Prijs

Ik heb vanavond een duurloopje gedaan met tempowisselingen en het was weer zover. Ditmaal een Bouvier die achter mijn vodden kwam. Het vrouwtje was er bij, deze maal. Maar het wijf had helemaal geen overwicht over Wodan. Zo noem ik hem maar, het leek mij wel een Wodan te zijn. Omdat het vrouwtje geen controle had over het zwarte gevaar, diende ik weer voor mezelf te zorgen. Hoe ik het deed, dat weet ik achteraf ook niet meer, maar ik liep net zo'n 14,5 per uur toen hij vlak achter naar mijn schoenen hapte. Net iets sneller dan hij toe kon slaan, kon ik mij keren en hem een enorm harde 'terug' toeschreeuwen. Vroeger ging ik naar concerten van o.a. Napalm Death, Carcass, Death en nog meer van dat fraais waarvan ik nog wel eens een cd van afspeel. Het was met zo'n volume en stemvorm dat ik Wodan toespeechte. En dat maakte meer indruk op Wodan dan dat gepiep van het vrouwtje. 'Stomme koe', bromde ik nog in mezelf terwijl ik mijn pad vervolgde, en Wodan toch eieren voor zijn geld koos. Stomme koe, ja, als je zo'n hond niet aan kan, laat hem dan zeker niet los lopen. Of moet ik op mijn tenen dat stelletje passeren? Ik dacht het niet, als ik nou ook al niet meer hardlopend door de polder kan lopen zonder achterna gezeten te worden door hordes wilde honden, dan word het al erg. Het is al opletten niet voor je kl.. te worden gereden door figuren die wel met hun auto de polder inrijden, maar te beroerd zijn de berm in te gaan bij het passeren. Heel leuk, vooral bij harde wind als je ze niet hoort naderen achter je.

Nou, ik heb mijn gif gespuwd. We geven niet op en ik train nu wat meer in het bos dat naast de route ligt van de Berlaerloop. Hier zitten (waarschijnlijk) alleen maar vossen en het lijkt me sterk dat die het op mij hebben gemunt.

Zondag misschien Cadzand, wie nog?

Kilometers

En die heb ik gemaakt, deze week. Bijna 100km. En ik train voornamelijk interval, dus hoe ik hier aan ben geraakt? Ik neem in ieder geval al langere warming-ups en ook de cooling-down doe ik wat verder dan anders. Het gaat me dan allemaal wat beter af, merk ik wel. Vrijdag heb ik 8 x 1000tjes uitgevoerd in 3'45", zaterdag 20km duurloop in 1h25, wat eigenlijk te hard ging, en vandaag tot slot 12 x 500tjes in 1'45". Dan verfoei ik altijd zo'n duurloop, als ik deze kon laten schieten. Maar ja, deze staan in mijn schema en het zal zijn nut wel hebben voor de langere wedstrijden. Geen carnaval voor mij dus, al jaaaaren niet meer. Ik ren liever door een bos, gekleed in een tight en een fel gekleurd shirt (klinkt wel wat nichterig, niet?).

De Porsche 911 type 993. Het is geen geheim dat dit voor Carla en mij de nr 1 auto is. Wij zijn dan ook in het gelukkige bezit van deze Porsche. Het geweld van deze auto, het geluid, de prestaties, de vorm, de geur, het nukkige en zoveel meer. Het is dan ook pure hobby en zo nu en dan een tour te rijden. Dit gaat over het algemeen heel relaxed, je hoeft niet te scheuren met deze auto. Ik hoef ook niks te bewijzen als ze naast mij komen staan bij de stoplichten, laat ze maar. Maar soms... Zo kwam ik deze week achter een Audi R8 te rijden, de foto zegt genoeg. Deze auto reed heel rustig, ik volgde op afstand. Totdat hij een afslag nam, de polder in richting Koewacht. Ja, ik volgde dezelfde weg. Er lag nog een s-bocht na de laatste huizen gepasseerd te zijn. Na deze bocht verraste hij me door volgas bij me weg te rijden. Ik had dit niet verwacht, anders had ik wel antwoord gegeven. Dit deed ik overigens toch wel, maar stond al in de derde versnelling, zodat ik niet zo snel uit de voeten kon. Toch kon hij met zijn grote vermogen (een pk'tje of 400, zoek ik nog op) niet zo'n heel groot gat slaan. We moesten dan ook al vlug afremmen, omdat we Koewacht snel naderden. Ik zag mijn snelheidsmeter nog 140 aangeven, op een stukje weg van een goeie 600 meter met een paar flauwe kronkels erin. A-sociaal, ik weet het. Maar er was geen kip te zien, alles was overzichtelijk en dan liet ik me toch meeslepen. Heel mooi toen we Koewacht inreden met 30 per uur, ik vermoedde wel dat de Audi meer aandacht kreeg dan de Porsche. Terwijl in een straal van 4km rond Koewacht 2 van zulke auto's te vinden zijn, terwijl je bij die van ons toch verder moet zoeken. Wel spijt dat ik hem niet achterna ben gereden, ik wou die auto toch eens van dichtbij zien. Hij groette mij nog wel toen ik de andere kant op reed. Ik kom deze auto nog wel eens tegen, maar dan niet om te racen. Het was wel eens leuk, maar moet geen gewoonte worden. De bekeuringen zijn zo duur...

Alles door elkaar

Mijn trainingen lopen ietwat door elkaar op dit moment. Door een foutje in mijn schema, de wedstrijden zijn verwisseld, moet ik de trainingen even op elkaar afstemmen. Even een bericht aan mijn trainer en alles wordt dan voor mij opgelost, maar dit kan ik zelf wel aan. Woensdag op de baan getraind met een kleine groep deze keer. Voor mij was het nu al enige tijd geleden dat ik nog eens op de baan had getraind, bij Jan welteverstaan. We hadden 5 x 1000 meter te lopen, met de laatste 300 meter versnellen. Bij een licht opvriezende baan geen sinecure. Maar toch behoorlijk gelukt in 3'27", 3'18", 3'21", 3'19" en 3'20". Bij wat hogere temperaturen zal dit wat sneller kunnen. Zoals dorpsgenoot Sepp Vermeulen ooit heeft gepresteerd om bij een training meerdere malen onder de drie minuten te lopen op deze afstand, dat is dan weer te hoog gegrepen voor mij. Maar ja, Sepp heeft dan ook een p.r. van 2h20 op de marathon! Toch ben ik ook al eens door deze barriere gegaan bij een 1500 meter, hoewel ik er me toen niet van bewust was. Voor de rest van de week moet ik nog even zien hoe ik deze invul, qua training. Ik moet nog 800tjes, 500tjes en een duurloop van 20km uitvoeren.

Bericht gehad van de Antwerp 10 miles, en net als vorig jaar komen we op wegen te lopen waar je normaal gesproken zelfmoord zou plegen als je je hier te voet begeeft. De Kennedytunnel en de konijnenpijp zijn geen plaatsen om zich zonder gemotoriseerd vervoer te bevinden.

Klinkende namen bij de deelnemers van de 1ste zeeuws vlaamse marathon. Een opsteker voor Marlon en natuurlijk voor iedereen van de organisatie. Dat het aantal deelnemers de 200 zal overstijgen staat buiten kijf met nog een paar maanden te gaan voor de start. Ik zelf zal hier ook aanwezig zijn.... als vrijwilliger natuurlijk.

En we zijn weer weg..

Ik had gekozen voor een weekje rust, stond zelfs in de krant. Nouja, rust. Noem het dan maar zo. In werkelijkheid heb ik mij bezondigd. En dan in de zevende hoofdzonde 'acedia', oftwel luiheid. de resterende zonden zijn al niet beter; superbia, avaritia, luxuria enne... grumpy, sneezy, dopey...ofzoiets.

Enfin, ik had even geen zin in dat geloop. Nadat ik dan maandag, een week geleden, nog wel een duurloop had gemaakt van 18 kilometer in 1h20, voelde het aan alsof er een blesure op de loer lag. De laatste weken iets te veel hooi op de vork genomen. Het waren nog eens toeters van wedstrijden ook, waarbij ik telkens zeer diep ben moeten gaan. Drie wedstrijden in drie weken tijd, doe ik niet meer. Sterker, 1 wedstrijd per maand is wel genoeg.

Ik ben nu weer opgestart met afgelopen zondag 10x800meter in 2'54", 200meter rust. Om even wakker te worden. Maandag eens ouderwets tweemaal getraind, in de ochtend een duurloop van 14,5km in 1h05. Om dan s'avonds op de baan een piramidetraining uit te voeren, 200, 400, 600, 800, 1000, 1000 en zo weer terug. Alles bij een tempo van 3'30" per kilometer. Ik verwachtte niet dat dit gemakkelijk zou gaan, maar verbaasde mezelf dat dit me goed afging. Ook vandaag word ik weinig gewaar van die uitspatting. Niet dat het een gewoonte word om twee maal op een dag te trainen, maar dat ik dit nog kan, voor een 40 plusser. Ja, dan krijg ik toch weer goede moed om te trainen. Ik heb nog een week of drie voor de halve van Sluis, de 75km van Hulst moet ik laten varen. Ik moet werken, deze dag. Dit komt nauwelijks meer voor, dat ik op zaterdag moet werken, en uitgerekend op deze dag....

Negatieve split... of zoiets...

Ik ben niet sterk in de technische aspecten of benamingen of zulke soort dinges in de hardloopscène. Beter uitgedrukt, ik weet hier niets van. Kom niet om advies aangaande het trainen voor het hardlopen, ik krijg ook alles maar op een briefje toegestuurd hoe ik moet trainen. Als een robot doe ik maar wat er word verteld. Maar nu blijk ik tijdens de Berlaerloop een 'negatieve split' te hebben uitgevoerd. Er waren twee rondjes te lopen van 72oo meter, en de tweede ronde ging sneller dan de eerste. Dat heet dan een negatieve split, tja...
Ik noem het maar, 'de tweede ronde sneller lopen dan de eerste'. Voor iedereen duidelijk. De eerste ronde liep ik rond de 26'30", dacht ik zo, om dan in 51'05" te finishen. Duidelijk een stuk sneller, maar niet genoeg voor een eerste plaats. Die was er voor Tim Pleijte die na vele edities van de Berlaerloop zorgde voor een Nederlandse overwinning. In de polders rond Koewacht kon ik nog net ontwaren dat Tim zijn achternaam eer aandeed en met 1'14" verschil de streep passeerde. Sterk gelopen in niet al te fijne omstandigheden, in de open polder stond een redelijke wind die ook nog behoorlijk fris aanvoelde. Ook was weer het stuk door het bos in het plan opgenomen, wat er modderig, dus glibberig bijlag. Daarmee was het leed nog niet geleden, want ook het stukje 'kerkenpad' in het dorp zelf moest genomen worden. Nauwelijks een halve meter breed met twee 90 graden bochten, die er voor zorgden dat je een moment helemaal stilstaat. Deze twee obstakels, het bos en het pad, hiervoor was het er voor te zorgen vooraan te lopen. Simpelweg, omdat het te smal was om met twee naast elkaar te kunnen lopen. En achteraan lopen betekent afremmen. In de eerste ronde was dit al goed gelukt, maar liep nu wel bij de drie snelste lopers van de dag. Ik wist dat dit te hard voor mij ging, alhoewel ik de derde man enkele weken geleden toch had geklopt in Kieldrecht. Misschien zat het halve marathon avontuurtje nog wat in de weg. Ik besloot de tweede groep af te wachten. We waren zo'n drie kilometer onderweg toen deze groep zich bij mij aansloot. Of ik bij hun, natuurlijk. We liepen met 5 of 6 man, kweet het niet zo goed. Omdat niet iedereen kop deed was dit even lastig inschatten, ik verdiepte mij daar ook niet in. Ommeduur gaan deze volgers toch moeten lossen, omdat het naar mijn gevoel niet zo heel erg hard ging. Voor mij de kans even bij te komen van de snelle start. De eerste ronde was idd nog niet rond, of de eerste lossers hadden zich al gemeld. De tweede ronde ging in met Christof Rul, Matti Buysse en nog een voor mij onbekende zuiderbuur (ik heb de uitslagen niet bij de hand, ik weet alleen zijn voornaam, Michael.). Halfweg rondje twee moest Christof eraf, Matti hing eraan, maar had het klaarblijkelijk lastig, zou anders gerust wel de kop doen. Met nog een kleine drie kilometer te gaan (ik zal dit niet weten, ik train hier hele dagen!), moest ook Matti eraf. Dit omdat ik samen met Michael het tempo opvoerde. Als ik maar weer als eerste het kerkepad kon opdraaien, scheelt dat heel wat kracht. Ik hoef dan geen rekening te houden met wat er voor mij loopt. Ik ging als eerste het pad op, en sloeg gelijk een gat. Dit pad is zo'n 200meter lang, en met het pad uit te gaan kwam Michael weer terug bij mij te lopen en ging mij ook voorbij. Nu was het puur een kwestie van wilskracht, op karakter lopen is anders niet mijn sterkste kant. Maar nu toegeven, dat wil ik ook niet. Ik kon aanhaken, maar het ging nu wel een beetje erg hard. Die vent had dan ook hetzelfde postuur als een welbekende 'Steense Roadrat', maar die kan ik ook verslaan in een sprint. Dus met dat in gedachte, bedankt Patrick, vond ik de moed om diep, heeeel diep te gaan. Voorbij het bejaardentehuis, en dan is er nog één enkele bocht met 150meter verder de finish. De bocht door en ik zet aan, en ga door zonder antwoord te krijgen. Ik neem geen risico, en versnel nog wat, het kan nog. Nog enkele 10tallen meter voor de finish kijk ik even achterom, niemand te zien. Met nog acht seconden verschil kom ik als vierde binnen op nummer vijf. Een top vijf met mij zelf erin had ik niet verwacht in deze wedstrijd. Nu moet ik wel reëel zijn, want het deelnemersveld was dit jaar met minder sterke lopers bezet. Aan de andere kant ben ik wel geweldig tevreden dat ik deze tijd had gelopen in toch wel lastige omstandigheden, een week na een nog veel lastigere halve marathon.
De wedstrijden zijn hiermee voorlopig afgelopen, de eerstvolgende word de halve marathon in Sluis op 15 maart. Ook heb ik ingeschreven voor de Antwerp 10M. in april. In maart schrijf ik me weer in voor de 20km van Brussel, uiteraard. Verder zie ik wel wat er voor mijn wielen komt.
De zware trainingweken melden zich weer!!

Zoveel moeite

Jaaa, wat moet ik er van zeggen. We zijn gestart om 11h30 en 1 uur en 19 minuten en een kleine 20 seconden was ik weer terug waar we waren gestart. Is het dan niet beter om dan gewoon te blijven staan? Nee, daarvoor was het veels en veel te koud. Dan maar liever in beweging blijven.

Dus 21km voor de boeg. In weersomstandigheden die in februari uiteraard normaal zijn. Een harde, koude oostenwind (5bft) die een gevoeltemperatuur veroorzaakte van onder het vriespunt. Ik stond vooraan bij de start en natuurlijk ging het gelijk al zeer hard. Dit omdat de deelnemers op de 5km gelijk starten met de halve. Het is dan wel wat lastig te bepalen wie er voor de korte pijn kiest. In tegenstelling tot vorige editie ging ik niet mee met de kopgroep. Bij het warmlopen vond ik mezelf niet echt soepel lopen, dat het er niet in zat deze dag. Daarmee kwam ik al vroeg in de wedstrijd alleen te lopen. Ik kon aansluiten bij twee afvallers van de kop, deelnemers van de 5k. Deze lopers moesten dan ook weer lossen van mij, maar had ondertussen wel Wim Sparrentak in het vizier. Hij was ook meegegaan met de top, maar had ze moeten laten gaan. Vóór de passage van de eerste 5km liepen we samen met nog een derde loper, om ons zo richting strand te begeven. Deze 5km hadden we gelopen op en rond de 17'30". Nog niet zo onaardig, eigenlijk. Maar toen het strand, dat was andere koek. Direct die harde, snijdende wind in het gezicht. Het tempo viel. Maar we liepen met drie, dus als ieder op zijn beurt eens de kop deed, valt het wel te overzien. Mooi niet, dus. Ja, Wim en ik zelf deden elkaar afwisselen. Maar de derde man bedankte voor de eer. Wat moet je daar nou mee? Ik had geen behoefte aan een discussie, het lopen over het strand, tussen paalhoofden manoeuvreren en doorheen het water springen kostten al genoeg energie.

De route was wel wat aangepast, we gingen iets eerder weer de duinen in. Hoewel duinen, hier begonnen de duinen over te gaan in de zeedijk die een stuk vlakker ligt. Dat is wel een voordeel. Maar nog altijd die tegenwind, die hier boven op de dijk wat in kracht toenam. Blij dat ik het parcours goed ken, zodat ik wist dat een nog een heel end is naar de beruchte zandbak met daarna direct het keerpunt. 10km punt ondertussen gepasseerd in 38'30", daaromtrend. Ging toch nog redelijk, als de aanduidingen juist zijn tenminste. Die hele lange bocht over de zeedijk, met op het einde weer die helling over het duin om weer eens fijn over het strand te kuieren. Ditmaal duurde het strand niet zolang, maar we kregen nu wel eerst die opgewaaide hopen zand te verwerken voordat we mochten keren naar Cadzand. Toch viel deze hindernis veel mee, we liepen deze ook anders dan andere jaren. Er lag nu een pad dichter tegen de zeedijk aan die veel minder hobbelig was. Een meevallertje. Dan terug over de zeedijk en de duinen. De wetenschap dat het nu gedaan was met lopen over het strand deed veel goed. Ook nog de wind in de rug en in de verte ontdek je de contouren van Cadzand-bad. Wim ging er tegenaan met in zijn kielzog de derde voor ons onbekende man. Ik volgde op zo'n 15 meter, ik moest even lossen omdat m'n meisje bij het keerpunt stond om mij van nieuwe energie te voorzien in de vorm van gel die zonder water goed in te nemen is, merk Wcup, energy drink. Handige kleine verpakking, zoals ze die bij de Kustmarathon aangaven. Of het helpt weet ik niet, maar baad het niet, mij schaad het niet. K'heb er toch geen last van. Ik kon vlug weer aansluiten en het ging hard. Man drie moest eraf. Blijkbaar had hij toch alles gegeven op het strand om überhaupt in ons spoor te blijven. Daar kan ik vrede mee hebben. Tot aan Cadzand hebben Wim en ik zij aan zij gelopen, voor mijn gevoel wel wat hard om dit te blijven volhouden. Ik heb geen tijden gemeten, helaas. Maar als ik moet schatten, onze snelheid lag dik boven 17 per uur. We hadden anders ook niet onder de 1h20 kunnen finishen. Onderweg was het ons duidelijk gemaakt dat we op plaats 8 en 9 liepen. Bij de eerste 10, dan ben ik al dik tevreden. Nu kon ik nog achtste worden, als ik niet toegaf op Wim. Maar Wim bleef zeer hard gaan, maar als ik nú los, op 2km van de finish, dan heb ik een baal-avond en week. Ik ken mezelf wel, ondertussen. Dat was ook de reden om door te gaan. Bij het opdraaien van de boulevard, weer die harde wind tegen. Wim liep een meter of twee vooruit. Wat moet ik doen, kan ik nog wel sprinten? Ik weet het niet, de kou had ook zijn tol al geëist. Alles liep al wat strammer. Ik ben gegaan, op 100 meter van de finish. Ik ging Wim voorbij, en hij had geen antwoord. NU is het blijven doorgaan, aan blijven zetten. Ik kijk even naar achter en Wim zit al op enige meters. Dit kan niet meer misgaan. het is voor mij. De streep, ik ben opgelucht en houd in. Wim zet aan en op de streep loopt hij naast mij. Stommeling die ik ben, de strijd is pas gestreden voorbij de streep, niet 5 meter ervoor. Leer ik het dan nooit? Heb ik in het verleden al eerder meegemaakt. Wim en ik zijn er niet over uit wie nu... Maakt ook niet veel uit, eigenlijk. De eerste bij de 35+ was toch al binnen. We zijn allebei geen Zeeuws kampioen, want daar ging het om in deze wedstrijd. Laat het maar over aan de jury. Men kwam er ook niet uit en beslisten een gedeelde tweede plaats bij de 35+. Tevreden met deze beslissing, tevreden met mijn tijd, tevreden met mijn rangschikking. Samen gevat, een zeer geslaagde wedstrijd.

...en het kwam goed...

Een gedeelde 8ste plaats met Wim, ik ben tevreden. Morgen een verslag, dan maak ik jullie wel wat wijs. Ik zit nu aan de drank.