Ondankbaar

De twee meest ondankbare posities bij een atletiekdinges zijn de vierde plaats, net naast het podium, en de tweede plaats, want dan ben je de verliezer. Met ons team, de Axelse Roadrunners waren wij de grote verliezers bij de aflossingmarathon in Terneuzen. Met een verschil van maar liefst een kleine acht minuten kwamen we achter het eerste team aangesjokt. Dat dit tot demotiverende taferelen zal geleiden, zal duidelijk zijn. Met een enorm bittere nasmaak van deze aanfluiting op ons resultaat, probeerden we toch nog iets te maken van de rest van de middag. Liters alcohol konden de teleurstelling enigzins verzachten, maar we wisten allemaal dat deze verdoving tijdelijk zal zijn. We vreesden de volgende ochtend, bij het ontwaken zullen we beseffen dat het geen droom was, maar de realiteit moesten we weer onder ogen zien. De pret werd er niet beter op, toen ook nog bleek dat de Trappist totaal was uitverkocht. Hoe nu verder. Plannen werden al gesmeed, lopers uit andere ploegen werden benaderd. In deze wereld moet je keihard zijn, en de beste troeven uit andere teams dienen ontfutseld te worden om nog zo'n disaster het volgende jaar uit te bannen. We hebben gelukkig nog een heel jaar de tijd om een ploeg van minus 18 minuten te rekruteren, maar moeilijk. Laat ons niet op de zaken vooruit gaan, laat ons nog een lichtpuntje zien in de verte, laat ons de hoop zien herrijzen. Voor nu, nadat ik deze ochtend een uurtje in een zeer triestige polder, met dito weersomstandigheden (dit kwam goed uit, want was het regen of waren het tranen uit mijn ogen over mijn wangen, voor medeweggebruikers niet te constateren) had uitgelopen, rest mij de dag in rust te volbrengen.
Komt tijd, komt raad.

n.b. Bezoek aan huis word niet geapprecieerd.