I Will Survive

Cake

Origineel van Gloria Gaynor, maar Cake's uitvoering is zoveel beter. Cake, de enige band die ik zou willen als ik zou trouwen en een feest zou geven. Maar die gasten invliegen en contracteren zou nogal boven het budget uitstijgen, dus geen getrouwtoestanden.

Het voornemen om er in te vliegen, maar met niet al te veel verwachtingen, op zondagochtend vertrokken richting Cadzand voor de halve marathon, gekoppeld aan het open Zeeuws Kampioenschap. De weervoorspellingen waren nog niet zo slecht, dat was een meevaller. Maar hoe meer we de kustlijn naderden, hoe somberder het weer werd. Mist, koud en af en toe wat neerslag. Nouja, voor iedereen hetzelfde, niet zeuren. Tijdens het inlopen viel de kou me nog wel mee, wind was er nauwelijks. Niet te warm kleden, dus. Om 11:30 gestart, zonder stress, omdat ik me vooral het voornemen had om minstens in 1h19'59'' te finishen. Ik zou er voor tekenen, maar met de huidige weersomstandigheden voorzag ik geen probleem dat dit zou lukken. De start ging natuurlijk hard, ik stond dan ook vooraan. Ik besloot om zolang mogelijk met de kopgroep mee te gaan. We passeerden de 2km aanduiding in 6'30''. Verdorie, dat gaat veel te snel, 3'15'' per kilometer is gekkenwerk. Vooruit, nu het nog kan, op het strand en in de duinen gaat het immers een stuk trager. Voorlopig bleef het hard gaan, na 5km passeerden we de start/finish, waarbij de eerste man, Kris Derveaux, voor de 5km ging finishen. Kris liep net onder de 17 minuten, ik liep een goede 15 meter achter Kris, dus net boven de 17 minuten waren de eerste 5km afgelegd. Hoe moet dit eindigen, uitgeput halfweg in de duinen instorten, ofzo? De eerste trap over de duinen om richting strand te gaan ging nog soepel. Toch, boven gekomen om dan af te dalen naar het strand, daar viel onze groep uiteen. Ik kwam als laatste van de groep op het strand aan. Ik heb hier nog één man kunnen achterhalen, en hebben nog een tijdje samengewerkt. Maar toch, op een moment dat het strand er wat muller bijlag, moest deze man eraf. Geen strand gewend, zeker? Nou, ik ook niet, maar ik kan wel redelijk uit de voeten in los zand. Zo kwam ik ook nog akelig dichtbij de volgende twee lopers, ik wist dat ik ondertussen op de vijfde plaats liep. Misschien nog een podiumplaats? Ik kon deze lopers niet achterhalen, ik was ook wat 'confused', de route lag namelijk ook anders dan andere jaren vanwege de Deltawerken. Ook na het keerpunt was het nog niet echt recupereren, het terrein lag er bij als een motorcrossparcours. Toch gelukkig weer op tijd vaste grond, het asfalt kwam tevoorschijn. Maar het was daar waar die twee pipo's voor mij meer snelheid gingen maken. Ik ging geen pogingen doen, het was nu zaak me niet te laten inhalen. Ik wist niet hoe of wat er achter mij gebeurde, hoever ik vóór lag. Dus verslappen mocht niet gebeuren. Daar was ook nauwelijks sprake van, ondertussen was ik allang de 10km gepasseerd, ik heb niet geklokt, maar heb nog wel gezien dat ik hier onder de 35 minuten was gepasseerd. Bij de 15km, rond de 53 minuten, op 16km nog even een 100meter gewacht (10mijl) om mijn tijd te controleren, was ongeveer 56'40''. En toen kwam de 17km aanduiding helaas een 20 seconden te laat, had mooi geweest, 17 in 't uur. Verval kwam er wel, aja, nu begonnen wel de laatste kilometers, maar dat gaat allemaal over de duinen. Geen ene meter die nog vlak is, en allemaal bochten. Ook de kou sloeg toe, soepel lopen, zo voelde het al helemaal niet meer. Maar niet verslappen, ze zitten achter me, meer dan 400 lopers zelfs! Het werd een overlevingtocht, ik was doornat, doorkoud en doorversleten. En die mist, normaal kon je af en toe de contouren van het schilderachtig en pittoreske...Cadzand-bad door de duinen ontwaren, maar dit duurde nu eeuwen. Eindelijk, de eerste bouwsels van Cadzand, nog een goeie kilometer. Ik nam de tijd al niet meer de tijd te nemen, ik wou naar huis! Nog een stomme toer van een jonk dat naar de zee aan het staren was. Op het moment dat ik bij haar in de buurt was, vond zij het moment dat wij onze paden moesten kruisen. Een botsing kon ik vermijden, de verbale verdoemenis jegens hare persoon niet!! Als zij deze avond zonder eten naar bed was gestuurd vanwege het bezigen van verruwde taal, ze heeft het van mij geleerd. Ja zeg, zul je net zien dat ik op dit moment van de wedstrijd in de kramp schiet, ik voorzag al de herhaling van een wedstrijd met een, voor mij verafschuwde, dubbele afstand. Ging allemaal goed, maar k-k-k-koud. Ach, die laatste afdaling, het vlakke van de boulevard, wat kon mij nog gebeuren. Ik was tenslotte niet gepasseerd geweest, en kon solo naar de finish. De laatste meters, ik hoorde Fred mij aankondigen; '...in een mooie tijd van 1 uur en 15 minuten en nog wat seconden...'. 'Hé, één uur 15?', dacht ik verbaasd. Ik keek op mijn klok, en inderdaad, ook de tijdwaarneming loog er niet om. Dat is een nieuw PR, als de afstand klopt, dacht ik gelijk hierbij. Dat zou 200meter te weinig zijn, volgens Patrick's gps, bleek later. Op dit parcours te verwaarlozen, iedereen loopt immers zijn eigen route, vooral op het strand. Maar ik was zo tevreden, terwijl ik direct na de finish werd bevangen door de kou. Kreeg tijdelijk last van ademnood, en moest even opgevangen worden door de mensen van het rode kruis. Nog nooit zoiets meegemaakt. Achteraf weet ik, dat ik deze maal heel diep ben gegaan. En de combinatie van de ijzige kou deed me denken aan de course á pied bij de Alpe d'Huez, toen ik ook van mijn apropos was bij de finish. Hoe heb ik het gedaan? Ik weet het niet, toch beter in vorm dan ik zelf dacht.
Of ik moet toch deze donderdag, als ik die zenuwbehandeling krijg, vragen aan de tandarts wat voor een medicijn er in die zieke kies zit, dat hij er onlangs in heeft verwerkt...


filmpje