Als dat maar goed komt..

...aanstaande zondag in Cadzand. Voor de tweede opeenvolgende week wederom een week met zeer weinig kilometers. Maar ja, dat komt dan ook omdat ik drie wedstrijden achter elkaar loop. Daar word mijn schema op gemaakt. Eigenlijk is het teveel, die cross was toch ook al pittig, een halve marathon, en wat voor één. Ook al één van de zwaarste van Nederland, heb ik eens gehoord. En dan nog de 14km van Koewacht. Hier is het ook flink aanpoten om nog bij de eerste 10 te kunnen eindigen.
-Trainingen.
Maandag: lui geweest, dus niks gedaan. Ja, thuis flink gewerkt, moet gebeuren.
Dinsdag: op de baan getraind, 10x400m, zo rond de 1'29" tot aan 1'22" met 100meter rust. Dit lijkt niet zo zwaar, maar als je telkens slechts 100 meter mag dribbelen, ga je dat toch wel merken. De training stond toch aangemeld als een rustige training. Och, het ging ook wel lekker. Op de baan traint toch wel fijn in deze periode van het jaar.
Woensdag: geen training.
Donderdag: Vandaag dus, 12km duurloop met 4'28"per kilometer, dus niet erg snel, 13,4 per uur. Het was nog lang genoeg licht toen ik thuis kwam om door de polder te lopen.
Rottweilers, je kent ze wel. Er kruiste er één mijn pad, en honden moéten postbode's, pastoors op de fiets, bakkers en natuurlijk hardlopers aanvallen. Het exemplaar dat het op mijn persoontje had gemunt was nog zo'n ouderwetse uitvoering, dus met afgesneden oren en dito staart. Rondspattende kwijl uit z'n bakkes. Dikke ketting rond z'n nek, die waarschijnlijk als kauw-object dient op één van die verveelmomenten, als er geen prooi te bezichtigen valt. Ja, en toen was ik daar. Nou kun je wel als een stom kalf hard wegrennen, en dat kan ik wel, maar die loebas loop ik er echt niet uit, hoor! De aanval is de beste verdediging, ik houd mijn pas in, loop op hem af, luid roepend 'Ja,wat had je nou?!". Als dit lukt, heb ik geluk. En waarachtig, volgens mij was hij nogal beduusd over mijn reactie, hij bleef toch staan en zweeg!! Ik loop rustig verder, kijk om, om hem toch in de gaten te houden, en ja hoor, hij was zijn verbazing te boven en had plannen om mij nog eens achterna te komen. Ik draai me om, loop naar hem toe en schreeuw 'maak dat je wegkomt, lelijk kreng'. Er stonden wat huizen in de buurt waar het mormel wel thuis zou horen, en ik hoopte dat de eigenaar in de gaten zou krijgen dat zijn schoothondje nogal lastige trekjes jegens voorbijgangers ontwikkeld als hij van zijn vrijheid geniet. Niet ten koste van mij, alstemblief. Afijn, die tweede blaf van mij was toch voldoende. Volgen deed hij niet meer. Ik denk niet dat het een geweldige kwaaie hond was, maar als ik niks had gedaan, was t'ie toch wel vervelend geweest. Ik ben niet bang voor honden, dat scheelt dan wel, natuurlijk. Het was ook niet de eerste keer dat ik dit truukje uithaalde met een hond. Dus je weet het, weglopen, dat háál je nooit. Kijk maar in het lijstje hiernaast hoe hard een hond sprint. Gewoon een groot smoel opzetten. Mislukt dit, tja, dan ben je rijp voor de sloop, en gun dan het beestje ook wat.

Kuuroord

Er zijn zo van die instellingen waar je tegen grove betaling je je kan laten insmeren met modder. Dat zou dan goed zijn voor ik weet niet wat... Ik heb nou ook eens een cross gelopen, en met de regen van afgelopen dagen kon je erop wachten dat het parcours er fijntjes bij zou liggen. Kuuroord-achtige taferelen. Het Finlandparcours is op zichzelf al behoorlijk pittig met z'n vele op en af paadjes en scherpe bochten. Nu lagen er ook nog wat modderpoelen her en der verspreid op de 1500 meter lange ronde. De eerste ronde wist ik nog niet precies hoe alles erbij lag, ik had wel al eens verkend maar had hierbij niet de gehele ronde gelopen. Dat ik mijn bedenkingen had over mijn inschrijving voor deze cross, was huisspeaker Fred R. ook opgevallen. Dat hoorde ik hem toch via de luidsprekers zeggen, toen ik, waarschijnlijk met twijfels, in de buurt van de start voorbij wandelde. Volgens hem was ik alleen mooi, vlak asfalt gewend in een wedstrijd. Is ook zo, ik train weleens op dergelijk terrein, maar daar blijf het ook bij. Niet dat ik er echt op tegen zag, maar ik weet ook niet hoe ik me gedraag of hoe ik hier doorheen geraak. De start was om 14:15, met eerst een metertje of 200 rechtuit, om daarna met een bocht naar links de eerste modderbak in te duiken. Je kan het maar al gehad hebben. Toch zoek je wel het beste spoor, maar dat was er al niet meer. Niet gek, natuurlijk, ze zijn hier al vanaf een uur of 11 bezig met wedstrijden te lopen. Enfin, gewoon doorbaggeren dus. De eerste rondjes weet ik nog wel hoeveel ik er heb afgelegd, maar of ik ondertussen nu met de vierde of vijfde ronde bezig was, weet ik veel...
Ik had al genoeg moeite met mezelf overend te houden, ik liep op de derde plaats en wou dat zo houden. Maar Marco O. kwam niet zo ver achter mij aan, ik verwachtte wel dat hij zou passeren. Dit bleef toch uit. Bij het passeren van de finish vielen mij nu pas de bordjes op die aanduiden hoeveelste ronde ik had gelopen. Ik had er vijf gehad, dus ik moest er nog twee!!! Stiekem had ik gehoopt dat ik mijn laatste rondje mocht lopen, nee dus! Dit is erg, er is ook geen enkel moment om eens even te herstellen op dit soort terrein. Dan is het zompig, halflang gras, modder, helling op, ongelijk liggend pad, helling af, weer modder, helling op met een bocht, even redelijk terrein, modder, scherpe helling, helling af gelijk een scherpe bocht met een afsprong van een halve meter, even herstel, halve meter afsprong in de hele dikke modder, modder uit na zo'n 60meter, halve meter hoge drempel, bocht naar boven, richting tunneltje, redelijk hard pad, wel op en neer, meter of drie naar beneden, gras met waterplassen, bocht met water, helling op, af in een bocht, vlak, en dan voor de finish nog even een klim. Dat staat in mijn herinnering, maar waarschijnlijk nog wat meer lelijke dingensen onderweg. Desondanks dat ik alsmaar meer pijn ging voelen, kon ik mijn voorsprong als derde kandidaat vasthouden en zelfs nog wat uitbreiden. Ik had ook wel het gevoel dat ik wat meer tempo maakte dan in het begin. Soms werd ik nu ook wat opgehouden door achterblijvers. Over het algemeen was er wel voldoende ruimte om te passeren of er werd ruimte gemaakt, zeer sportief, dank je wel hiervoor. Uiteindelijk toch nog als derde overall gefinished, tweede bij 35+, maar dat was wel vanwege het uitblijven van de andere atleten die normaal deze competitie lopen.
Leuk, heel leuk zo'n cross. Ik heb wel gemerkt dat ik dit werk helemaal niet gewend ben. Ik kreeg last van spieren waar ik anders geen problemen mee heb. Moet ik wel wat aan werken. Niet dat ik nu mij in het crossen ga storten, maar als training kan dit zeker geen erg doen.
Ja, ik heb er van genoten!!

Mixed-up feelings

Zoals Gunther zich richting Westdorpe begaf, zo voelde ik me toen ik weer richting huis aanging na het verloop van de wedstrijd in het dorp. Niet met hoofdpijn of andere last, maar heb ik er verstandig aan gedaan mee te doen, want heb ik nu een wedstrijd gelopen of heb ik er getraind? Ik kan dit niet echt een training noemen, daarvoor lag mijn tempo te hoog. Als wedstrijd was het een fiasco geweest. Ik had niet harder moeten lopen dan 14.5 per uur, dat was mijn training geweest, 15km lang. Dat is nu 15.4 per uur geworden. Het is eigenlijk toch al tegen mijn principe om een wedstrijd als training te lopen. In een wedstrijd wil ik voluit gaan. Ondanks de harde wind langs het 'Kanaal van Gent naar Terneuzen', kon ik ontspannen lopen. Ik heb heel de weg samen gelopen met Marco Ottjes, die daar toevallig met hetzelfde doel kwam lopen; 15km in 4'10" per kilometer. Bij de start stonden we nogal ver achteraan, zodat we in het eerste gedeelte van de wedstrijd heel wat lopers inhaalden. Totdat we bij lopers aankwamen die zowat hetzelfde tempo aanhielden. Ze sloten dankbaar achter ons aan. Maar omdat Marco en ik een constant tempo aanhielden, mee- en tegenwind, moesten deze lopers er toch weer af. Zo konden we de ene loper na de andere oprapen, met weer telkens hetzelfde effect. Toch wel eens leuk om op deze manier te lopen. Ondertussen liepen we toch nog bij de eerste 10 op deze afstand en ben als 7de gestrand in 56'30", 3'28" nadat de eerste was binnengelopen.
Had ik deze wedstrijd kunnen winnen? Ik weet het niet, als de winnaar, Bart de Grove, voluit heeft gelopen deze dag dan had ik wel een kans gemaakt, gezien zijn tijd niet overweldigend is. Maar ik twijfel hierover, omdat deze man in staat is om heel hard te gaan.
Conclusie; Dit doe ik nooit meer, een wedstrijd is een wedstrijd en in het vervolg, als ik me inschrijf voor een loop, dan ga ik voor 100%.

Welterusten.

Er zijn zo van die dagen dat een mens er beter aan doet in z'n nest te blijven liggen. Zaterdag was zo'n dag. We zijn dus nog altijd aan het verbouwen, en daar kan het eens tegenzitten. Simpele dingen, dat wel. Maar het balen is er niet minder om. Heb ik een mooie fonteinkraan besteld, het ding is nog niet koud uit de verpakking, laat ik het uit mijn klauwen vallen op de plavuizen. Beschadigd natuurlijk. Dan de plaats waar deze moet komen, daar gaat ook vanalles tegen. Ik ga verder niet in details, maar ik wil waarschuwen: als je werkt met oude bouwmaterialen in een oud krom huis, dan heb je je improvisatievermogen heel hard nodig. Zaterdag na de wedstrijd, blijkt in de badkamer een waterleiding die slecht geïsoleerd is, bevroren te zijn. Kon ik deze eerst nog ontdooien. Dan is de avond ook naar de kl...
Zaterdag dan toch ook de wedstrijd gelopen. In eerste instantie was ik niet van plan het op een hoog tempo te gooien, maar ja, eenmaal aan de start had ik toch zo van 'een wedstrijd is een wedstrijd'. Na de start liepen er twee jongens voor mij waarvan ik niet wist voor welke afstand ze hadden ingeschreven. Dus even versnellen om de nummers te bekijken. Korte en middenafstand, dus geen gevaar. Nu ik eenmaal op kop liep, ben ik maar door blijven gaan, de korte afstander moest er al vlug af. Middenafstand hield iets langer stand totdat ik nog 12 km had te lopen, toen moest'ie er ook af. Dat word verder solo, met alleen de fietsers bij me. De eerste 5 km gingen behoorlijk, in 16'54". Maar die tweede 5 km waren een ramp waarvan ik de gevolgen tot op dit moment nog mag smaken. Een hele rits asfalt dikt bedekt met vastgereden sneeuw, alleen op schaatsen was het doenlijk om je hier voort te bewegen. Doorslippend en glijend meer dan een kilometer van deze troep. Met nog een paar bochten had ik nooit verwacht dat ik wat langzamer zou moeten lopen om deze te kunnen nemen. Als ik met de auto eens flink de bocht wil insturen is het al vlug paniek aan de bijrijderszijde. Maar nu moest ik zelf oppassen om niet op mijn muil te gaan. De 10km liep ik dan ook in 34'42", over verval gesproken. Maar ik heb nog iets goed kunnen maken op de laatste 3km, deze heb ik in 10'27" afgelegd. Dit stuk viel anders ook nog wat tegen, de laatste kilometer was pal tegenwind. En met de vermoeidheid en afkoeling meegerekend was dit nog een zware kilometer. Het voordeel van de laatste 4km was, dat je dan op de ronde van de middenafstand komt te lopen. En dan heb je wat richtpunten, de laatste deelnemers op de 8km, waar je naar toe kunt lopen. Een leuke overwinning, iets sneller dan een jaar geleden, 45'09" tegen 45'18' over 13km ( dubbelgecontroleerd, Patrick), een bos bloemen, een 75cl fles Trappist, Carla eerste dame op de 6km, nog een bos bloemen, en belangrijker, nóg een fles Trappist.
Gisteren nog even geschaatst, toen het nog kon. Vandaag ben ik begonnen met de trainingen voor deze week. Een duurloop van 22km in 1h37". Morgen eens even niks.

Oliebollen en nieuwjaarswensen.

Omdat ik al een paar maal gevraagd ben om eens mee te lopen bij de 'oliebollenloop' in Hoek, besloot ik dan daar maar eens te starten i.p.v. mijn geplande training te volbrengen. In eerste instantie voelde ik me wel zoiets als het 5de wiel aan de wagen, ik had de indruk dat dit loopje eigenlijk voor de ingezetenen van Hoek bestemd is. Georganiseerd door het plaatselijke voetbalteam waren het ook voornamelijk voetballers die meeliepen. Ik voelde me bekeken, zo van 'wie is dat?'. Kwam er gelukkig nog een loper opdagen, Paul Kingma, ook een inwoner van Hoek, en was al even verbaasd als de rest van wat ik daar kwam doen. Paul had het parcourrecord en was eigenlijk niet van plan dat af te staan. Het werd een wedstrijd zonder veel blabla, inschrijven was even de naam noteren, geen startnummer en geen inschrijfgeld. Met 38 deelnemers was men tevreden over de opkomst en over het algemeen was het meer van 'lang leve de lol'. De ronde ging over een kleine 8km door de polder met de start bij het voetbalveld, om dan aan de andere kant van het dorp uit te komen en door het dorp weer terug naar het voetbalveld voor de finish. In het dorp zelf moest je zelf maar de kortste weg zien te vinden. Voor de bewoners geen probleem, maar ook ik wist heel goed de weg in Hoek. Omdat ik hier al meerdere malen ben geweest met de vrachtwagen om bouwmaterialen te leveren was dit geen probleem. Ik had toch de luxe dat er twee fietsers voor mij reden die mij de weg wezen, ik had niet anders gelopen. Na een mooie ronde door de polder met schitterend weer kwam ik in 26'37" bij de finish waar aardig wat publiek stond. Na de finish van de laatste loper, was de prijsuitreiking in het gezelligste (en enige) café van het dorp, met een overvloed van oliebollen en champagne (nouja, bubbeltjeswijn) en dit was allemaal inbegrepen bij het inschrijfgeld, dus gratis. Een overvol café, ik had vragen te beantwoorden en men vond het toch wel aardig dat ik er kwam lopen. Bij de prijsuitreiking had iedereen prijs en ik kwam in het bezit van een heuse wisselbeker, met de verplichting dus om de volgende keer weer mee te doen, zoals men zei. Ik was dus geaccepteerd.Nog een leuk verslag op de site van de voetbalclub.

Dan nieuwjaar, Heikant, de Jeff Thuy memorial. Na de nodige nieuwjaarswensen en het warmlopen was om 15h de start van deze mooie loop. Een loop die ik niet wil overslaan, de editie in november mis ik, omdat ik dan in Nijmegen zit. Op voorhand al eens gekeken en gepolst hoe het zit met concurrentie en ik weet het nog niet. Misschien een onbekende loper, misschien Kristof Rul. Ik sprak hem voor de start en hij vertelde dat hij weer aan zijn snelheid aan het werken was. Kan gevaarlijk zijn voor mij. Ach, we zullen zien. Het is zaak om loeihard te starten om vooraan te zijn, de eerste kilometer ligt er nogal slecht bij. Dit gaat over een zandpad waarin diepe sporen zijn gereden en die nu opgevroren zijn. Opletten waar je loopt, en dat gaat gemakkelijker als je vooraan loopt. Ik loop samen op met Kris Derveaux die de middenafstand loopt. Ook Angelo Postma liep voor de middenafstand bij ons. Maar ook Matti Buysse bleef volgen, en hij liep wel, net als mij, de langste afstand. Ook na wat speldeprikken van mij na een scherpe bocht mochten niet deren, Matti bleef volgen. Ik ging het maar over een andere boeg gooien en liet hem voorgaan. Eens zien of hij hetzelfde tempo aanhoudt. Het ging op en af, dan wat rustiger, dan wat harder, een beetje wispelturig. Toch ging het tempo boven verwachting hard en ik was niet zeker van een overwinning. Of er zou gesprint moeten worden. Uiteindelijk kwam ik weer voor te lopen, en na 8km te hebben afgelegd moesten we van het asfalt op een licht glooiende weg weer het bos in over een zandpad. En dat was de druppel voor Matti, hier viel een gat dat hij niet meer kon dichten. Dat werd ik vlug gewaar, dus om een zekerheid in te bouwen versnelde ik iets. Misschien wel wat link, we moesten nog 4,5km lopen. Toch kon ik mijn nieuwe tempo goed houden, het gat werd groter volgens de begeleiders op de fiets. Ik wou het ook volhouden, het was nu een wedstrijd tegen de klok. Ik kon ruim onder mijn tijd van het vorige jaar uitkomen als ik zo doorga. Met 42'23" is dit voldoende gelukt, tegenover de 43'24" van een jaar geleden. Over 12,5 km met een groot gedeelte over zandpaden ben ik geweldig tevreden met het resultaat. Een gemiddelde van 17.7km/h, 3'23" per km, ligt boven mijn doel, maar ik heb dit nu wel gehaald.

Zou het mogelijk zijn om naar 18 per uur gemiddeld te gaan? Dan had ik deze ronde in 41'45" moeten lopen. Dit resultaat had ik nu ook niet verwacht, dus misschien...







Met dank aan Edwin v.h. Westeinde voor de foto