Wedstrijd en genieten..

Deze twee woorden liggen tegenwoordig onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het zal best dat er genoten word tijdens het lopen van een wedstrijd. Daarintegen heb ik geen behoefte te genieten onder het lopen van een wedstrijd. Verkondigde ik overigens nog geen week geleden liever te lopen in 'open' omstandigheden in plaats van tussen de bomen te laveren, kon ik tijdens de Kustloop mijn hart ophalen bij de ruime vergezichten over land en zee.
Niet dus, tijdens de eerste kronkelige kilometers van de route heb ik wel af en toe een blik opzij geworpen om de bonte stoet deelnemers gade te slaan. Omdat veel lopers het uitgereikte Kustloop fluorshirt hadden aangetrokken, leverde dit een niet te missen bont geheel in het duinlandschap. Daarna was het voor mij concentreren op de loop, op de lopers voor mij en natuurlijk hetgene wat er achter me gebeurde.
Na een veel te bescheiden, dus té langzame, eerste 5 kilometer waar ik zo'n 18 minuten over deed, kwam ik helaas solo op het strand te lopen waar de tegenwind natuurlijk vrij spel had. Ik had dit al dom uitgespeeld, maar ik ga er van uit dat ik nog niet in staat ben bij een halve marathon een flitsende start te maken. Hoewel daarvoor alles meezat, de wind mee en een mooie rechte verharde baan om flink door te zetten.
Goed, ik liep dus alleen te worstelen door het zand. En strandlopen is niet wat mij zo ligt. Ik zag ook dat er verschillende richtingen werden gekozen maar liet me leiden door wat mezelf de beste weg leek. Omdat het strand heel breed lag, was het moeilijk beslissen wat de juiste beslissing zou zijn. Soms was het verstandiger het toch wat mullere zand op te zoeken omdat je anders wel heel ver zou moeten omlopen. Ik deed het zo slecht nog niet, het duurde even maar kon toch aansluiting krijgen bij de kopgroep van zo'n man of zes. Ik hoopte even op adem te kunnen komen, maar nét op dat moment lag het strand er wel heel verschrikkelijk bij. Vol knippen en slagen, om van de ene bult naar de andere te moeten springen. En dat was er bij mij teveel aan. Ik moest helaas gelijk weer lossen en zou de overige kilometers weer helemaal alleen te lopen hebben. Vanaf kilometer vier liep ik nu al zielig alleen, nadat ik daar ook Ronnie Duinkerken had moet laten gaan. Maar nu komen die solokilometertrainingen misschien wel van pas, ik ben nu eenmaal gewend mijn duurlopen alleen te doen. Oké, ik word begeleid door Carla op de fiets, maar ik loop dan ook bewust niet uit de wind. Ik had in de gaten dat ook Rik Wolswinkel de kop had moeten laten gaan en ik bemerkte dat ik aan het inlopen was. Helaas lukte dat niet op het strand, en ik wist dat ik op het harde niet in staat zou zijn het gat te dichten. Ondertussen had ik allang niet meer in de gaten wat er achter me gebeurde, ik had alleen op te letten hoe te lopen op het strand. Ook eenmaal het strand af was het opletten de goede weg te nemen. Gelukkig stonden bij elk cruciaal punt verkeersregelaars de weg aan te geven, het zou anders nog zijn tegengevallen de juiste weg te nemen. Ik bleef zicht houden op Rik, hij liep niet uit, ik kwam niet dichter. Ik moest nu toch ook wel letten op de opkomst achter me. Ik werd op een bepaald punt aangemoedigd door toeschouwers, maar niet lang nadat ik hier gepasseerd was klonken weer de aanmoedigingen tot mij door. 'Dju', dacht ik 'd'r komt'r wel enen heel dicht bij'. Ik zette maar wat aan, heel ver kon het toch niet meer zijn. Ondertussen waren mijn kilometertijden ook drastisch gedaald, van kilometertijden van zelfs 4'20'' op het strand liep ik nu weer onder de 3'45''. En nog altijd liep ik redelijk, hoewel dat gestuntel op het strand wel zijn sporen heeft achtergelaten. Ik merkte gewoon dat ik niet liep als anders, het voelde nogal houterig aan. Daarom dat ik nooit op het strand of teveel hellingen zal trainen, ik heb nooit het nut hiervan ingezien en besef nu des te meer dat dit niet ten goede komt om een ontspannen loopstijl te ontwikkelen. Want zeg nu eerlijk, hoe dikwijls worden er wedstrijden georganiseerd waarbij er veelvuldig op het strand word gelopen. De wedstrijden die ik verkies gaan hoofdzakelijk over de weg, en als er af en toe een helling in zit dan krijg ik die ook wel afgelegd. Dit even terzijde.
Nu, ik werd dus achtervolgd. Niet dat dit me verbaasde, met 6 man voor me en 551 man/vrouw achter me was die kans reëel. Maar ik was er verre van gediend dat die achtervolging té dicht van mij plaats vond. Had geen idee wie het was, in eerste instantie dacht ik dat het Alwin Vermeulen was. Een tijdje later controleerde ik het verschil met mijn aanvaller en had in de smiezen dat het Ronnie Duinkerken moest zijn. Ik wist dat Ronnie het er niet bij zou laten zitten en zou proberen me te achterhalen. Ik kon mijn tempo houden, tot mijn eigen verrassing ging het me allemaal wat gemakkelijker af dan wat ik had verwacht. Na de aanduiding van de laatste kilometer (die overigens op mijn Garmin al eerder was aangegeven), kon ik toch altijd nog wat extra aangeven. Zeker bij het idee waar ik mij thuis zou bevinden op een kilometer afstand van mijn deur. Er komt ook nog meer publiek bij kijken, wat mij vleugels heeft. Ik hoef niet meer te sprinten, mijn 7de plaats vasthoudend kom ik binnen in 1h20'35''. Wel een helaas, onder de 1h20 zou leuk geweest zijn. Ik verwijt het die té langzame eerste 5km van dit falen. Dat moet de volgende keer beter.
Natuurlijk moet er iets te zeiken zijn, zou ík het anders geschreven hebben?
Slotconclusie; vanzelfsprekend ben ik tevreden, met een 7de plaats in dit veld. Met het idee nog niet helemaal in vorm te zijn maar dan toch dit te bereiken, dán pas...ja dan kan het genieten voor mij beginnen...dat blijkt dan ook uit het feit dat het al tegen zessen liep voordat ik Vrouwenpolder verliet (de start was om 12 uur). Als enige vastelander tussen de eilandbewoners voelde ik me daar prima thuis, de volgende stop daar...het eerste weekend van oktober....Zoutelande...met hopelijk een goede afloop voor me...