...en opeens minder tijd te besteden voor mijn voorbereiding op Antwerpen. Terwijl ik alle tijd kan gebruiken omdat ik nog niet helemaal in de vorm verkeer van enkele weken geleden toen ik in Terneuzen de 12 km had gelopen met een mooi gemiddelde. Toen kwam die blessure die me op behoorlijke afstand heeft gezet. En dan word er dit weekend een extra uur van me afgenomen waarbij ik dus méér mijn best ga moeten doen dit te compenseren met extra training! Die zomertijd kan me toch wel gestolen worden, een nutteloze instelling in mijn ogen.
Toch ben ik tevreden met het behaalde in Hulst een week ná Sas van Gent. Ik heb het idee in die ene week flink vooruit te zijn gegaan. Alhoewel ik nog behouden ben met al te harde trainingen, bang dat de de nu afgedane blessure terug de kop op zal steken. Ik kan nu ook niet teveel vergelijken met de loop in Sas, daar was de afstand langer en de weersomstandigheden totaal verschillend. Met in Hulst de mij gekozen afstand van 12,8km met zomerse temperaturen had ik nog niet zoveel af te rekenen, kon de warmte goed doorstaan. Dat ik mijn verschil met de twee voor mij lopende clubgenoten zo klein mogelijk wilde houden was ook om mijn derde plaats te zekeren vanwege een wel sterk lopende en oprukkende Liam de Mey. Die derde plaats kwam niet meer in het geding, de tweede plaats voor Job de Feyter kon nog bedreigd worden vanwege een toch nog stevige laatste kilometers van mijzelf. Zo leek het vanaf de kant misschien, maar zelf had ik totaal geen antwoord meer het gat dicht te lopen waarmee ik op een goede 50 meter op een derde plaats binnen kwam. De eerste plaats voor Rik van Laarhoven was al enige tijd beslist.
Met voor mij een tijd van 46'28'' op 12.8km betekent dit een gemiddelde van 16.6km/h. Tot nu toe tevreden, maar over 4 weken wil ik op díe zondag de wedstrijd dik door de 17 per uur volbrengen. Kwestie van heel blijven, de rest komt vanzelf..
zondag 30 maart 2014
zondag 23 maart 2014
Een koude douche
Door het verstrijken van de tijd loopt parallel het met rasse schreden naderen van de voor mij zeer vermaarde hoofddoelen op het vlak van de wegatletiek. Om met de deur in huis te vallen....
Ik doel uiteraard op de Antwerp 10 Miles en op de 20 km de Bruxelles. En omdat de laatste tijd het behoorlijk kachelhout was wat ik produceerde met die gemiddelde van 25km trainingsarbeid per week had ik toch wel de behoefte om ook eens wat wedstrijdkilometers te belichamen. Daarmee had ik de beslissing om van start te gaan in Sas van Gent genomen ondanks de wetenschap een achterstand te hebben opgelopen met die knie perikelen wat nu gelukkig voltooid verleden tijd mag genoemd worden. Toch die vrees...dat het weer de kop opsteekt. Met mijn voornemen direct te stoppen als er maar iets van gewaarwording word geconstateerd. Ik maakte me daarover trend geen zorgen, met de afgelopen baantraining op woensdagavond in het hoofd. Weer eens een fraaie 20 x 200 metertjes afgeraffeld in plusminus 37 seconden. Ook wil ik van de gelegenheid gebruik maken om reclame te maken voor mijn Mt. Ventoux gebeuren. Helaas loopt dit niet helemaal soepel wat het doneren betreft. Oja, ik heb het minimumbedrag wel bereikt, maar er kan uiteraard nog bij. Het aanschrijven bij firma's en bedrijven is hopeloos, er word geschermd met de hedendaagse economische weerslag wat dan connecteert met een stopzetting van sponsoring c.q. doneren. Toch vraag ik niet veel, een tientje per bedrijf zou al mooi zijn. Uitzonderingen daar gelaten, zoals Johnnie Harms tegelwerk uit Axel. Hoefde niet eens na te denken en schonk €100, mooi toch?
Terug naar de wedstrijd, die er geen was. Minstens een 3'40/km waar ik mijn zinnen op had gezet. De eerste kilometers een haalbare zaak, nadat Sander Verminck eenzaam voor een soloproject had gekozen. Oké, ik liep dan tweede plaats met toch een stille hoop...die ik al snel kon laten varen. Sander werd steeds kleiner, mijn kilometertijden steeds groter. Zelfs meewind ging ik richting de 3'40 en wist al voor de tiende kilometer dat mijn doel niet haalbaar bleek. In de open polder rond Sas had de stevige wind vrij spel, kon nog net bespaard blijven van een hevige onvrijwillige wasbeurt. Maar wat een spectaculair wolkenspel, niet fotografisch weer te geven. Daarmee zijn Hollandse oude meesters in de middeleeuwen wereldberoemd mee geworden, en terecht. Het was genieten, ondanks mijn lijden. Ik begon er de brui aan te geven, na kilometer 12 was het niet veel meer dan uitlopen. Hoefde ik dat straks niet meer te doen en ik had geen bedreiging te duchten voor mijn plaats, maar soit...maakte me ook niet uit. Edoch, ondanks mijn wel zéér trage laatste kilometers kon ik verrassend nog een gemiddelde noteren van 16,1km/u over de 14.9km in plaats van de beloofde 15.7km (eindtijd 55'53''). What's in a name, wist ik al op voorhand. Dus zo'n koude douche werd deze loop voor mij toch niet. Dat dát wel het geval was, letterlijk dan, met al het opgebruikte warme water mocht de pret niet drukken. Straks een uurtje rond gaan, en dat zal me meevallen. Heb dus niet al teveel afgezien daar in Sas. Op naar snellere tijden...
Ik doel uiteraard op de Antwerp 10 Miles en op de 20 km de Bruxelles. En omdat de laatste tijd het behoorlijk kachelhout was wat ik produceerde met die gemiddelde van 25km trainingsarbeid per week had ik toch wel de behoefte om ook eens wat wedstrijdkilometers te belichamen. Daarmee had ik de beslissing om van start te gaan in Sas van Gent genomen ondanks de wetenschap een achterstand te hebben opgelopen met die knie perikelen wat nu gelukkig voltooid verleden tijd mag genoemd worden. Toch die vrees...dat het weer de kop opsteekt. Met mijn voornemen direct te stoppen als er maar iets van gewaarwording word geconstateerd. Ik maakte me daarover trend geen zorgen, met de afgelopen baantraining op woensdagavond in het hoofd. Weer eens een fraaie 20 x 200 metertjes afgeraffeld in plusminus 37 seconden. Ook wil ik van de gelegenheid gebruik maken om reclame te maken voor mijn Mt. Ventoux gebeuren. Helaas loopt dit niet helemaal soepel wat het doneren betreft. Oja, ik heb het minimumbedrag wel bereikt, maar er kan uiteraard nog bij. Het aanschrijven bij firma's en bedrijven is hopeloos, er word geschermd met de hedendaagse economische weerslag wat dan connecteert met een stopzetting van sponsoring c.q. doneren. Toch vraag ik niet veel, een tientje per bedrijf zou al mooi zijn. Uitzonderingen daar gelaten, zoals Johnnie Harms tegelwerk uit Axel. Hoefde niet eens na te denken en schonk €100, mooi toch?
Terug naar de wedstrijd, die er geen was. Minstens een 3'40/km waar ik mijn zinnen op had gezet. De eerste kilometers een haalbare zaak, nadat Sander Verminck eenzaam voor een soloproject had gekozen. Oké, ik liep dan tweede plaats met toch een stille hoop...die ik al snel kon laten varen. Sander werd steeds kleiner, mijn kilometertijden steeds groter. Zelfs meewind ging ik richting de 3'40 en wist al voor de tiende kilometer dat mijn doel niet haalbaar bleek. In de open polder rond Sas had de stevige wind vrij spel, kon nog net bespaard blijven van een hevige onvrijwillige wasbeurt. Maar wat een spectaculair wolkenspel, niet fotografisch weer te geven. Daarmee zijn Hollandse oude meesters in de middeleeuwen wereldberoemd mee geworden, en terecht. Het was genieten, ondanks mijn lijden. Ik begon er de brui aan te geven, na kilometer 12 was het niet veel meer dan uitlopen. Hoefde ik dat straks niet meer te doen en ik had geen bedreiging te duchten voor mijn plaats, maar soit...maakte me ook niet uit. Edoch, ondanks mijn wel zéér trage laatste kilometers kon ik verrassend nog een gemiddelde noteren van 16,1km/u over de 14.9km in plaats van de beloofde 15.7km (eindtijd 55'53''). What's in a name, wist ik al op voorhand. Dus zo'n koude douche werd deze loop voor mij toch niet. Dat dát wel het geval was, letterlijk dan, met al het opgebruikte warme water mocht de pret niet drukken. Straks een uurtje rond gaan, en dat zal me meevallen. Heb dus niet al teveel afgezien daar in Sas. Op naar snellere tijden...
zondag 16 maart 2014
Mag het ietsje meer zijn?
Uit de luwte, in de schaduw, als figurant, ter invulling...Zoveel benamingen die ik wil geven voor mijn deelname aan de Krokusloop in Hulst. Tenminste, dát was mijn plan. Omdat ik nog altijd last heb van de naweeën van de te gelopen wedstrijd aan de zeedijk nam ik me voor geen potten te breken met het risico mijn poten te breken op de Liniewerken van Hulst. Een schitterende omgeving voor cross en training, dat wel. Maar dan moet je je niet in een krakende toestand begeven.
Over die wedstrijd in Terneuzen heb ik geen verslag gemaakt, kan ik wel kort over zijn. Om 15h00 gestart op de 12K, samen met de andere afstanden waarvan de 25K de langste was. Die afstand heeft geen nut voor me, ik ben geen marathonloper. Dus koos ik wijselijk voor de midden afstand.
Na de openingsronde op de atletiekbaan besloot ik de rest alleen uit te voeren, dat wil zeggen dat ik nog wat versnelde na 300 meter en er niemand met me meeging. Dus heb ik de 12km alleen uitgevoerd met in het doorgaan een mooie rugwind, bij terugkeer liep het tempo uiteraard wel terug met zelfs een 3'40 op een kilometer. Ter vergelijking: gemiddeld 3'27/km op de eerste helft. Toch met een gemiddelde van 17 per uur de loop gewonnen. Maar vanaf toen is het wat minder geworden met een ontsteking in mijn linkerknie als reden. Dus rust, of heel rustig lopen maar dat komt op hetzelfde neer! Af en toe weer eens een training geprobeerd met frustratie als gevolg en weer wat langere opgedrongen rust.
Dan in Hulst, na een paar dagen zonder enige last, na een volledig uitgelopen woensdagavond training zonder nadelige gevolgen was ik wel wat meer vertrouwd om te starten met die wijsheid als ik maar íets voelde ik gelijk de handdoek in de ring zou werpen. Nadeel was dat ik die ochtend van 9 tot 12u in het afhaal magazijn stond op mijn werk. Dat is ook veel geloop en gesjouw, normaal gesproken maar het was deze keer eens opvallend rustig. Bij de start kende ik mijn plaats en stond achteraan ondanks het aandringen van medelopers 'Ga jij nou eens vooraan staan, wat doe je hier' met het tegenbericht van mij dat ik mijn rondjes hier draai en verder van de infrastructuur zal genieten (is een bos wel een infrastructuur?). Totaal, en dan ook totaal geen last maar dat is vrij normaal bij inspanning. Het is maar ná de loop dat de problemen opspelen, maar vooruit, zolang het duurt...en het duurde niet zolang totdat ik het niet kon laten en toch maar besloot mijn tempo op te voeren. Liep ik nog de eerste kilometer in 4'30, de tweede ging opeens in 4'11. Daarna nog wel even een kilometer in 4'29 gelopen samen met Patrick, maar Patrick gaf aan dat ik toch maar beter door kon lopen. Vanaf daar alles onder de 4 minuten met een uitschieter van 3'47, met in het achterhoofd de wetenschap dat ik wel eens heel veel spijt ga kunnen krijgen van dit haantjesgedrag.
Maar nu, zondagochtend...ik voel me geweldig...de zon schijnt...en ga straks een een flink uur lopen rennen!
Wel jammer, want mijn doel zou vandaag de Zwinstedenloop geweest zijn. Had ik goed kunnen door trainen, en met de omstandigheden van vandaag zou het wel eens een heel mooie halve marathontijd kunnen worden. Dan wordt het nu Antwerpen's 10 Mijl, de 20 van Brussel (ingeschreven), de Mont Ventoux en zeer waarschijnlijk Roosendaal, aldus mijn goed gevulde agenda.
Over die wedstrijd in Terneuzen heb ik geen verslag gemaakt, kan ik wel kort over zijn. Om 15h00 gestart op de 12K, samen met de andere afstanden waarvan de 25K de langste was. Die afstand heeft geen nut voor me, ik ben geen marathonloper. Dus koos ik wijselijk voor de midden afstand.
Na de openingsronde op de atletiekbaan besloot ik de rest alleen uit te voeren, dat wil zeggen dat ik nog wat versnelde na 300 meter en er niemand met me meeging. Dus heb ik de 12km alleen uitgevoerd met in het doorgaan een mooie rugwind, bij terugkeer liep het tempo uiteraard wel terug met zelfs een 3'40 op een kilometer. Ter vergelijking: gemiddeld 3'27/km op de eerste helft. Toch met een gemiddelde van 17 per uur de loop gewonnen. Maar vanaf toen is het wat minder geworden met een ontsteking in mijn linkerknie als reden. Dus rust, of heel rustig lopen maar dat komt op hetzelfde neer! Af en toe weer eens een training geprobeerd met frustratie als gevolg en weer wat langere opgedrongen rust.
Dan in Hulst, na een paar dagen zonder enige last, na een volledig uitgelopen woensdagavond training zonder nadelige gevolgen was ik wel wat meer vertrouwd om te starten met die wijsheid als ik maar íets voelde ik gelijk de handdoek in de ring zou werpen. Nadeel was dat ik die ochtend van 9 tot 12u in het afhaal magazijn stond op mijn werk. Dat is ook veel geloop en gesjouw, normaal gesproken maar het was deze keer eens opvallend rustig. Bij de start kende ik mijn plaats en stond achteraan ondanks het aandringen van medelopers 'Ga jij nou eens vooraan staan, wat doe je hier' met het tegenbericht van mij dat ik mijn rondjes hier draai en verder van de infrastructuur zal genieten (is een bos wel een infrastructuur?). Totaal, en dan ook totaal geen last maar dat is vrij normaal bij inspanning. Het is maar ná de loop dat de problemen opspelen, maar vooruit, zolang het duurt...en het duurde niet zolang totdat ik het niet kon laten en toch maar besloot mijn tempo op te voeren. Liep ik nog de eerste kilometer in 4'30, de tweede ging opeens in 4'11. Daarna nog wel even een kilometer in 4'29 gelopen samen met Patrick, maar Patrick gaf aan dat ik toch maar beter door kon lopen. Vanaf daar alles onder de 4 minuten met een uitschieter van 3'47, met in het achterhoofd de wetenschap dat ik wel eens heel veel spijt ga kunnen krijgen van dit haantjesgedrag.
Maar nu, zondagochtend...ik voel me geweldig...de zon schijnt...en ga straks een een flink uur lopen rennen!
Wel jammer, want mijn doel zou vandaag de Zwinstedenloop geweest zijn. Had ik goed kunnen door trainen, en met de omstandigheden van vandaag zou het wel eens een heel mooie halve marathontijd kunnen worden. Dan wordt het nu Antwerpen's 10 Mijl, de 20 van Brussel (ingeschreven), de Mont Ventoux en zeer waarschijnlijk Roosendaal, aldus mijn goed gevulde agenda.
dinsdag 4 maart 2014
Een uitstap in dubbele zin...
In de moderne tijd waarbij het 'in' is trails, marathons en color runs te organiseren, die dan ook massaal opgezocht worden, blijf ik achter de feiten aanlopen. Tenminste, dat komt zo op mij over als er mij gevraagd word naar mijn beste marathontijd en ik wat terughoudend reageer. Tegenwoordig heb je gewoon een marathon te hebben gedaan als je al minstens een jaar hardloopt. Vraag aan vele 'start to runners' en het doel is uiteindelijk toch wel de New York, Berlin of dan een Zeeuwse 42er uit te lopen. Tijd is niet belangrijk, iedereen is tegenwoordig winnaar als je maar over de finish geraakt, desnoods kruipend.
Ik heb dan wel een marathon gelopen, en die eerste keer had ook gelijk mijn laatste moeten zijn. Maar als ik voor mijn debuut de Kustmarathon (2008) kies waarbij het die dag ook nog een windkrachtje of 6 tegen heb, overall als 16de eindig in 3u06 dan is de verleiding om het de volgende keer nóg beter te doen.
Nou, dat is dus nooit meer gelukt, twee maal uitgestapt en de allerlaatste wel gefinisht in 3 uur en 6 seconden (Etten-Leur). Uit pure balorigheid en frustratie niet eens meer de behoefte onder de drie uur te willen lopen, hoewel dit gemakkelijk had gekund. Ik heb toen beslist nooit meer een marathon te lopen, maar zeg nooit 'nooit'...
Nee, ik heb het op dit moment het nog heel goed naar mijn zin op de kortere afstanden, waarbij vooral mijn keuze gaat naar de 15K en 10EM. Nog wel eens een paar keer de 800 meter geprobeerd wat resulteerde in een Zeeuws Record aller tijden bij de 45+, maar ook niet in een tijd die mij tevreden stelde. Schoenmaker, blijf bij je leest is bij mij wel van toepassing, we heten niet allemaal Sébas Schletterer!
Daarom komt het misschien wat vreemd over, dan toch te beslissen om de uitdaging aan te gaan de Mont-Ventoux hardlopend aan te gaan. Dit moest al langer eens als een vakantie uitstapje ingepland worden, nadat ik de ervaring had opgedaan door ondertussen in verloop van tijd de Alpe-d'Huez drie maal te hebben aangedaan. De eerste keer zomaar voor mezelf, twee maal op 15 augustus waarbij ik samen met een ruim 200 tal Fransen (ook wel Nederlanders) in een soort wedstrijdverband de 14 km klim (1u15'48'') hebben afgelegd. De laatste keer ook de berg terug afgelopen, maar daar kreeg ik onderweg wel wat spijt van!
Dus nu die kale berg!!!
Niet zomaar, maar met een doel. Het doel om aandacht te vragen aan de ziekte Multiple Sclerose. Het doel om geld in te zamelen om het onderzoek tegen deze ziekte te ondersteunen. Daarbij word veel onderzoek verricht, met resultaat maar nog niet voldoende om het tij tegen deze ongeneselijke ziekte te keren. Ik zal er zeker niet alleen zijn, maar liefst 775 deelnemers, voornamelijk fietsers zullen op Pinkstermaandag te vinden zijn op de hellingen van de reus van de Vaucluse.
Niet zomaar, maar omdat ik van heel nabij mee maak wat deze ziekte doet. Mijn eigen broer Patrick is al heel wat jaren drager van deze ziekte, heeft nog heel lang zijn werk kunnen uitvoeren als vrachtwagenchauffeur met het vervoer van uitzonderlijke goederen. Hoe langer, breder of hoger hoe liever. Schuwde geen lange dagen, alles om te mogen rijden totdat het noodlottige van het één op het andere moment toesloeg. Die uitval was zo heftig dat het niet meer goed kwam, wat in het verleden soms met een sisser afliep was nu niet meer het geval. En omdat het contrast tussen hem en mij niet groter kan zijn, kan en wil ik mij inzetten voor dit doel. Die berg oplopen zal geen sinecure worden, maar gesterkt met het feit waar Patrick elke dag doorheen gaat een haalbare zaak.
Mij steunen en daarbij het onderzoek helpen kan op de site www.klimmentegenms.nl.
Elke cent is meegenomen.
Ik heb dan wel een marathon gelopen, en die eerste keer had ook gelijk mijn laatste moeten zijn. Maar als ik voor mijn debuut de Kustmarathon (2008) kies waarbij het die dag ook nog een windkrachtje of 6 tegen heb, overall als 16de eindig in 3u06 dan is de verleiding om het de volgende keer nóg beter te doen.
Nou, dat is dus nooit meer gelukt, twee maal uitgestapt en de allerlaatste wel gefinisht in 3 uur en 6 seconden (Etten-Leur). Uit pure balorigheid en frustratie niet eens meer de behoefte onder de drie uur te willen lopen, hoewel dit gemakkelijk had gekund. Ik heb toen beslist nooit meer een marathon te lopen, maar zeg nooit 'nooit'...
Nee, ik heb het op dit moment het nog heel goed naar mijn zin op de kortere afstanden, waarbij vooral mijn keuze gaat naar de 15K en 10EM. Nog wel eens een paar keer de 800 meter geprobeerd wat resulteerde in een Zeeuws Record aller tijden bij de 45+, maar ook niet in een tijd die mij tevreden stelde. Schoenmaker, blijf bij je leest is bij mij wel van toepassing, we heten niet allemaal Sébas Schletterer!
Daarom komt het misschien wat vreemd over, dan toch te beslissen om de uitdaging aan te gaan de Mont-Ventoux hardlopend aan te gaan. Dit moest al langer eens als een vakantie uitstapje ingepland worden, nadat ik de ervaring had opgedaan door ondertussen in verloop van tijd de Alpe-d'Huez drie maal te hebben aangedaan. De eerste keer zomaar voor mezelf, twee maal op 15 augustus waarbij ik samen met een ruim 200 tal Fransen (ook wel Nederlanders) in een soort wedstrijdverband de 14 km klim (1u15'48'') hebben afgelegd. De laatste keer ook de berg terug afgelopen, maar daar kreeg ik onderweg wel wat spijt van!
Dus nu die kale berg!!!
Niet zomaar, maar met een doel. Het doel om aandacht te vragen aan de ziekte Multiple Sclerose. Het doel om geld in te zamelen om het onderzoek tegen deze ziekte te ondersteunen. Daarbij word veel onderzoek verricht, met resultaat maar nog niet voldoende om het tij tegen deze ongeneselijke ziekte te keren. Ik zal er zeker niet alleen zijn, maar liefst 775 deelnemers, voornamelijk fietsers zullen op Pinkstermaandag te vinden zijn op de hellingen van de reus van de Vaucluse.
Niet zomaar, maar omdat ik van heel nabij mee maak wat deze ziekte doet. Mijn eigen broer Patrick is al heel wat jaren drager van deze ziekte, heeft nog heel lang zijn werk kunnen uitvoeren als vrachtwagenchauffeur met het vervoer van uitzonderlijke goederen. Hoe langer, breder of hoger hoe liever. Schuwde geen lange dagen, alles om te mogen rijden totdat het noodlottige van het één op het andere moment toesloeg. Die uitval was zo heftig dat het niet meer goed kwam, wat in het verleden soms met een sisser afliep was nu niet meer het geval. En omdat het contrast tussen hem en mij niet groter kan zijn, kan en wil ik mij inzetten voor dit doel. Die berg oplopen zal geen sinecure worden, maar gesterkt met het feit waar Patrick elke dag doorheen gaat een haalbare zaak.
Mij steunen en daarbij het onderzoek helpen kan op de site www.klimmentegenms.nl.
Elke cent is meegenomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)