Een vlaag van verstandsverbijstering?

Mijn inschrijving voor het vervullen van een marathon was er toch één met voorbedachte rade. Ik had al het idee geopperd dat het wel aardig zou zijn ná mijn 50ste verjaardag me nog eens te wagen aan mijn, op zijn zachtst gezegd, niet meest favoriete afstand. Dit vanwege een paar mislukte pogingen in het verleden bijna gezworen me hier niet meer aan te branden. Bijna...maar toch nog altijd de deur op een kier.
Die marathon, het zal de enige zijn die ik wens te lopen, niks anders dan de Kustmarathon. Dikwijls als toeschouwer/ fotograaf ter plaatse bevonden en dat was er toch de aandrang zelf  deel te nemen. Het was dan 9 jaar geleden dat ik mijn debuut deed, tegen goed bedoelde adviezen in om toch te kiezen voor een wat gemakkelijkere marathon. Wat heet gemakkelijk, 42 km blijft 42km, ongeacht de te bepalen route die evenwel bij de Kustmarathon niet geheel geplaveid wordt aangereikt. Als ik dan toch zo'n harde kop heb, loop de marathon dan rustig omdat dit de eerste is en niet weet hoe deze ervaren wordt. Had ik ook geen zin in, ik was namelijk niet van plan er al teveel uren hierin te besteden. Ik had getraind om een bepaald tempo te lopen en dat zal ik aanhouden om te zien waar het schip strand, ik vond het nog niet eens nodig de finish te halen.
Gegevens van onderweg ontbreken me, het was voor mij nog niet zo de tijd van digitale bestanden en mijn simpele Polar was wars van GPS. Wat ik me herinner waren de eerste 15 kilometers die net boven het uur waren bereikt, daarna ben ik gewoon door gelopen waarbij een groot deel solo werd uitgevoerd met zoals bijna gebruikelijk een zuidwestelijke windkracht 6.
En niet onbelangrijk, ik had Zoutelande bereikt na 3u06, goed voor een 16de plaats overall. Pas heel veel later ben ik wel tot besef gekomen dat dit een debuut was waar ik zeer voldaan over mocht zijn.

Dus 2017, het jaar van mijn comeback. Met hetzelfde 8 weken schema dat ik 9 jaar geleden ook aanhield zou ik me prepareren voor de 'grote' dag. Langere intervaltrainingen, lange duurlopen, alles helemaal volgens het boekje. Niet helemaal dus, met name de duurlopen gingen in een iets te rap tempo maar dat kwam meer van balorigheid. Maar dat het me wel lukte om 35 kilometer af te leggen in 2u32 zonder specifieke voorbereiding dan een boterham met pindakaas op voorhand en onderweg een halve liter Cola, een halve liter water en een handvol Haribo's aangereikt door Carla die mij geweldig begeleide op de fiets in zomerse temperaturen in een duinrijk gebied stelde me wel gerust voor een goede afloop. Een week later dan nog eens 30 kilometer in 2u12 in de Cadzandse omgeving zonder enig onderhoud onderweg, gewoon om te zien hoe me dat afgaat. Geen probleem. Laat maar komen dan...

De dag zelf, 'mooie' vooruitzichten waren geboden betreffende de weersvoorspellingen, voor Kustmarathon begrippen althans. Dat maakte me er niet geruster op, zonder die zever van wind en regen vind ik het al lastig genoeg. Maar aangezien dat ik geen ambitie had in wat voor opzicht ook was er van stress niet al te veel sprake. Een beetje gezonde nervositeit hoort er gewoon bij. Bij de start begon het evenwel al goed, totaal geen GPS ontvangst zodat ik de eerste kilometers maar wat aandeed en dat voelde op zich wel goed. Ik had me immers bewust iets verder naar achter genesteld om een rustige start te forceren. Gewoon even lekker inlopen vooraleer het werk begon. Nadeel bleef wel dat ik totaal geen weet had van afstand, uiteindelijk ná ontvangst dan wel van het gehanteerde tempo en dat vond ik toch belangrijker. Eenmaal op de pijlerdam liep ik gelukkig in een mooie groep waarin wel redelijk werd samengewerkt, maar kon toch niet voorkomen dat ik meerdere keren van deze groep vandaan liep als ik wat kopwerk verrichte. Misschien toch beter iets verder vooraan gestart? Ik besefte wel dat ik later deze groep nodig zal hebben als we eenmaal de wind vol tegen krijgen, dus gewoon relaxed blijven lopen. De groep bleef in stand, er werd gepraat, er kon nog gelachen worden....totdat de relatief verharde ondergrond werd verruild door de zanderige oevers van de Noordzee. De groep spatte lichtelijk uit elkaar en in eerste instantie was het ieder voor zich. Nog altijd gemakkelijk lopend was ik alleen op pad, de één na de andere loper oprapend en achterlatend, mezelf afvragend of ik niet al te voortvarend bezig was. Ga ik later hier de tol voor betalen? Kilometer 21 gepasseerd, tijd me dus niet bekend en dat vond ik dan wel frustrerend. De laatste kilometers over het strand alsof er geen einde aan zou komen. Goed, de regen was ondertussen verdreven, de wind des te krachtiger toegenomen. Schitterend dat geweld op zee. Af en toe wegspringend voor de grotere golven bij het opkomend water. Gelukkig lag het zand vrij vast zo dicht aan de waterkant, en het risico van natte schoenen....dat was door de afgelopen regen nu toch al te verwaarlozen.

Mijn tussentijden

Wat een verademing, we mogen het strand verlaten na er gezandstraald te zijn en na een reformatie van een omvangrijke groep lopers. Ook weer niet voor lang, want wat liep ik verbazend gemakkelijk de oversteek naar de duinen op, om ook de afdaling in een lekker tempo te kunnen uitvoeren. Wel even recupereren, er volgen nu nogal wat up's en down's in de duinen. Ik blijf deelnemers passeren, en meerdere malen zal ik me blijven afvragen waar het fout zal gaan bij mij.

Domburg, ondanks het miserabele weer een drukte bij deze doorkomst zoals op meerdere plaatsen op het parcours. Wat moet dat niet zijn als het mooi weer is vraag ik me af. Ik loop daar alleen door de menigte en ik zweep het publiek wat op wat weer bijval geeft, wat weer resulteert dat ik het wel geweldig naar mijn zin heb. Na dit wordt de windkracht weer beter merkbaar en het spijt me alleen te lopen. Vóór mij net te ver om in te halen, achter mij alleen mensen die ik gepasseerd ben. En het zicht op de vuurtoren van Westkapelle...zo ontmoedigend ver weg nog. Na enkele kilometers staat Carla me trouw op te wachten om te voorzien van brandstof. De gel die ikzelf al heel de tijd meedraag voor noodgevallen (als we mekaar zouden missen) geef ik af, ik wil geen extra gewicht bij me dragen en besluit toch maar wat lopers op te wachten om samen verder te gaan. Misschien de grootste fout van me geweest, want eenmaal weer op pad bemerkte ik wel dat ik te lang had stil gestaan. Komt weer goed, gewoon volgen en weer los geraken. Westkapelle word bereikt...en ook het hoogtepunt van een stormachtige dag. Wát gaat het hier tekeer zég!!! Schuimvlokken over de dijk heen, was is die zee ruig op het moment, geweldig!!
Och, eenmaal de tank voorbij, met de wind in de rug gaat alles weer vanzelf'', spreek ik af met mezelf. En dat gebeurt ook, tempo komt er weer in, de groep ligt volledig uit elkaar maar nu met de laatste kilometers in zicht maakt me dat niks uit. De beruchte trap bij de reddingspost doe ik wijselijk rustig aan. Ik word gepasseerd tijdens de beklimming maar zal me worst wezen. Eenmaal boven ga ik met tempo en de traplopers zijn al rap gezien, heerlijk!! Trap af, weer hetzelfde gezeik. toch weer lopers die dit beter kunnen, ik neem gewoon geen risico. Onder de trap staat Carla me op te wachten en ik houd even halt. Rustig wat Cola nemen, ondertussen een praatje met het overige publiek en we kunnen weer vooruit. En het gaat hard, ik schuif plaats na plaats op. Na de duinen het strand weer op en maak weer tempo. De golfbrekers op het strand passeer ik zonder probleem terwijl dat 9 jaar geleden wel anders was, ik had daar minuten verspeeld omdat ik dacht er nog wel tussendoor te springen na 41 km, met kramp als gevolg. Nu was er nog niet de minste aandrang van kramp, de gehele route eigenlijk nergens gewaar geworden van dergelijke opspelingen.

'Gaat nog lekker, ziet er goed uit hoor' hoor ik een toeschouwer zeggen. 'Jawel' glunder ik terug, want wat voel ik me nog goed en wil alleen maar sneller gaan. Dáár, achter het paviljoen mag ik het strand af, de dijk op, langs de rijkelijk opgestelde vlaggen waar ik de week ervoor ook al liep in zowat dezelfde omstandigheden tijdens een verkenningsrondje waar ik mijmerde hoe het zal voelen als ik na 41 kilometer mijn intrede zal doen in Zoutelande. Dit voelt zó goed, ik beschrijf dit niet simpelweg omdat het niet te beschrijven is. Een overwinning voor mezelf, ik ga richting finish beseffend dat het lopen van een marathon mij wel is toegeschreven!! Mijn tijd van 3u17...niet de meest fantastische score maar ik denk dat vandaag er niet veel zullen zijn die een PR hebben bereikt. Dat ik dan wel nog 41ste ben van de bijna 1500 deelnemers zet alles weer in perspectief in mijn voordeel.

Ik geef het op...en geef toe....het was zeker niet de laatste voor mij als de gezondheid het toelaat.
Maar het zal dan wel de Kustmarathon zijn, een geweldige ervaring rijker en heb elke kilometer met plezier afgelegd. Achteraf realiseerde ik me dat er geen enkel moment is geweest dat ik er over dacht om uit te stappen, sterker nog, het had nog wel wat langer mogen duren.

Wil ik nog toevoegen dat ik dit ook wel heb bereikt met de nodige hulp tijdens mijn duurlopen van Carla die mij menigmaal begeleidde op de fiets. En ook de omgeving rond Breskens nodigt zeker uit om dit met plezier uit te voeren...