Dream on...

Na een, een beetje teveel uitgelopen duurloopje, kwam ik terug thuis. Dat deze duurloop uit de hand liep, de oorzaak moest gezocht worden door die kwelduivelse dazenbeesten. Carla fietste mee, de eerste kilometers prima. Toen kwamen we op de Berlareronde-route tussen de bossen, hele zwermen met van die irritante teringvliegen, die gemeen kunnen bijten. Ik zelf had niet zo'n last van het ongedierte, Carla kon niets anders doen dan full-speed door te fietsen. Ik vervolgde dus solo mijn route, en had ook weinig zin meer om nog eens die helletour mee te maken. Normaal zou ik na 20 minuten lopen me omkeren en dezelfde route teruglopen, dit in de trend van mijn opbouwperiode. Nu heb ik dus de gehele Berlareronde gelopen, om 20h00 bij een graadje of 28. Ik twijfelde of ik wel de gehele ronde zou kunnen blijven hardlopen, is dan wel gelukt.

'Ik wil een marathon lopen', toen ik op adem was gekomen was dit wat ik zei. Ik wachtte af wat de reactie van Carla zou zijn. 'Welke marathon dan? Toch niet de Kustmarathon, hé?' Kijk eens aan, dit antwoord had ik niet verwacht. Maar waarom zou het niet de Kustmarathon mogen zijn? Voor de begeleiding was het best wel te doen geweest voor haar, dacht ik toch. Als ik mee zou doen, dan wil ik tenslotte minimaal 15 per uur lopen, en dit zo lang mogelijk volhouden. Ik zou dus redelijk in de frontlinie kunnen meedraaien.
'Laat ik het dan anders formuleren, ik wou dat ik een marathon zou kunnen lopen', stelde ik haar gerust. Want man, man, wat zit ik nog ver van mijn ouwe trouwe niveau vandaan! Ik durf ook nog niks te overhaasten, maar in dit tempo gaat het wel heel langzaam vooruit. Toch kijk ik ook vooruit, de zomerlopen in West gaan allemaal aan mij voorbij. Ik hoop nu op Dwars door de Zwingeul, en daarmee loopt de zomer weer ver op z'n eind.
Een wedstrijd lopen...voluit gaan...kunnen gaan...een droom...