Toch wel...

Om nog even terug te vallen op de 800 meter die ik bij de Pinksterwedstrijden heb gelopen in Hulst, dat lukt me gewoon niet meer. Het viel me behoorlijk tegen niet eens onder de 2'10 te lopen, slechts de tijd tussen twee hartslagen bij rust (bij mij) waren er teveel aan. Terwijl de omstandigheden meer dan optimaal waren. Ik wou me erbij neerleggen, maar met zo'n miserabel resultaat wil ik niet deze afstand laten voor wat het is. Nou kan ik wel zeggen dat ik er niet specifiek voor heb getraind, maar dat heb ik in het verleden ook nooit gedaan terwijl ik dit wel in een betere tijd heb kunnen lopen. Zal ik nu echt zoveel moeten inleveren in zo'n korte tijdspanne?
Ik ga gerust nog wel eens de uitdaging aan, misschien met nog een groter verlies, maar wie niet waagt...
Hoewel ik moet toegeven dat de zin in hardlopen eventjes in een dip zat na die tegenvaller. Aan de andere kant dan weer,de Stadsloop drie dagen eerder in Middelburg was wel een succes waar ik me aan kan vasthouden. Ook een simpele duurloop waarin ik kan vaststellen dat het wel goed zit voor het langere werk maakt me wel zekerder aan de start van bv een halve marathon. Zo had ik als voorbereiding een week
voor de halve van Renesse een 25 km gepland door de duinen van Cadzand-Bad. Die ging uiteindelijk in 1u44 iets te snel, maar wel goed voor mijn gemoed.

Cadzand-Bad/ Retranchement/ Cadzand-Bad/ Zwarte Gat/ Cadzand-Bad

Dus kon ik met een gerust hart uitbollen richting de loop op zaterdag, ware het niet dat ik dinsdag een duurloop van 12 kilometer liep als een kruk! Volgens mijn gps was ik niet vooruit te branden, volgens mijn gevoel liep ik sneller dan werd aangegeven. Mijn vaste 12k ronde werd dan ook korter gemeld dan anders, het ding was van slag (hoopte ik). Na nameting bleek idd een paar 100 meter verschil, had dit te maken met de onweersbuien die in de lucht hingen? Desondanks besloot ik de rest van de week (loop)vrij te nemen om fit aan de start te staan.

Die laatste 12 kilometertraining ten spijt stond ik met een zeker gevoel aan de start bij de halve van Renesse. Het parcours was mij totaal onbekend, maar zover mijn ervaring reikt bij loopjes aan deze kant moest er natuurlijk over het strand worden gebaggerd. Een hardloopvorm die mij helemaal niet aanstaat, maar me wonderwel altijd redelijk goed afgaat. Ik had natuurlijk op voorhand de route bestudeerd, maar ik ben totaal  niet bekend met de strandstroken aan deze kanten. Bij Cadzand bijvoorbeeld, liggen deze behoorlijk vlak, bij Vrouwenpolder is het een hobbelehei. Dus dat was afwachten, zoals het getij wat mij onbekend was. Normaal doe ik mijn huiswerk, maar ik ben nu heel slordig gebleken.
Met een redelijke wind, frisse temperatuur en zwaar bewolkt werden we rond 12 uur op pad gestuurd. Redelijk ambitieus met 3'23'' voor de eerste kilometer, samen met Benny hangend aan de kopgroep die tot daar nog te volgen was. Daarna begonnen de selecties zich te vormen nog voordat we het eerste gedeelte over het strand bereikten. Mijn nieuwe techniek was om me volledig te laten vallen bij nog maar de minste afdaling. Sinds de 10 mijlen van Antwerpen ben ik daar niet meer al te benauwd voor, heb daar wel iets geleerd. Dat dit resultaat boekte kwam pas uit bij het verlaten van het strand, toen ik nog samen opliep met Alwin Vermeulen, Leo Smets (cat 45+, dus opletten!) en met nog een loper wiens naam ik niet weet. Na het hoogste punt te hebben bereikt op de duinen bij het verlaten van het strand heb ik me volledig in het diepe gestort waarbij ik een gat sloeg bij mijn kompanen. Dit is daarna nooit meer gedicht, zodat ik vanaf daar er alleen voorstond. Omdat ik er totaal de weg niet kende, niemand voor me uit zag lopen en de bewegwijzering totaal ontbrak twijfelde ik bij een splitsing. Ik koos voor de meest voor de hand liggende, achter me hoorde ik Leo roepen dat ik zo goed liep nadat ik een vertwijfelde beweging met mijn armen had gemaakt. Zo blijkt maar weer, sportiviteit blijft hoog aangeschreven staan in de hardloopsport.
Nu had ik de keus, me terug laten inlopen om samen op te lopen of zal ik toch het huidige tempo handhaven?  De kans ingelopen te worden terwijl ik gewoon bleef doorgaan achtte ik niet gering, ik had tenslotte ook geen idee van het parcoursverloop. En met de wind in de rug liep ik momenteel wel prettig, de kilometers schoten weer ruim onder de 3'40 onder mij vandaan dus waarom temporiseren? Na de mooie, prettig verharde paden door de duinen werd ik weer het verdomde strand opgejaagd, geen idee voor hoelang. Ook een onaangename verrassing was dat er vlak onder de duinen werd gelopen. Mul zand, dus! Dat bleek geweldig mee te vallen, ook het zeeniveau had hier pas geleden nog zijn hoogste punt bereikt met redelijke stevige ondergrond als gevolg. Dan weer het strand af, terwijl ik niet wist wat mijn voorsprong bedroeg. Ik verdomde het achterom te kijken, dat valt toch altijd tegen. Vooruit kijkend bleek ik wel in te lopen op twee gelosten van de kopgroep, of wat daar van over was na deze kilometers. Ik wist dat ik nu van het strandlopen verlost was, het zou nu gemakkelijker moeten gaan na 12 km. Ik had nu wel solo tegen de wind in te lopen, maar dat viel me ook nogal mee met redelijk wat beschutting onderweg. Ik bleef centimeter voor centimeter inlopen op die twee voor me, vooral na wat bochtenwerk bleek ik nog sneller de afstand te kunnen verkleinen. Eindelijk, nadat we een of ander bos werden ingestuurd kon ik aansluiting maken. De lopers bleken Faris Karim en Remy Vasseur te zijn. We liepen verder wat samen te werken, hoewel het in dat bewuste bos vooral op te letten te zijn op de weg voor ons. Af en toe behoorlijke modderplassen, boom wortels en bochtwerk op een smal pad. Daar alleen te lopen was handiger geweest. Ook daar kwam een einde aan, nu hadden we te maken met open terrein waar blijkbaar wat wild vee liep te oordelen aan de wildroosters. Niet zo fijn, die dingen ná 18 km gehobbel. Dan is het een verademing eindelijk weer verharde wegen aan te treffen. Met de laatste kilometer te gaan liep ik een gat dicht naar een fietser die daar op de toeristische toer bezig was. Daarbij sloeg ik een gat bij beide medelopers en ik wist dat ik dit nu niet meer moest afstaan. Uiteindelijk fietste de beste man me toch te langzaam, maar met zicht op de finish kon ik er nog een flink tempo uitpersen, genoeg om afgeklokt te worden op 1u16'58''. Mijn doel was ruim bereikt, lopen onder de 1u20, want dat betekent 'kassa'! Dat de halve marathon zo'n 3 tot 400 meter te kort was kon de pret niet drukken, op een dergelijk parcours moet je niet op een metertje kijken.
Dat ik wel héél zeer tevreden ben kun je wel voorstellen, dat ik desondanks tweede werd in mijn categorie speet me wel. Maar om onder 1u14'11'' te lopen (Robert Willemse), ga er maar aanstaan!!