Een goede warming-up...

...is essentieel om een wedstrijd goed te laten verlopen, zonder risico te lopen op eventuele blessures. Vooral nu de temperaturen wal lager uitvallen, kan de warming-up niet goed genoeg uitgevoerd worden.
Zaterdag, dat begint al goed, flinke buien, maar tussendoor een uitbundig schijnende zon. Ik vertrek omstreeks 10h00 om op tijd te zijn in Vlissingen om daar met ons RKHAV team mee te doen aan de aflossingcross. Dergelijke wedstrijden ben ik niet gewend, maar het lijkt me wel eens leuk om in teamverband te lopen. Al met al, betrof het om slechts 3000 meter lopen p.p. door het Nollebos. Dit waren 5 rondjes van 600 meter. Nadat Job de Brouwer zijn beurt had over gedragen aan Chris de Smit, mocht ik mijne toer uitvoeren. Ik had het parcours al eens verkend, schelpenpaden, scherpe bochten, een klim en modder. Ik wist wat me te wachten stond, een rondje is zo gelopen. Maar daar waar ik zeer zwak in ben, is bij te houden hoe ver, hoe vaak en hoe wat...
Zo niet anders deze keer, de laatste ronde er alles nog eens aan gegeven. Het ging tenslotte heel goed, ik had voor elkaar gekregen om van een derde naar een tweede positie te lopen. Alleen een loslopende hond op mijn pad gevonden, sukkels, houd die beesten bij je, je ziet toch dat er een wedstrijd gelopen word?
Nouja, ik loop dus mijn laatste meters, ga de bocht om, en zie Marcel niet op de afgesproken plaats staan! Blijkt, ik moest nog een rondje. Tering, ik ben wel kapot, hoor!!!
Even adem halen, de helling op die ik direct na mijn tegenvaller had te nemen, even recupereren en dan nog een goede 500 meter te gaan. Marcel nam over, ging als een speer, maar we kwamen seconden te kort om nog de eerste plaats te pakken. Jammer, volgende keer beter.
We gingen nog wat drinken in eetcafé de Kanovijver. Op dat moment was het 13h30, en ik besefte dat ik nog gemakkelijk op tijd in Terneuzen zou kunnen zijn om daar nog een loopje mee te kunnen pikken. Die mededeling kreeg wat reactie in de directe omgeving. Marcel vroeg of ik dat nou meende. We lachtten er maar eens om, maar ik dacht eens even na, en had zo iets van 'waarom niet, eigenlijk?' Wat had ik nou helemaal uitgevoerd, een Coopertest duurt langer dan wat ik nu had gelopen. Ik was nu eenmaal op temperatuur, het zou zonde zijn daar niks meer mee te doen. Dus zei ik Marcel, dat ik toch in Terneuzen ga starten. Marcel ging overstag, en we waren vlug op weg, richting Terneuzen.
Ik wist van geen afstanden die er te lopen waren, maar ik had al besloten te kiezen voor de langste afstand. Dit bleek 15 km te zijn, precies zoals ik op zondag zou willen lopen, in één uur tijd. Een uur over 15km in een wedstrijd is altijd beter te doen dan dat ik dit alleen moet uitvoeren, kwam dat goed uit. Ik had me voorgenomen me wat te verbergen, geen kop te doen. Want wat we in Vlissingen hadden aan beschutting in een boomrijke omgeving (anders zou het geen bos zijn), dat moesten we op de Terneuzense zeedijk zeker bekopen. Een zowat stormachtige wind, recht vanuit de Schelde. Een prachtig uitzicht, schuimende koppen op het water, en schuimende koppen over de zeewering (van de lopers, wel te verstaan). Ook rondjes te lopen, maar deze keer zelfs voor mij bij te houden. Marcel liep 5km, overwon deze ruimschoots, en ik had het genoegen Marcel te zien finishen. Het genoegen omdat ik deze eerste ronde dus in een behoorlijk tempo had kunnen lopen, of ik dit zou vol houden? Ik had tenslotte de kopgroep toch verlaten, hoewel er vrij hard werd gelopen. Zeker meewind liep het tempo hoog op. Maar op het moment dat we tegen de wind in draaiden, kwam ik opeens alleen te lopen. Ik keek nog even verbaasd om, dit had ik toch niet verwacht. Omdat er een behoorlijk stuk tegenwind werd gelopen, verwachtte ik dat ik wel weer werd terug gehaald, ik liep immers helemaal alleen. Het gebeurde niet meer, het gat werd alleen maar groter, wat mij er alleen nog sneller deed lopen. En dus, met een minuut verschil kon ik deze wedstrijd op mijn naam schrijven, net onder de 54 minuten over ongeveer 14980 meter, volgens afstandmeten. Natuurlijk, zeer tevreden, gezien de omstandigheden. Die wind blaasde toch behoorlijk hard.
Was dit dankzij die mooie warming-up die ik in Vlissingen had gedaan? Toen ik even inliep vóór de 15km loop, voelde het allemaal wel heel erg soepel aan. dat heb ik al anders ervaren bij een opwarming. Dus, een zéér intensieve opwarming, ik kan het aanraden!!