Rustige tijden

Over mijn trainingen kan ik kort zijn, die verlopen voorspoedig. Omdat ik nu een paar wedstrijdweken heb, stellen de trainingen niet veel voor. Het enige nieuwe in mijn schema is dat de langste duurlopen een stuk harder moeten. Vorige week ben ik daar mee begonnen met een 15km en een 18km lange duurloop in 4min10 per kilometer, of 14.5km/h. Volgende week 20km in dit tempo. Met behulp van Carla op de fiets gaan deze trainingen gemakkelijk.
Kerst is voorbij, de kerstboom kan eruit. Niet dat er een boom bij ons in huis heeft gestaan, hoor. Ik vind het nogal vreemd, een boom in huis. Bomen horen in de natuur, waar ze zorgen voor het produceren van zuurstof, en een schuilplaats zijn voor eekhoorns en bosduiven. Totdat één of andere onverlaat met een botte bijl deze huishouding ontwricht door deze boom uit zijn natuurlijke omgeving te halen en fungeert de boom binnenshuis omgeven met allerhande prullaria als een prullarium. Terwijl voornoemde diertjes noodgedwongen in deze bittere kou de nacht op de hardbevroren grond moeten doorbrengen, zich verdwaasd afvragend waarom ze voor het zoveelste opeenvolgend jaar wederom verbannen zijn uit hun beschermende territorium.

Afgelopen zaterdag weer eens een wedstrijd gelopen, de oudejaarscross in Axel. Toch een behoorlijke opkomst, zal ook wel met het goede weer te maken hebben gehad. Een beetje fris, dat wel. Het parcours lag keihard bevroren, dus spikes waren overbodig. De start om 2h30, en direct was de selectie gemaakt. Och, we wisten allemaal op voorhand dat we niet mee moesten gaan met Pascal van Troost. Hij wou zijn snelle start testen, niemand ging mee, maar als je toch al weet dat je eraf moet dan ga je geen energie verspillen. Ikzelf was als vierde of vijfde mee, maar dat komt later wel weer goed. Liep nog samen op met Eric Goossen, voor ons liepen Pascal en ook Niek den Exter. Eric zei tegen me, dat ze allebei gezien waren. Daar was ik niet mee weg, Niek heeft met zijn 16 jarige leeftijd namelijk geen ervaring met wat langer werk. Het duurde een halve ronde tot ik aansluiting bij Niek had en ging er gelijk voorbij. Niek sloot achter me aan, Eric was er al een tijdje af. Na een ronde of twee bleek Niek zijn schoenveter los te gaan en moest noodgedwongen stoppen. Toch kreeg hij het voor elkaar om weer bij me aan te sluiten, maar had al behoorlijk wat krachten verspeeld. Door de vele scherpe bochten maakte het de ronde zwaarder en ik had al gemerkt dat Niek in de bochten wat terrein verloor. Maar na dat veterincident kreeg hij het niet gemakkelijker, was mijn gevoel. Ik bleef de kracht houden om na elke bocht stevig aan te zetten, en voor een volger valt dat altijd wat zwaarder, is mijn ervaring. Toch had ik wel verwacht dat Niek mij op een moment zou passeren, maar blijkbaar wou hij het liever op een sprint laten aankomen. Nu kan Niek een 800meter in dezelfde tijd afleggen als Ellen van Lange toendertijd in Barcelona, dat wil niet zeggen dat hij dan een sprinter is. Zeker niet na 9,6km cross, en ik weet van mezelf dat ik dat wel kan. Maar zo goed kent Niek mij niet, die ziet mij als een ouwe vent, een 40 plusser, en die kunnen toch niet meer sprinten?!
Daar ging hij dus voor, het was maar een paar 100 meter meer en liep nog steeds achter me. Nu moet ik even de laatste 100meter van het parcours uitleggen. Voordat je finished op het voetbalveld bij de kantine, moet je vanuit het bos komend door een smalle toeganspoort die 1 meter breed is. Daarbij dien je deze toegang te nemen in een bocht van 180 graden vanuit een smal pad, zodat je in de poort ongeveer stilstaat. Van daaruit is het nog een 50 meter naar de streep. Dus het is zaak om als eerste door de poort te gaan. En ja hoor, Niek versnelde vóór de poort, mijn reactie was daarop snel genoeg om de poort te sluiten. Niek botste zowat tegen mij op in de poort, dat hoort erbij. Toen kwam het, een 50 meter sprint. Ik zet direct gigantisch aan, geen last meer van de koude lucht op mijn longen, alle vermoeidheid weg. Eén ding telde maar, als tweede te finishen. Te weinig tijd om na te denken, ik voelde alleen dat dit ging lukken, als ik nog wat harder ga. Dat gebeurt dan ook, vlak voor de streep kijk ik opzij, niemand te bekennen. Ik ga voor Niek over de streep, lachend. Hij niet, ik denk dat hij baalt.
Een troost voor Niek, over een tijdje hou ik hem niet meer bij, hij is nog jong.
Een troost voor mij, die andere Troost was toch veel te snel.

Oeioei

Het is alweeral donderdag en ik heb deze week nog maar twee keer getraind. Dat wordt dus vrijdag, zaterdag en zondag trainen. Het waren dan best wel serieuze trainingen die ik heb gehad, dinsdagavond op de baan 7x1000tjes in 3'45" (16km/h) met 200 meter rust. Niet een heel hoog tempo, maar de eerste zijn toch wel vervelend. Daarna kreeg ik het tempo te pakken en kon ik de training moeiteloos afhandelen. De baan lag gelukkig eens droog, dus ook niet opgevroren. Woensdag, clubdag. Nadat onze trainer Jan ons had verteld wat te doen, maakte hij dat hij thuis kwam. Ook last van de griepvirus waarschijnlijk.
5, 4, 3, en 2 rondjes op de baan met behoorlijk tempo.
Mijn tijden hierop waren :
2000m 7'00"
1600m 5'23"
1200m 4'01"
800m 2'33"
Vooral die laatste afstand interesseerde mij het meest, ik wil bij de volgende Pinksterwedstrijden mijn P.R. op die afstand aanvallen. Ik ben van plan hiervoor te trainen, mijn tijd staat nu op 2'06" en ik geloof dat ik dit sneller kan. Toen ik deze tijd had gelopen, had ik hiervoor niet speciaal getraind. Dus wil ik gelijk wereldkundig maken dat het trainen voor een marathon totaal uitgesloten is. Ik zal dus tegen die tijd (tijdelijk) een baanloper worden. Eigenlijk is het 'baanatleet', maar om mezelf nu atleet te noemen.
Morgen een duurloop van een kilometertje of 15 met heuveltraining (haha, heuveltraining in zoplatalseenpannekoekZeeuwsVlaanderen). Ik verzin wel een helling, fietstunnel bij de expresweg ofzo. Zaterdag krijg ik een mooie, een duurloop van 18km die ik in 1h15 mag afleggen. Moet ik 14,4km/h gaan lopen, ik vraag Carla wel of ze meefietst anders heb ik er een zwaar hoofd in! Zondag maar eens naar de Clingse bossen voor mijn intervals, van 200 naar 1000meter en van 1000 naar 200meter, opbouwend en afdalend met 200meter tegelijk bij 3'30"gemiddeld per kilometer. Piramide dus.
Ik denk dat ik zondagavond moe zal zijn!
Eerstvolgende wedstrijd oudejaarscross in Axel.

Daar zakt mijn broek van af..

Het is echt zo, ik heb namelijk een behoorlijke trainingsweek gehad die op dit moment nog niet voorbij is. Maar mijn broeken zitten niet meer al te strak, het zal wel nodig geweest zijn. Maandag dus die koude, gladde 20km. Woensdag was het baantraining op de club bij Jan. In eerste instantie was het plan om 5x1000 metertjes te lopen. Maar op de baan zelf viel dat alleen te doen met schaatsen aan. Is vloerverwarming een optie? Dan maar naast de baan lopen en er 5x4 minuten van gemaakt met 2 minuten rust. Met Marco, Harold en ikzelf konden we ongeveer 2,5 rondjes per keer uitvoeren. 1 ronde bedroeg ongeveer 460 meter, wat dan uitkomt op 3'29" per kilometer, 17.3 gemiddeld.

Donderdag wederom een duurloop, deze was 15km lang. Ik mocht dan 4'10" per kilometer lopen, een gemiddelde van 14.4 per uur. Dit wordt zwaarder gemaakt door in het donker te moeten lopen wat niet mijn favoriete bezigheid is. Toch heb ik nu een mooie ronde gevonden, ik loop nu wel een stukje over een B-weg langs de Expresweg bij Stekene, maar dit is eigenlijk nog het beste gedeelte om te lopen. Hier ligt een mooi, breed fietspad dat goed verlicht is. Uiteindelijk had ik 14.6 gemiddeld gelopen over deze 15km. Stond er donderdag ook nog in de De Stem een stukje over de mooie lopen die dit weekend gehouden worden in Zeeuws-Vlaanderen. Daar wil ik niet over zeiken, ik geef toe dat ik me vereerd voelde dat ze mijn smoel erbij afbeelden. Ik vind het wel jammer dat ik geen een van de twee wedstrijden loop, vooral die op zondag spijt me wel. Maar ik doe nu eens slim en train gewoon eens lekker door. Zaterdagmiddag heb ik intervals gedaan:
INT: 5 x de volgende serie:
400m1'26'' (3'35'' /km) d100,
300m 1'05'' (3'35'' /km) d100,
200m 0'43'' (3'35'' /km) d100,
100m 0'22'' (3'35'' /km) d100.
Daarvoor een goeie 3.5 kilometer ingelopen om daarna nog 2.5 km uit te lopen. Ik wil mijn kilometers een beetje opschroeven en nee, Tom, niet om te trainen voor de marathon van Zeeuws-Vlaanderen. Zou ook een beetje vroeg zijn.
INT:
400m 1'22'' (3'24'' /km) d400
800m 2'43'' (3'24'' /km) d400
1200m 4'05'' (3'24'' /km) d400
800m 2'43'' (3'24'' /km) d400
400m 1'22'' (3'24'' /km)
Dit wordt mijn training vandaag tijdens een duurloop van 13 kilometer, zodat ik deze week aan 75 harde kilometers geraak. Morgen start mijn nieuwe schema en geloof me, tijdens het bekijken van dit schema moest ik wel een paar keer slikken. Het wordt een zware tijd, heerlijk!!!

Hoezo sterk?

Laat de reclame even doorlopen en dan zie je een ferme krachttraining (don't try this at home!).

Een hele week..

Omdat ik zelf af en toe mijn eigen weblog raadpleeg vanwege mijn trainingen, wil ik toch de trainingen van afgelopen week nog even vermelden.
Maandag heb ik in Cadzand getraind, ik had zomaar eens zin om daar over de duinen en strand te hobbelen. Ik had een lange piramidetraining te doen, na twee kilometer warmgelopen te hebben, begon ik met 5 minuten in tempoI, 12.4km/h. Dan 10 minuten tempoII, 13.4km/h. Hierna 30 minuten tempoIII, 14.4km/h. Om daarna weer 10min en 5 min in II en I mijn training af te ronden. Uitlopen liep wat uit de hand en ik kwam 6km later terug bij de auto. Als ik 50km met de auto moet rijden om te trainen, wil ik wel waar voor mijn geld. Het was heerlijk rustig weer en het strand en de duinen lagen er verlaten bij. Goed nieuws voor deelnemers aan de halve marathon in Cadzand over een paar weken; de beruchte zandbak is aangevuld!!

Dinsdag rust, woensdag op de baan. 5x800meter waarbij de eerste 500 meter in behoorlijk tempo, ongeveer in 1'36", dan 100 meter rustig en de laatste 200 meter rond de 35 seconden. Omdat het nogal fris was, heb ik niet willen forceren en ik heb de rust van 400 meter tussen de sessies goed benut.Eigenlijk een hele luie week, want tot aan de wedstrijd van afgelopen zaterdag heb ik verder niks getraind.

Die wedstrijd was dus de aflossingmarathon in Terneuzen waarbij ik bij de Roadrunners Axel liep. In tegenstelling wat er in 'De Stem' geschreven stond, liep ik niet als eerste, maar wel Niek den Exter die keihard opende door met net boven de 17 minuten als tweede binnenkwam. Ik liep als laatste en had 17'23" nodig om het rondje te lopen. Ongeveer dezelfde tijd als vorig jaar waar ik toen wel als eerste liep. Dan kan ik zeker tevreden zijn met dit resultaat, omdat als je als eerste loopt, je dan midden in de wedstrijd zit. Nu moest ik het min of meer zonder tegenstanders doen. Ik heb nog een laatste loper van een ander team achterhaald, hij probeerde nog aan te sluiten, maar dat gunde ik hem niet. Wel een beetje wrang voor hem, om op 400 meter van de finish nog gepasseerd te worden. Ik heb wel wat spijt dat ik niet twee keer gelopen heb, net als vorig jaar. Toen liep ik twee maal ruim onder de 18 minuten en uitgaande van de uitslag, zou dit genoeg zijn geweest voor de tweede plaats voor ons team. Nouja, 4de of 2de, maakt allemaal niet veel uit. Met 108 teams en 650 lopers was het weer een gezellig evenement.

Zondag een uurtje uitgelopen en vandaag heb ik 20km in 1h29'30" gelopen. Gedropt in Terneuzen om zo naar huis te keren, loopt wel lekker. Afwisselingen in de trainingen, dat houdt het lopen nog leuker.

Morgen rust.

Wat wordt het nou?

Ik moest in ieder geval flink aan de bak, daar in Kieldrecht. Zo gauw je de grens oversteekt weet je niet zo goed waar je mee te maken krijgt. Gezichten zeggen mij niet zoveel, maar achteraf de namen, dan gaat er een belletje rinkelen.
Direct na de start ging er één direct alleen ervandoor, en ik had al aan zijn startnummer gezien dat hij ook voor de langste afstand ging. Ik kon niks anders doen dan meegaan, dit tempo kon ik wel opbrengen. Na twee kilometer kwamen we bij het keerpunt voor de kortste afstand en hierna bleven we met twee over om de langste afstand te lopen. Het duurde daarna niet lang of Tom van Driessche, zo zijn naam was, verhoogde het tempo op zo'n manier dat ik gelijk het nakijken had. Ik had gelijk in de gaten dat ik voor de tweede plaats moest gaan, Tom had zich waarschijnlijk alleen wat warm gelopen en ging nu op vol vermogen weg. Toch toen Tom ongeveer een metertje of 100 voor me liep, werd het gat ook niet groter. Integendeel, bij het 5km punt liep ik weer behoorlijk op hem in, en dreigde hem te passeren. Maar daar paste ik voor, is dit een techniek die hij toepast? Dat bleek wel, want toen ik Tom op de hielen zat, ging hij er weer als een speer er vandoor. 'Nou, nou, als je dat blijft volhouden zo, ik vind het maar vreemde manoeuvres die je uitvoert, jongen', dacht ik bij mezelf. We zullen maar zien waar het schip strandt, en ik bleef mijn eigen tempo aanhouden. Zo'n wispelturige loper heb ik nog niet meegemaakt, en ik begreep er ook niks van, dit moet toch eens opbreken. Ondertussen bleven we allebei bij elkander min of meer in de buurt. Persoonlijk zou ik het niet zo interessant vinden om op slechts 50 tot 100 meter gevolgd te worden. Tom keek ook al af en toe eens om of ik er nog wel was, en ja hoor, surprise, ik volg nog hoor!! Maar ondertussen zat ik wel mooi in dubio, moet ik nou aanzetten om toch te gaan voor een eerste plaats? Maar eigenlijk ging ik al wat hard, dus loop ik mezelf dan niet te pletter. Er moest toch iets gebeuren, want na de schitterende wandeling door de polder en in het Antwerpse havengebied, dat verrassend veel natuurmoois te bieden heeft, naderden we met rasse schreden het dorp, over hetzelfde pad alswaar we vertrokken waren, begeleid door een politiewagen met toeters en bellen (dit kan alleen in Belgie, hé, schitterend). Als, ik zeg, als ik niet probeer om nog een poging te doen om Tom bij te halen, dan krijg ik een hééél slechte avond'. Als ik er bij kan komen, dan komt het met een sprint wel goed, dat kan ik er altijd nog uitkrijgen, dat heb ik al meerdere malen eerder bewezen. En langzaam kon ik aansluiting krijgen, terwijl Tom nog weer eens probeerde te versnellen. Dit wordt leuk, ik ben zelf op dat moment ook al helemaal op. Kan ik het nog, wanneer moet ik proberen, ga ik dan niet te vroeg, wat kan hij nog weergeven? Allemaal vragen, ik word aangemoedigd door William die daar aan de kant staat, één van de organisatoren van deze wedstrijd. Marian moedigd mij aan, en ik heb het nodig. Maar mijn redding is het dorp zelf. Waren het allemaal mooie rechte banen in de polder, in het dorp zijn het allemaal bochten tot de finish. En ik hoor dat Tom helemaal op is, en op 500 meter ga ik. En ik ga gelijk hard over hem, zodat Tom zeker geen aansluiting kan vinden. En ik zet nog flink wat bij, het vermoeide valt helemaal weg. Straks na de finish mag ik moe zijn. 50 Meter voor de streep, ik kijk om, maar Tom is ver weg. En onverwacht, in eerste plaats voor mezelf, bezet ik de eerste plaats. Met een tijd van 39'40" over 11,5km ben ik zeer tevreden. Dat ligt toch rond een gemiddelde van 17,4 per uur. Dat wel dankzij Tom van Driessche, dat ik nog eens flink heb moeten doorstappen.

De correcte uitslag

Uitstel wordt afstel

Nu zit ik met de gebakken peren, ik wou vandaag nog een stukje uitlopen van de wedstrijd van gisteren. Maar met alsmaar wat uit te stellen komt er nou niks meer van, het ligt hier helemaal wit. Omdat ik er ook niet zo'n veel zin in had om te lopen, ik ben namelijk zo 'stief als een planke', om in de Axelse sfeer te blijven. Een hele week zonder training na de 7-H om op zaterdag weer aan de start te staan om 16km te lopen is niet fijn, achteraf. De kou zal er ook wel mee te maken hebben. Het was eigenlijk niet de bedoeling om mee te doen, maar dat buiige weer had veel aantrekkingskracht om een wedstrijd te lopen. Het is toch prachtig om in een vrije polder te lopen en in de verte de hagelbuien ziet hangen, daar geniet ik van. Als je daar dan in moet lopen, vooruit dan maar. De wedstrijd, met 57 deelnemers voor de langste afstand is voor Axelse begrippen niet onaardig. D'r kunnen altijd wel onverwachte, sterke deelnemers uit Belgie opdagen, wat het wel spannender maakt. Ikzelf had er niet veel vertrouwen in, ik ben deze week een paar dagen niet lekker geweest en heb dus gene ene meter gelopen, ook niet gefietst. Ik voelde me wel fit op het moment, dus wel met de kop meegaan. Toch vond ik Matti Buysse nogal snel starten, in eerste instantie ging ik niet mee. Maar na een kilometer ofwat veranderde zijn tempo en passeerde ik zelfs. Alleen Frederik de Backer ging mee, maar liep de kortste afstand. Enkele jaren geleden was hij heer en meester over de langste afstand met prachtige tijden, maar blijft nu wat hangen bij de korte rondjes.

Dus bij de splitsing tussen 5 en 16 kilometer was het ieder voor zich en pas bij het keerpunt, het moment dat de b-weg verruild word met het fietspad kreeg ik beeld op mijn achtervolgers. Hm, dat viel wat tegen, dacht ik. Maar het is zo dat we mekaar natuurlijk wel snel naderen, omdat we het vuur uit onze sloffen lopen. Hunnie moeten natuurlijk nog wel naar het keerpunt, en ik ben al begonnen aan de drie kilometer loodrechte weg, die door veel lopers word verfoeid. Ik hou er wel van, van dit geestdodend werk. Lange rechte stukken, ik zou nog wel een marathon willen lopen zelfs, als het over een rechte baan zou gaan van 42km lang.

Maar goed, het eerste rondje met slechts eenmaal een hagelbui is gelopen in 29 minuten. Niet tevreden met dit, het gaat over 8100 meter. Maar ik moet het alleen doen, het is koud, er staat wind, ik ben al doornat, heb niet getraind, ben ziekjes geweest, ik heb 's ochtends nog gewerkt, de plannen voor een andere auto zijn de ijskast ingegaan, de beurzen gaan niet goed en zo vind ik vrijbrieven genoeg voor een abominabel eindresultaat mijner zijde. Dat ik ging winnen staat boven kijf, wat kom ik er anders doen. De tweede ronde, zoals mevrouw Stemband altijd weergaf. (Je moet een bepaalde leeftijd hebben om te weten waar ik het over heb). Ik geloofde niet dat ik deze ronde in dezelfde tijd kon afleggen, de eerste kilometers gingen tenslotte best wel hard. Ik wist ook helemaal niet hoever de rest achter me liep. Ik moest deze lopers niet onderschatten, vooral Kristof Rul kon nog een verrassing brengen. Geen tijd voor getreuzel, blijven gaan. Hoewel ik wel wat last kreeg van verstijfde spieren, de kou nam zijn invloed op mijn prestaties. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt, dat ik de kou er niet uitliep. Ik maakte me wat zorgen over eventuele blesures. Bij de tweede maal het keerpunt bereikt te hebben, had ik eindelijk zicht op de andere lopers. Ik wist niet wat ik zag, ik zag ze niet! Hoe kon ik nou zo'n gat gelopen hebben. Ja, op een gegeven moment kwamen ze in beeld natuurlijk, liepen met z'n drieen. Maar voor de eerste plaats hoefden ze niet meer te strijden. Die zorg had ik hun uit handen genomen, ja, zo sociaal ben ik wel. Kon ik nog gaan voor de parcourstijd, met 1h01'30"stond deze niet scherp. Dus dat haal ik wel, wat er mee te verdienen valt wist ik niet. Waarschijnlijk de eer, meer niet. En een vermelding in de notulen. Op het einde van de drie kilometer lange strook, op 500 meter van de finish, werd ik begeleid met een toegift van moeder natuur, in vorm van ijskoude wind, natte sneeuw en hagel recht, maar dan ook echt recht in het gezicht, the bitch. Ging ik langzamer van lopen, kun je begrijpen. Vlak bij, en dan nog bekant stilstaan. Ik was dan ook blij over de finish te struikelen, het scheelde niet veel. Geen tijd genomen om uit te puffen, ik wou zo snel mogelijk naar binnen. Maar wat is snel, als je toch even hebt stilgestaan. Hardlopen ging niet meer, zelfs eerst nog even achteruit gelopen, verstijfd, niet normaal meer!!

Een gloeiend hete douche, een paar bakken koffie, daarna aan de Trappist en ik kwam weer op verhaal. Het record had ik, met 58'17"zat ik er ruimschoots onder en werd beloond met een tuinkabouter en een oorkonde. En het was weer ouderwets gezellig en heb een heerlijke loop gehad. Het worden nu wel wat veel wedstrijden na elkaar, maar ach, ik neem mijn rust nog wel.

MIJN wedstrijd

De afstand, precies lang genoeg voor mij. Het hoeft niet langer te zijn dan 15km, daar ben ik wel achter gekomen tijdens de 7-H in Nijmegen. Ik weet nu wel dat ik een marathon kan verdragen, maar dit ligt mij (voorlopig) toch niet helemaal. Ik zal nog wel eens een marathon lopen, maar nu ik heb gemerkt dat ik best nog een behoorlijk tempo kan lopen op de kortere afstand, wil ik daarvan nog wat profiteren. Ik wil, moet, mijn P.R.'s scherper stellen op deze afstanden tot de 10 mijl.

Nijmegen, op zaterdag zijn we gearriveerd. We namen een heel weekend om op zondag de 7 heuvelenloop te lopen. Dit doen we nu voor het derde achtereenvolgende jaar. We verblijven in een oude abdij, heel gezellig. Om dan zo heel relaxed aan de start te verschijnen. Och, eerlijk gezegd vinden we dat nog niet het belangrijkste. Héél het weekend moet een gezellige boel worden, en dat is wel gelukt. Het is niet zo dat we een kroegentocht hebben gehouden, maar we hebben wel uiteraard een goed restaurant bezocht.
De wedstrijd, 31000 voorinschrijvingen. Eigenlijk is dit te massaal, maar zolang ik helemaal vooraan mag staan, kan ik toch wel vlot starten. Ik vraag me wel af hoe sommige die ook in dit vak staan hier terecht komen. Je mag niet op uiterlijk oordelen, maar ik kon me niet indenken dat alle lopers in dit vak binnen, zeg maar, 75 minuten gaan finishen. Omdat ik niet helemaal vooraan stond (bewust) moest ik relatief rustig starten. Toch kon ik al vlug op tempo lopen, maar vind dan maar eens een clubje lopers dat hetzelfde tempo loopt. Vooral omdat het parcours wat pokdalig is, is dit lastig. De een gaat beter naar boven, de ander moet het hebben van de snelheid afwaarts. Ikzelf heb altijd de Alpe in gedachten als ik naar boven moet, ik ben een klimmer dus. Het bewijs was aanwezig, na de eerste 5km is de baan zo vlak als een panne(n)koek (die veranderlijke Nederlandse spelling, ik weet meer niet hoe je dit woord schrijft!!). Maar het is ná die 5km dat ik ingelopen word. Moeilijk, ik word achtervolgd door minstens 24000 idioten die zijn komen opdagen, dus d'r zijn er altijd bij die mij nog inhalen. Maar bij aankomst bij de zevenheuvelenweg kon ik lachen, want toen bleek dat ik de molshopen heel goed kon verteren. De inhalers werden weer terug gepakt, met tempo! Oké, terug naar beneden kwamen ze wel iets terug, maar telkens als de trein weer naar boven moest, kraakte het weer naar hartelust bij mijn medelopers. Nou moest ik mezelf ook niet opblazen, natuurlijk. Maar als je weet hoe de ronde loopt, is het risico niet zo groot. De laatste 3 tot 4 kilometer is het voornamelijk naar beneden en kreeg ik het voor elkaar een behoorlijk tempo te handhaven. Ook kwamen er twee meisjes in beeld die helemaal vooraan waren gestart, bij de prominenten zeg maar. Ze gingen hard, maar het was mijn eer te boven achter hun te finishen. Dus een drijfveer om mijn tempo te verhogen. Zeker toen één van de twee de kop deed voor een groep mannen waar ik ook bij liep. En omdat het publiek steeds maar massaler aan de kant stond werd het mij te gek. Ik laat een meid niet het tempo bepalen voor mij, hoor. Dus nóg maar eens aangezet om alles achter me te laten en doorgaan, al moest de onderste steen naar boven komen. Ik heb hierbij nog wat lopers gepasseerd, maar was al te blij dat de boog voor de laatste kilometer zich aanmeldde. Dan zie je van die gemene bordjes die de meters aangeven, en die doen pijn. 750 meter, 500 meter, 400 meter, 300 meter, 200 meter en sprinten. Elke seconde is belangrijk voor de positie in dit veld. En dat doe ik ook, hoe aanstellerig dit er uit ziet maakt mij niet uit.
En dan binnen, 52'11". Zeker geen P.R., maar dat zat er op voorhand al niet in. Ik heb mijn snelheid nog niet echt terug, te weinig getraind na de marathon. Maar het valt me zoveel mee dat ik wel 17.3 gemiddeld heb gelopen. Ik verwachtte ook niet bij de eerste 100 te eindigen, maar dan de 89ste plaats.....
Conclusie, supertevreden met het resultaat, een geweldig weekend met goed weer, want dat was het wel. Hier kan ik mee vooruit. Volgende poging op deze afstand word weer Rotterdam, eind februari. Ik raad deze wedstrijd iedereen aan, doen!!
Volgende wedstrijd op het program is Kieldrecht.

Goed

Eindelijk weer thuis, ik ben heel tevreden met het resultaat in Nijmegen en ik weet wat ik wil, aangaande het lopen.
Morgen het vervolg, heb nu even geen zin meer...

wie denk ik dat ik ben?

Twee trainingen op één dezelfde dag, ik draai er mijn hand niet voor om. In de ochtend duurloop en dan s'middags intervaltraining. Maar wat ik maandag wou uitvoeren kreeg ik toch niet voor elkaar. Eerst een duurloop van 12km met 13,5 per uur om hier aansluitend een piramidetraining uit te voeren. Onmogelijk, daar kwam ik al snel achter, ook omdat de omstandigheden op deze dag niet optimaal waren. Windkracht 6 ofzo, dat breekt al op. Bij die interval gingen de 200m goed, in 40 sec. De 400 gingen ook wel lekker, maar de 600 begon al te zeuren. Kwam dan de 800 meter, die heb ik afgelopen, maar hoe! Toen wist ik wel dat ik niet verder moest gaan, hoe flauw dat ook klinkt. Maar om me zelf op te blazen voor een training...
Tenslotte kwam er na die 800 meter nog een duizend meter, en nóg een duizend meter en dan zo de piramide weer af. Dit moet ik dus niet meer doen, ik ben geen Superman!
Vol slechte moed ging ik woensdag naar de baan, de trainingen verliepen tenslotte niet echt lekker, tot nu toe. Op de baan een mooie training, deze avond. 1200, 1000, 800, 600, 400 en 200 meter met 400 meter rust. Alleen tussen de 400 en 200 hadden we 200 meter rust. Verder was het de bedoeling om elke opvolgende afstand in een hoger tempo uit te voeren. Dus het was zaak om niet te hard te beginnen. Ook niet te langzaam, deze training moet wel iets opbrengen deze keer. Om kort samen te vatten, de training heeft me weer wat goede hoop opgebracht voor de wedstrijd. Het ging dus harstikke goed, de tempoversnellingen verliepen goed tot aan de 200 meter die ik gemakkelijk onder de 30 seconden kon afleggen. Maar verstandig genoeg deze keer, heb ik niet geforceerd en kwam uiteindelijk op 33 seconden. 400m in 1'16", 600m in 1'59", 800m in 2'40", 1000m in 3'37" en 1200m in 4'15".
Laat het maar weekend worden!!

Mag het ietsje meer/minder zijn?

Ik weet nu niet wat de werkelijke afstand is van de loop in Terneuzen. Op de uitslag van deze uitgave staat 16km voor de langste afstand. Maar twee jaar geleden stond op de uitslag een afstand vermeld die 800 meter korter is. Als ik nog goed herinner was dit toch krek dezelfde ronde. Afijn, vier rondjes dan die gelopen moesten worden voor de langste afstand. Ik heb toen ongeveer 2,5 minuten sneller gelopen, dus de aftakeling is in volle gang. Tijd om de handdoek in de ring te gooien. Dit had ik al eerder moeten doen, stoppen als je op je top bent. En niet als je deze gepasseert hebt (meen ik niet echt). Nu heb ik niet zo geweldig mijn best gedaan om mijn tijd te verbeteren op deze wedstrijd, hard genoeg hollen om te kunnen winnen vind ik wel genoeg. En dat is gelukt, alhoewel ik mezelf nogal heb aangesteld door de laatste anderhalve ronde nog een versnelling aan te voeren die niet werd beantwoord door mijn naaste concurrent. Geen grootspraak of zo, maar ik had wel in de gaten dat ik de overwinning mee naar Koewacht kon brengen. Ik hoefde niet vollebak te gaan, maar ik wou op zijn minst binnen het uur finishen. Ik heb zelf nog de afstand proberen uit te meten op de computer, en dan kom ik aan 15,4km. En dan is 56'06 zeker niet snel genoeg om volgende week een goede tijd te lopen. Het kan wel sneller, maar of ik heel veel sneller kan, dat is de vraag. Een echte test was dit ook niet, omdat ik deze wedstrijd niet had gepland. Ik heb afgelopen week niet veel getraind, dus wou ik dit wat compenseren met deze wedstrijd. Stom eigenlijk, een goede trainingsweek kun je niet goedmaken met één wedstrijd, dat weet ik. Maar ik heb nog een paar trainingen te gaan tot Nijmegen. Verbeter ik mijn tijd niet op de 15km, hebben we toch een leuk weekend in deze stad.

maandag 10 november, vervolg;
Het was dus duidelijk geen 16km, bedankt Patrick voor je gegevens. Dan had ik in het verleden wel supertijden gelopen ook, op deze ronde. En wat er geschreven wordt in de krant, het word altijd wat verdraaid met hetgene wat je vertelt. Ik wou dit niet zomaar een training noemen, een wedstrijd is een wedstrijd. En als het kan, ga ik net zo goed voor de eerste plaats. Alleen moest ik er nu (gelukkig) niet zoveel moeite voor moeten doen. Ik had wel liever een 12km wedstrijd gehad om daarin voluit te gaan. Verder vind ik het een leuk bericht, t'is weer eens aardig om mijn naam in de krant te hebben staan. Maar de bloemen (volgens De Stem), die moet ik dan nog ontvangen, neem ik aan!!

Lastig trainen

Het is weer zeer vroeg donker in de avond. Ga dan maar eens voor je plezier een endje rond hobbelen. Maandagavond was al gelijk raak. Het was droog, oké, dat viel niet tegen. En ik heb maar 13km gelopen. Carla reed mee op de fiets om toch wat verlichting te hebben, maar het wordt weer hard wennen, hoor. Ik kan mijn schema gelukkig zó verdelen over de week, dat ik s'avonds niet te veel d'n donkerte in moet. Ik heb het vorige winter toch meegemaakt dat ik 20km in de regen en storm in het donker heb moeten doen, met het gevaar te laat opgemerkt te worden door een auto. Achteraf had dit ook wel iets, je bent zo blij weer thuis te komen en tevreden dat je er toch bent doorgegaan. Om op woensdag dan een baantraining te kunnen doen, is wel handig. De kans om hier omver te worden gereden door een auto is te verwerpen, omdat de atletiekbaan in Hulst toch wat verwijdert ligt van de openbare weg. Komt een auto hier tóch terecht, dan heeft deze bestuurder het wel heel vuil gemaakt. Op de baan hebben we 5x600tjes gemaakt met 400meter rust. Ging eigenlijk heel goed, omdat ik op het moment twijfels heb over mijn knie. Tijdens hardlopen geen probleem, maar anderdaags begint het getalm en gezeur met die knie. Dat viel gelukkig ook nogal mee, het is niks ernstigs, maar ik moet het er wel mee doen. Over die 600 meters nog even, deze gingen toch behoorlijk, van 2'10" naar 1'53". Ik had me voorgenomen me wat in te houden, maar dat lukt ook niet altijd. Donderdag een rustdag, tevens de laatste dag van mijn werkweek. Vrijdag heb ik een duurloop gedaan, Carla fietste weer mee. 18km in 1h17'30", ofwel een gemiddelde van 13.9 per uur. Zonder probleem, heerlijk. Vandaag weer interval, 6x800m in 2'56". Een stuk rustiger lopen dan op de baan, dus. Morgen in het bos van Clinge een harde piramidetraining van 500, 1000, 1500, 1000 en 500 meter, in 3'30" per kilometer. Ik wil voor mezelf deze training harder maken door op zachte ondergrond te trainen. Als het nou maar wat droog blijft, vandaag. Ik wil toch nog even naar de Moerschanscross in Hulst gaan kijken, om daar dan spijt te krijgen dat ik niet meeloop. Dat weet ik nu al.

Om dan tweede te worden...

...nie zo erg, hé. De winnaar is er één van formaat. Om op je 42ste in 2h16 zonder hulpmiddelen 42,2 km af te leggen. Je zou voor minder..
Mijn doel in Nieuw-Namen is ook ruim geslaagd. Elk jaar staat er toch een sterk deelnemersveld aan de start, met dit idee reisde ik af naar het meest oostelijke punt van Zeeuws-Vlaanderen. Om mezelf eens te testen hoe het zit met de snelheid na drie weken rust moet ik op die loop wel terecht kunnen. Het schijnt dat trainingen voor een marathon de loper trager maakt, ik hoopte dat dit niet het geval zou zijn bij mij. Omdat ik afgelopen woensdag op de baan de training ook in een behoorlijk, eigenlijk te hoog, tempo kon volbrengen, had ik wel goede hoop. Die training bestond uit 5x300, 4x300 en 3x300 meter. Alle 300tjes gingen onder de minuut, van 58sec tot 53sec. Snelheid naar mijn zin genoeg.
Aangekomen bij het voetbalkantine van Nieuw-Namen, waar de start was van de loop, kon men mij al vertellen dat er een sterke loper was ingeschreven voor de langste afstand, namelijk Chris Verbeeck. Ik ken hem niet, maar die naam zei me wel iets. Enfin, de eerste plaats kon ik dan al vergeten. Maar ik was vast van plan zover mogelijk mee te gaan. Er waren nog wel een paar lopers die hard gingen, maar die had ik in het verleden al eens achter me gelaten. Ze kunnen natuurlijk sterker geworden zijn, alleen maar goed, ik wilde mezelf toch niet sparen. Na een uitgestelde start, omdat er nog wat huishoudelijke dinges dienden te worden verteld, konden we eindelijk op weg. Ik liet me natuurlijk weer insluiten bij de start, zodat ik de eerste 200 meter met de rem erop moest lopen. Maar bij het verlaten van het dorp, de polder in, kon ik me nestelen bij de kopgroep. Bij het passeren van het keerpunt van de twee kilometerloop voor de jeugd, klokte ik 3'10". Veel en veel te snel naar mijn zin. Het ging wel lekker, maar ik wist dat dit tempo te hoog lag. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn medelopers hier vooraan. Maar zolang ze dit tempo aanhouden, zal ik maar meegaan. Het volgende keerpunt waar ik klokte, was die van de 6 kilometer (voor de korte afstanden kon er geen ronde worden gelopen). Hier passeerden we in 9'45", nog altijd hard, maar het temperde toch iets. Omdat al menige loper had moeten lossen, bleven Chris en ik alleen over. Maar ik wist dat ik er uiteindelijk toch af zal moeten. Dit was tenslotte nog het gemakkelijkste deel van de loop. Na zo'n 4 kilometer is het alleen maar open polder en konstant tegenwind. Die wind was zeer duidelijk aanwezig, toch zo'n windkracht 4, denk ik. En daar moest ik alleen tegen opboksen, want er vielen toch grote gaten tussen de lopers. Wat me wel opviel, is dat het gat tussen Chris en mij op een gegeven moment niet meer groter werd. Ik nam de tijd op, op het moment dat hij een scherpe bocht omging tot het moment dat ik dezelfde bocht nam. Was telkens rond de 40 seconden, hij liep eigenlijk het zelfde tempo. Dan mag ik dus niet verslappen, heb ik misschien nog een kans. Wat ik dan ook opmerkte, is dat de auto die vóór reed, wel heel dicht voor Chris reed. Ik wil niet zeggen dat dit bewust gebeurde, maar dat je hier enig voordeel van kan hebben, tja...
Ik kwam in ieder geval niet meer dichterbij, noch verder weg, en kon mijn wedstrijd besluiten door binnen de 44 minuten te finishen op een afstand van... ja, wat was de afstand? 12.5 of 12.7 km? Volgens de organisatie 12.7km, volgens mijn meting op afstandmeten,12.5km. Laten we dan zeggen, dat het 12.6km was. Nog altijd boven de 17 per uur gemiddeld, en daar ben ik heel tevreden mee. Na nauwelijks te hebben getraind na de marathon drie weken geleden, ben ik alweer dichtbij mijn huidige niveau. Ik heb nog drie weken voor de zevenheuvelen, en ik hoop daar meer dan 17.5 gemiddeld te halen, afgezien van de omstandigheden op de dag zelf, natuurlijk. Ik geloof dat dit wel zal lukken...

Frisse zin

Nou, de start is gemaakt om weer op het oude niveau te geraken. Ik heb er een goed gevoel over dat dit niet veel tijd gaat kosten. Gisteren 10x400tjes gelopen in 1'26". Zoals altijd een hele korte herstel tussen de versnellingen, maar om het nog wat harder te maken ga ik voor die 100 meter rust die ik dan krijg ook een tijd zetten. Niet meer dan 30 seconden bijvoorbeeld om weer wat adem te krijgen. Nu zijn 86 seconden om 400 meter af te leggen meer dan genoeg, forceren doe ik hier niet bij. Het kan sneller. Maar ik voelde dat ik er terug in moet komen in dit soort werk. Ik heb dit soort training gemist. Er stond een stevige wind, maandagavond. Dat maakte de versnellingen wel wat zwaar. Zo had ik dan 2x achter elkaar de wind tegen om op dezelfde weg terug te keren om de volgende twee te maken. Leuke training. Vooral omdat ik merkte dat het me elke keer wat beter af ging. Met een warming-up van 2.5 kilometer en een cooling-down van dezelfde afstand kom ik aan een kleine 10 kilometer. Dat is niet echt spectaculair vergeleken met de afstanden die ik trainde vóór de marathon. De warming-up is eigenlijk sowieso te kort, ik doe dan ook geen oefeningen of allerhande gehuppel en gedoe.

Als toeschouwer in Breda bij de Singelloop keek ik mijn ogen uit naar wat voor rare bewegingen vele personen maakten voordat de start aanving. Was wel een komisch gezicht. Ik vraag mij af van wie ze dit opgelegd krijgen, of komt het allemaal uit een boekje?

Het zal misschien wel beter zijn als ik hier wat meer aandacht aan geef en wat beter warmdraai voordat ik begin, maar ik vind mijn intervaltrainingen niet zo heftig dat ik dit nodig acht. Komt nog bij dat ik dan in tijdnood kom omdat de donkerte van de avond steeds vroeger zijn aanvang vind.
Goh, wat heb ik nu al een teringhekel aan de winter. Woensdag weer eens op de baan trainen, deze is tenminste verlicht. Donderdag een intervalduurloop,
DLT: I (4'50''): 5' 1033m
DLT:IaII (4'29''): 10' 2233m
DLT: II (4'10''): 30' 7200m
DLT: IaII (4'29''): 10' 2233m
DLT: I (4'50''): 5' 1033m
De afgelegde afstand is hierbij niet belangrijk, wel het tempo in een bepaalde tijd vasthouden.
Dit allemaal op een paar nieuwe schoenen, ik heb nu een ander merk aangemeten gekregen, Brooks. Ben ik eens van die burgelijke Asics af.

Kachelhout

Zo dacht ik erover na het lopen van de 10km in Terneuzen. Omdat ik niet verder moet dan 3x10km deze week, kon ik dat net zo goed in een wedstrijd uitvoeren. Vooral voor de gezelligheid dan. De eerste kilometer even meegegaan met de kop, dat was ik zelf eigenlijk. Kris Derveaux was de enige die meeging. Achter ons liep Robin Hofland die de 15km liep. Leuk dat hij de oversteek vanuit Vlissingen deed om hier te lopen. Robin dacht dat ik eveneens de langste afstand liep. Die moest hij verder alleen lopen. Na die kilometer het zeer rustig gedaan, ik merkte wel dat ik het vorige tempo nooit kon volhouden. Toch geen 10km lang. Ik heb heel ontspannen kunnen lopen, sommigen verbaasden zich over het tempo dat ik nu liep. Ik liep maar wat te lanterfanten. Er moesten 2 rondjes worden gelopen, en hield even stil bij de eerste passage om wat te drinken. Ik was toch te snel gegaan, de planning was om 22'30" per ronde te lopen. Volgens mijn schema dus. Daarna weer zeer vlot opgestart om Witte Keniaan Tom op te pikken die mij al gepasseerd was. Het duurde toch zo'n anderhalve kilometer voordat dit lukte en kon Tom die samenliep met Gert jan Verbrugge uit de wind houden. Gert Jan liep wel de langste afstand, dus had die laatste ronde alleen te lopen. Of had nog aansluiting kunnen krijgen met Frank Boerenbach die voor ons liep, dat weet ik niet. Gert Jan merkte nog de overeenkomst op tussen mij en Padmos, wat een eer voor mij. Uiteindelijk kwam Tom vóór mij over de streep, zoals een haas voor een gehaasde hoort te doen (topsport is idd keihard, Tom).
Kachelhout noem ik het dan, als ik merk dat mijn conditie weer opgepoetst dient te worden, ik hoop volgende week beter te presteren in Nieuw-Namen. Als ook dat rotte gevoel in mijn bovenbeen maar eens weg gaat. Tijdens het lopen geen probleem, maar daarna komt de last pas.
Vandaag ook nog eens 10km lopen, nu wel in 3 kwartier. De tijd in de wedstrijd was zo'n 38'50" over nog geeneens 10km (gegevens van Tom). De komende week wat rustige intervaltrainingen enz. Lukken deze goed zonder teveel ellende, dan probeer ik zaterdag de wedstrijd, anders wacht ik nog even.

Met dank aan http://www.wielrenneninzeeland.nl/ voor de foto

Aruba wil wegen sluiten voor dikke bevolking

In een poging de bevolking slanker te maken, overwegen volksvertegenwoordigers op Aruba bepaalde wegen in de weekeinden af te sluiten. Mensen moeten dan lopen voor hun boodschappen. Dat staat in het Nationaal Plan van de Arubaanse parlementaire commissie Obesitas.In landen als Colombia en Ecuador is het blokkeren van wegen een goedkope en succesvolle strategie gebleken om mensen meer te laten bewegen. Een ander idee van de Arubaanse commissie is om een lijst met nationale wandeldagen samen te stellen. Op Aruba is 77 procent van de bevolking te dik.

Dit soort berichten maakt het leven weer zo lekker luchtig, ik hou daar wel van. Om een groot (lees dik) probleem zo op te lossen. Zou dit haalbaar zijn in ons land? Is het haalbaar in Aruba? Ik hoop van wel, ik stel me al die dikkerds al voor, waggelend langs de straat, op weg om hun kratje pils of zo. Van al die beweging krijgen ze wel extra honger. Dus voordat ze huiswaarts keren, nog even flink schransen bij de plaatselijke macDonalds. Water naar de zee dragen, maar de middenstand vaart er wel bij. Toch werkt het dus in Colombia en Ecuador, volgens het bericht. Ik denk dat ze hier een ander om de boodschappen sturen, een magere springer of iemand die er dan niet om geeft om een stukje te lopen. Of worden de wegen alleen afgesloten voor degene die te dik zijn? Dan is er een controlepost met een bascule om je te laten wegen, of je vetpercentage wordt gemeten. Maar hoe moet dat dan als je naast de buurtsuper woont en je bent te dik? Ontspring je dan de dans?

Hier is nog veel werk aan de winkel.

Lastig..

Dat is het als je je zelf goed voelt en je de opdracht gekregen hebt om het wat rustig aan te doen. Vooral omdat het nu zo'n mooi weer is. Deze week mag ik maar drie keer een half uurtje lopen. Toch heb ik woensdag 10km afgelegd, dat duurde wel wat langer dan een half uur natuurlijk. Maar het was zo lekker om te lopen in de polder. Net alsof ik geen marathon heb gelopen, het voelt goed. Toch moet ik wel voorzichtig zijn, deze avond naar de masseur geweest, hij waarschuwde mij ook om niet te zwaar te belasten. Niks noemenswaardig ontdekt tijdens de massage, hij zei dat ik de marathon goed heb doorstaan. Ik kijk weer uit naar de volgende wedstrijd, wordt misschien Nieuw-Namen voor 12km. De volgende grote wedstrijd is de 7-heuvelenloop in Nijmegen. We doen er weer een weekend logeren in een oude abdij, midden in het centrum van Nijmegen. Ik kijk er al naar uit.
Verder weinig nieuws dan alleen dat er wat rustige weken aankomen. Afgelopen zondag naar Breda geweest als toeschouwer bij de Singelloop. Carla liep daar de 10km. Veel slecht weer, bijna de hele dag regen. Kon het anders hartstikke gezellig zijn tijdens de loop, deze keer was er bijna geen publiek. Ondanks dat ik de marathon wel nog voelde, kriebelde het bij mij behoorlijk toen de halve marathon was gestart. Maar goed, nog even geduld en ik kan weer tekeer gaan. Liever vandaag dan morgen!

Van de reactie bij het vorige verhaal van mijn broer Stanny, blijven vooral de laatste regels in mijn hoofd spoken!!

Eerst ervaren...

Alvorens te oordelen. Het is geen reden om daarvoor alleen 42,2km te hardlopen, maar omdat ik altijd van mening was dat een marathon niks voor mij is moest ik dit toch eerst aan den lijve ondervinden. Misschien was ik wel abuis. Let wel, ik ging dit niet tegen mijn zin uitvoeren, ik keek er wel naar uit.

De nacht voor de marathon geslapen als een blok, hiervoor vreesde ik dat dit anders zou lopen. Dat zegt al iets over mijn gestel, ik was er schijnbaar nogal gerust op op een goede afloop. Relaxed op tijd vertrokken, want tegenwoordig hebben we in het oosten van Zeeuws-Vlaanderen te maken met het fenomeen 'brug open of brug dicht' als we richting westen of naar de Westerschelde tunnel afreizen. Met de brug open ben je al vlug 20 minuten verder voordat je weer kan rijden. Dit heeft allemaal te maken met de werkzaamheden bij de sluizen van Terneuzen. Viel mee, we konden vlot door en waren rond 10 uur bij het sportpark in Burgh. Roadrat Patrick was er ook al en al vlug voegden zich al meer bekenden en deelnemers bij ons aan tafel. Het werd gewoon een gezellige boel met de nodige flauwekul om de tijd te doden. Witte Keniaan Tom was zijn haas nu al kwijt, maar bleek achteraf ook heel goed zonder te kunnen. Tom achtte het schijnbaar wel nodig om één van zijn voorbereidende rituelen aan ons kenbaar te maken, maar deze informatie was voor de toehoorders alles behalve gewenst. Het had te maken met een grote pot vaseline en genitaliën. Ik moet er verder geen tekeninkske bij maken, zeker? Waarschijnlijk zijn deze waanbeelden voor langere tijd onuitwisbaar vastgelegd op de harde schijf. Zat er maar een knop 'document bewaren?' 'Nee'. Maar de tijd vloog wel voorbij, en het uur 'Zero' naderde al snel. Voor de start wat ingelopen samen met Patrick en de tactiek wat besproken. Ik maakte mij niet druk over wat komen gaat, ik kan anders wel de zenuwen hebben voor een wedstrijd. De te lopen afstand had er wel mee te maken, neem ik aan.

Om 12 uur gestart en ik was vooraan mee. Maar na een paar kilometer wist ik dat dit te hard ging, ik besloot op de groep te wachten die volgde om hierbij aan te sluiten. Geen idee van kilometers, maar de drankposten zouden om de vijf kilometer staan. Evengoed niet op de tijd gelet bij het passeren, het was belangrijker om de drank aan te nemen op dat moment. Alleen op km 15 op de tijd gelet, we passeerden hier in 1h02. Zo snel had ik niet gepland, maar vooruit, zolang het goed gaat. Opvallend weinig last van de wind op de peilerdam, we liepen ook in een goede groep. We losten elkaar op tijd af om kop te doen. Bij de 20ste kilometer ofzo gingen we het strand op. Geen beschutting meer dan alleen de man die voor je loopt, terwijl het strand er ook slecht bij lag. Hier lag ook de doorkomst op de halve marathon, maar van de waterkant moest je weer richting de duinen om door de registratiepoort gecontroleerd te worden. In 1h26 waren we halfweg. Wat ik vreesde gebeurde ook bij het verlaten van het strand, de hele groep viel uit elkaar en was het ieder voor zich. Ik deed het hier even rustig aan om de vochtvoorraad op pijl te brengen. Carla stond ook hier weer mooi op tijd om me van sportdrank te voorzien, zoals ook in de gehele wedstrijd is gebeurd. Ze heeft me geweldig geholpen. Nu begon wel het zwaarste deel van de wedstrijd op een parcours dat me eigenlijk wel goed bevalt, heuvels en hellingen. Nu had ik wel alleen te lopen, de rest liep voor me uit. De meeste liepen ook allemaal solo. Tot aan Domburg ging goed, de hoge Hill vlot genomen. Maar toen kwam die zuidwesten wind met 6 bft vol in het gezicht, en was het puur een overlevingstrijd geworden. Heb hier wel één loper van onze voormalige groep terug gepakt. Bij West-Kapelle stond Carla weer aan de kant en ik hield stil. Ik zei tegen haar, dat ik het wel had gezien, ik kap er mee. Het was meer een reden om de benen even stil te houden dat ik dat deed. Zo dicht bij de finish kon ik nu toch niet stoppen! Het deed wel goed dat ik even was gestopt, even de spanning eraf. Maar nu was de wind wel enorm heftig. Ik liep nu wel eindelijk weer op het asfalt, dat wel. Maar hier ontbrak alle beschutting tegen de wind. Als ik nu maar voorbij de tank was, zou het wel gemakkelijker gaan. Maar ik wist dat er dan op de laatste 5 km al die beruchte trappen zouden opdoemen en deze vreesde ik geweldig op dit moment. De eerste lange trap, veel publiek, een drankpost, muziek en je zult zien dat ik een paar keer struikel op die trap met al die getuigen er bij. De draai naar de trap genomen, een paar diepe zuchten, concentreren op de treden en daar ging ik. En dit ging goed!! Zeer soepel zelfs, al zeg ik het zelf. Dat heeft wel weer een fikse opkikker en vooral bovenop de trap waar Zoutelande, weliswaar nog ver weg, in zicht kwam. In ieder geval de hoogwerker met al die vlaggen was in beeld. Geprobeerd om zo soepel mogelijk deze duinen te nemen, vooral afwaarts omdat ik wel al wat strubbelingen in de spieren bemerkte. Toch ging dit allemaal nog redelijk. Nog een drankpost op de duinen, even halt gehouden om fatsoenlijk te kunnen drinken. Hier konden ze mij vertellen dat ik op de 13de plaats lag. Dit had ik niet verwacht, dit ging wel heel goed. Ik had wel op dit gedeelte nog een loper ingehaald die richting Zoutelande wandelde. Als dat nu nog een paar keer zou gebeuren, misschien in de top tien, fantaseerde ik. Het einde van deze duinenreeks, waar Carla nog eens gestopt was voor de zekerheid (de schat) was sneller bereikt dan ik hoopte. Het strand waar ik weer vlak kon lopen. Wat kan er nog mis gaan. Die stomme paalhoofden, het passeren van deze dingen is op dit moment net wat teveel. Een doorgang vinden waar ik tussen pas, en dat ging gelukkig redelijk. Tot bij de laatste rij, hier sloeg het noodlot toe. Bij deze palen stond wat meer water en ik probeerde met mijn stomme kop om hierover heen te springen. Met kramp in de hamstring tot gevolg. Nauwelijks nog een kilometer af te leggen en ik stond muurvast. Hier eindigde voor mij de marathon. Ondertussen gepasseerd te worden door Sjaak Brouwer en Marco Ottjes en nog een andere voor mij onbekende loper kon ik niks meer doen. Twee tot drie minuten had ik verspeeld tot ik opgelucht de strijd weer kon hervatten, maar het was al te laat. Ik kon deze jongens niet meer achterhalen. Dat ik hiermee 16de was vond ik niet erg, was toch nog goed voor een debuut op een marathon. En Marco gun ik een goede notering, maar wel ná mij. Dit deed nog meer pijn dan die kramp. Na die drie minuten rust was ik wel fit genoeg om zeker nog zo'n 16/17 per uur te lopen op dit laatste stuk, dus kon ik ogenschijnlijk zeer fit en soepel finishen. Ik had wel mijn derde plaats bij de 40+ verspeeld met die stomme kramp, deze was nu voor Sjaak Brouwer die mij op het laatste passeerde. Dat was balen, op een debuut een podiumplaats verspelen!!! Na gemasseerd te zijn. nog wat blijven rondhangen in het dorp, vol zelfverwijdt. Hoe kon ik zo stom doen, niemand vlak achter mij, op een paar honderd meter van het einde nog zo'n risico nemen. Op weg naar huis was ik stil, zeer stil en erg klein. Waarom, en als... spookte door mijn hoofd. Had deze marathon mij toch goed in zijn greep. Ik had ook geen podiumplaats verwacht maar dan zo dichtbij...

Thuisgekomen de site geraadpleegd van de marathon, want ik wou wel weten hoe de uitslag was van de eerste 10. Deze zouden toch wel vermeld staan. Tot mijn verrassing stond al de gehele uitslag vermeld, klasse. Ik had daarmee al vlug ontdekt dat ik niet de meest ondankbare plaats (4de) had behaald, maar wel Sjaak. Sorry Sjaak, maar een gniffel kon ik niet onderdrukken. Voor mij een opluchting, voor jou een teleurstelling. Maar wel een troost Sjaak, degene die er stonden waren toch een klasse te hoog voor ons.

Conclusie: Ik blijf bij mijn standpunt, het is nu maandag, twee dagen na de marathon. Ik voel me fit en ga vandaag nog een stukje lopen, zo'n kilometer of 6. Daarom kan ik nu gerust vaststellen dat het lopen van een marathon niet aan mij is besteed. Het duurde mij te lang, heb er ook niet van genoten. En dat vind ik wel heel belangrijk. Ik ben wel tevreden met mijn prestatie, zonder die stommiteit houd ik op 3h3'30". Ik zie deze tijd niet als een p.r. of zo. Alleen als kennisgeving. Op een gewone marathon kan het wel sneller, dat geloof ik wel. Maar ik houd het in het vervolg op max. een halve marathon. Als ik dat nog eens kan met een gemiddelde van 17 per uur, daar geniet ik dan van.

Verder niks dan lof voor de organisatie en vrijwilligers die de barre weersomstandigheden moesten trotseren. Volgende keer ben ik weer aanwezig.......als toeschouwer.

Nu even niet...

Maandag het verslag over de kustmarathon die ik gelopen heb. Tijd: ongeveer 3h06 met 3 minuten kramp, 1km voor de finish (balen). Morgen naar Breda, Carla gaat er de 10km doen bij de Singelloop.

De laatste test

En deze was wel een heel bijzondere. Hoeveel pijn kan ik verdragen? Waar ligt mijn pijngrens? Haha, onwaarschijnlijk hoog! Zijn jullie bekent met de film 'marathon man' met Dustin Hoffman,of 'the dentist'? Zoiets heb ik gisteren ervaren toen ik in de tandartsstoel zat. Het was nogal een heftige vulling die geplaatst moest worden. Vooraf bij de controle had ik al aangegeven geen verdoving te willen. Want achteraf loop je een halve dag met een stijf smoelwerk rondt. Voordat de tandarts aan het bloederige ritueel begon, waarschuwde hij me dat het toch wel behoorlijk pijnlijk kon worden. Als het té zou worden, kon hij alsnog verdoven. Nou vergat ik wel te vragen, voordat hij begon, wanneer het dan héél pijnlijk kon worden. Dat zal ik natuurlijk zelf wel ondervinden, maar ik wil ook niet te kinderachtig zijn. Nou, ik kan zeggen dat het niet mals was, te oordelen aan de man's handschoenen en apparatuur dat langzamerhand een rode kleur aannam. Ik meende ook wat rook uit mijn ver opengesperde muil waar te nemen, en in combinatie van een branderig geurtje bevestigde mijn vermoeden dat dit gegeven aanneembaar zou kunnen zijn. Waarschijnlijk balanceerde ik nu op wat nog verdraaglijk zou kunnen zijn of dat de limiet nu wel bereikt was. Ik wou geen teken geven, simpel mijn hand opsteken was genoeg om deze inferno te ontvluchten. Als ik dit niet kan doorstaan, heb ik zaterdag ook niks te zoeken in d'n marathon, hield ik me voor. En ik heb het gehaald zonder verdoving, waarmee ik dan ook weer de kosten wat lager kon houden. Het was wel goed dat ik mijn bril ophield, ook deze zat onder de bloedspatten. Dus alsook mijn gezicht, natuurlijk. Pas toen ik in de auto zat en in de achteruitkijkspiegel mijzelf ontwaarde viel mij dit op. Ben ik zo de behandelruimte buitengestapt, de wachtkamer in. Ik vraag mij af of dit is opgevallen bij de slachtoffers die ná mij kwamen. Zou wel humor zijn!
Dus, ook mentaal kan ik er tegenaan. Ik kan wat pijn af, dit zit ook wel goed. Verder weet ik het ook niet, maak me er niet druk om. Ik laat het gewoon op me afkomen en heb er vreemd genoeg heel veel zin in. Ik heb me nog wat verdiept in de voeding dagen voor de loop, voor het zgn stapelen van koolhydraten. Verschillende dieeten gevonden waar dan ook bij vermeld was, dat het lichaamsgewicht met zo'n 2 kilo zal toenemen. Na deze maaltijden te hebben bestudeerd, kan ik concluderen dat als ik deze menu's zou opvolgen, ik alleen maar in gewicht zal afnemen. Ik vreet dus eigenlijk veel te veel. Maar wel de goede dingen. Ik hoef hiervoor niks speciaals te doen.
Alleen rust en naar zaterdag 4 oktober 12u. toeleven.
Tot morgen en deelnemers van deze tocht, veel succes gewenst.
Voor de toeschouwers, mooi weer gewenst (ook voor mezelf)

Bijna klaar

Afgelopen zaterdag dus toch niet meegelopen in Axel, ik was mis en moest deze dag 6x1000m. uitvoeren. De 12 km was op zondag gepland. die duizendjes waren een welkome afwisseling op die duurlopen. Deze mochten ook wel in een redelijk tempo, in 3'40". Zondag 12km gelopen in 53'42", op schema. Dit gaat wel gemakkelijk af, op een gegeven moment stellen deze afstanden echt niks meer voor. Maandag nog eens naar d'n overkant geweest om de laatste kilometers te bekijken, toen ik hier eens een keer trainde was ik te vroeg het strand opgelopen. Dus ik wou het werkelijke parcours toch nog even verkennen, als ik zover kom. We hebben er een mooie wandeling van gemaakt, van West-Kapelle tot Zoutelande en weer terug. Het was nu wel mooi weer, zie de foto's hieronder maar. Let maar op, het zal zaterdag wel bar en boos zijn. Sommigen kikken hierop, heb ik begrepen. Laat het maar liever wat mooi weer zijn, vind ik toch gezelliger (meer publiek). Hoewel slecht weer mij ook niet veel doet in negatieve zin, ik kan er redelijk in lopen. Ook nog even binnengewipt bij Mediamarkt en daar stond een grootbeeld tv (dit zal wel niet de goede benaming zijn), en deze kostte bijna €80.000. En aangezien onze aandelen op dit moment wat zwakjes staan, moeten we nog wat wachten om deze aan te schaffen. De optie om dan maar de boot te verkopen ging ook de mist in, simpelweg omdat wij deze niet bezitten. Verder een winkel vol meé brol, op zijn Siedurps gezegt. Ik verloochen mijn afkomst niet.
s'Avonds in het donker dan nog 10km gelopen in 41 minuten, Carla begeleidde me op de fiets. In het donker lijkt het dan nog harder te gaan, lekker hoor. Lekker omdat het vanzelf ging, eigenlijk liep ik wel wat te hard, harder dan dat er in mijn schema stond. Deze avond rust, gelukkig wel want de regen komt met bakken gevallen. Woensdag 5km in een redelijk tempo, in 20'50"te lopen. En dat zou het dan moeten zijn. Laat het dan maar zaterdag worden, dat we er vanaf zijn.

Jammer trouwens, van Eric Goossen. Die heeft wel pech, vorig jaar ook al uitgevallen vóór de kustmarathon.
Haile Gebrselassie heeft een nieuw wereldrecord op de marathon gelopen, de reactie op sportjournaal was, dat het nog sneller kan. Hoe ze dit kunnen beweren begrijp ik niet, want ik blijf bij mijn standpunt, en dat is dat deze marathon mijn enige zal zijn....

De laatste kilometers

Ik hoop toch dat ik zo ver geraak.

Schema? Weg er mee!

Zo dacht ik er gisteren over toen ik een duurloop van 15 km had af te leggen. De start ging zo lekker, geen warming up, maar gelijk naar de 15 per uur. Gewoon, omdat ik hier zin in had. De beslissing was daarmee vlug genomen, ik had het gevoel nu eens even te keer te willen gaan. Al die trage duurlopen moesten er uit! Toch kwam ik wel tot bezinning om het iets rustiger aan te doen, ik hoefde nou ook niet in één uur mijn training af te ronden. Daarbij was het zo'n lekker weer om ondertussen toch wat rond te kijken in de polder tijdens het lopen. Zo kon ik zo soepel mogelijk in beweging blijven. Maar wat voelt het goed om zonder enige last kilometer na kilometer het pad af te leggen. Daar was ik wat bevreesd voor, dat die lange duurlopen me zouden opbreken. Maar misschien heb ik eenvoudig te weinig getraind, dat ik daarom geen last heb. Deze 15 km heb ik uiteindelijk in 1h04 gelopen, net iets boven 14 per uur. Omdat het goed ging, twijfelde ik wel of ik toch in Axel de 13 km wedstrijd op zaterdag zou lopen. Ik ga die toch doen, ik moet 12km lopen op deze dag. Maar ik ga verstandig zijn, en deze op een rustig tempo lopen. Zoals in mijn schema staat, rond de 13.5km per uur. Carla gaat er tenslotte ook lopen, dus samen uit, samen thuis.

Dat valt niet mee

Het was toch wat straffer dan verwacht, mijn duurloopje van deze avond. Om een konstante tempo van 13,5 per uur aan te houden voelt wat zwaarder aan dan dat het geweest is. Word ik dan toch trager van die duurlopen, dat het wat meer moeite kost om dit tempo te lopen? Aan de andere kant; ik ben nog met mijn trainingen bezig. En deze duurloop van 25km moest ik dan ook uitvoeren na een werkdag, en anders verzin ik nog wel iets anders om mijn gemoed gerust te stellen. De boog kan niet altijd gespannen staan. Maar wat een ronde moet je eigenlijk maken, zeg! Om deze afstand af te leggen, moest ik telkens weer een nieuwe weg verzinnen om niet al te snel weer thuis te zijn. Zo heb ik een groot deel van de Berlaarronde gelopen, om dan richting Axel te lopen, bij Drieschouwen richting Hulst om in Absdale-centrum richting Heikant te lopen, door de polders terug naar Koewacht om daar ook weer een lus te maken omdat ik mijn kilometers nog niet had bereikt, vervelend hoor. Nu heb ik alleen nog afstanden onder de 20 km te lopen; 15, 10 en nog een 5km en wat intervaltrainingen. Het wordt gelukkig wat rustiger.

Maar dan toch...

...krijg ik zowat de kriebels. Eerst had ik zoiets van 'ik zal wel zien wat er gebeurt, maakt mij allemaal niet veel uit'. Maar nu vind ik het toch wel spannend worden, de gedachte dat 4 oktober nu wel héééél dichtbij nadert. Ga maar na, ik heb nog 9 dagen om nog goed mijn best te doen met trainen, want ik wil wél mijn best doen in deze wedstrijd (kost me tenslotte toch 30€ inschrijfgeld). Vanaf volgende week woensdag kan ik er niks meer aan veranderen. In die week nog wel een heel straffe 10 km te lopen, maar laat ik niet al te ver vooruit lopen. In ieder geval loop ik nou toch al geen risico nog een blessure op te lopen vanwege hard trainen (even afkloppen). Gisterenavond was toch zo mooi, joh. Tien maal vijfhonderdjes te lopen met een gemiddelde van 17.1 per uur. Carla op de fiets om het tempo te bepalen. Altijd weer afvragend hoe ik op een 15km wedstrijd 17.6 gemiddeld kan halen, sorry, ik vind dat nog altijd wonderbaarlijk dat een wedstrijd zoveel met iemand kan doen. Maar de training ging ook wel zeer goed. Vandaag niet gelopen, en dat is nu wel wat vreemd voor een maandag. Dit is mijn vaste vrije dag, en nu kon ik me eens helemaal richten op onze verbouwing. Althans, de afwerking daar van. Veel prutswerk waar mee ik jullie maar niet mee zal vermoeien, maar het was leuk prutswerk deze keer. Een mooie dag met veel zon, morgen zal het anders zijn, naar het schijnt. Natuurlijk, want dan mag ik 25km lopen. Het grootste nadeel is nu wel, dat het zo vroeg donker is. Maar aangezien dat ik deze in een wat hoger tempo mag lopen, zal ik voor donker weer thuis zijn. Voor mij een belangrijke training, ik ben benieuwd hoe ik deze duurloop zal verteren. Ik laat het morgen weten...







De foto is het beeld van het wedstrijd verloop in Westdorpe dat ik had, een beetje onwennig..

Met dank aan de witte kenianen die in een poll o.a. durven te stellen dat ik de top 10 van de kust-marathon zou kunnen bereiken.

De week

De zin was er even niet om aan mij weblog te werken, daarom nu een inhaalrace over de week. Na de reacties onder de berichten te hebben bekeken was ik verrast door wie mijn weblog gevolgt word, mensen die ik totaal niet ken, maar wel een eigen blog hebben. Leuk om verhalen van andere lopers te lezen die wat verder wonen, werken, leven. Ook mensen die ik wel ken, maar ook geen weet van had dat ze mijn blog hadden ondekt. Mijn voornemen om m'n blog 'up to date' te houden..
Maandag, getraind uiteraard, slechts 12km in 13,5 per uur. Niet veel over te vertellen. Over het krantenartikel wil ik nog wel iets kwijt. Daar staat in dat ik de kust-marathon in een goede tijd wil afraffelen. Wat is de definitie van een goede tijd? Wat voor mij een goede tijd is, is een acceptabele tijd voor mijzelf. Dat wil dan niet zeggen dat ik ga voor een hoge klassering. Dan zou ik wel erg van de hoge toren blazen. Want laten we reëel blijven, dit wordt mijn eerste marathon, en dan nog zo ene! Natuurlijk probeer ik wel een bepaald tempo te handhaven, maar maak me geen illusies. Lukt dit niet, stap ik net zo gemakkelijk uit.
Dinsdag een rustdag, woensdag nog eens op de baan getraind (20x200m, 200m rust) na lange tijd van afwezigheid. En zoals het er nu naar uitziet, zal het nog een week of 5 duren voordat ik weer op de baan train. Tot vóór de marathon heb ik opdracht gekregen geen baantrainingen te doen, en ook de drie weken daarna, geen baan.
Donderdag rust, vrijdag 8x1000tjes in 3'45" met 200m rust. Mooie training, ik hoef hierbij niet alles te geven en kan de training goed rond krijgen. En als het dan ook nog eens zo'n mooi weer is. Ach, als het water met bakken uit de hemel valt, geniet ik er eigenlijk ook van.
Zaterdag, het schijnt dat ik als favoriet in de krant vermeld stond om de wedstrijd in Westdorpe te winnen. Ik heb de wedstrijd gelopen, maar ben gefinished als 34ste. Tja, een warming-up van 20km is wel wat lang om daarna voluit te gaan. Ik heb dus met Carla meegelopen, maar toen ik de uitslag zag wist ik dat ik had kunnen winnen. Ik had deze vorig jaar gelopen en gewonnen in een snellere tijd bij 30 graden celcius (gniffel, gniffel). Die 30km mocht in 2h25, maar heb er 2h26 over gedaan, en dat is niet goed. Een tempo van 12,4 per uur valt eigenlijk niet mee. Het klinkt raar, maar als ik deze afstand met 13,5 loop, voelt dat minder vermoeiend aan. Ik hoop dat dit ook het geval is over twee weken (en eigenlijk iets sneller).
Zondag rustdag. Rustdag? Nee dus, moet nog 10x500 metertjes uitvoeren boven de 17 per uur. Heerlijk, hoop ik. Nee, rust is me nog niet gegund. Mijn schema voor komende week:
Dinsdag 25km in 1h52
Donderdag 15km in 1h07
Zaterdag 6x1000 in 3'40"
Zondag 12km in 53'44".
Dus wel een training minder deze week. Als ik me houd aan mijn schema, dan geloof ik het wel. Greet, mijn trainster weet wel wat ze doet. In die anderhalf jaar dat ik bij haar train, heb ik mijn progressie gemaakt. En ik merk dat ik nog vooruit ga, mooi toch?

Dwars door de Zwingeul

De naam van deze loop is niet correct, het zou moeten zijn '15 meter door de zwingeul'. Want ga je dwars door de zwingeul, dan ben je d'r in twee stappen door. Om het wat spectaculairder te maken, worden we door middel van afzetlinten in de lengte van de zwingeul gejaagd. Maakt niet veel uit, droog houden doe je het toch niet. Zoals altijd een niet zo'n grote bezetting, lopers die het parcours al kennen. Leuker zijn degene die hier voor de eerste keer lopen, vooral na de finish. Niemand die verwacht dat het zó zwaar zou zijn. Och, het eerste deel over het strand gaat wel, maar het is het terugkeren door de duinen dat deze loop over 7.5 km zo zwaar maakt. Ik heb geprobeert wat foto's van Internet te plukken over dit gedeelte, maar niks gevonden. De volgende keer zal ik zelf de foto's maar maken, want het valt niet uit te leggen hoe we moesten lopen door deze duinen. Links, rechts, naar boven door los zand en weer naar beneden, smalle paadjes die ongelijk liggen, kuilen, struiken, helmgras, stukken bunker, vanalles.
Het ging goed voor mij, na de start en na de zwingeul liepen we met vier richting Knokke over het strand, Theo Rabout, twee belgen en ikzelf. We konden goed bij elkaar blijven, maar ik vond het wel prettig dat ik als eerste het strand kon verlaten om daarna de duinen in te duiken. Ik loop hier liever voorop om het tempo te bepalen. Als ik erachter hang, heb ik het gevoel dat ik veel harder moet zwoegen om bij te blijven. Ik wilde het tempo ook niet drukken, het is hier toch een soort slijtageslag. Als je hier al je kruit verspeeld, kun je op het strand niks meer maken. Ik had dan ook af en toe het gevoel dat er een gaatje viel, maar dat werd weer opgevangen over de (weinige) vlakke stukken. Toch was er al één slachtoffer, één van de Belgen moest eraf. Dit merkte ik pas op toen we weer over het strand richting de zwingeul liepen. Ik kende ze niet, maar Theo vertelde me onderweg dat deze twee zeker niet onderschat mogen worden. Met drie door het water, ik ging als eerste en begon me af te vragen hoeveel die andere twee nog over hadden. Als er iemand versnelt, heb ik dan nog de kracht dit te beantwoorden? Achteraf geloof ik dat we er alledrie er zo over dachten, we versnelden wel iets, maar niemand die wegsprong. Toch moest er iets gebeuren, want het einde kwam akelig snel dichtbij. Maar je moet weten, dat de finish halverwege de duinen óp ligt, dus je moet een heel stuk door verschrikkelijk mul zand, berg op. Dus ik heb het maar gewaagd, nu of nooit!! Als ik maar hard genoeg ga op het vlakke, dat ik een gat kan slaan alvorens door het losse zand te ploegen, dan moet het lukken. Helaas, dat gat kwam er niet echt. Dus het was nu blijven doorstampen alsof de onderste steen boven moest komen. Mijn hemel, dit was te heftig!! Eventjes, heel eventjes achterom kijken. NEE!! Theo was vlakbij 'ik haal het niet, ik haal het niet, ik haal het niet, ik heb het gehaald!!'. Inderdaad, met één seconde verschil had ik Theo geklopt, de eerste plaats in 30'10". Hij had me toch niet meer in kunnen halen, misschien, als de finish iets verder had gelegen...
Een mooie, een heel mooie overwinning waar ik trots op ben. Er was tenslotte concurrentie, er was strijd.
Ook een mooie prestatie van Maarten die zesde werd in 32'32", vóór Marlon die binnen kwam in 32'54".
Stond verder in de lijst Theo Kappetein, en je moet weten, bij hem heb ik geleerd om intervalls te trainen in plaats van alleen maar klakkeloos een eind te lopen. Toen ben ik ook harder gaan lopen. Ook Carla heeft zich gewaagd aan deze loop, maar ze wist wat er haar te wachten stond. Ze was, net als iedereen overigens, helemaal uitgeblust en het werd een finish voor haar op zijn Theo's vorig jaar bij de kustmarathon.
Volgende wedstrijd, de Kustmarathon. De trainingen draaien goed, ik voel me goed, ik zit in vorm. Nou alleen die verrekte 42km nog!!!

Bedankt

Dit wil ik ten eerste doen aan iedereen die zijn steun heeft betuigt bij het grote verlies dat wij nu moeten doorstaan, of dat nu direct, schriftelijk, per e-mail, via deze weblog of in gedachten is gebeurt. Het is een grote steun in deze kwade dagen. We proberen de draad weer op te pakken, hoewel er nog moeilijke momenten genoeg zullen komen, maar dat is goed. We zullen ons ma niet vergeten.
De orde van de dag, waar volgens mij de meeste bezoekers van deze weblog voor komen, zal wel het hardlopen zijn. Ik was eigenlijk niet van plan voorlopig nog iets van training of wedstrijden uit te voeren, maar na overleg met de familie, en ook mijn vader vond dat ik wel moest doorgaan met hardlopen. Alleen toen hij hoorde dat ik aan het trainen was voor een marathon (dat wist hij allang, beetje vergeetachtig, zeker?), verklaarde hij mij voor gek. 'Je moet eens zien hoe ze soms binnenkomen', zei hij. En dan bedoelde hij wel de wereldtoppers die soms al kotsende en vallende over de streep stormen. 'Kun je nagaan wat de rest meemaakt'. Hij had een punt, maar ik ben het er mee eens, dat dit soort wedstrijden niks voor mij zijn. Een halve marathon, zoals afgelopen zaterdag, dat vind ik persoonlijk mooier. Niet om een snelle tijd te kunnen lopen op dit parcours, maar omdat je weet dat het zwaar is en dat het doenlijk is om dit binnen 1,5 uur af te leggen. Bij een marathon praat je over meer dan 3 uur lopen. Nou, ik heb gisteren dan mijn langste training gemaakt. Een lap van 35km. Dit komt dan gelukkig maar 1 keer voor in mijn schema, maar ik vind dit allang zat. En dit was maar een training, het voelde bekant als een wedstrijd. 2h36 trouwens, over deze afstand, wat ook in mijn schema stond. Maar ik vond het toch wel pittig. Waarschijnlijk had ik die halve marathon toch nog niet helemaal verteert. Want al de andere dingen die in mijn schema staan, gaan me toch goed af. Deze avond heb ik rust, is ook wel nodig.
Wat zou mijn moeder ervan vinden dat ik nu al volop train en zelfs een wedstrijd heb gelopen? Ik denk dat ik het antwoord zelf wel weet, maar vermeld het hier niet, want dat antwoord is zó cliché.

Bezinning

Al dat gejaag en gehaast brengt niets op, we komen allemaal tegelijk bij nieuwjaar aan

voor onze moeder

woensdag avond van ons ontnomen

Ik mis ze zo, wij missen haar zo en we zullen haar voor altijd moeten missen

Kraak het systeem

Als ik zo eens met de auto rond rijd, valt het me op dat er zo gemakkelijk de verkeersregels aan de laars gelapt worden. Richting aangeven als het nodig is word nogal eens overgeslagen, of het kan zijn dat een richtingaangeefapparaatje een optie is bij desbetreffende automobiel. Bumper kleven, te hard rijden, rijden met een voor de auto een veel te dikke uitlaat en dan kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ook moet je voor de aardigheid eens een lesauto volgen, ik ken er één die zelf geeneens kan autorijden. Deze kwam eens mijn buurmeisje ophalen voor een uurtje autoles. Het persoon wilde haar auto aan de kant zetten door middel van fileparkeren. Nou, na heel veel gestuntel stond de voiture eindelijk op zijn plaats. Althans, dat was háár oordeel want ze stapte uit om van plaats te wisselen. De auto stond ten opzichte van het trottoir onder een hoek van zo'n graadje of 10, een halve meter van de stoep vandaan. Mijn buurmeisje is uiteindelijk toch geslaagd voor haar rijbewijs.

Daarom, na het horen van een commercial van het CBR op de radio, waarin een oproep word gedaan voor de vacature van rij-examinator, voelde ik mij geroepen hier gehoor aan te geven. Omdat ik vind, dat rijbewijzen te gemakkelijk worden afgegeven. En als ik een bijdrage kan leveren om deze praktijken een halt toe te roepen, zal ik dat doen. Het kwaad bij de wortel bestrijden!! Op de barricaden voor een veiliger straatbeeld!!! Als een aspirant-bestuurder te horen krijgt, bij mij af te rijden, zal hij/zij weten net zo goed thuis te kunnen blijven. Ook jonge, knappe grieten met korte rokjes maken geen schijn van kans. Integendeel, die wil ik nog eens terugzien (2,3,4x zelfs). Ooo, wat een vrolijke tijd wordt dat. Als er maar één een verkeerde beweging met zijn/haar mondhoeken maakt voordat hij/zij zelfs nog maar is ingestapt, gebuist!! U kunt wel gaan!!

Ben ik van mening dat ik zelf wel een goede chauffeur ben? Allicht, ik rij een Porsche (als je niet begrijpt dat dit gegeven voldoende is om als volwaardig bestuurder door het leven te gaan, lever dan ook maar je rijbewijs in, als je er één hebt).

Gaan ze bij CBR mijn naam Googelen? Dan komen ze hier terecht, oei. Nouja, what the fuck. Gaan we gewoon z'n alledaagse gangetje verder, zucht.

Oei

Ja, dat viel wat tegen. Was ik eigenlijk niet van plan het op zo'n lopen te zetten in Terneuzen. Voor mij is deze wedstrijd vooral belangrijk om er aanwezig te zijn. Het is een soort persoonlijke memorial ter ere van mijn collega en tevens mijn grootste supporter die vorig jaar aan kanker is overleden. Het was twee jaar geleden dat hij zijn eerste en laatste wedstrijd had gelopen, en dat was de Kreekloop 2006 in Terneuzen. Hij was weliswaar laatste op de 5km, maar daarom niet minder trots dat hij in de uitslag stond vermeld. En vorig jaar, precies op de dag van de Kreekloop 2007 is Johan begraven.
Ik had daarom eigenlijk wel de wedstrijd willen winnen, want als je dan toch aan de start staat, dan ga je ervoor. Maar Eric was sterker, ondanks dat hij struikelde over een loslopende hond en dat er een barricade van fietsen was opgeworpen op het smalle pad langs de kreek. Er zat wat tuig op een bankje die niks beter meer te doen hebben sinds de sluiting van 'Checkpoint' dan alleen rottigheid uit te halen. Een wedstrijd met hindernissen. Ik moet me nu ook wel eens afvragen of het nog wel zo slim is om in een drukke trainingsweek nog een wedstrijd te lopen. Ik voer dit niet als excuus aan voor dit debacle, maar dat ik op deze afstand nauwelijks boven de 17 per uur haalde, zegt voor mij zelf wel iets. Eric won met 17,2 gemiddeld, dus dat had ik toch wel kunnen hebben, lijkt me. Of gaat de leeftijd meespelen? Lijkt me ook sterk, enkele weken geleden liep ik bekant tegen de 18 per uur op een wedstrijd. En dinsdag-avond heb ik mijn intervals er zonder moeite doorgerammeld. 200-400-600-800-1000-1000-800-600-400 en 200 tussen de 16 en 17 per uur. Als ik alles op een rijtje zet, zondag die ellendige duurloop, maandag een uurtje gelopen en dan dinsdag.......
Toch heb ik al gekkere dingen gedaan, twee wedstrijden in één weekend, ging ook goed. Ik weet het niet, vanavond bij de masseur geweest en de eerstkomende dagen heb ik verplichte rust. Ik heb me toch wat overzet. Dan zal ik maar wat extra fietsen.
Nog een leuk stukje op Atletiek Zeeland, maar waar Marcel het vandaan haalt, dat ik op humoristische wijze mijn geouwehoer te wereld breng via het net, begrijp ik niet. Ik bedoel alles heel serieus, ik heb namelijk geen humor. Ik lach ook nooit!!!

Vraagje

Aan de lange afstandlopers. Zijn jullie ook zo geradbraakt na het lopen van een 30km training? Ik in ieder geval wel. Het vervolmaken van een volledige marathon komt voor mij op de tocht te staan. Het wordt voor mij ook duidelijker dat het lopen van 42km aanéén niet voor mij is weggelegd en ik krijg steeds méér waardering voor degene die er bij zweren. Nee, geef mij maar 15km of een Alpe-loop (ik geniet er nog altijd van), dat zijn mijn afstanden. Knallen tot je erbij neervalt, maar 2 minuten ná de finish fluitend uitlopen!

Misschien pleit het voor mij, dat ik ook wel een lekkere dag heb uitgekozen om es een deel van de Kustmarathonroute te volgen, van Neeltje-Jans naar Zoutelande. Het zal zo'n 32 kilometer zijn naar de finish van de marathon, en ik moet er 30 doen. Ik had het al in de gaten onderweg in de auto, tegenwind, zo'n windkracht 6 direct op de kop. Dan maar rustig beginnen en zien wat er gebeurt, het doel om deze afstand te lopen in 2h14 liet ik maar varen. Ik zou dan 13.4 moeten lopen, 4'29" per kilometer. Over het verharde was dit nog niet een probleem, ik verwachtte van het strand minder goeds. Het was zo, het water was verschrikkelijk ver weg. Dus een heel end naar de vloedlijn over een soort van slikstrand. K'had beter hele lange spikes aangedaan voor dit stuk, en dan kwam er nog bij dat die specie nog bleef plakken aan mijn schoenen, dus deze waren binnen de kortste keren +1/2 kilo netto per stuk aan gewicht toegenomen. Fijn. Géén paalhoofden, da's weer een pluspunt. Maar ik moest wel constant zoeken naar de beste route om nog wat aangenaam en soepel de weg te kunnen vervolgen. Blij dat ik het strand kon verlaten om het tempo tot zo'n 14 per uur op te kunnen voeren in de Manteling. Na het strand voelde dit heerlijk licht, even lekker doorlopen. Bij Domburg, veel publiek die ik liever achter het prikkeldraad had zien staan, omdat ze er gewoon thuis hoorden. Wat een ezels, blijven gewoon staan terwijl ze mij zien naderen. Het is maar een training hoor, oké. Maar daarom kan je toch wel even opzij gaan?

Gaat dat ook zo bij de wedstrijd, hiero? Dan richting hoge hill, of zoiets. Ben ik verkeerd gelopen? Ik ben deze 'beruchte helling' niet tegen gekomen, terwijl ik toch de bordjes volgde. Maarja, mennekes, ik ben nu eenmaal wel iets anders gewend natuurlijk hé. Deze molshopen tellen nu vaneigens niet meer mee. Richting West-Kapelle, over een nieuw, tamelijk ruig wandelpad wat meer lijkt op een vroegere hobbelenhei, zo'n ouderwetste draaimolen waarbij je op en neer gaat. Uiteindelijk weer 'vaste' grond onder de voeten, maar nu stak de wind alleen maar harder op. Fietsers die ik passeer, altijd leuk. West-Kapelle voorbij, en daar is t'ie, de lange trap naar de duinen. Deze duinen zijn anders ook niet mals, zeg. Hier ben ik waarschijnlijk te vroeg het strand opgegaan, ik zag ook geen bordjes meer. Maar ik denk niet dat het veel uitmaakte, de duinen of het strand, het was allebei zwaar. Hier stonden dus wel die rottige paalhoofden. Maar ongeveer anderhalve kilometer voor Zoutelande had ik mijn 30 kilometers gemaakt, en kon voor de rest wat rustig uitlopen. Inderdaad, het was mij niet gelukt in de buurt te eindigen van mijn richttijd, het werd 2h15'48".

We weten nu ook waar het gemakkelijkst de bevoorrading kan plaatsvinden, want Carla reed met de auto telkens vooruit om hiervoor te zorgen. Op één moment wat te lang zonder drinken moeten doen, van het strand te verlaten bij de Piraat tot aan West-Kapelle. Maar ach, daar word je hard van. Karakter trainen.

3 parcoursen

Een duurloop van 28km is behoorlijk saai, vind ik. Om daar iets aan te doen heb ik de auto gepakt en ben naar de kust gereden. De auto geparkeerd bij de radarpost tussen Groede en Cadzand en ben dan gestart met deze duurloop. Richting Cadzand-bad via de route van de halve marathon, om in Cadzand over te gaan naar het parcours van de Cadzand-zomerloop. En van daar uit via wandelpaden naar Retranchement om daar de volledige ronde van de eerste zomerloop te volgen. Deze ronde is een training waard, het is daar werkelijk schitterend. Dan weer terug naar Cadzand, om daar via wat verschillende paden weer richting halve marathon route te begeven. Ik ben niet over het strand gegaan, ik vond de route die ik door de duinen liep op zich al zwaar genoeg. Wonderwel ondervond ik toch geen hinder van afgelopen wedstrijd, integendeel, het ging als een speer. Nu stellen die korte klimmetjes voorlopig toch niks meer voor natuurlijk, maar toch. Enig probleem was, dat ik nu geen bevoorrading onderweg had. Maar zo'n dorstig weer was het nu ook weer niet, en t'is gelijk even een test hoe ik me gedraag op deze afstand zonder eten of drinken. Ik heb de 28km afgelegd in 2h02'40", maar de volgende keer zorg ik toch voor de nodige brandstof voor onderweg. Is gewoon een stuk verstandiger.

Wintersport in augustus

De Alpe-loop is een feit. Na een week te verblijven in het skidorp Vaujany stond de wedstrijd Alpe21 in de agenda. Een bewust gekozen loop, omdat ik deze al eens voor mijn plezier gelopen had, wou ik weten wat ik zou presteren in de wedstrijd. Een wedstrijd over 13,9km op de beruchte Alpe-d'Huez in Frankrijk. Met de beelden op TV van de beklimming tijdens de Tour de France in mijn achterhoofd stond ik die vrijdag-ochtend klaar bij de start bij Bourg-d'Oisans, onder aan de voet van de berg. Het weer zat redelijk mee, wel wat wolken tussen de bergen, maar niks om zorgen over te maken. Geen overdreven warme temperaturen, waar ik me de meeste zorgen om maakte. Nog wat andere Nederlanders aan de start waar ik even mee in gesprek raakte. Carla als verzorgster onderweg en ook mijn broer Rik en zijn vrouw Ada die in de buurt hun vakantie doorbrachten waren aanwezig. Rik heeft deze berg al meerdere malen binnen het uur opgefietst, dus wist wat er me te wachten stond. Met meer dan 200 deelnemers stonden we bij de start. De eerste kilometer in nagenoeg vlak, en hier had ik totaal geen moeite met de kopgroep mee te gaan. Het was toen we de bocht omgingen, en er direct voor 10% stijgingpercentage over minstens 3 kilometer voor onze kiezen kregen. Prachtig om te zien hoe de ervaren berglopers, weliswaar ook in een lager tempo, maar dan nog een stuk harder dan het tempo dat ik hanteerde, blijkbaar zonder veel moeite de beklimming begonnen. En het was al direct loeizwaar. Ik had me voorgenomen om de kilometertijd in de gaten te houden, de kilometers waren goed aangegeven. Maar deze gegevens konden me al vlug gestolen worden. Belangrijker was om me zelf niet op te blazen, het waren tenslotte wel 14 kilometers constant berg òp lopen. Na ongeveer drie kilometer stond inderdaad in het Nederlands op de weg gekalkt, dat het zwaarste nu voorbij was. Jaaa, m'n hoela!!! Die drie kilometers hadden hun schade bij mij al aanzienlijk bewerkstelligd, zodat de rest van het parcours net zo zwaar aanvoelde. Na de eerste 4 kilometers toch even de tijd bekeken, en deze gingen in de 23 minuten. Eigenlijk zoals ik wou, dus zo slecht ging het niet. Dat heeft hoop. Maar het zal niet in de bergen zijn, dat de weersomstandigheden opeens helemaal kunnen omslaan. En dat deed het ook. Geen idee hoever ik nog moest, maar ik was nog niet op de helft. Onweer, hagel, de wind stak op, de temperatuur daalde enorm, tot rond het vriespunt. Na de hagel kwam er regen, eigenlijk meer ijswater, uit de lucht vallen. Benen, armen, handen en vingers, alles verstijfde van de kou. En dit kon je er niet uit lopen. Water stroomde van de berg af over je schoenen, zodat deze ook al vlug sopten. Bizarre omstandigheden, maar ik dacht er niet over om op te geven. Hier heb ik 900 kilometer voor gereden en ik zal het volhouden. Ik was evenwel zo met het lopen bezig, dat ik geen idee meer had, hoever het nog zou zijn tot aan de finish. En dat kwam onverwacht sneller dan dat ik hoopte. Met even een blik naar boven zag ik daar de hotels van Alpe-d'Huez al dichtbij liggen. Met het dorp in te lopen was het nu nog 2 kilometer te gaan. Nu was daar ook iets meer publiek, maar vanwege het bizar slechte weer was dit ook niet enorm. Alle aanmoedigingen helpen, en had die ook echt nodig, om op de laatste kilometer nog een stevige versnelling in te zetten om nog drie lopers te passeren. Ook een andere Hollander was hierbij, en dat was natuurlijk een streven om hem nog voor te zijn. Dat is gelukt, uiteindelijk. Maar helemaal tevreden was ik met mijn eindtijd van 1h15'48", goed voor een 21ste plaats en eerste Nederlander. Doorweekt en ijskoud, maar de douches in Palais des Sports waren zalig. Een mooie, maar zware wedstrijd, ook voornamelijk vanwege het weer. Een uitmuntende verzorging onderweg van de organisatie en natuurlijk ook van mijn supporters. Niet goed voor mijn snelheid, maar af en toe moeten zulke wedstrijden kunnen. Het zal wel ergens goed voor zijn. Deze loop is evenwel zó goed bevallen, waarschijnlijk komt er wel een vervolg. Dacht ik een prestatie te hebben verricht, toen we de berg afreden met de auto liepen er twee van de snelste deelnemers terug de berg af richting start!! En dit ging snel!! Ongelooflijk, wat een karakters. En het regende nog altijd.


uitslag

Radiostilte

Want krantstilte bestaat niet, denk ik. Opvallend weinig berichtgeving (lees géén) in zowel de PZC als De stem over de afgelopen Cadzand-loop. Daarom wil ik eerst Marcel bedanken voor het leuke stukje op Atletiek Zeeland. (1 dingetje, Marcel. De meest zuid-westelijke loop van ons land is 'Dwars door de Zwingeul').

Ik maak er geen drama van of zo, ik heb er in het verleden wel soms met koeieletters ingestaan. Maar ik lieg als ik zeg dat het mij niet uitmaakt; valt een beetje tegen. Het gaat tenslotte niet alleen om de snelste op de langste afstand, er zijn nog andere afstanden gelopen die het vermelden waard zijn.

De wedstrijd, een keihard parcours, en dan heb ik het niet over de ondergrond. Er was wel wat asfalt, maar dit lag er bij alsof het vanuit een vliegtuig was aangelegd. Niet zeiken hierover, dit hoorde gewoon bij deze wedstrijd. Altijd weer de mooiste van de Wielingse zomerlopen. Het leuke van deze happening is dat je niet echt een idee hebt van wie er bij de start staat. Veel camping bezoekers van heinde en verre die ingeschreven hebben, en waartoe zijn ze in staat. Hollanders, Belgen, Duitsers, Fransen, Engelsen en zelfs Amerikanen heb ik ooit eens op een uitslag van deze loop vermeld gezien. Ik schat mijn kansen op voorbaat in, Sjaak en Theo zijn er niet, Eric (Cappon) staat aan de kant als toeschouwer. Rutger Veerman loopt de middenafstand en van degene die er wat 'snel' uitzien doen deze ook 1 of 2 rondjes. Een flinke opkomst, overigens. Na de start lopen we snel met drie man los van de rest, 1 man voor 1 ronde, 1 man voor 2 ronden en 1 man ( de auteur van deze weblog) voor drie ronden. De winnaars zijn al min of meer bekend, of je pad moet gekruist worden met één van die enorme koebeesten die hier lopen en die er anders over denken over de vermetelheid om hun gebied zo brutaal te betreden. Er staan tenslotte borden met een waarschuwing waar het op neerkomt dat de aaibaarheidsfactor bij deze dieren tot nul gereduceerd is. De dieren zijn verstandiger en hebben zich helemaal aan het andere end van het gebied verschanst, ver weg van de onnozelaars in fel gekleurde kleren die zich zonodig het leplazerus moeten rennen tussen die benauwde opgewaaide hopen stofzand. Benauwd was het, denk je aan het water wat afkoeling te vinden, noppes.

Met drie dus, na 1 ronde met twee en ik kon Rutger nog goed volgen. Leuk trouwens dat hij er ook weer eens bij was. Na die twee rondjes moest ik het verder alleen doen, maar nu had ik het genoegen om wat achterblijvers te dubbelen. Dit zijn dan richtpunten om deze vóór een bepaald moeilijk punt nog even probeert te passeren, een scherpe bocht, een helling of wat dan ook. Zo kon ik mijn tempo redelijk houden om met 34'15 binnen te komen tegen 34'58 vorig jaar. Toch een redelijke verbetering (dan had ik het liever in de 33 gezien, volgend jaar?). Zeer tevreden met het resultaat, omdat alleen lopen in de laatste ronde wel tegenvalt.

De volgende wedstrijd, 14km continue klimmen. Heb de passage tijdens de laatste Tour de France op mijn DVD recorder al een aantal maal bekeken en ik huiver....