Hèt evenement van het jaar. Een wegwedstrijd waarvoor ik alles opzij zet. Trainen doe ik toch wel, maar in de periode voorgaand aan de Antwerp 10 Miles wordt de lat altijd wat hoger gelegd. Wat is het dat deze loop extra arbeid verantwoordt wat zou leiden tot verhoogde resultaten? Dit is alleen een vraag als je niet bekend bent met deze massaloop. Uiteraard is het er eentje met een commercieel aspect, maar welk evenement is dit niet? Ik heb wel het voordeel vooraan te mogen starten, zodat het lopen van een goede tijd zeer wel mogelijk is. Het zal voor minstens 90% van de deelnemers een zorg zijn hoelang men nodig heeft om het parcours rond te gaan. En waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook, want deze mensen hebben meer oog van wat er onderweg te beleven valt. Altijd en elk jaar meer en meer supporters langs de route, ook wel dankzij de schitterende weersomstandigheden op deze dag. Kan me niet herinneren ooit wel eens in de regen te hebben gelopen in Antwerpen, dus nu ook weer volgens schattingen minstens 100.000 bezoekers van de 10 Mijlen. Hoewel dit koffiedik kijken is, en ondanks dat ik genoeg werk had met mezelf kan je je niet ontzetten van de in rijendik opgesteld publiek langs de kaaien en in het centrum. De enige plaatsten waar geen toeschouwers zijn, zijn uiteraard beide tunnels. Verder krijg je het gevoel in een wielerklassieker terecht gekomen te zijn.
Mooi op tijd op de plaats, de auto op onze vaste plek op nauwelijks een paar 100 meter van het gebeuren geparkeerd (ik ga niet alles vertellen!), en omdat Carla en Julia zich hadden ingeschreven voor de ladiesrun waar tot mijn verbazing ook wel jongens tussen liepen. Rond 13u30 was dit ook afgerond en was het nu afwachten tot ik van start zou gaan. Ik stelde maar voor terug naar huis te gaan nadat we aan de rand van de Schelde met uitzicht op de skyline van Antwerpen zo'n beetje aan het relaxen waren. Carla vond dat ik wel van start zou gaan. Ik had het er helemaal niet op, de vorige dagen me niet lekker voelende en het op dat moment er een zwaar hoofd inhebbende over het verloop van de strijd. Ik had al visioenen van een over de langs de E17 geplaatste vangrail hangende en kotsende, startnummer 41 dragende deelnemer van de 16,09 kilometer lange wedstrijd. Als ik überhaupt al één van de belangrijkste Europese verkeersaders zou bereiken die men voor dit ééndaagse evenement zomaar even had dichtgegooid. Doemscenario's te over, dus niet echt een opsteker om een poging te doen voor het behalen van een PR wat wel een week eerder de opsteek was na mijn deel van de estafette tijdens de Marathon Zeeuws- Vlaanderen. Wat kan je anders, was allang blij met het mooie weer om even uit de wind in de zon nog enigszins wat op te knappen. Inlopen durfde ik nauwelijks aan, bang om direct geconfronteerd te worden met mijn zwakke gestel. Maar als je echt ziek bent, laat je het wel om daar rond te lopen en zou je in je nest liggen, dus geen gezeik!
Mijn plan...dat zet ik door. De planning..om zeker in hetzelfde tempo te starten als een week geleden. Dus de eerste kilometer in 3'14''. Liefst nog sneller, want toen liep ik over zandpaden met veel bochten en deelnemers van de marathon die gepasseerd moesten worden. Het voordeel was nu wel dat ik niet veel verwachtte van mezelf, maar zou toch proberen dit plan vast te houden. Iets over drie, en we waren weg. Direct lekker in mijn tempo, dat ook nog goed te doen was. Een beetje verbazend na een kilometer in 3'15'' dat dit me zó gemakkelijk afgaat. Had dus wel liever nog sneller gestart, maar had er nu wel vrede mee omdat ik het vermogen had nu al lopers terug te pakken. Maar we waren er nog niet! Na 6'36'' twee kilometer afgelegd, waar leidt dit naar toe! Ik ga straks de tol betalen, daar word je niet goed van!! Ondertussen de eerste twee vrouwen gepasseerd die best wel snel gingen, maar niet hard genoeg voor mij nadat ik wijselijk genoeg eventjes heb geprofiteerd door achter deze groep te blijven hangen in deze tegenwind. Met de afdaling van de Kennedytunnel vond ik het wel genoeg, ben gepasseerd en liep achteraf gezien net boven de 3 minuten/km. Dankzij dit kon ik de eerste 5 kilometer in 16'51'' afleggen, voor mezelf ongelooflijk. Maar de Garmin en de kilometeraanduiding langs de route logen niet. Ik merkte nu wel dat de voor mijn gevoel m'n sterkste punt heuvel òp wel wat had te lijden op deze dag. Ik kon hier dan nog wel medelopers achter me laten, maar het ging niet zo vanzelfsprekend als dat ik het zelf zou willen. Aan de andere kant, tijdens dergelijke lopen heb ik zelden de eerste 5 kilometer in zo'n tijd afgelegd dus spreekt het voor zich dat ik dan te maken krijg met andere tegenstanders. Dàt bedacht ik inderdaad onderweg, een positieve impuls dat ik wel kon gebruiken. Wanneer krijg ik nu de terugslag, was ook een andere gedachte. Ik moest wel redelijk blijven, ik ben nog lang niet terug op de linkeroever. Langs de kaaien was het moment voor recuperatie, twee kilometer mooie rechte baan voordat er het centrum word ingedraaid. Toch was dit deel ook weer één van komen en gaan. Ik liep samen met drie dat op een gegeven moment iets te langzaam ging naar mijn zin. In het centrum namen deze lopers de kop weer over dat mij bijna te snel ging. Dankzij het bochtenwerk kon ik telkens weer aansluiten. Dankzij deze lopers liep ik de 10km in een nieuw PR!!! Eenmaal het gedeelte langs de Italielei bleek het beste eraf te zijn bij beide kompanen. Het advies van één van de lopers om aan te sluiten bij de drie lopers niet ver vóór ons leek me wel wat. Ten eerste een tempoversnelling doet wel eens goed en natuurlijk word de tijd die je nodig acht een loop uit te doen wezenlijk verkort. Dus de daad bij het woord voegend zette ik de pas in voor de aansluiting. Ik bemerkte dat de aangever moest passen, blikte achterom maar gaf een teken dat ik moest doorgaan. Geen haatgevoelens dus. Ik zweefde een beetje tussen beide groepjes in en had een chasse patate moment. Maar toch weer dankzij enkele bochten kon ik aansluiten, hoewel dit ook niet lang duurde. Ik weet echt niet waar dit allemaal vandaan kwam, maar beide lopers kon ik vlak voor het ingaan van de beruchte konijnepijp lossen. In die afdaling werd de voorsprong ruim vergroot wat ik in de laatste kilometers zeker zo belangrijk vond voor mijn rangschikking. Ik had immers gemerkt dat de beklimmingen er vandaag toch bij inschoten dus moet ik zoveel mogelijk profijt halen door gebruik te maken van de zwaartekracht. Wat is die tunnel (gelukkig) lang in de afdaling en wat lag mijn tempo heerlijk hoog. Helaas geen Garmin gegevens, durf ook niet in te schatten wat mijn tempo was maar had het gevoel een stuk sneller te gaan dan mijn afdaling in de Kennedytunnel. Natuurlijk, 'what comes down, must go up' in dit geval. Daarbij zie je in de verte de verlichting van de buitenwereld wat dan ook werkelijk héél ver weg blijkt te zijn. Nu zat de klad er behoorlijk in en hoopte op het vlakke me nog enigszins te kunnen herstellen want er werd nog jacht gemaakt op mijn classificatie. Zelf had ik geen ambitie meer mezelf nog beter te plaatsen, omdat simpel weg deze lopers te ver voor me uit liepen. Wel jammer, want Tom van Hooste liep hierbij en om eens voor hem in een uitslag terecht te komen!
Kilometer 15, met daar aanmoedigingen vanuit Hulst en na 51'44'' wat mijn tweede tijd ooit is op deze afstand lag het bereiken van een PR nog in het verschiet. Toch was het nog een strijd om nog een redelijk tempo te handhaven en was het beste er nu wel helemaal af. Die Waaslandtunnel maakt korte metten na drie kwartier op je tandvlees te hebben gelopen. Nu had ik het bereiken van een PR voor deze dag toch al overboord gemikt, en dat ik nu zó dicht ben genaderd van dit eventuele doel kon me niet blijer maken met een persoonlijk beste tijd. Och, die finishboog blijft maar weg terwijl de seconden te snel wegtikten. Het zal erom spannen, kan ik dan minstens nog onder de 56 minuten eindigen? Op die ene seconde na, volgens de organisatie wat een mooier resultaat boekt dan wat ikzelf heb gemeten. Uiteraard neem ik díe beoordeling van 56'01'' voor 16,2 km voor de werkelijke juiste, zal wel gek zijn!
Natuurlijk was ik er dus niet zo erbarmelijk aan toe als dat ik van mening was voor de start, anders was het niet mogelijk geweest dit te presteren. Goed, met een beter en dus zekerder gevoel aan een loop beginnen is al half gewonnen. Maar ik ben heel blij dat ik me niet verloren zag en het wijselijk besluit had genomen en maar te zien waar het schip strand met voor mezelf wel heel verrassende resultaten. De tussentijden alleen al doen me zweven (niet van de koorts). Ik geloof, en Carla deelt die mening dat dit het resultaat moet zijn van een nieuwe trainingsaanpak. Verleden jaar geloofde ik er niet meer zo in, maar als ik dit nu kan zonder helemaal fit te zijn kijk ik weer uit naar de volgende uitdaging.
Nu moet ik wel de tol betalen, maar zonder die loop had ik evengoed nu met een snotvalling gezeten. Valt gelukkig allemaal wel mee, heb geen koorts meer maar moet me toch eventjes kalm houden. Maagpijn, barstende koppijn, hoestend totdat ik bekant stikte in het slijm, bloed opgevend (kapotte keel van het hoesten, geen paniek) en gesprongen longblaasjes zijn een souvenir van deze mooie editie van de Antwerp Ten Miles.
Was het dat allemaal waard? Ja, natuurlijk!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten