Daarom zag ik er geen graten in om nu eens een ander doel te bereiken, de Mont Ventoux stond namelijk al langer op het verlanglijstje. Ik liet me alleen weerhouden door de verhalen over de overdaad van vliegen en ander prikkend tuig dat daar in de bossen aan de flank van de reus van de Vaucluse gehuisvest zou zijn. En aangezien ik een nogal heftige reactie verkrijg bij een dazensteek, had ik mijn gerede twijfels over het te lopen traject. Het kan me toch niet weerhouden en 2014 zou het jaar worden dat ik vanuit Bedoin naar de top van de Ventoux zou lopen. Mislukken of opgeven zou geen optie zijn, aangezien het een goede 1100 km rijden zijn kon ik me geen flater veroorloven. Trouwens, goed getraind en op een goed tijdstip, gevrijwaard van dergelijke insecten die mij zouden verstoren mijn doel te bereiken had ik goede moed en zin in een vakantie in het land van de lavendel tijdens de bouwvakvakantie.
Hoe anders kan het lopen, nadat mijn broer Rik mijn ambitie had vernomen. Zelf was hij van plan zich aan te sluiten bij de actie 'Klimmen tegen MS', en nodigde me uit samen op deze dag de Ventoux aan te doen. Stond er toch wat sceptisch tegenover, uiteraard sta ik achter een dergelijke actie temeer omdat we dit van dichtbij meemaken wat MS met een mens doet. Vond het wel moeilijk om actie's te gaan uitvoeren om geld bij elkaar te sprokkelen, rondschooien voor harde valuta is me nou niet op het lijf geschreven. Stond tegenover dat het minimale inlegbedrag van €500 goed te overzien is. Zou eventueel de tekorten zelf gemakkelijk kunnen aanvullen dus was de beslissing dáár om me in te schrijven voor dit nobele doel. Komt wát bij kijken zoals huisvesting wat we redelijk vlug voor elkaar hadden gebokst. Een kersenfarm met op het terrein slechts 3 hele mooie appartementen van enkele jaren oud die precies hetgene bevatten wat je nodig hebt. Dit was gewoon áf!!
Dat het collecteren. Eerst de eigen familie die de klos is om gemakkelijk te beginnen was een mooie opstart. Natuurlijk bij de collega's wat ook een mooi bedrag opleverde om daarna te polsen bij onze eigen loopgroep bij de RKHAV waarbij ook gul gegeven werd, met ook nog een bijdrage van de voorzitter van onze club. Kan gerust zeggen dat dit me allemaal wel wat deed, liet me niet onberoerd die betrokkenheid te mogen ervaren. Ook bij een collecte tijdens een loopwedstrijd in Axel had ik veel uit te leggen over het hoe en waarom. Dus kan ik gerust stellen dat deze opgave geld in te zamelen me soepeler afging dan verwacht. Zeker als je bijdragen van €100 mag bijschrijven zoals van Harms tegelwerk uit Axel. Verder weinig respons van bedrijven waar ik langs was geweest, er werd geschermd met 'slechte tijden' en wat nog allemaal. Alsof ik 100den Euro's kwam ophoesten, een tientje of minder was al mooi geweest.
Alsof het nooit zou gebeuren, maar eindelijk die laatste week. Op Pinkstermaandag zou het gebeuren, donderdag vertrokken om voorbij Lyon de overnachting door te brengen bij familie van Carla. Tja, we rijden er vlak langs, zou raar zijn niet even een stop te maken. Trouwens, ze zouden beledigd zijn dit niet te hebben gedaan. Met mijn koeterwaal Frans was het nog geen sinecure een gesprek te maken, luisteren ging me beter af. Oké, Carla's nicht spreekt dan wel Nederlands met een zwaar accent (ouders uit Zaamslag die in de jaren 50 richting Tours waren getrokken), maar leerzamer voor mij waren de conversaties in het Frans wat later op de avond overging naar het Engels omdat hun dochter binnenkort voor korte tijd richting Groot Brittannië vertrekt. Kortom, internationaal getint.
Volgende dag richting eindbestemming via de route national wat toch aangenamer rijden is omdat er zoveel te zien is onderweg. Het schiet van geen meter op, maar we hadden geen haast als je een hele dag mag doen voor een dikke 200 kilometer. Veel gestopt, veel foto's! Dan op een gegeven moment, je kan er niet omheen maar daar zijn in de verte onmiskenbaar de karakteristieke contouren te ontwaren van dé beruchte uitstulping in het landschap. De dagen daarna gevuld met uitstappen, natuurlijk de berg eens verkend met de auto om 5 uur in de ochtend om dan één van 's werelds indrukwekkendste zonsopkomst mee te maken. Trouwens, het op -en afrijden met een Duitse flat-six is ook al een sport op zich. Kostte me waarschijnlijk wat rubber, maar wat heerlijk om hier zo'n auto de sporen te geven! Daar is een 911 voor gebouwd!
 |
| De moeite waard van het vroege opstaan |
Maandag. Pinkstermaandag! Het is de dag en het belooft wat, meteorologisch gezien. Tot 34ºC is er belooft. Een troost voor mij is dat ik maar één keer hoef en zal starten om 9 uur als het nog relatief koel is. Wat is koel, 26º gaf de meter al aan en nog geen meter afgelegd! Werd de start nog even uitgesteld vanwege een falende opblaasboog over de weg, om dan toch om 9h10 te mogen vertrekken met verrassend veel deelnemers, de meeste wandelaars. Omdat het tenslotte geen wedstrijd was vond ik het niet zo nodig helemaal vooraan te staan, andere hardlopers dachten daar anders over. Eén was wel heel snel weg en vroeg me af hoelang hij dit denkt vol te houden. Al vlug liet ik de wandelgroep achter me en kon het niet laten de lopers die voor me uit gingen snel terug te pakken. Nog geen kilometer afgelegd en had nu al een droge bek dat het niet normaal meer was. Toch een wedstrijd? Ik liep nu immers tweede nadat ik de voorlaatste deelneemster (!) was gepasseerd. Die eerste was gevlogen.
Dan een verrassing, Rik kwam me tegemoet gefietst nadat hij al eens een keer vanaf Malaucène de top had bereikt en was nu op weg naar het keerpunt voor de start vanaf Bedoin om voor de tweede maal de aanval in te zetten. Onverwacht dus de eerste kilometers samen afgelegd, ondertussen telefoon krijgend van omroep Zeeland om live in de uitzending verslag uit te brengen. De eerste 6 kilometers had ik ingeschat als 'doenlijk' vanwege de niet zo'n steile hellingsgraad, de praktijk bleek anders. Natuurlijk de weersomstandigheden, kurkdroog, nauwelijks wind en een brandende zon. Maar geen aanstalten nu al te zeuren, de weg is nog lang. Toen kwam daar die bocht, de bocht die leid (of lijd) naar een groene hel, zoals het eens omschreven was. Ik houd mijn hart vast, vooral door de aankondigingen van vliegend gespuis wat daar zo weelderig in aantal voorkomt. Dat valt me nog veel mee, ik heb trouwens genoeg zorgen over de snel stijgende hoogtemeters die nu gemaakt worden. Verdomd wat is dit heftig. En wat haal ik in mijn hoofd om de kilometers nog onder de 7 minuten te lopen, de planning lag anders. Telkens weer fietsers passerend, met de 'bravo's' bestemd voor me bij diegenen die het dan nog konden zeggen waren natuurlijk ook een stimulans te blijven doorgaan. Natuurlijk werd ik zelf ook wel gepasseerd, gelukkig alleen door fietsers waarbij één mij in het Frans mijn snelheid vermeldde. Schitterend natuurlijk, maar ik wist zelf wel op dat moment van mijn gemiddelde. Dan wel eens een kilometer boven de 7 minuten dankzij wat bochtenwerk om de volgende kilometer dan weer net boven 6 minuten af te werken. Verbaasd altijd nog over die indianenverhalen van storende vliegen of wat er rond zou zweven, totdat....Het stond zelfs met verf op het asfalt in het Nederlands gekalkt: 'Nu komen de vliegen'. En of de duvel ermee speelde, inderdaad ongelooflijk maar desbetreffende graffiti-stylist was goed geïnformeerd over het areaal waarin zich het territorium der vliegend ergernis zich bevond. Toch kon het me niet deren, zolang het geen steekvliegen zijn zal me worst wezen. Ik had genoeg met mezelf om vooral rustig mijn meters op een zo soepel mogelijke manier weg te werken. Carla die me regelmatig van water voorzag wat zeker wel nodig was, was een goede afleiding. Ook de drankpost van de organisatie met de nodige aanmoedigingen deden me veel goed. Echt, ondanks het heftige proces van het bedwingen van deze verschrikkelijke hellingen genoot ik wat ik maar kon omdat ik in staat was dit überhaupt uit te voeren. Ik realiseerde mij nú meer dan ooit dat ik werkelijk een bevoorrecht mens ben in tegenstelling voor degenen waar ik me voor had ingezet. Ik denk aan mijn broer Patrick, terwijl ik vandaag het doel heb de top te bereiken van de Mont Ventoux. Het waarom is mij een raadsel, schiet hij er iets mee op dat ik hier nu 1100 kilometer verder een berg loop op te lopen?
Laat het dan iets persoonlijks zijn, een uur gelopen en ik heb 11 kilometer afgelegd. Dit is buiten het schema om, dit word nog afgestraft. Ik hoop altijd nog op frissere omstandigheden die gewoonweg uitblijven. Ondanks en natuurlijk steeds hogere hoogten te bereiken blijft die warmte tussen de bomen hangen totdat eindelijk...chalet Reynard word bereikt. Enigszins tegenvallend, die belangstelling hier. Als ik iets te drinken wil hebben moet ik wel erg ver van mijn route afwijken en besluit gewoon dezelfde weg te vervolgen, hopend dat Carla niet al te ver staat geparkeerd. Vanaf nú zal het wat gemakkelijker moeten worden, en dat blijkt een grote leugen te zijn. Een paar 100 meter Reynard gepasseerd en ik word getrakteerd op een ongelooflijk uitzicht over het dal. Dat wil zeggen, als ik een beetje bij zinnen zou zijn geweest. De afgelegde kilometers hebben zijn uitwerking niet gemist en dat manifesteert zich met lichamelijke kwalen, zoals daar zijn beginnende krampen in beide benen en de onuitgesproken vermoeidheid. Met uitzicht op het weerstation op de top waar al windsnelheden zijn gemeten van 300km/h is het niet meer dan realistisch dat ook zonder hulpmiddelen dit binnen handbereik moet zijn. Maar wat blijft en blijkt dit verleidelijke einddoel toch nog op zo'n ruime afstand verwijderd te zijn! Ook omdat het hardlopen nu niks meer voorstelt, ben blij om 300 meter achter elkaar te kunnen blijven lopen, om dan een aanval van wel al té krampachtige stuipen het hoofd te bieden. Op tijd stoppen en dan maar even wandelen is de boodschap. En wat een leed er heerst onder de wielrenners, strompelend naast hun fiets om toch maar de top te bereiken (geef het hun te doen met die schoenen), aan de kant van de weg stretchend de spieren ontlastend. Zuchtend, steunend, blazend en vloekend in verschillende spraaktalen, wat doet men zichzelf aan. Het zou komisch zijn als ik niet zo'n medelijden met mezelf had gehad. Och, natuurlijk bereik ik die top en wat er me te wachten staat onderweg neem ik maar mee als extra bagage. Nog eens een post van de organisatie. 'Hoever is het nog?' 'Nog twee kilometer, kom op, dit lukt je' krijg ik terug. Nogal wiedes dat dit me lukt, denk ik gefrustreerd omdat ik al enige tijd last heb van akelig tintelende vingers en handen, een vreemd gevoel wat ik er niet uit krijg gezwaaid. Nóg twee kilometer, dat gaat nog even duren dus kan ik met volle teugen genieten van het af te leggen traject!! Die beide kilometers blijken nog niet zolang te zijn als gedacht en de laatste bocht dient zich aan om direct de verkeerde weg te nemen. Hoe is het mogelijk, zijn er slechts twee richtingen te kiezen, neem ik de foute. Op tijd mijn vergissing ontdekkend keer ik me om om dan toch maar de laatste zéér steile meters af te leggen. Heb ik het gehaald, om daarna redelijk gelaten dit op me te laten inwerken. Tenslotte was het maar een vrij koel ontvangst daar boven. Geen Alpe d'Huzes achtige taferelen, maar dat moet je met een kleinschalig project als dit ook niet verwachten. Was wel blij met het ontvangst van een aantal supporters die hun waardering wel lieten blijken. Ik had natuurlijk zelf wel wat te verwerken eenmaal daarboven en wist nu wel dat dit toch even iets anders is dan het lopen van de Alpe d'Huez. Dit was even niet voor herhaling vatbaar. Nu zijn we enkele weken verwijderd van dit mooie avontuur, maar kan deze periode niet uit mijn hoofd zetten. Volgens mij ben ik helemaal verkocht en verknocht aan de omgeving met zijn bevolking. Betrapte me er zelfs op bijna een gesprek te kunnen voeren, als er maar niet te snel gesproken werd. Dat Mt Ventoux avontuur krijgt vast wel een staartje, ik zou toch wel graag de 2h13 die ik nú nodig had om willen zetten in een tijd binnen die twee uur. Een hoge ambitie, aangezien de gemiddelde tijd die wielrenners nodig hebben 2h25 bedraagt. Daarmee heb ik het op mijn debuut op Vaucluse's reus nog niet zo slecht gedaan.
 |
