Mag het ietsje meer zijn?

Uit de luwte, in de schaduw, als figurant, ter invulling...Zoveel benamingen die ik wil geven voor mijn deelname aan de Krokusloop in Hulst. Tenminste, dát was mijn plan. Omdat ik nog altijd last heb van de naweeën van de te gelopen wedstrijd aan de zeedijk nam ik me voor geen potten te breken met het risico mijn poten te breken op de Liniewerken van Hulst. Een schitterende omgeving voor cross en training, dat wel. Maar dan moet je je niet in een krakende toestand begeven.
Over die wedstrijd in Terneuzen heb ik geen verslag gemaakt, kan ik wel kort over zijn. Om 15h00 gestart op de 12K, samen met de andere afstanden waarvan de 25K de langste was. Die afstand heeft geen nut voor me, ik ben geen marathonloper. Dus koos ik wijselijk voor de midden afstand.
Na de openingsronde op de atletiekbaan besloot ik de rest alleen uit te voeren, dat wil zeggen dat ik nog wat versnelde na 300 meter en er niemand met me meeging. Dus heb ik de 12km alleen uitgevoerd met in het doorgaan een mooie rugwind, bij terugkeer liep het tempo uiteraard wel terug met zelfs een 3'40 op een kilometer. Ter vergelijking: gemiddeld 3'27/km op de eerste helft. Toch met een gemiddelde van 17 per uur de loop gewonnen. Maar vanaf toen is het wat minder geworden met een ontsteking in mijn linkerknie als reden. Dus rust, of heel rustig lopen maar dat komt op hetzelfde neer! Af en toe weer eens een training geprobeerd met frustratie als gevolg en weer wat langere opgedrongen rust.
Dan in Hulst, na een paar dagen zonder enige last, na een volledig uitgelopen woensdagavond training zonder nadelige gevolgen was ik wel wat meer vertrouwd om te starten met die wijsheid als ik maar íets voelde ik gelijk de handdoek in de ring zou werpen. Nadeel was dat ik die ochtend van 9 tot 12u in het afhaal magazijn stond op mijn werk. Dat is ook veel geloop en gesjouw, normaal gesproken maar het was deze keer eens opvallend rustig. Bij de start kende ik mijn plaats en stond achteraan ondanks het aandringen van medelopers 'Ga jij nou eens vooraan staan, wat doe je hier' met het tegenbericht van mij dat ik mijn rondjes hier draai en verder van de infrastructuur zal genieten (is een bos wel een infrastructuur?). Totaal, en dan ook totaal geen last maar dat is vrij normaal bij inspanning. Het is maar ná de loop dat de problemen opspelen, maar vooruit, zolang het duurt...en het duurde niet zolang totdat ik het niet kon laten en toch maar besloot mijn tempo op te voeren. Liep ik nog de eerste kilometer in 4'30, de tweede ging opeens in 4'11. Daarna nog wel even een kilometer in 4'29 gelopen samen met Patrick, maar Patrick gaf aan dat ik toch maar beter door kon lopen. Vanaf daar alles onder de 4 minuten met een uitschieter van 3'47, met in het achterhoofd de wetenschap dat ik wel eens heel veel spijt ga kunnen krijgen van dit haantjesgedrag.
Maar nu, zondagochtend...ik voel me geweldig...de zon schijnt...en ga straks een een flink uur lopen rennen!
Wel jammer, want mijn doel zou vandaag de Zwinstedenloop geweest zijn. Had ik goed kunnen door trainen, en met de omstandigheden van vandaag zou het wel eens een heel mooie halve marathontijd kunnen worden. Dan wordt het nu Antwerpen's 10 Mijl, de 20 van Brussel (ingeschreven), de Mont Ventoux en zeer waarschijnlijk Roosendaal, aldus mijn goed gevulde agenda.