Een vlaag van verstandsverbijstering?

Mijn inschrijving voor het vervullen van een marathon was er toch één met voorbedachte rade. Ik had al het idee geopperd dat het wel aardig zou zijn ná mijn 50ste verjaardag me nog eens te wagen aan mijn, op zijn zachtst gezegd, niet meest favoriete afstand. Dit vanwege een paar mislukte pogingen in het verleden bijna gezworen me hier niet meer aan te branden. Bijna...maar toch nog altijd de deur op een kier.
Die marathon, het zal de enige zijn die ik wens te lopen, niks anders dan de Kustmarathon. Dikwijls als toeschouwer/ fotograaf ter plaatse bevonden en dat was er toch de aandrang zelf  deel te nemen. Het was dan 9 jaar geleden dat ik mijn debuut deed, tegen goed bedoelde adviezen in om toch te kiezen voor een wat gemakkelijkere marathon. Wat heet gemakkelijk, 42 km blijft 42km, ongeacht de te bepalen route die evenwel bij de Kustmarathon niet geheel geplaveid wordt aangereikt. Als ik dan toch zo'n harde kop heb, loop de marathon dan rustig omdat dit de eerste is en niet weet hoe deze ervaren wordt. Had ik ook geen zin in, ik was namelijk niet van plan er al teveel uren hierin te besteden. Ik had getraind om een bepaald tempo te lopen en dat zal ik aanhouden om te zien waar het schip strand, ik vond het nog niet eens nodig de finish te halen.
Gegevens van onderweg ontbreken me, het was voor mij nog niet zo de tijd van digitale bestanden en mijn simpele Polar was wars van GPS. Wat ik me herinner waren de eerste 15 kilometers die net boven het uur waren bereikt, daarna ben ik gewoon door gelopen waarbij een groot deel solo werd uitgevoerd met zoals bijna gebruikelijk een zuidwestelijke windkracht 6.
En niet onbelangrijk, ik had Zoutelande bereikt na 3u06, goed voor een 16de plaats overall. Pas heel veel later ben ik wel tot besef gekomen dat dit een debuut was waar ik zeer voldaan over mocht zijn.

Dus 2017, het jaar van mijn comeback. Met hetzelfde 8 weken schema dat ik 9 jaar geleden ook aanhield zou ik me prepareren voor de 'grote' dag. Langere intervaltrainingen, lange duurlopen, alles helemaal volgens het boekje. Niet helemaal dus, met name de duurlopen gingen in een iets te rap tempo maar dat kwam meer van balorigheid. Maar dat het me wel lukte om 35 kilometer af te leggen in 2u32 zonder specifieke voorbereiding dan een boterham met pindakaas op voorhand en onderweg een halve liter Cola, een halve liter water en een handvol Haribo's aangereikt door Carla die mij geweldig begeleide op de fiets in zomerse temperaturen in een duinrijk gebied stelde me wel gerust voor een goede afloop. Een week later dan nog eens 30 kilometer in 2u12 in de Cadzandse omgeving zonder enig onderhoud onderweg, gewoon om te zien hoe me dat afgaat. Geen probleem. Laat maar komen dan...

De dag zelf, 'mooie' vooruitzichten waren geboden betreffende de weersvoorspellingen, voor Kustmarathon begrippen althans. Dat maakte me er niet geruster op, zonder die zever van wind en regen vind ik het al lastig genoeg. Maar aangezien dat ik geen ambitie had in wat voor opzicht ook was er van stress niet al te veel sprake. Een beetje gezonde nervositeit hoort er gewoon bij. Bij de start begon het evenwel al goed, totaal geen GPS ontvangst zodat ik de eerste kilometers maar wat aandeed en dat voelde op zich wel goed. Ik had me immers bewust iets verder naar achter genesteld om een rustige start te forceren. Gewoon even lekker inlopen vooraleer het werk begon. Nadeel bleef wel dat ik totaal geen weet had van afstand, uiteindelijk ná ontvangst dan wel van het gehanteerde tempo en dat vond ik toch belangrijker. Eenmaal op de pijlerdam liep ik gelukkig in een mooie groep waarin wel redelijk werd samengewerkt, maar kon toch niet voorkomen dat ik meerdere keren van deze groep vandaan liep als ik wat kopwerk verrichte. Misschien toch beter iets verder vooraan gestart? Ik besefte wel dat ik later deze groep nodig zal hebben als we eenmaal de wind vol tegen krijgen, dus gewoon relaxed blijven lopen. De groep bleef in stand, er werd gepraat, er kon nog gelachen worden....totdat de relatief verharde ondergrond werd verruild door de zanderige oevers van de Noordzee. De groep spatte lichtelijk uit elkaar en in eerste instantie was het ieder voor zich. Nog altijd gemakkelijk lopend was ik alleen op pad, de één na de andere loper oprapend en achterlatend, mezelf afvragend of ik niet al te voortvarend bezig was. Ga ik later hier de tol voor betalen? Kilometer 21 gepasseerd, tijd me dus niet bekend en dat vond ik dan wel frustrerend. De laatste kilometers over het strand alsof er geen einde aan zou komen. Goed, de regen was ondertussen verdreven, de wind des te krachtiger toegenomen. Schitterend dat geweld op zee. Af en toe wegspringend voor de grotere golven bij het opkomend water. Gelukkig lag het zand vrij vast zo dicht aan de waterkant, en het risico van natte schoenen....dat was door de afgelopen regen nu toch al te verwaarlozen.

Mijn tussentijden

Wat een verademing, we mogen het strand verlaten na er gezandstraald te zijn en na een reformatie van een omvangrijke groep lopers. Ook weer niet voor lang, want wat liep ik verbazend gemakkelijk de oversteek naar de duinen op, om ook de afdaling in een lekker tempo te kunnen uitvoeren. Wel even recupereren, er volgen nu nogal wat up's en down's in de duinen. Ik blijf deelnemers passeren, en meerdere malen zal ik me blijven afvragen waar het fout zal gaan bij mij.

Domburg, ondanks het miserabele weer een drukte bij deze doorkomst zoals op meerdere plaatsen op het parcours. Wat moet dat niet zijn als het mooi weer is vraag ik me af. Ik loop daar alleen door de menigte en ik zweep het publiek wat op wat weer bijval geeft, wat weer resulteert dat ik het wel geweldig naar mijn zin heb. Na dit wordt de windkracht weer beter merkbaar en het spijt me alleen te lopen. Vóór mij net te ver om in te halen, achter mij alleen mensen die ik gepasseerd ben. En het zicht op de vuurtoren van Westkapelle...zo ontmoedigend ver weg nog. Na enkele kilometers staat Carla me trouw op te wachten om te voorzien van brandstof. De gel die ikzelf al heel de tijd meedraag voor noodgevallen (als we mekaar zouden missen) geef ik af, ik wil geen extra gewicht bij me dragen en besluit toch maar wat lopers op te wachten om samen verder te gaan. Misschien de grootste fout van me geweest, want eenmaal weer op pad bemerkte ik wel dat ik te lang had stil gestaan. Komt weer goed, gewoon volgen en weer los geraken. Westkapelle word bereikt...en ook het hoogtepunt van een stormachtige dag. Wát gaat het hier tekeer zég!!! Schuimvlokken over de dijk heen, was is die zee ruig op het moment, geweldig!!
Och, eenmaal de tank voorbij, met de wind in de rug gaat alles weer vanzelf'', spreek ik af met mezelf. En dat gebeurt ook, tempo komt er weer in, de groep ligt volledig uit elkaar maar nu met de laatste kilometers in zicht maakt me dat niks uit. De beruchte trap bij de reddingspost doe ik wijselijk rustig aan. Ik word gepasseerd tijdens de beklimming maar zal me worst wezen. Eenmaal boven ga ik met tempo en de traplopers zijn al rap gezien, heerlijk!! Trap af, weer hetzelfde gezeik. toch weer lopers die dit beter kunnen, ik neem gewoon geen risico. Onder de trap staat Carla me op te wachten en ik houd even halt. Rustig wat Cola nemen, ondertussen een praatje met het overige publiek en we kunnen weer vooruit. En het gaat hard, ik schuif plaats na plaats op. Na de duinen het strand weer op en maak weer tempo. De golfbrekers op het strand passeer ik zonder probleem terwijl dat 9 jaar geleden wel anders was, ik had daar minuten verspeeld omdat ik dacht er nog wel tussendoor te springen na 41 km, met kramp als gevolg. Nu was er nog niet de minste aandrang van kramp, de gehele route eigenlijk nergens gewaar geworden van dergelijke opspelingen.

'Gaat nog lekker, ziet er goed uit hoor' hoor ik een toeschouwer zeggen. 'Jawel' glunder ik terug, want wat voel ik me nog goed en wil alleen maar sneller gaan. Dáár, achter het paviljoen mag ik het strand af, de dijk op, langs de rijkelijk opgestelde vlaggen waar ik de week ervoor ook al liep in zowat dezelfde omstandigheden tijdens een verkenningsrondje waar ik mijmerde hoe het zal voelen als ik na 41 kilometer mijn intrede zal doen in Zoutelande. Dit voelt zó goed, ik beschrijf dit niet simpelweg omdat het niet te beschrijven is. Een overwinning voor mezelf, ik ga richting finish beseffend dat het lopen van een marathon mij wel is toegeschreven!! Mijn tijd van 3u17...niet de meest fantastische score maar ik denk dat vandaag er niet veel zullen zijn die een PR hebben bereikt. Dat ik dan wel nog 41ste ben van de bijna 1500 deelnemers zet alles weer in perspectief in mijn voordeel.

Ik geef het op...en geef toe....het was zeker niet de laatste voor mij als de gezondheid het toelaat.
Maar het zal dan wel de Kustmarathon zijn, een geweldige ervaring rijker en heb elke kilometer met plezier afgelegd. Achteraf realiseerde ik me dat er geen enkel moment is geweest dat ik er over dacht om uit te stappen, sterker nog, het had nog wel wat langer mogen duren.

Wil ik nog toevoegen dat ik dit ook wel heb bereikt met de nodige hulp tijdens mijn duurlopen van Carla die mij menigmaal begeleidde op de fiets. En ook de omgeving rond Breskens nodigt zeker uit om dit met plezier uit te voeren...

Als een berg...

Een excuus voor mededeling aan de 20 km van Brussel ter voorbereiding om de Mont Ventoux te kunnen weerstaan? Het zou een reden kunnen zijn, maar ondanks dat het Brusselse parcours een vrij pokdalig verloop kent zou ik nu niet direct ter voorbereiding willen plaatsen om de Mont Ventoux op een aangenamere manier te kunnen verwerken. Die Brusselse loop heb ik gewoon in mijn hart gesloten en staat samen met de Antwerpse 10 Miles bij mij op de hoogste plaatsen genoteerd. Ik wil en kan niet bepleiten welke de voorkeur heeft. Ik moet toegeven dat Brussel momenteel beter scoort, aangezien ik daar wel een startplaats kreeg aangewezen bij de elite. Nu alleen nog bewijzen dat ik die plaats had verdiend.

Zoals altijd in het verleden, de afreis met de auto tot aan de rand van de stad om daarna met de metro ons verder verplaatsend. De jongstleden aanslagen konden Carla en mij niet weerhouden hier van af te zien, dan kun je net zo goed jezelf direct opsluiten in je huis waar dan net zo goed een vliegmachien op kan neerkloten. Een ideale manier om je te verplaatsen, zeker op een dag als deze waarbij de halve stad is afgesloten vanwege een hardloopwedstrijdje.

Nu is 10 uur in de ochtend wel een erg vroeg tijdstip om te starten, aan de andere kant, je hebt dan daarna nog een halve dag om bij te komen en op het gemak alles eens te bezien van de gebeurtenissen.
Lekker gemakkelijk kunnen inlopen, zelfs op de startplaats was er genoeg ruimte om nog wat versnellingen uit te voeren. Niet te veel, niet te zot want daar heb ik nooit wat mee gehad. Oke, bij een 800 of 1500 meter, maar nu 20 kilometer met daarbij de wetenschap wat ik voor de kiezen krijg....

En dan..met de nodige hoop bombarie op voorhand...ik sta zowat op de derde rij...mezelf vergewissend dat er mensen vóór me staan die me toch in de weg gaan lopen (komt later dan ook uit) stipt om 10 uur op weg. En hoe, na wat manoeuvreren kom ik toch goed uit de voeten. Dat blijkt nadat ik de eerste kilometer heb afgelegd in 3'09. Hoezo ambitieus? Kan me niet deren, heb het maar gehad en ik weet dat ik vanzelf wel ga temporiseren tot een aanvaardbaar niveau. Helaas is het parcours wat aangepast, geen Wetstraat maar de parallel lopende Belliardstraat word genomen. Op de Louizalaan worden de tunnels niet aangedaan, althans, dat was mijn gedachtegang. Blijkt alleen de eerste van de drie afgesloten tot mijn opluchting. Klinkt raar, maar ik wil wel een vergelijking maken met de races die ik in het verleden heb doorstaan en met dergelijke fratsen van omleidingen klopt daar dan dus niets meer van. Lekker op weg, voel me goed, kilometers gaan gemiddeld aan 3'32 terwijl mijn uiteindelijke doel 3'36 is. Waarschijnlijk te hoog gegrepen, maar beter 'iets' om me aan vast te houden. Alleen lopen doe je hier niet, maar je weet niet wat je naaste lopers presteren dus er is daar geen vastigheid in.
Ter Kamerenbos, ook zo'n leuke. Het lijkt vlak, het lijkt zelfs áf te lopen maar blijkt dit valse plat zich tegen je te werken. Dat merk je heus wel, niet forceren dus maar het werkt visueel zo tegenstellend.
Maar alles wat naar boven gaat komt ook nog eens terug, en nog voor het verlaten van het bos was de afdaling ingezet, recupereren dus nu het kan zonder al teveel snelheid te verliezen.
Vanaf Roosevelt tot aan het Woluwepark is het redelijk eenvoudig en zonder al teveel verrassingen goed te doen. Zie ik onderweg nog onze voorzitter Martin Lelie van RKHAV nog aan de kant staan 'Hee...loopt Michiel (Martin's zoon) dan toch ook mee?' Ik roep naar Martin, heeft het pas in de gaten als ik 20 meter verder ben, roept nog terug naar me, kijk even om, steek mijn hand op en ga lachend verder. Tja, er valt nog te lachen kunnen worden, ondanks dat ik alles aan het geven ben. Mijn gemiddelden liggen weer rond de 3'34 de kilometer, dus lekker bezig nu het nog kan. Ik loop samen op met een voor mij onbekende atleet, maar het tempo bevalt me prima totdat het me wat teveel word en ik moet lossen. Toch blij met deze snelle kilometers. Dan onverbiddelijk die Tervurenlaan op 17 kilometer. Als het beste er wel af is een klim van 50 meter op een lengte van nauwelijks 1500 meter. Rustig blijven en gewoon geconcentreerd dit ondergaan. Tempo niet belangrijk, heel blijven om straks in de laatste anderhalve kilometer nog alles te kunnen geven. Wat is dat toch mooi, parcourkennis!!
Natuurlijk word ik af en toe gepasseerd, maar dat valt nog te overzien. Trouwens, zelf passeer ik ook nog mensen ondanks dat ik nu ruim boven de 4 minuten loop. In de verte de Triomfboog duidelijk in contrast aftekenend, een richtpunt waar de finish zich bevind. Maar eerst andere lopers als doel, het laatste rechte vlakke stuk alles gevend en nog wat plaatsen opschuivend. Samen met een loper die me steunt. Heeft hij niet genoeg aan zichzelf? Ik ben alles aan het geven en hij moedigt me aan!! 'Wordt een goede tijd' antwoord hij me nadat hij me vroeg naar de stand van zaken aangezien hij geheel tijdloos van start was gegaan. En dat is misschien nog wel de meest juiste manier, hoewel ik liever op de hoogte blijf onderweg. Die tijd, dat werd een goede tijd. Nooit heb ik me sneller over de ronde bewogen, 1 uur 12 minuten en 22 seconden!!!  Dat ik het kan verwonderd mij wel, nog niet eens zover van mijn PR verwijderd ondertussen al wat jaren geleden gelopen in het plattepannekoeken gebied rond Alphen aan de Rijn waar hoogstens een brug en wat hijskranen op je pet kunnen belanden.

Mooi op tijd, nog ruim voor twaalven klaar en nog veel plaats in de omliggende restaurants waar ik samen met Carla nog heb nagenoten van deze dag. Smaakt (alweer) naar meer....en dat wordt de reus van de Provence.

Wat een schitterende week hebben we beleefd in de Vaucluse. Voor mij werd weer duidelijk dat deze streek mijn hart heeft gestolen. Gemoedelijke mensen in een gemoedelijke sfeer. Een heel leuke vakantiewoning van heel leuke mensen die we kort gesproken hadden (vooral Carla dan eerlijkerwijze). Leuke dingen gedaan, een rivier doorwaden met het meest heldere water tussen de meters hoge rotsen. Wat rondtoeren, middeleeuwse bergdorpjes bezocht....en natuurlijk het hardlopen wat bijhouden. Valt anders niet mee een geschikt parcours te vinden dat wat vlak aandoet. Laat ik stellen, is gewoon niet te vinden dus! Ik dacht een mooie ronde te hebben gevonden, maar bleek een heus trailparcours te zijn. Stenen zo scherp, droog gevallen rivierbeddingen, op en af, boomstammen...verzin het maar. Ik maakte me vooral zorgen om mijn schoenen, die zijn toch wat te teer gebouwd om dergelijke ondergrond te weerstaan. Toch wel schitterende vergezichten op de flanken van de Mont Ventoux waar ik me begaf, dat maakte uiteraard alles goed. Uiteindelijk toch vaste stof in de vorm van asfalt onder het rubber dat meer in mijn straatje paste. Vanaf Saint Estève  richting Bedoin kon ik bergafwaarts eens lekker op tempo lopen. Echt veel voorbereiding op DE dag zat er verder niet in, had er ook geen behoefte aan. Ik wil maar zeggen, in die laatste week kan ik niks meer goed maken en waarom zou ik ook? Voelde me goed en goed getraind.

Toch....de dag zelfe...het zou gaan gebeuren. Ik had ondertussen al vernomen dat de start voor het wandelen en hardlopen niet in Bedoin zou plaatsvinden maar in Malaucene. Ja dag, heb geen 1000 kilometer gereden om aan een kindermatinee deel te nemen!! Natuurlijk neem ik de echte route. Er zou trouwens toch wel bevoorrading zijn voorzien voor degenen die kozen voor de zwaarste route. Toch wel een anticlimax in tegenstelling tot mijn vorige deelname, niemand verder die er voor koos om bij de klok van negenen hier te vertrekken. Dus stonden Carla en ik daar een beetje doelloos af te wachten op...ja..wat? Iets over negen uur ben ik er daarom maar aan begonnen met een gevoel van onzekerheid. Oooo...wat wilde ik toch dat we al een paar uur verder waren. Waar begin ik aan? De eerste kilometers met 14 per uur, het is nog relatief vlak in vergelijking met wat er komt. Toch zit de stijgende lijn er wel duidelijk in, hier word niet gesproken over vals plat. Ongeduldig voor die ene bocht naar rechts bij restaurant Le mas des vignes. Een groep met fietsers voor me uit, die haal ik niet in. Bocht na bocht met een steeds maar indrukwekkender uitzicht, waar ik tot dan nog oog voor had. Onverbiddelijk wordt de negen procent bereikt, nog snel bevoorraad door Carla die hiervoor geweldig werk heeft verricht...en die drank onderweg gaat nodig zijn!

Dan valt het tempo helemaal weg, hoe kan het anders ook. De kennis dat dit gedoe kilometers lang gaat aanhouden. Bossen, bomen en asfalt, daar moet ik het mee doen. Die fietsers van zojuist, er staan er nu al geparkeerd. 'K zou nog medelijden krijgen, ze hebben nog een lange weg te gaan. Net zo lang als die van mij. Ik haal fietsers in, ik had niet anders verwacht en ook op gerekend. Elke trimmer die ik achterop kom is weer een volgend doel. Ik moet iets om mijn gedachten te verzetten. Wandelaars dan, Nederlanders in dezelfde shirts, toch ook gestart in Bedoin maar een stuk vroeger. Ik word al van ver opgemerkt en de aanmoedigingen zijn ernaar!! Geweldig natuurlijk maar ik moet oppassen voor overmoed. Ik voel dat dát direct word afgestraft, terug temporiseren is de boodschap. Het is lang...heel lang. De prettige afwisselingen als Carla me opwacht, toch even gewoon doorstappen in plaats van hardlopen. Fietsers die me wel passeren, die me aanmoedigen, ook in de Franse taal, geweldig gewoon.
Kilometers gaan voorbij, mijn Garmin heeft geen haast de vermeldingen door te geven. Die variëren rond de zes minuten, op zich niet verkeerd en zoals gepland. Binnen het uur 11 kilometer afleggen, met nog geen 59 minuten op de klok is deze opzet geslaagd. Dat heeft een mens moed, en ook het feit dat eindelijk die vermaledijde bossen worden ingeruild voor het zo bekende en onbeschutte laatste deel van de door tektonische platen resulterend markante berg.

Wordt het gemakkelijker, mijn ervaring is anders. Weliswaar wat minder steil, maar wat wil dat zeggen na al meer dan een uur alleen maar bij elke stap die je maakt je centimeters hoger te begeven. Edoch...er was werkelijk een moment, na drinken van een simpele cola dat ik een duw in de rug kreeg. Het kan ook de wind zijn geweest die me wat opduwde want ik ben nogal sceptisch over het gebruik van welke gel of drank dan ook, maar baat het niet, het heeft me nog nooit geschaad. Opeens hulp van onverwachte hoek, mijn broer op de fiets die ik beneden al was tegengekomen heeft me ingehaald. Nu moet het blijven gebeuren want ik had onderweg nogal eens twijfels over het welslagen van deze onderneming ondanks meevallende tussentijden. Fotografen onderweg, mezelf even wat beter voor gedaan dan dat ik me voelde (ijdelheid ten aller tijden). Meters worden langer, hoogtes worden hoger, het lijkt zó kortbij maar dat alles is gezichtsbedrog. Een bocht, nóg een bocht die nóg langer is. Dan is het eindpunt uit zicht, een wolk verbergt het verlossend beeld. Misschien alleen maar beter zo, geen idee hebbend van enige afstand en het enige wat rest is gewoon stoïcijns de weg vervolgen. Het word aanzienlijk frisser in die mist dat dan van korte duur is. De wind is geen belemmering, het kan helemaal anders zijn wat een groot deel van de tijd dan ook zo is. Er is tot 300 kilometer per uur gemeten! Ik weet, vlak boven me is nu dat weerstation en die laatste bocht laat eindelijk niet lang op zich wachten. Een haarspeldbocht, die laatste meters zó steil maar dat maakt niets meer uit.

Oooo wat heerlijk...niet meer verder te moeten gaan...2 uur en 2 minuten geleden begonnen over deze halve marathon om dan de top te bereiken. Had het zelf niet durven voorspellen.

'Nooit meer' zweerde ik twee jaar geleden. 'Volgende keer, onder de twee uur' prevelde ik in mijzelf!

Editie 25 Cadzand

Ooit was er een periode dat ik alle training/ en wedstrijdarbeid netjes noteerde in een agenda...als ik het niet vergat....of ná een training te lamlendig was en me voornam alles de volgende dag bij te werken. Toen begon ik op schema te werken die me om de 7 weken per email werd toegestuurd, een stok achter de deur om nu wel alles goed bij te houden en uiteraard ook om de trainingen uit te voeren. Uiteindelijk heb ik deze methode ook opgezegd en was ik min of meer op mezelf aangewezen. Nog wel een tijdje op schema geleefd aangeleverd door onze baantrainer bij RKHAV Jan, maar omdat ik in die periode erg wispelturig gedrag vertoonde vanwege telkens terugkerend blessureleed vond ik het niet redelijk om voor mij al teveel tijd te investeren voor het opmaken van opdrachten die ik toch niet kon waarmaken.

Wat ik wel ideaal vond was mijn aanschaf van de Garmin met gps. Alles wat ik had uitgevoerd bereikte de computer om opgeslagen te worden zonder dat ik er omkijken naar had, sindsdien heb ik dan ook gemakkelijker de neiging eens terug te blikken als er iets vooraanstaands sta te gebeuren zoals....tja...de halve marathon van Cadzand misschien? Hoe ik het jaar ervoor had gepresteerd, daar heb ik geen externe hardware voor nodig, dat staat keihard gegrifd in de harde schijf waar geen Intel, Microsoft of Apple aan te pas komt. Wat dan handig is, is om na te gaan hoe ik de weken ervoor heb geleefd betreffende het hardloopgebeuren en of er eventueel iets te kopiëren valt in mijn voorbereiding voor de volgende editie van een dergelijke loop.

Zo was het dit jaar niet anders, feitelijk verliepen de trainingen als vanouds hoewel ik wel een verandering ervoer wat niet bijdroeg aan mijn zelfvertrouwen richting een bevredigd eindresultaat als het er op aan moet komen. De voorafgaande wedstrijden liepen (precies het goede woord) voor geen ene meter, ik had het gevoel alle snelheid verloren te zijn geraakt na 1 januari 2016. Waarom exact die datum? Omdat ik daarvoor, toen nog in 2015, in staat was een stuk rapper de kilometers weg te draaien. Dus een lange periode van zere voet leed in dat jaar kon geen aanleiding geweest zijn nooit meer terug te kunnen keren in wat ik in het begin van het jaar kon presteren. Om te noemen een 8ste plaats op waarschijnlijk de zwaarste editie van Cadzands halve, en helemaal de kers op de taart en mooiste prestatie in mijn hardloopbestaan was wel de snelste 45 plusser bij de Antwerp 10 Miles (1871 knarren).

Dus nee....uitgaande van de loop in Heikant en Westdorpe gaat het er niet over zijn en eigenlijk wil ik me daar wel bij neerleggen. Sinterklaas blijft niet rijden en ik kan ook niet verwachten van mezelf dat ik nog kan wat ik enkele jaren eerder wel kon waarmaken. Tenslotte, ooit eens net buiten het podium overall bij deze halve marathon is toch iets om met plezier naar terug te kijken lijkt me zo.

Dat wil dan ook niet zeggen dat ik er niet alles aan zou doen om deze keer ook weer zo hoog mogelijk in de rangschikking mijn plaats tracht te bereiken, ik heb er immers wel voor getraind. Eigenlijk iets te mooie weersomstandigheden voor de tijd van het jaar maar enfin, eens niet doornat en doorkoud te finishen is ook wel fijn. Temperatuur was aangenaam en al bij het inlopen kreeg ik in de gaten dat je je ook te warm kunt kleden dus vlug dat thermoshirt uitgewerkt. Een goede start gemaakt maar helaas kwam ik al na twee kilometer alleen te lopen. Tja, dat risico loop je natuurlijk als je met meer dan 1000 deelnemers van start gaat. Verstandig was het niet met die toch wel stevige bries in die open polder, dat besefte ik wel. Dus maar eventjes het tempo aangegaan om bij twee lopers voor me aan te sluiten. Ondertussen was er al een mooie groep voor me gevlogen, maar die waren allemaal van het kaliber dat ik op voorhand al wist om deze niet te proberen volgen. Ik hoopte in het verloop van de wedstrijd toch wel samen op te kunnen lopen, want om alleen nog die 20 kilometer te moeten afleggen....
Maar het parcours is er één...waarbij je geen enkel vast tempo kan blijven aanhouden. Daarnaast is de één net wat meer of minder bedreven op lopen over strand, het nemen van de trappen of hellingen en tegen de wind in lopen. Ik train nóóit op het strand, zie daar geen enkele heil in en heb in het verleden al bewezen toch er aardig in weg te kunnen. Nú leek het wel of het gehele strand pas was opgespoten, geen enkele vastigheid. Neem mee het opkomend water met dat losgewoelde zand vanwege de stormachtige omstandigheden van jongstleden dagen, dan is de optelsom gemaakt. Achteraf hoorde ik dat het op het wat hoger gelegen gedeelte van het strand wel beter lopen was, maar op dat moment ga je niet experimenteren met het bepalen van je te nemen route.

Dat strand...dat blééf duren. Meende ik dat het verleden jaar een worsteling was, volgens mij was het deze keer een grotere barrière. Terug op het asfalt was er dan geen sprake van recuperatie omdat hier de stormachtige wind vrij spel had die op de kop bedwongen diende te worden. Toen eindelijk het geasfalteerde fietspad in al zijn wijsheid besloot zich af te buigen naar de richting waarheen de wind zich richtte was het eindelijk tijd om eventjes op adem te komen. Maar niet te lang, er was al immers veel tijd verloren gegaan met dat geklos over dat vermaledijde strand. In een verontrustende tijd van 37'40 de eerste 10.000 meter afleggend, omdat ik met mijn parcourskennis weet dat er nog hele zware kilometers staan te wachten. Een tijd onder de 1h20 komt hiermee zwaar in het geding.  Ja, ondanks mijn onzekerheid aan de start begin ik toch met een bepaald doel, en die streeftijd wil ik haalbaar achten.

Het tweede strand, in iets betere staat. De beslissing genomen niet tot aan het water te lopen omdat dat toch geen zoden aan de dijk zet. En het loopt er inderdaad wel beter, terwijl ik iets verderop de mij voorgaande lopers alweer het strand zie verlaten. Eindelijk verlost van dat losse zand, het kronkelende fietspad af en toe verlatend omdat het door het zand toch een metertje scheelt.           Elke centimeter.....
Dan het moment..tegen de wind, en dit gaat nog héél lang duren terwijl ik moederziel alleen loop. Voor me uit, te ver weg. Achter me, wil ik niet weten. Ik blijf harken, de geleverde inspanning mist zijn uitwerking niet, mijn bovenbenen...'te weinig...veel te weinig getraind' spookt het door m'n kop. Nog zolang, nog zover, bij de Zwarte Polder kom ik vele lopers tegen die de lus nog mogen doen. 'Plaats 10', wordt me veelvuldig toevertrouwd. Heel mooi, maar ik vraag me terecht af of ik dat wel kan standhouden. Ik sta op de rand van de afgrond waarbij het enige wat mij uit onbalans kan verkrijgen is een standvastige kramp. Dat dát nog altijd uitblijft verbaasd me, wat me tegenvalt is te worden ingehaald door twee lopers 4 kilometer van de finish. Ik laat ze even passeren maar put toch wat moed met het feit dat er nú nog wat zware meters te maken zijn. Op en neer over de duinen en inderdaad, beide lopers moeten even inbinden zodat ik gelukkig het tempo kan volgen. Nog altijd is het gevaar niet geweken met kapers op de kust. Ook Remy Vasseur meld zich die ik nog voor het 10 kilometerpunt was gepasseerd. Er ontbind zich een strijd waar ik me niet mee bemoei, ik heb het helemaal gehad en het kan me allemaal worst wezen. Nog een obstakel, de afdaling van de duinen naar de Boulevard blijkt afgegraven te zijn. Kan ik nog wel gebruiken op dat moment. Komt er in die afdaling eentje naar beneden gestort, 'hee, die ken ik' dacht ik direct. Met beide voeten weer vaste grond, meewind en het is maar een paar honderd meter meer. Ik verzamel al m'n moed bij elkaar en gooi alles op alles voor een verpletterende eindsprint. Lap! Kevin terug gepakt en heb de smaak te pakken. Remy loopt redelijk vooruit maar ik heb het idee alle last overboord te hebben gegooid. Ondanks de regelmatige peiling van Remy of zijn positie nog in het gedrang komt jegens mij, is er niets aan te doen, ik ben ontketend en zal nog gaan om die 10 plaats te heroveren. Helaas had die vechtlust eerder moeten aanvangen, de 11de plaats ten koste van Remy was geen probleem, maar te laat om een top 10 te lopen.

Maar alles bij elkaar genomen, wat ben ik opgelucht en heel tevreden met het behaalde. Het kán en het mag nog terwijl ik wel had voorzien het een stuk minder te moeten doen. Met een tweede plaats in mijn categorie waarbij de tijden nog niet zo gek veel van elkaar liggen, een mooie afsluiter en op naar méér. Ik ben nog niet klaar!!!
  

Cadzandse halve marathon, martelgang...of genot?

Nummer zoveel bij deelname aan dit evenement. Ik ben geen ster in het bijhouden van data en gegevens, gemakshalve zo dan aan te geven dat dit geen debuut is. Een jaarlijks terugkerend element en een vaste plaats in mijn agenda. Derhalve de spijt dat dit wel altijd samenvalt in één weekend met de Berlareloop, waarbij mijn rol daags voor de halve marathon van Cadzand was bedeeld tot het begeleiden van de langste afstand op de ATB bij de Koewachtse loop. Ondanks dat er snel werd gelopen, kon ik wel vaststellen dat het kou lijden was op de 14 kilometer lange omloop. Enige zorgen dat dit misschien wel in mijn nadeel zou brengen om de volgende dag fris van start te gaan kon ik niet onderdrukken, maar ruim binnen het uur werd de loop beslecht door Ruben Martens.

Wat een tegenstelling qua weersgesteldheid. Was er een frisse temperatuur op zaterdag, stond wel tegenover dat het droog bleef, met af en toe een bijna doorbrekend zonnetje. Op weg naar Cadzand een fikse sneeuw/ regenbui. Ik maakte daar geen punt van, ondanks dat ik van nature een mooiweerloper ben. Enkele weken voor deze loop wellicht de generale meegemaakt op de scheidstrechterloop in Axel onder krek dezelfde omstandigheden. Toch meer het westen naderend, klaarde de lucht enigszins op. Dit bleek ook van korte duur te zijn, terwijl de niet aflatende wind zich goed liet spreken.

Koud...daar spreek je van als je je bivak opslaat op één der beide polen. In Nederland is het niet meer dan fris, en zo voelde het ook aan toen we de auto hadden geparkeerd en waren uitgestapt. Toch maar met lichtelijk gezwinde spoed richting sporthal waar de inschrijving en overige activiteiten plaats vonden. Niet langer dan nodig te lang rondhangen in de buitenlucht, ik zal na de start genoeg tijd hebben een frisse neus op te doen. Had ik vandaag nog een doel te behalen met dergelijke omstandigheden in  mijn huidige vorm? Immers waren de trainingen de laatste tijd er een beetje bij ingeschoten vanwege een lichte vorm van hielspoor. Irritant, en bij onoplettendheid zou dit wel eens kunnen uitbloeien tot een langdurige hindernis. Het doel, finishen onder de 1u20 vond ik niet echt ambitieus maar gezien dus de stand van zaken het meest haalbare voor vandaag.

Na iets te laat me in het startvak te hebben genesteld (met dank aan de medelopers die me toelieten me door de massa naar de voorste gelederen te laten begeven) werd zondag ochtend om 11u30 de start gegeven voor de voor mij zo overbekende 21 km lange route. Dat de eerste kilometer in 3'32 werd gelopen kan me niet bezorgt maken, het was nu eenmaal niet het ideale weer voor een bliksemstart. Dit kon evenwel iets rechtgezet worden op de volgende kilometer met de wind in de rug over het asfalt. Terugkerend naar het dorp over de duinen met de wind vol in het gezicht werd het tempo behoorlijk gematigd. Dat bleek bij passage langs de start/ finish waar ik over deze 5 kilometer 18 minuten nodig had! Toch wel een beetje tegenvallend als je uitgaat rond 17 minuten nodig te hebben voor dit gedeelte, zoals ook het feit dat er wel héél weinig atleten voor me de 5 kilometer finish links lieten liggen dus ook hadden gekozen voor de langste afstand. Ik had de hoop dat deze mensen onbekend waren met het te volgen traject en zichzelf hopeloos tegenkomen op het strand en de duinen. Eenmaal op het strand dat nog vrij redelijk lag ondanks het snel opkomende water, was er geen sprake van neergaande prestaties bij de concurrentie. Ik was dan wel in staat aansluiting te vinden bij twee lopers, maar over het algemeen was het zaak om zelf de beste weg te vinden. Vlak langs de op het strand rollende golven was het nog het best te lopen, maar was niet te voorkomen dat je af en toe zo'n golf niet kon ontwijken met gevolg ijskoud water over je schoenen. Toch ondanks de moeite hier te lopen was het machtige schouwspel van de door de windkracht 7 opgestuwde woeste golven  met die dreigende lucht er boven het aanschouwen waard. Bij de radartoren eindelijk de verlossing van het strand om iets van recuperatie op te doen op het fietspad, ware het niet dat de mannen waarbij ik liep een stevig tempo bleven handhaven. Niet zo vreemd, want later bleek één van hen Michiel Otten te zijn. Van mijn leeftijd, maar heeft wel ooit wel de Montferland 15km gelopen onder de 45 minuten!

Het was komen en gaan, wat mij betreft. Bij het tweede deel over strand kwam ik alleen te lopen, het strand verlaten en eindelijk de neus de goede richting op (finish) kwam ik weer aansluiting maken. Had zelfs de kracht gevonden nog even kop te lopen, om maar niet beticht te worden van meeloperij. Bij de Zwarte Polder, waar de wind vrij spel had was het voor mij zover gedaan dat er niks anders opzat het te laten zoals het was. Het ging me te snel, en wetend wat er nog te wachten staat kon ik maar beter spaarzaam met mijn krachten om gaan. Nadeel was natuurlijk dat ik alleen kwam te lopen, voordeel waren de vele aanmoedigingen van de lopers die me tegemoet kwamen en die nog die enorme lus hadden te maken.

Je zag het al van ver aankomen. Zwart boven de zee dat niet veel goeds voorspelde. Nog in de volle tegenwind dat deze bui losbarstte. Regen, hagel en wat nog meer voor moois dit teweeg bracht. Oo, wat werd het koud op de spieren. Was daar ook dat ik een enorm idiote fout maakte door mijn voorgangers blind te volgen. In plaats van onder door bij de radar bleef ik net als zij boven op de delta lopen, terwijl ik maar al te goed weet dat dit niet de juiste route was. Halfweg werden we tot orde geroepen, er zat niets anders op dan de steile trap de duinen af om daar weer het juiste pad te volgen. Dit kostte duidelijk tijd. Was er ook nog één loper die voor me de trap niet nam, tot bezinning kwam, terugkeerde en alsnog onder luid gevloek dezelfde weg als mij volgde. Hij had niemand verwijten te maken, hij was fout zoals de rest van ons. Vond het wel vervelend dat ik op deze manier een plaats was opgeschoven, volgens de laatste berichten liep ik op de achtste plaats wat ik behoorlijk verrassend vond. Dit had ik echt nooit verwacht op deze dag, een top 10 notering! In de laatste kilometers regelmatig achter me gekeken waar de man bleef, vond het niet meer dan redelijk om minstens dan samen over de streep te finishen. Toch had ik ook mijn doel binnen de 1u20 te blijven niet uit het oog verloren, en volgens mijn gps was dit zeker haalbaar. Aan de andere kant, enkele weken terug was ik ook eens het spoor bijster geraakt terwijl ik op kop liep bij een wedstrijd. Heb toen nog flink moeten strijden om terug te komen, dus waarom zou ik compassie tonen? Mijn tempo opgevoerd, wat nog mogelijk was ondanks de storm voluit in je gezicht waarbij je op sommige momenten zowat werd terug geduwd. Wat een schitterende finish ging dit worden, ondanks die halve minuut boven mijn doel. Wel volgens mijn gps 21,3km, dus 200 meter meer afgelegd dan vorig jaar op dezelfde ronde. Maar die achtste plaats kwam wel geheel onverwacht waarbij die eindtijd helemaal niet belangrijk meer is. Ijskoud, doornat en afgepeigerd passeerde ik de finish wat voor mij geen reden was de race te beëindigen. Die stopte wat mij betreft pas in de catacomben van het Cadzandse sportpaleis, dus in een vasthoudend tempo die richting genomen. Carla passerend die net zo verrast was als mijzelf met de prestatie toeroepend dat ik blijf hardlopen tot aan die verwarmde ruimte die in de laatste kilometers steeds meer aantrekkingskracht creëerden.

Ondanks mijn hoge notering, toch maar derde plaats bij de masters 45. Maar op slechts 1'23 van de eerste plaats in deze categorie....daar had ik op voorhand voor getekend bij deze, in mijn ogen, zwaarste editie.....

Garmin Connect

 Garmin Connect 

Wordt op een of andere reden op blogger via een link toch beter weergegeven dan via FB. Of dit nu ligt aan FB....is mij een raadsel. Zal toch maar weer wat meer werk maken van deze blog omdat het hier ook wat comfortabeler werken is. De link wijst naar een duurloop die ik op deze zondag heb uitgevoerd en betreft een première. Het is namelijk de eerste keer dat ik een duurloop 'NIET' alleen uitvoer, maar samen heb gelopen met Job de Feyter. Niet zomaar een duurloop, eentje met heel veel bochten, hellingen en onverhard. Ondanks dát wel 17 kilometer afgelegd in ruim 1u10.
Ongehoord en onbesuisd.....voor herhaling vatbaar!!  

Een traditionele jongen

Eén traditie, de andere gebroken. Voor de negende maal stond ik aan de start van één van Nederlands mooiste lopen. Door velen verfoeid vanwege de massale toeloop dat deze happening teweeg brengt. Het is wel iets, 40.000 inschrijvingen verdeeld over twee dagen! De Zeven Heuvelenloop, die zijn naam gestolen heeft, want blijkbaar zijn er slechts een klimmetje of 4 opgenomen in de ronde. Voor de rest 'slechts' wat vals plat, hoewel dat vals ook tussen haakjes mag aangezien het in de eerste 5 kilometer duidelijk waarneembaar is dat er voornamelijk richting hogere sferen gelopen dient te worden.
Voor de negende maal, en deze keer nu eens zonder weekendverblijf in de stad. De tweede fout, want de keuze om het dan maar zonder overnachting te doen, daar kregen Carla en ikzelf in de laatste week toch wel met spijt te kampen, was de reis per trein te ondernemen. Wat doet zo'n ding lang over een relatief kort traject. Natuurlijk vanwege de vele tussenstoppen, waarbij we wel de goede keuze hadden gemaakt in Roosendaal op te stappen. Een station verder werd het al aanzienlijk drukker. Dan wel het gemak vlakbij de start geloosd te worden, op zoek naar onderdak omdat we dan toch wel héél op tijd op de plaats van aankomst gedropt werden. Tegenvallertje waren de weersomstandigheden, met van die akelige miezerregen, dan eens wat meer, dan minder maar nooit helemaal droog. Fris, zeg maar koud er boven op en we kregen nog meer spijt met een blik op het hotel waar we verleden jaar onze intrek hadden genomen. Om dáár nu te verblijven op een verwarmde kamer, zou zalig zijn!

Vooruit, niet zo truttig, met een bak koffie of twee in een warm café vlak bij de start is het ook goed te doen, toch met een blik op de rijk uitgestalde korte drank diversiteit achter de bar...zou ik? Toch maar niet gedaan, alhoewel ik in het verleden dit wel eens heb ondernomen na een tip van een marathonloper die bij mij in de straat heeft gewoond en een tijd van 2u22 heeft staan op de klassieke afstand en nog altijd recordhouder is van Cadzands mooiste loop.

Met de start om 13u gelukkig niet al teveel tijdverlies op deze dag. Natuurlijk ook het geluk vooraan te mogen starten, ik loop nog altijd ruim binnen het voor mijn categorie gestelde tijdslimiet om hiervoor in aanmerking te komen. Een mooie opwarming uitgevoerd waarbij de kou eigenlijk nog meeviel, als je maar in beweging blijft. Met een kwartier voor de start het vak in was nog op tijd om niet helemaal achteraan te moeten starten, want ook in dit vak vroeg ik me toch af hoe sommige lopers hier....afijn, zolang er maar niet in de weg word gelopen, zijn er altijd wel mensen die hun plaats niet beseffen, helaas. Zelf probeer ik er een hele snelle eerste kilometer van te maken om dan ook geen obstakel te zijn voor lopers die achter me zijn gestart maar wel een hoger tempo kunnen volhouden. Met ruim onder de 3'20/km mag dat geen probleem zijn, hoop ik. de weg is verder dan breed genoeg dat ieder zijn gang kan gaan.

Traditioneel, loop hier tenslotte niet voor het eerst, de eerste 5 kilometer boemelt als het ware voorbij in 17'44''. Ach, ben wel eens langzamer gestart dus hiervoor maak ik me nog geen zorgen. Samen oplopen zit er weer niet in, word zelfs nog even een sjas patat! Arjan van den Berge uit Bruinisse had met plaats 25.584 de eer het licht uit te doen bij de loop, maar ik loop hier alleen. Met stuivertje wisselen was dit ook maar voor korte duur, kwam ook weer samen te lopen met enkele gasten en een vrouw, Marije te Raa. Die kerels, dat geloof ik wel maar was onder de indruk van het gemak dat deze te Raa liep. Ik meende haar bij de 7 heuvelenweg wel kwijt te spelen, maar niks was minder waar. Oké, heuvel op deden we dan samen, maar de afdaling was ze me ruim de baas, schitterend! Voelde mezelf gelukkig nog altijd fris genoeg om wat extra te geven, want laten we er geen doekjes omwinden, zou het wel leuk vinden om me te kunnen blijven meten met haar (en liever iets sneller de ronde af te leggen).

Traditioneel, richting het 10 kilometerpunt zo'n hoog tempo na die beklimmingen om in die afdaling eens lekker de boel los te gooien. De tweede drankpost laat ik ook voor wat het is. Allemaal tijdsverlies en je loopt te hoesten en te proesten om helemaal van uit ritme te raken. Trouwens, wat brengt die slok water die je binnenkrijgt als voordeel mee? Weten wat er komt na die afslag van de 10 kilometer, misschien wel de rottigste beklimming van de dag. Ben alles en iedereen kwijt waar ik mee samen liep, gelukkig voornamelijk achter me. De verlossing, de Oude Kleefse baan, de bocht naar links. Een toeschouwer 'De klimmen zijn voorbij, nu alleen afdalen'. Weet ik, beste man, denk ik. Maar er zit toch nog één venijnig bultje in die afdaling, maar dat mag bijna de pret niet drukken. de tijd van snelle kilometers zijn aangebroken. De warming up is voorbij, ik kan aan de slag. Onmogelijk, maar daar verschijnt mevrouw te Raa weer op toneel. Ik geef me bijna gewonnen, maar met de wetenschap zo dicht bij de meet te zijn, wil ik nog wat extra kunnen geven. Nog een doel is mijn kilometers onder de 3'30 te krijgen, en dan zal ik nog hele snelle meters moeten maken. En hoe dit lukt, zijn het de vele aanmoedigingen van het publiek dat zich toch buiten de deur waagt ondanks de mindere weersomstandigheden? Is het omdat ik alleen loop en de vrije baan voor mezelf heb? Dat er 'iets' gebeurt, blijkens mijn laatste twee kilometers in respectievelijk 3'13'' en 3'17'' is buiten kijf.
Oké, ietwat teleurgesteld, omdat ik had gerekend op een tijd onder de 52 minuten wat er nu 33 seconden méér zijn geworden is van korte duur omdat ik besef dat het nu niet de omstandigheden waren om een dergelijke prestatie neer te zetten. Dus achteraf zéér tevreden dat dit nog mag lukken. En een drijfveer om dit te blijven doorzetten.

Bijna traditioneel is de loop een week later in Kieldrecht. Bijna, omdat ik dat al enkele malen verstek heb moeten laten gaan vanwege andere dingens. Nu wel op het programma, en met de Nijmeegse avonturen nog in het achterhoofd had ik beslist er een harde strijd van te maken niet helemaal wetend hoe de concurrentie verdeeld is. Met een paar snelle eerste kilometers ontstond er al vlug een afscheiding met Frederik de Backer als koploper voor de korte afstand. Richting het wisselpunt van de 8 en 12 kilometer waren we met vier, had geen idee met hoeveel we de langste afstand zullen moeten doorbrengen. Ik had wel in de gaten dat ik het niet op een presenteerblaadje ging krijgen, als er een overwinning voor mij in het verschiet zou zitten. Bij het afleiden van de afstanden bleven we met twee over die de diens gingen uitmaken over het verdere verloop. Had nog altijd geen idee over mijn reisgenoot, kon niet inschatten hoe het hem verging maar kon wel beschouwen dat zijn leeftijd aanzienlijk jonger was dan die van mij. Kon ik me alleen nog beroepen op mijn diesel principes, laten we nu eerst maar eens een halfuurtje lopen en dan zien hoe de zeilen erbij staan. Ondertussen beseffend hoeveel anders de infrastructuur hier verdeelt is in tegenstelling met het Gelderse landschap een week eerder. De herziene natuurgebieden in contrast met de enorme roll on roll off's op de achtergrond maken dit tot bijna een imaginaire sfeer. Aan de ene kant de stilte die er zal heersen was het niet dat ontelbare vogelsoorten die het gebied bewonen dit onderbreken terwijl er toch duidelijk de uitdijende Antwerpse havens zich hier manifesteren. Fotografisch voor mij persoonlijk niet interessant (waar ik me bij het lopen ook bewust mee bezig houd), maar wel een omgeving die me helemaal gegevens is met die schitterende vergezichten in de wijde polders.

Maar ik was dus ook verwikkeld in een tweestrijd, letterlijk en figuurlijk. Zal ik al eens een aanval uitvoeren of wacht ik tot aan de finish? Sprinten kan ik toch wel, daar ben ik nooit te verlegen voor om dat uit te voeren. Misschien eens een speldenprik uitvoeren? Dan bij een kleine helling over een fietspad. Blijkt dus nog niet van toegeven te weten, nadat ik dit had uitgevoerd. Word toch een lange strijd. het zal tussen kilometer 6 en 7 zijn geweest, ik liep op kop met enige tegenwind over een zéér brede weg toen ik bemerkte dat ik een meter of twee vooruit liep. Welnu, het is nu of nooit, en met die gedachte zette ik er eens goed de sloffen in. Het was bij deze gebeurt, de afstand werd aanzienlijk groter en zal zijn weerslag niet kennen bij  mijn kompaan. Althans, dat was mijn ijdele hoop. Maar ik voelde me nog zo goed, durfde nog wat harder. Toch bemerkte ik bij mezelf wat weerslag, mijn maag geraakte iets van streek. Maar geen flauwe zever, die maag hoeft niet te lopen! Ik geef toe, de vermoeidheid gaf wat toe, maar ik weigerde toe te geven met nog zo'n 3 kilometer te gaan. Een klote eindje, en als ik wat sneller ga lopen ben ik er vlugger vanaf. Of dat werkelijk ook gebeurde weet ik bij zegge en schrijve nog niet, heb de data nog niet geanalyseerd. Feit is wel dat ik dacht het parcours te kennen, maar dat lag dit jaar toch wel even anders met nog een flinke lus te moeten maken. dat was even een optelfoutje van me, maar met een blik achterom na een haakse bocht met ruim zicht besefte ik wel dat de overwinning mij niet kon ontgaan. Doel was nu deze voorsprong nog verder uit te breiden, staat wel goed op de uitslag! Een nieuwbouwwijk in de laatste 1500 meter, veel bochten, stoep op en af, elke centimeter benutten, achter auto's langs, over gras, ik liet niks liggen om daarna weer een stevige aanzet uit te voeren. Aanmoedigingen van de middenafstandlopers die op het parcours nu verschenen deden me goed. Met een mooi onthaal de laatste meters (de speaker is geweldig) met redelijk wat volk langs de kant wat we eigenlijk niet zo gewend zijn bij dergelijke lopen was het schitterend deze loop weer eens op mijn naam te zetten. Eindtijd van 41'25'' over 12 kilometer. Garmin gaf iets minder aan, maar met al dat gesnij zal de afstand zeker niet gelogen zijn. Ik laat het zoals het in de uitslag staat en kon weer heel tevreden de dag afsluiten, gewapend met een bos blommen waar Carla dan weer goed mee is. Want zeg nou zelf, moeten strijden om die ruiker voor je lief  is toch veel romantischer dan dat te moeten kopen bij een benzinepomp. Vind het al zo'n zonde van mijn geld ook......

Nog maar eens meegenomen...

Geen voorinschrijving, simpelweg omdat ik dáármee te laat was. Aan de andere kant vond ik dat nu ook wel eens fijn, kon ik nog tot het laatste moment beslissen wel of niet van start te gaan bij de Bredase Singelloop. Voor een paar euro extra valt er op de dag zelf ook nog in te schrijven, komt dat nog tegen bij dergelijke evenementen. Te starten valt of staat met de weersomstandigheden, ik hoef nu niet zonodig 21km lang in weer, wind en ontij te vertoeven. Maar de omstandigheden in het Zeelandmarathon weekend waren allerminst onaardig te noemen. Heb me nog eraan gewaagd enkele uren in de Walcherse duinen door te brengen op zaterdagmiddag om toch nog wat van de marathon mee te maken. Heus, dat het zou gaan kriebelen mij nog eens te wagen aan een dergelijke afstand kon gereduceerd worden tot ver onder het nulpunt. Zeker als ik al die afgeleefde kopjes het revue zag passeren. Wat doen ze zichzelf toch aan dit vrijwillig te ondergaan!!
Ik heb niet het gehele leger van deelnemers afgewacht, ik kreeg toch wat wroeging naar mijzelf toe met het oog dat ik zelf de volgende dag uitgerust en fris aan de start wil verschijnen. Dat vuurtje was ondertussen wel flink aangewakkerd, ik ga zeker de halve marathon lopen in Breda!

Traditiegetrouw rijdt er ieder jaar een bus op deze dag richting de Singelloop, georganiseerd door de personeelsvereniging van de Gargill Sas van gent, zoniet dit jaar wegens te weinig animo. Ik had mezelf ook niet opgegeven, Carla en ik hadden besloten de avond na de loop wat langer in Breda te verblijven. Dus op eigen vervoer op tijd vertrokken, om nog aan de na-inschrijving te voldoen. Carla liep de 5 km die voor haar om 11h30 startte, een half uur na de eerste start van deze afstand. Kun je nagaan het aantal deelnemers op de loop! Daarna in afwachting van mijn 21 km die pas om 14h00 zou plaatsvinden. Het een en ander was wel lastiger geworden aangaande het terrein betreden van de KMA. Redelijk verscherpte bewaking vanwege de IS dreiging is dan wel een normale gaan van zaken, zonder ID werd de slagboom niet gepasseerd. Had er wel aan gedacht, dus dát was geen probleem. Mijn sporttas alvast binnengebracht om daarna het centrum in te gaan en het wedstrijdverloop te volgen. Had ik wel een probleem terug het KMA binnen te gaan. Men vond het verdacht dat ik geen sportkleding bij me had, ondanks dat ik mijn startnummer samen met mijn ID bij me had. Als ik kwaad van zin had, dan zou ik er toch wel zorgen dat ik zover mogelijk in orde zou zijn. Dat ik mij nu verdacht maak door opvallend geen spullen bij te hebben maakt mij nu toch helemaal niet verdacht? Maar zover drong dit bij dat gefrustreerd konijn niet door, totdat één van de andere mensen mij wel herkende dat ik inderdaad al binnen was geweest, in het bezit van de voor een te uit te voeren hardloopwedstrijd broodnodige uitrusting.
Mij verder rustig gehouden in de warme sportzaal totdat het ook eens tijd was me naar de start te begeven. Na een warming-up die geen naam mag hebben ging ik dan ook maar eens een startvak in. Ik was van plan vooraan te starten, maar daar bleek ik niet het goede startnummer voor te hebben. Dat werd mij bewust gemaakt door één van de parkopzichters (of hoe die ook genoemd worden) en me verwees naar het vak achter me. "Deze mensen hier lopen voor een goede tijd'', was zijn argument. Ik keek zo eens rond me en had nou niet het idee dat ik er nu minder afgetraind uitzag dan wat er in dit vak te zien was. Zelfs wat redelijk rond de buikstreek gevulde individuen die het schouwspel kleur gaven, maar waarvan ik niet de verwachting had dat ik deze brave lieden een strobreed in de weg zou leggen. "Och, ik kom hier voor een goede 1h14, dus ben ik op tijd weer weg", was mijn tegenverklaring (een beetje overdrijving mag, vond ikzelf).            
"Ooo....", kreeg ik terug en weg was hij. Voor mij was dat niet meer dan een vrijwaring om me toch hier te positioneren.
Klokslag 14h00, met een kanonslag waren we weg en natuurlijk kon ik me niet snel genoeg uit de voeten maken. Had me nog verder moeten opstellen, want de hoeveelheid lopers die ik zowat op de hielen zou springen waren talloos. Dan maar even later mijn inhaalslag maken, en met een eerste kilometer in 3'30 die mij niet kon verblijden. Had wat rapper willen gaan, maar vooruit, het is nog lang om wat goed te maken. Voor het eerst werd er nu tegen die richting in gelopen ten opzichte van vorige editie's. Dit had te maken met de ruimte bij de finish waarbij de opvang uiteindelijk te klein bleek te worden met het toenemen van deelnemers. Nu was daar veel meer plaats voor voorzien, maar met gevolg van een totaal nieuw parcours als je hier voor de 8ste keer deelneemt. Wel verfrissend, zo eens wat anders...
Kilometer 5, alweer een afknapper van 17'54''. Wat gebeurt er toch, ik heb het gevoel dat ik vlieg en dan toch die tegenvallende tussentijden. Is dat die lichamelijke aftakeling dat aanspraak maakt op mijn prestaties? Maar waarom denk ik dan dat ik wel veel sneller ga dan wat de werkelijkheid te bieden heeft? Zal ik nog zot worden ook zeker?
'Ende de boer, hey ploegde voorts' eeuwenoud gezegde en van toepassing op mezelf. Gelukkig liep ik nu eens niet alleen, vroeg me wel af hoelang ik het tempo zou vasthouden want de 10 kilometer gepasseerd onder de 36 minuten viel nu ook niet tegen. Het zijn ook al die bochten en ongelijke klinkers die de ronde wel wat zwaarder maken. Stond er ook nog wat wind die te pas en te onpas tegen zat, de temperatuur daarentegen was ideaal met zo'n 16 graden.
Kilometer 15 in 54 minuten, ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. De klad komt er wat in en ik realiseer dat ik de laatste tijd eigenlijk wat te weinig kilometers heb gemaakt. Wat gebeurt er na een uur lopen? Voordat ik zover ben, kom ik alleen te lopen, beide medevluchters heb ik tot mijn spijt moeten laten gaan en het is nu af en toe alleen opboksen op vooral een heel eind rechte baan waarbij de wind recht op de kop staat. Gelukkig kan ik het verlies beperken en met nog altijd kilometers rond 3'42 blijf ik nog aardig rond draaien. Voordeel van alleen te lopen, ik kom dan ook totaal solo op de finish aangelopen en mijn hemel, wat een massa volk in de smalle straatjes van het Bredase centrum. Dat applaus en aanmoedigingen zijn alleen voor mij, ben in staat terug te groeten wat nog meer respons teweeg brengt. Wat is dit mooi!!!
Mijn eindtijd van 1 uur 17 minuten en 21 seconden over mijn gemeten 21,3km maken mij zeer tevreden. Ik moet realistisch zijn, en het is pas sinds de laatste jaren dat ik hier ruim onder 1h20 loop. Zelfs toen ik PR op PR liep kreeg ik dit nooit voor elkaar. Mijn eerste deelname hier precies 11 jaar geleden had ik zelfs 1u28'29'' nodig.
Dus samengevat kan ik stellen dat ik zelf niet helemaal begrijp dat dit me nog wel lukt en mag ik mezelf gelukkig prijzen met deze resultaten. Keerzijde, de M45 is nu wel heel zwaar geworden met kleppers als Patrick Kwist en Pip Tesselaar. Vorig jaar nog derde in mijn categorie, nu pas de zesde plaats. Vrees dat de schouw daarbij niet lang zal roken.
Op naar de volgende, 10 kilometer in Etten-Leur