Zaterdag 6 oktober...

De dag dat de Zeeland Marathon voor mij op een mislukking uitdraaide. Diezelfde avond nog, Carla vond het wel een idee om dan in Etten- Leur van start te gaan. Ik voelde daar wel wat voor, mits de omstandigheden die dag redelijk zijn. Ik bedoel, ik heb geen behoefte in een storm of ander lelijk weer 42 km te lopen rennen. Daarom geen gebruik gemaakt van de voorinschrijving, op de dag zelf kan daar ook ingeschreven worden. In de tussen tijd had ik niet stil gezeten, had dezelfde week na de Z.M. nog 20 km gelopen in stevig tempo, het weekend daarop 30km in 2h10.
 Nou, met het weer zat het deze dag wel goed, nauwelijks wind maar wel een beetje fris. Ik had er zin in, ik zou met meer verstand en ingehouden tempo deze marathon beginnen. Carla fietste mee voor verzorging onderweg. Ik liep samen in een groep van 4 man, waarbij ook Pieter Ackerman er een van was. Tegen Pieter had ik al eerder gelopen hier in de buurt, hij is een maatje te groot voor me. Dus vroeg ik me toch af of ik toch al niet te snel van stapel ging. Maar met rond de 4'10'' de kilometer bewoog ik me voort op voorgenomen schema. Met aansluitend de bijbehorende tussentijden op de 5, 10, 15 enz. kunnen me niet blij maken. Ik besefte nu al dat ik dit niet leuk vind, komt ook nog bij de kilometer aanduidingen aan de kant van de weg die ook golden voor de volgende ronde. Het besef hoe lang het nog duurt voordat ik weer het bord '35km' passeer, dan zinkt de moed in mijn schoenen. Kortom, na ongeveer 1h27 had ik de eerste ronde afgelegd. Ondertussen het besef dat ik nooit binnen 2h50 zou finishen maakte het me ook niet gemakkelijker. Ik moest mijn doelstelling aanpassen, binnen onder de 3 uur blijft reëel. Ach, de wind stak lichtelijk op, ik had de andere lopers moeten laten gaan en mijn tempo kelderde. Niet alleen voor mij, had ik in de lus die je loopt door het centrum door Etten- Leur de eerste vrouw zien passeren, ver voor me, nu had ik haar opeens op een paar honderd meter voor me. Zal dat het doel worden, nog voor haar te finishen? Het interesseerde mij geen donder meer, het ging me niet meer af na 30 kilometer. Ik moest nog 12 kilometer, dat vond ik al erg genoeg. Toch kwam ik dichterbij, met een tempoverschil van een slak op een teerton. Nog een goede 3 km te gaan, moest ik een kortere weg weten, ik zou deze nemen zonder uiteraard over de finish te gaan. De kortste weg is trouwens via het parcours, en ook Carla wil hier niks van horen.
En jawel, blijkbaar heb ik die stomme strandpaalhoofden niet nodig om ineens stokstijf geparkeerd te staan vanwege enorme kramp in de hamstring. Vorige week zat ik nog in de tandartsstoel om een vulling te laten vernieuwen. Geen verdoving, geen flauwekul. Op momenten werd het wel even irritant, maar dat was nog niks vergeleken met deze krampaanval. Dit nog nooit zo hevig aangevoeld. Ik wist niet dat er verschillende graden bestonden bij kramppijn. Ik kon dit niet stilzwijgend onderdrukken, iets waar ik me later wel voor schaamde. Gelukkig was ik net een verzorgingspost gepasseerd, en met koude sponzen kon ik de pijn onderdrukken. Iemand stelde voor me te laten ophalen, ik kon toch geen stap meer verzetten. Het was Carla die hier niks van wilde horen;
'Dat hoeft niet, zover is het niet meer, hij loopt 'm wel uit!'.
'Maar als het nu niet meer gaat!'.
'Het gaat nog wel, hij stopt nu niet, hij gaat over de finish!!'
Zie, ik mocht dus meer empathie verwachten van een Brabantse deerne dan van mijn eigen eega waarmee ik al 20 jaar samen ben. Jaja, nauwelijks enkele turven hoog maar het karakter van een dragonder!
Zwaar teleurgesteld kon ik uiteindelijk de weg vervolgen, waarvoor nog? Nog altijd een tijd onder de 3 uur binnen bereik, ondanks mijn stop van 3 minuten (blijkt achteraf). Volop geklaag en schuttingtaal van mijn kant, waarbij mijn vocabulaire niet verder reikte dan een woord van twee lettergrepen, waarvan de tweede lettergreep vrijelijk vertaald 'rommelig' betekend, de eerste lettergreep het vrouwelijk geslachtsorgaan in minder nette benaming*, gevolgd door een woord waarbij ik bij veelvuldig gebruik het kerkelijk gezien nooit ver zou schoppen.
Ik gaf er de brui aan, nog een kilometer, nog onder de drie uur. Ik kreeg vele aanmoedigingen om vooral dit te presteren. Ik dacht na, wil ik met deze tijd binnenkomen. Dat is nog te doen, maar ik herinnerde me dat ik ooit eens had gezien dat een runnersblad jaarlijks een lijst samen stelt van al degene die een marathon in het betreffende jaar onder de drie heeft gelopen. Wil ik nu echt in deze lijst gemeld worden als degene die het licht uit doet? Ik bedank voor deze eer, ik heb ooit al eens eerder gemeld op dit blog dat ik nog liever vóór de finish uitstap dan dat ik met een beroerde tijd word vermeld. Dus nu werd het mijn best doen níet binnen drie uur te finishen. Dat was nu niet zo moeilijk, met nog 100 meter te gaan had ik nog 12 seconden de tijd dit te halen. Ik kreeg wel veel bijval van de toeschouwers, nu duidelijk werd dat ik meer dan drie uur zou lopen. Voor de schijn maakte ik nog wat teleurgestelde gebaren, maar het maakte me allemaal niks uit. Zelfs eenmaal over de streep had ik geen euforisch gevoel ofzo, zo van 'ik heb een marathon volbracht'. Het was voor mij nu zo duidelijk dat ik dit nooit, echt nooit meer zal doen! Ik vond, en vind er geen flikker aan. Degene die dit willen doen, succes ermee. Ik baal er geeneens van dat ook dit op een mislukking is uitgelopen. Oké, 3 uur is niet verkeerd, maar ik had dat wel wat gemakkelijker willen uitvoeren. Wel viel het me op, dat het joggen wat ik op het laatst deed, me beter af ging dan het wandelen wat ik nu trachtte te doen. Ik was niet alleen, als ik zo rond me keek in het uitblaasvak liepen de meeste rond met de souplesse van een Donald Duck. Is dit nu leuk? Ik vind van niet, niet dat ik er een slecht gevoel van overhoud, maar het is niks voor mij. Ik ben blij nu terug mijn gewone trainingen en wedstrijden ga uitvoeren. Ik voel me momenteel niet slechter dan dat ik een pittige halve marathon heb gelopen, dus dat valt me mee. Ik weet zeker dat ik deze week mijn trainingen hervat. Weliswaar in een rustig tempo, maar ik heb er zin in..... 


*kutzooi, dus...