Wat wordt het nou?

Ik moest in ieder geval flink aan de bak, daar in Kieldrecht. Zo gauw je de grens oversteekt weet je niet zo goed waar je mee te maken krijgt. Gezichten zeggen mij niet zoveel, maar achteraf de namen, dan gaat er een belletje rinkelen.
Direct na de start ging er één direct alleen ervandoor, en ik had al aan zijn startnummer gezien dat hij ook voor de langste afstand ging. Ik kon niks anders doen dan meegaan, dit tempo kon ik wel opbrengen. Na twee kilometer kwamen we bij het keerpunt voor de kortste afstand en hierna bleven we met twee over om de langste afstand te lopen. Het duurde daarna niet lang of Tom van Driessche, zo zijn naam was, verhoogde het tempo op zo'n manier dat ik gelijk het nakijken had. Ik had gelijk in de gaten dat ik voor de tweede plaats moest gaan, Tom had zich waarschijnlijk alleen wat warm gelopen en ging nu op vol vermogen weg. Toch toen Tom ongeveer een metertje of 100 voor me liep, werd het gat ook niet groter. Integendeel, bij het 5km punt liep ik weer behoorlijk op hem in, en dreigde hem te passeren. Maar daar paste ik voor, is dit een techniek die hij toepast? Dat bleek wel, want toen ik Tom op de hielen zat, ging hij er weer als een speer er vandoor. 'Nou, nou, als je dat blijft volhouden zo, ik vind het maar vreemde manoeuvres die je uitvoert, jongen', dacht ik bij mezelf. We zullen maar zien waar het schip strandt, en ik bleef mijn eigen tempo aanhouden. Zo'n wispelturige loper heb ik nog niet meegemaakt, en ik begreep er ook niks van, dit moet toch eens opbreken. Ondertussen bleven we allebei bij elkander min of meer in de buurt. Persoonlijk zou ik het niet zo interessant vinden om op slechts 50 tot 100 meter gevolgd te worden. Tom keek ook al af en toe eens om of ik er nog wel was, en ja hoor, surprise, ik volg nog hoor!! Maar ondertussen zat ik wel mooi in dubio, moet ik nou aanzetten om toch te gaan voor een eerste plaats? Maar eigenlijk ging ik al wat hard, dus loop ik mezelf dan niet te pletter. Er moest toch iets gebeuren, want na de schitterende wandeling door de polder en in het Antwerpse havengebied, dat verrassend veel natuurmoois te bieden heeft, naderden we met rasse schreden het dorp, over hetzelfde pad alswaar we vertrokken waren, begeleid door een politiewagen met toeters en bellen (dit kan alleen in Belgie, hé, schitterend). Als, ik zeg, als ik niet probeer om nog een poging te doen om Tom bij te halen, dan krijg ik een hééél slechte avond'. Als ik er bij kan komen, dan komt het met een sprint wel goed, dat kan ik er altijd nog uitkrijgen, dat heb ik al meerdere malen eerder bewezen. En langzaam kon ik aansluiting krijgen, terwijl Tom nog weer eens probeerde te versnellen. Dit wordt leuk, ik ben zelf op dat moment ook al helemaal op. Kan ik het nog, wanneer moet ik proberen, ga ik dan niet te vroeg, wat kan hij nog weergeven? Allemaal vragen, ik word aangemoedigd door William die daar aan de kant staat, één van de organisatoren van deze wedstrijd. Marian moedigd mij aan, en ik heb het nodig. Maar mijn redding is het dorp zelf. Waren het allemaal mooie rechte banen in de polder, in het dorp zijn het allemaal bochten tot de finish. En ik hoor dat Tom helemaal op is, en op 500 meter ga ik. En ik ga gelijk hard over hem, zodat Tom zeker geen aansluiting kan vinden. En ik zet nog flink wat bij, het vermoeide valt helemaal weg. Straks na de finish mag ik moe zijn. 50 Meter voor de streep, ik kijk om, maar Tom is ver weg. En onverwacht, in eerste plaats voor mezelf, bezet ik de eerste plaats. Met een tijd van 39'40" over 11,5km ben ik zeer tevreden. Dat ligt toch rond een gemiddelde van 17,4 per uur. Dat wel dankzij Tom van Driessche, dat ik nog eens flink heb moeten doorstappen.

De correcte uitslag

Uitstel wordt afstel

Nu zit ik met de gebakken peren, ik wou vandaag nog een stukje uitlopen van de wedstrijd van gisteren. Maar met alsmaar wat uit te stellen komt er nou niks meer van, het ligt hier helemaal wit. Omdat ik er ook niet zo'n veel zin in had om te lopen, ik ben namelijk zo 'stief als een planke', om in de Axelse sfeer te blijven. Een hele week zonder training na de 7-H om op zaterdag weer aan de start te staan om 16km te lopen is niet fijn, achteraf. De kou zal er ook wel mee te maken hebben. Het was eigenlijk niet de bedoeling om mee te doen, maar dat buiige weer had veel aantrekkingskracht om een wedstrijd te lopen. Het is toch prachtig om in een vrije polder te lopen en in de verte de hagelbuien ziet hangen, daar geniet ik van. Als je daar dan in moet lopen, vooruit dan maar. De wedstrijd, met 57 deelnemers voor de langste afstand is voor Axelse begrippen niet onaardig. D'r kunnen altijd wel onverwachte, sterke deelnemers uit Belgie opdagen, wat het wel spannender maakt. Ikzelf had er niet veel vertrouwen in, ik ben deze week een paar dagen niet lekker geweest en heb dus gene ene meter gelopen, ook niet gefietst. Ik voelde me wel fit op het moment, dus wel met de kop meegaan. Toch vond ik Matti Buysse nogal snel starten, in eerste instantie ging ik niet mee. Maar na een kilometer ofwat veranderde zijn tempo en passeerde ik zelfs. Alleen Frederik de Backer ging mee, maar liep de kortste afstand. Enkele jaren geleden was hij heer en meester over de langste afstand met prachtige tijden, maar blijft nu wat hangen bij de korte rondjes.

Dus bij de splitsing tussen 5 en 16 kilometer was het ieder voor zich en pas bij het keerpunt, het moment dat de b-weg verruild word met het fietspad kreeg ik beeld op mijn achtervolgers. Hm, dat viel wat tegen, dacht ik. Maar het is zo dat we mekaar natuurlijk wel snel naderen, omdat we het vuur uit onze sloffen lopen. Hunnie moeten natuurlijk nog wel naar het keerpunt, en ik ben al begonnen aan de drie kilometer loodrechte weg, die door veel lopers word verfoeid. Ik hou er wel van, van dit geestdodend werk. Lange rechte stukken, ik zou nog wel een marathon willen lopen zelfs, als het over een rechte baan zou gaan van 42km lang.

Maar goed, het eerste rondje met slechts eenmaal een hagelbui is gelopen in 29 minuten. Niet tevreden met dit, het gaat over 8100 meter. Maar ik moet het alleen doen, het is koud, er staat wind, ik ben al doornat, heb niet getraind, ben ziekjes geweest, ik heb 's ochtends nog gewerkt, de plannen voor een andere auto zijn de ijskast ingegaan, de beurzen gaan niet goed en zo vind ik vrijbrieven genoeg voor een abominabel eindresultaat mijner zijde. Dat ik ging winnen staat boven kijf, wat kom ik er anders doen. De tweede ronde, zoals mevrouw Stemband altijd weergaf. (Je moet een bepaalde leeftijd hebben om te weten waar ik het over heb). Ik geloofde niet dat ik deze ronde in dezelfde tijd kon afleggen, de eerste kilometers gingen tenslotte best wel hard. Ik wist ook helemaal niet hoever de rest achter me liep. Ik moest deze lopers niet onderschatten, vooral Kristof Rul kon nog een verrassing brengen. Geen tijd voor getreuzel, blijven gaan. Hoewel ik wel wat last kreeg van verstijfde spieren, de kou nam zijn invloed op mijn prestaties. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt, dat ik de kou er niet uitliep. Ik maakte me wat zorgen over eventuele blesures. Bij de tweede maal het keerpunt bereikt te hebben, had ik eindelijk zicht op de andere lopers. Ik wist niet wat ik zag, ik zag ze niet! Hoe kon ik nou zo'n gat gelopen hebben. Ja, op een gegeven moment kwamen ze in beeld natuurlijk, liepen met z'n drieen. Maar voor de eerste plaats hoefden ze niet meer te strijden. Die zorg had ik hun uit handen genomen, ja, zo sociaal ben ik wel. Kon ik nog gaan voor de parcourstijd, met 1h01'30"stond deze niet scherp. Dus dat haal ik wel, wat er mee te verdienen valt wist ik niet. Waarschijnlijk de eer, meer niet. En een vermelding in de notulen. Op het einde van de drie kilometer lange strook, op 500 meter van de finish, werd ik begeleid met een toegift van moeder natuur, in vorm van ijskoude wind, natte sneeuw en hagel recht, maar dan ook echt recht in het gezicht, the bitch. Ging ik langzamer van lopen, kun je begrijpen. Vlak bij, en dan nog bekant stilstaan. Ik was dan ook blij over de finish te struikelen, het scheelde niet veel. Geen tijd genomen om uit te puffen, ik wou zo snel mogelijk naar binnen. Maar wat is snel, als je toch even hebt stilgestaan. Hardlopen ging niet meer, zelfs eerst nog even achteruit gelopen, verstijfd, niet normaal meer!!

Een gloeiend hete douche, een paar bakken koffie, daarna aan de Trappist en ik kwam weer op verhaal. Het record had ik, met 58'17"zat ik er ruimschoots onder en werd beloond met een tuinkabouter en een oorkonde. En het was weer ouderwets gezellig en heb een heerlijke loop gehad. Het worden nu wel wat veel wedstrijden na elkaar, maar ach, ik neem mijn rust nog wel.

MIJN wedstrijd

De afstand, precies lang genoeg voor mij. Het hoeft niet langer te zijn dan 15km, daar ben ik wel achter gekomen tijdens de 7-H in Nijmegen. Ik weet nu wel dat ik een marathon kan verdragen, maar dit ligt mij (voorlopig) toch niet helemaal. Ik zal nog wel eens een marathon lopen, maar nu ik heb gemerkt dat ik best nog een behoorlijk tempo kan lopen op de kortere afstand, wil ik daarvan nog wat profiteren. Ik wil, moet, mijn P.R.'s scherper stellen op deze afstanden tot de 10 mijl.

Nijmegen, op zaterdag zijn we gearriveerd. We namen een heel weekend om op zondag de 7 heuvelenloop te lopen. Dit doen we nu voor het derde achtereenvolgende jaar. We verblijven in een oude abdij, heel gezellig. Om dan zo heel relaxed aan de start te verschijnen. Och, eerlijk gezegd vinden we dat nog niet het belangrijkste. Héél het weekend moet een gezellige boel worden, en dat is wel gelukt. Het is niet zo dat we een kroegentocht hebben gehouden, maar we hebben wel uiteraard een goed restaurant bezocht.
De wedstrijd, 31000 voorinschrijvingen. Eigenlijk is dit te massaal, maar zolang ik helemaal vooraan mag staan, kan ik toch wel vlot starten. Ik vraag me wel af hoe sommige die ook in dit vak staan hier terecht komen. Je mag niet op uiterlijk oordelen, maar ik kon me niet indenken dat alle lopers in dit vak binnen, zeg maar, 75 minuten gaan finishen. Omdat ik niet helemaal vooraan stond (bewust) moest ik relatief rustig starten. Toch kon ik al vlug op tempo lopen, maar vind dan maar eens een clubje lopers dat hetzelfde tempo loopt. Vooral omdat het parcours wat pokdalig is, is dit lastig. De een gaat beter naar boven, de ander moet het hebben van de snelheid afwaarts. Ikzelf heb altijd de Alpe in gedachten als ik naar boven moet, ik ben een klimmer dus. Het bewijs was aanwezig, na de eerste 5km is de baan zo vlak als een panne(n)koek (die veranderlijke Nederlandse spelling, ik weet meer niet hoe je dit woord schrijft!!). Maar het is ná die 5km dat ik ingelopen word. Moeilijk, ik word achtervolgd door minstens 24000 idioten die zijn komen opdagen, dus d'r zijn er altijd bij die mij nog inhalen. Maar bij aankomst bij de zevenheuvelenweg kon ik lachen, want toen bleek dat ik de molshopen heel goed kon verteren. De inhalers werden weer terug gepakt, met tempo! Oké, terug naar beneden kwamen ze wel iets terug, maar telkens als de trein weer naar boven moest, kraakte het weer naar hartelust bij mijn medelopers. Nou moest ik mezelf ook niet opblazen, natuurlijk. Maar als je weet hoe de ronde loopt, is het risico niet zo groot. De laatste 3 tot 4 kilometer is het voornamelijk naar beneden en kreeg ik het voor elkaar een behoorlijk tempo te handhaven. Ook kwamen er twee meisjes in beeld die helemaal vooraan waren gestart, bij de prominenten zeg maar. Ze gingen hard, maar het was mijn eer te boven achter hun te finishen. Dus een drijfveer om mijn tempo te verhogen. Zeker toen één van de twee de kop deed voor een groep mannen waar ik ook bij liep. En omdat het publiek steeds maar massaler aan de kant stond werd het mij te gek. Ik laat een meid niet het tempo bepalen voor mij, hoor. Dus nóg maar eens aangezet om alles achter me te laten en doorgaan, al moest de onderste steen naar boven komen. Ik heb hierbij nog wat lopers gepasseerd, maar was al te blij dat de boog voor de laatste kilometer zich aanmeldde. Dan zie je van die gemene bordjes die de meters aangeven, en die doen pijn. 750 meter, 500 meter, 400 meter, 300 meter, 200 meter en sprinten. Elke seconde is belangrijk voor de positie in dit veld. En dat doe ik ook, hoe aanstellerig dit er uit ziet maakt mij niet uit.
En dan binnen, 52'11". Zeker geen P.R., maar dat zat er op voorhand al niet in. Ik heb mijn snelheid nog niet echt terug, te weinig getraind na de marathon. Maar het valt me zoveel mee dat ik wel 17.3 gemiddeld heb gelopen. Ik verwachtte ook niet bij de eerste 100 te eindigen, maar dan de 89ste plaats.....
Conclusie, supertevreden met het resultaat, een geweldig weekend met goed weer, want dat was het wel. Hier kan ik mee vooruit. Volgende poging op deze afstand word weer Rotterdam, eind februari. Ik raad deze wedstrijd iedereen aan, doen!!
Volgende wedstrijd op het program is Kieldrecht.

Goed

Eindelijk weer thuis, ik ben heel tevreden met het resultaat in Nijmegen en ik weet wat ik wil, aangaande het lopen.
Morgen het vervolg, heb nu even geen zin meer...

wie denk ik dat ik ben?

Twee trainingen op één dezelfde dag, ik draai er mijn hand niet voor om. In de ochtend duurloop en dan s'middags intervaltraining. Maar wat ik maandag wou uitvoeren kreeg ik toch niet voor elkaar. Eerst een duurloop van 12km met 13,5 per uur om hier aansluitend een piramidetraining uit te voeren. Onmogelijk, daar kwam ik al snel achter, ook omdat de omstandigheden op deze dag niet optimaal waren. Windkracht 6 ofzo, dat breekt al op. Bij die interval gingen de 200m goed, in 40 sec. De 400 gingen ook wel lekker, maar de 600 begon al te zeuren. Kwam dan de 800 meter, die heb ik afgelopen, maar hoe! Toen wist ik wel dat ik niet verder moest gaan, hoe flauw dat ook klinkt. Maar om me zelf op te blazen voor een training...
Tenslotte kwam er na die 800 meter nog een duizend meter, en nóg een duizend meter en dan zo de piramide weer af. Dit moet ik dus niet meer doen, ik ben geen Superman!
Vol slechte moed ging ik woensdag naar de baan, de trainingen verliepen tenslotte niet echt lekker, tot nu toe. Op de baan een mooie training, deze avond. 1200, 1000, 800, 600, 400 en 200 meter met 400 meter rust. Alleen tussen de 400 en 200 hadden we 200 meter rust. Verder was het de bedoeling om elke opvolgende afstand in een hoger tempo uit te voeren. Dus het was zaak om niet te hard te beginnen. Ook niet te langzaam, deze training moet wel iets opbrengen deze keer. Om kort samen te vatten, de training heeft me weer wat goede hoop opgebracht voor de wedstrijd. Het ging dus harstikke goed, de tempoversnellingen verliepen goed tot aan de 200 meter die ik gemakkelijk onder de 30 seconden kon afleggen. Maar verstandig genoeg deze keer, heb ik niet geforceerd en kwam uiteindelijk op 33 seconden. 400m in 1'16", 600m in 1'59", 800m in 2'40", 1000m in 3'37" en 1200m in 4'15".
Laat het maar weekend worden!!

Mag het ietsje meer/minder zijn?

Ik weet nu niet wat de werkelijke afstand is van de loop in Terneuzen. Op de uitslag van deze uitgave staat 16km voor de langste afstand. Maar twee jaar geleden stond op de uitslag een afstand vermeld die 800 meter korter is. Als ik nog goed herinner was dit toch krek dezelfde ronde. Afijn, vier rondjes dan die gelopen moesten worden voor de langste afstand. Ik heb toen ongeveer 2,5 minuten sneller gelopen, dus de aftakeling is in volle gang. Tijd om de handdoek in de ring te gooien. Dit had ik al eerder moeten doen, stoppen als je op je top bent. En niet als je deze gepasseert hebt (meen ik niet echt). Nu heb ik niet zo geweldig mijn best gedaan om mijn tijd te verbeteren op deze wedstrijd, hard genoeg hollen om te kunnen winnen vind ik wel genoeg. En dat is gelukt, alhoewel ik mezelf nogal heb aangesteld door de laatste anderhalve ronde nog een versnelling aan te voeren die niet werd beantwoord door mijn naaste concurrent. Geen grootspraak of zo, maar ik had wel in de gaten dat ik de overwinning mee naar Koewacht kon brengen. Ik hoefde niet vollebak te gaan, maar ik wou op zijn minst binnen het uur finishen. Ik heb zelf nog de afstand proberen uit te meten op de computer, en dan kom ik aan 15,4km. En dan is 56'06 zeker niet snel genoeg om volgende week een goede tijd te lopen. Het kan wel sneller, maar of ik heel veel sneller kan, dat is de vraag. Een echte test was dit ook niet, omdat ik deze wedstrijd niet had gepland. Ik heb afgelopen week niet veel getraind, dus wou ik dit wat compenseren met deze wedstrijd. Stom eigenlijk, een goede trainingsweek kun je niet goedmaken met één wedstrijd, dat weet ik. Maar ik heb nog een paar trainingen te gaan tot Nijmegen. Verbeter ik mijn tijd niet op de 15km, hebben we toch een leuk weekend in deze stad.

maandag 10 november, vervolg;
Het was dus duidelijk geen 16km, bedankt Patrick voor je gegevens. Dan had ik in het verleden wel supertijden gelopen ook, op deze ronde. En wat er geschreven wordt in de krant, het word altijd wat verdraaid met hetgene wat je vertelt. Ik wou dit niet zomaar een training noemen, een wedstrijd is een wedstrijd. En als het kan, ga ik net zo goed voor de eerste plaats. Alleen moest ik er nu (gelukkig) niet zoveel moeite voor moeten doen. Ik had wel liever een 12km wedstrijd gehad om daarin voluit te gaan. Verder vind ik het een leuk bericht, t'is weer eens aardig om mijn naam in de krant te hebben staan. Maar de bloemen (volgens De Stem), die moet ik dan nog ontvangen, neem ik aan!!

Lastig trainen

Het is weer zeer vroeg donker in de avond. Ga dan maar eens voor je plezier een endje rond hobbelen. Maandagavond was al gelijk raak. Het was droog, oké, dat viel niet tegen. En ik heb maar 13km gelopen. Carla reed mee op de fiets om toch wat verlichting te hebben, maar het wordt weer hard wennen, hoor. Ik kan mijn schema gelukkig zó verdelen over de week, dat ik s'avonds niet te veel d'n donkerte in moet. Ik heb het vorige winter toch meegemaakt dat ik 20km in de regen en storm in het donker heb moeten doen, met het gevaar te laat opgemerkt te worden door een auto. Achteraf had dit ook wel iets, je bent zo blij weer thuis te komen en tevreden dat je er toch bent doorgegaan. Om op woensdag dan een baantraining te kunnen doen, is wel handig. De kans om hier omver te worden gereden door een auto is te verwerpen, omdat de atletiekbaan in Hulst toch wat verwijdert ligt van de openbare weg. Komt een auto hier tóch terecht, dan heeft deze bestuurder het wel heel vuil gemaakt. Op de baan hebben we 5x600tjes gemaakt met 400meter rust. Ging eigenlijk heel goed, omdat ik op het moment twijfels heb over mijn knie. Tijdens hardlopen geen probleem, maar anderdaags begint het getalm en gezeur met die knie. Dat viel gelukkig ook nogal mee, het is niks ernstigs, maar ik moet het er wel mee doen. Over die 600 meters nog even, deze gingen toch behoorlijk, van 2'10" naar 1'53". Ik had me voorgenomen me wat in te houden, maar dat lukt ook niet altijd. Donderdag een rustdag, tevens de laatste dag van mijn werkweek. Vrijdag heb ik een duurloop gedaan, Carla fietste weer mee. 18km in 1h17'30", ofwel een gemiddelde van 13.9 per uur. Zonder probleem, heerlijk. Vandaag weer interval, 6x800m in 2'56". Een stuk rustiger lopen dan op de baan, dus. Morgen in het bos van Clinge een harde piramidetraining van 500, 1000, 1500, 1000 en 500 meter, in 3'30" per kilometer. Ik wil voor mezelf deze training harder maken door op zachte ondergrond te trainen. Als het nou maar wat droog blijft, vandaag. Ik wil toch nog even naar de Moerschanscross in Hulst gaan kijken, om daar dan spijt te krijgen dat ik niet meeloop. Dat weet ik nu al.