Voornemen

Na ruim twee weken van bijna totale rust, word het nu tijd om mijn trainingen weer op te pakken. Bijna totale rust, omdat er wel twee wedstrijden in deze periode zijn gelopen, en nog een duurloopje van 18km. Rust vanwege de weersomstandigheden, maar eens een goede rust doet geen kwaad. Hoewel ik daags voor de Heikantloop nog een half uurtje had gelopen, met als gevolg de rest van de dag spierpijn. Rust roest! Zonder ambitie naar Heikant getogen om daar uiteraard de langste afstand te lopen. Het was koud, dat steekt al tegen. De verplichte verwensingen vlak na nieuwjaar, hebben we ook weer gehad. Wat inlopen, de eerste meters verkennen die er net als altijd slecht bijliggen. Dit gaat immers over een kapot gereden karrenspoor. De start ging hard, grote en kleine mensen die vooraan niks te zoeken hadden die even in de weg lopen. Vooral bij die kinderen is het gevaar groot dat deze ondersteboven worden gelopen. Ik kon tot ruim twee kilometer blijven hangen bij de snelste man van deze dag, daarna liet ik Jordi (van Guyse) maar lopen. Het viel mij mee dat ik nog een redelijk tempo kon handhaven. Daarom was ik behoorlijk verrast dat ik opeens werd bijgehaald door twee lopers. Dat viel mij wat tegen, ik dacht dan ook dat ze mij wel zouden passeren omdat ze best snel kwamen aanlopen. Toch bleven ze in mijn spoor, Matti Buysse en Rudy van Guyse, de vader van de snelste man deze dag. We bleven met drie bij elkaar, Jordy werd alsmaar kleiner. De kans nog terug te komen was wel verkeken. Of ik dan nog tweede kon worden was de vraag. Ik bemerkte wel wat slijtage bij de twee Belgen, Rudy moest na een bocht te hebben genomen even een gaatje laten. Het kost extra kracht om dan terug aan te sluiten. Uiteindelijk, op een onverhard gedeelte, moest Rudy lossen. Het was nu tussen Matti en mij. Ik zag al gebeuren dat het uit zou lopen op een sprint, en daar maakte ik mij geen zorgen over. Integendeel, daar keek ik al naar uit. Toen werd er naar Matti geroepen dat hij niet sneller mocht lopen, dat hij achter mij moet blijven. Matti riep terug, dat hij het rustig aan deed, het was een training! 'Sjezus, dit een training?', dacht ik bij mezelf. Dan word het nog wat in de laatste kilometer. Ik moet me niet laten verrassen. Maar als hij toch het tempo omhoog gooit, kan ik dan nog mee? Toch geloofde ik niet zomaar dat er nog veel tempoverhoging in zou zitten. Ik vond zijn ademhaling vrij zwaar, te zwaar voor een stevige duurloop in plaats van een wedstrijd. Wat ik dan ook niet had verwacht, bij het indraaien van de Magdalenastraat, nog een kleine kilometer te gaan, moest Matti er af. Terwijl ik niet echt aanzette. Ja, na een bocht te hebben genomen wil ik wel direct terug naar het huidige tempo, misschien dat hem dit de das omdeed. Eenmaal een gat gevallen in deze fase van een wedstrijd, dan is dat meestal fataal. Ik kwam dan als tweede over de streep, maar wel ruim een halve minuut trager dan vorig jaar!
Dezelfde avond op bezoek geweest bij Fons Warrens, en als er iemand dan een prijs verdient voor doorzettingsvermogen na zijn dramatische ontmoeting met een Franse automobilist, die hem van zijn fiets afreed, dan is het wel Fons. Natuurlijk hebben we gepraat over het lopen, maar nog veel andere onderwerpen werden aangesneden. Trots als Fons is, zijn prijzenkast mogen aanschouwen met een paar indrukwekkende trofeeën die hij heeft verdient. Ook Fons zijn PR's kwamen ter sprake. Ik wist wel dat Fons heel snel was, en zijn gelopen tijden, daar kan ik alleen van dromen. En let wel, een halve marathon onder de 1'15'', op latere leeftijd!
Hiermee vond ik deze dag de tweede stimulans om vanaf deze week er volop in te vliegen met mijn trainingen, om te beginnen, Koewacht moet dan ook heel wat sneller gaan dan wat ik in Heikant heb uitgevoerd...
No more Mr. Niceguy...