Inleven

Heb net een verslag van de Amsterdam marathon bekeken. Dat betekent, naast het nog altijd onbehaaglijke gevoel in mijn maag, dat het toch begint te kriebelen. Ik heb dus nog niet gelopen, morgen moet ik dat wel doen. Elke dag hoop ik nu, dat de volgende dag de maaglast verdwenen zal zijn. Het wordt nu wel kort dag. Ik heb nu ook vernomen dat Ivo de Bruyn in Amsterdam een schitterende tijd heeft gelopen, 2h50 is niet mis. Ik heb Ivo er altijd af kunnen lopen in de regionale loopjes, maar dat is geen garantie dat ik zijn tijd kan evenaren op de marathon. Natuurlijk ga ik uit van mijn enige marathon die ik gelopen heb, een tijd onder de drie uur ligt in mijn mogelijkheden (ik heb wel een richttijd, en doorkomsttijden!!). Mits alles meezit, de weersomstandigheden en lichamelijk. En dat zijn dan ook twee dingen waarbij je zelf totaal geen invloed op hebt. Lichamelijk, ja, daar kun je op voorbereiden met training. Maar train je nog zo hard, een kleinigheid is genoeg de boel te verzieken. Daar kom ik nu ook achter. Dat is het grote nadeel van het trainen en voorbereiden voor een marathon, het kan allemaal voor niks zijn geweest. Terwijl er voor de helft van een hele marathon niet speciaal getraind dient te worden. Tenminste, ik spreek voor mezelf, met mijn schema's. En een niet gelopen halve ervaar ik nu niet direct meer als een verlies. Mijn snelheidtrainingen blijven toch ook altijd plaats vinden.
Eigenlijk, eerlijk gezegd, verlang ik nu ook al naar de 7-heuvelen van Nijmegen. En dat is ook al over een dikke drie weken. Ik maak me nu al zorgen of ik daar onder de 52'30'' zal lopen, anders mag ik volgend jaar niet gratis meedoen.