Uitstel wordt afstel

Nu zit ik met de gebakken peren, ik wou vandaag nog een stukje uitlopen van de wedstrijd van gisteren. Maar met alsmaar wat uit te stellen komt er nou niks meer van, het ligt hier helemaal wit. Omdat ik er ook niet zo'n veel zin in had om te lopen, ik ben namelijk zo 'stief als een planke', om in de Axelse sfeer te blijven. Een hele week zonder training na de 7-H om op zaterdag weer aan de start te staan om 16km te lopen is niet fijn, achteraf. De kou zal er ook wel mee te maken hebben. Het was eigenlijk niet de bedoeling om mee te doen, maar dat buiige weer had veel aantrekkingskracht om een wedstrijd te lopen. Het is toch prachtig om in een vrije polder te lopen en in de verte de hagelbuien ziet hangen, daar geniet ik van. Als je daar dan in moet lopen, vooruit dan maar. De wedstrijd, met 57 deelnemers voor de langste afstand is voor Axelse begrippen niet onaardig. D'r kunnen altijd wel onverwachte, sterke deelnemers uit Belgie opdagen, wat het wel spannender maakt. Ikzelf had er niet veel vertrouwen in, ik ben deze week een paar dagen niet lekker geweest en heb dus gene ene meter gelopen, ook niet gefietst. Ik voelde me wel fit op het moment, dus wel met de kop meegaan. Toch vond ik Matti Buysse nogal snel starten, in eerste instantie ging ik niet mee. Maar na een kilometer ofwat veranderde zijn tempo en passeerde ik zelfs. Alleen Frederik de Backer ging mee, maar liep de kortste afstand. Enkele jaren geleden was hij heer en meester over de langste afstand met prachtige tijden, maar blijft nu wat hangen bij de korte rondjes.

Dus bij de splitsing tussen 5 en 16 kilometer was het ieder voor zich en pas bij het keerpunt, het moment dat de b-weg verruild word met het fietspad kreeg ik beeld op mijn achtervolgers. Hm, dat viel wat tegen, dacht ik. Maar het is zo dat we mekaar natuurlijk wel snel naderen, omdat we het vuur uit onze sloffen lopen. Hunnie moeten natuurlijk nog wel naar het keerpunt, en ik ben al begonnen aan de drie kilometer loodrechte weg, die door veel lopers word verfoeid. Ik hou er wel van, van dit geestdodend werk. Lange rechte stukken, ik zou nog wel een marathon willen lopen zelfs, als het over een rechte baan zou gaan van 42km lang.

Maar goed, het eerste rondje met slechts eenmaal een hagelbui is gelopen in 29 minuten. Niet tevreden met dit, het gaat over 8100 meter. Maar ik moet het alleen doen, het is koud, er staat wind, ik ben al doornat, heb niet getraind, ben ziekjes geweest, ik heb 's ochtends nog gewerkt, de plannen voor een andere auto zijn de ijskast ingegaan, de beurzen gaan niet goed en zo vind ik vrijbrieven genoeg voor een abominabel eindresultaat mijner zijde. Dat ik ging winnen staat boven kijf, wat kom ik er anders doen. De tweede ronde, zoals mevrouw Stemband altijd weergaf. (Je moet een bepaalde leeftijd hebben om te weten waar ik het over heb). Ik geloofde niet dat ik deze ronde in dezelfde tijd kon afleggen, de eerste kilometers gingen tenslotte best wel hard. Ik wist ook helemaal niet hoever de rest achter me liep. Ik moest deze lopers niet onderschatten, vooral Kristof Rul kon nog een verrassing brengen. Geen tijd voor getreuzel, blijven gaan. Hoewel ik wel wat last kreeg van verstijfde spieren, de kou nam zijn invloed op mijn prestaties. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt, dat ik de kou er niet uitliep. Ik maakte me wat zorgen over eventuele blesures. Bij de tweede maal het keerpunt bereikt te hebben, had ik eindelijk zicht op de andere lopers. Ik wist niet wat ik zag, ik zag ze niet! Hoe kon ik nou zo'n gat gelopen hebben. Ja, op een gegeven moment kwamen ze in beeld natuurlijk, liepen met z'n drieen. Maar voor de eerste plaats hoefden ze niet meer te strijden. Die zorg had ik hun uit handen genomen, ja, zo sociaal ben ik wel. Kon ik nog gaan voor de parcourstijd, met 1h01'30"stond deze niet scherp. Dus dat haal ik wel, wat er mee te verdienen valt wist ik niet. Waarschijnlijk de eer, meer niet. En een vermelding in de notulen. Op het einde van de drie kilometer lange strook, op 500 meter van de finish, werd ik begeleid met een toegift van moeder natuur, in vorm van ijskoude wind, natte sneeuw en hagel recht, maar dan ook echt recht in het gezicht, the bitch. Ging ik langzamer van lopen, kun je begrijpen. Vlak bij, en dan nog bekant stilstaan. Ik was dan ook blij over de finish te struikelen, het scheelde niet veel. Geen tijd genomen om uit te puffen, ik wou zo snel mogelijk naar binnen. Maar wat is snel, als je toch even hebt stilgestaan. Hardlopen ging niet meer, zelfs eerst nog even achteruit gelopen, verstijfd, niet normaal meer!!

Een gloeiend hete douche, een paar bakken koffie, daarna aan de Trappist en ik kwam weer op verhaal. Het record had ik, met 58'17"zat ik er ruimschoots onder en werd beloond met een tuinkabouter en een oorkonde. En het was weer ouderwets gezellig en heb een heerlijke loop gehad. Het worden nu wel wat veel wedstrijden na elkaar, maar ach, ik neem mijn rust nog wel.