maandag 3 oktober 2016

Als een berg...

Een excuus voor mededeling aan de 20 km van Brussel ter voorbereiding om de Mont Ventoux te kunnen weerstaan? Het zou een reden kunnen zijn, maar ondanks dat het Brusselse parcours een vrij pokdalig verloop kent zou ik nu niet direct ter voorbereiding willen plaatsen om de Mont Ventoux op een aangenamere manier te kunnen verwerken. Die Brusselse loop heb ik gewoon in mijn hart gesloten en staat samen met de Antwerpse 10 Miles bij mij op de hoogste plaatsen genoteerd. Ik wil en kan niet bepleiten welke de voorkeur heeft. Ik moet toegeven dat Brussel momenteel beter scoort, aangezien ik daar wel een startplaats kreeg aangewezen bij de elite. Nu alleen nog bewijzen dat ik die plaats had verdiend.

Zoals altijd in het verleden, de afreis met de auto tot aan de rand van de stad om daarna met de metro ons verder verplaatsend. De jongstleden aanslagen konden Carla en mij niet weerhouden hier van af te zien, dan kun je net zo goed jezelf direct opsluiten in je huis waar dan net zo goed een vliegmachien op kan neerkloten. Een ideale manier om je te verplaatsen, zeker op een dag als deze waarbij de halve stad is afgesloten vanwege een hardloopwedstrijdje.

Nu is 10 uur in de ochtend wel een erg vroeg tijdstip om te starten, aan de andere kant, je hebt dan daarna nog een halve dag om bij te komen en op het gemak alles eens te bezien van de gebeurtenissen.
Lekker gemakkelijk kunnen inlopen, zelfs op de startplaats was er genoeg ruimte om nog wat versnellingen uit te voeren. Niet te veel, niet te zot want daar heb ik nooit wat mee gehad. Oke, bij een 800 of 1500 meter, maar nu 20 kilometer met daarbij de wetenschap wat ik voor de kiezen krijg....

En dan..met de nodige hoop bombarie op voorhand...ik sta zowat op de derde rij...mezelf vergewissend dat er mensen vóór me staan die me toch in de weg gaan lopen (komt later dan ook uit) stipt om 10 uur op weg. En hoe, na wat manoeuvreren kom ik toch goed uit de voeten. Dat blijkt nadat ik de eerste kilometer heb afgelegd in 3'09. Hoezo ambitieus? Kan me niet deren, heb het maar gehad en ik weet dat ik vanzelf wel ga temporiseren tot een aanvaardbaar niveau. Helaas is het parcours wat aangepast, geen Wetstraat maar de parallel lopende Belliardstraat word genomen. Op de Louizalaan worden de tunnels niet aangedaan, althans, dat was mijn gedachtegang. Blijkt alleen de eerste van de drie afgesloten tot mijn opluchting. Klinkt raar, maar ik wil wel een vergelijking maken met de races die ik in het verleden heb doorstaan en met dergelijke fratsen van omleidingen klopt daar dan dus niets meer van. Lekker op weg, voel me goed, kilometers gaan gemiddeld aan 3'32 terwijl mijn uiteindelijke doel 3'36 is. Waarschijnlijk te hoog gegrepen, maar beter 'iets' om me aan vast te houden. Alleen lopen doe je hier niet, maar je weet niet wat je naaste lopers presteren dus er is daar geen vastigheid in.
Ter Kamerenbos, ook zo'n leuke. Het lijkt vlak, het lijkt zelfs áf te lopen maar blijkt dit valse plat zich tegen je te werken. Dat merk je heus wel, niet forceren dus maar het werkt visueel zo tegenstellend.
Maar alles wat naar boven gaat komt ook nog eens terug, en nog voor het verlaten van het bos was de afdaling ingezet, recupereren dus nu het kan zonder al teveel snelheid te verliezen.
Vanaf Roosevelt tot aan het Woluwepark is het redelijk eenvoudig en zonder al teveel verrassingen goed te doen. Zie ik onderweg nog onze voorzitter Martin Lelie van RKHAV nog aan de kant staan 'Hee...loopt Michiel (Martin's zoon) dan toch ook mee?' Ik roep naar Martin, heeft het pas in de gaten als ik 20 meter verder ben, roept nog terug naar me, kijk even om, steek mijn hand op en ga lachend verder. Tja, er valt nog te lachen kunnen worden, ondanks dat ik alles aan het geven ben. Mijn gemiddelden liggen weer rond de 3'34 de kilometer, dus lekker bezig nu het nog kan. Ik loop samen op met een voor mij onbekende atleet, maar het tempo bevalt me prima totdat het me wat teveel word en ik moet lossen. Toch blij met deze snelle kilometers. Dan onverbiddelijk die Tervurenlaan op 17 kilometer. Als het beste er wel af is een klim van 50 meter op een lengte van nauwelijks 1500 meter. Rustig blijven en gewoon geconcentreerd dit ondergaan. Tempo niet belangrijk, heel blijven om straks in de laatste anderhalve kilometer nog alles te kunnen geven. Wat is dat toch mooi, parcourkennis!!
Natuurlijk word ik af en toe gepasseerd, maar dat valt nog te overzien. Trouwens, zelf passeer ik ook nog mensen ondanks dat ik nu ruim boven de 4 minuten loop. In de verte de Triomfboog duidelijk in contrast aftekenend, een richtpunt waar de finish zich bevind. Maar eerst andere lopers als doel, het laatste rechte vlakke stuk alles gevend en nog wat plaatsen opschuivend. Samen met een loper die me steunt. Heeft hij niet genoeg aan zichzelf? Ik ben alles aan het geven en hij moedigt me aan!! 'Wordt een goede tijd' antwoord hij me nadat hij me vroeg naar de stand van zaken aangezien hij geheel tijdloos van start was gegaan. En dat is misschien nog wel de meest juiste manier, hoewel ik liever op de hoogte blijf onderweg. Die tijd, dat werd een goede tijd. Nooit heb ik me sneller over de ronde bewogen, 1 uur 12 minuten en 22 seconden!!!  Dat ik het kan verwonderd mij wel, nog niet eens zover van mijn PR verwijderd ondertussen al wat jaren geleden gelopen in het plattepannekoeken gebied rond Alphen aan de Rijn waar hoogstens een brug en wat hijskranen op je pet kunnen belanden.

Mooi op tijd, nog ruim voor twaalven klaar en nog veel plaats in de omliggende restaurants waar ik samen met Carla nog heb nagenoten van deze dag. Smaakt (alweer) naar meer....en dat wordt de reus van de Provence.

Wat een schitterende week hebben we beleefd in de Vaucluse. Voor mij werd weer duidelijk dat deze streek mijn hart heeft gestolen. Gemoedelijke mensen in een gemoedelijke sfeer. Een heel leuke vakantiewoning van heel leuke mensen die we kort gesproken hadden (vooral Carla dan eerlijkerwijze). Leuke dingen gedaan, een rivier doorwaden met het meest heldere water tussen de meters hoge rotsen. Wat rondtoeren, middeleeuwse bergdorpjes bezocht....en natuurlijk het hardlopen wat bijhouden. Valt anders niet mee een geschikt parcours te vinden dat wat vlak aandoet. Laat ik stellen, is gewoon niet te vinden dus! Ik dacht een mooie ronde te hebben gevonden, maar bleek een heus trailparcours te zijn. Stenen zo scherp, droog gevallen rivierbeddingen, op en af, boomstammen...verzin het maar. Ik maakte me vooral zorgen om mijn schoenen, die zijn toch wat te teer gebouwd om dergelijke ondergrond te weerstaan. Toch wel schitterende vergezichten op de flanken van de Mont Ventoux waar ik me begaf, dat maakte uiteraard alles goed. Uiteindelijk toch vaste stof in de vorm van asfalt onder het rubber dat meer in mijn straatje paste. Vanaf Saint Estève  richting Bedoin kon ik bergafwaarts eens lekker op tempo lopen. Echt veel voorbereiding op DE dag zat er verder niet in, had er ook geen behoefte aan. Ik wil maar zeggen, in die laatste week kan ik niks meer goed maken en waarom zou ik ook? Voelde me goed en goed getraind.

Toch....de dag zelfe...het zou gaan gebeuren. Ik had ondertussen al vernomen dat de start voor het wandelen en hardlopen niet in Bedoin zou plaatsvinden maar in Malaucene. Ja dag, heb geen 1000 kilometer gereden om aan een kindermatinee deel te nemen!! Natuurlijk neem ik de echte route. Er zou trouwens toch wel bevoorrading zijn voorzien voor degenen die kozen voor de zwaarste route. Toch wel een anticlimax in tegenstelling tot mijn vorige deelname, niemand verder die er voor koos om bij de klok van negenen hier te vertrekken. Dus stonden Carla en ik daar een beetje doelloos af te wachten op...ja..wat? Iets over negen uur ben ik er daarom maar aan begonnen met een gevoel van onzekerheid. Oooo...wat wilde ik toch dat we al een paar uur verder waren. Waar begin ik aan? De eerste kilometers met 14 per uur, het is nog relatief vlak in vergelijking met wat er komt. Toch zit de stijgende lijn er wel duidelijk in, hier word niet gesproken over vals plat. Ongeduldig voor die ene bocht naar rechts bij restaurant Le mas des vignes. Een groep met fietsers voor me uit, die haal ik niet in. Bocht na bocht met een steeds maar indrukwekkender uitzicht, waar ik tot dan nog oog voor had. Onverbiddelijk wordt de negen procent bereikt, nog snel bevoorraad door Carla die hiervoor geweldig werk heeft verricht...en die drank onderweg gaat nodig zijn!

Dan valt het tempo helemaal weg, hoe kan het anders ook. De kennis dat dit gedoe kilometers lang gaat aanhouden. Bossen, bomen en asfalt, daar moet ik het mee doen. Die fietsers van zojuist, er staan er nu al geparkeerd. 'K zou nog medelijden krijgen, ze hebben nog een lange weg te gaan. Net zo lang als die van mij. Ik haal fietsers in, ik had niet anders verwacht en ook op gerekend. Elke trimmer die ik achterop kom is weer een volgend doel. Ik moet iets om mijn gedachten te verzetten. Wandelaars dan, Nederlanders in dezelfde shirts, toch ook gestart in Bedoin maar een stuk vroeger. Ik word al van ver opgemerkt en de aanmoedigingen zijn ernaar!! Geweldig natuurlijk maar ik moet oppassen voor overmoed. Ik voel dat dát direct word afgestraft, terug temporiseren is de boodschap. Het is lang...heel lang. De prettige afwisselingen als Carla me opwacht, toch even gewoon doorstappen in plaats van hardlopen. Fietsers die me wel passeren, die me aanmoedigen, ook in de Franse taal, geweldig gewoon.
Kilometers gaan voorbij, mijn Garmin heeft geen haast de vermeldingen door te geven. Die variëren rond de zes minuten, op zich niet verkeerd en zoals gepland. Binnen het uur 11 kilometer afleggen, met nog geen 59 minuten op de klok is deze opzet geslaagd. Dat heeft een mens moed, en ook het feit dat eindelijk die vermaledijde bossen worden ingeruild voor het zo bekende en onbeschutte laatste deel van de door tektonische platen resulterend markante berg.

Wordt het gemakkelijker, mijn ervaring is anders. Weliswaar wat minder steil, maar wat wil dat zeggen na al meer dan een uur alleen maar bij elke stap die je maakt je centimeters hoger te begeven. Edoch...er was werkelijk een moment, na drinken van een simpele cola dat ik een duw in de rug kreeg. Het kan ook de wind zijn geweest die me wat opduwde want ik ben nogal sceptisch over het gebruik van welke gel of drank dan ook, maar baat het niet, het heeft me nog nooit geschaad. Opeens hulp van onverwachte hoek, mijn broer op de fiets die ik beneden al was tegengekomen heeft me ingehaald. Nu moet het blijven gebeuren want ik had onderweg nogal eens twijfels over het welslagen van deze onderneming ondanks meevallende tussentijden. Fotografen onderweg, mezelf even wat beter voor gedaan dan dat ik me voelde (ijdelheid ten aller tijden). Meters worden langer, hoogtes worden hoger, het lijkt zó kortbij maar dat alles is gezichtsbedrog. Een bocht, nóg een bocht die nóg langer is. Dan is het eindpunt uit zicht, een wolk verbergt het verlossend beeld. Misschien alleen maar beter zo, geen idee hebbend van enige afstand en het enige wat rest is gewoon stoïcijns de weg vervolgen. Het word aanzienlijk frisser in die mist dat dan van korte duur is. De wind is geen belemmering, het kan helemaal anders zijn wat een groot deel van de tijd dan ook zo is. Er is tot 300 kilometer per uur gemeten! Ik weet, vlak boven me is nu dat weerstation en die laatste bocht laat eindelijk niet lang op zich wachten. Een haarspeldbocht, die laatste meters zó steil maar dat maakt niets meer uit.

Oooo wat heerlijk...niet meer verder te moeten gaan...2 uur en 2 minuten geleden begonnen over deze halve marathon om dan de top te bereiken. Had het zelf niet durven voorspellen.

'Nooit meer' zweerde ik twee jaar geleden. 'Volgende keer, onder de twee uur' prevelde ik in mijzelf!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten