maandag 2 februari 2009

Zoveel moeite

Jaaa, wat moet ik er van zeggen. We zijn gestart om 11h30 en 1 uur en 19 minuten en een kleine 20 seconden was ik weer terug waar we waren gestart. Is het dan niet beter om dan gewoon te blijven staan? Nee, daarvoor was het veels en veel te koud. Dan maar liever in beweging blijven.
Dus 21km voor de boeg. In weersomstandigheden die in februari uiteraard normaal zijn. Een harde, koude oostenwind (5bft) die een gevoeltemperatuur veroorzaakte van onder het vriespunt. Ik stond vooraan bij de start en natuurlijk ging het gelijk al zeer hard. Dit omdat de deelnemers op de 5km gelijk starten met de halve. Het is dan wel wat lastig te bepalen wie er voor de korte pijn kiest. In tegenstelling tot vorige editie ging ik niet mee met de kopgroep. Bij het warmlopen vond ik mezelf niet echt soepel lopen, dat het er niet in zat deze dag. Daarmee kwam ik al vroeg in de wedstrijd alleen te lopen. Ik kon aansluiten bij twee afvallers van de kop, deelnemers van de 5k. Deze lopers moesten dan ook weer lossen van mij, maar had ondertussen wel Wim Sparrentak in het vizier. Hij was ook meegegaan met de top, maar had ze moeten laten gaan. Vóór de passage van de eerste 5km liepen we samen met nog een derde loper, om ons zo richting strand te begeven. Deze 5km hadden we gelopen op en rond de 17'30". Nog niet zo onaardig, eigenlijk. Maar toen het strand, dat was andere koek. Direct die harde, snijdende wind in het gezicht. Het tempo viel. Maar we liepen met drie, dus als ieder op zijn beurt eens de kop deed, valt het wel te overzien. Mooi niet, dus. Ja, Wim en ik zelf deden elkaar afwisselen. Maar de derde man bedankte voor de eer. Wat moet je daar nou mee? Ik had geen behoefte aan een discussie, het lopen over het strand, tussen paalhoofden manoeuvreren en doorheen het water springen kostten al genoeg energie.
De route was wel wat aangepast, we gingen iets eerder weer de duinen in. Hoewel duinen, hier begonnen de duinen over te gaan in de zeedijk die een stuk vlakker ligt. Dat is wel een voordeel. Maar nog altijd die tegenwind, die hier boven op de dijk wat in kracht toenam. Blij dat ik het parcours goed ken, zodat ik wist dat een nog een heel end is naar de beruchte zandbak met daarna direct het keerpunt. 10km punt ondertussen gepasseerd in 38'30", daaromtrend. Ging toch nog redelijk, als de aanduidingen juist zijn tenminste. Die hele lange bocht over de zeedijk, met op het einde weer die helling over het duin om weer eens fijn over het strand te kuieren. Ditmaal duurde het strand niet zolang, maar we kregen nu wel eerst die opgewaaide hopen zand te verwerken voordat we mochten keren naar Cadzand. Toch viel deze hindernis veel mee, we liepen deze ook anders dan andere jaren. Er lag nu een pad dichter tegen de zeedijk aan die veel minder hobbelig was. Een meevallertje. Dan terug over de zeedijk en de duinen. De wetenschap dat het nu gedaan was met lopen over het strand deed veel goed. Ook nog de wind in de rug en in de verte ontdek je de contouren van Cadzand-bad. Wim ging er tegenaan met in zijn kielzog de derde voor ons onbekende man. Ik volgde op zo'n 15 meter, ik moest even lossen omdat m'n meisje bij het keerpunt stond om mij van nieuwe energie te voorzien in de vorm van gel die zonder water goed in te nemen is, merk Wcup, energy drink. Handige kleine verpakking, zoals ze die bij de Kustmarathon aangaven. Of het helpt weet ik niet, maar baad het niet, mij schaad het niet. K'heb er toch geen last van. Ik kon vlug weer aansluiten en het ging hard. Man drie moest eraf. Blijkbaar had hij toch alles gegeven op het strand om überhaupt in ons spoor te blijven. Daar kan ik vrede mee hebben. Tot aan Cadzand hebben Wim en ik zij aan zij gelopen, voor mijn gevoel wel wat hard om dit te blijven volhouden. Ik heb geen tijden gemeten, helaas. Maar als ik moet schatten, onze snelheid lag dik boven 17 per uur. We hadden anders ook niet onder de 1h20 kunnen finishen. Onderweg was het ons duidelijk gemaakt dat we op plaats 8 en 9 liepen. Bij de eerste 10, dan ben ik al dik tevreden. Nu kon ik nog achtste worden, als ik niet toegaf op Wim. Maar Wim bleef zeer hard gaan, maar als ik nú los, op 2km van de finish, dan heb ik een baal-avond en week. Ik ken mezelf wel, ondertussen. Dat was ook de reden om door te gaan. Bij het opdraaien van de boulevard, weer die harde wind tegen. Wim liep een meter of twee vooruit. Wat moet ik doen, kan ik nog wel sprinten? Ik weet het niet, de kou had ook zijn tol al geëist. Alles liep al wat strammer. Ik ben gegaan, op 100 meter van de finish. Ik ging Wim voorbij, en hij had geen antwoord. NU is het blijven doorgaan, aan blijven zetten. Ik kijk even naar achter en Wim zit al op enige meters. Dit kan niet meer misgaan. het is voor mij. De streep, ik ben opgelucht en houd in. Wim zet aan en op de streep loopt hij naast mij. Stommeling die ik ben, de strijd is pas gestreden voorbij de streep, niet 5 meter ervoor. Leer ik het dan nooit? Heb ik in het verleden al eerder meegemaakt. Wim en ik zijn er niet over uit wie nu... Maakt ook niet veel uit, eigenlijk. De eerste bij de 35+ was toch al binnen. We zijn allebei geen Zeeuws kampioen, want daar ging het om in deze wedstrijd. Laat het maar over aan de jury. Men kwam er ook niet uit en beslisten een gedeelde tweede plaats bij de 35+. Tevreden met deze beslissing, tevreden met mijn tijd, tevreden met mijn rangschikking. Samen gevat, een zeer geslaagde wedstrijd.

1 opmerking:

  1. Een dergelijk pittig parkoers onder dito omstandigheden ligt jou wel. Begin oktober mag je je in een nog grotere zandbak uitleven!

    BeantwoordenVerwijderen