In het wilde weg

Omdat de loop in Zuiddorpe geen doorgang vind, en omdat ik wel heb toegewerkt naar deze loop was het alternatief de avond ervoor de Rehamrun in Zaamslag mee te maken. Ik ben geen liefhebber van vrijdagavondtrimlopen, gewoon omdat ik het idee heb (had) totaal niet te kunnen presteren op dit tijdstip. Sinds de Middelburgse Stadsloop heb ik mijn mening enigszins bijgesteld. Ook op deze vrijdag, om 20u bij fris kl..weer liep ik, vooral voor mezelf, verbazend sterk. Dus stond ik toch met goede moed bijna helemaal achteraan bij de start van de loop. Foutje van me om vrij laat naar de start te begeven. En onverbiddelijk, het was dan achteraan aansluiten. Hetzelfde probleem hadden ook Benjamin Gerrits en Niek Wieland, vanzelfsprekend, we hadden immers samen de warming up uitgevoerd. Dan zal het een inhaalrace worden. Ik kreeg al dergelijke opmerkingen 'moet jij niet vooraan staan?'. Maar het was nu even niet anders. Desondanks kon ik de eerste kilometer in 3'23 afleggen, ik moest ergens héél hard gelopen hebben, want op 500 meter klokte ik nog 4'21/km. Ik liep dan ook richting de eerste lopers, nog een verrassing afwachtend wie er nóg voor de langste afstand had gekozen. Bij deze afsplitsing bleek ik nog één man voor me te hebben, Erwin van den Broeke. Ook was ik net Kurt van Dessel gepasseerd, maar bleef even achter Erwin hangen om bij te komen van de wel erg geforceerde eerste kilometers. Daarbij was het wind tegen over een op een weiland gelijkend deel van het parcours. Terug de wind mee op het asfalt nam ik kop over en bemerkte even later dat Erwin niet meer kon volgen. Ik versnelde nog wat om meer zekerheid te krijgen over mijn positie. Ik twijfelde niet over mijn eerste plek op dat moment, de voorfietser was de enige die ik nu nog in beeld had. Het parcours was verrassend pittig, met veel gras, grindpaden, veel bochten over smalle paadjes bedekt met boomschors, vrij warm met een redelijke wind. Tel nog bij de lopers die ik in de eerste grote ronde al te passeren had. Het waren de lopers die gekozen hadden voor de kortere afstand, ze liepen 1 of 2 kleine rondjes. Het was soms niet handig passeren als ze 2 of 3 breed liepen. Ook de man die me begeleide kon niet duidelijk gemaakt krijgen dat ze rechts moesten aanhouden. Totdat ik voorbij kwam, ik hoorde achter me: 'Oooh, noe begruup ik waorom wudder rechts mosten aanouwn'*. Locals dus. Vond het wel grappig...het hoort erbij. Toch kreeg ik na zo'n 5km even een klop, last van mijn maag. Toch wat teveel gegeven, eventjes rustiger. Maar niet te lang, ik wist mijn voorsprong niet, wil het ook niet weten. Tjonge, wat begonnen de rondjes tegen te steken. Nauwelijks eens tijd even een stukje relaxed te kunnen lopen, of de volgende scherpe draai kwam er al weer aan.
Nou, het zat wel goed met mijn eerste plaats. Ik had wel het idee als snelste de 12,5km te hebben voltooid. Maar het bleek dat daar enige discussie was over ontstaan, er waren al lopers voor me gefinisht die er prat op gingen sneller te zijn geweest. Ik had de beste getuige voor mijn overwinning, de man die de weg voor me uitwees. Daar was ik achteraf heel blij mee, er waren heel veel lopers die totaal verkeerd waren gelopen. En dat gold voor alle afstanden. Vandaar de vergissingen die zijn gemaakt, de overige lopers van de top drie voor de langste afstand heb ik zelf zien binnenkomen. Bleef toch even spannend tot aan de prijsuitreiking. Het bleef gelukkig bij het verwachte resultaat, met Erwin van den Broeke als 3de, Kurt van Dessel had Erwin nog achter zich kunnen laten, en ikzelf...hoera...
Verder hadden er veel de mond vol van de verkeerde richting te hebben gekozen, ik had alleen de fietser te volgen in de wijsheid dat hij het parcours wel kent. Mijn tip was dan ook steevast, om vooral bij deze voorfietser te blijven wil je voorkomen te verdwalen. Simpel toch?  

*Voor wie het Zeeuws niet machtig is: het kwam erop neer dat de dames in eerste instantie geen besef hadden dat er mensen zijn die sneller lopen dan  zijzelf.

Foto te snel...