De tel kwijt..

Ik zou het wel kunnen achterhalen, maar de gemakzucht maakt me dat ik het mezelf gemakkelijk maak door te verklaren dat ik al enkele malen de Antwerp 10 Miles heb gelopen. De eerste keer ging het alleen door de konijnenpijp, door en terug. Toen had men het idee geopperd om daar één van de belangrijkste en drukste verkeersaders van Europa half af te sluiten door de Kennedytunnel in het parcours te betrekken, hoe verzin je het!! Schitterend gewoon dat dit nog kan, hoewel ná de eerste editie van deze ronde de twijfel bestond dit nog te herhalen. Sindsdien weet ik niet beter, loop elk jaar weer mee op uitnodiging (met dank aan Willy van Hove) om me elk jaar weer te verbazen over de enorme organisatie die zeker achter (en voor) de schermen plaats vindt.
Elk jaar is het ook weer een verrassing wat betreft de weersomstandigheden, tja, het is nu eenmaal april en daar kun je alle kanten mee op. Voornamelijk heb ik hier meegemaakt dat de zomer zich net op deze dag zich aan meld. Met nauwelijks de kans gekregen te hebben aan dergelijke temperaturen gewenning te krijgen, was het afzien op de ronde. Zeker in het centrum, waar het als het even kon nog benauwder aanvoelde. Was het dit jaar anders, niet dat ik er iets aan kon veranderen, maar het was op deze dag dat ik voor vertrek meerdere malen de buienradar raadpleegde. Blijven we droog?
Wat maakt het uit, het is voor mij niet alleen. We moeten er allemaal door, ik hoop wel dat de ambiance er niet minder om is.

En de sfeer heerst als niet anders, we zijn vroeg omdat Carla de 5km loopt die een uur vóór de 10M van start gaat. Ondanks de dreiging van donkere wolken valt de neerslag veel mee. Het publiek liet zich ook niet tegenhouden door wat regen. De temperatuur is redelijk te noemen, eigenlijk heel goed hardloopweer ondanks dat er wel wat wind staat. Nadat Carla als 27ste van de 2041 deelneemsters is gefinisht, word het voor mij tijd me op te stellen. Ik hoef me niet te haasten, dankzij een laag startnummer mag ik bij de eerste 50 vertrekken. Ik kan dus gemakkelijk mijn warming-up uitvoeren, en merk dat het toch warmer is dan dat ik had vermoed. Nadat de Handbikers zijn vertrokken mochten wij niet veel later van start. Ik stond ver genoeg vooraan, maar vroeg me wel af hoe sommige lopers hier verzeild zijn geraakt. Eén had er zelfs een berenpak aangetrokken. Nouja, zolang ze me niet in de weg lopen.
De beer liep me niet in de weg, integendeel, de beer besloot de eerste honderden meters er maar een sprint van te maken. Tegen de tijd dat de beer uitgeteld was, was de spoeling van lopers al heel wat dunner zo op deze erg brede Beatrijslaan. Ik had mijn tempo te pakken, moest me nog even oriënteren met welke lopers ik mee zou gaan. Dit is toch wel even een kwestie van aftasten, ik wist zelf wat ik op de eerste kilometers wil lopen. wat er dan nog rest is oplopen met degene die in de buurt zijn. De eerste kilometer werd afgelegd in 3'15'', mooi tempo dus om op gang te komen. Dit gedeelte had ik verwacht als zwaar, omdat we hier met tegenwind zouden te maken krijgen. Dat viel dus nogal mee, liep achter in een groep die ik even later achter me zou laten vanwege het wegvallen van het tempo. Dus bleef het even zoeken naar medelopers om dan de Kennedytunnel in te duiken. Hier ook weer veel aanmoedigingen, dat doet toch wel veel als je daar op die enorm brede E17 loopt. Ik had wel ondertussen mijn streven bij de eerste 30 te eindigen al laten varen, zoals ik kon inschatten liep er al een man of 50 voor mij uit. Het moet wel heel gek lopen als ik er hier een pak van kan inlopen. Zoals altijd is afdalen niet mijn favoriete loopbezigheid, en ik kon niet veel uitrichten hoewel het me meeviel hierbij niet gepasseerd te worden. Terug naar boven, aja, dat ligt me meer. Maar omdat ik toch wel vrij ver vooraan liep, viel het me nog tegen om lopers te passeren. Het lijkt wel ieders specialiteit te zijn die bij me in de buurt loopt. Uiteindelijk gebeurt toch het onvermijdelijke, ik haal lopers in. Vooruit, dat zijn er al een paar minder voor me. Waar ik nooit bij heb stilgestaan, is dat ná de Kennedytunnel direct weer een korte tunnel in de ronde ligt. Omdat deze tunnel onder het Justitiepaleis niet veel voorstelt, heb ik deze nooit mee geteld. Maar het is toch weer een helling die genomen moet worden. Voorbij het Justitiepaleis, opletten nu, niet zo'n vrolijk wegdek met die trambaan en kasseistroken. Langs de kaaien, ook geen supergladwegdek en het is even zoeken naar het beste spoor. De wind in de rug en volgens mij gaat het hard zo met ons drie. We halen wat lopers in, blijven even bij mekander en gaan weer onze eigen weg. Wie mee wil gaan, gaat mee.
Kilometer halfweg, hier staat Willy te speakeren, ik geef even een high five (of wat er op lijkt), hoor mijn naam over de kaaien schallen, een kik voor mij!! Carla staat hier, is de voetgangerstunnel doorgestoken om me te voorzien van wat extra brandstof. We draaien richting het oude centrum en krijg even het gevoel dat een jaar niks voorstelt. Toch valt elke Antwerp 10Miles weer anders te beleven, maar het lijkt zo kort geleden dat ik de vorige loop heb gedaan.
De Leien, hier hangt een spandoek over de weg; 'Hardlopen is...nog even leien'. Toepasselijk, en het valt me op, dat zulke dingen me nog opvallen. Ik ben nog niet op sterven na dood. Toch word het bijten na elk te nemen bocht, het is tenslotte nog een oppassen ook met dat wegdek dat niet overal even vlak ligt. En af en toe de stoep op en af om maar niet teveel extra meters te maken. Ook worden er af en toe wat lopers opgeraapt. Dan weer die vervelende afdaling, de Waaslandtunnel. Ik kom alleen te lopen, nadat we met twee waren overgebleven voordat de tunnel was bereikt, iedereen moest eraf. Natuurlijk, in die lange afdaling word ik bijgehaald, terwijl ik zelf dan toch ook een loper had ingehaald. Met ongeveer een man of 5 (denk ik) gaat het richting de bodem van de tunnel. Hier stokt het tempo bij mijn medelopers waarvan ik op kop liep. Het is eventjes vlak op het diepste punt van deze kelder om ons daarna te richten op het licht aan het einde van de tunnel. Wat vanzelfsprekend helling óp lopen betekend. Waarbij ik dit net wat beter kon verduren dan mijn medelopers. Het gat werd ruim groter, hoewel ik wel begon te twijfelen over mijn klimcapaciteiten. Ik voelde langzaam de kracht wegvloeien, terwijl ik wist dat er nog een aardig eindje te klimmen was. En dan kwam ik eindelijk boven, de boost van het publiek duwde me verder de helling op. Ongelooflijk, wat schitterend elke keer weer. Dan 200 meter rechtuit, de bocht om om dan richting finish te lopen die in de verte al te zien was. Mijn klok raadplegend besefte ik dat er een PR in het verschiet lag, en dat wil ik dan ruim halen. Dus bijten, hoewel het beste eraf is. Bij mij niet alleen, op dit laatse rechte stuk kan ik nog wat lopers passeren.
En het lukt me, ik passeer de klok in 55'50". Ruim onder mijn huidige PR, die ik trouwens ook hier heb gelopen. Geen vraag natuurlijk of ik tevreden ben, met dit resultaat op dit parcours. Wat wel veel goedmaakt is natuurlijk het vele publiek dat over de ronde is verdeeld, dat doet je toch harder lopen. Ik heb dan ook mijn bewondering voor de organisatie van deze loop. Ik kan dit niet uitleggen, je moet er gewoon bijzijn om te begrijpen wat een mega-spektakel dit is.
Ook mijn bewondering voor Anjolie Engels die even deze loop kwam winnen, mét waardige tegenstanders deze strijd had gevoerd.
Verder was ik verwonderd over een loper die ik af en toe in het zicht vóór me had. Deze man had de tijd nog om het publiek te entertainen met allerlei fratsen, al bij de Kennedytunnel, in het centrum, de uitgang van de Waaslandtunnel en vlak voor de finish waar hij alle tijd nam om het publiek te vermaken. Het was daar dan ook dat ik eindelijk de kans kreeg hem te passeren. Ik vraag me af, welke tijd zou deze man lopen zonder dat circus uit te voeren? Hij nam het gewoon zoals het was, maar liep ondertussen nog wel een sterke tijd. Dat is met plezier je sport beleven...
En dat heb ik zelf ook gedaan, heb wel iets meer afgezien.....

Het maakt hem niets uit, liever plezier dan een scherpe tijd, alhoewel, 56'15!!

Oja, net buiten de eerste 30, met een 31ste plaats...het is niet allemaal goud wat blinkt...

10 droge mijlen

En ik ging niet uit van een nieuw PR, maar met 55'50" (officieus) heb ik toch 40 seconden van mijn vorige beste tijd op de 10 mijl gesnoept, op een overigens volledige regenvrij parcours. Komt dus uit op mijn derde PR dit jaar. De volgende word lastiger, 800 meter...
Oja, ook nog...de wedstrijd bij de vrouwen op deze afstand werd gewonnen door Anjolie Engels Wisse, in 57'55". Een prestatie van formaat!!!

Later meer....

Richting Marathon Zeeland

De voorbereiding is gestart. Dit begon al door de eerste stap te maken, de inschrijving. Stap twee is inmiddels ook gezet, de inschrijving voor de Kustloop. Deze loop hóórt bijna samen in de opmaak voor de idiote 42km. De werkelijke training laat nog even op zich wachten, ik zou graag nog mijn PR op de 10 mijl zien te verbeteren. En hiervoor kan ik nog wat snelheidstraining gebruiken. En aangezien de kans in Antwerpen op een PR zeer klein is, gezien de weersomstandigheden, gaat dit op een later tijdstip moeten plaats vinden. Ik weet alleen nog niet waar ik dit zal kunnen doen...

Wedstrijden en wedstrijden..

Een slapeloze nacht. Niet helemaal slapeloos, maar toch regelmatig wakker geweest vanwege een droge keel en een rokershoest. Niet helemaal lekker, maar het is het toch waard geweest. Deze symptomen zijn het resultaat van een gelopen wedstrijd, ik ben blijkbaar eens diep gegaan deze keer.

Hulst, baanwedstrijden en Zeeuws Kampioenschap op onder andere de 1500 meter. Ik ben ingeschreven om hier aan mee te doen. Baanatletiek is mij niet helemaal vreemd, maar het is ook geen roeping. Ik heb er ook niet echt veel zin in, omdat ik me op dit moment niet in vorm voel. Ik train te weinig, de laatste tijd. Hoewel de trainingen die ik dan wel doe, best wel goed gaan. Daar bijt ik me dan maar in vast, want een 1500 meter wedstrijd doet aardig veel pijn als je halfweg de afstand bent. Er zijn aardig wat deelnemers, de meeste een stuk jonger dan mij en ik vraag me af wat ik hier doe. Vooral als ik de geplande doorkomsten hoor van deze lopers, zinkt de moed in mijn schoenen. Men gooit hier met 68's en sneller alsof het niks kost. Mijn plan, in overleg met trainer Jan van Laarhoven, is doorkomen in 72 seconden, en dat proberen vast te houden. Een 400 meter in 72 seconden is in een training vrij pittig, ik hoop dit in een wedstrijd nu minstens 3 maal uit te kunnen voeren zonder pauze (slik). Een druk veld, ik sta vooraan aan de buitenzijde, een mooie positie. Ik zal niemand in de weg lopen, ik kan later goed invoegen.
Dan gestart, het gaat gelijk al hard. Ik ga hard mee, Ronnie Overgaauw is al snel op solo, die gaat té snel voor mij zoals ik al had verwacht. Toch heb ik het gevoel dat ik té veel van stapel loop, moet ik dit tempo zo volhouden? Dat blijkt bij doorkomst; '68', roept Jan naar mij 'doorgaan zo'. Ja, ik wil wel, maar of ik dit kan? Ik loop op 5de positie, zover vooraan had ik mij niet ingeschat. Het was ook niet verstandig om dit te doen, ik verwachtte te worden gepasseerd door de meer geroutineerde lopers op de baan. Dit gebeurde nog niet, integendeel, ik besloot nr 4 te passeren omdat bij deze man het tempo er wel heel drastisch uit ging. Ik loop nu wel alleen tegen de straffe wind in te boksen, nr 3 loopt te ver voor me uit.
Tweede ronde, ik zoek oogcontact met Jan en hoor '71, het gaat goed' roepen. Inderdaad, het gaat nog heel lekker met me en ik ga er zelf in geloven. Hoewel het nog ver is, natuurlijk. In de derde ronde is er niet veel te beleven, of het moet zijn dat ik iets dichter bij de derde loper geraak, iets wat Jan mij ook nog adviseerde tijdens de passage. Eindelijk, ronde nummer 3 loopt op zijn einde en ik loop nog altijd net boven de 70 seconden. En nog altijd ben ik niet leeg, het is nog 300 meter te gaan. Ik raak nog dichter bij de derde man, en besluit op de laatste 100 meter toch een aanval uit te voeren. Ik kan behoorlijk aanzetten, maar helaas voor mij, deze man heeft ook nog iets van reserve en moet toegeven op enkele meters verschil. Komt bij dat deze man werd geattendeerd over mijn opkomst door toedoen van trainer Jan en mijn lieftallige egaa, die hardlopend en mij aanmoedigend het veld tussen de baan overstaken. Goed bedoeld natuurlijk, maar mijn verrassingsaanval werd hierbij tenniet gedaan. Ik had net zo goed een sirene en zwaailicht op mijnen kop kunnen zetten, het effect zou niet anders zijn geweest. Nouja, voor mij blijft de 4de plaats en de euforie van een nieuw PR, dat wel. Ik had echt niet durven hopen op dit resultaat, had ik tevreden geweest onder de 4'30 te lopen, het zijn bijna 5 seconden sneller geworden. Let wel, als straatloper zijn 5 seconden bijna niks. Maar op een wedstrijd waarbij er gemeten word in 100sten van seconden, zet dit in een ander perspectief.
Ik was dus helemaal leeg, 5 minuten later voelde ik me helemaal beroerd. Ik was misselijk, ik hyperde, bloed in mijn mond, mijn keel brande, last van mijn slokdarm en longen, brochitis-achtig geblaf en mijn maag was overstuur. Mijn plan om 10km naar huis te lopen was direct van de baan geveegd, wat voelde ik me slecht en tevreden tegelijk. Sporten is gezond, maar ik vroeg me nu wel af....hoe moet ik aan een 'niet' sporter dit uitleggen? Deze symptomen die er wel bij horen, het bewijs diep te zijn gegaan, dat ik diep kan gaan, daar ben ik net zo blij mee als het feit dat ik een baanrecord bij de 40+ heb gelopen (het vorige stond ook op mijn naam, los daarvan). Achteraf de analyse, 800 meter in 2'19 als tussentijd. Dus moet de 1000 meter onder de 3 minuten zijn gelopen, als ik uiteindelijk dan ook in 4'25''07 ben gefinisht.
Ik heb goede hoop, heb er ook zin in. Antwerpen, de 10 mijlen. Natuurlijk niet te vergelijken met een 1500 meter op de baan, maar als me dat lukt, dan......

Fris? Best wel...

Vielen in Sas van Gent de mussen dood van het dak vanwege de warmte verleden week, ik had nu niet veel over tijdens de 25 van Hulst en miste een muts op mijn kop. Zelfs handschoenen hadden wat mij betreft geen overbodige luxe geweest. Ik ben een kouwelijke.
Het had voornamelijk te maken met die straffe noordenwind die de eerste kilometers vol in het gezicht blies. Desondanks liep ik de eerste 5km in 17'30'', wat me niet tegenviel. Had ik de eerste twee kilometer nog gezelschap, ik moest die twee laten gaan nadat ze nog eens een versnelling plaatsten. Vanaf daar was het alleen opboksen tegen de wind, die ná het voetbalveld van Terhole pas echt volop verteerd moest worden. Een windkracht of vijf, schatte ik zo, en dan alleen lopen is niet heel fijn. Natuurlijk bij terugkeer richting Hulst had ik wel profijt van de rugwind, maar dat hadden die twee gasten voor me ook. De ruimte tussen ons werd hier wel heel ruim, wat liepen die hard!! Ik was wel blij slechts één rondje te moeten afleggen, nog eens die ronde lopen zou ik niet zien zitten. Het zou ook helemaal niet in mijn schema passen nu 25km te lopen met zicht op de 10 mijl. De 12.8km kwam me nu beter uit, en met 45'21'' in dergelijke omstandigheden mag ik niet klagen. Dat ik hiermee ruim twee minuten achter de eerste ben gebleven, dat zijn dan de mindere kanten. Maar men verzekerde me, dat het geen schande was om van Patrick van Petegem (43'02'') en Bjorn Willems (44'12") te verliezen.
De voornaamste loop van deze dag, de 25km, werd dan gewonnen door Sjaak Luteijn. Een hele prestatie als je bedenkt dat het niet de gewoonte is van Sjaak om dergelijke afstanden te lopen, en om dan binnen 1h35 dit te presteren!!

Het verschil tussen nummer 1 en 2 bij de 25km, ruim 400 meter

Er staan nog enkele foto's in het fotoalbum van de finish van de 25km die ik heb gemaakt. Maar uiteindelijk kreeg ik teveel last van de kou en ben hier mee gestopt. Dit was ook meer te doen om mijn nieuwe lens te testen. Dus voor degene die er wel op staan, plezier ermee...