Ook weer gehad..

Er zijn zo van die dagen, verplichtingen en gedoe, je tegen heug en meug volvreten en de hele dag binnen door brengen. Altijd vallen die dagen, twee in totaal, op het eind van het jaar en noemt Kerstmis. Twee regels, en het is misschien duidelijk dat ik het niet helemaal op heb met dergelijke uitspattingen. Och ja, en hoera...want dit zijn wel 2 vrije dagen, zomaar voor niks. Maar wat heb ik daar aan, als deze dagen vallen op het moment dat ik normaal gesproken toch al vrij ben. Voor mij was het dus een weekend zoals ik deze gewoonlijk beleef. Geen spektakulaire uitspattingen van vreet en zuip festijnen.
Met wel een kleine aanpassing op maandag (2de Kerstdag dus), niet gepland, maar wel het plan opgesteld nog eens te lopen aan de overkant. De Kerstloop in Vlissingen, dat was lang geleden voor mij. De laatste editie was in 2007, toen nog op het oude parcours. Nu was er een nieuwe startlocatie, met uiteraard een nieuwe ronde. Het was de moeite, wat een boel lopers. Met 433 lopers voor de 9km en 137 deelnemers voor de 4700 meter kun je spreken van een flinke opkomst. Vanwege de vele inschrijvingen werd de start een kwartier uitgesteld om dan om 11:15 te worden weg gestuurd. Ik stond vooraan, en de wel heel bedeesde start viel me direct op. Dat was in Stekene anders. Maar waarom zou ik dan wel als een bezetene tekeer gaan, ik kijk liever de kat uit de boom. Uiteindelijk werd het tempo opgevoerd en met een klein rondje door Dishoek gingen we de duinen over richting strand, waar ikzelf als eerste het zand betrad. Ik gaf mezelf geen kans op een overwinning, daar was ik ook niet vanuit gegaan, maar toch kon ik nog redelijk volgen in de kopgroep. Dat er af en toe een gaatje viel, vooral tijdens het passeren van de golfbrekers, dat spreekt wel vanzelf. Ik had wel de fout gemaakt de sleutel van mijn auto in mijn hand te houden. Daardoor kon ik niet op mijn gebruikelijke manier (beide handen bovenop de palen en mezelf zo afzetten) deze rotdingen passeren, zodat ik af en toe als een bal in een flipperkast heen en weer werd gekaatst. Tja, rustig deze dingen passeren zat er niet in, die andere jongens liepen hard en ik wil niet teveel toegeven. Voor mij liepen Bryan de Kraker, Erwin Harmes en Huub van Noorden. Ondertussen kwam ook Michel Schrier mij voorbij zodat ik op een vijfde plaats over het strand liep. 'Niet slecht', vond ik zelf, 'maar wel volhouden dan'. Toch kon ik op het strand me terug vechten tot een 4de plaats, Huub v. Noorden achter me latend. Deze zou later uitstappen. Van het strand af op het verharde en ik kreeg het voor mekaar weer aansluiting te krijgen bij voornoemde lopers. Eventjes de weg kwijt bij het passeren van de Vlissingse boulevard bij het terug keren richting de finish. Maar uiteindelijk kwamen we toch weer op het goede pad na een metertje of 100. Het tempo viel behoorlijk in en ik vroeg me af of ik misschien een demarrage zou openen. Dat was nog veel te vroeg in de strijd, en gelukkig was ik wijs genoeg dit zo te laten. Bij het verlaten van het Nollebos, weer op het verharde terecht gekomen waar het tempo ook weer werd opgevoerd door de Kraker en Schrier. Harmes en ikzelf moesten antwoord schuldig blijven en zagen het gat groter worden. Ik liep achter Erwin, had geen idee van hoever, maar besloot toch te versnellen. Erwin ging even mee, maar moest toch lossen. Omdat ik een goed gevoel had dit te kunnen blijven volhouden, kon ik toch weer wat van het verschil tussen mij en de twee koplopers voor mij afsnoepen. Het voordeel was ook, dat er nu meer volk op het pad liep (de lopers van de korte afstand). Zodoende kon ik mij enigzins verbergen, want ik had wel in de gaten dat er regelmatig gecontroleerd werd door allebei de lopers. Misschien...is er een kans? Helaas, duidelijk werd het voor mij dat die twee in een onderlinge strijd waren verwikkeld, met als neveneffect, het versnellen van hun pas. Ik had dus te strijden voor mijn derde plaats en had dus ook op te letten op een terugkeer van Harmes. Dit gebeurde niet, en op 13 seconden van de winnaar kwam ik over de streep.
Natuurlijk, hier kan ik heel tevreden op terug kijken, een mooie wedstrijd op een schitterend parcours. En totaal voor mij onverwacht, een derde plaats op een toch wel vrij sterk veld. Nu ben ik wel zo reëel te beseffen dat sommige lopers niet op hun sterkst waren op deze dag. Maar wat blijft, is voor mij een hele mooie uitslag, eentje om goed te bewaren.

Wederopstanding

Alle twijfels ten spijt, heb ik toch maar besloten te starten in Stekene. Gelukkig wel, want wat werd het een mooie loop. Niet zo'n grote opkomst als voorgaande jaren, maar wel redelijk snelle mannen aan de start. Nog voor de eerste buien zich aanmelden, na een volledig droog gebleven namiddag, konden we om 16h van start. Ik was mee met de eerste groep, één man was al gevlogen die ik herkende van de onlangs gelopen halve marathon in Etten-Leur. Daarmee moest ik mezelf niet meten, hij is te snel. Kon ik alleen mijn best doen zo goed mogelijk te lopen, voor de winst was ik hier toch al niet aanwezig. Dat wist ik al op voorhand, meegaan met degene van mijn formaat, of liever nog een maatje te groot waaraan ik me aan kan vastklampen. De eerste kilometer in 3'15, dat is natuurlijk niet overweldigend. Maar aangezien ik nog altijd in een groep liep met o.a. Jordi v. Guyse en Mark Papanikitas, was dit misschien het uiterste wat er op dat moment voor mij te halen was. Lopen in deze temperatuur, niet voor mij...
Ik kwam toch alleen te lopen, werd uiteindelijk bijgehaald door Chris Verbeek en Jeroen Fiers. Bleef nog even hangen maar moest toch lossen. Toch liepen beide lopers niet snel uit en kreeg zowat het gevoel me te herpakken. Ik begon iets gemakkelijker te lopen, na een half uur onderweg. Mark Papanikitas kwam in beeld, ik kwam naast hem te lopen. Het speet hem het gat naar Chris en Jeroen niet dicht te kunnen lopen. 'We lopen allemaal onze eigen race, laat ze maar gaan', antwoordde ik hem. Ik liep net vóór Mark een scherpe bocht in, na die bocht zette ik gelijk aan die niet beantwoord werd. Dat schepte moed om door te gaan. Ik liep ondertussen de derde ronde en voelde me sterk genoeg eventueel een aanval in te zetten op de beide lopers voor me. Maar het was nog ver te gaan en wachtte nog even af. Stond daar opeens een kerel met een bord waarop stond dat er nog maar één kilometer te lopen was. Ik hoorde hem zeggen tegen een toeschouwer, dat deze loper (ik dus) hier straks niet meer zou passeren. Was hij nou mis? We liepen ondertussen al flink wat achterblijvers te dubbelen, maar ga ik nou al richting finish? Er waren toch 4 ronden te lopen? Ik had het volledig mis, toen ik mijn tijd zag op mijn horloge werd ik wakker. Natuurlijk, ik liep nu ondertussen in de 37 minuten, dus nóg een extra ronde zou betekenen dat ik wel erg traag de 12km zou afsluiten. En echt waar, ik vond zelf dat ik best wel snel vooruit kwam! Ondertussen had Chris al eens gepolsd hoe groot zijn voorsprong voorstelde tegenover mij. Niet groot genoeg, bleek hij te bedenken, en zette een versnelling in. Ik had nog geen haast, ik vond de afstand nog wat te lang om een versnelling te forceren. Ik zat nog ontzettend fit, heb me misschien teveel gespaard met de gedachte nóg een ronde te moeten lopen. Ik was wel zeker van plan een sprint in te zetten, als de tijd daar is. De laatste 180 graden draai, nu is het een paar 100 meter naar de finish. Nog even wachten, nog even...nog even...en nu!!
Chris heeft het in de gaten, begint ook aan de sprint en gaat links om bij een groepje achterblijvers. Ik passeer rechts, nog meer versnellend. Ik ga Chris voorbij en blijf doorgaan, controlerend op een tegenaanval die er niet meer kwam en ga over de finish in 41'06'' en een 7de plaats, twee seconden te kort om nóg een plaats op te schuiven. Had ik maar eerder moeten aanvallen! Oooh, wat een heerlijke strijd en om zo af te sluiten, dat smaakt naar méér. Want de laatste tijd zat de klad er wat in. Met twee trainingen per week kom je niet ver, ik heb gemerkt dat de snelheid er als eerste aan moet geloven. Een duurloop van 20km is geen probleem, maar om dit in een hoog tempo uit te voeren zal ik toch weer serieus moeten opstarten. Edoch, om namen als Chris Verbeeck en Mark Papanikitas ná mij op de uitslaglijst te lezen, doet me groeien....

                                        
Volledige 12km uitslag

Nog altijd...twijfel

Dit jaar zal uiteindelijk de Stekense Kerstloop doorgang vinden. Het zal wel heel raar moeten lopen wil deze wedstrijd vanwege sneeuwval en gladheid geen doorgang kunnen vinden, want zondag is het de dag. De twee voorgaande jaren is deze loop gecanceld vanwege winterse omstandigheden. Deze loop staat allang op mijn lijst te lopen wedstrijden, dus zal ik er zijn (was het plan).
Ik heb de website bezocht van de organisatie van de loop, en enige informatie ingewonnen. Een groot en sterk deelnemersveld, maar daar was ik al mee bekend. De tijdregistratie per chip vind ik wel verrassend, dat zie je niet dikwijls bij een niet al te grote wedstrijd. Maar aangezien naar verwachting meer dan 400 deelnemers van start gaan bij alleen al de langste afstand, is dit geen overbodige luxe. Deze 12km worden verlopen in 4 rondjes, dus houdt dan maar eens met de hand de tijden bij van de finishers. Ik ben wel verbaasd over het feit dat hoe langere afstand je loopt, hoe meer je betaald aan inschrijfgeld. Dat begint bij €3,00 voor 1km, tot maar liefst €9,00 voor de 12km! Ik begrijp deze redenering niet helemaal, waarom deze koersstijging bij toename van de te lopen meters? Ik heb opeens toch veel minder zin om hier aan mee te werken, ondanks dat het toch een mooie wedstrijd zal zijn. Natuurlijk maak ik geen schijn van kans hier in de prijzen te lopen, als er al sprake is van prijzengeld of wat dan ook. Lijkt me niet onwaarschijnlijk, want van heinde en verre komen hier sterke lopers de wedstrijd aanvoeren. Ik heb hier niks op tegen, heb mezelf ook al  in de geldprijzen gelopen. Dus heb ik daar niks op aan te merken, maar om dan een hoog inschrijfbedrag te moeten geven om de snelste lopers te begunstigen, daar heb ik wat moeite mee.
Nee, ik begrijp deze opzet niet goed, en ik twijfel sterk om dan maar misschien in Breskens te starten. Heb ik er  €9,00 voor over om in of achter een sterk veld te lopen? Die verleiding is toch ook heel groot, want laten we eerlijk zijn, de ambiance in deze Stekense loop is enorm!

Twijfel

Deze zaterdag de halve marathon in Terneuzen. Goed of slecht weer, dat gaf voor mij de doorslag over mijn deelname. Het staat niet in mijn schema, dus zou ik sowieso de wedstrijd niet mogen lopen. De weersvoorspellingen zijn redelijk, tot nog toe. Dat kan geen spelbreker zijn.
En toen kwam ik nog wat foto's uit het verleden tegen die ik had gemaakt. En heel duidelijk is de schuine afloop te zien op dit pad. En die afloop is voor mij al enkele malen slecht afgelopen, met als gevolg enige tijd uit de running, scheel kijkend van de last in mijn heup. En nu, met die zwakke knieën van me, dat is vragen om problemen.
Maar toch, twijfel....

Back porch

The Presidents

Die aflossingsmarathon in Terneuzen, hé, wel, die heeft mij weer terug gebracht naar de realiteit zoals die is. Zoals een auto in het verloop der jaren moet inboeten aan vermogen wegens slijtage, stroef lopende en/of speling op allerhande onderdelen, dat onderga ik zelf aan den lijve. Dat is niet van vandaag, ik weet wel al langer dat ik geen 20 meer ben. Ik heb ook wat meer tijd nodig te herstellen na een wedstrijd. Toch had ik de ijdele hoop, en ik rekende op een snelle 5,2km te kunnen lopen. Sneller dan dat ik ooit had gelopen op dit rondje.
Viel wat tegen (goh!). Ik starte snel, nadat Benjamin Gerritse de eerste van de 8 te lopen rondjes had afgelegd. We liepen op dat moment derde, op kleine afstand van één en twee. De twee volgende lopers van dié teams waren niet heel snel, ik kon na een paar honderd meter de eerste plaats overnemen. Natuurlijk ken ik het rondje als geen ander, het is een lastige toer met veel bochten. Ik had een mooi tempo te pakken, had ik het gevoel. Daarom viel mijn tussen tijd van 6'36 op 2km me wat tegen. Toch liep ik het uiterste wat ik kon, maar als ik rond de 17 minuten wil finishen, zal ik wel sneller moeten lopen. Na 3km wist ik dat dát te hoog gegrepen was, ik had 10'03 nodig voor deze afstand. En dat, terwijl de laatste kilometer nog de lastigste was met zijn hellingen en slecht liggend asfalt. Het tempo lag nog wel goed, maar ik wist dat ik later zou moeten inboeten. Die ±3'20 per kilometer kon niet blijven duren. Daarom kwam ik dan ook binnen in 17'36, wat mij tegenviel. Tenslotte waren de loopomstandigheden perfect, niet teveel wind, een goede temperatuur en droog. Nouja, ik had nu één rondje rusttijd totdat ik aan mijn tweede toer zou beginnen. Als ik die onder de 18 minuten kan houden, dan ben ik daar tevreden mee. Ik nam over van Peter deVet, en ging deze keer wat meer bedeesd van start. Toch verraste ik mezelf door slecht enkele seconden trager op de twee en drie km te passeren. Alleen was het nu wel een stuk drukker met lopers op de smalle paadjes en moest af en toe naast het pad om te passeren. Niet elke loper was gediend van mijn passage, ik meende minstens twee maal de teleurstelling in verbaal geweld te kennen te geven van deze mensen door mij hun team op een ronde achterstand gezet te worden, shit!!
Het was voor mij olie op het vuur, wat gas erop. En dus liep ik de tweede maal slechts 8 seconden trager dan mijn eerste, wat me weer heel veel meeviel. Natuurlijk, ooit heb ik deze rondjes sneller gelopen op hetzelfde principe. Maar begin dit jaar heb ik de 3 rondjes in een wedstrijd telkens ruim onder de 18 minuten afgelegd, dus zonder pauze. Dan blijkt dat ik gewoon niet sneller kan, ik heb mijn tempo dat ik 15km volhoud. En dat tempo loop ik dus ook op een kortere afstand, en niet sneller. Ik zal me maar meer richten op alles wat langer is dan 15km, dat gaat me het beste af. En als dat niet meer lukt, dan word het tijd voor een veranda. Uiteindelijk hebben we met ons team, Roadrunners Axel, wel met 2h30 de snelste tijd neer gezet. Deze tijd is officieus, omdat de uitslagen nog niet bekend zijn. Wel bekend is, dat het weer een geslaagde dag was. Vond wel jammer dat de Gentse teams niet aanwezig waren. Dat zou ons de eerste plaats hebben gekost, maar dergelijke teams zorgen wel voor wat meer allure aan deze wedstrijd...

Teamleden Roadrunners 1 waren:
-Benjamin Gerrits
-Peter de Vet
-Benny Thuy
-Niek Wieland
-Nitin Klapwijk
-Frank Boerebach
en ondergetekende

Foutje

Niet helemaal zonder ambitie stond ik aan de start van de 28ste 7-H loop. Niet helemaal zeker van een goede afloop stond ik eveneens in het eerste vak, dankzij mijn halve marathontijd in Etten-Leur mocht ik op het laatste moment hier toch starten. Nog een voordeel is ook de gratis deelname, niet onbelangrijk vind ik. Ik had een slechte week achter de rug, had last van vreemde verschijnselen waar ik niet lekker van liep. Ook een duurloop van een uurtje ging beroerd, al na 2 kilometer kreeg ik last van mijn enkel. Dat ging gelukkig na even flink doortrappen (tempo 15) een stuk beter. Evenwel, 2 km voor het einde zakte ik even door mijn knie, een flinke pijnscheut. Dus helemaal gerustgesteld, nee, dat was ik niet. Zaterdag vertrokken, Nijmegen natuurlijk bezocht, vooral de kledingwinkels dan, erruugg leuk!!
Zondag, flinke mist in de ochtend. Gelukkig klaarde dit spoedig op, in de zon werd het zelfs behoorlijk behaaglijk. Bovendien was het windstil, dus een nieuw wereldrecord zat wel in het verschiet. Ook werd er een poging ondernomen het Nederlands record uit de boeken te lopen.
Ondanks mijn onzekerheid besloot ik alles te geven om dan op zijn minst de limiet te halen, dat betekent 52'30'' lopen. Dit zou op zijn minst mogelijk moeten zijn, uitgaande van eerdere prestaties.
Ik stond op tijd in mijn vak, na wat te hebben ingelopen. Alles voelde goed aan, ik heb nergens last. Ik bemerkte wel een hoop spanning bij mijn medelopers in dit vak, tjonge wat een gestress voor een stukje hardlopen! Ik kan me daar niet druk om maken, misschien is een beetje spanning wel goed zo vlak voor de start maar ik kan dat niet opbrengen.
De start was om 13h, dus als ik wat tempo maakte had ik nog wat aan de rest van de middag. Ik probeerde ook tempo te maken, maar van 14 minuten voor de eerste 4km kom ik niet onder de indruk dat het erg snel gaat. Dit viel me wat tegen, maar mijn ervaring op deze ronde is dat de eerste 5km nooit mijn snelste zijn. Blijkt dat er 60 meter geklommen word op dit eerste stuk, dus heel vreemd is dit niet. Ik passeerde 5km in 17'32'', dat is wel al eens trager geweest. Dus nog geen zorgen gemaakt, straks eerst een mooi vlak stuk voordat de hellingen komen. Toch niet mijn favoriete deel van het parcours, ik heb het idee langs alle kanten gepasseerd te worden. Dat is gelukkig maar tijdelijk, ik moet even bijkomen van het vals plat dat net gepasseerd is. Al snel nadert de 7-Heuvelenweg, het word nu klimmen en dalen. Bij het beklimmen van de eerste helling heb ik niet het idee dat ik nu veel sneller kan dan de concurrentie rond mij, bij de afdaling word ik er dan ook afgelopen. Direct daarna nadert de tweede helling, en nu krijg ik meer grip op de zaak. Ik loop hard in, passeer en blijf doorgaan. Hierbij passeer ik ook de eerste twee Nederlandse loopsters die met elkaar in strijd zijn. Verdorie, wat lopen die meiden toch hard! Bij deze hellingen ben ik sterker, maar ik besef zo gauw dat de weg weer vlak ligt, ze mij zullen passeren. Ik kom snelheid tekort bij het afdalen, en de laatste 4km is voornamelijk dalen.
Heb de 10km bereikt in 34'43'', dus het gedeelte met de strafste heuvels heb ik met 17'11'' beduidend sneller afgelegd dan de eerste 5km. Op dat moment had ik daar natuurlijk geen erg in, alleen dat ik tevreden was mijn mijn tussentijd op de 10km. Het is nu nog één stevige klim voordat de afdaling begint, en beide meisjes lopen nog altijd achter me. Och, ik ken het parcours ondertussen wel, en weet wat er te komen staat. Toch was ik verrast dat er toch nog een kleine klim in de laatste 4km verborgen zit. Komt me goed uit, want die twee waren me ondertussen al gepasseerd, en nu kon ik toch nog iets goedmaken. Ik raak niet meer in de buurt en moet toezien hoe die twee langzaam bij me vandaan lopen, natuurlijk in gevecht met elkaar, dus erg gedreven. 13Km gepasseerd, ik bedenk me weer waar ik me thuis zou bevinden, en dan stellen die twee kilometer niks meer voor. Ik loop nu niet meer in Nijmegen, maar aan de kruising Kruispad, Kloosterweg in Koewacht. Ik versnel, want vanaf dáár naar huis stelt niks meer voor. Nog een kilometer, en ik loop nu op het onverharde van de Oude Karnemelkstraat. Gelukkig ligt de weg in Nijmegen een stuk beter, ik haal af en toe een loper in. Nog 400meter, rondje baan, en versnellen. Helaas te laat de beide dames nog te achterhalen, tja, haantjes gedrag hé! Had eigenlijk niet veel oog meer voor mijn horloge, meer om nog zoveel mogelijk snelheid te maken wat dan als leuke bijkomstigheid heeft in een kortere tijd 15km af te leggen. Ja, en als ik dan uiteindelijk in 51'48'' word geklokt, mag ik dan wel even heel tevreden zijn?
Dus mijn gelopen tussentijden zijn achtereenvolgens:
-17'32''
-17'11''
-17'05''
En dat geeft me te denken, Ik heb die heuvels bijna net zo snel gedaan als die, voornamelijk afdalende, laatste kilometers. Hoe kan ik hier productiever mee omgaan, ik zou meer op snelheid moeten trainen. Volgens mij zijn crossen voor mij uit den boze, ik heb de kracht al. Dan blijken er ook geen records gebroken te zijn, hoewel ik van mening was dat de omstandigheden optimaal waren. Terwijl ikzelf dit jaar een minuut sneller was. Dus voor de snelste lopers werd het niet de snelste race, integendeel, zelfs vrij matige tijden en ver van records verwijderd. Ik heb dan per ongeluk toch een goede wedstrijd gelopen, ik ben nooit sneller op dit parcours uitgelopen. Geen PR, maar ik kan ook niet alles verlangen. Tenslotte, de omstandigheden waren er (blijkbaar) niet naar!!!!

Infrarood



Eens een andere techniek die me bevalt



season of the colours

Schitterend, al die bonte herfstkleuren die je nu in de bossen aantreft.

Staat de jeugd klaar om de hegemonie in de Zeeuws-Vlaamse trimlopen over te nemen?

Een citaat van een artikel uit dagblad 'De Stem'. Nou, als het aan mij ligt hoeft dat nog niet zo nodig. Toch zal het wel eens tijd worden dat dit gebeurd. Het is niet helemaal zoals het zal moeten zijn, dat een 44 jarige die snotkokers eruit loopt! Maar met, tot nu toe, twee PR's op de 20 en 21km heb ik het bewijs nooit zó hard gelopen te hebben als het afgelopen jaar. Nóg een gegeven, ik ben precies 10 jaar geleden begonnen met het lopen van wedstrijdjes na een leven van sportiefloos welzijn. Ik had (en heb nog) een sportwagen, en dat vond ik wel sportief genoeg, was mijn antwoord altijd als men vroeg wanneer ik eens ging meelopen. Want supporter en toeschouwer was ik toen wel. Tenslotte had het virus mij ook te pakken en ben ik geraakt waar ik nu sta, en ben nog niet van plan al mijn PR's te laten voor wat ze zijn. Ik kan nog vooruit...

Na de halve van Etten-Leur nog een paar dagen de grond niet geraakt, ik zweefde zowat van ongeloof toch eindelijk onder de 1h15 te hebben gelopen. Trouwens, dat was min of meer ook de insteek voor mijn deelname aan de halve marathon. Natuurlijk, het lopen van een PR, maar ook omdat ik vorig jaar de limiet niet had gelopen in Nijmegen (15km in 52'30" bij de 40+ of 1h15'10 halve marathon), stond ik dit jaar niet in het eerste vak van de geinviteerde lopers. Dat is nu recht gezet, ik start weliswaar met nummer 11079, maar met een nagestuurde sticker op mijn startnummer te plakken, krijg ik toegang in het grijze vak. Sterker nog, had ik niet ingeschreven, kon ik, ondanks uitverkocht te zijn, toch deelnemen aan deze loop. Over voorrecht gesproken!  

Ik moet dus aan de bak voor deze volgende uitdaging. Ik geloof niet direct in een verbetering van dit PR, want 51'31'' is voor mij toch een straffe tijd. Komt bij dat het nu al te lang mooi weer is geweest, dit kan niet blijven duren. Dus herfst zal wel losbarsten tijdens dat weekend.

Ik heb ondertussen nog wel geprofiteerd van het mooie weer, de loop in Heikant wil ik in zulke omstandigheden niet overslaan. Waarschijnlijk zal er wel een mooie opkomst zijn. Dat bleek wel het geval met meer dan 250 deelnemers op alle afstanden. Toch werd het een Jeff Thuy onwaardige wedstrijd, traditioneel ligt het parcours er altijd vreselijk slecht bij door de bossen en over de zandpaden. Maar door de lange droogte geen spoor van modder en plassen. Tijd voor een snelle persoonlijke rondetijd dus. Kreeg voor de wedstrijd te horen dat er wat snelle Belgen waren gesignaleerd, ik had deze zelf nog niet ontdekt. Het zullen dan wel voor mij onbekende Belgen zijn, dat word weer eens verrassend. Ik had mij vooraan opgesteld, en zocht naar die zgn snelle jongens. Degene die ik vooraan ontdekte, liepen voornamelijk de kortere afstanden. Degene die ik inschatte als de snelle Belgen, stonden 3 rijen achter mij opgesteld. Ik geloofde al niet meer dat ik mezelf aan die jongens kon optrekken. Het is verstandig zeer snel te starten, omdat de eerste kilometer in een soort trechter verloopt, een smal zandpad. Na die eerste kilometer liep ik tweede, achter Frederic de Bakker die de korte afstand liep. Er was al een aardig gat opgelopen toen ik weer uit het bos de verharde weg opdraaide. Aangezien dit zowat mijn trainingcircuit is, weet ik hoe de kilometers verlopen. Na twee kilometer ontdekte ik dat ik 3'15'' per kilometer deed, wel een beetje te snel voor dit parcours. Achja, aangezien het hier gaat om ongeveer 12,4km durf ik wel wat risico te nemen. Na 4km kon de begeleidende fietser mij vertellen dat ik een straatlengte voor lag. Maar wat is de definitie van 'straatlengte', ik neem aan dat een straatlengte in Nieuw-Zeeland andere proporties bevat dan wat wij hier gewend zijn?  Ik lag voor, en ik neem aan ver genoeg om geen zorgen te maken. Door de vele bochten op deze ronde is het lastig bepalen wat mijn voorsprong is, maar met de 5km in 16'50'' liet mij wel wat meer ontspannen de weg vervolgen. Ik voelde me goed, en toch stevig door gelopen. Nu een lange rechte weg lopende, en ik kreeg te horen dat de eerstvolgende de bocht door kwam. Ik vond de afstand tussen ons niet geruststellend en had het idee dat deze man (wie het was, ik weet het niet) in opmars was. Toch één van die Belgen die wat verder naar achter stond bij de start? Ik mocht niet verzaken, gooide mijn tempo wat op. Omkijken had geen zin, ik weet dat ze daar lopen en proberen me in te halen. Ik moét sneller. Wel mooi dat ik precies elke bocht ken, elk pad bekend is en precies weet hoelang het nog lopen is. Het 10km punt gepasseerd in 34 minuten, nog een kleine 2400 meter te gaan. Ik ben tot nu toe al zeer tevreden met mijn tussentijden, er schijnt niemand meer vlak achter me te lopen dus ik kan relaxed naar de finish. Niet echt, ik zou graag onder de 42 minuten willen lopen, maar met het ingaan van het laatste rechte stuk weet ik dat dit niet meer haalbaar is. Jammer, en zo ben ik weer beland op het niveau waar ik ondertussen al enige bekendheid mee heb verworven, dat ik een azijnpisser ben, een muggezifter die, ondanks een ruime winst van 3'18 op Filip van Goethem en snelste van 112 deelnemers, 3'25 per kilometer, 17,5km per uur, toch te zeiken heb over mijn gelopen tijd.
Serieus nu, ik hoop zulke tussentijden volgende week te lopen, een test was dit niet, sinds de halve marathon weet ik dat de vorm in orde is. En dat kwam ook in Heikant tot uiting, yess...

Personal Best

De Marathon-Brabant, voor mij hier de halve marathon. Het zou eindelijk eens moeten gebeuren, ik wil mijn tijd op deze afstand aanscherpen. De omstandigheden zijn ideaal, goede temperatuur, niet teveel wind, laat maar komen...
We zijn vroeg aanwezig, Carla wil de 5km lopen die al om 10h45 van start zal gaan. Ik vind het zelf wel prettig op tijd aanwezig te zijn, al is het maar om fatsoenlijk te kunnen parkeren. We moeten tenslotte ook nog inschrijven en heb geen zin in gestressed gedoe. Och, ruim op tijd zijn onze zaken geregeld en gaan op tijd richting start. Wat een bende lopers alweer voor de 5 kilometer, dat lopen is hier duidelijk een stuk populairder dan bij ons. Carla staat wijselijk ver genoeg vooraan, op mijn aandringen! Ze leert het soms ook nooit, in Breda klagen dat ze niet vooruit kwam door té trage lopers en zou nu alweer te ver in de achtergrond zich opstellen. Nadat ze gestart zijn ga ik richting finish, waar de organisatie flink aan het klooien is met stroomkabels. Geen stroom voor de registratie van de chips, dat is wel heel lastig. Geweldig, net voor de eerste lopers finishen is de boel draaiende. En aangezien de eerste lopers ruim onder de 16 minuten (waaronder Huub Maas in 15'27''!)over de streep geraken, blijkt dat hier snel gelopen word. Carla finished in 23'22'' en is daarmee tevreden. Dan is het wachten tot 13h40 als ik zelf aan de bak mag. Inlopen is niet eenvoudig, er is nogal veel volk rond deze kermis en moet het houden bij een wat rustige warming-up. Ik zou graag nog wat pittige versnellingen doen, maar zie hier geen kans in. Dan maar keihard starten, nam ik me voor.
13h40: Gestart, ik ben brutaal en hang aan Jeroen van Damme en Olivier van Hoey, natuurlijk gaat dit te snel maar ik kan gemakkelijk een kilometer volgen. Ik doe daarna een stapje terug, word ingehaald door 45 plusser Richard van Oosterhout (winnaar NK halve marathon 45+ in Breda) en ik bedenk me dat ik ooit eens in een wedstrijd vóór hem ben gefinished. Dat was in Zuiddorpe tijdens de boekweitloop die Toon Heeren had gewonnen. Ik ga niet mee, hij loopt nu veel te snel voor mij. Word ik nog eens gepasseerd door een Belgische loper van het Runnerservice team. Bij het beklimmen van een viaduct kan ik weer aansluiten en met twee gaan we de polder in.
Kilometer 5: Verstreken tijd is 17'10''. Jammer, mijn doelstelling gemist, ik wil hier 17 minuten over doen. Daar is ook een verzorgingspost, maar door het onhandige aangeven mis ik deze, kom ik in de consternatie in botsing met een vrouw die de marathon loopt en met een sorry van mij kunnen we allebei onze weg vervolgen.
Kilometer 10: Mooi, dat lijkt er beter op, in 34'56'' deze afstand afgelegd. Ik vraag me wel af of ik dit tempo kan blijven volhouden en het antwoord laat niet op zich wachten. Ik krijg last van maagkrampen en moet even tempo inhouden. Ik kom natuurlijk alleen te lopen, maar kan toch op een meter of 20 blijven volgen. De last ebt weg en ik kan weer mijn tempo opnemen. De afstand blijft enige tijd gelijk, tot een haakse bocht waar we met tegenwind te maken hebben. Al vlot kan ik weer aansluiten en we werken goed samen het tempo opvoerend.
45 Minuten: Heb er schoon genoeg van, ik ben deze loop al goed zat en heb geen zin meer. Ook al enige tijd geen km aanduidingen meer gezien. Even verder staat er een bord '35km' en bedacht dat die marathonlopers natuurlijk dezelfde finishpoort moesten doen, dus nog 7km te gaan.
Kilometer 15: Toch nog een aanduiding voor ons, in 52'49'' gelopen en dat is sneller dan in de officiële 15kilometer wedstrijden die ik het laatste jaar heb gelopen (krijg opeens wel twijfels over de Terneuzen 15km en afstandmeten.nl). Nog 6 kilometer en ik bedenk me waar ik me bevind in de polders rond Koewacht op 6km van mijn voordeur. Dit maakt het me altijd wat gemakkelijker, omdat ik hier in totaal geen weet heb waar ik me bevind.
1 Uur gelopen: Geen idee wat ik heb afgelegd, zou ik 17 kilometer hebben gedaan? Feit is dat ik me nu bevind in de voor mij bekende zwarte zone, oftewel het onbekende. Ja, één uur lang kan ik me goed staande houden, daarna word het een zaak van overleven. Hoewel ik vandaag ook al binnen het uur in een dip heb gezeten, ik probeer niet te denken. Gewoon de wedstrijd uit lopen, daarna mag ik moe zijn. Nu nog even volhouden. Ik hang aan een elastiek aan mijn kompaan, deze loopt langzaam bij me vandaan. Een viaduct, we moeten de snelweg over en zo de laatste kilometers in gaan. Er staat een bord met aanduiding '40km', dus nog twee kilometer af te leggen (Monique!!). Dát viaduct, dat had het niveau Alpe d'Huez moeten hebben! Ik vlieg naar boven, vergeleken met mij tegenstander. In een zucht loop ik weer naast hem, de pret duurt niet lang. Ik moet weer lossen, ach, wat maakt het nog, 4de of 5de. Ik moet gewoon blijven volhouden om een nieuw PR te lopen. Ik weet als ik nu teveel opgeef, dat ik me daarna wel voor mijn kop zal kunnen slaan. Ik zit er nu zo dicht op dat het me nu moet lukken.
Kilometer 20: God, wat ben ik leeg!! Niks kan meer, alles is gedaan, helemaal op. Veel publiek, veel aanmoedigingen, maar het doet me niks. 1h14 en ik zie in de verte de finish. Waarom ligt die zover weg, alles ligt nu in de weg, loopt in de weg. Ik versnel, ik moet, omdat ik zó genoeg heb van deze loop, ik wil stoppen.
1uur 14 minuten en 30 seconden: En ik heb het gehad. Ik hoef gelukkig niet meer verder. Geslaagd, een nieuw PR. Ietwat teleurstellend, stiekem had ik gehoopt op een nóg snellere tijd. Of ik sneller kan, daar heb ik mijn twijfels over. Deze wedstrijd voelde aan als een hele lange sprint. Toch een halve minuut van mijn vorige PR gelopen, en als ik er eens goed over nadenk ben ik twee minuten sneller dan mijn snelste tijd gelopen op een officieel parcours.
Het was mooi, bijna samen gefinished met Niek Wieland die een hele mooie marathon heeft gelopen (3h24). Allemaal tevreden, en natuurlijk er nog ene op gedronken om een geslaagde dag goed af te sluiten.
De volgende: Nijmegen, een wedstrijd binnen het uur te lopen. En dat ligt me toch altijd nog het best....

Nieuw werk

En weer terug naar zomer...

Het liegt er niet om, een mooie, stralende dag. Een dag om een wedstrijd te lopen. De volgorde komt goed uit, de 12km  in Axel verleden week, nu 15km (die werkelijk 15km blijkt te zijn na nagemeten te zijn!!), en dan misschien nog een halve marathon op het eind van de maand. Mijn schema toendertijd ik trainde voor de Zeelandmarathon heeft vergelijkende trekjes met hetgene waar ik nú mee bezig ben. Toen had ik in mijn 8 weken schema in de eerste 4 weken 3 halve marathons op wedstrijdtempo te lopen. Het leek me vrij zwaar te verwezenlijken, maar alleen al voor dit soort trainingen in mijn schema te krijgen, zou ik bijna inschrijven om een marathon te lopen. Nu probeer ik dan wel elke keer de afstand op te voeren.
Het ging me goed af, deze drie rondjes met nogal een bochtig parcours met dijkop/ dijkaf met zoals altijd een machtig uitzicht op de altijd druk bevaren Westerschelde. Het heeft even afleiding als er weer eens zo'n MSC-reus voorbij glijd. Het eerste rondje, daar ben ik eerlijk in, dan had ik nog geen erg in datgene wat er zich op het water afspeelde. Sterker nog, verder dan de achterzijde van Frederic de Bakker kwam het beeld dan niet. Dankzij Frederic die de 5km (of één rondje) liep, kon ik de deze afstand afsluiten met een nieuw PR. Welgemeten in 16'28'' kwam ik voorbij om de tweede ronde in te gaan. Natuurlijk, ik was nu mijn pacer kwijt. Met alleen de vóórfietser 30 meter voor mij uit als richtpunt om de 10km in te gaan. Het eerste gedeelte hadden we te kampen met een bries, veel meer wat het niet, maar die bries was te voelen. Ik smachtte dan ook naar het keerpunt om met een 180 graden-draai de wind in de rug te verkrijgen. Dát was stukken beter, mijn tempo ging omhoog, liep op automatische piloot deze lange kilometers onderaan de zeedijk. Ooooh, wat was ik blij wederom een 180 graden draai te mogen maken om die verfrissende tegenwind me te laten afkoelen, wat was het warm zo met die wind mee in de volle zon. De tweede passage, ja, ik had dus duidelijk tempo ingeleverd. Ik klokte nu 17'09'', ruim een halve minuut langer dan de eerste ronde. Maar wel mijn PR op de 10km (Breda) van 34'30'' terug gebracht naar 33'38''. Op naar de laatste ronde, deelnemers dubbelend, richtpunten om van loper naar loper te springen, mooi (voor mij). Ach ja, ik begin te breken, dat voel ik wel. Vooral tegenwind die wat meer begint op of tegen te steken. Die hellingen, niet schrikbarend, maar ze zijn er wel. Lelijke bochten, venijnig scherp soms. Weer opnieuw beginnen, aanzetten, tempo maken, tempo houden. Ik wil mezelf gewoon compleet naar de kl...lopen, nú is het moment om af te zien nu ik al mooie PR's te pakken heb (voor mezelf dan, geen officiële wedstrijd, dus geen officiële PRetjes, het zijn ook maar tussentijden). Ik had toch al in het begin beslist absoluut een snelle start te willen maken en dan zien waar het schip strand. Maar nog altijd geen schipbreuk, meewind gaat ook weer lekker ontspannen. Volgens Jan Gowie die nog een stuk had meegefietst zo'n 17,5 tot 18 in 't uur. Zo voelde het ook wel, het liep gewoon vanzelf. Het is die laatste kilometer met nog vervelende bochten waarbij ik voel diep te moeten gaan. Maar het maakt niet meer uit, ik ben er bijna. Helaas, net niet in de 50 minuten, maar precies in 51 minuten vond ik het wel meer dan genoeg. Verder was niet nodig, ik had de finish bereikt in jawel, het derde PR voor mij deze dag.
Tja, en dan ga je analyseren. Wat heeft mij er toe gebracht deze tijden te kunnen lopen? Natuurlijk had ik mijn twijfels over de afstand, maar ik zou nooit bovenstaand verhaal zó gebracht hebben als ik niet zeker was of ik ook daadwerkelijk 15km had afgelegd. Dus daarom heb ik reden tot volle tevredenheid, ook omdat ik tweederde van het parcours alleen heb afgelegd. Misschien kan het sneller...laat ik het hopen....

Uiteindelijk...najaar.

We zijn lang verwend geweest. Nouja, de zomer stelde dan niet veel voor dit jaar, maar hebben toch nog iets van een nazomer gekregen. Maar nu, met de drastisch gedaalde temperatuur, de verwarming schiet weer aan, regen komt met bakken uit de hemel, veel wind...en de zin om trainingen uit te voeren slinkt bij mij met de dag. Afgelopen zaterdag, in de ochtend op de kunstacademie in St. Niklaas foto's bewerken, ouwehoeren over fotografie en over vanalles en nog. Tja, ook voor de gezelligheid kom ik daar graag. En ondertussen er tegen aan hikken dat ik deze middag nog 18km in hondenweer heb te lopen. Carla zou een toer met de fiets maken, zag daar vanaf en besloot in Axel te lopen. Moest er even over denken wat ik zou doen, met een blik door het raam ondernam mij direct de lust dáár om drie uur acte de presence te geven. Buienradar, hét gereedschap dezer dagen om een toekomstbeeld te schetsen betreffend droog of nat lopen. Há, uitgerekend bij het startschot zullen de buien voorbijgetrokken zijn en zou het minstens een uur droog blijven (als het waar is, heb ik al anders meegemaakt). Een uur droge buien, niet lang genoeg voor een training, ruim lang genoeg om 12km af te haspelen. En zo togen we naar Axel, nadat ik woensdagavond op de training beslist had medegedeeld hier niet van start te gaan. Och, ik doe wat ik doe...

Het was best druk, ondanks het slechte weer. Het was wel de eerste loop voor het criterium, dus dat trekt extra volk. Ook wel snelle lopers gesignaleerd, Benjamin Gerrits, Jan Gowy, Jordi van Guyse. Met die laatste naam zag ik mijn eventuele winst in rook op gaan, Jordi loopt hard. Een droge start, toch. Een paar man die heel snel starten, eentje die dacht met een 800meter te hebben te doen. Na een kilometer ging zijn kaars uit, hoe vreemd!! Het duurde ongeveer 1,5km toen ik aansluiting kreeg bij de groep vluchtelingen, allemaal mensen van de 5 en 8km. Jordi in mijn spoor, ik verwacht niet voor lang, hij zal straks wel versnellen en dan ben ik gezien. Bij de splitsing 5km bleven we met drie over. Jordi, Matti Buysse die de 8k liep en ik zelf. Lekker op tempo langs deze lange weg met de wind in de rug. Ik voelde me goed ondanks de 12x500 meter die ik de avond hiervoor had uitgevoerd (wist ik veel dat ik een wedstrijd zou lopen?). Na de afsplitsing van 8 en 12km kwamen we tegenwind te lopen. Die wind was niet zo heel erg straf, wel redelijk fris. Ik had het idee dat Jordi niét heel fris meer liep, maar opletten is de boodschap. Ik deed zelf voornamelijk het kopwerk, we liepen ook regelmatig zij aan zij. We moesten niks toegeven aan elkaar, en was ook zéér verrast met het schouderklopje van Jordi ná een kilometer of 7á8. Met een proficiat van Jordi naar mij verklaarde hij me dat hij niet langer kon volgen. Hij had zo ver mogelijk meegelift, maar het tempo had hem nu opgebroken. Ik vond dit wel jammer, ik geloofde zelf ook niet meer in een ontsnapping van Jordi, maar een eindsprint had wel leuk geweest. Nu, goed...we waren net bij een gedeelte waarbij de weg iets oploopt, en daar heb ik dan ook de finale slag toegedient. Ik heb mijn tempo opgevoerd en Jordi was gezien. Aangezien er nog een kleine 5km gelopen moest worden, was het nog niet het moment om ontspannen te gaan lopen. Eenmaal een ontsnapping geforceerd, is het forceren om mijn winst uit te bouwen. Dat lukte vrij aardig, heb onderwijl nog wel gepolst of mijn voorsprong groeide, ik sta niet meer graag voor verrassingen. De ruimte tussen ons bleef uitbreiden, dus nog het gas er wat extra op. Ik begon ook nu behoorlijk te blazen, maar met de laatste kilometer in te gaan mocht nu ook alles kapot. Met een door mezelf geklokte 42'12'' op een afstand van 12,3km kom ik op een mooiere km/tijd uit dan wat er op de uitslag staat, vind ik dan wel weer jammer. Immers, 17.5km/h staat mooier dan 17.028 per uur. En 3'26''/km klinkt nét beter dan 3'31'' per afgelegde kilometer. Muggezifterij? Niet voor mij, ik reken in seconden en in meters, daar train ik op. Ik vind het daarom belangrijk dat ik zelf mijn tijd klok en de afstand nauwkeurig na meet.

Afijn, Jordi kwam een halve minuut na mij over de streep wat ik op voorhand niet had verwacht. Ik heb een mooi tempo gelopen, dus ik kan het nog wel. Op naar (misschien) Etten-Leur, de halve natuurlijk...

Lastig



Het origineel



Monochroom



Zonder contrast



Sterk contrast





Het gaat me om deze laatste twee, wat heeft de voorkeur. Vind ze allebei wel iets hebben. Geef eens een reactie..

Pacer

Omdat ik al in de eerste 5k in de gaten had het vandaag niks ging worden, terug geschakeld naar een lagere versnelling. Het was warm, maar dit is in het verleden geen reden geweest zó slecht te lopen. ik had mijn dag niet, zelfs bij een lager tempo nog drie maal gestopt bij een drinkpost. Bij de laatste stop kwam Nadia Wijenberg voorbij gelopen. Ik vertrok weer, haalde Nadia in en maande haar achter me te lopen. Nu staat Nadia niet bekend als de meest sociale loopster, maar dat boeide me op dat moment niet. Ik had immers weer een stimulans op een redelijk tempo de laatste 5km af te leggen, misschien zat een tijd van onder de 1h20 nog in het verschiet. Uiteindelijk kreeg ik weer het gevoel een stuk sneller te kunnen lopen, maar ik had mezelf nu eenmaal aangeboden als haas, dus vond ik het niet meer dan redelijk bij Nadia te blijven. Mijn wedstrijd was toch al naar de kl...En om mezelf in de puin te lopen zonder zicht op een PR, zelfs niet in de buurt van een PR, dat zag ik niet zitten. Er een beetje van genieten, zowat uitlopen, en dan direct mijn trainingen weer kunnen opnemen vond ik belangrijker. Nu, dat lopen onder de 1h20 is ons niet gelukt, heb Nadia in de laatste 500 meter aangegeven dat ik dát voor mezelf even wilde proberen en heb er nog een lange sprint van gemaakt. Ik kon nog een loper van mijn categorie (40+) in deze sprint passeren (in het startnummer kon je de desbetreffende categorie herkennen). Maar mijn streven onder 1h20 te lopen is op 4 seconden gesneuveld. Heb na de finish even op Nadia gewacht, en tot mijn verrassing bedankte ze me echt heel hartelijk. Ze was blij met mijn haaswerk, had goed werk geleverd, blijkbaar. Het viel me op hoe geweldig klein van formaat deze vrouw is, ze pakte mijn beide handen om me te bedanken en ik had zoiets van 'ik zal maar niet te hard knijpen in haar handen, ze lijkt me nogal breekbaar'. Dus naast Anne van Schuppe kan ik nu ook Nadia Wijenberg plaatsen als de door mij gehaasde bekende hardloopvrouwen.
Tja, ik had mijn loop afgerond. In tegenstelling tot nogal wat lopers die stonden bij te komen van de vermoeienissen kon ik vrij fris en monter naar de uitgang. Met Martijn de Kok ging het wat minder, had wel een mooie tijd gelopen maar moest de gevolgen incasseren. Ik hoop dat het ondertussen alles weer in orde is met Martijn.
Niet geslaagd in mijn opzet, maar het lopen van een PR was toch al niet meer mijn hoofddoel met de huidige weersomstandigheden. Er een stikgezellige dag van maken, met de bus geregeld door de PV van Cargill is altijd weer een doel om naar uit te kijken. En dát, dat was zeker wel geslaagd...





De laatste meters met Nadia

 

Ongeloof...

Van het internet geplukt, William is een regelmatige loper bij de SSP. Ook Philip heeft af en toe wel eens meegelopen. Afgelopen zaterdag was Philip bij de loop in Axel als toeschouwer...

Een groot verlies, ten eerste voor zijn familie, maar ook voor de loopsport

In memoriam Philip Verdonck Maandag 26 september 2011


Wij kregen als redactie van Ultraned van William Verdonck het droeve bericht dat zijn zoon Philip Verdonck is overleden. Philip heeft zich van het leven ontnomen.

Philip Verdonck werd geboren op 28 december 1972 en begon met hardlopen doordat hij zijn vader begeleidde. Zo raakte Philip al op jonge leeftijd aan het hardlopen. Bijzonder was de deelname van vader en zoon Verdonck aan de Spartathlon in 1992 toen ze samen de wedstrijd liepen en in een tijd van 34.23.29 de finish haalden. Daarmee is Philip Verdonck de jongste finisher ooit. Na deze Spartathlon volgden er nog 3. In 1993 (33.32.11), 2003 (33.46.45) en 2004 (34.16.22) bracht Philip de Spartathlon tot een goed einde. Philip Verdonck was een goede 6-uurs loper die in 2001 in la Louviere zijn PR van 83,035 km liep en in 2005 in de eerste 6 uur van Steenbergen met een afstand van 81,887 km de overwinning pakte. Ook bijzonder was zijn derde plek in de 60 km van Texel in 2005 in een tijd van 4.11.24.(ter vergelijking: 2011, Luc Krotwaar 4.14.08). Zijn PR op de marathon was 2.36 (Zolder 2001). Dit jaar liep Philip de 60 km trail van Limburgs Zwaarste (zevende plek) en de 24 uur van Steenbergen, waar hij op de 100 mijl doorkwam in 18.05.49.

Met Philip Verdonck raken we een bijzondere loper kwijt.

Wij wensen de familie veel sterkte in deze moeilijke periode.
namens de redactie,

Henri Thunnissen

Hardleers

Een zwak moment...
In dubio staan om wel of niet van start te gaan in Axel, het is mooi weer, ik moet nog interval trainen, Carla gaat lopen in Axel, volgende week moet ik pas presteren, ik wil graag mijn nieuwe schoenen nog eens goed testen....
En zo zijn er voors en tegens om wel of niet een wedstrijd te lopen. De zwakte sloeg toe, kreeg de overhand. Carla heeft een nieuw 2dehands fietsje, een koersvélo en wil deze wennen met naar de wedstrijd in Axel te fietsen. Ik zal maar mee fietsen, en ga dan ook gelijk de wedstrijd meelopen. Mét het voornemen, als er ál te sterke lopers mee doen, ik niet ga forceren om proberen te winnen. Ik loop mee met de kopgroep en daarmee basta. Ik ga het startveld na en schat Benjamin Gerrits in als de snelste loper van de meute. Als het veld gestart is, word er direct fiks hard doorgelopen. Ik verwacht niet dat dit het tempo zal zijn dat word aangehouden, kijk rond me, de oranje startnummers zijn voor de langste afstand. Eén man is weg, een loper voor de 5km. Ik blijf bij de langste afstand, waarbij het niet lang duurt (ongeveer een kilometer) tot alleen Benjamin overblijft om samen met een man van de middenafstand verder te lopen. Ik blijf op kop lopen en merk op dit tempo lang vol te kunnen houden. Toch gaat het allemaal wat sneller dan dat ik had gehoopt, Benjamin loopt nou eenmaal lekker door. Af en toe valt er even een klein gaatje, met mezelf even in te houden kan Benjamin vlug terug aansluiten. Een rotzak dat ik kan zijn, ik kan het niet laten toch af en toe wat speldeprikken toe te dienen. Een gesprekje aanknopen, blijven aanpraten, vragen stellen, een tussensprint bij een drankpost met de mededeling dat ik even wat ga drinken, dat alles om Benjamin te laten zien dat dit zgn een tussendoorloopje voor me was. We liepen tenslotte met een gemiddelde van méér dan 16 per uur op 12,2km, dus dat is voor mij ook al geen training meer. Ik kon wel vrij ontspannen lopen, en stelde Benjamin voor om de laatste kilometer het tempo rustig op te voeren. Dat was er net even teveel aan voor hem, er viel een te groot gat. Ik hield me even in en stelde voor na de laatste bocht er een sprint van te maken. Vind ik zelf ook wel eens leuk, en ik wist tenslotte niet of Benjamin nog een goede sprint eruit kon persen. Het zou hem in ieder geval niet meevallen, als er gesprint moet worden, kan ik nogal eens fiks uit de hoek komen. Het werd een chaos, een enorme Volvo die net aan het uitdraaien was blokkeerde de gehele weg, er reed een bejaarde met een scootmobiel, er liepen lopers van de middenafstand die net finishten, er was dus net genoeg ruimte om er doorheen te wringen. Dus van een echte eindsprint was geen sprake, jammer. Ik had wel het geluk op kop te lopen, dus kwam ik als eerste over de streep. Dat had ik wel op voorhand gemeld, ik wil best haas spelen, maar als ik kan winnen zal ik dat niet laten.
Dus heb ik eigenlijk vandaag te hard gelopen, 45'15'' op 12,2km is gewoon geen training. Ik denk (hoop) niet mijn kruit te hebben verschoten, ik voelde me na de finish nog heel fris en ga er vanuit morgen wel mijn gewone training te herpakken.

Vooraleerst..

..bedankt voor de steun en reacties op het overlijden van Carla haar vader. Het medeleven heeft goed gedaan, het is allemaal al heftig genoeg, het accepteren is een kwestie van tijd.

'Life goes on', er word ook gelopen. In die ellendige week was het eens goed af en toe een frisse neus te halen, en met looptrainingen ontbreekt het hier niet aan. Ik bouw weer mijn kilometrage op tot 100km per week, op dit moment kom ik tot ruim boven de 70km. Afgelopen week was een beetje rare week, met woensdag een Coopertest die mij wat tegenviel. Ik had gehoopt eens meer dan 3700meter te lopen, maar bleef steken op 3675m. Het is wel enige tijd geleden nog eens 'geCoopert' te hebben, dus ik heb nog niks van mijn snelheid moeten inleveren op die jaren. Dat valt dan weer niet tegen. Heb ook niet echt naar deze test toegewerkt, ik vind ook niet dat ik dat moet doen. Ik vind dit echt een test om tussen de gewone trainingen door dit mee te nemen. Ik heb me de rest van de week lekker kunnen uitleven, nog een fikse duurloop op vrijdag-avond. En om één of andere reden gaat trainen op deze dag mij nooit goed af. Zou het de vermoeidheid zijn op het einde van de werkweek die mij parten speelt? Maar vooruit, uiteindelijk heb ik met die duurloop inclusief uitlopen een halve marathon binnen 1h25 gelopen. Het kan beroerder...
Dan...natuurlijk! Eén van de meest nutteloze wedstrijden gelopen die er bestaan. Dwars door de Zwingeul. Ik heb nooit het nut begrepen van deze loop. Het totale afzien door een beetje door loszandduinen op en neer te hobbelen. Van hardlopen is af en toe geen sprake meer. Jezelf naar boven heisen met behulp van het welig tierende helmgras (sterk spul). Af en toe een onverwoestbare Duitse betonnen bungalow op je weg, struikgewas, konijnenpijpen (niet die Antwerpse, maar die originele, gecreëerd door wortelvretende creaturen), zeiknat diep water (de Zwingeul dus) én op het onchristelijke 10h30 op de zondagmorgen om hier present te zijn! Uiteraard op vrijwillige basis, want wat blijft het een schitterende loop in een magnifieke omgeving met een schilderachtige hemel op basis van in de boven de Noordzee voorbijdrijvende dreigende bewolking. Tijdens de loop geen druppel gezien, op zweet na.
Iets te snel gestart, ik liep op wat meters vooruit. In tegenstelling tot vorige jaren had ik het parcours niet verkend. Het is wel zo handig even de wetenschap te beheersen wáár de Zwingeul doorwaad diende te worden. Nu was ik hopeloos op zoek waar dit afzetlint was geplaatst, ook de mensen die hier steevast positie hadden genomen om het spektakel van doorwadende zotten mee te maken kon ik niet ontdekken. Theo Rabout hielp me uit de nood nadat ik wel héél ver uit koers begon te raken, hij riep me terug. Daar ging mijn winst, ik sloot me aan bij Theo en Erik Cappon. Na een tijdje over het strand moest Erik eraf, het was Theo en ikzelf die het lijdende (geen typefout) peloton bepaalden. Over het strand lopen was goed te doen, hoewel het zand er vrij lossig bij lag. We werkten goed samen door om de beurt kop te doen, er stond hier toch een redelijke bries. Op het moment dat we het strand verlieten om door de duinen (Dodemanspad) de wedstrijd te vervolgen, moest Theo lossen. Het was ieder voor zich, trouwens, op dit gedeelte van het parcours heb je toch niks aan mekaar. Het is vanaf nu gewoon klauteren en overleven, links, rechts, naar boven, naar beneden, springen en goed op de route letten die zeer goed en ruimschoots met afzetlint stond aangegeven. Af en toe, op een hoog punt was even te zien waar de finish zich bevond. Dat viel in het begin behoorlijk tegen, zo ver het nog was te gaan. Toch, als je zo lekker bezig bent, de tijd schiet goed op, en ook het pad dat nog afgelegd moest worden werd zienderogen korter. Vrij onverwacht kwam de verlossing weer het vlakke strand te betreden, richting de Zwingeul, nog altijd koud, breed en nat. Rechtstreeks naar de finish, ik kende mijn voorsprong niet. Heb bewust niet omgekeken, maar hoorde de aanmoedigingen die Theo (of iemand anders?) kreeg toen hij (zeker geen meisje, die zijn natuurlijk te zwak zo vlak achter mij te lopen) door het water kwam gelopen. Niet te ver achter me, maar ver genoeg om geen zorgen te maken. Toch heb ik versneld, de kans om deze loop binnen het half uur te verlopen lag binnen bereik. Dus liep ik binnen in 29'38''. Een stuk sneller dan wat ik ooit hier gelopen had, maar eerlijk is eerlijk, het parcours was wel een stuk korter dan vorige edities. Toch ben ik heel tevreden, ik heb de winst, heb Theo op ruim een halve minuut gelopen en er was een mooie deelname. Voor een zondagochtendloop zijn 80 deelnemers geen slecht resultaat. Het was vroeg opstaan, maar dit loonde wel de moeite.
Ik mag nog één week volop trainen, daarna zal het moeten gebeuren.
Breda...Singelloop

De realiteit

Met het toenemen van de leeftijd word je vaker geconfronteerd met de dingen des levens, en daar hoort ook dus het voor iedereen onvermijdelijke tijdelijke te verwisselen voor het eeuwige. Hoe goed je je ook kunt voorbereiden op hetgene wat komen gaat, als het moment eenmaal daar is, zal de pijn er niet minder om zijn. Een mens is niet meer, een mens met al zijn ervaringen, wijsheid en het goede voor zijn medemens. Deze mens die iemands man, vader, opa, schoonvader en broer was.

Pa Zegers, rust zacht.

Kreekloop Terneuzen

Een solo van 10km (nagemeten) in 34'43'', en de eerste plaats. Op een niet al te mooi geplaveid parcours, er zijn slechtere manieren om een woensdag-avond door te brengen. Dus dat wil zoveel zeggen, dat ik zeer tevreden ben met het resultaat. Het is wel verfrissend nieuw, dit bericht, na al het gezeik van mij de laatste tijd. Laten we zó de gekozen weg vervolgen, in de hoop op nog mooiere resultaten.
Ik hoop dat die resultaten volgende maand zich waarmaken. Zondag 2 oktober wil ik mijn best doen in de Singelloop. Noem het maar een kleine test hoe ik ervoor sta, zo stond ik aan de start van de Kreekloop. Behoorlijk druk voor een doordeweekse avond, had ook wel iets met het weer te maken vermoed ik. Perfect hardloopweer. Een aangepast parcours. Ik had al eens opgezocht wat ik daar de laatste keer had gelopen, maar dan moet ik verder terug gaan. De laatste keer heb ik immers Sandra de Block gehaast in de hoop op een mooie tijd. Daar is eigenlijk het parcours niet zo geschikt voor. Er liggen heel veel bochten op smalle paden die niet allemaal even egaal zijn. Veel doorgroeiende boomwortels, het pad gaat nogal eens op en af. Kortom, er zijn wel betere paden te verzinnen. Ook klopte toendertijd de afstand niet helemaal en werd er een stuk korter gelopen dan de beloofde 10km. Maar deze avond, door middel van wat extra rondjes op de atletiekbaan waar de start en de finish waren, kwamen we precies uit op 10km. Daarom heb ik geen vergelijkingsmateriaal. Maar zoals voor mij de wedstrijd verliep, kan het zijn dat behaalde resultaten uit het verleden geen garanties zijn voor de toekomst (geld dus niet alleen voor aandelen).
De koers, ik dacht veel te snel gestart te zijn, niemand ging namelijk met me mee. Dan moet ik ook door blijven gaan, als ik zo verwaand ben dat ik denk de hele meute vanaf het begin eruit te kunnen lopen. Twee en een halve ronde op de baan, voor het verlaten van de baan had ik al wat achterblijvers achterhaald. Dan de weg op, ik ken de route als geen ander en daar doe ik mijn voordeel mee. Waar ik een metertje kan afsnijden zal ik het niet laten. Omdat er overwegend op een smal fietspad met bebossing word gelopen zijn er niet veel kansen de bochten korter te nemen, eigenlijk is dat dan wel weer zo eerlijk voor iedereen. Allemaal evenveel meters. Ik ken het parcours, maar niet de afstand die gelopen is. De voorrijdende fietser gaf me uitsluitsel, ik bleek de eerste 3km rond de 10 minuten te hebben afgelegd. Dat dát een beetje te rap gaat, begrijp ik zelf nog wel. Tijd om wat verstand te gaan gebruiken. Het moment om eens te polsen hoe groot mijn voorsprong is, was bij een haventje langs de Otheense kreek waar omheen moest gelopen worden. Eigenlijk vanzelfsprekend, dwars door de haven is geen optie. Die voorsprong was geruststellend, maar had toch de drang deze winst te verruimen. Het keerpunt om dezelfde weg terug te keren, ongeveer 5km dus. Stom genoeg er niet op gelet wat mijn tussentijd was. Wel werd mij de tijd vermeld ná 7km lopen, 24 minuten. Na die eerste drie kilometer liep ik nu dus 3'30 per kilometer, had ik snel berekend. Dat ging me weer iets te langzaam, evenwel had ik nu ook te maken met wat tegenwind. Ik probeerde wat te versnellen, na elke bocht even stevig aanzetten doet toch goed. Mijn positie kwam niet meer in gevaar en kon solo de baan betreden. Hier nog twee rondjes te lopen alvorens te finishen. Na het eerste rondje kwam 50 meter voor mij Erik Goossen de baan op. Wat zal ik doen? Proberen Erik nog even te passeren? Moet te doen zijn, ik loop toch al de laatste 400 meter. Maar Erik liep wel behoorlijk door, had waarschijnlijk geen zin door mij nog eens gepasseerd te worden. Ik heb maar mijn verstand gebruikt, tenslotte liep ik op splinternieuwe wedstrijdschoenen die ik eigenlijk niet had ingelopen (doe ik trouwens nooit). Met wel een snelle laatste 400 meter kon ik de wedstrijd op mijn naam schrijven in eerder genoemde tijd. Toch ook niet helemaal voldaan, ik voelde mij iets te fit vlak na deze loop. Hoe krijg ik het nu eens voor elkaar om kotsmisselijk over de streep te vallen, natuurlijk wel na het behalen van een snellere tijd. Ik blijk (durf) niet al te diep te gaan bij een wedstrijd, iets wat ik soms wel kan verkrijgen bij een intensieve intervaltraining. Misschien iets om aan te werken, maar hoe?

Chemieloop

Hier in Zeeuws-Vlaanderen kunnen we er niet van onderuit. De pagina's lange voorbeschouwing/reclame in het Z/Vl advertentie blad over de Chemieloop die volgende maand rond Terneuzen gelopen word. Nog nooit zo'n campagne van die omvang meegemaakt. Dat belooft nogal wat!
Ik ben sceptisch! Wat gaat daar allemaal gebeuren? Wie komen daar aan de start? Er lijken wel lopers uit heel Nederland zich aangemeld te hebben. Komen er ook Kenianen? Onwaarschijnlijk, want over prijzengeld word geen woord gerept (of heb ik daar over heen gekeken?). Helaas geen deelnemerslijst, dan zou je al eens je kansen kunnen inschatten. Indrukwekkend dit alles, zowel op de site als in de krant. Er word heel wat geld tegen aan gegooid. Het is maar te hopen dat er veel ingeschreven zal worden, men heeft het blijkbaar nodig. Ga maar na €12,50 voor een, niet eens officiele, halve marathon vind ik vrij prijzig. Terwijl er heel wat enorme multi nationals zich opwerpen als sponsor, dan zou die wedstrijd toch eigenlijk bijna gratis kunnen zijn. Natuurlijk zijn wij hier behoorlijk verwend met inschrijfgelden varrierend van €3,00/€6,00. Als het eens duurder is, dan word het ook al vlug een KNAU-loop. En dan kun je ook iets met de gelopen tijd.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik wel al enkele malen meer heb betaalt voor een niet erkende loop, maar deze waren wel speciale loopjes. Die Alpe loop kostte ons ook €20,00 PP. Evenals de 20km van Brussel die per km dus een Euro kostte. Maar dat heb ik er dan voor over.
Maar nu, een loopje over het Dow-terrein (waarbij je trouwens nét niet buiten de omheining loopt, de fabrieken zie je nauwelijks), over de zeedijk waar ik slechte herinneringen aan heb omdat je de hele tijd schuin loopt (blesure) en een stukje natuurgebied dat nog in ontwikkeling is. Het lopen over en langs de sluizen en de aankomst in Terneuzen zijn dan wel leuk, maar toch...
Ik blijf sceptisch, ik hoop op een mooie deelname. Voor mij is het te kort dag, heb eerlijk gezegd wel getwijfeld, ondanks mijn gezeur. Ik hou het maar op de Bredase Singelloop, eerste zondag van oktober.

Toertje 'de France'.

Nou, het was Frankrijk wat de klok sloeg, de laatste twee weken. Ten eerste een weekend doorgebracht in Bouafle, een schilderachtig dorpje op een boogscheut afstand van Parijs. Carla heeft daar een neef wonen die onlangs de leeftijd van 50 jaar heeft bereikt. En dat vonden ze wel een feestje waard. Zodoende kregen ook wij een uitnodiging voor het feest dat twee dagen zou duren (geen half werk dus). We namen de uitnodiging gretig aan, je moet weten, ooit waren deze mensen begonnen met catering dat op dit moment een nogal behoorlijk uit de hand gelopen bedrijf is geworden. Met enkele kleine vrachtwagens word er door het land de catering verzorgt met o.a. een mobiele keuken en alles wat erbij hoort om een feest te organizeren. Kortom, heb je een stuk weiland of een enorme tuin en wil je iets dergelijks organizeren op locatie, dan word alles voor je verzorgd. Ook is er onlangs een feestzaal met een enorme tuin aangekocht. Een tweede gebouw op dit terrein met daarin enkele zeer grote professionele keukens en vriesinstallaties, het kantoor en zelfs een zelf ingericht museum maken dit alles tot een zeer indrukwekkend geheel. De verwachtingen zijn waar gemaakt, alles van het fijnste werd voorgeschoteld. Alleen waar die Fransen ook heel goed in zijn, is het maken van zeer slechte muziek. En daar werd ik behoorlijk mee geconfronteerd op de feestavond.

Dan een weekje een appartement gehuurd, en wel in het zeker niét schilderachtig dorp Alpe d'Huez. Natuurlijk met een doel, het lopen van de Alpe d'Huez 21. Een loop die ik al eens eerder had gedaan in zeer barre omstandigheden. Alleen had ik het nu zonder begeleiding te stellen, want Carla had besloten ook deze 14km te willen lopen. Dus zo stonden we klaar om de start te maken om 10 uur in de ochtend. Gelukkig een vroeg tijdstip, want de weervoorspellingen waren er naar met een beloofde 24 graden. Toch brandde de zon al redelijk toen deze zich boven de bergen vertoonde, en met weinig wind voor afkoeling kon dit vrij pittig worden. Nadat de wandelaars een kwartier voor ons waren gestart, konden wij ons ook gaan amuseren op die hellingen en 21 bochten van deze 'Nedelandse berg'. De onzin trouwens die die Hollanders op de weg hebben gekalkt, belachelijk en soms vol fouten, namen verkeerd gespeld...
Affijn, we wijken af. Ik was behouden gestart, ik wist toch wel dat in de eerste bocht ik direct het gevoel krijg alsof er een lasso om me heen word gegooid met daaraan een flink gewicht gebonden. Het is net als rijden met de handrem erop. De eerste hellingen, zwaar, en dan duurt deze rit nog zolang. Mijn doel om onder de 1h15 te lopen ging lastig worden met 22 minuten voor de eerste 4 km. Maar omdat deze eerste kilometers min of meer de zwaarste zijn, hoopte ik wel op een positief resultaat. Toch meldde zich de gemakkelijke kilometers zich niet aan, het bleef zwaar. Zelfs de relatief 'vlakke' delen van deze loop hielpen me er niet doorheen. Twee drankposten onderweg, en ik ben bij allebei gestopt. Even de spanning eraf, al was het maar voor 5 seconden. Een fietser of een schaatser kan zijn benen even stilhouden en uitbollen. Bij lopen is stilhouden direct stilstaan. Toch kreeg ik wel het gevoel van stilhouden en ontspannen toen ik door het dorpje Huez liep. Het loopt daar eventjes vlak en dat voelde als een verlossing. Daarna begon de pret weer en ik vroeg me voor de zoveelste maal mijzelf af wat hier nu leuk aan is? Natuurlijk, voor de getrainde mensen hier, die met 14 per uur naar boven rennen zijn hiervoor getraind. Meerdere malen had ik de gedachte, 10x liever de Kustmarathon te lopen. Liep ik onderaan de berg nog in de schaduw tussen de bomen, op een gegeven moment is dit ook gebeurd en loop je in de volle zon. Ik hoor het nog, 'in de middag 24 graden'. Maar dan zou ik al klaar zijn met lopen. Het voelde nu al als 30 graden, en ik was nog bezig. Wel dankzij dit weer dat er meer supporters aan de weg stonden, in tegenstelling tot mijn vorige editie met hagel, natte sneeuw, onweer en een temperatuur rond het vriespunt. Dus die aanmoedigingen deden wel goed. Dat ik mijn tijd zeker niet ging verbeteren was drie kilometer voor de finish voor mij duidelijk. Ik kon alleen mijn positie verdedigen en kon nog een loper passeren en kwam binnen in 1h18'20'', 28ste plaats, een tegenvaller. Nadat ik wat was bijgekomen, mezelf had bijgetankt (er was werkelijk van alles te krijgen bij de verzorging, van water tot voedingsgel, cola, vers en gedroogd fruit, name it), ging ik Carla maar eens tegemoet lopen. Ik nam me voor een behoorlijk stuk naar beneden te lopen als een tegemoetkoming aan mijn falende resultaat. Zover kwam ik dus niet, Carla kwam tot mijn verrassing het dorp al ingelopen en had slechts nog 1,5 km te gaan. Ik ben natuurlijk meegelopen en Carla kwam binnen in 2h09'06''. Met het weinige trainen van Carla de laatste tijd, zou ik het helemaal niet vreemd hebben gevonden dat ze zou zijn uitgestapt, dus ben ik wel trots op haar prestatie. Zelf dacht ik er namelijk wel over om de wedstrijd te verlaten.
Nu hadden we nog één probleem, de auto stond nog beneden. Natuurlijk had de organisatie voor alles gezorgd, dus ook voor vervoer vóór de wedstrijd met bussen richting start. Maar dat wisten we ook pas toen we al onderweg waren. Toch wat te weinig informatie gekregen bij de inschrijving, wel jammer want in plaats daarvan een tas met promotierommel waar je niks aan hebt. Wellicht rijd er dan ook wel weer een bus naar beneden, maar had geen zin dit uit te zoeken. En omdat ik een tegenvallende tijd had gelopen, dus niet moe kan zijn, besloot ik zelf de auto op te halen. En dus 14km de berg afrennen, weer eens iets anders. En aangezien de auto een stuk verder stond geparkeerd zou het zo'n 15km uitlopen worden. Nou, die hellingen aflopen is ook gene zever. Het is opletten niet te snel te gaan lopen, dus af en toe moest die handrem er ook weer op. Ik kon nu wel meer genieten van het uitzicht, en dat was maar goed ook, want wat duurt zo'n 14km toch ook weer ontzettend lang om uit te lopen. Bergaf heb ik 53'26'' gelopen over dezelfde afstand. Trouwens, het record is 53'43'' bij de mannen, 1h05 bij de vrouwen (geen Afrikanen), deze dag was de snelste tijd 1h01'21'' en bij de wandelaars 1h22'06''.
Nu weet ik niet of hier nog een vervolg van word gemaakt, want ik had het al gezegd, nog 10x liever de Kustmarathon. En daarvan heb ik ook zo mijn gedachten....

Loslopen

Enige onzekerheid bij mij, toen ik aan de start stond van de 71ste Boulevardloop in Vlissingen. Ik hoopte maar niet al mijn kruit te hebben verschoten bij de loop van afgelopen zondag. Min of meer vanwege sociale...tja...verplichting is zo'n zwaar woord, maar ik wil toch ook starten in de Eerste Pannenkoekloop in het grensdorp Overslag. Mijn ervaring met deze loop in het verleden is dat er in het algemeen een behoorlijk sterk deelnemersveld aan de start staat. Maar nu met een nieuwe organisatie is het afwachten. Ik had voor mezelf beslist alleen te gaan voor de eerste plaats. Als dit niet lukt, loop ik verder uit in een lekker tempo met de focus op de loop in Vlissingen. Ik was vlot weg, en liep wat uit op de volgers. Na een kilometer kreeg ik toch gezelschap, was ik te overmoedig gestart of waren deze mannen wat rapper gaan lopen? Duidelijk werd wel dat het lopen voor de eerste plaats niet langer nodig ging zijn, Maarten van de Sompel liep vrij soepel naar de eerste plaats, gevolgd door Peter de Petter. Tegen Peter heb ik al vaker gelopen, vandaag was hij de sterkere. Op de vraag van Peter na de finish of ik misschien niet in vorm ben, kan ik alleen antwoorden dat dit zeker niet het geval is. Ik maak mijn trainingen als nooit tevoren, dus met die vorm mankeert niks. Dus ik ben in goede vorm, waarom zou Peter dan niet in nóg betere vorm zitten? Een verloren wedstrijd of een stevige training? Een duurloop kan ik het niet noemen, met 16 per uur op 13,5km. Ik had deze dag eigenlijk een duurloop van 18km bij 15 per uur te doen, ik denk dat dát ook net zo zwaar had aangevoeld.

Vlissingen, 19h30, een mooie avond met een blauwe hemel. Terwijl het thuis grijs en nat is geweest voor zowat de hele dag. Het is hier druk met lopers, dat het lopen meer aanspreekt aan deze kant van de Schelde dan bij ons is wel duidelijk. Ik heb er zin in, me druk maken voor een eerste plaats is in ieder geval niet nodig. Ook in mijn categorie is dat niet nodig, Armand vd Smissen is een graadje te groot. En er werd hard gestart, met natuurlijk de nodige favorieten op de eerste plaatsen. Tim Pleijte liep al vlug solo, de rest had te volgen. Ik had aansluiting bij het achtervolgend peloton, maar moest lossen bij de eerste doorkomst, helaas. Van daar af was het een solorace. Nog een geluk dat de afstand met 7,2km vrij kort was. Maar ook het peloton viel uit elkaar. Daarvan kon ik nog Kevin de Pagter achterhalen, terwijl ik zelf al eerder door Martijn de Kok was achterhaald. Het blesureleed van Martijn is daarmee ook verleden tijd, zoveel is duidelijk. En met ruime verschillen tussen de lopers had ik niet meer te proberen nog een positie op te schuiven, ook achter me had ik niks meer te vrezen in de laatste honderden meters. Met 25'04'' werd ik na deze 7,2km afgeklokt op dit schitterende rondje, nog goed voor een klassering in de top 10 met een 9de plaats. Niet verwacht, en dat maakt me wel hoopvol voor de toekomst. In 2008 had ik al eens eerder deze loop gedaan, ik was toen een seconde langzamer.
Er zijn wel wat vóórs en tégens aan dit resultaat:
-Toen was het een zeer warme dag geweest, zelfs s'avonds aan de boulevard was het nog broeiend warm, dus toen wat minder snel.
-Ik moest toen wel meer strijd leveren om mijn positie te behouden, met een lange eindsprint tegen Theo Rabout, dus toen een opgejaagd tempo.
-Ik was wel 3 jaar jonger, en op mijn huidige leeftijd.....dus nú slomer.
-Ik had nu minder strijd te leveren, moest het overwegend alleen doen.
Kortom, ik ben er nog niet uit. Wel ben ik wat zekerder als het aankomt op het lopen van een halve marathon. Sommige jongens die hier vóór mij zijn gefinished hebben mijn PR op deze afstand (nog) niet gehaald. Zal ik me daar maar meer op gaan toeleggen, lijkt me meer mijn roeping.

Een rijtje bomen langs een saaie weg.

Niet veel mee te doen, maar met een beetje bewerking valt zelfs zoiets op te leuken. Alhoewel...het doet me een beetje denken aan een kaart met een grijze rand erom heen. Misschien een idee voor mijn nieuwe werk, want ik ben dóór naar het derde jaar kunstacademie. Wat vliegt de tijd...

De foto's zijn genomen in provinciaal domein Puyenbroeck in Wachtebeke, waar ik afgelopen maandag mijn 18km heb uitgevoerd. Ik dacht dat dit wel een éénmalige actie zou worden, want om kilometers te maken in een park zou wel eens een saaie bedoening kunnen worden. Dat blijkt anders te zijn, ik wist niet dat dit domein zo een uitgestrekt gebied bevatte. Ook dankzij paden met verschillende ondergronden kun je hier gemakkelijk heel wat kilometers afleggen. Hoewel het door de ontelbare bochten zo'n duurloop het allemaal net wat lastiger maakt om een constant tempo te lopen. Toch lijkt het me wel op deze manier een duurloop uit te voeren méér zoden aan de dijk zet, in ieder geval, ná die 18km voelde het wel aan dat ik méér arbeid had verricht dan dat ik gewoon langs de polderwegen met de blik op oneindig mijn kilometers zou maken.

Misrekening

Vrijdag 8 juli, jogging Zevergem, de Pinte. Heb ik me een week vergist. Ik heb nu al Retranchement gelopen en om enkele dagen daarna direct weer een wedstrijd te lopen? Oké, ik had een ATV op deze dag, maar het principe om niet zoveel wedstrijden meer te lopen komt in het gedrang. Maar het is wel zo dat ik deze wedstrijd traditioneel (mits blesurevrij) mee maak, en me inschrijf voor de 5k. Ik besluit toch te gaan, en zo sta ik vrijdag-avond om 20h aan de start van een met altijd groot deelnemersveld bestaande loop...en met een tegenstrijdig gevoel. Moet ik dit nu wel doen? Ik kan er ook een rustige loop van maken. Maar stel dat de winnaar van de 5k wint met een tijd die voor mij haalbaar is, dan heb ik spijt tot in het einde der dagen. Ik loop hier tenslotte al wat jaargangen deze 5k, maar nooit eens met de winst uitgelopen. Verder dan een tweede plaats zat er niet in, de meeste keren zelfs dát niet. Dus er dan maar invliegen. Met volgens Carla, die aan de kant stond, alweer eens met een hele slechte start van me. Ik liet me teveel insluiten, kon dan na een meter of 2-300 aansluiten bij de snelsten. Jongens van de 10km die een behoorlijk tempo aanhielden. En wel zo'n tempo waarvan ik dacht, dat ik deze avond naast de eerste plaats zou grijpen. Toch, met een eerste kilometer in 3'07'' blijkt het niet overdreven te gaan, ik heb wel eens sneller geopend. Nu moet ik wel zeggen dat in de eerste kilometer direct een kunstmatige helling zit verwerkt, een viaduct die de E17 oversluist. Daarna is deze ronde er één om snelheid te kunnen maken. Na twee kilometer moet ik twee lopers laten gaan, die gaan te hard. Derde kilometer, nog een loper waarvoor mijn tempo te laag is. Ik zie hem met lede ogen van me weglopen. We zijn met twee, maar deze jongen heeft nog nooit gehoord van tactisch lopen. In een lange linker bocht wijkt hij uit naar rechts, terwijl ik net schuin rechts achter hem loop. Ik zou bijna verplicht zijn ook die richting uit te gaan, maar ik ben me daar gek. Ik houd me even in, en ga links zo kort mogelijk de bocht door. Het is toch zo dat je in een wedstrijd vooruit moet kijken en dat je beter van bocht naar bocht kan lopen? Waarom extra meters maken? De vierde kilometer in ongeveer 13'30'' algelegd. Dat word geen geweldige tijd voor een 5k dus. Kan ik nou echt niet sneller? Ik heb het gevoel dat ik er alles uithaal wat er in zit, maar dat blijkt niet genoeg te zijn. Ik ben helaas niet sneller. De laatste kilometer kan ik nog goed uitbollen, met een eindtijd van 16'51'' kom ik eindelijk eens als eerste over de streep. Dat is mijn mooiste resultaat, en met een gemiddelde van 17,8 per uur en 3'22 per kilometer hoef ik ook niks te klagen. Natuurlijk, om dat dat nu direct een PR te noemen voor deze afstand vind ik de tijd niet straf genoeg. Wel leuk is dat de totale uitslag van deze 5k drie a-4tjes bevat...

uitslag 5km

Draaien en keren

Maar dat was mij niet onbekend, ten eerste omdat ik deze loop al eens eerder had uitgevoerd. En daarna kun je mij geheid op dit parcours vinden als ik weer eens een lange duurloop uitvoer daar in het uiterste westen van Zeeuws-Vlaanderen. Na wikken en wegen (want deze loop staat niet in mijn schema) besloot ik dan toch maar richting Retranchement te begeven. 'Misschien was het daar wel iets koeler van temperatuur, zo vlak aan zee', was mijn redenering. Toch wist ik wel beter, veel verkoeling is er niet op de liniewerken van deze voormalige nederzetting. Ik wou graag dat rondje lopen, hoe lastig het ook is om dáár te lopen. Héél veel bochten, die soms verdomd scherp afdraaien. Hellingen zijn er ook niet vreemd, als je regelmatig de linie op en af loopt is dat vanzelfsprekend. Schelpenpaden, goed als je een duurloop uitvoert. Een ramp om een wedstrijd te lopen. Het gevoel telkens weg te slippen bij het afzetten, doet je vlug beslissen de graskant op te zoeken om meer vastigheid te vinden. Drie rondjes waarbij ik bij het tweede rondje de gedachte al had, dat ik straks eindelijk voor de laatste keer dit pad nog eens moet lopen. Ik kan mezelf zo verblijden met dat soort gedachten!


Zwaar? Ja, als je zo dom bent om met Kris Derveaux mee te lopen die een enkel rondje liep in tegenstelling tot andere keren dat hij kiest voor de middenafstand, ja, dan kun je wel eens zwarte sneeuw ontwaren. Ik had al zoiets van 'wat loopt die toch hard, dat ga ik geen twee rondjes volhouden'. Was ook niet nodig, toen bleek dat Kris na één ronde richting finish ging. Toen moest ik even ademhappen, maar mijn voorsprong was daarmee gemaakt, met 12minuut en 15 seconden op de eerste ronde. De tweede ronde was met ruim 13 minuten een stuk slomer, ik had niet anders verwacht. Jammer dat ik niks meer sneller kon, ik had op voorhand al eens gecheckt wat mijn vorige tijd was in 2008. Maar om nu nog onder de 37'06'' te lopen, zou nogal straf zijn. Ook omdat de weersomstandigheden toen heel wat (hardloop)vriendelijker waren. Laatste ronde, wat meer gepuf en gesteun, vooral die lelijke hellingen waren kwade donders. Dan minstens proberen om in de 37 minuten te blijven, een race tegen de klok....en verloren. Met 38'12'' heb ik net een fractie onder de 17 per uur gelopen op een goed opgemeten parcours (ik hoop dan altijd dat het parcours iets langer zou zijn, maar ik kan meten wat ik wil, het blijft 10,8km). En het was best wel warm, had de hele dag gewerkt en die hele reis met de auto (wat ik trouwens óók voor mijn plezier deed) stond ik dus niet fris aan de start. Nee hoor, allemaal onzin. Ik ben heel tevreden met het resultaat en met een mooie voorsprong op Patrick, waarvan ik eigenlijk best wel verbaasd was hem hier te zien. Ik had niet gedacht dat hij zijn schoenen nog zou aantrekken voor zo'n lullige 10 en nog wat kilometerloop.
Daarmee zie je maar, die Zomerlopen daar in West zijn aantrekkelijk voor allerhande afstandlopers. Hoewel het bij mij waarschijnlijk bij deze ene zomerloop zal blijven, heb nog even geen plannen dan alleen maar trainen. Voor wat, weet ik zelf nog niet....

Niet te missen...

Al van verre afstand te zien, het bruutste heisgeweld op de wereld ooit gebouwd. En dat staat zomaar in Westdorpe

Rechts een detailfoto van links, en nou is zo'n telescoopkraan toch ook niet flauw van afmeting. Maar er blijft niet veel meer over dan een Dinky-Toy naast deze reus.

Roosendaals halve

Niet mijn beste wedstrijd, alhoewel lekker gelopen. Meer zat er niet in dan 1h16'41 te lopen. Helaas, mijn verwachtingen zijn niet uitgekomen. Maar gezien de snelste tijd net onder de 1h10 ligt, had ik misschien ook niet beter mogen verwachten. Oké, 8ste overall, dat is dan wel mooi.
Het vervolg komt nog wel, ik ga nu met dit mooie weer niet achter zo'n typemachine hangen...

De week voorgaand aan de Roosendaalse halve was er één om een goede tijd neer te kunnen zetten, wat weersomstandigheden betreft. Wel soms een beetje veel wind, maar met een graad of 18, mooi. En toen was het zondag, de temperatuur zou zeer zomerse waarden bereiken. Natuurlijk, als ik scherp sta en voel dat het nú moet gebeuren. Maar geen zorgen, ik probeer wat ik kan. Ook het tijdstip van start is ook zo fijn, 16h30, op het warmst van de dag. Het was benauwend warm, zeker bij de nogal chaotische start. Ik had dan wel een startnummer om helemaal vooraan te staan, maar zo waren er wel meer. Er stonden dus mensen waarvan ik op voorhand al wist dat deze in de weg zullen lopen. Ik was toch wel van plan een flitsende start te maken, niet te behoudend en brutaal mezelf naar voor brengen.

Heeft Rotterdam zijn Lee Towers, Brussel houd het traditioneel bij Ravel's Bolero en Roosendaal heeft....GUUS MEEUWIS!! Nou, als dát geen reden is om heel hard weg te lopen, dan weet ik het ook niet meer. Hetzelfde effect zou het op mij hebben als ze hier in Zeeuws-Vlaanderen Piet Brakman zouden draaien vóór de start. Voor mij hoeft dit niet, dan liever Slayer's Angel of Death (zal ook niet iedereen kunnen apprecieren, cultuurbarbaren!).
Nou vooruit, het gaat hier om het lopen. En dat ging wel aardig met een pittige start. Twee kilometer in 6'20, een beetje snel. Maar dat moest wel, ik liep al te ver achterop vanwege een slechte startplaats. Jammer is wel dat de 10 en 21 tegelijk starten, ik weet nu niet wie wat doet. Het duurde toch niet lang vooraleer alles een beetje uit elkaar viel, ik liep samen op met een jongen van KAA Gent. Viel me wat tegen toen we bij de afscheiding van parcours hij de richting koos van de 10k, ik had verwacht dat hij zou gaan voor de lange afstand. Ik liep na 4km dus alleen, draaide af richting het buitengebied van Roosendaal en zag de volgende loper zeer ver voor me uit. Achter me kwam de eerste dame, afkomstig uit een zuidelijker gelegen continent. Daar had ik dus ook niks aan, die had ik tenslotte er al uitgelopen. Dat word dus een hele lange rit in de polder. Ondertussen was de zon door het wolkendek gebroken en dat maakte het er nou niet echt verfrissender op. Gelukkig genoeg drinkposten, maar vond het toch al lastig genoeg alleen deze lange, rechte wegen te moeten trotseren. Daar komt maar geen einde aan. Vijf kilometer in 17'30, niet verkeerd maar had dit toch sneller willen doen. Ik zag mijn poging al in rook opgaan. En toch blijf ik dan maar doorgaan, ja, ik ben hier nou toch. Heb even niks beters te doen. En ik nader mijn voorganger, langzaam maar zeker. Als ik nou aansluiting kan maken, kunnen we met zijn twee misschien het tempo wat opvoeren. Bijna 10 kilometer, op het moment van aansluiting stopt deze man en grijpt naar zijn been. Kramp. Daar wacht ik niet op, ga hem voorbij en ga over de 10km in 35'50. Zeker 50 seconden te langzaam voor mijn doel, maar kan mijn tempo wel stabiel houden. Een kilometertje of 11, ik hoor iemand naderen achter me. Dezelfde loper weer, dat is niet verkeerd, toch nog een samenwerkingsverband afsluiten? Ik loop op kop, begrijpelijk, hij heeft even zijn best moeten doen aansluiting te krijgen. Maar na zo'n 10 minuten vond ik dat er genoeg gerust was zo achter me en zou graag hebben dat er eens overgenomen werd. We liepen nu tegenwind. Niet dat er veel wind was, maar toch...Het was duidelijk gebleken, ik kon even schuilen. En daarmee ging het tempo drastisch omlaag, en dat is nou net niet mijn bedoeling. Kom hier niet om te wandelen. Ik neem terug over, blijf gaan en word gepasseerd om gehaasd te worden. Nou, van profiteren wil deze man niet weten, en zo hoort het ook. Maar helaas, ik kan me niet vinden in dit nieuwe tempo en ga toch maar weer vooruit lopen. Het word mijn compaan allemaal wat teveel, er valt een gat dat niet meer te dichten is. Ik heb ook wel het gevoel in een soort tweede adem te zijn beland. Temeer ook omdat ik nu op het gedeelte van het parcours ben gekomen waarbij ik veel lopers tegenkom die nog de lus in de polder moeten maken. Ik ben nu echt weer op weg richting de stad, en moet af en toe goed opletten niet in botsing te komen. Die afwisseling doet wel deugd. Het laatste rechte stuk en ik zie in de verte een loper. Zeker 500 meter, als ik moet schatten en ik maak me geen illusies. Gewoon mijn route lopen zo goed en zo kwaad als het gaat. Een mooie tijd zit er al niet meer in, met 15km rond de 54 minuten zijn de kansen verkeken. Ik had graag de 17km in een uur afgelegd, dat lukt dus niet meer. Met Roosendaal weer binnen te lopen gaan wel de kilometertijden omlaag, dankzij het vele publiek wat hier staat. Opeens zie ik tot mijn verrassing dat mijn verschil met de voorgaande loper aanzienlijk is geslonken. Zal ik dan toch nog proberen? Ach, waarom zou ik. Geen PR, dus wat zou ik me overstekop lopen. Trouwens, met het tempo dat ik nu loop zal ik evengoed nog heel dichtbij komen en dan kan ik nog zien of ik er een sprint uithaal. Nee, met nog een kilometer te gaan zie ik dat ik nu niet meer moet proberen. Het maakt me niet veel uit, ik weet geeneensnie op wat voor positie ik loop. Ik raffel mijn wedstrijd gewoon af en kom eindelijk uit op de grote markt. Geheel anoniem kom ik over de streep, geen enkele aandacht van de speaker. Dat heb ik in het verleden wel anders meegemaakt en dit valt me toch wat tegen. Is dit omdat er nog zoveel 10kilometerlopers hier moeten finishen? Toch geloof ik wel dat mijn tempo net even anders was, en eruit ziet, dan deze lopers die 1h16 nodig hebben om 10.000 meter af te leggen! Nouja, het is niet anders. Grotere tegenvaller!!!! Na op het gemak richting de uitgang te lopen zie ik dat degene die nog vlak voor me liep op het eind, niemand minder is dan Erwin Harmes. Gloeiende....had ik nou toch maar geprobeerd...het was mogelijk geweest! Had ik hier de snelste Zeeuw geweest! Het zal de volgende keer zijn, want de grootste tegenvaller is natuurlijk het niet kunnen verbeteren van mij PR. Maar daarvoor waren de omstandigheden misschien niet helemaal ideaal, hoewel ik moet zeggen dat de omstandigheden tijdens de wedstrijd waarbij ik toen mijn PR had gelopen ook niet geweldig waren. Laat staan dat het een snel parcours was (halve van Cadzand). Dus toch weer...hoe extremer de ronde...hoe beter ik loop.

Nooit geen 800 meter meer

Na bijna een week dubben wat er nu mis ging op die Pinksterwedstrijd met een voor mij mislukte 800 meter die 150 meter te lang was, heb ik de oplossing ontdekt van het falen. Bloedarmoede, een spontane reactie vlak vóór de wedstrijd die zich bij mij opdeed. Dat moet wel de reden zijn geweest, ik weet het anders ook niet. Bloedarmoede, ik leg de oorzaak uit. Ik schrijfe den datum 13 mei 2011, het was een vochtige Pinkstermaandag. Ik had me aangemeld als aanwezig om later die dag uit te komen op de 800 meter van de Hulsterse Pinksterwedstrijden op RKHAV's Piet Vonck atletiekbaan. Samen met Carla kuierde ik langs de de baan, toeschouwerend bij de onderdelen die bezig waren. Een bond schouwspel met sprinters, hoogspringers, speerwerpers, discus, kogelstoten en wat nog meer dat er op zo'n dag heerst. Het weer zat niet mee, met af en toe een bui was het af en toe een schuilplaats zien te vinden. Totdat Carla er achter kwam dat er nog een paraplu in de koffer van de auto zou liggen. Ik om het ding, inderdaad, er lag er één. Ik probeer de plu te openen, wat nog niet zo simpel bleek te zijn. Er zat wel een knop die ik moest indrukken, maar er zat ook een losse ring aan het handvat met een nogal vervaarlijke scherpe rand. Die ring hoorde wel 'ergens' aan rond te zitten in de oorspronkelijke staat, maar dat was bij deze versie dus niet het geval met resultaat dat het ding tegenstrubbelde bij het openen. En toen opeens, met een geweldige klap ontplooide gelijk een parachute het onding, geheel onverwacht met gevolg dat mijn wijsvinger zich had genesteld tussen één van de vele mechanische en scharnierende onderdelen die zo'n voorwerp kan bevatten. Was op zich nog niet zo'n probleem, ware het niet dat de eerdergenoemde losse scherpe ring op hetzelfde moment een eigen leven ging leiden en het zo nodig vond samen met mijn vinger klem te komen zitten met gevolg een niet geplande incisie in de geklemde vinger. Bloed aan de paal, of in dit geval, alles wat ik aanraakte vanaf dat moment. Omdat dit bloeden niet vanzelf stolde, toch maar even langs de EHBO de boel te laten bepleisteren. De oorzaak van dit incident veroorzaakte een reactie op de lachspieren bij de dienstdoende hulpverleners, niet bij mij. Ik vind paraplu's toch al criminele ondingen, ga maar eens op een regendag in een drukke winkelstraat lopen en er ongehavend weer vandaan te komen zonder dat er enkele malen pogingen zijn ondernomen je ogen uit te steken met die rotdingen.
Dus....bloedverlies en dus een te laag zuurstofgehalte in mijn bloed ten gevolge van dit voorval is de reden van een verloren gegaande wedstrijd (toch?).
Dus....zal ik nog wel eens een 800 meter lopen om dit debacle te vergeten, de titel van dit stukje lijkt me duidelijk genoeg als je goed leest.

Dan Zuiddorpe, een wedstrijd over 12km, als je tenminste de looprichting aanhield die toch goed stond aangegeven. Ik zelf liep ook even mis, ondanks dat er begeleiding op de fiets was. Ik dacht het beter te weten, maar dat was dus niet zo. Och, een 100 meter ofzo extra, ik had mijn winst op de eerste ronde toch wel te pakken. Dus ik mocht iets inleveren. Vanaf de start was ik er ingevlogen, eventjes op gang komen zolang het Dorpsplein lang was, en dan met de wind op de kop er vol in. Toch had ik het idee dat er een loper vlak achter mij liep, ik probeerde deze man (misschien wel vrouw) af te schudden wat dus niet te doen was. Had ondertussen een 500 meter afgelegd en nog hoorde ik het geklepper van een andere persoon vlak bij me. Nou, dat gaat wat worden, misschien een loper van een kortere afstand dan, anders zal het nog een harde strijd worden om te winnen, want toegeven werd er niet gedaan. Ik liep niks uit dus. Omkijken had ik geen zin in, hoewel het niet vreemd zou zijn dat wel te doen, je mag je toch in het begin van de wedstrijd jezelf orienteren op je tegenstanders? Na een dikke kilometer dan eindelijk het keerpunt, en het moment erachter te komen wie nou met me meelift. Hé, loop ik hier alleen??? Maar wat....?!?!? Tjezus! Heb ik me laten opjagen door mijn eigen borstnummer!! Die dingen waren gefabriceerd van een nogal dik plastic en dat klapperde wat tegen mijn lijf vanwege de harde wind! Wat een kalf ben ik! Maar wel goed om gelijk een enorm gat te slaan, dat dan weer wel. En had gelijk een goed tempo te pakken. Drie rondjes met een flinke wind. En tot tegenstelling van de weersvoorspellingen was het heerlijk om te lopen. Slechts enkele druppels tijdens de wedstrijd, niet vernoemenswaard. En met zulke schitterende wolkenpartijen is het toch geweldig hier onder te lopen, ik kan daar van genieten, ook tijdens een wedstrijd. Uiteindelijk ben ik als eerste gefinished, ondanks dat extra lusje dat ik had gemaakt, de harde wind en het af en toe lastige, maar mooie parcours over smalle kerkpaadjes, een redelijke tijd gelopen, zo rond de 43'30''. Degene die er niet waren, ook degene die beloofd hadden er te zijn hadden wederom geen gelijk. Een gezellige en leuke loop, natuurlijk met de hoognodige uitloop (in het café).
Nu op naar Roosendaal, helaas zal ik de komende week een stuk rustiger aan moeten doen. Want ik heb de smaak helemaal te pakken, laat mij maar gaan.....