Negatieve split... of zoiets...

Ik ben niet sterk in de technische aspecten of benamingen of zulke soort dinges in de hardloopscène. Beter uitgedrukt, ik weet hier niets van. Kom niet om advies aangaande het trainen voor het hardlopen, ik krijg ook alles maar op een briefje toegestuurd hoe ik moet trainen. Als een robot doe ik maar wat er word verteld. Maar nu blijk ik tijdens de Berlaerloop een 'negatieve split' te hebben uitgevoerd. Er waren twee rondjes te lopen van 72oo meter, en de tweede ronde ging sneller dan de eerste. Dat heet dan een negatieve split, tja...
Ik noem het maar, 'de tweede ronde sneller lopen dan de eerste'. Voor iedereen duidelijk. De eerste ronde liep ik rond de 26'30", dacht ik zo, om dan in 51'05" te finishen. Duidelijk een stuk sneller, maar niet genoeg voor een eerste plaats. Die was er voor Tim Pleijte die na vele edities van de Berlaerloop zorgde voor een Nederlandse overwinning. In de polders rond Koewacht kon ik nog net ontwaren dat Tim zijn achternaam eer aandeed en met 1'14" verschil de streep passeerde. Sterk gelopen in niet al te fijne omstandigheden, in de open polder stond een redelijke wind die ook nog behoorlijk fris aanvoelde. Ook was weer het stuk door het bos in het plan opgenomen, wat er modderig, dus glibberig bijlag. Daarmee was het leed nog niet geleden, want ook het stukje 'kerkenpad' in het dorp zelf moest genomen worden. Nauwelijks een halve meter breed met twee 90 graden bochten, die er voor zorgden dat je een moment helemaal stilstaat. Deze twee obstakels, het bos en het pad, hiervoor was het er voor te zorgen vooraan te lopen. Simpelweg, omdat het te smal was om met twee naast elkaar te kunnen lopen. En achteraan lopen betekent afremmen. In de eerste ronde was dit al goed gelukt, maar liep nu wel bij de drie snelste lopers van de dag. Ik wist dat dit te hard voor mij ging, alhoewel ik de derde man enkele weken geleden toch had geklopt in Kieldrecht. Misschien zat het halve marathon avontuurtje nog wat in de weg. Ik besloot de tweede groep af te wachten. We waren zo'n drie kilometer onderweg toen deze groep zich bij mij aansloot. Of ik bij hun, natuurlijk. We liepen met 5 of 6 man, kweet het niet zo goed. Omdat niet iedereen kop deed was dit even lastig inschatten, ik verdiepte mij daar ook niet in. Ommeduur gaan deze volgers toch moeten lossen, omdat het naar mijn gevoel niet zo heel erg hard ging. Voor mij de kans even bij te komen van de snelle start. De eerste ronde was idd nog niet rond, of de eerste lossers hadden zich al gemeld. De tweede ronde ging in met Christof Rul, Matti Buysse en nog een voor mij onbekende zuiderbuur (ik heb de uitslagen niet bij de hand, ik weet alleen zijn voornaam, Michael.). Halfweg rondje twee moest Christof eraf, Matti hing eraan, maar had het klaarblijkelijk lastig, zou anders gerust wel de kop doen. Met nog een kleine drie kilometer te gaan (ik zal dit niet weten, ik train hier hele dagen!), moest ook Matti eraf. Dit omdat ik samen met Michael het tempo opvoerde. Als ik maar weer als eerste het kerkepad kon opdraaien, scheelt dat heel wat kracht. Ik hoef dan geen rekening te houden met wat er voor mij loopt. Ik ging als eerste het pad op, en sloeg gelijk een gat. Dit pad is zo'n 200meter lang, en met het pad uit te gaan kwam Michael weer terug bij mij te lopen en ging mij ook voorbij. Nu was het puur een kwestie van wilskracht, op karakter lopen is anders niet mijn sterkste kant. Maar nu toegeven, dat wil ik ook niet. Ik kon aanhaken, maar het ging nu wel een beetje erg hard. Die vent had dan ook hetzelfde postuur als een welbekende 'Steense Roadrat', maar die kan ik ook verslaan in een sprint. Dus met dat in gedachte, bedankt Patrick, vond ik de moed om diep, heeeel diep te gaan. Voorbij het bejaardentehuis, en dan is er nog één enkele bocht met 150meter verder de finish. De bocht door en ik zet aan, en ga door zonder antwoord te krijgen. Ik neem geen risico, en versnel nog wat, het kan nog. Nog enkele 10tallen meter voor de finish kijk ik even achterom, niemand te zien. Met nog acht seconden verschil kom ik als vierde binnen op nummer vijf. Een top vijf met mij zelf erin had ik niet verwacht in deze wedstrijd. Nu moet ik wel reëel zijn, want het deelnemersveld was dit jaar met minder sterke lopers bezet. Aan de andere kant ben ik wel geweldig tevreden dat ik deze tijd had gelopen in toch wel lastige omstandigheden, een week na een nog veel lastigere halve marathon.
De wedstrijden zijn hiermee voorlopig afgelopen, de eerstvolgende word de halve marathon in Sluis op 15 maart. Ook heb ik ingeschreven voor de Antwerp 10M. in april. In maart schrijf ik me weer in voor de 20km van Brussel, uiteraard. Verder zie ik wel wat er voor mijn wielen komt.
De zware trainingweken melden zich weer!!