woensdag 10 september 2008

Bedankt

Dit wil ik ten eerste doen aan iedereen die zijn steun heeft betuigt bij het grote verlies dat wij nu moeten doorstaan, of dat nu direct, schriftelijk, per e-mail, via deze weblog of in gedachten is gebeurt. Het is een grote steun in deze kwade dagen. We proberen de draad weer op te pakken, hoewel er nog moeilijke momenten genoeg zullen komen, maar dat is goed. We zullen ons ma niet vergeten.
De orde van de dag, waar volgens mij de meeste bezoekers van deze weblog voor komen, zal wel het hardlopen zijn. Ik was eigenlijk niet van plan voorlopig nog iets van training of wedstrijden uit te voeren, maar na overleg met de familie, en ook mijn vader vond dat ik wel moest doorgaan met hardlopen. Alleen toen hij hoorde dat ik aan het trainen was voor een marathon (dat wist hij allang, beetje vergeetachtig, zeker?), verklaarde hij mij voor gek. 'Je moet eens zien hoe ze soms binnenkomen', zei hij. En dan bedoelde hij wel de wereldtoppers die soms al kotsende en vallende over de streep stormen. 'Kun je nagaan wat de rest meemaakt'. Hij had een punt, maar ik ben het er mee eens, dat dit soort wedstrijden niks voor mij zijn. Een halve marathon, zoals afgelopen zaterdag, dat vind ik persoonlijk mooier. Niet om een snelle tijd te kunnen lopen op dit parcours, maar omdat je weet dat het zwaar is en dat het doenlijk is om dit binnen 1,5 uur af te leggen. Bij een marathon praat je over meer dan 3 uur lopen. Nou, ik heb gisteren dan mijn langste training gemaakt. Een lap van 35km. Dit komt dan gelukkig maar 1 keer voor in mijn schema, maar ik vind dit allang zat. En dit was maar een training, het voelde bekant als een wedstrijd. 2h36 trouwens, over deze afstand, wat ook in mijn schema stond. Maar ik vond het toch wel pittig. Waarschijnlijk had ik die halve marathon toch nog niet helemaal verteert. Want al de andere dingen die in mijn schema staan, gaan me toch goed af. Deze avond heb ik rust, is ook wel nodig.
Wat zou mijn moeder ervan vinden dat ik nu al volop train en zelfs een wedstrijd heb gelopen? Ik denk dat ik het antwoord zelf wel weet, maar vermeld het hier niet, want dat antwoord is zó cliché.

4 opmerkingen:

  1. Hé Edwin,

    Natuurlijk moet je blijven lopen...
    Er is toch niks beter dan lopen met je kop in de wind, niets of niemand die tegen je aan zeurt, waar je naar toe loopt, hoe hard of hoe zacht, gewoon met jezelf, je eigen gedachten, gevoelens, even vloeken, janken of juist weer eens glimlachen.
    Ik mis mijn moeder al 25 jaar, maar vooral als ik loop is ze bij me en dat is goed !!!

    Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, Ingrid. Ik moet toegeven dat ik onder het lopen wel eens naar boven kijk en denk 'zou ze er zijn?' Ik ben totaal niet gelovig, maar voor haar hoop ik dat er meer is dan wat wij weten. Ook omdat mijn moeder wel gelovig was. En het lopen lucht idd wel op.(wat een zware kost word er geschreven, zeg!)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Edwin en Carla,

    19 jaar geleden is mijn vader overleden voor de deur direct na het lopen. Ik was bij hem en zie alles nog gebeuren als ik nu mijn ogen sluit. Ik wou ook niet meer lopen en voelde me schuldig en angstig. Ik weet echter wel één ding heel erg zeker. Niet meer lopen is voor niemand goed, niemand kijkt je er op aan. Je start ook weer heel snel met andere dagelijkse dingen zoals werken (helaas) ondanks dat er iets traumatisch gebeurd is. Dit is echter ook de beste manier om weer verder te gaan. Niemand treurt 24 uur per dag en iedereen zal dit ook begrijpen.

    Veel sterkte de komende tijd en geniet van je marathon.

    Marlon

    BeantwoordenVerwijderen