Cadzands halve

Redelijk zelfverzekerd enigszins uitkijkend naar de editie van 2014. Ik voelde me niet eerder zo klaar om deze omloop uit te voeren. Ondanks dat ik al enige tijd uitgestapt ben van de vaste schema's op maat geleverd door Coach4run. Sinds september van het vorige jaar had ik besloten niet langer een bepaald regime te doorlopen en had mijn zinnen gezet op wat meer vrijheid wat betreft het hardloop gebeuren. Desondanks heb ik me gestort op het verleden schemawerk en zocht maar wat uit wat overeen kwam met datgene waar ik mijn zinnen op had gezet. Zoals de 7-Heuvelenloop die al voor de 8ste maal voor mij zou passeren. Dat ik het presteerde om deze Nijmeegse loop  mijn tweede snelste tijd op dit parcours zonder stabiel trainingspatroon neer te zetten, verbaasde vooral mezelf. Eén seconde boven de 52 minuten, nog altijd een halve minuut van mijn PR, maar toch....
Ik begon dan ook weer een gevoel van wederopstanding te creëren, na een seizoen van abominabele prestaties te hebben neergezet. Terug naar de trainingsmethode op afstand was geen optie, ik wou toch eens iets anders. En hoe dicht bij de deur en hoe vanzelfsprekend ben ik gewoon terecht gekomen bij mijn club RKHAV. En sinds december verkrijg ik mijn schema van Jan van Laarhoven, tot mijn volle tevredenheid. Een totaal andere manier van training, in plaats van afstanden zijn het nu minuten intervallen wat mij heel goed bevalt.
Dat eerste weekend in februari zag meteorologisch veelbelovend uit, zondag niet teveel wind, een behaaglijke temperatuur voor de tijd van het jaar en zelfs volop zonneschijn. Wat wil je nog meer? Natuurlijk had ik ook de tijd en tij coëfficiënten (pardon?) geraadpleegd en blijkens was het laagste pijl al om 9h30 geschied, wat betekent opkomend water, wat betekent een ongestabiliseerd strand, wat betekent diepe sporen nalatend op het zachte zand. Nouja, iedereen moet hier overheen, dus wat dan nog?
Ik stond eens helemaal vooraan bij de start, ook wel omdat ik tegen mijn principe in vrij laat me naar deze plaats begaf. Ik was dan ook wel goed weg, de start was er ook wel een met snelheid. Er waren dan ook personen die een aanval gingen wagen om het ronde record te breken. Dan moet je het wel goed weten, om minstens 1u08 te lopen op dit parcours. Ik was nu eens niet zo gek om me gek te laten maken dat tempo te gaan opvolgen, met het gevolg dat ik na nauwelijks één kilometer cours al in de chasse patat bevond. Tegenwind, vrij stevig, ook dat nog terwijl het bij het inlopen het niet zo heftig aanvoelde. Ik kreeg gelukkig wel gezelschap van niemand minder dan Marc Papanikitas. Ik had de man wel al eens geklopt op de Stekense Kerstloop, maar moet nu maar zien wat er te wachten staat. Dan eindelijk, dat lange rechte stuk over de weg met die vermaledijde tegenwind kon de rug gekeerd worden, maar het viel me ietwat tegen dat er een enorme groep lopers zo vlak op de hielen liep. Op de zeedijk was het duidelijk voor me dat Marc net wat teveel tempo voor me had en moest helaas de man laten gaan. Ik kwam samen te lopen met Teun van der Meulen die ik herkende van de Jules Unlimited Loop. Niet zo moeilijk te herkennen, ik schat dat de man zijn gezichtsveld zich ruim 2 meter boven het maaiveld bevind. Wat een verademing moet dat zijn voor een fotograaf  met zo'n aangeboren uitzicht! Ja, zulke dingen spelen door mijn kop, ook op die momenten dat ik nog dien te switchen op mijn tweede adem. Ondertussen hoorde ik achter me in gesprek zijnde personen, fietsers wellicht? Bleken het eveneens lopers te zijn! Terwijl ik na drie kilometer al lag te gapen als een vis op het droge liepen dié te ouwehoeren en waarschijnlijk ook nog over koebeesten en muttens (Zuiddorps). De hellingen over de duinen kregen ter hoogte van het strand meer het karakter van valse loeders, in staat je te breken. Dankzij, en niets anders, mijn uitgebreide parcourskennis kon ik voor mijn gevoel een slag uit slaan. Warempel dat het verschil tussen mij en de achtervolgende groep ruim werd vergroot. Misschien wel beter om eens voor de verandering samen op te lopen, maar daar ben ik nooit zo van gediend. Ik liep nog wel samen met de Rotterdammer en vond het zo wel druk genoeg tussen die ruim 880 deelnemers (5k meegeteld). Op de boulevard kwam ik in gesprek, had even het idee dat hij voor de 5 kilometer ging maar bleek ook voor de 21 te hebben gekozen. Hij vond het wel fijn niet alleen te moeten lopen, maar mijn ervaring met 'De Wielingen' wedlopen is dat ze zo begaan zijn met de atleten dat het parcours nou niet altijd even mooi geplaveid is, de sadisten!!
Op het ene moment loop je voor het gevoel de sterren van de hemel dankzij het licht vooroverhellend parcours met wind in de rug en café in zicht, het volgende moment word je van een omgeploegd zandstrand in een bocht van 180 graden terug de duinen ingejaagd via een zwaar onder bestuifde helling om dan tegenwind de terugweg aan te vangen op een route waarbij op het moment van aanleggen nog niet de minste vorm van een waterpas of laser aan te pas is gekomen. Dus samen lopen, mnjaah, als je allebei zo'n in beetje dezelfde disciplines bekwaam bent. Lopen over strand, het passeren van de paalhoofden, zoeken naar de meest ideale lijn, lopen tegenwind, profiteren van de meewind, het nemen van de hellingen en hoe bereik je de laatste kilometers? Dat samenlopen was na de oversteek naar het strand via de trap voltooid verleden tijd. Ieder zijn eigen weg, ik ging lekker, zag in de verste eerst Marc Papa. Kon verder niet ontdekken hoeveel en wie. Maakte me ook niet uit, belangrijk was mezelf niet op te blazen en gewoon mijn eigen weg vervolgen wat af en toe toch niet helemaal verliep zoals ik had gepland. Godver, wat zijn die paalhoofden ruw!! Het zand zoals verwacht af en toe teveel dempend. Werd nog bijgehaald voordat we het strand bij de radarpost verlieten. Het was dan wel weer zo dat ik deze lopers bij het verlaten van het strand weer kwijt speelde, net op zo'n moment dat je wel wat samenwerking kan gebruiken vanwege de wederom opzettende tegenwind. Keek achter me maar had geen behoefte een verbond te maken en bleef op eigen tempo de weg vervolgen. Ik loop nu toch wel lekkerder met de wind tegen. Tot nu toe had ik niet kunnen genieten van enigszins enige samenwerking en het zag er naar uit dat dit ook niet meer te gebeuren stond. Lang, heel lang liep ik alleen zonder kans terug te keren bij de lopers voor me. Achter me was het verschil minder groot, maar werd voorlopig niet bedreigd.
De Zwarte Polder was heftig, hier stond de wind vol in het gezicht. Een wind die overigens een behoorlijk verfrissende werking had wat wel enige invloed had op het spiermechanisme in de bovenbenen. Ik kreeg zowat een verkrampt gevoel en had spijt me toch niet wat warmer te hebben gekleed. Stoer willen zijn, hé. Het was me ondertussen al duidelijk(!) gemaakt dat ik op de 7de of 10de plaats liep. Ik hield me maar bij het slechtste geval, wat hierbij betekend dat ik strijd om mijn 10 plaats vast te houden. Dat had ik op voorhand niet durven beweren dat ik dáár überhaupt voor zou kunnen gaan! Maar die 10de plaats kwam toch in het geding, ik werd gewaarschuwd voor twee achtervolgers. Ik hoorde al hun voetstappen, net op het moment dat we het asfalt werden afgestuurd en zowat een rotsachtig pad werden verwezen. Rotsachtig, zo voelde het voor mij aan hoewel dat wel zou meevallen met die rotsen. Ik liet me niet gek maken, gaan ze mij voorbij het zij dan zo. De laatste kilometers zijn onverbiddelijk als je op je tandvlees loopt en gewoon voorzichtig met aangepast tempo de hellingen nemen. Recupereren is nauwelijks mogelijk met die tegenwind en is het beste te doen op de momenten bij de afdalende hellingen. Nu zijn die bewuste hellingen niet zo heel heftig, maar na 17 kilometer is er toch het één en ander aan slijtage onderhevig. Toch werkte mijn gebruikte techniek in mijn voordeel, in plaats van dat ik verwachtte om elk moment buiten de top 10 te worden gebonjourd kon ik werkelijk wat winst boeken. Omkijken doe ik liever niet, maar op een gegeven moment word de stress me teveel en wil ik de verzekering zeker te zijn van mijn behaalde positie. Met de eerste Cadzandse hotels boven op het duin in zicht dat plotseling in een bocht opdoemt, was voor mij het moment de check uit te voeren en was hoogst verrast dat ik nog zó ruim was uitgelopen. Nu niet verzaken, integendeel, ik kreeg het gevoel kracht te kunnen putten met dit voordeel. Of werkelijk mijn tempo werd opgevoerd zou ik eens moeten herbekijken op Garmin Connect, maar wat maakt het uit. Ik ging hier vandaag een top 10 lopen. Niet zover onder de 1h20 als dat ik had gewild maar kom, daar waren nu de omstandigheden ook niet helemaal naar. Trouwens, bij die aanval op het record was het verschil veel groter dan wat ik sneller had kunnen zijn op deze ronde, dus zo slecht deed ik het niet. Wel slechts een derde plaats bij de Masters 45. Dus drie ouwe mannen bij de top 10, kun je nagaan in wat voor een bejaardensport ik ben bezeild....