De realiteit van de dag

Man, man, man, wat heb ik het moeilijk gehad na de finish bij de Tilburgse 10 mijlen. Kon nauwelijks de ene voet voor de andere zetten. Ook onderweg nog een lichte aanval bemerkt van kramp in de hamstring, ondanks dat kon ik gelukkig mijn weg vervolgen. Dat ik zo de moeite heb moeten doen enigszins in een acceptabele tijd de race uit te lopen wijd ik aan een fiks tekort aan duurlooptrainingen. Daarom ook de te dragen lasten ná de loop. Ik had ook niet de durf een hoger tempo te kiezen, ik liep in een groep die af en toe te langzaam voor mijn gevoel het tempo bepaalden. Met af en toe een ontsnapping van mezelf liep ik dan wel relaxter. Toch werd ik elke keer terug bijgehaald. Een fietserstunneltje bracht me wel wat verlichting, ik kon behoorlijk de tunnel insperen, terwijl ook de weg naar boven voor mij geen probleem was. Daarbij kon ik wat medelopers lossen. Ondertussen had ik wel in de gaten dat een nieuw PR buiten bereik was, ondanks de meest ideale omstandigheden. Dat viel me wat tegen, omdat dát PR gelopen is op een niet allermakkelijkste parcours dat er te vinden is, namelijk de Antwerp 10 Miles (zonder kijf, wel de allermooiste 16 km's). Maar goed, nog geen reden om de route verder slaapwandelend af te leggen was het feit dat ik verwikkeld was in een strijd met een mede 45+er. Dat was wel het voordeel van deze loop, de categorieën stonden duidelijk vermeld op het startnummer, in kleur en getal. We wisten dan wel niet op welke plaats we liepen, maar het kon nooit ver van een podiumplaats zijn. Carla die op ongeveer 4 kilometer vóór de finish stond , bracht uitkomst. We liepen op plaats 3 en 4 bij de 45ers. Nou, nog één plaats te verdelen dus, wisten we allebei (moeten toch eens een code uitvinden om dergelijke kennisgevingen door te geven). Ik bleef op tempo lopen, of wat er nog van over was. Het blijkt net snel genoeg te gaan, we blijven met twee over om de laatste kilometers uit te lopen. Ik bemerk dat 'Luc', zoals op zijn startnummer te lezen was, net even achter me blijft hangen. Ik besluit het tempo wat te temperen, zodat ik wat méér controle kan krijgen op een eventuele demarrage. De laatste 1500 meter gaan met een slakkengang, we weten allebei wat we willen. Ik vertrouw op mijn eindsprint, hoewel ik Luc niet ken. Maar die eindsprint, die ik nog altijd ergens vandaan tover zullen me vandaag die laatste te verdelen podiumplaats bezorgen, daar ben ik 100% zeker van. Luc versnelt, ik ga gemakkelijk mee. We sprinten nog zeker niet, ik was dat ook nog niet van plan. Maar we gaan hard, terwijl ik geen idee heb waar de finish is. Foutje van Luc geweest om zo vroeg aan te zetten, terwijl ik doorga moet hij eraf. Ik loop nog zeker niet op vol vermogen, maar het gat word snel groter. Voor mij het signaal om nú alles te gaan geven, het zal toch niet ver meer zijn? De ene luchtreclameboog (of hoe heet zo'n ding?) na de andere. Waarom heb ik me van tevoor niet verdiept waar die vermaledijde klotefinish nu is?!?! Aaaach, eindelijk. Het kan niet missen, een stellingconstuctie over de weg, er hangt een klok, ik hoor mijn naam schallen, ik kom namelijk helemaal solo op de finish af, de verlossing is nabij, ik blijf omkijken, elke 15 meter op zijn minst, en ik ben binnen voor de derde plaats in mijn categorie. Die 17'31'' op de 5k, die 35'31'' op de 10k en die 53'16'' op de 15k zal ik maar snel vergeten, dat zijn tussentijden voor een halve marathon. Maar met de weinig gemaakte kilometers van de laatste tijd mag ik met 57 minuten voor 16,1 km niet klagen. Dat er werk gemaakt moet worden van mijn duurvermogen is wel duidelijk gebleken. Maar dat komt ook wel weer goed. Ik heb mijn roeping terug gevonden, het straatgebeuren......