zondag 16 september 2012

Lopen, lopen en nog eens...

Alsof ik er geen genoeg van kan krijgen. Een klein beetje er een tik van hebben. Hoe zou je het anders moeten uitleggen om telkens weer kilometers te verslinden zonder gebruik van hulpmiddelen. En als dit nou nog eens op geëffend terrein zou plaats vinden. Maar nee, tegen mijn principes in, die bestaan uit onder andere om mijn trainingen niet moeilijker te maken dan nodig is. Een duurloop van 32 kilometer, het moet gebeuren vanwege mijn inschrijving op het langere werk. Een duurloop van zulks omvang, die ik het liefst licht helling af met de wind in de rug zou uitvoeren op een biljarttafel gelijkende ondergrond, dát is ideaal in mijn ogen. Tóch...had ik het onwijze besluit genomen om dit om 9 uur op een zaterdagochtend vanaf Neeltje-Jans, met eind bestemming Zoutelande, die 32 kilometer vol te maken. Natuurlijk, met tegenwind, maar weliswaar een aangename temperatuur en redelijk wat zon onderweg die de tocht wat dragelijker maakten. Ik was niet alleen op het idee gekomen, er werd immers het een en ander georganiseerd met ook verschillende drinkposten onderweg. Dus naast dit feit had ik ook nog mijn persoonlijke verzorging voor onderweg. Carla mag ook delen in mijn plezier voor dag en dauw op te staan om kilometers verder een stukje te hobbelen met uitzicht op het eind van de wereld. Ik moet haar hiervoor bedanken voor de steun die ik in deze (zwaarste) trainingsdagen mag ontvangen. Aan de andere kant, zij was het die me heeft overgehaald om de start te wagen in Nederlands zwaarste 42km, dus...
Nou, het was wel eens goed de route te verkennen. Ik had af en toe het idee verkeerd te lopen. Ik kon me hele stukken van de route niet herinneren. Had ik ook het nadeel niemand vóór me te hebben, ik was stellig van plan om de kilometers in 4'21" te lopen. Niemand volgde mijn voorbeeld, wat ik op zich niet zo'n probleem vind. Ik ben nu eenmaal geen gezelschapsmens tijdens het lopen, ik zeg liever geen woord bij deze bezigheid. Ook als Carla mee fietst zijn er hele lange stiltes te bespeuren. Dat is nu eenmaal zo, ik neem liever de omgeving in mij op. Nu kon het nog, over 3 weken zal ik minder oog voor de (overigens schitterende) omgeving hebben. Blijkbaar was dit al in de start van de training opgevallen: Bij de eerste drinkpost ving Carla, die me daar ook opwachtte, een gesprek tussen twee mensen die de lopers daar begeleiden. Er was een al wat oudere(!!!) man in een blauw shirt (totaal irrelevant, by the way) die er al direct vandoor ging in een redelijk tempo (14 in het uur), zonder ook maar iets van drinken of een drinkgordel (klopt, ik verafschuw extra gewicht en geklots aan  mijn lijf), die vast niet wist wát er nog aan zat te komen betreffende de zwaarte van deze enkele voetreis. Duidelijk, ik was die oudere man. Weliswaar op het moment van dit schrijven 9 dagen verwijderd van 45 herfsten (geen lentes, ik ben geen wijf!), maar om me nou al gelijk een ouwe zak te noemen!!
Feit was, ik was lekker op dreef. Ik wist ook wel dat dit tempo wel zou getemperd worden bij het bereiken van het strand, althans, bij het belopen van het strand. Maar zolang ik mijn gewenste tempo kon handhaven, ga ik hiermee door. Het strand viel inderdaad wat tegen, er stond een redelijke wind en af en toe was het zand ook niet overal even hard. Toch eenmaal dit gepasseerd kon ik weer redelijk in het gareel geraken en zat ik al snel in een gemiddelde van 4'23'' per km, ondanks het op en neer gedein rond Domburg. Voordat ik de trappen voorbij West-Kapelle had bereikt zat ik weer netjes op schema. Ik had mezelf 5 minuten extra gegeven op dit parcours om de route af te lopen. Dat was wel nodig, de trappen op gingen wel goed. Maar ik bemerkte dat te trappen áf een stuk lastiger te doen is, voorzichtigheid was geboden. De laatste hellingen waren goed te doen, ik voelde me nog altijd goed. Uiteindelijk Zoutelande binnengelopen met 32820 meter op de teller. Op het 32 kilometerpunt heb ik 2h21'31'' gemeten, waar in mijn schema 2h19 voor stond. Valt me al bij al niet tegen, een mooie zaterdagochtend vulling.

Zondag, normaal een training van 4x 2000m in stevig tempo. Of ik kon naar Cadzand- bad rijden om daar Dwars door de Zwingeul te gaan. Het werd het laatste, dus weer op tijd vertrekken om dan om 10h30 te starten. Een totaal nieuwe ronde, waarbij er 4x door dezelfde geul geploeterd moest worden. De eerste doorsteek was wel te doen, de tweede leek de bodem meer uit drijfzand te bestaan. Ik vraag me af of iedereen wel overeind is kunnen blijven. Ik liep wel lekker mee, nadat ik na de warming-up had besloten een gooi te doen voor de winst. Op vierde positie kwam ik de eerste geul uitgelopen, waarbij Theo Rabout al een lichte voorsprong op ons had opgebouwd. Ik nam geen risico, en kreeg het voor elkaar al snel aansluiting te krijgen bij Theo. Daarna eventjes veel los zand waarbij het tempo temperde. Het ging me heel gemakkelijk af, en zag geen problemen voor de rest van de wedstrijd. Had het beter niet gedacht, want al snel sloeg het noodlot toe. Mijn linkerveter was totaal los geraakt en ik dreigde mijn schoen te verliezen. dat ik hiermee niet kan doorlopen, daarbij hoef ik geen tekeninkske te maken, hé.
'Ik moet stoppen, Theo, mijn schoen loopt ernaast".
'Ik wacht wel even', antwoorde Theo.
Heel sympathiek, maar ik verwachtte niet dat de rest van het deelnemersveld even begaan was met mijn lot.
'Natuurlijk niet, Theo, dóórgaan, niet wachten', en ik stapte uit. Dán valt het op hoelang je erover doet om een stomme veter vast te maken, veel te lang op dat moment. Het was wel even een moment van rust, ik kon hierna wel behoorlijk vlammen waarbij ik binnen een kilometer weer op de derde plaats liep na Erik Cappon te zijn gepasseerd. Nu was er nog een Belgische deelnemer die ik ook nog op het strand kon voorbij gaan. Toen was het jacht op de eerste plaats, Theo had nog wel wat ingehouden gelopen op het strand, maar ik lag te ver achter om snel weer aansluiting te krijgen. Trouwens, het gaat toch ook om de eerste plaats, moet ik mijn veters maar beter vastzetten. Toch begon ik weer wat zicht te krijgen op de winst, in de duinen (waar het lopen loeizwaar was, als je al van hardlopen kon spreken) kon ik Theo redelijk naderen. Maar alle kans was verkeken toen ik nog twee loszandhellingen moest nemen en Theo ondertussen alweer het strand had bereikt. Het gat tussen ons werd daarbij zo groot, dat ik geen kans meer zag op deze laatste kleine kilometer nog enigszins een kans te maken deze loop winnend te beëindigen. Dus 21 seconden achter Theo kwam ik in 32'10'' binnen, op een afstand van 7250 meter. De gelopen tijd over deze afstand getuigd van een niet al te snelle wedstrijd. Maar noem het maar meer een overlevingstocht of een krachttraining dan een hardloopwedstrijd. Een van de paden daar heet niet voor niets het 'Dodemanspad'. Zoals elk jaar, ondanks de vernieuwde ronde, vroeg ik me nu onderweg meerdere malen ook weer af; 'waarom?????'

1 opmerking:

  1. Wat een mooie trainingen en wedstrijden heb jij achter de rug! Volgens mij ben je helemaal klaar voor het langere werk. Via deze weg veel succes gewenst met de laatste loodjes en zet hem op daar aan de overkant!

    BeantwoordenVerwijderen