder moeten aanvangen, de 11de plaats ten koste van Remy was geen probleem, maar te laat om een top 10 te lopen.

Maar alles bij elkaar genomen, wat ben ik opgelucht en heel tevreden met het behaalde. Het kán en het mag nog terwijl ik wel had voorzien het een stuk minder te moeten doen. Met een tweede plaats in mijn categorie waarbij de tijden nog niet zo gek veel van elkaar liggen, een mooie afsluiter en op naar méér. Ik ben nog niet klaar!!!