Het kan vriezen...

...en dat deed het ook. Weliswaar niet meer zo drastisch als afgelopen dagen, maar het was er niet behaaglijker op geworden te Cadzand-Bad tijdens het lopen van de halve marathon daar ter plaatse. Ooh, wat zag ik er tegenop om aan de start te verschijnen. Natuurlijk op vrijwillige basis, en het feit dat ik al ingeschreven stond, al mijn trainingen gebaseerd waren op deze loop, en niet al te watterig wil overkomen.
Had ik al de nodige kou getrotseerd tijdens de ronde op Koewacht (foto's, vegen, scheppen, etc), nu 'mocht' ik zelf maar liefst 21km gladde wegen, besneeuwde duinen, zacht, dus diepzinkend sneeuwstrand en koude wind zien te doorstaan. Het eerste plan om gewoon mijn rondje te lopen, niet te forceren en gewoon uitlopen, viel al na de eerste kilometer in het water. Eigenlijk ging het al veel te goed om zomaar wat te klossen en besloot het tempo erin te houden. Enkele voordelen: ik ben vlugger klaar, ik kan nog gebruik maken van warme douches, misschien de kans op prijs en ik blijf beter warm tijdens het lopen.
Ik hoopte 5 kilometer lang bij het groepje van 3 koplopers te blijven, waarin ik faalde. Nouja, alleen zou het ook wel lukken, eenmaal op het strand is het toch iedere voor zich. Dat strand was een ramp, geen éne meter wat nou ook maar even fatsoenlijk lag. Hoog water, het strand lag besneeuwd, het zand hieronder lag zeer los, niks om tempo op te houden. Vóór me de drie lopers die al snel eveneens solo liepen. Als eerste Michel Schrier, daarna Erwin Harmes, een voor mij onbekende, maar ook voor mij een te snelle Belg. Allemaal op een evenredige afstand van elkaar. Wat er achter me gebeurde, geen enkel idee. Gelukkig even het strand achter ons latend om om de Zwarte polder heen te lopen. Om daarna ongelukkigerwijs weer het strand op te zoeken, waar ik ondertussen al behoorlijk mijn buik vol van had. Dan denk je,'eindelijk, het keerpunt, terug richting de finish', blijkt dát pad over de zeedijk er al net zo beroerd erbij te liggen. We kreunen verder, in de hoop dat het verderop enige verbetering in de begaanbaarheid der paden te ontwaren zal zijn. Ijdele hoop, enkel sneeuw, geglij en geglibber. Alleen de rondweg van de Zwarte polder ligt nog redelijk fatsoenlijk om een behoorlijk tempo te voeren. Ik ken natuurlijk de route, ik weet dat ik er nog hele zware kilometers tegemoet mag zien. De duinen die constant op en af gelopen moeten worden. De kilometers worden zwaarder, Cadzand komt dichterbij. Nog drie kilometer, in de verte zie ik de derde loper. Niet dat ik plannen heb deze nog in te halen, maar ik neem me voor om op dit gedeelte van de duinen mezelf ervan te verzekeren dat mijn vierde plaats niet in gevaar komt. Eindelijk boven het duin, ik kijk achter me en weet dat ik nu zeker ben van mijn behaalde plaats. Ik kan meer ontspannen lopen, wat ik ook doe. Het is nu niet ver meer, ik controleer mijn tijd en besef dat het misschien nog mogelijk is onder de 1h20 te lopen. Ik zet aan, het zal moeilijk worden. Het laatste deel op de boulevard en ik geloof er niet meer zo in. Ik weet dat ik deze avond er behoorlijk de pest erin zal krijgen dat ik niet meer mijn best heb gedaan toch onder die 1h20 te lopen. Ik móet dus. De finish, ik zie de klok, 1h19' 55...56...57...58... en ik ben over de streep. Ooh, ik hoop maar dat de mensen van de tijdregistratie mij ook plaatsen onder deze gelopen tijd. Het is afwachten op de uitslag en ja!!! Ik heb het voor elkaar, 1h19'59'', net onder de 1h20! En dan heb ik het maar over één enkele seconde, maar het is een tijd die min of meer samenvalt met de voor mij gefinishte lopers. 1h20 en daarboven, dat is het dan net niet, vind ik persoonlijk.
Tevreden, heel tevreden, maar ook totaal óp, en koud, en vierde overall, en Zeeuws Kampioen 35 plussers, en traditioneel, zowat als laatste samen met Carla en Niek Wieland buiten gestapt na de prijsuitreiking.

Naschrift:
De volgende dag, ik moet mijn schoenen nog afspoelen die nog vol met het zand zitten. Ik wil de zooltjes eruit nemen en ben hoogst verbaasd. Die dingen blijken er helemaal niet in te zitten. Deze hangen nog altijd aan de wasdraad in het kachelhouthok, sinds de loop op Heikant. Goed dat ik daar niet achter ben gekomen op het moment dat ik de schoenen aantrok in Cadzand. Ik zou er niet lekker van gelopen hebben, wetend dat ik met halve schoenen liep. Gelukkig lag er dus veel sneeuw, lag het zand heel soepel en kon in deze omstandigheden toch niet zo heel hard lopen. Mijn schoenen waren op deze manier wel lichter dan dat deze in volledige aankleding toch al zijn, maar elke gram minder is mee genomen. Zou dat de reden geweest zijn van mijn resultaat op deze loop? Ook nog op dit moment zweef ik vanwege mijn vierde plaats bij de halve marathon, kan het nauwelijks geloven.
Eén nadeel, ik zie mezelf lopen op Omroep Zeeland bij het verslag. En dat is iets waar ik niet aan kan wennen, een vreemde gewaarwording. Maar eerlijk is eerlijk, wel een hele leuke...