20 heftige kilometers

Dat ik volgend jaar dit stukje nog eens herlees als ik me weer inschrijf voor de 20 kilometer van Brussel. Dit word dus een bericht vooral voor mezelf. Ik heb de 20km nu 3x gelopen, maar telkens word ik weer verrast door de zwaarte van de schitterende, maar tevens loeizware, valsplattende, duidelijk stijgende en dalende, iets meer dan 20 kilometers lange en door een zonovergoten, broeierig Brussel. Een hele zin, maar korter valt het niet samen te vatten.

Na de site van de NMBS te raadplegen, hadden we (Carla en ik) besloten om naar Lokeren te rijden en van daar uit met de trein naar Brussel-centraal af te reizen. €14,80 voor 2 personen, heen en terug, daar kun je zelf niet met de auto voor rijden. In Brussel zelf pak je de metro met een dagkaart voor 2 personen voor slechts €4,00. Hierbij dus 2 tips voor een dagje Brussel in het weekend.

In Brussel aangekomen viel de regen met bakken uit de lucht, dat zag er al veelbelovend uit. In het station liepen we in ieder geval nog droog. De metro opgezocht, ligt pal naast het centraal-station. Met de metro kom je dan onder de startplaats terecht, station Merode. Komen we bovengronds, een verassing, volop zon. We zijn nog vrij vroeg, dus de tijd genomen om wat rond te kijken. Een gezellige sfeer alom, de drukte komt al goed los. Anders dan de eerste maal dat ik hier liep, was ik vrij ontspannen. Ik hoefde nu niks op te zoeken, alles was nog op dezelfde plaats, de kleedruimte onder en tussen oude vliegtuigen is heel speciaal. Voor het startvak hoefde ik me niet te haasten, deze was vrij kort, maar heel breed. Ik hoefde niet helemaal vooraan te staan, ook inlopen liet ik achterwege, mijn ervaring met dit soort wedstrijden is dat ik persoonlijk er geen voordeel in voel. Rustig starten kan ook, neem ik me voor. De start werd gegeven met een enorme kanonslag, voorgegaan door een opzwepend klassiek stuk, de naam is me ontschoten, maar werking is er niet minder om. Goed gekozen van de organisatie. De eerste paar 100 meters dienen als opwarming, de tijd geregistreerd met een chip word hierna pas gestart. En toen kon ik ook gelijk er vol invliegen, ruimte genoeg. De Wetstraat, dat begint begint gelijk al met een klim en hier kan ik al gelijk een behoorlijke inhaalrace beginnen, terwijl ik nog niet op maximaal liep. Dan vraag ik me toch weer af, hoe komen zij zo ver vooraan te staan? Voorbij het koninklijk paleis, en hier is het wat oppassen vanwege de kasseien die wat ongelijk liggen. Ondertussen waren de straten wel kurkdroog. De Louizalaan met 3 tunnels die genomen moeten worden, dus dat zijn 3 behoorlijke hellingen na elkaar. Van hieruit komen we aan in het 'ter kamerenbos', en hier ligt waarschijnlijk het gemeenste stuk van de route, een heel end dat stiekum klimt, en dat heb je vanwege de infrastuctuur (allemaal bos) niet in de gaten. Maar je voelt dat je zeer moeilijk je tempo kunt houden. Het voordeel is wel de koelte en schaduw dat je hier hebt. Na het bos kom je op zo'n lang stuk dat klimt en daalt; Rooseveltlaan, Terhulpsesteenweg, Vorstlaan. Vanaf de Terhulsesteenweg, op 12 kilometer is het wel dalen, dus tijd om snelheid te maken. Maar het is dan de Tervurenlaan die je helemaal sloopt. Na 16 kilometer afzien in de warmte, graadje of 24, krijg je een hele kwaaie klim naar de finish, je ziet in de verte de enorme poort van het koninklijk museum, en het kreng komt niet dichterbij. Eindelijk zie ik de fontein die aan het begin van het Jubelpark ligt, dacht ik. Er zijn dus twee dezelfde fonteinen die behoorlijk van elkaar afliggen. En alles doet al zo'n pijn, toch krijg ik het nog voor elkaar nog een paar lopers te passeren. Maar eerlijk is eerlijk, ik word zelf ook nog gepasseerd. Het maakt mij niet meer uit, of ik nu 80ste, 150ste of 300ste eindig, ik wil gewoon naar de streep. Mede dankzij de aanmoedigingen van het enorm vele publiek de laatste 4 kilometers, hou je de kracht om te blijven lopen, en het liefst op een behoorlijk tempo, wat ook lukt. Maar de finish, daar moet ik zijn. Daar liggen de flessen Spa, heb ik al gezien bij de start. Drinkposten genoeg onderweg, maar meer dan een paar slokken zit er niet in, geen tijd voor. De finish, waarna je eindelijk kan stoppen met hardlopen en rustig kunt wandelen. De finish, dat is de verlossing, stoppen voor de finish is natuurlijk geen optie, ben je gek! Maar ik ben zo kapot, gebroken, weliswaar geen enkele vorm van verzuring, maar toch...

De laatste rotonde, er komt mij nog iemand voorbij gesneld en ik denk 'stel je niet aan, joh'. wat maakt het nu nog uit, op die 50 meter. En daar is de poort, de middelste doorgang kies ik. Waarom weet ik niet, alle poorten zijn vrij. En als ik die 'piep' hoor van de apparatuur die mijn tijd registreert, is dat zo'n... Geen woorden voor, de warmte slaagt ineens tegen me op. Ik wil naar de schaduw van het museum. Fles Spa aangenomen, die eerst bestudeerd moet worden om er achter te komen hoe het ding open moet. Het is gek, maar de simpelste dingen uitvoeren zijn op dat moment nog te veel.

Ik blijf nog even zitten en zie de jongen finishen waarmee ik bij het 5 kilometerpunt nog een onderonsje heb gehad over de zwaarte van de tunnels, de tunnel uit natuurlijk. Hij vroeg met welke tijd ik ben weggegaan. 1h15 vertel ik hem. Hij wil hetzelfde, dus het zal mooi zijn als we samen verder konden lopen. Het is hem niet gelukt.

Ik doe er lang over om de kleedruimte of vestiare, zoals dat hier zo mooi heet, te bereiken. Absoluut geen behoefte meer om me te haasten. Na omgekleed te zijn, geen douches, Carla opgezocht op de vooraf afgesproken plaats, waarna we de overige van de 25000 dommerikken gingen bekijken, aanmoedigen, whatever. Het ging niet goed, getuige van de vele ambulances die op en aan reden. Tegenover waar wij stonden was een grote post van het Rode Kruis en nogal wat personen werden met brancard aangevoerd. Zelfs eentje buiten westen en er moest met spoed een defribillator aangevoerd worden. Vreemd dat die er al niet lag. Hoop dat het goed is gekomen, ze zag er toch getraind uit. Het kan ieder overkomen, zie je wel. Om 18h zijn we afgezakt naar het Ancienne Belgique om daar te kunnen eten en drinken, zoals belooft door Studio Brussel. En hoewel Carla niet heeft meegedaan, deden ze daar gewoon niet moeilijk over en kregen we bonnen voor twee personen. Studio Brussel is weer in mijn achting gestegen.

Toen we daar zaten, kwam er iemand met de uitslag van het stubru team en jawel, ik was de snelste met een tijd van 1h14'12", goed voor een 102de plaats.

Geslaagde dag? Zeker wel, voor het lopen was het een beetje zwaar (het weer). Maar voor de sfeer kwam dit mooie weer zeer ten goede. Geen enkele druppel gezien (op zweet na).

Volgend jaar weer!!!