Rustige tijden

Over mijn trainingen kan ik kort zijn, die verlopen voorspoedig. Omdat ik nu een paar wedstrijdweken heb, stellen de trainingen niet veel voor. Het enige nieuwe in mijn schema is dat de langste duurlopen een stuk harder moeten. Vorige week ben ik daar mee begonnen met een 15km en een 18km lange duurloop in 4min10 per kilometer, of 14.5km/h. Volgende week 20km in dit tempo. Met behulp van Carla op de fiets gaan deze trainingen gemakkelijk.
Kerst is voorbij, de kerstboom kan eruit. Niet dat er een boom bij ons in huis heeft gestaan, hoor. Ik vind het nogal vreemd, een boom in huis. Bomen horen in de natuur, waar ze zorgen voor het produceren van zuurstof, en een schuilplaats zijn voor eekhoorns en bosduiven. Totdat één of andere onverlaat met een botte bijl deze huishouding ontwricht door deze boom uit zijn natuurlijke omgeving te halen en fungeert de boom binnenshuis omgeven met allerhande prullaria als een prullarium. Terwijl voornoemde diertjes noodgedwongen in deze bittere kou de nacht op de hardbevroren grond moeten doorbrengen, zich verdwaasd afvragend waarom ze voor het zoveelste opeenvolgend jaar wederom verbannen zijn uit hun beschermende territorium.

Afgelopen zaterdag weer eens een wedstrijd gelopen, de oudejaarscross in Axel. Toch een behoorlijke opkomst, zal ook wel met het goede weer te maken hebben gehad. Een beetje fris, dat wel. Het parcours lag keihard bevroren, dus spikes waren overbodig. De start om 2h30, en direct was de selectie gemaakt. Och, we wisten allemaal op voorhand dat we niet mee moesten gaan met Pascal van Troost. Hij wou zijn snelle start testen, niemand ging mee, maar als je toch al weet dat je eraf moet dan ga je geen energie verspillen. Ikzelf was als vierde of vijfde mee, maar dat komt later wel weer goed. Liep nog samen op met Eric Goossen, voor ons liepen Pascal en ook Niek den Exter. Eric zei tegen me, dat ze allebei gezien waren. Daar was ik niet mee weg, Niek heeft met zijn 16 jarige leeftijd namelijk geen ervaring met wat langer werk. Het duurde een halve ronde tot ik aansluiting bij Niek had en ging er gelijk voorbij. Niek sloot achter me aan, Eric was er al een tijdje af. Na een ronde of twee bleek Niek zijn schoenveter los te gaan en moest noodgedwongen stoppen. Toch kreeg hij het voor elkaar om weer bij me aan te sluiten, maar had al behoorlijk wat krachten verspeeld. Door de vele scherpe bochten maakte het de ronde zwaarder en ik had al gemerkt dat Niek in de bochten wat terrein verloor. Maar na dat veterincident kreeg hij het niet gemakkelijker, was mijn gevoel. Ik bleef de kracht houden om na elke bocht stevig aan te zetten, en voor een volger valt dat altijd wat zwaarder, is mijn ervaring. Toch had ik wel verwacht dat Niek mij op een moment zou passeren, maar blijkbaar wou hij het liever op een sprint laten aankomen. Nu kan Niek een 800meter in dezelfde tijd afleggen als Ellen van Lange toendertijd in Barcelona, dat wil niet zeggen dat hij dan een sprinter is. Zeker niet na 9,6km cross, en ik weet van mezelf dat ik dat wel kan. Maar zo goed kent Niek mij niet, die ziet mij als een ouwe vent, een 40 plusser, en die kunnen toch niet meer sprinten?!
Daar ging hij dus voor, het was maar een paar 100 meter meer en liep nog steeds achter me. Nu moet ik even de laatste 100meter van het parcours uitleggen. Voordat je finished op het voetbalveld bij de kantine, moet je vanuit het bos komend door een smalle toeganspoort die 1 meter breed is. Daarbij dien je deze toegang te nemen in een bocht van 180 graden vanuit een smal pad, zodat je in de poort ongeveer stilstaat. Van daaruit is het nog een 50 meter naar de streep. Dus het is zaak om als eerste door de poort te gaan. En ja hoor, Niek versnelde vóór de poort, mijn reactie was daarop snel genoeg om de poort te sluiten. Niek botste zowat tegen mij op in de poort, dat hoort erbij. Toen kwam het, een 50 meter sprint. Ik zet direct gigantisch aan, geen last meer van de koude lucht op mijn longen, alle vermoeidheid weg. Eén ding telde maar, als tweede te finishen. Te weinig tijd om na te denken, ik voelde alleen dat dit ging lukken, als ik nog wat harder ga. Dat gebeurt dan ook, vlak voor de streep kijk ik opzij, niemand te bekennen. Ik ga voor Niek over de streep, lachend. Hij niet, ik denk dat hij baalt.
Een troost voor Niek, over een tijdje hou ik hem niet meer bij, hij is nog jong.
Een troost voor mij, die andere Troost was toch veel te snel.