Eens zal de limiet toch bereikt zijn. Dit geldt dan de wedstrijd in Antwerpen over de 10 te lopen mijlen, waarbij de laatste loper die het startvak uitloopt zo'n 40 minuten na het startschot aan zijn race kan beginnen. Nog een limiet geldt voor mijn eigen prestaties, dat stokt niet alleen, ik boer ook behoorlijk achteruit. En dat is een tendens waar ik eerlijk gezegd wat moeite mee heb.
Ik kan na de 10 miles, ondanks dat ik twee minuten langer heb gelopen dan vorige editie, voor mezelf veronderstellen dat ik toch op de goede weg ben. De race heb ik namelijk vrij gemakkelijk gelopen, terwijl ik op voorhand had verwacht een strijd met mezelf te moeten leveren om nog maar onder het uur te blijven. Met 57'50'' (zelf geklokt) bleef ik daar ruim onder.
Een snelle start, dat had ik wel in gedachten. Wat er daarna zal gebeuren zie ik dan wel. Alleen lopen hoeft niet, met 24500 deelnemers. Die snelle start was er, met de eerste kilometer in 3'20'' om eens goed wakker te worden. Daarna bleef ik wat schommelen op 3'29'' de kilometer, wat voor mij niet verkeerd was om de eerste 6 kilometer zo af te leggen. En dit alles met Anjolie Engels in mijn kielzog. Min of meer werd ik in de eerste kilometer automatisch gebombardeerd als haas voor Anjolie, die blijkbaar eveneens had besloten in hetzelfde ritme op te starten. En omdat het tempo mij hoog genoeg lag, eerlijk gezegd me iets te hoog, besloot ik dan maar de rest van de race als pacer te fungeren. Ik had wel mijn twijfels over mijn haascapaciteiten, misschien zou Anjolie beter voor mij hazen. Wat bleef ze tempo maken, en met mijn huidige vorm was ik niet zeker dit te blijven kunnen volgen. De afdaling naar de Kennedytunnel ging al als een straaljager, ik geloof niet dat ik al eens zo'n snelle afdaling heb meegemaakt. Maar ik moest wel, aangezien Anjolie naast me kwam te lopen ten teken dat ik té langzaam liep. Voor mij ook eens mooi opgejaagd te worden, ik kan dus toch in een behoorlijk tempo afdalen met zo'n 18 á 19 per uur. De tunnel uit, bergop, was ik dan weer wat sterker en zou het eenvoudig zijn geweest redelijk wat lopers te passeren. Maar met samen uit, samen thuis bleef ik bij Anjolie en werd er toch wel een inhaalslag gemaakt met lopers die zichzelf overschat hadden. Met de tunnel uit te lopen, kon Anjolie naar de derde plaats lopen. De tweede loopster hadden we de gehele weg in het vizier op zo'n 50 tot 100 meter vóór ons. Dat schommelde nogal. Ondertussen verbaasde ik me over het in grote getale opgekomen publiek. Men sprak volgens schatting tot 70.000 kijklustige. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, ook niet hier op de voorgaande 10M. Dat deze loop leeft in Antwerpen is wel heel duidelijk. Op de 16 kilometer lang, uitgezonderd de beide tunnels natuurlijk, was er geen meter waar geen publiek stond. Gewoon absurd!!
We bleven ons tempo aanhouden, ik bleef gelukkig nog fit genoeg om het tempo te lopen hoewel het wat zwaarder werd langs de kaaien met de weinige tegenwind die er toch wel stond. Verder was het een schitterende dag met veel zon en een aangename temperatuur. Dat maakt het lopen ook veel prettiger en ik was zelfs in staat af en toe te polsen hoe Anjolie er voor stond inzake een eventuele aanval van achteren. Dat bleef uit, en in plaats daarvan vroeg ik me af of het nog tot de mogelijkheden zou behoren te gaan voor een tweede plaats. De afstand bleef gelijk, misschien zou de konijnenpijp uitkomst bieden. We daalden af, mijn God, nooit zo snel een afdaling meegemaakt. De GPS viel natuurlijk weg, maar naar schatting moest het wel een kilometertje of 20 per uur zijn geweest. Het was mooi te zien dat Anjolie het groepje mannen dat achter ons holde er finaal uit liep. Ze had zelfs de adem om te vragen hoe het achter ons stond. Omdat we helemaal rechts in de tunnel liepen, het niet heel erg druk was, liep ik naar de linkerweghelft om een goed overzicht te krijgen in de tunnelkoker achter ons. Ondertussen genoot ik stiekem van mijn rol als haas, ik liet zien aan de rest in de tunnel dat ik zogenaamd geen moeite had met het tempo dat er werd gelopen door ons door zulke fratsen uit te halen. Ik was nog in staat Anjolie uitgebreid op de hoogte te brengen van de situatie. Ik wist van mezelf dat ik op het moment nog in goede vorm verkeerde, alhoewel de tunnel uitklimmen natuurlijk ook het nodige van me vergde. Wel kon ik het publiek begroeten dat weer massaal aanwezig was in de laatste kilometers. Die begroeting kreeg , net als ieder jaar, weer veel respons. Kippenvelmoment!
Wat gingen we er nog aan doen in die laatste kilometer?
'Gaat het nog?' Geen antwoord meer, geconcentreerd op de tweede plaats. Dat had ik wel in de gaten. Het werd een alles of niks race. Ik besloot er voor te gaan. Tenslotte, Anjolie komt toch van de baan atletiek? Als 800 meter atlete weet je toch wat pijn lijden is? Ik voerde mijn tempo verder op, we naderden al snel de op dat moment nog op de tweede plaats lopende vrouw die bij het passeren geen strijd meer kon leveren. Dit ging lukken, heel de wedstrijd er tegen aan gekeken en dan op de laatste meters toch nog de tweede plaats in de wacht slepen. Of mijn diensten hebben bijgedragen tot deze prestatie weet ik niet. Anjolie liep de gehele wedstrijd wel erg gemakkelijk en ik vermoed dat ze het zonder mij ook wel gerooid had. Immers, er liepen deelnemers genoeg om aan te klampen en strijd mee te voeren.
In ieder geval, voor mezelf weet ik dat het wel goed zit. Een betere tijd was zeker tot de mogelijkheden gebleken, een nieuw PR zou teveel gevraagd zijn geweest. Ik voelde me nog verbazend fit, en met toch ruim binnen het uur deze loop afgelegd te hebben, moeten er toch mogelijkheden zijn mijn PR op de 10M nog aan te scherpen. Dat word dan waarschijnlijk Tilburg, heb ik nog de tijd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten