Om dan tweede te worden...

...nie zo erg, hé. De winnaar is er één van formaat. Om op je 42ste in 2h16 zonder hulpmiddelen 42,2 km af te leggen. Je zou voor minder..
Mijn doel in Nieuw-Namen is ook ruim geslaagd. Elk jaar staat er toch een sterk deelnemersveld aan de start, met dit idee reisde ik af naar het meest oostelijke punt van Zeeuws-Vlaanderen. Om mezelf eens te testen hoe het zit met de snelheid na drie weken rust moet ik op die loop wel terecht kunnen. Het schijnt dat trainingen voor een marathon de loper trager maakt, ik hoopte dat dit niet het geval zou zijn bij mij. Omdat ik afgelopen woensdag op de baan de training ook in een behoorlijk, eigenlijk te hoog, tempo kon volbrengen, had ik wel goede hoop. Die training bestond uit 5x300, 4x300 en 3x300 meter. Alle 300tjes gingen onder de minuut, van 58sec tot 53sec. Snelheid naar mijn zin genoeg.
Aangekomen bij het voetbalkantine van Nieuw-Namen, waar de start was van de loop, kon men mij al vertellen dat er een sterke loper was ingeschreven voor de langste afstand, namelijk Chris Verbeeck. Ik ken hem niet, maar die naam zei me wel iets. Enfin, de eerste plaats kon ik dan al vergeten. Maar ik was vast van plan zover mogelijk mee te gaan. Er waren nog wel een paar lopers die hard gingen, maar die had ik in het verleden al eens achter me gelaten. Ze kunnen natuurlijk sterker geworden zijn, alleen maar goed, ik wilde mezelf toch niet sparen. Na een uitgestelde start, omdat er nog wat huishoudelijke dinges dienden te worden verteld, konden we eindelijk op weg. Ik liet me natuurlijk weer insluiten bij de start, zodat ik de eerste 200 meter met de rem erop moest lopen. Maar bij het verlaten van het dorp, de polder in, kon ik me nestelen bij de kopgroep. Bij het passeren van het keerpunt van de twee kilometerloop voor de jeugd, klokte ik 3'10". Veel en veel te snel naar mijn zin. Het ging wel lekker, maar ik wist dat dit tempo te hoog lag. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn medelopers hier vooraan. Maar zolang ze dit tempo aanhouden, zal ik maar meegaan. Het volgende keerpunt waar ik klokte, was die van de 6 kilometer (voor de korte afstanden kon er geen ronde worden gelopen). Hier passeerden we in 9'45", nog altijd hard, maar het temperde toch iets. Omdat al menige loper had moeten lossen, bleven Chris en ik alleen over. Maar ik wist dat ik er uiteindelijk toch af zal moeten. Dit was tenslotte nog het gemakkelijkste deel van de loop. Na zo'n 4 kilometer is het alleen maar open polder en konstant tegenwind. Die wind was zeer duidelijk aanwezig, toch zo'n windkracht 4, denk ik. En daar moest ik alleen tegen opboksen, want er vielen toch grote gaten tussen de lopers. Wat me wel opviel, is dat het gat tussen Chris en mij op een gegeven moment niet meer groter werd. Ik nam de tijd op, op het moment dat hij een scherpe bocht omging tot het moment dat ik dezelfde bocht nam. Was telkens rond de 40 seconden, hij liep eigenlijk het zelfde tempo. Dan mag ik dus niet verslappen, heb ik misschien nog een kans. Wat ik dan ook opmerkte, is dat de auto die vóór reed, wel heel dicht voor Chris reed. Ik wil niet zeggen dat dit bewust gebeurde, maar dat je hier enig voordeel van kan hebben, tja...
Ik kwam in ieder geval niet meer dichterbij, noch verder weg, en kon mijn wedstrijd besluiten door binnen de 44 minuten te finishen op een afstand van... ja, wat was de afstand? 12.5 of 12.7 km? Volgens de organisatie 12.7km, volgens mijn meting op afstandmeten,12.5km. Laten we dan zeggen, dat het 12.6km was. Nog altijd boven de 17 per uur gemiddeld, en daar ben ik heel tevreden mee. Na nauwelijks te hebben getraind na de marathon drie weken geleden, ben ik alweer dichtbij mijn huidige niveau. Ik heb nog drie weken voor de zevenheuvelen, en ik hoop daar meer dan 17.5 gemiddeld te halen, afgezien van de omstandigheden op de dag zelf, natuurlijk. Ik geloof dat dit wel zal lukken...

Frisse zin

Nou, de start is gemaakt om weer op het oude niveau te geraken. Ik heb er een goed gevoel over dat dit niet veel tijd gaat kosten. Gisteren 10x400tjes gelopen in 1'26". Zoals altijd een hele korte herstel tussen de versnellingen, maar om het nog wat harder te maken ga ik voor die 100 meter rust die ik dan krijg ook een tijd zetten. Niet meer dan 30 seconden bijvoorbeeld om weer wat adem te krijgen. Nu zijn 86 seconden om 400 meter af te leggen meer dan genoeg, forceren doe ik hier niet bij. Het kan sneller. Maar ik voelde dat ik er terug in moet komen in dit soort werk. Ik heb dit soort training gemist. Er stond een stevige wind, maandagavond. Dat maakte de versnellingen wel wat zwaar. Zo had ik dan 2x achter elkaar de wind tegen om op dezelfde weg terug te keren om de volgende twee te maken. Leuke training. Vooral omdat ik merkte dat het me elke keer wat beter af ging. Met een warming-up van 2.5 kilometer en een cooling-down van dezelfde afstand kom ik aan een kleine 10 kilometer. Dat is niet echt spectaculair vergeleken met de afstanden die ik trainde vóór de marathon. De warming-up is eigenlijk sowieso te kort, ik doe dan ook geen oefeningen of allerhande gehuppel en gedoe.

Als toeschouwer in Breda bij de Singelloop keek ik mijn ogen uit naar wat voor rare bewegingen vele personen maakten voordat de start aanving. Was wel een komisch gezicht. Ik vraag mij af van wie ze dit opgelegd krijgen, of komt het allemaal uit een boekje?

Het zal misschien wel beter zijn als ik hier wat meer aandacht aan geef en wat beter warmdraai voordat ik begin, maar ik vind mijn intervaltrainingen niet zo heftig dat ik dit nodig acht. Komt nog bij dat ik dan in tijdnood kom omdat de donkerte van de avond steeds vroeger zijn aanvang vind.
Goh, wat heb ik nu al een teringhekel aan de winter. Woensdag weer eens op de baan trainen, deze is tenminste verlicht. Donderdag een intervalduurloop,
DLT: I (4'50''): 5' 1033m
DLT:IaII (4'29''): 10' 2233m
DLT: II (4'10''): 30' 7200m
DLT: IaII (4'29''): 10' 2233m
DLT: I (4'50''): 5' 1033m
De afgelegde afstand is hierbij niet belangrijk, wel het tempo in een bepaalde tijd vasthouden.
Dit allemaal op een paar nieuwe schoenen, ik heb nu een ander merk aangemeten gekregen, Brooks. Ben ik eens van die burgelijke Asics af.

Kachelhout

Zo dacht ik erover na het lopen van de 10km in Terneuzen. Omdat ik niet verder moet dan 3x10km deze week, kon ik dat net zo goed in een wedstrijd uitvoeren. Vooral voor de gezelligheid dan. De eerste kilometer even meegegaan met de kop, dat was ik zelf eigenlijk. Kris Derveaux was de enige die meeging. Achter ons liep Robin Hofland die de 15km liep. Leuk dat hij de oversteek vanuit Vlissingen deed om hier te lopen. Robin dacht dat ik eveneens de langste afstand liep. Die moest hij verder alleen lopen. Na die kilometer het zeer rustig gedaan, ik merkte wel dat ik het vorige tempo nooit kon volhouden. Toch geen 10km lang. Ik heb heel ontspannen kunnen lopen, sommigen verbaasden zich over het tempo dat ik nu liep. Ik liep maar wat te lanterfanten. Er moesten 2 rondjes worden gelopen, en hield even stil bij de eerste passage om wat te drinken. Ik was toch te snel gegaan, de planning was om 22'30" per ronde te lopen. Volgens mijn schema dus. Daarna weer zeer vlot opgestart om Witte Keniaan Tom op te pikken die mij al gepasseerd was. Het duurde toch zo'n anderhalve kilometer voordat dit lukte en kon Tom die samenliep met Gert jan Verbrugge uit de wind houden. Gert Jan liep wel de langste afstand, dus had die laatste ronde alleen te lopen. Of had nog aansluiting kunnen krijgen met Frank Boerenbach die voor ons liep, dat weet ik niet. Gert Jan merkte nog de overeenkomst op tussen mij en Padmos, wat een eer voor mij. Uiteindelijk kwam Tom vóór mij over de streep, zoals een haas voor een gehaasde hoort te doen (topsport is idd keihard, Tom).
Kachelhout noem ik het dan, als ik merk dat mijn conditie weer opgepoetst dient te worden, ik hoop volgende week beter te presteren in Nieuw-Namen. Als ook dat rotte gevoel in mijn bovenbeen maar eens weg gaat. Tijdens het lopen geen probleem, maar daarna komt de last pas.
Vandaag ook nog eens 10km lopen, nu wel in 3 kwartier. De tijd in de wedstrijd was zo'n 38'50" over nog geeneens 10km (gegevens van Tom). De komende week wat rustige intervaltrainingen enz. Lukken deze goed zonder teveel ellende, dan probeer ik zaterdag de wedstrijd, anders wacht ik nog even.

Met dank aan http://www.wielrenneninzeeland.nl/ voor de foto

Aruba wil wegen sluiten voor dikke bevolking

In een poging de bevolking slanker te maken, overwegen volksvertegenwoordigers op Aruba bepaalde wegen in de weekeinden af te sluiten. Mensen moeten dan lopen voor hun boodschappen. Dat staat in het Nationaal Plan van de Arubaanse parlementaire commissie Obesitas.In landen als Colombia en Ecuador is het blokkeren van wegen een goedkope en succesvolle strategie gebleken om mensen meer te laten bewegen. Een ander idee van de Arubaanse commissie is om een lijst met nationale wandeldagen samen te stellen. Op Aruba is 77 procent van de bevolking te dik.

Dit soort berichten maakt het leven weer zo lekker luchtig, ik hou daar wel van. Om een groot (lees dik) probleem zo op te lossen. Zou dit haalbaar zijn in ons land? Is het haalbaar in Aruba? Ik hoop van wel, ik stel me al die dikkerds al voor, waggelend langs de straat, op weg om hun kratje pils of zo. Van al die beweging krijgen ze wel extra honger. Dus voordat ze huiswaarts keren, nog even flink schransen bij de plaatselijke macDonalds. Water naar de zee dragen, maar de middenstand vaart er wel bij. Toch werkt het dus in Colombia en Ecuador, volgens het bericht. Ik denk dat ze hier een ander om de boodschappen sturen, een magere springer of iemand die er dan niet om geeft om een stukje te lopen. Of worden de wegen alleen afgesloten voor degene die te dik zijn? Dan is er een controlepost met een bascule om je te laten wegen, of je vetpercentage wordt gemeten. Maar hoe moet dat dan als je naast de buurtsuper woont en je bent te dik? Ontspring je dan de dans?

Hier is nog veel werk aan de winkel.

Lastig..

Dat is het als je je zelf goed voelt en je de opdracht gekregen hebt om het wat rustig aan te doen. Vooral omdat het nu zo'n mooi weer is. Deze week mag ik maar drie keer een half uurtje lopen. Toch heb ik woensdag 10km afgelegd, dat duurde wel wat langer dan een half uur natuurlijk. Maar het was zo lekker om te lopen in de polder. Net alsof ik geen marathon heb gelopen, het voelt goed. Toch moet ik wel voorzichtig zijn, deze avond naar de masseur geweest, hij waarschuwde mij ook om niet te zwaar te belasten. Niks noemenswaardig ontdekt tijdens de massage, hij zei dat ik de marathon goed heb doorstaan. Ik kijk weer uit naar de volgende wedstrijd, wordt misschien Nieuw-Namen voor 12km. De volgende grote wedstrijd is de 7-heuvelenloop in Nijmegen. We doen er weer een weekend logeren in een oude abdij, midden in het centrum van Nijmegen. Ik kijk er al naar uit.
Verder weinig nieuws dan alleen dat er wat rustige weken aankomen. Afgelopen zondag naar Breda geweest als toeschouwer bij de Singelloop. Carla liep daar de 10km. Veel slecht weer, bijna de hele dag regen. Kon het anders hartstikke gezellig zijn tijdens de loop, deze keer was er bijna geen publiek. Ondanks dat ik de marathon wel nog voelde, kriebelde het bij mij behoorlijk toen de halve marathon was gestart. Maar goed, nog even geduld en ik kan weer tekeer gaan. Liever vandaag dan morgen!

Van de reactie bij het vorige verhaal van mijn broer Stanny, blijven vooral de laatste regels in mijn hoofd spoken!!

Eerst ervaren...

Alvorens te oordelen. Het is geen reden om daarvoor alleen 42,2km te hardlopen, maar omdat ik altijd van mening was dat een marathon niks voor mij is moest ik dit toch eerst aan den lijve ondervinden. Misschien was ik wel abuis. Let wel, ik ging dit niet tegen mijn zin uitvoeren, ik keek er wel naar uit.

De nacht voor de marathon geslapen als een blok, hiervoor vreesde ik dat dit anders zou lopen. Dat zegt al iets over mijn gestel, ik was er schijnbaar nogal gerust op op een goede afloop. Relaxed op tijd vertrokken, want tegenwoordig hebben we in het oosten van Zeeuws-Vlaanderen te maken met het fenomeen 'brug open of brug dicht' als we richting westen of naar de Westerschelde tunnel afreizen. Met de brug open ben je al vlug 20 minuten verder voordat je weer kan rijden. Dit heeft allemaal te maken met de werkzaamheden bij de sluizen van Terneuzen. Viel mee, we konden vlot door en waren rond 10 uur bij het sportpark in Burgh. Roadrat Patrick was er ook al en al vlug voegden zich al meer bekenden en deelnemers bij ons aan tafel. Het werd gewoon een gezellige boel met de nodige flauwekul om de tijd te doden. Witte Keniaan Tom was zijn haas nu al kwijt, maar bleek achteraf ook heel goed zonder te kunnen. Tom achtte het schijnbaar wel nodig om één van zijn voorbereidende rituelen aan ons kenbaar te maken, maar deze informatie was voor de toehoorders alles behalve gewenst. Het had te maken met een grote pot vaseline en genitaliën. Ik moet er verder geen tekeninkske bij maken, zeker? Waarschijnlijk zijn deze waanbeelden voor langere tijd onuitwisbaar vastgelegd op de harde schijf. Zat er maar een knop 'document bewaren?' 'Nee'. Maar de tijd vloog wel voorbij, en het uur 'Zero' naderde al snel. Voor de start wat ingelopen samen met Patrick en de tactiek wat besproken. Ik maakte mij niet druk over wat komen gaat, ik kan anders wel de zenuwen hebben voor een wedstrijd. De te lopen afstand had er wel mee te maken, neem ik aan.

Om 12 uur gestart en ik was vooraan mee. Maar na een paar kilometer wist ik dat dit te hard ging, ik besloot op de groep te wachten die volgde om hierbij aan te sluiten. Geen idee van kilometers, maar de drankposten zouden om de vijf kilometer staan. Evengoed niet op de tijd gelet bij het passeren, het was belangrijker om de drank aan te nemen op dat moment. Alleen op km 15 op de tijd gelet, we passeerden hier in 1h02. Zo snel had ik niet gepland, maar vooruit, zolang het goed gaat. Opvallend weinig last van de wind op de peilerdam, we liepen ook in een goede groep. We losten elkaar op tijd af om kop te doen. Bij de 20ste kilometer ofzo gingen we het strand op. Geen beschutting meer dan alleen de man die voor je loopt, terwijl het strand er ook slecht bij lag. Hier lag ook de doorkomst op de halve marathon, maar van de waterkant moest je weer richting de duinen om door de registratiepoort gecontroleerd te worden. In 1h26 waren we halfweg. Wat ik vreesde gebeurde ook bij het verlaten van het strand, de hele groep viel uit elkaar en was het ieder voor zich. Ik deed het hier even rustig aan om de vochtvoorraad op pijl te brengen. Carla stond ook hier weer mooi op tijd om me van sportdrank te voorzien, zoals ook in de gehele wedstrijd is gebeurd. Ze heeft me geweldig geholpen. Nu begon wel het zwaarste deel van de wedstrijd op een parcours dat me eigenlijk wel goed bevalt, heuvels en hellingen. Nu had ik wel alleen te lopen, de rest liep voor me uit. De meeste liepen ook allemaal solo. Tot aan Domburg ging goed, de hoge Hill vlot genomen. Maar toen kwam die zuidwesten wind met 6 bft vol in het gezicht, en was het puur een overlevingstrijd geworden. Heb hier wel één loper van onze voormalige groep terug gepakt. Bij West-Kapelle stond Carla weer aan de kant en ik hield stil. Ik zei tegen haar, dat ik het wel had gezien, ik kap er mee. Het was meer een reden om de benen even stil te houden dat ik dat deed. Zo dicht bij de finish kon ik nu toch niet stoppen! Het deed wel goed dat ik even was gestopt, even de spanning eraf. Maar nu was de wind wel enorm heftig. Ik liep nu wel eindelijk weer op het asfalt, dat wel. Maar hier ontbrak alle beschutting tegen de wind. Als ik nu maar voorbij de tank was, zou het wel gemakkelijker gaan. Maar ik wist dat er dan op de laatste 5 km al die beruchte trappen zouden opdoemen en deze vreesde ik geweldig op dit moment. De eerste lange trap, veel publiek, een drankpost, muziek en je zult zien dat ik een paar keer struikel op die trap met al die getuigen er bij. De draai naar de trap genomen, een paar diepe zuchten, concentreren op de treden en daar ging ik. En dit ging goed!! Zeer soepel zelfs, al zeg ik het zelf. Dat heeft wel weer een fikse opkikker en vooral bovenop de trap waar Zoutelande, weliswaar nog ver weg, in zicht kwam. In ieder geval de hoogwerker met al die vlaggen was in beeld. Geprobeerd om zo soepel mogelijk deze duinen te nemen, vooral afwaarts omdat ik wel al wat strubbelingen in de spieren bemerkte. Toch ging dit allemaal nog redelijk. Nog een drankpost op de duinen, even halt gehouden om fatsoenlijk te kunnen drinken. Hier konden ze mij vertellen dat ik op de 13de plaats lag. Dit had ik niet verwacht, dit ging wel heel goed. Ik had wel op dit gedeelte nog een loper ingehaald die richting Zoutelande wandelde. Als dat nu nog een paar keer zou gebeuren, misschien in de top tien, fantaseerde ik. Het einde van deze duinenreeks, waar Carla nog eens gestopt was voor de zekerheid (de schat) was sneller bereikt dan ik hoopte. Het strand waar ik weer vlak kon lopen. Wat kan er nog mis gaan. Die stomme paalhoofden, het passeren van deze dingen is op dit moment net wat teveel. Een doorgang vinden waar ik tussen pas, en dat ging gelukkig redelijk. Tot bij de laatste rij, hier sloeg het noodlot toe. Bij deze palen stond wat meer water en ik probeerde met mijn stomme kop om hierover heen te springen. Met kramp in de hamstring tot gevolg. Nauwelijks nog een kilometer af te leggen en ik stond muurvast. Hier eindigde voor mij de marathon. Ondertussen gepasseerd te worden door Sjaak Brouwer en Marco Ottjes en nog een andere voor mij onbekende loper kon ik niks meer doen. Twee tot drie minuten had ik verspeeld tot ik opgelucht de strijd weer kon hervatten, maar het was al te laat. Ik kon deze jongens niet meer achterhalen. Dat ik hiermee 16de was vond ik niet erg, was toch nog goed voor een debuut op een marathon. En Marco gun ik een goede notering, maar wel ná mij. Dit deed nog meer pijn dan die kramp. Na die drie minuten rust was ik wel fit genoeg om zeker nog zo'n 16/17 per uur te lopen op dit laatste stuk, dus kon ik ogenschijnlijk zeer fit en soepel finishen. Ik had wel mijn derde plaats bij de 40+ verspeeld met die stomme kramp, deze was nu voor Sjaak Brouwer die mij op het laatste passeerde. Dat was balen, op een debuut een podiumplaats verspelen!!! Na gemasseerd te zijn. nog wat blijven rondhangen in het dorp, vol zelfverwijdt. Hoe kon ik zo stom doen, niemand vlak achter mij, op een paar honderd meter van het einde nog zo'n risico nemen. Op weg naar huis was ik stil, zeer stil en erg klein. Waarom, en als... spookte door mijn hoofd. Had deze marathon mij toch goed in zijn greep. Ik had ook geen podiumplaats verwacht maar dan zo dichtbij...

Thuisgekomen de site geraadpleegd van de marathon, want ik wou wel weten hoe de uitslag was van de eerste 10. Deze zouden toch wel vermeld staan. Tot mijn verrassing stond al de gehele uitslag vermeld, klasse. Ik had daarmee al vlug ontdekt dat ik niet de meest ondankbare plaats (4de) had behaald, maar wel Sjaak. Sorry Sjaak, maar een gniffel kon ik niet onderdrukken. Voor mij een opluchting, voor jou een teleurstelling. Maar wel een troost Sjaak, degene die er stonden waren toch een klasse te hoog voor ons.

Conclusie: Ik blijf bij mijn standpunt, het is nu maandag, twee dagen na de marathon. Ik voel me fit en ga vandaag nog een stukje lopen, zo'n kilometer of 6. Daarom kan ik nu gerust vaststellen dat het lopen van een marathon niet aan mij is besteed. Het duurde mij te lang, heb er ook niet van genoten. En dat vind ik wel heel belangrijk. Ik ben wel tevreden met mijn prestatie, zonder die stommiteit houd ik op 3h3'30". Ik zie deze tijd niet als een p.r. of zo. Alleen als kennisgeving. Op een gewone marathon kan het wel sneller, dat geloof ik wel. Maar ik houd het in het vervolg op max. een halve marathon. Als ik dat nog eens kan met een gemiddelde van 17 per uur, daar geniet ik dan van.

Verder niks dan lof voor de organisatie en vrijwilligers die de barre weersomstandigheden moesten trotseren. Volgende keer ben ik weer aanwezig.......als toeschouwer.

Nu even niet...

Maandag het verslag over de kustmarathon die ik gelopen heb. Tijd: ongeveer 3h06 met 3 minuten kramp, 1km voor de finish (balen). Morgen naar Breda, Carla gaat er de 10km doen bij de Singelloop.

De laatste test

En deze was wel een heel bijzondere. Hoeveel pijn kan ik verdragen? Waar ligt mijn pijngrens? Haha, onwaarschijnlijk hoog! Zijn jullie bekent met de film 'marathon man' met Dustin Hoffman,of 'the dentist'? Zoiets heb ik gisteren ervaren toen ik in de tandartsstoel zat. Het was nogal een heftige vulling die geplaatst moest worden. Vooraf bij de controle had ik al aangegeven geen verdoving te willen. Want achteraf loop je een halve dag met een stijf smoelwerk rondt. Voordat de tandarts aan het bloederige ritueel begon, waarschuwde hij me dat het toch wel behoorlijk pijnlijk kon worden. Als het té zou worden, kon hij alsnog verdoven. Nou vergat ik wel te vragen, voordat hij begon, wanneer het dan héél pijnlijk kon worden. Dat zal ik natuurlijk zelf wel ondervinden, maar ik wil ook niet te kinderachtig zijn. Nou, ik kan zeggen dat het niet mals was, te oordelen aan de man's handschoenen en apparatuur dat langzamerhand een rode kleur aannam. Ik meende ook wat rook uit mijn ver opengesperde muil waar te nemen, en in combinatie van een branderig geurtje bevestigde mijn vermoeden dat dit gegeven aanneembaar zou kunnen zijn. Waarschijnlijk balanceerde ik nu op wat nog verdraaglijk zou kunnen zijn of dat de limiet nu wel bereikt was. Ik wou geen teken geven, simpel mijn hand opsteken was genoeg om deze inferno te ontvluchten. Als ik dit niet kan doorstaan, heb ik zaterdag ook niks te zoeken in d'n marathon, hield ik me voor. En ik heb het gehaald zonder verdoving, waarmee ik dan ook weer de kosten wat lager kon houden. Het was wel goed dat ik mijn bril ophield, ook deze zat onder de bloedspatten. Dus alsook mijn gezicht, natuurlijk. Pas toen ik in de auto zat en in de achteruitkijkspiegel mijzelf ontwaarde viel mij dit op. Ben ik zo de behandelruimte buitengestapt, de wachtkamer in. Ik vraag mij af of dit is opgevallen bij de slachtoffers die ná mij kwamen. Zou wel humor zijn!
Dus, ook mentaal kan ik er tegenaan. Ik kan wat pijn af, dit zit ook wel goed. Verder weet ik het ook niet, maak me er niet druk om. Ik laat het gewoon op me afkomen en heb er vreemd genoeg heel veel zin in. Ik heb me nog wat verdiept in de voeding dagen voor de loop, voor het zgn stapelen van koolhydraten. Verschillende dieeten gevonden waar dan ook bij vermeld was, dat het lichaamsgewicht met zo'n 2 kilo zal toenemen. Na deze maaltijden te hebben bestudeerd, kan ik concluderen dat als ik deze menu's zou opvolgen, ik alleen maar in gewicht zal afnemen. Ik vreet dus eigenlijk veel te veel. Maar wel de goede dingen. Ik hoef hiervoor niks speciaals te doen.
Alleen rust en naar zaterdag 4 oktober 12u. toeleven.
Tot morgen en deelnemers van deze tocht, veel succes gewenst.
Voor de toeschouwers, mooi weer gewenst (ook voor mezelf)