Dat valt me zó tegen...part II

Omdat ik er zo de balen van had, maar Carla vond dat ik toch verslag uit had te brengen over mijn falen tijdens de 7-Heuvelen.

Mijn trainingen, speciaal gericht om de 15km in een supertijd te verlopen, verliepen de laatste weken als een speer. Niks was te zwaar, te snel, te veel, te moeilijk. Daarom had ik zeker goede hoop een mooie tijd te kunnen neerzetten. De laatste test, de loop op Heikant gaf me nog extra moed. Toch had ik me op de dag zelf beloofd om dan op zijn minst 52'30'' te lopen om het volgende jaar ook weer in het snelle vak te mogen starten. Deze tijd moet ik lopen als 40 plusser om aan de selectie te mogen deelnemen. Aangezien het een mooie dag werd, wel wat fris met 6 graden, maar weinig wind en volop zon, kon dat geen probleem zijn. Helaas kwam ik toch wat laat in mijn vak, en stond samen met Sjaak Luteyn zowat in de laatste rij. Niet dat er zoveel mensen voor ons stonden, maar ik voorzag toch wel wat start problemen. Dat bleek ook dan wel, ik kon niet snel genoeg naar mijn zin mijn tempo maken toen we vertrokken waren. Ik moest dan ook behoorlijk zoeken naar doorgangen. 'Waarom staan zij wel zover vooraan, als ze toch in dit tempo lopen?', dacht ik bij mezelf. Ik had zo'n 400 snelle meters verspeeld met dit gedoe. De eerste kilometer, in 3'20''. Dat bedoel ik dus, een te langzame start. Ik hou er nu eenmaal van om er met veel geweld in te vliegen. Ik heb bij vorige wedstrijden al veel ruiger geopend, in Breda voor de 10km in 3'02''. En daar ging de rest van de wedstrijd dan heel soepel. Een tempo van 3'20'' blijf ik ook niet lopen, maar gelijk even goed wakker worden doet me toch goed.

Ik zag wel tegenop de eerste 5km, die zijn me nooit goed afgegaan op dit parcours. Maar dat wou ik nu wel beter aanpakken en rond de 17 minuten hier passeren. Aangezien mijn gelopen tijd al de 14 minuten was gepasseerd bij het 4km punt, wist ik dat dat niet meer haalbaar was. Ik liep nu ruim boven de 3'30'' de kilometer. Kilometer 5 in 17'45'', en ik kon niet sneller. Toch liep ik wel gemakkelijk, had geen problemen. Ik was wel blij na 5500 meter eindelijk weer eens vlakke weg tegen te komen, om daarna de heuvels te kunnen beklimmen. Ik hoopte op deze hellingen nog wat goed te maken en liep de volgende 5km in 17'43'', 10km in 35'28''. Dat komt goed, de laatste kilometers gaan omlaag dus kan ik meer snelheid maken. Dit gebeurde dus niet, dat had ik al in de smiezen toen ik het 13km punt passeerde. Ik zou dan 3'10'' per kilometer moeten lopen om op tijd binnen te zijn. Dit was niet meer te doen voor mij, ik wou dan ook niks meer forceren. Dus in een voor mij moeilijk te verteren eindtijd van 52'51'' kwam ik binnen. Dit had wel seconden sneller gekund, maar waarom zou ik nog de moeite hebben gedaan?

Om me te mogen klasseren om volgend jaar weer op dezelfde plaats te starten moet ik nu elders een scherpe tijd neerzetten op een officiële wedstrijd. Dat zou dan, of een 10km in 33'10'', 15km in 52'30'' of een halve marathon in 1h15'10'' moeten zijn. Dat word een lastige opgave waarbij die 10km al afvalt, dat haal ik nooit! Toch zou dit verhoudinggewijs moeten kunnen, hoe komt men anders aan deze limiettijden?

Wat nou de reden was van deze tegenvallende race? Ik liep lekker, was helemaal niet kapot bij de finish, maar kon ook niet genoeg snelheid maken. De afgelopen week ben ik een paar dagen niet lekker geweest, heb nog een dag in bed doorgebracht. Maar of dat de reden was, laat ik maar aannemen van wel, want dan heb ik nog wat hoop dat het later wel gaat lukken...

Dat ik achteraf gezien toch de snelste afgevaardigde uit Zeeland was, maakte voor mij heel wat goed. Ik had toch serieuze lopers achter mij weten te houden.

Als ik zelf terug lees wat ik heb geschreven over deze wedstrijd komt dit over als een hoop geklaag en gezeur. Maar mijn mening verandert niet, ik heb hard getraind om resultaat te boeken. En die resultaten wil ik achteraf terug zien. Ik loop geen wedstrijd om mee te lopen, ik loop om te presteren.