20 km van Brussel

Met een nieuw PR, 1h12'51''. Niet spectaculair, maar wel onverwacht aangezien de omstandigheden. Warm met veel wind. En met een 73ste plaats kan ik me zeer tevreden stellen. Het vervolg komt nog, ben net thuis en uitgeblust...maar voldaan....

Het vervolg
...en toen was het drie uur, met een kanonslag werd de meute gelost. Gelukkig had ik het geluk vooraan te mogen starten. Hoewel dit vooraan staan door nog teveel medelopers meer leek op een start van een regionaal loopje waarbij ik helemaal achteraan sta. Mijn eigen fout, ik had te lang gewacht eens te zien of het geen tijd werd een plaats op te zoeken. Ik stond op tijd in mijn vak, maar aangezien ik onder de Arc de Triumph stond, zocht ik wat beschutting tegen de stevige wind die door deze poort blaasde. En toen was het te laat, kon ik vrij ver naar achter aansluiten. Misschien wel goed, kon ik ook niet te snel starten. Maar toen we waren gestart, liepen er wel erg veel lopers mij gigantisch in de weg, terwijl er best ruimte was om dóór te lopen. Deze lieden konden gewoon niet sneller, dan vraag ik me toch af of deze mensen niet beter een vak achter mij hadden gestaan? Wat is het nut voor hen zover vooráán te staan? Nou goed, de eerste, zeg maar, anderhalve kilometer was al naar de kl...
Vermoeiend was het, slalommen, uitwijken, optrekken, afremmen...leuk in de bergen als ik daar rij met mijn flat six. Niet leuk als ik fatsoenlijk een mooie koers wil lopen. Uiteindelijk vrij baan, een beetje mezelf oplappen en op tijd de drankposten aandoen. Elke drankpost werd door mij benuttigd, gottegot wat was het weer warm in deze stad. Tel daarbij die uitdrogende wind, verstandig om genoeg te drinken onderweg. Dat ik ondertussen parcourkennis had opgebouwd heeft wel zijn voordelen, een beetje spaarzaam omgaan met energie is hier geen verspilde moeite. Drie leuke tunneltjes, waar ik niet teveel over moet zeveren. Tenslotte is het zo 'what comes up, must come down', zoals ze in Frankrijk zeggen. Ik bedoel, je moet een helling op, maar eens ga je d'r ook weer af. En dat zijn mooi de momenten om weer even te recupereren, en om snelheid op te voeren. Want dat ging me verbazend goed af. Dankzij mijn trainingen op het viaduct hier 5km bij mijn huis vandaan, daar geloof ik zelf in. Oplopend kon ik deelnemers passeren, maar nu lukt me dat ook nog bij het afdalen. Op een gegeven moment had ik twee lopers in de smiezen die mij bekent voorkwamen. Ik had gelijk, Filip van Goethem liep samen op met Chris Verbeek. Na een vluchtige goeiendag en een 'kom op hé mannen', vervolgde ik mijn weg. Ik vroeg me af of dat wel zo verstandig van me was, liep ik niet te hard van stapel deze twee te passeren en achter mij te laten? Ik voelde me sterk en moest nou eens in mezelf geloven, ik had tenslotte al heel wat zware trainingskilometers afgelegd in dergelijke omstandigheden. Had ik nog vorige week geen 25km afgelegd bij 26 graden zonder drinken en met een tempo van boven de 14 per uur? En dat zijn nou ook eens mentaal versterkende trainingen die mij nu helemaal van pas komen bij dergelijke wedstrijden, en verdomd als het niet werkt!! Het werkte fantastisch, hoewel het bij het lopen in het 'Ter Kamerenbos' de mentaliteit danig op proef werd gesteld. Dat rotte valse plat hier in dat verduvelde bos. Alsof ik werkschoenen draag en een geladen bolderkar op sleep heb. En je ziet niet wanneer dat gedonder ophoud. Dat merk je op een gegeven moment maar al te goed, wat een verlossend gevoel, het tempo komt weer op en weer gáán...het bos uit, een klimmetje meer of minder, daar draai ik mijn hand niet meer voor om. In het bos wat behouden gelopen, dat is nu weer gedaan en ik laat weer wat lopers achter me. Een mooie, zeer lange afdaling, tempo erop en hup, de apostelen die achter mij hingen gaan eraf. Had Urbanus al eens een mooi kerstliedje geschreven met daarin de gevleugelde woorden van Christus die sprak; 'Al wie dat mij volgen wil zal wreed hard moeten lopen', vond ik daar wel toepasselijk. Om een kort verhaal lekker lang te maken, kan ik zo wel door blijven gaan, zoals ik op deze loop door kon blijven gaan. Het komt erop neer dat ik momenten zwaar heb af gezien, de (bijna) laatste kilometers zijn vreselijk zwaar, de laatste kilometer probeer je nog goed te maken wat je in de voorlaatste kilometer hebt verloren aan tijd. Tot aan de finish toe is het doorbijten, temeer omdat ik iemand hoorde roepen toen ik voorbij kwam 'soixante douze'. Dat sloeg dan vast wel op mijn positie. Ik wist genoeg (blij dat ik een beetje Frans kan), bij de eerste 100 kon mij niet ontgaan. Ondertussen passeerde ik nog wat atleten zodat ik vast wel bij de eerste 70 zou zijn. Dat was dus niet het geval, maar wat maakt het nou, 30ste of 300ste, niemand die er maling aan heeft. Ik ben heel tevreden met mijn tijd, het is tenslotte een verbetering van een halve minuut op hetzelfde parcours onder, wat achteraf bleek, toch wel zware omstandigheden. Helaas één loper van 26 jaar overleden, dat is toch vreselijk op het moment dat je denkt goed bezig te zijn. Dat zet je zelf ook wel tot nadenken, moet ik mezelf ook niet eens laten keuren?
Meer dan 500 personen die het Rode Kruis te verzorgen had, één persoon die kunstmatig in coma word gehouden omdat hij vanwege oververhitting buiten bewustzijn was geraakt. Niet helemaal vreemd, omdat heel veel deelnemers waarschijnlijk niet weten waar ze aan beginnen. Maar dat zal altijd wel een dilemma blijven, ik heb in ieder geval een duw in de rug gekregen met dit resultaat. Een duw in de goede richting...