Dwars door de Zwingeul

De naam van deze loop is niet correct, het zou moeten zijn '15 meter door de zwingeul'. Want ga je dwars door de zwingeul, dan ben je d'r in twee stappen door. Om het wat spectaculairder te maken, worden we door middel van afzetlinten in de lengte van de zwingeul gejaagd. Maakt niet veel uit, droog houden doe je het toch niet. Zoals altijd een niet zo'n grote bezetting, lopers die het parcours al kennen. Leuker zijn degene die hier voor de eerste keer lopen, vooral na de finish. Niemand die verwacht dat het zó zwaar zou zijn. Och, het eerste deel over het strand gaat wel, maar het is het terugkeren door de duinen dat deze loop over 7.5 km zo zwaar maakt. Ik heb geprobeert wat foto's van Internet te plukken over dit gedeelte, maar niks gevonden. De volgende keer zal ik zelf de foto's maar maken, want het valt niet uit te leggen hoe we moesten lopen door deze duinen. Links, rechts, naar boven door los zand en weer naar beneden, smalle paadjes die ongelijk liggen, kuilen, struiken, helmgras, stukken bunker, vanalles.
Het ging goed voor mij, na de start en na de zwingeul liepen we met vier richting Knokke over het strand, Theo Rabout, twee belgen en ikzelf. We konden goed bij elkaar blijven, maar ik vond het wel prettig dat ik als eerste het strand kon verlaten om daarna de duinen in te duiken. Ik loop hier liever voorop om het tempo te bepalen. Als ik erachter hang, heb ik het gevoel dat ik veel harder moet zwoegen om bij te blijven. Ik wilde het tempo ook niet drukken, het is hier toch een soort slijtageslag. Als je hier al je kruit verspeeld, kun je op het strand niks meer maken. Ik had dan ook af en toe het gevoel dat er een gaatje viel, maar dat werd weer opgevangen over de (weinige) vlakke stukken. Toch was er al één slachtoffer, één van de Belgen moest eraf. Dit merkte ik pas op toen we weer over het strand richting de zwingeul liepen. Ik kende ze niet, maar Theo vertelde me onderweg dat deze twee zeker niet onderschat mogen worden. Met drie door het water, ik ging als eerste en begon me af te vragen hoeveel die andere twee nog over hadden. Als er iemand versnelt, heb ik dan nog de kracht dit te beantwoorden? Achteraf geloof ik dat we er alledrie er zo over dachten, we versnelden wel iets, maar niemand die wegsprong. Toch moest er iets gebeuren, want het einde kwam akelig snel dichtbij. Maar je moet weten, dat de finish halverwege de duinen óp ligt, dus je moet een heel stuk door verschrikkelijk mul zand, berg op. Dus ik heb het maar gewaagd, nu of nooit!! Als ik maar hard genoeg ga op het vlakke, dat ik een gat kan slaan alvorens door het losse zand te ploegen, dan moet het lukken. Helaas, dat gat kwam er niet echt. Dus het was nu blijven doorstampen alsof de onderste steen boven moest komen. Mijn hemel, dit was te heftig!! Eventjes, heel eventjes achterom kijken. NEE!! Theo was vlakbij 'ik haal het niet, ik haal het niet, ik haal het niet, ik heb het gehaald!!'. Inderdaad, met één seconde verschil had ik Theo geklopt, de eerste plaats in 30'10". Hij had me toch niet meer in kunnen halen, misschien, als de finish iets verder had gelegen...
Een mooie, een heel mooie overwinning waar ik trots op ben. Er was tenslotte concurrentie, er was strijd.
Ook een mooie prestatie van Maarten die zesde werd in 32'32", vóór Marlon die binnen kwam in 32'54".
Stond verder in de lijst Theo Kappetein, en je moet weten, bij hem heb ik geleerd om intervalls te trainen in plaats van alleen maar klakkeloos een eind te lopen. Toen ben ik ook harder gaan lopen. Ook Carla heeft zich gewaagd aan deze loop, maar ze wist wat er haar te wachten stond. Ze was, net als iedereen overigens, helemaal uitgeblust en het werd een finish voor haar op zijn Theo's vorig jaar bij de kustmarathon.
Volgende wedstrijd, de Kustmarathon. De trainingen draaien goed, ik voel me goed, ik zit in vorm. Nou alleen die verrekte 42km nog!!!