Theorie en praktijk

Dit zijn twee verschillende dingen. Dat werd wel duidelijk bij mijn laatste training. Op papier lijkt het eenvoudig uit te voeren, maar het bleek een behoorlijk zware piramide te zijn; 400, 800, 1200, 800 en 400 meter bij 17,6 en 17,7 km/h. Vooral die laatste 400 meter, maar bij deze wou ik eens mooi verzuren, dus tegen de regels in heb ik deze zo snel mogelijk afgelegd. Maar het verzuren bleef uit, kan ik nou echt niet zo diep gaan dat dit eens gebeurt? Onbewust speelde het misschien ook wel mee, dat ik weer buiten mijn boekje ging. Ik heb me voorgenomen netjes volgens het schema mijn trainingen uit te voeren. De eerste 400m in 1'20, 800m in 2'44, 1200m in 3'59, 800 in 2'41 en dan die laatste 400m dus in 1'02. Net niet onder de minuut, helaas, wel boven de 23 per uur. Dit zijn toch wel de leukste trainingen, lekker hard gaan. Jammer genoeg komen dit soort trainingen niet veel voor in mijn schema.
Ik ga deze middag een duurloop doen van 18km en daar moet ik 1u20'36" over doen. Sneller mag eigenlijk niet, hoewel dat wel relaxter loopt.

Zoals eerder vertelt, wou ik eens weten hoe de prestaties van Marcel zijn buiten de baan. De meeste hardlopers kennen Marcel als specialist op de 800 en 1500 meter, maar zijn eerste passie is toch wel de muziek. Marcel volgt daarvoor een studie in Gent aan het Koninklijk Conservatorium en dan nog niet zomaar voor het eerste het beste instrument, maar voor het bespelen van een kerkorgel. In mijn ogen het machtigste muziekinstrument dat er bestaat. En ook één van de meest complexe. En nu was er de kans om in de basiliek van Hulst Marcel te horen spelen. Wat een machtig geluid, ik had me al langer voorgenomen ooit eens een orgelconcert bij te wonen, en terecht. Meerdere malen kippenvel, vooral de zwaardere basfrequenties zijn dan zeer indrukwekkend. Ook met de snelheid die in sommige gedeelten gespeeld dienden te worden, ik kan het niet beschrijven. Ik was perplex. Het is volgens mij niet gebruikelijk dat er tijdens een kerkdienst dergelijke stukken gespeeld worden, anders zou ik nog een vaste klant kunnen worden. Ook hier was het zo, dat het optreden naar een climax gedreven wordt. Dit was wel zeer overtuigend het geval, tjonge, Marcel, wat moet je daar tekeer hebben gegaan achter dat klavier (heet dit zo?). Dat mistte ik wel, een cameraman die de verrichtingen van Marcel kon vastleggen en weergeven op een groot scherm. Lijkt me spectaculair dit te zien. Na het laatste werk afgerond te hebben (Franz Liszt, zeer indrukwekkend), was een staande ovatie méér dan terecht, die Marcel dan ook kreeg, met daarna nog een toegift. Dat Marcel het zweet van zijn voorhoofd wistte, toen hij het applaus in ontvangst nam, was een terecht gebaar. Ik heb niet de tijd bijgehouden hoelang Marcel had gespeeld, maar dat je een ruime conditie kunt gebruiken bij dergelijk werk, staat boven kijf. Marcel verklaarde even later ook tegen mij, dat een uur spelen gerust kunt vergelijken met een uur lopen.
Marcel, Carla en ikzelf zijn diep onder de indruk geraakt en we beseffen dat dit jaren keihard werken en studeren moet bevatten om tot dit resultaat te bekomen. Geweldig!!!