Het lukt gewoon

Het staat in mijn schema; 'niet verstandig, zo kort op elkaar'.
Om 2 wedstrijden te lopen in een korte tijd, amper 6 dagen.
Ik moet Greet, m'n trainer (of trainster. ik ben er nog niet uit) wel gelijk geven.
Eerst een halve marathon, en nog wel die van Cadzand, en dan 6 dagen later een 14.5km wedstrijd.
Maar ik wilde ze geen van beide overslaan, want die 14.5km is wel in mijn eigen woonplaats.
Dan maar het voornemen om het rustiger aan te doen in Koewacht.
Schitterend weer, gewoon warm zelfs, en een topveld aan de start.
Natuurlijk, als er geld te verdelen valt = broodlopers.
Ik moet wel zeggen, de organisatie heeft zichzelf overtroffen, dit jaar. Alleen de start en finish al, zag er wel heel profesioneel uit, met een boog en al...
De start, keihard weg, omdat op het eind van de straat het smalle bruggetje ligt, waar je achter elkaar overheen moet, om in het bos te komen.
Als je dan wat te ver naar achter staat, kun je op elkaar wachten.
Maar wat een tempo, iedereen dacht er zo over, leek het wel, moeilijk te schatten, maar zeker boven de 20 per uur ging dat eerste stuk.
Ik kon er in ieder geval vlot het bos in, waar het behoorlijk 'sponzig' lag.
300 Meter, het bos weer uit, en dat was het moment mijn eigen tempo op te pakken en samen met Kris van Wiele en Kristof Rul vervolgden wij onze weg.
Het tempo lag redelijk, niet te hoog en we konden om de beurt de kop doen.
Halverwege de eerste ronde moest Kristof er af, lag toch het tempo te hoog voor hem.
Wie had dat enkele jaren geleden kunnen denken, dat ik te snel loop voor Kristof, ik zeker niet!
En dan Kris, die ik verder helemaal niet ken, maar zijn naam werd onderweg zoveel gescandeerd, dat ik zijn naam wel wist, ondertussen.
Zijn prestaties ken ik niet, maar wel dat hij liep te blazen als een stoomloc om bij te blijven.
Kijk, en dan word ik vals, voorbeeld: een bekende stond in zijn tuin hout te zagen toen wij voorbijkwamen, en wat doe ik. ik steek mijn hand op om te groeten en roep een goeiendag naar hem.
Ik weet uit ervaring, dat doet pijn voor degene die zijn best moet doen om bij te blijven, heb ik zelf ondervonden.
Het moest wel uit mijn tenen komen, want ik moest wel behoorlijk aan de bak. Ging mij eigenlijk te hard.

Nog zo'n toer; midden in de polder komt vlak bij ons een buizerd ons tegemoet vliegen, ga ik dat beest uitgebreid bekijken en nakijken, het moment om mijn opponent eens in zijn gezicht te kijken hoe de frank staat, hij heeft het moeilijk, ik ook, pijn in mijn lijf.
Niks laten merken, hopen dat ik hem mentaal heb geknakt.
Na anderhalve ronde krijg ik in de gaten dat de twee die voor mij uitlopen snel dichterbij komen, ze vallen als het ware stil, maar de afstand is wel zo groot tussen mij en hen, dat ik ze niet kan terug pakken,
Maar ik heb wel een richtpunt en dat is fataal voor mijn reisgenoot, want met de versnelling die ik doorvoer, gaat voor hem te hard, en met dit gegeven dat hij niet kan volgen, durf ik het aan nog een schepje diesel er bovenop te gooien.
Ooooh, wat doet alles nu pijn, elke bocht een marteling, en voor degene die het parcours kennen, dat smalle gangetje, 1 km voor de finish moest ik ook nog door.
(Hier ging ik in de eerste ronde al bijna onderuit, een flinke steek in de hamstring maar kon doorlopen zonder gevolgen.)
Het laatste rechte stuk, op het eind even achterom kijken, hij is zo ver weg. De bocht om, eindelijk, de finish en als 7de over de streep, zeer tevreden. Maar het voornemen om het rustig aan te doen, is de mist ingegaan.(spreekwoordelijk, want de zon brandde behoorlijk.)

eindtijd; 50 minuten en 41 seconden én €25 omdat ik de eerste óllander ben én €20 voor de 7de plaats.