Om dan tweede te worden...

...nie zo erg, hé. De winnaar is er één van formaat. Om op je 42ste in 2h16 zonder hulpmiddelen 42,2 km af te leggen. Je zou voor minder..
Mijn doel in Nieuw-Namen is ook ruim geslaagd. Elk jaar staat er toch een sterk deelnemersveld aan de start, met dit idee reisde ik af naar het meest oostelijke punt van Zeeuws-Vlaanderen. Om mezelf eens te testen hoe het zit met de snelheid na drie weken rust moet ik op die loop wel terecht kunnen. Het schijnt dat trainingen voor een marathon de loper trager maakt, ik hoopte dat dit niet het geval zou zijn bij mij. Omdat ik afgelopen woensdag op de baan de training ook in een behoorlijk, eigenlijk te hoog, tempo kon volbrengen, had ik wel goede hoop. Die training bestond uit 5x300, 4x300 en 3x300 meter. Alle 300tjes gingen onder de minuut, van 58sec tot 53sec. Snelheid naar mijn zin genoeg.
Aangekomen bij het voetbalkantine van Nieuw-Namen, waar de start was van de loop, kon men mij al vertellen dat er een sterke loper was ingeschreven voor de langste afstand, namelijk Chris Verbeeck. Ik ken hem niet, maar die naam zei me wel iets. Enfin, de eerste plaats kon ik dan al vergeten. Maar ik was vast van plan zover mogelijk mee te gaan. Er waren nog wel een paar lopers die hard gingen, maar die had ik in het verleden al eens achter me gelaten. Ze kunnen natuurlijk sterker geworden zijn, alleen maar goed, ik wilde mezelf toch niet sparen. Na een uitgestelde start, omdat er nog wat huishoudelijke dinges dienden te worden verteld, konden we eindelijk op weg. Ik liet me natuurlijk weer insluiten bij de start, zodat ik de eerste 200 meter met de rem erop moest lopen. Maar bij het verlaten van het dorp, de polder in, kon ik me nestelen bij de kopgroep. Bij het passeren van het keerpunt van de twee kilometerloop voor de jeugd, klokte ik 3'10". Veel en veel te snel naar mijn zin. Het ging wel lekker, maar ik wist dat dit tempo te hoog lag. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn medelopers hier vooraan. Maar zolang ze dit tempo aanhouden, zal ik maar meegaan. Het volgende keerpunt waar ik klokte, was die van de 6 kilometer (voor de korte afstanden kon er geen ronde worden gelopen). Hier passeerden we in 9'45", nog altijd hard, maar het temperde toch iets. Omdat al menige loper had moeten lossen, bleven Chris en ik alleen over. Maar ik wist dat ik er uiteindelijk toch af zal moeten. Dit was tenslotte nog het gemakkelijkste deel van de loop. Na zo'n 4 kilometer is het alleen maar open polder en konstant tegenwind. Die wind was zeer duidelijk aanwezig, toch zo'n windkracht 4, denk ik. En daar moest ik alleen tegen opboksen, want er vielen toch grote gaten tussen de lopers. Wat me wel opviel, is dat het gat tussen Chris en mij op een gegeven moment niet meer groter werd. Ik nam de tijd op, op het moment dat hij een scherpe bocht omging tot het moment dat ik dezelfde bocht nam. Was telkens rond de 40 seconden, hij liep eigenlijk het zelfde tempo. Dan mag ik dus niet verslappen, heb ik misschien nog een kans. Wat ik dan ook opmerkte, is dat de auto die vóór reed, wel heel dicht voor Chris reed. Ik wil niet zeggen dat dit bewust gebeurde, maar dat je hier enig voordeel van kan hebben, tja...
Ik kwam in ieder geval niet meer dichterbij, noch verder weg, en kon mijn wedstrijd besluiten door binnen de 44 minuten te finishen op een afstand van... ja, wat was de afstand? 12.5 of 12.7 km? Volgens de organisatie 12.7km, volgens mijn meting op afstandmeten,12.5km. Laten we dan zeggen, dat het 12.6km was. Nog altijd boven de 17 per uur gemiddeld, en daar ben ik heel tevreden mee. Na nauwelijks te hebben getraind na de marathon drie weken geleden, ben ik alweer dichtbij mijn huidige niveau. Ik heb nog drie weken voor de zevenheuvelen, en ik hoop daar meer dan 17.5 gemiddeld te halen, afgezien van de omstandigheden op de dag zelf, natuurlijk. Ik geloof dat dit wel zal lukken...