Amsterdam, er is van alles...

Omdat Carla bij de Aristo in Amsterdam moest zijn, en ik de dag vrij had besloot ik mee te gaan. Carla zou ongeveer 2,5 uur bezig zijn en ik had ontdekt dat station Sloterdijk fotografisch wel iets heeft. Toch had ik het na een kwartier al gezien, en ging me eens verdiepen in het metro/NS/busplan. Met de trein zou de kortste weg zijn naar AC. Dan maar eens polsen naar een kaartjesmachine. Die dingen lijken me over het algemeen ondoorgrondelijk, maar na drie minuten liep ik richting perron in het bezit zijnde van een NS dagkaart (een retourtje was even duur, dus..). Zo stond ik onverwacht op een doordeweekse dag niet veel later op de Dam, gewapend met camera. Och nee hoor, ik voelde me helemáál niet toeristisch, ahum...
Heb nog wat rondgekuierd, foto's gemaakt en ondervonden dat Nederlands niet de voertaal is in onze hoofdstad. Ook dat het hier wel elke dag waarschijnlijk vergelijkbaar is met een Belgendag in Hulst, en dan was het nog maar donderdag. Het werd tijd terug te gaan, na zéér kort overleg besloten we, nu we er toch zijn, de avond wat langer in Amsterdam door te brengen. Waarschijnlijk zouden we daar ook wel ergens een restaurant vinden.
Na wat doelloos rondzwerven door de stad, nog even de World Press Photo tentoonstelling bezocht dat daar in één of ander duivenkot werd gehouden. Beetje tegenvallend, natuurlijk zijn de originele afdrukken daar niet te zien, maar die posterachtige beelden kwamen me wat goedkoop over.
Daarna iets te bunkeren gezocht, kwamen we uit bij een Pizzeria. We werden aangesproken met zoiets als; 'Koedievning, doe joe wanna iet somfing'. Of we iets wilden eten! Ik keek zo eens richting uitgang en kon toch, weliswaar in spiegelschrift, ontwaren dat er iets op de ruiten stond in de trend van een Italiaans restaurant waarbij bij het betreden van het etablissement kon worden aangenomen dat je daar niet op de aangewezen plaats bent om de olie van je auto te laten verversen! Dus ja, zei ik in het Nederlands met ongetwijfeld een Zeeuwse tongval, ik vond dat een goed idee iets te eten. 'Ooch, U spreekt Nederlands', sprak het kind. De laatste keer dat ik mij zelf hoorde wel! Of we alvast iets wilden drinken. Natuurlijk. De bestelling werd gedaan, werd geserveerd, in het Engels! Nouja, ze zijn hier niets anders gewend waarschijnlijk. De rest van de avond zijn we als Engelstaligen behandeld, duidelijk Nederlands terug antwoordende.
Een leuke dag gehad, zo eens tussendoor Amsterdam, of een andere wereldstad, aandoen is wel aangenaam. En ik heb mijn foto's....

Van die leuke smalle steegjes

Op elke hoek straatanimatie

De stad van Sodom en Gomorrah, of toch...

Typische Amsterdamse souveniers (denk ik)

Amsterdam, het gevaar ligt overal op de loer!

Bruggen, grachten en fietsen, onmiskenbaar Amsterdam

Je geraakt helemaal in de sfeer van de oude stad

Bekend om zijn markante voorgevels, en dus niet alleen in de rosse buurt..

Met bijpassend balkon.

In het wilde weg

Omdat de loop in Zuiddorpe geen doorgang vind, en omdat ik wel heb toegewerkt naar deze loop was het alternatief de avond ervoor de Rehamrun in Zaamslag mee te maken. Ik ben geen liefhebber van vrijdagavondtrimlopen, gewoon omdat ik het idee heb (had) totaal niet te kunnen presteren op dit tijdstip. Sinds de Middelburgse Stadsloop heb ik mijn mening enigszins bijgesteld. Ook op deze vrijdag, om 20u bij fris kl..weer liep ik, vooral voor mezelf, verbazend sterk. Dus stond ik toch met goede moed bijna helemaal achteraan bij de start van de loop. Foutje van me om vrij laat naar de start te begeven. En onverbiddelijk, het was dan achteraan aansluiten. Hetzelfde probleem hadden ook Benjamin Gerrits en Niek Wieland, vanzelfsprekend, we hadden immers samen de warming up uitgevoerd. Dan zal het een inhaalrace worden. Ik kreeg al dergelijke opmerkingen 'moet jij niet vooraan staan?'. Maar het was nu even niet anders. Desondanks kon ik de eerste kilometer in 3'23 afleggen, ik moest ergens héél hard gelopen hebben, want op 500 meter klokte ik nog 4'21/km. Ik liep dan ook richting de eerste lopers, nog een verrassing afwachtend wie er nóg voor de langste afstand had gekozen. Bij deze afsplitsing bleek ik nog één man voor me te hebben, Erwin van den Broeke. Ook was ik net Kurt van Dessel gepasseerd, maar bleef even achter Erwin hangen om bij te komen van de wel erg geforceerde eerste kilometers. Daarbij was het wind tegen over een op een weiland gelijkend deel van het parcours. Terug de wind mee op het asfalt nam ik kop over en bemerkte even later dat Erwin niet meer kon volgen. Ik versnelde nog wat om meer zekerheid te krijgen over mijn positie. Ik twijfelde niet over mijn eerste plek op dat moment, de voorfietser was de enige die ik nu nog in beeld had. Het parcours was verrassend pittig, met veel gras, grindpaden, veel bochten over smalle paadjes bedekt met boomschors, vrij warm met een redelijke wind. Tel nog bij de lopers die ik in de eerste grote ronde al te passeren had. Het waren de lopers die gekozen hadden voor de kortere afstand, ze liepen 1 of 2 kleine rondjes. Het was soms niet handig passeren als ze 2 of 3 breed liepen. Ook de man die me begeleide kon niet duidelijk gemaakt krijgen dat ze rechts moesten aanhouden. Totdat ik voorbij kwam, ik hoorde achter me: 'Oooh, noe begruup ik waorom wudder rechts mosten aanouwn'*. Locals dus. Vond het wel grappig...het hoort erbij. Toch kreeg ik na zo'n 5km even een klop, last van mijn maag. Toch wat teveel gegeven, eventjes rustiger. Maar niet te lang, ik wist mijn voorsprong niet, wil het ook niet weten. Tjonge, wat begonnen de rondjes tegen te steken. Nauwelijks eens tijd even een stukje relaxed te kunnen lopen, of de volgende scherpe draai kwam er al weer aan.
Nou, het zat wel goed met mijn eerste plaats. Ik had wel het idee als snelste de 12,5km te hebben voltooid. Maar het bleek dat daar enige discussie was over ontstaan, er waren al lopers voor me gefinisht die er prat op gingen sneller te zijn geweest. Ik had de beste getuige voor mijn overwinning, de man die de weg voor me uitwees. Daar was ik achteraf heel blij mee, er waren heel veel lopers die totaal verkeerd waren gelopen. En dat gold voor alle afstanden. Vandaar de vergissingen die zijn gemaakt, de overige lopers van de top drie voor de langste afstand heb ik zelf zien binnenkomen. Bleef toch even spannend tot aan de prijsuitreiking. Het bleef gelukkig bij het verwachte resultaat, met Erwin van den Broeke als 3de, Kurt van Dessel had Erwin nog achter zich kunnen laten, en ikzelf...hoera...
Verder hadden er veel de mond vol van de verkeerde richting te hebben gekozen, ik had alleen de fietser te volgen in de wijsheid dat hij het parcours wel kent. Mijn tip was dan ook steevast, om vooral bij deze voorfietser te blijven wil je voorkomen te verdwalen. Simpel toch?  

*Voor wie het Zeeuws niet machtig is: het kwam erop neer dat de dames in eerste instantie geen besef hadden dat er mensen zijn die sneller lopen dan  zijzelf.

Foto te snel...

Gezichtverlies...

Ik ben er geen liefhebber van, ik weet niet wat ermee te doen. Ik zie het nut niet, maar voor de fotografie zou het me helpen meer aan de weg te timmeren. Dan toch de stap gewaagt, alhoewel het nog even duurde vooraleer de laatste handeling was verricht. Het is ook omdat ik er niet in thuis ben, het sop van de kool het niet waard vind en het me allemaal te rap gaat. Toch niet dat ik nu al zó oud ben, maar helpen doet het niet om alles te begrijpen. Ik had al vlug in de gaten dat het nog geen kattepies is om te weten wat er mee te doen valt, tenminste, dat geldt dan wel voor mijzelf. Vlug wegwezen was het devies en nog maar eens terug kijken als ik meer informatie heb verzameld. Bij onduidelijke gebruiksadviezen is het zaak verdere verkeerde handelingen te voorkomen. Heb ooit eens een aflevering van South Park gezien...jaja, dom cartoongedoe, maar soms zo recht voor zijn raap en natuurlijk zwaar over de top. Maar er zal wel iets van waar zijn, en met al die 'goddamned's, fuck you's, motherfuckers en meer moois is dat ook niet geschreven om kinderzieltjes te behagen. En schijnbaar kun je ook iets neerzetten wat verstrekkende gevolgen kan hebben waar zelfs de Mobiele Eenheid zijn handen aan vol heeft!
Ik geef toe dat ik dus niet van deze wereld ben, toch niet met de tijd mee ga. De tijd zal het me misschien wel leren, maar tegen die tijd zijn er wel al weer andere subjecten die ik met moeite zal doorgronden.

Tja, Facebook...

Toch wel...

Om nog even terug te vallen op de 800 meter die ik bij de Pinksterwedstrijden heb gelopen in Hulst, dat lukt me gewoon niet meer. Het viel me behoorlijk tegen niet eens onder de 2'10 te lopen, slechts de tijd tussen twee hartslagen bij rust (bij mij) waren er teveel aan. Terwijl de omstandigheden meer dan optimaal waren. Ik wou me erbij neerleggen, maar met zo'n miserabel resultaat wil ik niet deze afstand laten voor wat het is. Nou kan ik wel zeggen dat ik er niet specifiek voor heb getraind, maar dat heb ik in het verleden ook nooit gedaan terwijl ik dit wel in een betere tijd heb kunnen lopen. Zal ik nu echt zoveel moeten inleveren in zo'n korte tijdspanne?
Ik ga gerust nog wel eens de uitdaging aan, misschien met nog een groter verlies, maar wie niet waagt...
Hoewel ik moet toegeven dat de zin in hardlopen eventjes in een dip zat na die tegenvaller. Aan de andere kant dan weer,de Stadsloop drie dagen eerder in Middelburg was wel een succes waar ik me aan kan vasthouden. Ook een simpele duurloop waarin ik kan vaststellen dat het wel goed zit voor het langere werk maakt me wel zekerder aan de start van bv een halve marathon. Zo had ik als voorbereiding een week
voor de halve van Renesse een 25 km gepland door de duinen van Cadzand-Bad. Die ging uiteindelijk in 1u44 iets te snel, maar wel goed voor mijn gemoed.

Cadzand-Bad/ Retranchement/ Cadzand-Bad/ Zwarte Gat/ Cadzand-Bad

Dus kon ik met een gerust hart uitbollen richting de loop op zaterdag, ware het niet dat ik dinsdag een duurloop van 12 kilometer liep als een kruk! Volgens mijn gps was ik niet vooruit te branden, volgens mijn gevoel liep ik sneller dan werd aangegeven. Mijn vaste 12k ronde werd dan ook korter gemeld dan anders, het ding was van slag (hoopte ik). Na nameting bleek idd een paar 100 meter verschil, had dit te maken met de onweersbuien die in de lucht hingen? Desondanks besloot ik de rest van de week (loop)vrij te nemen om fit aan de start te staan.

Die laatste 12 kilometertraining ten spijt stond ik met een zeker gevoel aan de start bij de halve van Renesse. Het parcours was mij totaal onbekend, maar zover mijn ervaring reikt bij loopjes aan deze kant moest er natuurlijk over het strand worden gebaggerd. Een hardloopvorm die mij helemaal niet aanstaat, maar me wonderwel altijd redelijk goed afgaat. Ik had natuurlijk op voorhand de route bestudeerd, maar ik ben totaal  niet bekend met de strandstroken aan deze kanten. Bij Cadzand bijvoorbeeld, liggen deze behoorlijk vlak, bij Vrouwenpolder is het een hobbelehei. Dus dat was afwachten, zoals het getij wat mij onbekend was. Normaal doe ik mijn huiswerk, maar ik ben nu heel slordig gebleken.
Met een redelijke wind, frisse temperatuur en zwaar bewolkt werden we rond 12 uur op pad gestuurd. Redelijk ambitieus met 3'23'' voor de eerste kilometer, samen met Benny hangend aan de kopgroep die tot daar nog te volgen was. Daarna begonnen de selecties zich te vormen nog voordat we het eerste gedeelte over het strand bereikten. Mijn nieuwe techniek was om me volledig te laten vallen bij nog maar de minste afdaling. Sinds de 10 mijlen van Antwerpen ben ik daar niet meer al te benauwd voor, heb daar wel iets geleerd. Dat dit resultaat boekte kwam pas uit bij het verlaten van het strand, toen ik nog samen opliep met Alwin Vermeulen, Leo Smets (cat 45+, dus opletten!) en met nog een loper wiens naam ik niet weet. Na het hoogste punt te hebben bereikt op de duinen bij het verlaten van het strand heb ik me volledig in het diepe gestort waarbij ik een gat sloeg bij mijn kompanen. Dit is daarna nooit meer gedicht, zodat ik vanaf daar er alleen voorstond. Omdat ik er totaal de weg niet kende, niemand voor me uit zag lopen en de bewegwijzering totaal ontbrak twijfelde ik bij een splitsing. Ik koos voor de meest voor de hand liggende, achter me hoorde ik Leo roepen dat ik zo goed liep nadat ik een vertwijfelde beweging met mijn armen had gemaakt. Zo blijkt maar weer, sportiviteit blijft hoog aangeschreven staan in de hardloopsport.
Nu had ik de keus, me terug laten inlopen om samen op te lopen of zal ik toch het huidige tempo handhaven?  De kans ingelopen te worden terwijl ik gewoon bleef doorgaan achtte ik niet gering, ik had tenslotte ook geen idee van het parcoursverloop. En met de wind in de rug liep ik momenteel wel prettig, de kilometers schoten weer ruim onder de 3'40 onder mij vandaan dus waarom temporiseren? Na de mooie, prettig verharde paden door de duinen werd ik weer het verdomde strand opgejaagd, geen idee voor hoelang. Ook een onaangename verrassing was dat er vlak onder de duinen werd gelopen. Mul zand, dus! Dat bleek geweldig mee te vallen, ook het zeeniveau had hier pas geleden nog zijn hoogste punt bereikt met redelijke stevige ondergrond als gevolg. Dan weer het strand af, terwijl ik niet wist wat mijn voorsprong bedroeg. Ik verdomde het achterom te kijken, dat valt toch altijd tegen. Vooruit kijkend bleek ik wel in te lopen op twee gelosten van de kopgroep, of wat daar van over was na deze kilometers. Ik wist dat ik nu van het strandlopen verlost was, het zou nu gemakkelijker moeten gaan na 12 km. Ik had nu wel solo tegen de wind in te lopen, maar dat viel me ook nogal mee met redelijk wat beschutting onderweg. Ik bleef centimeter voor centimeter inlopen op die twee voor me, vooral na wat bochtenwerk bleek ik nog sneller de afstand te kunnen verkleinen. Eindelijk, nadat we een of ander bos werden ingestuurd kon ik aansluiting maken. De lopers bleken Faris Karim en Remy Vasseur te zijn. We liepen verder wat samen te werken, hoewel het in dat bewuste bos vooral op te letten te zijn op de weg voor ons. Af en toe behoorlijke modderplassen, boom wortels en bochtwerk op een smal pad. Daar alleen te lopen was handiger geweest. Ook daar kwam een einde aan, nu hadden we te maken met open terrein waar blijkbaar wat wild vee liep te oordelen aan de wildroosters. Niet zo fijn, die dingen ná 18 km gehobbel. Dan is het een verademing eindelijk weer verharde wegen aan te treffen. Met de laatste kilometer te gaan liep ik een gat dicht naar een fietser die daar op de toeristische toer bezig was. Daarbij sloeg ik een gat bij beide medelopers en ik wist dat ik dit nu niet meer moest afstaan. Uiteindelijk fietste de beste man me toch te langzaam, maar met zicht op de finish kon ik er nog een flink tempo uitpersen, genoeg om afgeklokt te worden op 1u16'58''. Mijn doel was ruim bereikt, lopen onder de 1u20, want dat betekent 'kassa'! Dat de halve marathon zo'n 3 tot 400 meter te kort was kon de pret niet drukken, op een dergelijk parcours moet je niet op een metertje kijken.
Dat ik wel héél zeer tevreden ben kun je wel voorstellen, dat ik desondanks tweede werd in mijn categorie speet me wel. Maar om onder 1u14'11'' te lopen (Robert Willemse), ga er maar aanstaan!!