Ongeloof...

Van het internet geplukt, William is een regelmatige loper bij de SSP. Ook Philip heeft af en toe wel eens meegelopen. Afgelopen zaterdag was Philip bij de loop in Axel als toeschouwer...

Een groot verlies, ten eerste voor zijn familie, maar ook voor de loopsport

In memoriam Philip Verdonck Maandag 26 september 2011


Wij kregen als redactie van Ultraned van William Verdonck het droeve bericht dat zijn zoon Philip Verdonck is overleden. Philip heeft zich van het leven ontnomen.

Philip Verdonck werd geboren op 28 december 1972 en begon met hardlopen doordat hij zijn vader begeleidde. Zo raakte Philip al op jonge leeftijd aan het hardlopen. Bijzonder was de deelname van vader en zoon Verdonck aan de Spartathlon in 1992 toen ze samen de wedstrijd liepen en in een tijd van 34.23.29 de finish haalden. Daarmee is Philip Verdonck de jongste finisher ooit. Na deze Spartathlon volgden er nog 3. In 1993 (33.32.11), 2003 (33.46.45) en 2004 (34.16.22) bracht Philip de Spartathlon tot een goed einde. Philip Verdonck was een goede 6-uurs loper die in 2001 in la Louviere zijn PR van 83,035 km liep en in 2005 in de eerste 6 uur van Steenbergen met een afstand van 81,887 km de overwinning pakte. Ook bijzonder was zijn derde plek in de 60 km van Texel in 2005 in een tijd van 4.11.24.(ter vergelijking: 2011, Luc Krotwaar 4.14.08). Zijn PR op de marathon was 2.36 (Zolder 2001). Dit jaar liep Philip de 60 km trail van Limburgs Zwaarste (zevende plek) en de 24 uur van Steenbergen, waar hij op de 100 mijl doorkwam in 18.05.49.

Met Philip Verdonck raken we een bijzondere loper kwijt.

Wij wensen de familie veel sterkte in deze moeilijke periode.
namens de redactie,

Henri Thunnissen

Hardleers

Een zwak moment...
In dubio staan om wel of niet van start te gaan in Axel, het is mooi weer, ik moet nog interval trainen, Carla gaat lopen in Axel, volgende week moet ik pas presteren, ik wil graag mijn nieuwe schoenen nog eens goed testen....
En zo zijn er voors en tegens om wel of niet een wedstrijd te lopen. De zwakte sloeg toe, kreeg de overhand. Carla heeft een nieuw 2dehands fietsje, een koersvélo en wil deze wennen met naar de wedstrijd in Axel te fietsen. Ik zal maar mee fietsen, en ga dan ook gelijk de wedstrijd meelopen. Mét het voornemen, als er ál te sterke lopers mee doen, ik niet ga forceren om proberen te winnen. Ik loop mee met de kopgroep en daarmee basta. Ik ga het startveld na en schat Benjamin Gerrits in als de snelste loper van de meute. Als het veld gestart is, word er direct fiks hard doorgelopen. Ik verwacht niet dat dit het tempo zal zijn dat word aangehouden, kijk rond me, de oranje startnummers zijn voor de langste afstand. Eén man is weg, een loper voor de 5km. Ik blijf bij de langste afstand, waarbij het niet lang duurt (ongeveer een kilometer) tot alleen Benjamin overblijft om samen met een man van de middenafstand verder te lopen. Ik blijf op kop lopen en merk op dit tempo lang vol te kunnen houden. Toch gaat het allemaal wat sneller dan dat ik had gehoopt, Benjamin loopt nou eenmaal lekker door. Af en toe valt er even een klein gaatje, met mezelf even in te houden kan Benjamin vlug terug aansluiten. Een rotzak dat ik kan zijn, ik kan het niet laten toch af en toe wat speldeprikken toe te dienen. Een gesprekje aanknopen, blijven aanpraten, vragen stellen, een tussensprint bij een drankpost met de mededeling dat ik even wat ga drinken, dat alles om Benjamin te laten zien dat dit zgn een tussendoorloopje voor me was. We liepen tenslotte met een gemiddelde van méér dan 16 per uur op 12,2km, dus dat is voor mij ook al geen training meer. Ik kon wel vrij ontspannen lopen, en stelde Benjamin voor om de laatste kilometer het tempo rustig op te voeren. Dat was er net even teveel aan voor hem, er viel een te groot gat. Ik hield me even in en stelde voor na de laatste bocht er een sprint van te maken. Vind ik zelf ook wel eens leuk, en ik wist tenslotte niet of Benjamin nog een goede sprint eruit kon persen. Het zou hem in ieder geval niet meevallen, als er gesprint moet worden, kan ik nogal eens fiks uit de hoek komen. Het werd een chaos, een enorme Volvo die net aan het uitdraaien was blokkeerde de gehele weg, er reed een bejaarde met een scootmobiel, er liepen lopers van de middenafstand die net finishten, er was dus net genoeg ruimte om er doorheen te wringen. Dus van een echte eindsprint was geen sprake, jammer. Ik had wel het geluk op kop te lopen, dus kwam ik als eerste over de streep. Dat had ik wel op voorhand gemeld, ik wil best haas spelen, maar als ik kan winnen zal ik dat niet laten.
Dus heb ik eigenlijk vandaag te hard gelopen, 45'15'' op 12,2km is gewoon geen training. Ik denk (hoop) niet mijn kruit te hebben verschoten, ik voelde me na de finish nog heel fris en ga er vanuit morgen wel mijn gewone training te herpakken.

Vooraleerst..

..bedankt voor de steun en reacties op het overlijden van Carla haar vader. Het medeleven heeft goed gedaan, het is allemaal al heftig genoeg, het accepteren is een kwestie van tijd.

'Life goes on', er word ook gelopen. In die ellendige week was het eens goed af en toe een frisse neus te halen, en met looptrainingen ontbreekt het hier niet aan. Ik bouw weer mijn kilometrage op tot 100km per week, op dit moment kom ik tot ruim boven de 70km. Afgelopen week was een beetje rare week, met woensdag een Coopertest die mij wat tegenviel. Ik had gehoopt eens meer dan 3700meter te lopen, maar bleef steken op 3675m. Het is wel enige tijd geleden nog eens 'geCoopert' te hebben, dus ik heb nog niks van mijn snelheid moeten inleveren op die jaren. Dat valt dan weer niet tegen. Heb ook niet echt naar deze test toegewerkt, ik vind ook niet dat ik dat moet doen. Ik vind dit echt een test om tussen de gewone trainingen door dit mee te nemen. Ik heb me de rest van de week lekker kunnen uitleven, nog een fikse duurloop op vrijdag-avond. En om één of andere reden gaat trainen op deze dag mij nooit goed af. Zou het de vermoeidheid zijn op het einde van de werkweek die mij parten speelt? Maar vooruit, uiteindelijk heb ik met die duurloop inclusief uitlopen een halve marathon binnen 1h25 gelopen. Het kan beroerder...
Dan...natuurlijk! Eén van de meest nutteloze wedstrijden gelopen die er bestaan. Dwars door de Zwingeul. Ik heb nooit het nut begrepen van deze loop. Het totale afzien door een beetje door loszandduinen op en neer te hobbelen. Van hardlopen is af en toe geen sprake meer. Jezelf naar boven heisen met behulp van het welig tierende helmgras (sterk spul). Af en toe een onverwoestbare Duitse betonnen bungalow op je weg, struikgewas, konijnenpijpen (niet die Antwerpse, maar die originele, gecreëerd door wortelvretende creaturen), zeiknat diep water (de Zwingeul dus) én op het onchristelijke 10h30 op de zondagmorgen om hier present te zijn! Uiteraard op vrijwillige basis, want wat blijft het een schitterende loop in een magnifieke omgeving met een schilderachtige hemel op basis van in de boven de Noordzee voorbijdrijvende dreigende bewolking. Tijdens de loop geen druppel gezien, op zweet na.
Iets te snel gestart, ik liep op wat meters vooruit. In tegenstelling tot vorige jaren had ik het parcours niet verkend. Het is wel zo handig even de wetenschap te beheersen wáár de Zwingeul doorwaad diende te worden. Nu was ik hopeloos op zoek waar dit afzetlint was geplaatst, ook de mensen die hier steevast positie hadden genomen om het spektakel van doorwadende zotten mee te maken kon ik niet ontdekken. Theo Rabout hielp me uit de nood nadat ik wel héél ver uit koers begon te raken, hij riep me terug. Daar ging mijn winst, ik sloot me aan bij Theo en Erik Cappon. Na een tijdje over het strand moest Erik eraf, het was Theo en ikzelf die het lijdende (geen typefout) peloton bepaalden. Over het strand lopen was goed te doen, hoewel het zand er vrij lossig bij lag. We werkten goed samen door om de beurt kop te doen, er stond hier toch een redelijke bries. Op het moment dat we het strand verlieten om door de duinen (Dodemanspad) de wedstrijd te vervolgen, moest Theo lossen. Het was ieder voor zich, trouwens, op dit gedeelte van het parcours heb je toch niks aan mekaar. Het is vanaf nu gewoon klauteren en overleven, links, rechts, naar boven, naar beneden, springen en goed op de route letten die zeer goed en ruimschoots met afzetlint stond aangegeven. Af en toe, op een hoog punt was even te zien waar de finish zich bevond. Dat viel in het begin behoorlijk tegen, zo ver het nog was te gaan. Toch, als je zo lekker bezig bent, de tijd schiet goed op, en ook het pad dat nog afgelegd moest worden werd zienderogen korter. Vrij onverwacht kwam de verlossing weer het vlakke strand te betreden, richting de Zwingeul, nog altijd koud, breed en nat. Rechtstreeks naar de finish, ik kende mijn voorsprong niet. Heb bewust niet omgekeken, maar hoorde de aanmoedigingen die Theo (of iemand anders?) kreeg toen hij (zeker geen meisje, die zijn natuurlijk te zwak zo vlak achter mij te lopen) door het water kwam gelopen. Niet te ver achter me, maar ver genoeg om geen zorgen te maken. Toch heb ik versneld, de kans om deze loop binnen het half uur te verlopen lag binnen bereik. Dus liep ik binnen in 29'38''. Een stuk sneller dan wat ik ooit hier gelopen had, maar eerlijk is eerlijk, het parcours was wel een stuk korter dan vorige edities. Toch ben ik heel tevreden, ik heb de winst, heb Theo op ruim een halve minuut gelopen en er was een mooie deelname. Voor een zondagochtendloop zijn 80 deelnemers geen slecht resultaat. Het was vroeg opstaan, maar dit loonde wel de moeite.
Ik mag nog één week volop trainen, daarna zal het moeten gebeuren.
Breda...Singelloop

De realiteit

Met het toenemen van de leeftijd word je vaker geconfronteerd met de dingen des levens, en daar hoort ook dus het voor iedereen onvermijdelijke tijdelijke te verwisselen voor het eeuwige. Hoe goed je je ook kunt voorbereiden op hetgene wat komen gaat, als het moment eenmaal daar is, zal de pijn er niet minder om zijn. Een mens is niet meer, een mens met al zijn ervaringen, wijsheid en het goede voor zijn medemens. Deze mens die iemands man, vader, opa, schoonvader en broer was.

Pa Zegers, rust zacht.