maandag 6 oktober 2008

Eerst ervaren...

Alvorens te oordelen. Het is geen reden om daarvoor alleen 42,2km te hardlopen, maar omdat ik altijd van mening was dat een marathon niks voor mij is moest ik dit toch eerst aan den lijve ondervinden. Misschien was ik wel abuis. Let wel, ik ging dit niet tegen mijn zin uitvoeren, ik keek er wel naar uit.
De nacht voor de marathon geslapen als een blok, hiervoor vreesde ik dat dit anders zou lopen. Dat zegt al iets over mijn gestel, ik was er schijnbaar nogal gerust op op een goede afloop. Relaxed op tijd vertrokken, want tegenwoordig hebben we in het oosten van Zeeuws-Vlaanderen te maken met het fenomeen 'brug open of brug dicht' als we richting westen of naar de Westerschelde tunnel afreizen. Met de brug open ben je al vlug 20 minuten verder voordat je weer kan rijden. Dit heeft allemaal te maken met de werkzaamheden bij de sluizen van Terneuzen. Viel mee, we konden vlot door en waren rond 10 uur bij het sportpark in Burgh. Roadrat Patrick was er ook al en al vlug voegden zich al meer bekenden en deelnemers bij ons aan tafel. Het werd gewoon een gezellige boel met de nodige flauwekul om de tijd te doden. Witte Keniaan Tom was zijn haas nu al kwijt, maar bleek achteraf ook heel goed zonder te kunnen. Tom achtte het schijnbaar wel nodig om één van zijn voorbereidende rituelen aan ons kenbaar te maken, maar deze informatie was voor de toehoorders alles behalve gewenst. Het had te maken met een grote pot vaseline en genitaliën. Ik moet er verder geen tekeninkske bij maken, zeker? Waarschijnlijk zijn deze waanbeelden voor langere tijd onuitwisbaar vastgelegd op de harde schijf. Zat er maar een knop 'document bewaren?' 'Nee'. Maar de tijd vloog wel voorbij, en het uur 'Zero' naderde al snel. Voor de start wat ingelopen samen met Patrick en de tactiek wat besproken. Ik maakte mij niet druk over wat komen gaat, ik kan anders wel de zenuwen hebben voor een wedstrijd. De te lopen afstand had er wel mee te maken, neem ik aan.
Om 12 uur gestart en ik was vooraan mee. Maar na een paar kilometer wist ik dat dit te hard ging, ik besloot op de groep te wachten die volgde om hierbij aan te sluiten. Geen idee van kilometers, maar de drankposten zouden om de vijf kilometer staan. Evengoed niet op de tijd gelet bij het passeren, het was belangrijker om de drank aan te nemen op dat moment. Alleen op km 15 op de tijd gelet, we passeerden hier in 1h02. Zo snel had ik niet gepland, maar vooruit, zolang het goed gaat. Opvallend weinig last van de wind op de peilerdam, we liepen ook in een goede groep. We losten elkaar op tijd af om kop te doen. Bij de 20ste kilometer ofzo gingen we het strand op. Geen beschutting meer dan alleen de man die voor je loopt, terwijl het strand er ook slecht bij lag. Hier lag ook de doorkomst op de halve marathon, maar van de waterkant moest je weer richting de duinen om door de registratiepoort gecontroleerd te worden. In 1h26 waren we halfweg. Wat ik vreesde gebeurde ook bij het verlaten van het strand, de hele groep viel uit elkaar en was het ieder voor zich. Ik deed het hier even rustig aan om de vochtvoorraad op pijl te brengen. Carla stond ook hier weer mooi op tijd om me van sportdrank te voorzien, zoals ook in de gehele wedstrijd is gebeurd. Ze heeft me geweldig geholpen. Nu begon wel het zwaarste deel van de wedstrijd op een parcours dat me eigenlijk wel goed bevalt, heuvels en hellingen. Nu had ik wel alleen te lopen, de rest liep voor me uit. De meeste liepen ook allemaal solo. Tot aan Domburg ging goed, de hoge Hill vlot genomen. Maar toen kwam die zuidwesten wind met 6 bft vol in het gezicht, en was het puur een overlevingstrijd geworden. Heb hier wel één loper van onze voormalige groep terug gepakt. Bij West-Kapelle stond Carla weer aan de kant en ik hield stil. Ik zei tegen haar, dat ik het wel had gezien, ik kap er mee. Het was meer een reden om de benen even stil te houden dat ik dat deed. Zo dicht bij de finish kon ik nu toch niet stoppen! Het deed wel goed dat ik even was gestopt, even de spanning eraf. Maar nu was de wind wel enorm heftig. Ik liep nu wel eindelijk weer op het asfalt, dat wel. Maar hier ontbrak alle beschutting tegen de wind. Als ik nu maar voorbij de tank was, zou het wel gemakkelijker gaan. Maar ik wist dat er dan op de laatste 5 km al die beruchte trappen zouden opdoemen en deze vreesde ik geweldig op dit moment. De eerste lange trap, veel publiek, een drankpost, muziek en je zult zien dat ik een paar keer struikel op die trap met al die getuigen er bij. De draai naar de trap genomen, een paar diepe zuchten, concentreren op de treden en daar ging ik. En dit ging goed!! Zeer soepel zelfs, al zeg ik het zelf. Dat heeft wel weer een fikse opkikker en vooral bovenop de trap waar Zoutelande, weliswaar nog ver weg, in zicht kwam. In ieder geval de hoogwerker met al die vlaggen was in beeld. Geprobeerd om zo soepel mogelijk deze duinen te nemen, vooral afwaarts omdat ik wel al wat strubbelingen in de spieren bemerkte. Toch ging dit allemaal nog redelijk. Nog een drankpost op de duinen, even halt gehouden om fatsoenlijk te kunnen drinken. Hier konden ze mij vertellen dat ik op de 13de plaats lag. Dit had ik niet verwacht, dit ging wel heel goed. Ik had wel op dit gedeelte nog een loper ingehaald die richting Zoutelande wandelde. Als dat nu nog een paar keer zou gebeuren, misschien in de top tien, fantaseerde ik. Het einde van deze duinenreeks, waar Carla nog eens gestopt was voor de zekerheid (de schat) was sneller bereikt dan ik hoopte. Het strand waar ik weer vlak kon lopen. Wat kan er nog mis gaan. Die stomme paalhoofden, het passeren van deze dingen is op dit moment net wat teveel. Een doorgang vinden waar ik tussen pas, en dat ging gelukkig redelijk. Tot bij de laatste rij, hier sloeg het noodlot toe. Bij deze palen stond wat meer water en ik probeerde met mijn stomme kop om hierover heen te springen. Met kramp in de hamstring tot gevolg. Nauwelijks nog een kilometer af te leggen en ik stond muurvast. Hier eindigde voor mij de marathon. Ondertussen gepasseerd te worden door Sjaak Brouwer en Marco Ottjes en nog een andere voor mij onbekende loper kon ik niks meer doen. Twee tot drie minuten had ik verspeeld tot ik opgelucht de strijd weer kon hervatten, maar het was al te laat. Ik kon deze jongens niet meer achterhalen. Dat ik hiermee 16de was vond ik niet erg, was toch nog goed voor een debuut op een marathon. En Marco gun ik een goede notering, maar wel ná mij. Dit deed nog meer pijn dan die kramp. Na die drie minuten rust was ik wel fit genoeg om zeker nog zo'n 16/17 per uur te lopen op dit laatste stuk, dus kon ik ogenschijnlijk zeer fit en soepel finishen. Ik had wel mijn derde plaats bij de 40+ verspeeld met die stomme kramp, deze was nu voor Sjaak Brouwer die mij op het laatste passeerde. Dat was balen, op een debuut een podiumplaats verspelen!!! Na gemasseerd te zijn. nog wat blijven rondhangen in het dorp, vol zelfverwijdt. Hoe kon ik zo stom doen, niemand vlak achter mij, op een paar honderd meter van het einde nog zo'n risico nemen. Op weg naar huis was ik stil, zeer stil en erg klein. Waarom, en als... spookte door mijn hoofd. Had deze marathon mij toch goed in zijn greep. Ik had ook geen podiumplaats verwacht maar dan zo dichtbij...
Thuisgekomen de site geraadpleegd van de marathon, want ik wou wel weten hoe de uitslag was van de eerste 10. Deze zouden toch wel vermeld staan. Tot mijn verrassing stond al de gehele uitslag vermeld, klasse. Ik had daarmee al vlug ontdekt dat ik niet de meest ondankbare plaats (4de) had behaald, maar wel Sjaak. Sorry Sjaak, maar een gniffel kon ik niet onderdrukken. Voor mij een opluchting, voor jou een teleurstelling. Maar wel een troost Sjaak, degene die er stonden waren toch een klasse te hoog voor ons.
Conclusie: Ik blijf bij mijn standpunt, het is nu maandag, twee dagen na de marathon. Ik voel me fit en ga vandaag nog een stukje lopen, zo'n kilometer of 6. Daarom kan ik nu gerust vaststellen dat het lopen van een marathon niet aan mij is besteed. Het duurde mij te lang, heb er ook niet van genoten. En dat vind ik wel heel belangrijk. Ik ben wel tevreden met mijn prestatie, zonder die stommiteit houd ik op 3h3'30". Ik zie deze tijd niet als een p.r. of zo. Alleen als kennisgeving. Op een gewone marathon kan het wel sneller, dat geloof ik wel. Maar ik houd het in het vervolg op max. een halve marathon. Als ik dat nog eens kan met een gemiddelde van 17 per uur, daar geniet ik dan van.
Verder niks dan lof voor de organisatie en vrijwilligers die de barre weersomstandigheden moesten trotseren. Volgende keer ben ik weer aanwezig.......als toeschouwer.

6 opmerkingen:

  1. Hoi Edwin,

    hoe is het nu met de stijfheid? Een weekje rustig aan doen en dan weer lekker jouw favoriete afstanden lopen, niet meer van die ellenlange duurlopen en weer wat interval. Geniet ervan!

    Marcel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Edwin wat ben je een (h)eerlijk persoon, je schijven naar een verhaal is zo intens boeiend, maar een marathon is vallen en opstaan, wees fier op je prestatie!!
    nogmaals een hele dikke proficiat Edwin!!

    groetjes
    william

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben heus wel fier op mijn prestatie hoor, William. Dat moet ik nog even melden. Valt wel mee met de stijfheid, Marcel. Ik heb opdracht gehad nog even te wachten met hardlopen. De spieren zijn nu nog teveel beschadigd om te belasten (haarscheurtjes).

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vindt het nog steeds een geweldig debuut hoor Edwin. Mooi verhaal ook weer. Maar ik vrees ook dat het bij deze ene keer blijft, jammer genoeg. Maar uiteraard wel met respect voor zo'n gedurfde beslissing. Het is toch niet zo dat jij je roots op "De Snis" hebt of zo hè? Nogmaals proficiat, klasse!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Haha, overigens was die pot niet zo groot als ik hem omschreef hoor!
    Edwin, echt een knap debuut! Zeker omdat jij je voorbereiding in je eentje doet. Daardoor is volgens mij zo'n voorbereiding in meerdere opzichten niet altijd even makkelijk. Wel zuur om zo kort voor de finish kramp te krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Gefeliciteerd, een zeer knappe prestatie! Het is natuurlijk balen dat je een verkeerde inschatting hebt gemaakt bij het nemen van die vervelende hindernis. Je geeft zelf aan dat er anders een podiumplaats in had gezeten, en dat je eigenlijk geen genoegen neemt met de plaats die je nu hebt behaald. Het is een kwestie van tijd om dit te verwerken, maar ik weet bijna zeker dat je nog eens een poging gaat doen om af te rekenen met je concurenten die je nu voor moest laten gaan.
    De spierpijn en stijfheid zijn snel genoeg vergeten, maar het ongenoegen gaat pas over na een tweede kans die jij vast niet kan/mag laten liggen. We blijven je volgen.

    Groet,
    Stanny.

    BeantwoordenVerwijderen